ตะเกียงพิเศษ ??? 47-48

tanya · โพสต์ 2013-5-12 16:03:32

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
‘รู้เขารู้เรา..รบร้อยครั้งชนะร้อยครั้ง’  มีแต่รู้เรา..ไม่สามารถรู้เขา ทำให้กูต้องคิดหนัก เพิ่งเข้าใจทำไม..ทั้งพ่อเกริกพ่อสิงห์ ย้ำนักย้ำหนาไม่ให้กูห่างไอ้พี่โต๋เพราะวิชาเราสองตระกูลเกื้อหนุนสัมพันธ์กันนี่เอง  ขอบคุณโชคชะตาที่พาให้กูมาเจอกับมันถ้าวันนี้ไม่มีมันอยู่ด้วย ไม่รู้เหมือนกันว่ากูจะรอดหรือเปล่าเข้าใจถ่องแท้แล้ว..เหนือฟ้ายังมีฟ้า..เหนือไอ้ตะเกียง..ยังมีงูเห่า..เหนืองูเห่า...ยังมีสิงห์โต๋..หึ..หึ..หึ.. แต่เอ้?...แล้วเหนือสิงห์โต๋มีใคร....อ้าห่ะ!..โง่ไปได้..เหนือสิงห์โต..มีกูไง...กร๊ากๆ....สะใจสุดๆ........
Part  47
ความจริงที่ได้รู้.
หลังจากช่วยกันจัดการกับซากงู ทำความสะอาดล๊อคเกอร์  โดยไอ้พี่โต๋มันจัดการดัดประตูให้ดีตามสภาพ..
ดีเหมือนเดิมคงไม่ได้แล้ว เราก็ออกมากัน..ไอ้พี่บอมย์กับไอ้พี่กาน..ยังรออยู่  มีน้องกิ่งกับพี่รสาเพิ่มมาด้วย
อาห่ะ!..ถึงว่าไม่เห็นพวกมันจะสนใจตามพวกกูกันเลย เพราะมันมีคู่ตุนาหงันคุยกันงุงงิง..นี่เอง ยิมทั้งยิมเหลือพวกกูหกคน ดูนาฬิกาปาเข้าไปหกโมงกว่าแล้ว นี่กูกับไอ้พี่โต๋ใช่เวลาเป็นชั่วโมงเลยเง่อะ...
“เอ้า!...มาได้สักทีมึง..-เอี้ย-โต๋..ตัวเบาเลยดิ..หายเป็นชั่วโมง”  ปากไอ้พี่บอมย์ กลับมามอมเหมือนเดิมได้อีกมึง
“อือ..โคตรเบาเลยว่ะ!..ไมว่ะ?..กูออกอาการขนาดนั้นรึไง?” เล่นลิ้น ยักคิ้วกวนกลับซะงั้นไอ้หล่อเทพ..
จะพูดไร..นึกถึงหน้ากูบ้างป่าวเนี๊ยะ..น้องกิ่งกับพี่รสามองกูอึ้ง ๆ ตาค้างหน้าแดงซะงั้น..คิดกันไปถึงไหน
แล้วม้าง...
“ดูไม่ออกเลยมั้ง..เข้าไปตัวเปียกยังกะอาบน้ำ ออกมาแห้งได้ขนาดนี้ หน้าตาสดชื่น..อารมย์ดีเล่นลิ้นใส่พวกกู..เนี่ยะน่ะ!..ไม่ออกเลย..อาการมึงอ่ะ”  ไอ้พี่กานผสมโรงกันอีกคน เห่อ..เห่อ..ในสมองพวกมึงคิดแต่เรื่องนี้เรื่องเดียวรึไง...รู้บ้างไหมเนี๊ยะ!..กูเกือบเอาชีวิตไม่รอด..ยังมีหน้ามาอำเล่นได้อีก..ลุ้นให้มันถูกูให้ได้งั้นเถ่อะ....นรกทั้งก๊วน...เวร
“บ้าน่า...เลิกพูดไร้สาระได้แล้ว..เกรงใจผู้หญิงบ้าง...ดูดิหน้าแดงแล้วเห่อะ!...เล่นไม่เลิก..เดี๋ยวเค้านึกว่าเป็นจริงขึ้นมา...ตะเกียงเสียนะโว้ย!” กูโวย..พวกมันแหล่ะ...พูดเสร็จไม่รอพวกแม่งหรอก เดี๋ยวล้อกันไม่เลิก โดนจริงจะไม่ว่าสักคำ...หงุดหงิดดิ..เนื้อไม่ได้กิน..หนังไม่ได้รองนั่ง..เอางูมารัดคอซะง้าน...
แล้วพวกมันก็เดินตามออกมา ก่อนแยกย้ายต่างคนต่างกลับ  ไอ้พี่บอมย์มันส่งกระเป๋าให้กูตรงที่จอดรถ แล้วมันก็ไปกับพี่รสา ส่วนไอ้พี่กานก็ไปกับน้องกิ่ง กูกะไอ้พี่โต๋เดินมาที่รถลุงพีจอดรออยู่ นักเรียนในโรงเรียนบางตาไปมากแล้ว มีอยู่บ้างตามสนามบอลและใต้อาคาร สัญชาตญาณบอกกู...เหมือนมีคนกำลังจ้องกูอยู่ ลองปรายตาดูรอบ ๆ ไม่เห็นสิ่งผิดปกติ แต่กูมั่นใจ..ความรู้สึกแบบนี้ มีคนจับตามองกูอยู่แน่ ๆ คงรอดูผลงานละมั้ง ว่ากูเป็นยังไงบ้าง  หึ...ไอ้ตะเกียงยังอยู่ดีมีสุข พร้อมรับมือพวกมึงเต็มร้อย แน่จริงเผยตัวออกมาเจอกันดิว่ะ...
ไอ้พวกเต่าหัวหด..ลอบกัดคนลับหลัง...
“พี่โต๋ครับ...ตะเกียงรบกวนแวะคอนโดแป๊บหนึ่งดิ..ขอทำความสะอาดเช็คเครื่องไอ้ปอมปอมมันหน่อย
ถือโอกาสแวะดูห้องด้วย..ได้ป่ะครับ?” ชวนมันแวะคอนโดก่อน..กะจะดูลูกรักกูหน่อยคิดถึงมันแหล่ะ!
“ได้สิ..ทางผ่านอยู่แล้ว”  มันพูดเสร็จ..ก็หันไปสั่งลุงพี แกตอบรับมันก่อนจะพาพวกกูมาคอนโด พอรถจอดกูรีบลงไปดูไอ้ปอมปอม เปิดผ้าคลุมออก..สตาร์ทอุ่นเครื่องให้มันทันที จากนั่นกดลิฟท์ขึ้นห้องพร้อมไอ้
พี่โต๋มัน  เปิดประตูมา.....พระเจ้า!....
“เกิดอะไรขึ้นเนี๊ยะ?”  ห้องกูข้าวของกระจุยกระจาย เละเทะเกลื่อนพื้นไปหมด กูรีบตรงดิ่งเปิดดูห้องนอน..สภาพไม่ต่างกัน
“มีคนเข้ามาค้น..หาอะไรซักอย่าง”  ไอ้พี่โต๋  มันพูดขึ้น
“ใครกัน...พวกมันต้องการหาอะไร”  กูถามขึ้นมาลอย ๆ
“ที่แน่ ๆ ไม่ใช่พวกหัวขโมย ของมีค่าทุกอย่างอยู่ครบ..ไม่มีอะไรสูญหาย พี่ว่าตะเกียงลองตรวจดู
ให้แน่ใจอีกที ของสำคัญหายไปหรือเปล่า” มันบอก..กูเปิดลิ้นชักดูเอกสารส่วนตัวคร่าว ๆ  สำเนาสูติบัตร..สำเนาทะเบียนบ้าน ตัวจริงอยู่บ้านกูที่เชียงราย..ถ่ายสำเนาเก็บเอาไว้เผื่อต้องใช้เฉย ๆ  ส่วนของมีค่าอื่น ๆ ไม่มีเพราะกูไม่นิยมพวกเครื่องประดับมีค่าอะไร และแล้วก็เจอสาเหตุ
“สำเนาใบเกิด..กับสำเนาทะเบียนบ้านของตะเกียงไม่อยู่ หายไปทั้งชุด” กูบอกไอ้พี่โต๋มันแหล่ะ..
“ชักน่าสงสัย..พวกมันไม่ต้องการของมีค่า แต่กลับต้องการเอกสารของตะเกียง ของแบบนี้ไม่จำเป็นต้องเข้ามารื้อค้น สืบเอาก็ได้นี่” ไอ้พี่โต๋..มันแสดงความคิดเห็นออกมา กูเห็นด้วยกะมันน่ะ...เรื่องแค่นี้..ไม่ใช่เรื่องยาก..
ถ้าจะสืบประวัติกู ทำไมต้องมาขโมยเอาไปด้วยว่ะ!
“พี่ว่าอย่าเพิ่งไปคิดเลย รีบไปก่อนเถอะ..เดี๋ยวเรื่องห้อง..พี่ให้พ่อส่งคนมาเคลียร์ให้เอง ตอนนี้เรากลับไปปรึกษาพ่อพี่ก่อนดีกว่า” กูเห็นด้วยกะมันแหล่ะ เพียงวันเดียวเกิดเรื่องกับกูถึงสองครั้ง นี่คงเป็นสาเหตุที่พ่อเกริก..
ให้ย้ายไปอยู่บ้านไอ้พี่โต๋ ไม่รู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้น..ถ้าวันนี้กูอยู่ในห้อง พวกมันมากันกี่คนก็ไม่รู้..จะรับมือมันไหวหรือเปล่า.. ดูแล้วฝีมือไม่ใช่ชั่ว ถึงขนาดผ่านระบบรักษาความปลอดภัยขึ้นมารื้อค้นห้องกู..โดยไม่ทิ้งร่องรอยหลักฐาน ประตูห้องปกติดีทุกอย่าง แสดงว่าพวกมัน..ต้องมีคนชำนาญการเสดาะกุญแจ..ถึงเข้าออกโดยไม่ผิดสังเกตุ..ลูกกุญแจยังเหมือนเดิมเลย ถ้าไม่เปิดดูข้างใน..คงไม่รู้ว่าห้องถูกบุกค้น..กะว่าขอดูกล้องวงจรปิดของคอนโดสักหน่อย เดี๋ยวลองติดต่อดูก่อน  แล้วไงค่อยว่ากัน วันนี้เจอมาเยอะแหล่ะ...กลับไปตั้งหลักรับมือพวกแม่งดีกว่า เสียเปรียบตรงที่ไม่รู้พวกแม่งเป็นใคร  ต้องการอะไรจากกูกันแน่
จากนั้นกูกับไอ้พี่โต๋ ลงมาติดต่อสำนักงานข้างล่าง..บอกรายละเอียดเค้า..เพื่อขอดูเทปวงจรปิดของคอนโด แล้วกูต้องอึ้งแดกเป็นรอบที่สามในวันนี้..เมื่อเจ้าหน้าที่แจ้งว่า..กล้องขาดการบันทึกเหตุการณ์  ช่วงเวลาสี่โมงครึ่งถึงห้าโมงครึ่ง หนึ่งชั่วโมงเต็ม ๆ มีแต่สีดำมืดไม่สามารถดูได้ คำตอบที่ได้รับ..ทำให้ยิ่งแน่ชัดเข้าไปใหญ่..ว่าพวกมันไม่ธรรมดา ถึงขนาดสามารถจัดการกับระบบตรวจสอบของคอนโด เรื่องนี้ต้องมีเบื้องหลัง..วางแผนกันมาดิบดี มันรู้ความเคลื่อนไหวของกูทุกฝีก้าว..ดูจากเวลาที่เจ้าหน้าที่บอก..เป็นเวลาที่กูกำลังแข่งบาสในสนาม
แล้วใครกันหล่ะ...ถ้าเป็นพวกที่อยู่ในโรงเรียน  ก็อยู่กับพวกกูหมด  ต้องเป็นคนอื่น..ไม่ใช่พวกที่โรงเรียน..เป็นไปได้พวกมันอาจร่วมมือกัน หรืออาจจะไม่ใช่ทั้งสองอย่าง..ไงตอนนี้ทำตามที่ไอ้พี่โต๋บอก กลับไปปรึกษาพ่อสิงห์และพ่อเกริกเป็นดีที่สุด
กลับถึงบ้าน..พ่อสิงห์ให้พวกกูไปอาบน้ำก่อนทานข้าว  เพราะเกือบได้เวลามื้อเย็นแล้ว..จากนั้นค่อยคุยกัน
ในห้องหนังสืออีกที พ่อสิงห์โทรตามไอ้พี่เต้กลับมาด่วน พวกกูเลยขึ้นมาทำธุระส่วนตัว ดีเหมือนกันอาบน้ำทานข้าวให้เรียบร้อย สมองจะได้โล่ง ๆ แล้วค่อยว่ากันต่อ  ไอ้พี่โต๋มันออกไปอาบห้องอื่น..ให้กูใช้ห้องน้ำ
ในห้องคนเดียว เปลี่ยนชุดเรียบร้อยเราพากันลงมาที่ห้องอาหาร..ทุกคนอยู่กันพร้อม..แม่อรยิ้มให้กูดูอบอุ่นได้อีก ตอนเย็นกลับมาไม่เจอท่าน คิดว่าคงทำอาหารอยู่ในครัว
“หวัดดีครับแม่...หวัดดีครับ” กูกลับมันยกมือไหว้แม่มัน พร้อมกัน
“จ้า..เอานั่งลงกินข้าวกันได้แล้ว”  แม่อรรับไหว้เสร็จ..สั่งพวกกูนั่งพร้อม..พยักหน้าส่งสัญญาณให้พี่นวล
ตักข้าวทันที
“ตะเกียงไม่เจอแม่ตอนเย็น แม่อยู่ที่ไหนครับ”  กูถามแม่อรให้หายสงสัย..ดูว่าเป็นอย่างที่กูคิดหรือเปล่า
“แม่เข้าครัวทำกับข้าวอยู่จ๊ะ...วันนี้แม่ลงมือทำของโปรดของตะเกียงด้วยน๊า..เอาลองชิมดู...แกงคั่ว
ถั่วพลู..” พูดจบแกตัก..คั่วถั่วพลู ทำแบบตำรับอาหารเหนือให้กูชิมทันที ไม่นึกว่าแกจะรักและเอ็นดูกูมากขนาดนี้  รู้ได้อีกว่ากูชอบไม่ชอบทานอะไร
“เป็นไง..อร่อยไหม.”  ถามกูกลับทันที..หลังจากที่ชิมฝีมือแก กูส่งยิ้มตาหยีให้ก่อนบอกแกไปว่า
“สุดยอดครับแม่ ไม่น่าเชื่อ..อร่อยไม่มีที่ติ..เหมือนกันแด๋ะ..กับรสชาดแม่ษาทำให้ตะเกียงกิน” กูพูดไปตามจริง ก็มันอร่อยจริง ๆ นี่นา  รสชาดไม่ต่างกะแม่กูทำเลย
“เอ้า!...ก็แน่สิจ๊ะ...นี่มันสูตรของแม่เรานี่..แม่โทรไปขอสูตรแล้วลองทำดู..ได้ยินอย่างนี้ค่อยชื่นใจหน่อย นึกว่าจะเพี้ยนไปจากสูตรซะอีก อร่อยก็กินเยอะ ๆ”  แกเล่าให้ฟัง..นี่คงโทรไปคุยกับแม่กูประจำดิ สงสัยรายงานพฤติกรรมกูด้วยแหล่ะ
“แหม..ปากหวานหรือเปล่าตะเกียง...ไม่อร่อยก็บอกได้ อย่าหยอดให้แม่พี่ตัวลอยเชียวหล่ะ...เดี๋ยวคนแก่
พาลนึกว่าตัวเองทำอร่อยได้คุยไปทั่วเลยที่นี้”
“อร่อยจริง ๆ ครับ..ตะเกียงไม่ได้แกล้งหยอดซะหน่อย” กูพูดตอบไอ้พี่เต้มันไปแหล่ะ“พอเลยตาเต้..ทีหลังไม่ต้องกินกับข้าวฝีมือแม่หรอก ไปหากินเอาเอง..ชิ” อ่าห่ะ..หน้าจ๋อยไปเลยไอ้พี่เต้..อยู่ดีไม่ว่าดี โดนแม่งอนใส่
ซะงั้น
“โธ่แม่คร๊าบ..คุณแม่คนสวย..คนดีที่สุดของเต้ ใครจะกล้าว่าแม่ได้ล่ะครับ ผมแค่ต้องการยืนยันจากตะเกียง ก็ไอ้คั่วถั่วพลูมันไม่ใช่อาหารภาคกลาง ต้องย้ำให้แน่ใจดิว่ามันอร่อยจริง ๆ แม่เคยทำมาก่อนซะเมื่อไหร่ จริงป่ะ”  แน่ะ!..มันก็นะ...เอาสีข้างเข้าแถไหลไปเรื่อย..ไอ้พี่โต๋มองมันพร้อมกับส่ายหน้า..เหมือนเอือมพี่มันเต็มประดา กูก็ได้แต่มองไอ้พี่เต้ยิ้ม ๆ ตลกอ่ะ..ผู้ชายตัวโต ๆ ไม่ใช่เด็ก..แถมแต่งตัวชุดทำงานภูมิฐานซะขนาดนั้น มานั่งทำตาปริบ ๆ อ้อนแม่ จะว่าน่ารักก็ใช่ที  จะว่าน่าเกลียดก็ไม่เชิง..มันบอกไม่ถูก โดยรวมแล้วเอาเป็นว่า มันช่างกล้าทำไปได้เน่อะ...555
หลังจากความสุขปนฮาของแม่อรกับไอ้พี่เต้..บนโต๊ะอาหารผ่านไปเรียบร้อยแล้ว พ่อสิงห์เรียกพวกกูสามคนเข้าไปในห้องสมุด แก่ต่อคอมพิวเตอร์อินเฟอร์เร้นท์..ให้คุยกับพ่อเกริกด้วย ระบบออนขึ้นมา  พ่อกูนั่งอยู่กับพี่ตระกูลและพี่ตระการในห้องหนังสือที่บ้าน กูยิ้มพร้อมทักทายพ่อและพี่ชายกูทันที  ที่ภาพปรากฏบนจอ
“หวัดดีครับพ่อ..หวัดดีครับพี่ ๆ”  ทักเสร็จ พี่ ๆ กูรีบยกมือไหว้พ่อสิงห์ทันที ก่อนจะทักกูกลับเช่นกัน
“หวัดดีครับพ่อสิงห์...สบายดีไอ้ตัวเล็ก...” สรรพนามที่เรียกพ่อสิงห์ แสดงว่าพี่กูคุ้นเคยกับพ่อสิงห์
มาก่อนแน่นอน
“อืม...ดีดี..สบายดีกันทุกคนน่ะ”  พ่อสิงห์ทักตอบหน้านิ่ง ๆ ก่อนจะเหลือบไปยักหน้าให้พ่อกูเป็นอันรู้กัน..
ไม่ต้องอะไรมาก
“หวัดดีครับพ่อเกริก..ดีครับพี่กูล..พี่การ..ดีด้วยคนครับพ่อเกริก..ดีครับพี่กูล..ไงไอ้พิการ..บายดี..สำลี
แป่ะหัว” ไอ้พี่โต๋..กะไอ้พี่เต้ ยกมือไหว้พ่อกู ก่อนจะหันไปทักกวน ๆ พี่ตระการ  แสดงถึงความสนิทสนมกันมาก่อน ซึ่งกูไม่รู้อีกอ่ะแหล่ะ...ว่าพวกแม่งรู้จักกันตอนไหน...
“ไงเพื่อนยาก..เริ่มเลยไหม”  พ่อกูพยักหน้ารับไหว้พวกมัน ก่อนจะหันไปขอความเห็นพ่อสิงห์  เรื่องที่เรา
จะคุยกัน
“อือ...ฟังเรื่องที่ลูกเจอมาวันนี้ก่อน ค่อยคุย..เอ้าโตโต๋...เล่าเรื่องทั้งหมดมาให้ละเอียด” พ่อสิงห์พูดขึ้นมา ไอ้พี่โต๋มันก็เริ่มเล่า..สิ่งที่พวกกูเจอมาวันนี้  ย้อนไปเรื่องของไอ้พี่เทค..ที่สามารถใช้พลัง  สิงห์โตคำรามด้วยอีกประเด็นหนึ่ง  ทุกคนต่างตั้งใจฟังมันเล่า โดยไม่มีใครพูดแทรก ยอมรับว่าเวลานี้..มันทำหน้าที่ได้ดีมาก ๆ ดูเป็นผู้ใหญ่เกินตัวได้อีก ทำให้กูทึ่งมันอยู่ลึก ๆ มันยกประเด็นแทรกไปกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ให้ทุกคนฟังเข้าใจง่ายขึ้น
ทำให้ไม่มีใครตั้งคำถามจนกระทั่งมันพูดจบ..ก็ใช้เวลากว่าสามสิบนาทีแน่ะ
“คงถึงเวลาแล้วสินะ ที่ต้องบอกความจริงให้เด็ก ๆ รู้กันเสียที เรื่องที่คาดมาเร็วกว่าที่คิดอีก  ครั้งนี้..ไม่ใช่เรื่องง่ายซะแล้ว ต้องตั้งรับให้ดี..เด็ก ๆ จะได้ระมัดระวังตัวได้มากขึ้น”  พ่อเกริกพูดขึ้นมา
“คงต้องตามนั้น ใครจะเป็นคนเล่า” พ่อสิงห์..ถามพ่อเกริก
“กูเองดีกว่า...” พูดจบ..พ่อเกริกก็ให้พวกกูตั้งใจฟัง มีอะไรไว้ค่อยถามกันทีหลัง แล้วท่านก็เริ่มต้นเล่าว่า..
บรรพบุรุษตระกูลไอ้พี่โต๋ เป็นผู้ได้รับการถ่ายทอดเคล็ดวิชา ‘สิงห์โตคำราม’ มากว่าร้อยปีแล้ว  ว่ากันว่าผู้คิดค้นคือปรมาจารย์..ราชสีห์ขนทอง ถ้าใครได้ดูเรื่องดาบมังกรหยกต้องรู้จัก..พ่อบุญธรรมของจอมยุทธเตียบ่กี้ไง ฟังดูเหมือนนิยายจีนกำลังภายในใช่ป่าว? แต่นี่มันเรื่องจริงที่พวกกูกำลังเผชิญอยู่ เคล็ดวิชาดังกล่าวตกทอดถึงท่าน
ปู่ทวดไอ้พี่โต๋..ชื่อท่านคือปู่เสือ ซึ่งลูกชายท่านสองคนรับการฝึกพลังสิงห์โตคำราม  คือคุณลุงสาง..กับพ่อสิงห์สองคนพี่น้องเข้าฝึกกันทั้งคู่ แต่ด้วยข้อจำกัดบางประการ ทำให้ลุงสางไม่สามารถพัฒนาขึ้นถึงขั้นสูงได้
ตรงกันข้าม..พ่อสิงห์กับฝึกสำเร็จถึงขั้นสิงห์พิโรธ..คงเหมือนไอ้พี่เต้..กับไอ้พี่โต๋ ไอ้พี่เต้ฝึกทั้งชาติก็ได้แค่สิงห์คำรามหกเจ็ดสิบเปอร์เซ็นต์ ไม่เหมือนไอ้พี่โต๋ที่ก้าวกระโดดข้ามขั้นสำเร็จขั้นสูงสุด..สิงห์ธนู ในรอบร้อยปี
มีมันฝึกสำเร็จคนเดียว  แต่ถึงกระนั้นฝ่ายปรปักษ์ที่เป็นศรัตรูกับท่านปู่เสือ..ก็เป็นผู้ฝึกวิชาปิดทวาร ซึ่งเป็นแนวทางข่มของสิงห์โตคำราม ที่ทั้งสองฝ่ายเป็นอริกันสืบเนื่องมาจาก ปู่ทวดเสือกับคู่อริเป็นมือขวาของ
ผู้นำเขมรสามฝ่ายด้วยกันทั้งคู่ ซึ่งก่อนหน้านั้นแบ่งพรรคแบ่งพวกแย่งชิงดินแดน ก่อนที่จ้าวนโรดมสีหนุ
จะได้ขึ้นบริหารประเทศในปัจจุบัน แม้จะเป็นมือขวาเหมือนกัน แต่ปู่เสือได้รับความไว้วางใจจากท่านผู้นำ..มากกว่าคู่อริ ทำให้งัดข้อกันมาตลอด จนกระทั่งท่านผู้นำตัดสินใจยุติการสู้รบ และนำเอาทรัพย์สมบัติมูลค่ามหาศาล..ไปจัดการเก็บไว้ในถ้ำแห่งหนึ่ง บนเทือกเขาผีปันน้ำ ซึ่งอยู่ระหว่างรอยต่อตะเข็บชายแดนไทยกับพม่า..ขึ้นเหนือไปทางดอยอินทนนท์ การเดินทางไปครั้งนี้..ทำให้ปู่เสือได้พบกับเพื่อนตายคือปู่ทวดของกู ซึ่งชำนาญเคล็ดวิชาไทเก็ก และยังมีท่านตาทวดที่ชำนาญการต่อสู้มวยลานนาคาดเชือก  ทั้งสามท่านถูกคอในความเป็นนักสู้..และมีหน้าที่ปกป้องผู้นำเหมือนกัน เพราะปู่ทวดกูปกป้องผู้นำเวียดกง ส่วนท่านตาทวดคุ้มครองเจ้าลานนา ท่านทั้งสองจึงผนึกเคล็ดวิชาสองวิชารวมกัน เกิดเป็นแนวการต่อสู้ใหม่ ‘วรเวทย์อัคนี’  เป็นคู่ปรับกับวิชาปิดทวารคู่อริท่านปู่เสือ
หลังกลับจากนำทรัพย์สมบัติไปเก็บไว้ในถ้ำ ระหว่างเดินทางกลับอยู่กลางหุบเขาผีปันน้ำ คู่อริก็ทรยศหักหลังสังหารท่านผู้นำ..เพื่อจะหุบสมบัติ ซึ่งปู่เสือและพ่อสิงห์..พยายามปกป้องท่านผู้นำ จนผู้ติดตามล้มตายหมด
พ่อสิงห์กับปู่เสือได้รับบาดเจ็บสาหัส ท่านผู้นำรู้ตัวว่า..ไม่รอดแน่ ๆ จึงฝากท่านปู่รักษาสมบัติไว้ให้ได้
อย่าปล่อยคนชั่วเอาไปได้เด็ดขาด ปู่เสือรับปากก่อนท่านผู้นำสิ้นใจบนหุบเขานั่นแหล่ะ  เห็นความตายรออยู่ตรงหน้า ความจริงก็เผยออกมา..ลุงสาง หักหลังปู่เสือกับพ่อสิงห์ ร่วมมือกับคู่อริทรยศท่านผู้นำ..เพราะความโลภ..บ้าอำนาจ บวกความอิจฉา..ที่ปู่เสือชื่นชมพ่อสิงห์มากกว่าตัวลุงเอง..
ความจริงที่ได้รู้..ทำให้ปู่เสือทนผิดบาดแผลไม่ไหว..กระอักเลือดตายตามท่านผู้นำไปอีกคน โดยที่ลุงสาง
ไม่รู้สึกผิดสักนิด..ที่ฆ่าพ่อตัวเอง แล้วจังหวะที่ปู่ทวดตาทวดพร้อมพ่อเกริก..เข้ามาช่วยแก้ไขสถานการณ์..ก่อนที่พ่อสิงห์จะหมดลมหายใจไปอีกคน เพราะมุทิตาจิตไม่ต้องการทำร้ายใครบาดเจ็บล้มตาย..ของท่านปู่กับท่านตา ทำให้ท่านไม่ลงมือรุนแรง เพราะความเมตตาชั่ววูบ..ลุงสางเลยถือโอกาสลอบกัดใช้เคล็ดวิชา สิงห์โตคำรามทำร้ายทั้งสองท่านจนบาดเจ็บสาหัส แม้ไม่ถึงตาย..แต่ไม่สามารถเป็นปกติได้อีกแล้ว เพราะเส้นประสาทสำคัญฉีกขาด..จนใช้วิชาวรเวทย์อัคนีย์ไม่ได้อีกต่อไป
เหตุการณ์กลับเลวร้ายลง ลุงสิงห์เลยตัดสินใจ..ใช้พลังเฮือกสุดท้ายทำลายทุกคน โดยฝืนใช้พลังสิงห์พิโรธ
ก่อนลงมือส่งสัญญาณให้พ่อเกริก..จัดการตัวการใหญ่ ที่อาจใช้วิชาปิดทวารป้องกันพลังสิงห์พิโรธได้ พ่อเกริกลงมือสกัดจุดชาคู่อริ..ไม่ให้ใช้เคล็ดบังคับธาตุลมปิดทวาร พ่อสิงห์จึงลงมือทันที  คู่อริกับลุงสางเจอพลังกระแทกร่าง..หล่นลงก้นเหว ทำให้เข้าใจว่าตกเหวตายแล้ว..พ่อเกริกนำทั้งสามท่านกลับมารักษาตัวที่บ้าน..อาศัยสมุนไพรต้นตำรับ รักษาเกือบเดือนถึงจะหายดี แต่พ่อสิงห์ก็ไม่สามารถใช้พลังสิงห์โตคำรามได้อีกต่อไป..ท่านปู่กับท่านตาก็ถือศีลเข้าวัด..โดยไม่ยุ่งกับทางโลกอีกกระทั่งมรณภาพในขณะที่ไอ้ตะเกียง..เพิ่งอายุได้ไม่ถึงหกเดือนด้วยซ้ำ กูจึงไม่เคยเห็นหน้าพวกท่านสักคน..ยกเว้นไอ้พี่ตระกูลกับพี่ตระการ ที่มีโอกาสเห็นท่าน
ทั้งสอง
ก่อนท่านปู่ท่านตาจะมรณภาพ..ได้เรียกพ่อเกริก..และพ่อสิงห์ไปพบ  เพื่อจัดการปิดผนึกปากถ้ำ  คิดว่าหากไม่ทำเช่นนี้ รังแต่จะเป็นภัยในวันข้างหน้า ท่านใช้วิธีปิดผนึกถ้ำ โดยใช้เลือดของกูซึ่งอายุแค่สามเดือน
ผสมสมุนไพรหลอมเป็นสัญลักษ์..รูปตะเกียงฝังผนังปิดปากถ้ำเอาไว้ ใครคิดเปิดปากถ้ำเข้า..จะถูกกลไกภาย
ในถ้ำ รวมถึงกับดักมากมายทำร้ายจนตายได้..ทั้งควันพิษ..หอก..เหล็กแหลม..หินจากเพดานถ้ำก็จะถล่มลงมา ถึงตอนนั้นคงไม่เหลือใครรอดชีวิตแน่นอน
แต่ก็มีวิธีเปิดโดยไม่กระทบต่อกลไก คือเลือดต้องล้างด้วยเลือด เลือดของตะเกียงสามารถเปิดประตูโดยไม่มีผลต่อกลไก ซึ่งความลับคงรั่วไหลออกไป..จากทีมช่างที่มาทำการวางระบบกลไก เพียงแต่ยังรู้ความจริงไม่หมด พ่อเกริกบอก..ระหว่างที่หลอมสมุนไพร..ผสมกับเลือดไอ้ตะเกียงให้เป็นสัญลักษ์ใช้ผนึกปิดปากถ้ำนั้น พ่อสิงห์แอบเอาเลือดไอ้พี่โต๋ใส่ลงไปในเตาหลอมด้วย ฉะนั้น...หากต้องเปิดผนึกถ้ำจริง ๆ ต้องอาศัยเลือดของทั้งสองคนหยดลงสลักวงกลมรูปตะเกียง จึงจะสามารถถอดสลักกลไกประตูถ้ำได้...
เลือดที่ใช้ผสมลงไปเป็นเลือดตอนเด็ก แต่เลือดที่สามารถถอดสลักได้..ต้องรอให้อายุครบสิบห้าปีไปก่อน..ถึงจะถอดสลักได้ พวกศรัตรูรู้ว่าอีกสามเดือน..ตะเกียงจะอายุครบสิบห้าปี ดังนั้นจึงเริ่มลงมือแล้ว แต่อย่างที่บอก..
ศรัตรูยังไม่รู้ว่าเลือดตะเกียงเพียงคนเดียว เปิดปากถ้ำไม่ได้ถ้าไม่มีเลือดไอ้พี่โต๋....
Part  48
..งูยักษ์เข้าถ้ำ....
คำสั่งจากที่ประชุมลงมติกันว่า ตั้งแต่นี้ไป..ห้ามกูไปไหนคนเดียว ทำอะไรต้องมีไอ้พี่โต๋อยู่ด้วยตลอด
เพราะศัตรูจ้องกูคนเดียว พวกมันไม่รู้ความลับของเลือดไอ้พี่โต๋ พ่อเกริกกับพ่อสิงห์บอกว่าศัตรู  มีสองพวก..พวกแรกต้องการตัวกูเพื่อเปิดสลักประตูถ้ำ กูสงสัยทำไมต้องจับเอาตัวกูไปด้วย ไม่เอาเลือดไปอย่างเดียวก็พอ พ่อสิงห์ตอบว่า..เลือดที่ใช้เปิดสลักต้องหยดจากร่างกายที่มีชีวิตชีพจรต้องเต้นอยู่ตลอด..นั่นคือสาเหตุที่กูถูกหมายหัวให้จับตัวไป กลุ่มนี้คงยังไม่ลงมือตอนนี้หรอก..น่าจะรออีกสามเดือนถึงจะลงมือ..เพราะกูอายุครบสิบห้าเลือดถึงใช้ได้ผล
ส่วนพวกที่สอง กลุ่มนี้น่าจะเป็นพวกที่ไม่ต้องการให้เปิดปากถ้ำ อาจเป็นบริวารเก่าท่านผู้นำที่ล่วงลับไป..ซึ่งไม่ต้องการให้ใครแตะต้องสมบัติในถ้ำ กลุ่มนี้น่ากลัวมาก..เพราะคงต้องการฆ่ากูทิ้งเพียงอย่างเดียว..จะได้ไม่สามารถเปิดถ้ำได้อีก หากจะให้ทั้งสองพวกต่อกรณ์กันเองคงเป็นเรื่องยาก เพราะต่างฝ่ายต่างไม่รู้ตัวตนที่แท้จริงกัน..ทั้งเรื่องกำลังคนก็ไม่แน่ชัด ดังนั้นปัญหาหนักจึงตกมาที่กู  ดูง่ายที่สุดที่จะจัดการต้นตอที่น่าจะเป็นปัญหาเพียงคนเดียว กูจึงตกอยู่ในอันตรายโดยไม่มีทางเลือก  ไม่ว่าจะเป็นกรณีไหนก็ไม่เป็นผลดีต่อกูทั้งนั้น เพราะสุดท้ายบทสรุปคงไม่ต่างกัน หมดประโยชน์คงไม่มีใครอยากให้กูมีชีวิตรอดอยู่ดี เพิ่งรู้วันนี้ว่า..ทำไมกูเป็นสมบัติพิเศษของตระกูล ‘วรเวทย์อัคนี’  เห่อะ!..น่าภูมิใจสุด ๆ ไอ้ตะเกียง  ขอบคุณทั้งปู่ทวดและตาทวดที่ทิ้งภาระอันยิ่งใหญ่ให้กูขนาดนี้  ปัญหาระดับชาติจริง ๆ
จากนั้นพ่อสิงห์บอกให้พวกเราแยกไปพักผ่อนได้แล้ว..ไม่ต้องกังวลอะไร..เพราะจะจัดบอดี้การ์ด  คอยติดตามดูแลพวกกูอยู่ห่าง ๆ ให้ทำตัวกันปกติ จะได้ไม่ให้พวกมันไหวตัวทัน พ่อเกริกกับพ่อสิงห์เชื่อว่ากูกับไอ้พี่โต๋..หากร่วมมือกันสู้แล้ว..วิชาเราสองคน สยบศัตรูได้แน่นอน เพราะต่างฝึกสำเร็จขั้นสูงทั้งคู่ ที่สำคัญวิชาทั้งสองยังเกื้อหนุนกันด้วย และเป็นวิชาที่ข่มคู่ปรับอีกตะหาก เพราะฉะนั้นนี่คือความจริงอีกข้อ ที่กูกับไอ้พี่โต๋..ผูกพันธุ์กันอย่างไม่มีทางเลี่ยง อาจเป็นพรหมลิขิตที่ทำให้เราต้องเป็นเช่นนี้..ตั้งแต่ต้น ราชสีห์ต้องรับหน้าที่คุ้มครองตะเกียง.........
ขึ้นมาบนห้อง กูแยกเข้าห้องน้ำแปรงฟันก่อนนอน ออกมามันก็เปลี่ยนเข้าไปมั้ง รู้สึกไม่ง่วงเท่าไหร่  แต่ก็ขึ้นเตียงนอนลืมตาโพล่ง สมองมันพรันคิดเรื่องต่าง ๆ ที่ได้รู้วันนี้ ท่านปู่กับท่านตาทวดคิดยังไง
ของท่านถึงใช้เลือดกูปิดผนึกถ้ำ และพ่อสิงห์ล่ะคิดยังไงถึงแอบเอาเลือดไอ้พี่โต๋ใส่ไปด้วยอีกคน ท่านรู้ล่วงหน้าหรือไรกัน..ว่ากูจะสามารถผ่านอุปสรรคและปัญหาที่จะเกิดขึ้นไปได้  เช่นเดียวกับพ่อสิงห์  คาดเดาว่าไอ้พี่โต๋..จะเป็นทายาทที่สืบทอดวิชาตระกูลจนบรรลุขั้นสูง เค้าดูจากสรีระโครงสร้างกระดูกกันตั้งกะเด็กเลยใช่ไหม..ว่าพวกกูอัจฉริยะ ไม่เช่นนั้นทำไมไม่ใช้เลือดพี่ตระกูล..พี่ตระการหรือไอ้พี่เต้..แต่เจาะจงเป็นพวกกูสองคน มันคงไม่ประจวบเหมาะเป็นแน่ เจตนาปิดบังไม่ให้เจอกันอีกตะหาก ทั้งที่ครอบครัวเราสองคนสนิทสนมกันขนานนั้น ทุกคนรู้จักกันหมด  มีกูคนเดียวที่เพิ่งรู้จักพวกเค้า ในขณะที่ไอ้พี่เต้บอกกูก่อนเดินออกจากห้องว่า..พี่ตระการ  เป็นเพื่อนสนิทเรียนจบมาด้วยกัน ไอ้พี่โต๋ก็รู้จักพี่ชายกูทุกคน มีแต่กูที่ไม่รู้จักพวกมันเหมือนคน
อื่น ๆ  การทำเช่นนี้ เพื่อปกป้องกูไม่ให้ได้รับอันตราย..อาจถูกลักพาตัวได้ พอกูโตพ่อเกริกถึงยอมปล่อย
กูมาอยู่กรุงเทพฯ ..พวกเราถึงได้รู้จักกัน ซึ่งคงเห็นว่า...เพราะกูสำเร็จวรเวทย์อัคนีหมดแล้ว  ทั้งคงโตพอที่จะดูแลตัวเองได้ ไอ้พี่โต๋ก็เช่นกัน พวกผู้ใหญ่คงคิดว่าถึงเวลาที่จะให้พวกเราได้รู้จักกันแล้ว แต่ตาข่ายสวรรค์ย่อมมีรูรั่ว ท่านคงไม่รู้หรอกว่าความสัมพันธ์ของกูทั้งคู่..จะพัฒนาก้าวข้ามไปเกินคำว่าพี่น้องไปซะแร้ว....
มันออกห้องมาเช็ดหน้าเสร็จ ใส่บอกเซอร์ตัวเดียว..เสื้อก็ไม่ใส่ เดินไปปิดไฟก่อนจะมาล้มตัวลงนอนข้าง ๆ
ติดกะกูซะ เตียงออกกว้างนอนชิดอยู่ได้
“นอนไม่หลับล่ะสิ?”
“อือ..เหมือนมีอะไรในหัว..ทำให้นอนไม่หลับ”
“คิดไรมาก..พี่อยู่นี่แล้ว..สัญญาจะปกป้องตะเกียงด้วยชีวิตของพี่เลยเชียว”  น่าดีใจน้อยทีไหนได้ฟังมันพูดมาแบบนี้
“ขอบคุณพี่มาก ที่ดูแลตะเกียงอย่างดี” กูพูดจริง ๆ แหล่ะ...ถ้าไม่เพราะมัน..กูคงถูกงูกัดตายไปแล้ว
“พูดอะไรแบบนั้น...เราเป็นอะไรกันล่ะ...พี่ต้องปกป้องคนรัก..ไม่ให้มีอันตรายสิคือสิ่งที่ต้องทำ”
เล่นเอากูเขินไปไม่เป็นอีกแหล่ะ..บทจะหวานแม่งก็หวานขึ้นมาดื้อ ๆ ซะงั้น แล้วเลือกสถานที่ถูกด้วยนะมึง..
ช่างถูกเวร่ำเวลาเสียจริง หยอดกูอยู่ได้..บนเตียงนะโว้ย!...มันหมิ่นเหม่ต่อการเสียเอกราชไงไม่รู้ว่ะ!........
“ตะเกียงขอบคุณพี่มาก ติดค้างไว้ก่อนได้ป่าว?  ยังไม่รู้จะตอบแทนยังไง..ที่ช่วยไม่ให้ถูกงูกัด”
กูบอกมันไปแหล่ะ ถึงไงก็คาใจอยู่ดีที่ติดค้างมันเรื่องเมื่อเย็น
“อยากตอบแทนพี่จริง ๆ หรือ?”  มันย้ำ..เพื่อความแน่ใจ กูเลยพยักหน้าให้แม่งแหล่ะ...ยืนยันคำพูดตะกี้นี้
“งั้นเปลี่ยนจากงูกัด..ให้งูมุดถ้ำตะเกียงแทนได้ไหม” อ่า!..ไอ้บร้า..ฟังมันดิ..กูเข้าใจ
ความหมายมันหรอก..ไม่ใช่เด็กอมมือ เชี้ยแล้ว...เรื่องอะไรมาขอกันดื้อ ๆ เฉยเลยวุ้ย! ไม่ตอบแม่งหรอก...
หวาย..กูอร๊าย..เว้ย!....เชี้ย...
“ตะเกียงไม่พูด..พี่ถือว่าอนุญาตนะ”  พูดเองเอ่อเองเสร็จ..ไม่ทันจะค้าน มันพลิกตัวมาคล่อมทับทันที จ้องตากูนิ่ง ๆ ตาแม่งก็นะ..เยิ้มได้อีก...โอ้ย!...ไม่ไหวกูอายแม่งโคตร ๆ อ่ะ!..เฉหลบตาไม่มองแม่งหรอก มันเหมือนจารู้ว่ากูอาย ก่อนจะค่อย ๆ ก้มหน้าลงมาจูบหน้าผากกูเบา ๆ ไล่มาที่เปลือกตา..ต่ำลงไปที่แก้ม..เลื้อยลงซอกคอ
ก่อนจะวกกลับมาแนบริมฝีปากบดจูบกูช้า ๆ  ค่อย ๆ สอดลิ้นแตะตามขอบปากกู..ก่อนจะค่อย ๆ แหย่ตามฟันบอกเป็นนัยให้เปิดปาก เพื่อที่มันจะสอดลิ้นเข้าไปทักทายในปากกูได้ กูสมยอมเผยอปากออกให้มันล่วงล้ำ
เข้ามา ไม่รอช้าฉกวูบดูดเอาลิ้นกูเข้าให้..เจอลูกจูบโครตเซียนเข้าไป จะเหลือเหร่อไอ้ตะเกียง สมองกูขาวโพลน
ใจเต้นไม่เป็นจังหวะ ปล่อยให้มันไล่ต้อนดูดดุนลิ้นกูจนแทบจะหลุดจากปาก หายใจหายคอแทบไม่ทัน ..เท่าไหร่มันก็ไม่รู้จักพอ หยอกเย้ากวาดต้อนลิ้นกูจนกูต้องทุบแขนมันเบา ๆให้รู้ว่ากูหายใจไม่ออก มันถึงค่อยถอนจูบปล่อยกูตะกายอากาศเข้าปอดซะที
“หวานมาก...รู้ไหม..พี่ไม่เคยมีความสุขกับการจูบอย่างตอนนี้มาก่อน....ตะเกียงเป็นคนแรกที่ทำให้พี่ควบคุมตัวเองไม่ได้ เมื่อได้ลองแล้วเหมือนหยุดไม่อยู่...อยากกลืนกินไปทั้งตัว..” .พูดจบ
ไม่รอฟังกูตอบ..ก้มลงมาจูบกูอีก ครั้งนี้มันอ่อนโยนนุ่มนวล..จนกูเคลิบเคลิ้มมึนไปกับรสจูบไม่รู้แม้กระทั่งว่าชุดนอนหลุดออกจากตัวไปตอนไหน มารู้เอาก็ตอนมันถอนจูบไล่ต่ำลงมาที่ซอกคอ  ก่อนจะฉกวูบเข้าให้ที่หน้าอก จนกูเสียววูบแอ่นอกตามการดูดยอดอกของมัน รัวลิ้นหยอกเอิ้นยอดอกกูสลับดูดทั้งซ้ายทั้งขวา..ถึงได้รู้ว่าเสื้อผ้ากูไม่เหลือสักชิ้น ร่างกายเปลือยเปล่าบิดตัวเร่า ๆใต้ร่างมัน เสียวสะท้านสั่นไปหมด ตั้งแต่ไขสันหลังจนถึงท้องน้อย ได้แต่คลายเสียวด้วยการบิดตัวไปมา  หลุดเสียงครางแบบไม่ต้องกลัวอายกันแล้วชั่วโมงนี้
“อ่า..อา.ๆ!.”
ผมละเลงลิ้นรัวถี่ยิบที่ยอดอกสีชมพูสวย..สลับสองข้างซ้ายขวา ทำเอาเจ้าของร่างข้างใต้ผมบิดตัวเร่า  ดิ้นไปมา..พร้อมส่งเสียงครางกระเส่าหวานหู..ยั่วผมแทบคลั่ง ยอมรับไม่เคยรู้สึกอย่างนี้กับใครมาก่อน ผมมีเซ็กส์กับผู้หญิงสาว ๆสวย ๆ มาไม่น้อย  แต่ละคนก็หลายลีลา บางคนเร่าร้อนยังกะไฟ..ตอบสนองได้ดุเด็ดเผ็ดมัน บางคนก็อ่อนหัด..บ้างบริสุทธิ์ไร้เดียงสาเวอร์จิ้นอยู่ก็มี  ผมกลับไม่รู้สึกอยากทะนุทะนอม ถึงขั้นหวงแหนอยากเก็บเอาไว้คนเดียว จนแทบไม่อยากให้ใครเข้าใกล้มาก่อน
ให้ตายเถ่อะ!...ใครจะเชื่อ ร่างกายที่อยู่ใต้ร่างผมนี่  เป็นของเด็กหนุ่มอายุสิบสี่จะขึ้นสิบห้า  ผิวเนียนละเอียดสวยอย่างไม่มีที่ติ  ขาวอมชมพูจนผู้หญิงอาย เอวบางรับกับสะโพกคอด..ตึงกระชับอย่างคนออกกำลังกายสม่ำเสมอ หน้าท้องแบนลาบไม่มีไขมัน..กล้ามท้องซิกแพ็กไม่มีให้เห็นแบบผู้ชายทั่วไปอีกตะหาก ถ้าไม่นับหน้าอกแบนราบที่ประดับด้วยทับทิมเม็ดเท่านิ้วก้อย  สองจุดซ้ายขวาแล้วล่ะก็  แทบไม่อยากเชื่อ..ว่าร่างกายหนุ่มน้อยตะเกียงจะสวยสดไร้ที่ติได้ขนาดนี้ ที่สำคัญตัวกลับหอมกลิ่นดอกไม้...หอมอ่อน ๆ สูดดมแล้วชื่นใจกระตุ้นต่อมเสียวจนแทบคลั่ง  โดยไม่ต้องพึ่งน้ำหอมยี่ห้อดังสักนิดเดียว
ไม่แปลกใจเลยใครต่อใครต่างพากันหลงรักเต็มไปหมด เพื่อนผมแทบจะเหมายกแก๊งค์เลยก็ว่าได้  ไม่นับ
ไอ้พวกห่าเหวทั้งหลายอีกมากมาย..ที่เข้ามาเจ่าะแจ่ะวุ่นวาย นึกแล้วพาลหงุดหงิดหัวใจ ขนาดพวกมันเห็น
แค่ภายนอกยังลุ่มหลงขนาดนั้น ลองได้มาสัมผัสใกล้ชิดแบบผมแล้วไม่หลงกันเข้าไปใหญ่หรือ เชื่อว่าไม่มีใครอดที่จะไม่แตะต้องร่างกายที่สวยงามสวรรค์สร้างตรงหน้าคงไม่มีแน่...
ผมไม่รอช้า..จัดการถอดบอกเซอร์ตัวเดียวดีดออกให้พ้นทาง ก่อนจะเบียดร่างลงประกบผิวร้อนที่เปล่าเปลือยยั่วยวนตรงหน้า..บดสะโพกคลึงเคล้าไปมา ปากก็พรมจูบไปทั่ว มือลูบไล้ฟ้อนเฟ้นจับตรงไหนก็ลื่มือไปหมด..ยังกับแพรนุ่มเนียนเรียบไม่มีสะดุด ใครไม่เป็นผมไม่รู้หรอกว่าแทบไม่อยากทนรอต่อไปแล้ว อยากฝังร่างหลอมรวมเข้าไปในตัวน้อง..ให้เสร็จสิ้นกับภารกิจที่พาให้คลั่งใจตายกันไปเลย เพื่อปลดปล่อยความอัดอั้นแสนหวาน..ที่แสนทรมานจนแทบล้นทะลักอยู่ร่อมร่อในตอนนี้ แต่ถึงยังไงเสีย..ผมต้องอดทนอดกลั้นให้ได้มากที่สุด
เพราะสำหรับน้องแล้ว  ต้องเตรียมความพร้อมให้มาก ไม่อย่างนั้นแทนที่จะมีความสุขร่วมไปกับผมด้วย..
เดี๋ยวจะกลายเป็นผมทำให้น้องเจ็บปวดทรมานไปเสียมากกว่า แค่น้องยอมให้..ก็มากจนไม่รู้จะขอบคุณยังไงแล้ว สิ่งที่พอทำได้ในตอนนี้ ต้องทำให้น้องรู้สึกดีและมีความสุขมากมาก ยังคงจำได้..ผลของการทำรักครั้งแรกในวันนั้น ขนาดเตรียมพร้อมให้น้องเต็มที่แล้ว ยังล้มพับจับไข้ไปตั้งหนึ่งคืนกะอีกหนึ่งวันเต็ม ๆ..ดีที่เป็นวันอาทิตย์..เลยไม่เสียการเรียน  ผมต้องดูแลคนป่วยทั้งคืนกว่าจะได้นอน  ถึงไงก็คุ้มค่ากับสิ่งที่ได้มา  ความหอมหวานที่บริสุทธิ์ที่น้องยอมให้ผม
ผมค่อย ๆ เล็มจูบไซร้ไปทั่วร่างน้อง ไม่มีส่วนไหนที่ผมจะไม่ฝากรอยจูบสีกุหลาบไว้เป็นหลักฐาน  ว่าผมตี
ตราจองทุกตารางนิ้วแล้ว สีกุหลาบจากรอยจูบขึ้นริ้วแดงตัดกับผิวขาวอมชมพู เป็นภาพที่เซ็กซี่ ทำให้แทบถึงสวรรค์อยู่ร่อมร่อ นี่ถ้าไม่มีประสบการณ์จนชำชอง ผมคงเป็นไก่อ่อนขายหน้าตัวเองเพราะล่มปากอ่าวพาอายแล้วเห่อะ....
โลมไล้ตะโบมจูบต่ำลงเรื่อย ๆ จนถึงหยุดตรงตะเกียงน้อย..น่ารักสมตัวได้อีก..ก่อนจะค่อย ๆ ตัดสินใจ
เม้มริมฝีปากครอบรูดรั้งลงสุดโคน ทั้งที่ไม่เคยทำให้ใครมาก่อน แต่ผมพอจำได้ว่าต้องทำยังไง  ก็จากพวกสาว ๆ ที่เคยทำให้ผมนั่นแหล่ะ... เจ้าของร่างสะดุ้งเฮือกพยายามผลักหัวผมออก  ส่ายหน้าไปมาคงจะเสียวสุด ๆ เป็นแน่ นึกถึงที่ผู้หญิงเค้าทำให้..ผมรู้ว่าเสียวขนาดไหน แต่มีหรือผมจะยอมถอย..กลับละเลงลิ้นรอบหัวแดง ๆ บริเวณรอยยักแตะปลายลิ้นเบา ๆไปทั่ว จากมือที่พยายามผลักไสในตอนแรก..เปลี่บนมาจับทึ้งหัวผมกดให้ดูดเม้มลงไปสุดโคน ผมก็ทำสลับดูดรูด..ขยับปากเข้าออกช้าบางเร็วบางสลับไปมา เหมือนไม่ทันใจเจ้าของร่างสักเท่าไหร่ ถึงพยามยกสะโพกเด้งสวนตลอดเวลา..หลุดครางเสียงหวานกระเส่า..แลดูเซ็กซี่แทบคลั่งใจตาย ผมผละ
ปากออก  เรียกเสียงฮึ่ม ๆ เบา ๆ ในลำคอเหมือนขัดใจจากน้อง ผมต้องกระซิบบอกเบา ๆ
“รอพี่แป๊ปนะครับ..คนดี”  แล้วรีบผละมาหยิบเอาตัวช่วยสำคัญ..แอบฝากลุงพีซื้อให้ เป็นอันรู้กันว่าเอามาทำอะไร..ลุงแกไม่พูดมากปากสว่าง เป็นคนเก่าคนแก่ที่คอยดูแลประจำตัวผม  ก่อนจะค่อยบีบเจลลงบนนิ้ว จัดการป้ายลงช่องทางข้างหลัง..เจ้าของร่างถดก้นหนี..คงตกใจกับความเย็นของเจล..ผมก้มเอาปากครอบตะเกียงน้อย..รูดรั้งอีกครั้ง ส่งผลให้ก้นที่ถอยหนีกลับมายกลอยไม่ติดพื้น ตามริมฝีปากที่รูดเข้าออกของผม ผมจึงค่อย ๆ
สอดนิ้วเข้าไปยังถ้ำสวรรค์ของน้องที่เกร็งขมิบ..ตอดรัดนิ้วผมแทบขาด ผมเร่งจังหวะปากให้เร็วขึ้นอีก..เพราะความเสียวด้านหน้า  ช่วยให้น้องผ่อนคลายไม่ต่อต้านช่องทางด้านหลัง ถือโอกาสขยับนิ้วเข้าออกพร้อมกัน
ไปด้วย  ไม่ลืมสะกิดย้ำตุ่มจีสปอต..ที่พอโดนจุดนี้ทีไร  เรียกเสียงครางออกจากปากน้องทุกครั้ง ผมเพิ่ม
จำนวนนิ้วเข้าไปเรื่อย ๆ จนครบสามนิ้ววนคว้านไปทั่ว  สัมผัสโดนเหยื่อบุด้านในทั้งนุ่มทั้งรัด..พาเอาอดใจ
แทบไม่ไหว..ก่อนที่ร่างของน้องจะเกร็งขมิบตอดรัดนิ้วมือผมพร้อมกับน้ำรัก พุ่งทะลักเข้ามาในปากผม
ผมจัดการเก็บกลืนทุกหยาดหยดหายเข้าไปในลำคอ..รสชาติหวานปนฝาดปร่า ๆ ไม่ยักนึกรังเกียจ
สักนิด..ตรงข้ามกับรู้สึกดี..ที่ได้กลืนทุกหยาดหยดของคนที่ตัวเองรัก ก่อนที่ร่างของน้องจะทิ้งตัวแหม่บ
หมดแรงหายใจหอบแฮ่ก ๆ..หลับตาพริ้มถึงสวรรค์ไปแล้ว ผมไม่รอช้าทิ้งค้างไว้ไม่ได้ ตอนนี้ถึงเวลา
ที่ผมไปทัวร์สวรรค์บ้างแล้ว จัดการจับน้องยกขาพาดไหล่ทั้งสองข้าง ก่อนจะแทรกตัวเข้าไป  จับงูยักษ์กดลงรู..พอน้องรู้ว่าอะไรกำลังจะเกิดขึ้น ลืมตามองผมตื่นกลัวได้อีก..ผมเข้าใจว่าน้องกลัวอะไร ก็น่ะ...ถึงแม้จะเคยมีไรกันมาแล้ว..ต้องยอมรับว่าผม..โตโต๋สิงห์ราช ไม่ได้มีดีแค่รูปหล่อ  พ่อรวย..สิ่งที่พ่อให้มาถือว่าเกินมาตรฐานชายไทยไม่ใช่น้อย ผู้หญิงวี้ดร้องน้ำตาเล็ดมาหลายรายแล้ว  นับประสาอะไรกับน้องที่ใช้ช่องทางพิเศษ..จะไม่เจ็บปวด จำเป็นต้องสร้างความมั่นใจให้น้องเชื่อใจก่อนจะอด
“ไม่เป็นไรนะครับ พี่จะทำเบา ๆ ไม่ต้องกลัว ตะเกียงอย่าเกร็งตัวต้านพี่นะครับ หายใจลึก ๆ ปล่อยตัวตามสบาย” น้องหลับตา..เป็นอันรู้กันว่าผมเข้าเกียร์เดินหน้าต่อได้ ผมไม่รอช้าแต่ก็พลีพล่ามตะกละตะกลามไม่ได้เป็นอันขาด ค่อย ๆกดส่วนหัวงูยักษ์มุดรูพิเศษ..แค่ส่วนหัวมุดหายเข้าไป
“อึก...อือ..”  น้องถึงกับสะดุ้งส่ายหน้าไปมา..น้ำตาไหลย้อยเป็นทางตามหางตา ผมชะงักสงสารก็สงสาร..
แต่เดินหน้ามาถึงนี่..ผมหยุดไม่ได้แล้ว..จะว่าเห็นแก่ตัวก็ยอม  ช่องทางพิเศษบีบรัดงูใหญ่ของผมจนเสียวสะท้านทุกรูขุมขน
“อ๊า...ซี้ด!...โอ้ว!..อย่าเกร็งครับคนดี..”  ไม่ไหวแล้ว..ก่อนจะล่มไม่เป็นท่าเสียก่อน...ผมตัดสินใจก้มลงจูบซับน้ำตา ไล่เรื่อยมาตามแก้มก่อนประกบจูบบดลิ้นพัวพันลิ้นน้อง พร้อมกับมือจับตะเกียงน้อยสาวขึ้นลงทันที
น้องเอามือโอบรอบคอผม..บดจูบแลกลิ้นเปะป่ะมัวไปหมด แต่ความไร้เดียงสาเง่อะง่ะนี่..ยิ่งกระตุ้นผมแทบคลั่งเข้าไปใหญ่ คิดว่าน้องคงหาวิธีบรรเทาเจ็บ  พอเริ่มรู้สึกว่าช่องทางข้างหลังคลายการบีบรัดลงมากแล้ว ผมจึง
ค่อย ๆ ดันงูยักษ์เข้าไปอย่างช้า ๆ  พร้อมกับสาวมือให้น้องไปด้วยเข้าไปเกือบครึ่ง น้องหน้านิ่วคิ้วขมวดคงอึดอัดสุด ๆ ก็เข้าใจนะอย่างที่บอกยี่ห้อสิงห์โต๋..ไม่ใช่งูธรรมดา แต่เป็นพญางูยาวขนาด 8”  อวบอ้วน 5.5”
น้องไม่จุกแน่นทรมาน..ก็เทพสุด ๆ แล้ว ผมตัดสินใจอัดกระแทกครั้งเดียวมิดยันโคน
“อึบ!...กึก...ฮือ...”  เสียงผม..เสียงน้อง  ร้องออกมาส่ายหน้าเกร็งตัวแน่น ผมแช่ค้างไว้  พยายามพรมจูบไปทั่ว..จมูก..แก้ม..ปาก..ซอกคอ  ก่อนจะลงลิ้นบนยอดเม็ดทับทิมที่ยั่วน้ำลายตรงหน้า  ได้ผลน้องบิดตัวเร่า..จิกเล็บลงแผ่นหลังผมจนรู้สึกเจ็บแปล๊บ...แต่ชั่วโมงนี้ผมยอม..เทียบจากที่น้องต้องทนรับผมอยู่ในตัวตอนนี้..ต่างกัน
มากนัก  ผมกัดกรามกร๊อด!...ไม่ไหว  ช่องทางน้องตอดรัด
ผมตุบ ๆ  จนแทบจะกระฉูดเสียให้ได้  ผมเร่งสาวรูดรั้งตะเกียงน้อย น้องเริ่มส่งเสียงครางเบา ๆ เป็นสัญญาณว่า ผมสามารถขยับบดสะโพกคลึงไปมาเบา ๆ ให้ช่องทางของน้องขยายตัวให้เต็มที่  พอเริ่มรู้สึกเข้าที่เข้าทาง
ผมก้มลงไปจูบดูดพันลิ้นน้องอีกครั้ง..ซะเสียงดังจ๊วบจ๊าบไม่สนฟ้าแล้วชั่วโมงนี้...ก่อนจะค่อยสาวสะโพกดึงถอนจนเกือบสุด..แล้วอัดกระแทกกลับเข้าไปอีก เสียงน้องครางในลำคอ ตัวแดงเถือกไปทั่วพร้อมอุณหภูมิร่างกายที่สูงขึ้น ผมเริ่มขยับเร่งเร็วขึ้น  ปล่อยมือออกจากตะเกียงน้อย..จับขาน้องยกออกจากไหล่ ก่อนจะค่อยหมุนตัวให้น้องพลิกคว่ำหน้าลง..โดยไม่ยอมถอนช่วงล่างออกจากกัน..พอเข้าที่เข้าทางแล้ว  ผมจับสะโพกน้องดึงรั้งเอาไว้ก่อนอัดเสยสะโพกสวนกระหน่ำเข้าไป...เสียงเนื้อกระทบก้นงอนสวยตรงหน้า ยิ่งทำให้เจียนคลั่ง
เกือบลืมหายใจ ก้มมองงูเหลือมยักษ์..ที่ผลุบหายเข้าไปช่องทางพิเศษสีกุหลาบ..แนบสนิทไม่มีช่องว่าง
ให้อากาศลอดผ่าน..ยิ่งเป็นภาพชวนตื่นตาตื่นใจ แผ่นหลังบางไล่สายตาบริเวณเอวคอดกิ่ว  ก้นงอนโด่งที่ โยกสั่นไปกับจังหวะกระทั้นของผม..ซึ่งอัดกระแทกไม่หยุด...เสียงดังสนั่น
“พั่บๆ......อ๊าๆ...ซี้ด!....อ่าๆ” ไม่รู้เสียงใครเป็นเสียงใคร แข่งกันครางระงม  ก่อนที่ผมจวนเจียนจะทะลัก รีบก้มลงมือจับหน้าน้องหันมารับจูบเร่าร้อนของผม  พร้อมเร่งจังหวะรัวกระแทกถี่ยิบๆ
“ปั๊ป.ปั๊ป..พั่บๆ....อ๊าๆ’’  การกระตุกบีบรัดอย่างแรงของช่องทางพิเศษ ก่อนน้องจะชะงักค้างไปวูบ..ค่อย ๆ
ทิ้งน้ำหนักตัวอ่อนราบลงนอน ผมจับสะโพกกระแทกอัดสวนแรงบีบรัดอีกสองสามทีก่อนจะทะลักทะลายออกมาจนหมดตามน้องไปติด ๆ...
“อ๊า...ซี้ด...โอ้ว!.” ทุกหยาดหยดน้ำรัก..พุ่งวาบเข้าไปในตัวน้อง...ช่างเป็นความรู้สึกวิเศษจริงๆ...แล้วจึงปล่อยตัวทาบร่างข้างใต้ ไม่ลืมเบี่ยงน้ำหนักเอียงลงข้าง ๆพร้อมพรมจูบไปทั่วแผ่นหลังเนียน..สูดดมกลิ่นหอมสดชื่นตรงซอกคอ ก่อนจะหลับตาพักเหนื่อย...โดยงูยักษ์ยังคาอยู่ไม่ถอนออก..กะพักสักห้านาทีค่อยเบิ้ลต่ออีกรอบ..งูยักษ์ยังไม่ยอมลงง่าย ๆ ผงกหัวหงึก ๆ เต้นตุ๊บ ๆ อยู่ในตัวน้อง...ไม่ติดกลัวน้องไข้ขึ้น..จะต่อเลยโดยไม่ต้องพัก..แต่ขืนทำแบบนั้นคราวหลังจะขอลำบาก...ยิ่งไม่ง่ายอยู่ด้วย..ให้น้องพักหายใจสักแป๊ปเดี๋ยวจะสลบกันไปซะก่อน........ค่อยต่อดีกว่า..............

Klong · โพสต์ 2013-5-17 11:29:48

ขอบคุนครับ

kamaji · โพสต์ 2013-9-1 03:35:56

ขอบคุนคราบ

dung · โพสต์ 2013-9-1 07:27:58

ขอบคุณครับผม

phzaa · โพสต์ 2013-9-29 23:51:00

ขอบคุนครับ

ton521 · โพสต์ 2013-11-9 19:14:04

ขอบคุนครับ

Alongkorn173 · โพสต์ 2013-12-1 07:16:31

ขอบคุนคร้าบบบ

dekratisri · โพสต์ 2013-12-1 11:27:47

ขอบคุณครับ

tarsii · โพสต์ 2013-12-11 20:12:05

ขอบคุณมากนะ

cawee · โพสต์ 2014-1-27 01:37:32

ขอบคุนคราฟ

Ninemadx · โพสต์ 2014-2-9 09:40:42

ขอบคุณครับ

minone · โพสต์ 2015-3-2 14:31:09

ขอบคุนนะคับ

ShangHai · โพสต์ 2015-3-3 02:27:12

ขอบคุณครับ

OneBe2 · โพสต์ 2015-3-19 22:58:21

kabuki · โพสต์ 2015-4-12 09:44:24

สุดยอด ขอบคุณครับ

xspace · โพสต์ 2015-4-12 15:54:46

ขอบคุณครับ

pt200 · โพสต์ 2015-10-3 20:07:29

ขอบคุณครับ

Intra · โพสต์ 2015-10-4 12:12:29

ขอบคุณครับ

pt200 · โพสต์ 2015-12-6 20:11:01

ขอบคุณครับ

pol569567 · โพสต์ 2015-12-6 21:11:46

ขอบคุนคับ

บัญชี		จำการเข้าสู่ระบบไว้	ลืมรหัสผ่าน
รหัสผ่าน			สมัครเข้าเรียน

ตะเกียงพิเศษ ??? 47-48

สมาชิกจีโฟกาย 100%

สมาชิกระดับเพชรคู่

สมาชิกระดับตรีเพชร

สมาชิกระดับเพชรบริหาร

สมาชิกระดับมงกุฎ

สมาชิกระดับทับทิม

สมาชิกระดับแพลตตินั่ม

สมาชิกระดับไพลิน

สมาชิกระดับมรกต

สมาชิกระดับเพชร