ตะเกียงพิเศษ ??? 55-56

tanya · โพสต์ 2013-5-21 08:05:29

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
ทุกสายตามองตามลูกที่พุ่งเข้าหาห่วงลูกหล่นกระทบขอบห่วงหมุนวนวิ้งๆ..อยู่บนห่วง...ทำให้หลายคนตะโกนเชียร์เสียงดังขึ้นมาทันที
“ลง..ลง...ลง!..”  ฝั่งสีน้ำเงินตะโกนก้องลุ้นให้ลูกหล่นลงห่วง
“ไม่ลง..ไม่ลง..ไม่ลง!.”  กองเชียร์สีแดงตะโกนแข่งสีน้ำเงิน แช่งไม่ให้ลูกลงซะงั้นและแล้ว.....ปาฏิหาริย์ก็
Part  55
..สุดยอดฮีโร่..บอมย์...
และพระเจ้า..ก็ไม่เข้าข้าง  ลูกเริ่มเบาลง..เบาลง..ก่อนจะหล่นตุ๊บ!..ลงห่วงไปในที่สุด กองเชียร์สีน้ำเงินกระโดดเย่ง ๆ..กอดกันกลม..ส่งเสียงดีใจดังสนั่นไปทั้งสนาม  พวกไอ้พี่พรตต่างเดินเข้าไปกอดกับไอ้พี่เทค..จับมือกันทั้งทีม  ไม่เว้นแม้แต่ไอ้พี่กานมันด้วยถึงไงพวกมันก็ทำเพื่อสีของตัวเอง..เป็นเรื่องธรรมดาที่จะดีใจกัน ตรงข้ามกับกองเชียร์สีแดงหน้าซีดเหมือนหมดอาลัยตายยาก..ทรุดตัวนั่งกันเป็นแถว ยังกะลูกโป่งถูกปล่อยลม
ขณะที่ในสนามทุกคนกำลังอยู่ในอารมณ์..ซึ่งแตกต่างกันสุดขั้วกรรมการส่งบอลให้เล่นต่อ เพราะเวลาเหลืออีก 50 วินาที ไอ้พี่โต๋จับบอลพร้อมส่งจากเส้นหลัง ปกติหน้าที่นี้เป็นของไอ้พี่ชัด  แต่มันกลับแย่งไปทำเสียเอง..
ลูกทีมคนอื่น ๆยังไม่หายซึมกันดี ร่วมทั้งนักกีฬาสีน้ำเงินด้วยที่เอาแต่ดีใจกันอยู่..พอเห็นกรรมการให้สัญญาณเล่นต่อ..ยังไม่เป่าหมดเวลา  พวกมันก็ไม่ลืมที่จะตั้งโซนป้องกัน...ต่างยืนคุมเชิงในแดนของมันแน่นหนา
ไม่มีใครขึ้นมาสกัด..บล๊อคการพาบอลสักกะคน คงคิดแล้วว่า...แค่เลี้ยงลูกมาแดนพวกมัน  สกัดกั้นบังบอลนิดหน่อยก็หมดเวลาแล้ว..ทำอะไรไม่ได้หรอก
ไอ้พี่บอมย์ยืนตรงกลางสนาม..ไม่ขึ้นมาแดนหน้า ..กูงงกับพวกมันสองคน ไม่รู้พวกมันเล่นอะไรกัน ไอ้พี่โต๋
ส่งบอลยาวให้ไอ้พี่บอมย์..มันรับหมับเข้าให้ไม่มีพลาด..เวลาเหลือ 15 วิ กูคิดว่าไอ้พี่บอมย์มันจะเลี้ยงลูก..
จากกลางสนามเพื่อรีบมาชู๊ดทำแต้ม..อย่างน้อยก็ต้องสู้ให้ถึงที่สุด  แพ้ชนะช่างมัน..สู้ให้เต็มที่ก่อนค่อยว่ากัน
ที่ไหนได้..มันกลับยืนนิ่งเลี้ยงลูกกับที่ซะงั้น..
ไม่ก้าวขาสักแอ๊ะ!  ไอ้พี่โต๋ก็ไม่ขยับ..ยืนจุดเดิมที่ส่งลูกตะกี้ ไม่เข้าใจพวกแม่งสักคน  แอบด่ามันในใจ
‘ไอ้พี่-เอี้ย-..มึงจะเลี้ยงโชว์เท่ห์..เอาโล่ห์..หรือไง..ทำอะไรสักอย่างสิว่ะ!..จะหมดเวลาแล้ว..แหกตาดูไหม
ว่ะนี่!.’  ยอมรับ..ชั่วโมงนี้กูหงุดหงิดพวกแม่งสุด ๆ ไอ้พี่โต๋ไม่พูดสักคำ  ยืนมองเพื่อนมันหน้านิ่งได้อีก
ในสนาม..ไม่ยักมีใครสนใจในเกมส์ กองเชียร์สีน้ำเงินโห่ร้องเต้นกันกระจาย ในขณะที่สีแดงนั่งซึมกระทือรือยังกะผีดิบ..กันเป็นแถวและแล้วไอ้พี่บอมย์..ก็เงยหน้าขึ้นมา ตามันจ้องเขม็งที่ห่วงบาส สีหน้าจริงจังโคตร ๆ
จับลูกยกอ้อมเหนือศรีษะด้วยแขนขวาข้างเดียว..อย่าบอกนะว่ามึงจะ.........ไอ้พี่พรตไอ้พี่กาน..ตะโกนขึ้นพร้อมกันทันที เมื่อเห็นท่าที่มันทำ
“เห้ย!...อย่าให้มันขว้างลูก!”  พูดไม่ทันจบ..พุ่งตัวออกไปหาไอ้พี่บอมย์ทันทีทั้งสองคนไปไม่ถึงครึ่งทาง..
ลูกบาสก็ถูกขว้างออกมาอย่างแรง เป้าหมายคือห่วงสีน้ำเงิน  ที่พวกกูกำลังมองตามลูกอยู่ขณะนี้...ระยะจากกึ่งกลางสนาม เสียงอึกทึกครึกโครมที่ดังทั้งยิม  หยุดกึก..เงียบทันที  ตั้งกะตอนไอ้พี่พรตกับไอ้พี่กาน..มันแหกปากตะโกนออกมาแล้ว พอรู้ว่าอะไรกำลังจะเกิดขึ้น ทุกสายตาก็ถูกลูกบอลกลม ๆสีส้ม ดึงดูดให้มองตามทิศทางที่ตรงดิ่งเข้าหาห่วงอย่างลุ้นระทึก
กองเชียร์สีแดง..พากันลุกขึ้นยืนเหมือนต้องมนต์สะกดช้า ๆ ในขณะที่สายตาไม่ละไปจากภาพตรงหน้า
เข็มวินาทีเดินไม่มีหยุด  10 9 8 7 6 5 4 3.....พร้อมกับที่ลูกบอลกลม ๆสีส้ม..พุ่งลงห่วงเสียงดังฟังชัด
“ซ๊วบ!...”  ไม่มีกระดอน..ไม่กระทบ..ไม่กระแทกกับสิ่งใดแม้แต่นิดเดียว..ความแรง..บวกแม่นยำ ทำให้คนทั้งสนามตาค้าง..อึ้งกันเป็นแถวกับภาพที่เห็นตรงหน้า เรียกสติกลับมากันอีกครั้ง  เพราะเสียงนกหวีดของกรรมการเป่าหมดเวลา
“ปี๊ด!.”  ตามด้วยเสียงโห่ร้อง แสดงความดีใจ..สนั่นลั่นอัศจรรย์สีแดง กองเชียร์ต่างกระโดดกอดกันกลมดิก..บ้างถึงกับน้ำตาไหล..ร้องไห้กันวุ่นไปหมด  สีน้ำเงินยังอึ้งไม่หาย..กับสิ่งที่เกิดขึ้นตรงหน้า เอ่อ!..เห่อะ...อย่าว่าแต่สีน้ำเงินเลย  กูเองยังต้องยิกแขนตัวเองเลยนึกว่าฝันไปป่าว..ความจริงใช่ไหมนี่  สีกูพลิกกลับมาชนะ
10 วินาทีสุดท้าย ด้วยแรงควายของไอ้พี่บอมย์ ขว้างลูกจากกลางสนาม ยัดเข้าห่วงไปแบบโฮลอินวัน
โอ้!...พระเจ้า...ไอ้พี่บอมย์ ..ไอ้มนุษย์มหัศจรรย์..ไอ้ซุปเปอร์ฮีโร่ ไอ้วันแมนออฟเดอะแมท กูไม่รู้จะสรรหาคำไหนมายกย่องมันไอ้อีกแล้ว ก่อนที่จะทันทำอะไร..ตัวกูก็ถูกยกลอยขึ้น จากท่ากึ่งอุ้มกึ่งยกด้วยมือของไอ้ควายคูโบต้า  ที่กำลังเป็นฮีโร่อยู่ในขณะนี้..มันอุ้มกูชูขึ้นสุดแขน ยังกะตัวกูเป็นตุ๊กตาซะงั้น
มันไม่รู้สึกหนักตัวกูเลยดิ..ก่อนจะหมุนไอ้ตะเกียงวนไปรอบ ๆ นึกถึงหนังอินเดีย..เวลาพระเอกวิ่งข้ามภูเขามาเจอนางเอก แล้วถลาเข้าไปอุ้มเหวี่ยงเป็นวงกลม แสดงความดีใจ..ที่เล่นซ่อนหาข้ามเขาเป็นลูก ๆ แล้วมาเจอกันจนได้  อ่าห่ะ!...ภาพกูกับไอ้พี่ยักษ์บอมย์ประมาณนั้น ก่อนที่กูจะเวียนหัวตายไปซะก่อน ไอ้พี่โต๋มันมาสะกิดให้ปล่อยกูลงตอนไหนไม่ทราบได้ รู้ตัวอีกที..กลับมายืนตรงพื้น โดยไอ้พี่โต๋ประคองกูกันล้ม..เพราะเวียนหัว
มีเซนิด ๆ เงยหน้ามองไอ้ยักษ์หล่อ..มันยิ้มแก้มปริ..ทำตาวิ้ง ๆใส่กูอีกอ่านะ!...หน้ากูคงแดงเพราะร้อนวาบไม่ทราบสาเหตุ ไม่คิดว่าอาการดีใจของมัน  ดันพุ่งมายกตัวกูซะงั้น..ไอ้พี่โต๋คงเข้าใจไม่คิดไรมาก สกอร์ในสนามขึ้นคะแนนยืนยันผลให้มั่นใจอีกครั้ง 98  ต่อ 96 ชัดแล้วสีแดงกูชนะไปแบบฉิวเฉียด พวกนักกีฬาทีมกูทั้งตัวจริงตัวสำรองวิ่งเข้าหาไอ้พี่บอมย์..ก่อนจะ
จับมันขึ้นโยน  พร้อมส่งเสียงดีใจกันสนั่น
“เฮ่!..เฮ่!..บอมย์สู้..สู้!.”  ตัวมันถูกโยนขึ้นบนอากาศ ในขณะที่กองเชียร์สีแดงกรูกันเข้ามาเต็มสนาม..ต่างห้อมล้อมพวกกู
กระโดดกันเย่ง ๆ ดีอกดีใจน้ำตาไหลแอบเห็นพวกไอ้พี่พรต ไอ้พี่เทค เดินคอตกออกสนามไปเงียบ ๆไอ้พี่กานเดินเข้ามาสวมกอดไอ้พี่โต๋ ก่อนพูดว่า
“พวกมึงทำได้อีกครั้งแล้ว เยี่ยมมากเพื่อน”  พูดหมายความว่าไง..ทำได้อีกครั้ง  พวกมันเคยทำมาก่อนหรือ สงสัยต้อง
ถาม..แม่งทันที
“พี่โต๋ครับ....พี่บอมย์เคยขว้างลูกอย่างตะกี้มาก่อนเหร่อ?”  ไอ้พี่โต๋มันพยักหน้าให้กู แล้วเล่าว่า
"ตอนอยู่ม.2  แข่งกับแก๊งค์ไอ้พรตมัน คราวนั้นก็เกือบแพ้เหมือนกัน แต่-เอี้ย-บอมย์มันตัดสินใจขว้างลูกจากกลางสนาม..ก่อนหมดเวลาแค่ 4 วิ ครั้งนั้นเดิมพันศักดิ์ศรีของแก็งค์ ไม่เหมือนครั้งนี้..ยิ่งใหญ่กว่า  แถมสถิติดีกว่าอีกด้วย เพราะเวลาเหลือ 2 วิเอง..หึ.หึ.หึ” แล้วมันก็หัวเราะดีใจ มีความสุขได้อีก...พวกมึงแต่ละตัว..จะเทพกันไปถึงหน่าย...กูเชื่อแล้ว...ทำไมสิงห์โตดำ..ถึงเป็นแก๊งค์อันดับหนึ่ง  เป็นขวัญใจทั้งโรงเรียน..ดูแต่ละคนดิ สุดยอดกันทั้งนั้น ไม่มีคนหลงคนคลั่งก็บ้าแล้ว...ห่ะ..ห่ะ..ห่ะ.!..ขอโทษมึงด้วยน๊า..ไอ้พี่บอมย์..เผอิญกูไม่รู้มาก่อน...หลงด่าหาว่ามันลีลา..ท่ามากไปเมื่อตะกี้....แห่ะ!..ๆ..กูไม่ได้บอกออกไปหรอก ได้แต่ส่งยิ้มหวานสุด ๆ
ยิ้มเพชรฆาตให้มันแทนการขอโทษ ในขณะที่ตัวมันยังลอยอยู่กลางอากาศ  จังหวะหันมาทางกูพอดี..แอบเห็นมันหน้าแดง ก่อนจะยิบตาส่งกลับมาให้กู...เท่ห์สาด..หล่อได้อีกมึง...ไอ้บร้า.....ไอ้ตะเกียงมีความสุขที่สุดเลยเว้ย!...กูได้แชมป์เหรียญทองจนได้....ไชโย......ฮิ้ว!.............
Part  56
....สะตอฝักเบ่อเร่อ...
กว่าจะหลบออกจากการรุมของพวกกองเชียร์..และกลุ่มแฟนคลับมาได้ เล่นเอาเหนื่อย..ยิ่งกว่าวิ่งเป็นร้อยกิโล
ในสนามแข่งซะอีก หลังจากพวกกูอาบน้ำ..เปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อยพากันเดินมาสมทบพี่รสา..กับน้องกิ่งที่รออยู่ด้านนอก เราทั้งหมดตรงดิ่งมาโรงอาหารโต๊ะประจำเหมือนเดิม  ที่จริงแล้วฝ่ายสวัสดิการสี..มีข้าวกล่องลี้ยง
แต่ไอ้พี่บอมย์มันทำผลงานดีเลิศไอ้พี่โต๋เลยเป็นเจ้ามือ..แบบจัดหนัก พวกกูพลอยได้อานิสงฆ์  โชคดีลาภปากกันไปด้วย แห่ะ..แห่ะ..แห่ะ..!
มาถึงโต๊ะประจำ...ไอ้พี่รัน..ไอ้พี่โทนี่นั่งอยู่ก่อนแล้ว เห็นพวกกูเดินเข้าไป..โบกมือเรียกกันเย่ง ๆเข้าไปถึง..
ไอ้พี่บอมย์โดนไอ้พี่รันดึงไปกอดแสดงความยินดี..เพราะในสนามไม่มีโอกาสได้ยินดี..ฝีมือเทพให้มันหรอก
คงจะฝ่าคลื่นมหาชนคนรัก ‘บอมย์เบย์’ เข้าถึงตัวมันได้หรอกน่ะ
“เยี่ยมมากเพื่อน...โฮลอินวันจนได้....เทพจริงเพื่อนกู..มาหอมทีดิ”  ไอ้พี่โทนี่..ไม่พูดป่าวกระชับกอดตบไหล่แป่ะ...แป่ะ...ก่อนจะหอมแก้มมันไปทีหนึ่ง..นึกว่ามันพูดเล่นซะอีก เอาจิงดิมึง...ออกมากไปป่าว? ควายสองตัวยืนกอดกันกลางโรงอาหาร..หอมกันอีก อร๊ากๆ...ตูจะบ้าตาย..แม่งทำกันไปได้ พาคนมองให้พรึ่บ สำลักข้าว
ไอกันค่อก ๆแค่ก ๆคงทนความอุบาทว์ไม่ไหว ทำไปด่าย..ไม่แคร์เลยเน่อะ
“พอ..พอ..เลยมึง..เดี๋ยวเค้าแดกข้าวไม่ลงกัน..” ไอ้พี่รันเบรค..ยิ้มขำไปด้วย เพื่อนมันเอคติ้งเวอร์....
“อ้าว!..เชี้ยรัน..ทำไม...อิจฉากูอ่ะดิ..แหม ๆ..กูหอมฮีโร่คนของประชาชนหน่อย...ออกอาการตาร้อนเลย
นะมึง”  ไอ้พี่โทนี่..เล่นไม่เลิก มีทำตาประหลับประเหลือกประกอบท่าทางการพูดอีก เล่นเอาทั้งโต๊ะกับคน
ในโรงอาหาร..ที่สนใจดูอยู่ขำหน้าดำหน้าแดงนึกภาพควายฝรั่งทำท่าดัดจริตแล้วฮาโคตร..
“เอ่อ!...กูโคตรอิจฉาเลยว่ะ!...ไง-เอี้ย-บอมย์...รู้สึกไงว่ะ!...โดนกรูปรีเผือก..หอมเข้าให้..เข้ากันได้ดีเน่อะ...กูปรีเผือกหอมควายธนู..สัตว์สงวนทั้งคู่..หาดูอยากจริง ๆ...ท่องโลกกว้างจัดให้ไม่ได้นะนี่...ยกนิ้วให้พวกมึงสองตัวเลยว่ะ!.” พูดจบ..ตัวมันเผ่นผลุงกระโดดไปตั้งหลักกว่าร้อยเมตร ขณะที่..กรูปรีเผือกกับควายธนู..ลมออกหูหน้าดำหน้าแดงทั้งคู่ เปรียบเทียบจนเห็นภาพ..ไอ้กุนซือหน้าตายเอร้ย...กร๊ากๆ...ปากแม่งเทพจริงๆ..สมกะเป็นมันชะมัด...พูดแต่ละที..เป้าหมายหงายงึบไปไม่เป็นกันเลยแล้วมหกรรมกิน-ดื่ม..ของพวกเราก็เริ่มขึ้น  เสี่ยโต๋เจ้าภาพ..ควายบอมย์พระเอกของงานพวกที่เหลือ..แขกรับเชิญและตัวประกอบ..แจมกันสุด ๆ อาหารหลากหลาย สั่งเป็นกับกินกะข้าวบนโต๊ะตอนนี้..ไม่ต่ำกว่า 15 รายการ เครื่องดื่มแล้วแต่สะดวก..ที่แน่ ๆไร้แอลกอฮอล์
“กินแค่อิ่ม อย่ากินเยอะ...เดี๋ยวแข่งตะกร้อ..จะจุกเอาได้” ไอ้พี่โต๋ หันมาบอกกูกับไอ้พี่บอมย์ คงกลัวพวกกู
แดกมาก จุกท้องตอนแข่ง..ปัญหาเกิดแน่ ๆ โดยเฉพาะไอ้พี่บอมย์  เล่นตัวฆ่าด้วย..ยิ่งไปกันใหญ่ ท่าพิฆาต
ซันแบล๊คไม่ทำงาน..สีกูได้อัมพาตแดกทั้งทีมเลยทีนี้
“ไอ้เลว....ทำเป็นใจป้ำ..บอกกินไม่อั้น สั่งทีมตัวเองกินแค่อิ่ม..เจ้าเล่ห์ไปเปล่า...ไอ้สิงห์โต๋”
ไอ้พี่รันประชดไอ้หล่อเทพ..ทำเอาพวกกูขำกร๊ากเข้าให้ ลืมไปแหร่ะ...บ่ายนี้ตะกร้อแข่งกับสีมันนี่หว่า?..
“อ้าว!...ความผิดกูว่างั้น...ที่เต็มพรืดอยู่เนี๊ยะ..พวกมึงสั่งเองทั้งนั้น...เกี่ยวไรกะกู...กินน้อยกินมากเรื่องมึงดิ...กูมีหน้าที่จ่าย..ส่วนสุขภาพทีมกู..เป็นหน้าที่หัวหน้าทีม...ต้องดูแลจนกว่าภารกิจจะเสร็จ”
พูดพร้อมยกคิ้วกวนไอ้พี่รันมันอีก เพิ่งเห็นมันเปรี้ยวใส่กันก็วันนี้แหล่ะ...ที่ผ่านมาไอ้คู่นี้ออกจะสุขุมคัมภีรภาพรักษามาดกันสุด ๆไหง..วันนี้หันดาบเฉือนคารมปากกันซะง้าน...นี่สิน่ะ..โบราณว่า ‘สนามรบ..(เกมส์กีฬา) ไม่มีมิตรแท้..และศรัตรูที่ถาวร’ก่อนที่สงครามน้ำลายจะไปต่อไม่หยุด นางฟ้าซาตานตัวแม่ก็โผล่มาขัดจังหวะพอดี
“หวัดดีค่ะทุกคน...แหม..กินไรกันค่ะเนี๊ยะ!...เยอะแยะเต็มโต๊ะไปหมด ขอแจมด้วยคนนะค่ะ..โต๋ขา”
พูดไม่รอคำตอบ..คุณเธอเบียดนั่งแทรกกลางไอ้พี่โต๋กับไอ้พี่บอมย์..บังคับไอ้พี่บอมย์ต้องขยับถอยอัตโนมัติ
ขืนไม่ถอยดิ..ได้นั่งตักทั้งคู่แหล่ะ..เข้าทางเธอล่ะที่นี้..ทำให้พี่รสาที่นั่งติดไอ้พี่บอมย์ถอยเกือบตกเก้าอี้ แรงจริง...ศรีริต้า...
“อุ้ย!...โทษทีค่ะขอนั่งหน่อย...อย่าบอกฉลองเหรียญทองเมื่อเช้ากันอยู่ใช่ไหม?” ตีมึนขอโทษ
สายตาไม่ได้รู้สึกผิดสักนิด..ทำไม่รู้ไม่ชี้ซะงั้น เอาทั้งโต๊ะอึ้งกันหมด ไอ้พี่กานลดบรรยากาศมาคุ..พูดซะก่อน
“อ่า...ใช่ครับริต้า...ไอ้โต๋เป็นเจ้ามื้อเลี้ยงให้ไอ้บอมย์..วันนี้มันปล่อยหมัดฮุกทำเอาสีผมฝันสลายดีใจเก้อซะนี่” เธอหันมาส่งยิ้มหวานให้ไอ้พี่กาน..แล้วจ้อต่อทันที
“อุ้ย!..จริงสิ...ริต้าลุ้นตัวโก่ง...ใจตุ้ม ๆต่อม ๆ ตลอดเลยค่ะ...สมาธิพลอยหลุด...ทำท่าลีดผิดตั้งหลายครั้งแน่ะ..
ก็ใครจะอดห่วงได้เล่าค่ะ....ยิ่งตอนโต๋ถูกกระแทกตัวเซเกือบล้ม ริต้าตกใจมาก..กลัวโต๋เจ็บจนใจสั่นไปหมด...จนเห็นว่าเล่นต่อได้...ถึงค่อยโล่งอกหายกังวลลงได้” อ่าห่ะ..พี่น้องขารับ...เธอช่างมีจุดยืนที่มาดมั่นมาก..
ไม่วอกแวก..พูดไม่พูดเปล่าแอคติ้งประกอบ..เอามือจับแขนไอ้หล่อเทพลูบไปมาเบา ๆ..แสดงความห่วงเวอร์ของเธอไปด้วย คนอื่นเขาลุ้นตัวโก่งกับคะแนน..คุณเธอลุ้นตัวโก่งกะร่างกายไอ้หล่อมัน สายตาทุกคนส่งกำลังใจให้กู..คงห่วงความรู้สึกกูกัน....คนอย่างไอ้ตะเกียงไม่สนเรื่องไร้สาระแม่งหรอก...
“พี่ริต้า กินข้าวมารึยังค่ะ?”  น้องกิ่งสาวน้อยผู้มากน้ำใจ ตัดบทเปลี่ยนเรื่องคุย ถามขึ้นบ้าง
“ยังเลยค่ะ...ปลีกตัวได้..ก็ตรงมานี่เลย!...ตั้งใจมาบอกด้วย..เจ็กิ๊ปฝากบอกโต๋กับพวกให้เข้าประชุมหลังแข่งตะกร้อเสร็จที่ชมรม..เกี่ยวกับขบวนพาเหรดพรุ่งนี้นะ เมื่อเช้าหลังแข่งบาสเสร็จ..เจ๊แกกะว่าจะประชุมเลย
แต่เห็นสภาพถูกรุมของพวกนักกีฬาแล้ว แกเลยเลื่อนเป็นเย็นนี้แทนนะค่ะ”
เธอหันมาบอกไอ้พี่โต๋  ถึงภาระที่เธอต้องหิ้วท้อง เพื่อมาแจ้งข่าวให้พวกกูรู้ อืม..เจ็พี่กิ๊ปก็บอกกูไว้แต่พอชุลมุน..คิดว่าแกต้องเลื่อน
“งั้นริต้า..ทานด้วยกันเลยสิ...แข่งเสร็จพวกผมไปประชุมเอง...ขอบใจนะที่มาบอก”  ไอ้พี่โต๋..ทำหน้าที่สุภาพบุรุษที่ดี หน้าเธอยิ้มระรื่นชื่นนาสาซ่ะ..แถมเพิ่มออฟชั่นบริการพิเศษ..ในฐานะบุคคลที่เพิ่งถูกรับเชิญอย่างเป็นทางการ.......
“ทานนี่สิค่ะโต๋...ถือเป็นการขอบคุณที่ให้ริต้ากินฟรีมื้อนี้”  ใช่ครับ..คุณเธอจัดการตักทอดมันกุ้งไซร้ขนาดโดนัท วางในจานข้าวให้มัน ยังไม่หมดมีต่ออีก...
“แล้วนี่...ของบอมย์ด้วยค่ะ...ที่วันนี้ทำให้สีเราได้เหรียญทองมาครอง”  อย่างที่ได้ยินเธอบริการตักไข่พะโล้..
วางในจานข้าวไอ้พี่บอมย์มัน ยังครับ..ยังไม่หมด...ยังมีช็อทเด็ด........
“และนี่...ลืมไม่ได้เด็ดขาด..สำหรับนักกีฬาสีแดง..บังเอิญมีส่วนร่วมทำให้สีเราได้เหรียญ”
ถูกต้องขารับท่านผู้ชม...คนสุดท้ายคือกู...เธอจงใจเน้นคำว่าบังเอิญ..ทั้งที่กูเป็นตัวจริงที่ลงแข่งบ๊ะ!...เธอตักน้ำพริกกะปิเต็ม ๆ ช้อนตามด้วยชะอมไข่ ยังไม่ทันขอบคุณ..ที่อุตส่าห์นึกถึง  เธอดันพูดขึ้นก่อน
“หวังว่าคงชอบนะค่ะ น้ำพริกกะปิกับชะอมไข่  กินแล้วต้องไม่ลืมแปรงฟันด้วยนะค่ะตะเกียง...กลิ่นมันแรง...แต่ก็เหมาะกับคนเนื้อหอมเน่อะ...จะได้ดับความหอมลงบ้าง..จริงไหม?.ฮิๆ..”
ซื้อหวยคงรวยแล้วกู..คิดไม่ผิด 'เจตนาดีไม่มา  เจตนาร้ายจึงมาหา' ไอ้ตะเกียงจึงคืนกำไรให้ไปซะหน่อย จะได้ไม่ติดค้างน้ำใจกัน
“ครับ...ขอบคุณนะครับ...ที่มีน้ำใจต่อผม...อ่ะ!..นี่แทนคำขอบคุณจากผมเช่นกัน..จะให้สุภาพสตรีบริการหนุ่ม ๆ ฝ่ายเดียวได้ไง...หวังว่าคงชอบนะครับ...สะตอ..จริงแล้วริต้าเหมาะกับสตอเบอรี่มากกว่า..สวยหวานเหมือนกันเลย..เผอิญตอนนี้บนโต๊ะมีแต่สะตอสำหรับจิ้มน้ำพริกกะปิ...แทนกันก่อนเน่อะ...แรงดีกลิ่นสะอาด...อย่าผายลมเป็นอันขาด..จะหาว่าผมไม่เตือน”  555!..กร๊ากๆ..พวกแม่งขำ
กูหน้าดำหน้าแดงทั้งโต๊ะ..ยิ่งน้องกิ่งด้วยแล้ว..คงทนไม่ไหว  ขอตัวลุกออกจากโต๊ะไปพร้อมไอ้พี่กาน
หน้ากลั้นยิ้มกันสุด ๆ พี่รสาก้มหน้าไหล่สั่น..กูว่าคงหัวเราะขำไปสามบ้านแปดบ้านแล้วม้างไอ้พี่โทนี่..ไอ้พี่รัน..เฉมองโต๊ะข้าง ๆฉีกยิ้มถึงหูกันแล้ว ไอ้พี่บอมย์ยิ้มกว้าง..ส่งตาล้อเลียนใส่กูวิบ ๆแต่ไอ้หล่อเทพที่นั่งข้างกู..
กลับหน้านิ่ง..ตาพราวระยับวิ้ง ๆซะงั้น ส่วนแขกสำคัญ..แจมโจ๊กฮาแตกกลางวงกะกูตอนนี้ หน้าเขียวขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน  กระทืบกูได้กูว่าคุณเธอคงไม่รอช้าแน่ ๆ ...กร๊าก!....
บรรยากาศมาคุ..กลับมาร่าเริงอีกครั้ง เมื่อศรีริต้า..โดนกูจัดคืนให้ กลับมาสงบปากสงบคำไม่จ้อเหมือนตอนแรก พวกกูจึงได้ฤกษ์อร่อยปากท้องอิ่ม..มื้อเที่ยงยุติลงโดยไอ้พี่โต๋บอกกูกับไอ้พี่บอมย์ว่า..เราต้องไปพบผอ. ไอ้พี่รัน..ไอ้พี่โทนี่...ไอ้พี่กานก็บอกให้ไปพร้อมพวกมันเลย เพราะถูกเรียกให้ไปพบเหมือนกัน..พวกกูสิงห์โตดำ
จึงแยกตัวกับสาว ๆ เพื่อไปพบผอ. ไม่รู้มีอะไรถึงเรียกพวกกูยกแก๊งค์.................ถึงห้องผอ.  เลขาบอกให้เข้าไปในห้องได้เลย ผอ.รออยู่แล้ว ไอ้พี่โต๋นำพวกกูเคาะประตูเบา ๆเป็นการขออนุญาต..ก่อนเปิดเข้าไป จ๊ะเอ๋!...
พวกไอ้พี่พรต..นั่งอยู่ในห้องครบแก๊งค์เหยี่ยวเวหา ไอ้พี่พรต..พี่เทค..พี่วิน..พี่ต้า..พี่ชัด..พี่หน่อง รวมพวกกูอีก
6 เท่ากับว่า สิงห์โตดำ กับเหยี่ยวเวหา สองแก็งค์อยู่พร้อมหน้าในห้อง.ผอ.
“เอ้าดีเลย....มาพอดี นั่งตามสบายเลยพวกเธอ ผอ.ขอความร่วมมือพวกเธอทุกคนโรงเรียนเรา..ได้รับเลือก
จากรัฐบาล..ให้ส่งนักกีฬาเข้าร่วมแข่งบาสเกตบอลเยาวชนชายทวิภาคีที่ประเทศเกาหลีใต้ แข่งทั้งหมด 8 ประเทศ มีญี่ปุ่น เกาหลี ไทย มาเลเชีย สิงค์โปรอินโดนีเชีย จีน เวียดนาม โดยทุกประเทศจะส่งนักกีฬารุ่นอายุ
ไม่เกิน 18  ปี  แข่งขันประเภทเดียวเท่านั้น..ทางเกาหลีรับเป็นเจ้าภาพ จัดขึ้นระหว่างวันที่ 4 ถึง 10 เมษาที่จะ
ถึงนี้  ช่วงซัมเมอร์พอดี..หลังสอบปลายภาค โรงเรียนจะทำหนังสือแจ้งผู้ปกครอง เพื่อนำพวกเธอทุกคน
เข้าค่ายฝึกซ้อม..ที่เชียงใหม่ โดยมีโคชอดีตทีมชาติเข้ามาดูแล..ทำหน้าที่ฝึกซ้อมและเดินทางไปกับพวกเธอด้วย เราจะทำการเก็บตัววันที่ 15 มีนา..ถึงวันที่ 30  สองอาทิตย์เต็ม ๆ ก่อนปล่อยให้กลับบ้าน..เพื่อเตรียมตัวเดินทางอีก 2 วัน ขึ้นเครื่องวันที่ 2 เมษา  ด้านเอกสารเดินทางต่าง ๆ..โรงเรียนจะดำเนินการให้เรียบร้อย หลังสอบกลางภาคเสร็จแล้วพวกเธอต้องฝึกซ้อมช่วงเย็น โดยโรงเรียนจะจัดตารางให้ซ้อมตั้งแต่บ่าย 3 โมงถึง 5 โมงเย็น
โค้ชจะเข้ามาฝึกซ้อมให้พวกเธอตั้งแต่ต้น ถือว่าสร้างชื่อเสียงให้กับโรงเรียนและประเทศชาติผอ.มั่นใจว่าทุกคนทำได้ดี..และไม่ทำให้ประเทศชาติผิดหวัง ฝีมือการเล่นของทุกคนวันนี้ที่ได้ดูแล้ว  คาดว่าคงได้เหรียญใดเหรียญหนึ่งติดมาแน่ ๆ พวกเธอทุกคน..จะมีเบี้ยเลี้ยงพร้อมพ๊อคเก็ตมันนี่คนละ 50,000  บาท ที่สำคัญรายการนี้..
เป็นการเชื่อมความสัมพันธ์ระหว่างประเทศโดยใช้กีฬาเป็นตัวกลางเป้าหมายหลักแล้ว รัฐมนตรีหลายกระทรวงต้องเดินทางเข้าร่วมประชุมพร้อมกับชมการแข่งขันด้วย ผู้นำแต่ละประเทศก็เช่นเดียวกัน พวกเธอมีอะไรสงสัยจะถามไหม?” แกร่ายซะยาว..ม้วนเดียวจบ ก่อนจะเปิดโอกาสให้ถาม
“ทำไม ผอ. ถึงเลือกพวกผมครับ?..ทั้งที่นักกีฬาบาสของโรงเรียนก็มี ที่เห็นในนี้มีอยู่ 4 คนเอง...ส่วนคนอื่น ๆ
ไม่เห็นมาประชุม ผมต้องการรู้ครับ”  ไอ้พี่พรต..ถามขึ้นมา ไอ้พี่รันกระซิบบอกกู คงเห็นกูงงว่าใครคือ
นักกีฬาบาส
“ไอ้วิน..ไอ้ชัด..ไอ้กาน..ไอ้บอมย์..เป็นนักกีฬาของโรงเรียน” ไอ้พี่รันมันบอก
“ความจริงแล้วหัวหน้าหมวดพละศึกษา..กับอาจารย์สายพละ  ได้ประชุมปรึกษาหารือกันก่อนหน้านี้แล้ว...
ตั้งแต่ได้รับหนังสือจากรัฐบาล..ว่าจะคัดเด็กที่เป็นตัวแทน ผอ.ปล่อยให้เป็นหน้าที่ทางนั่นเขาแล้วค่อยมารายงานให้ผอ.ทราบ เมื่อเช้านี้ถึงไปดูพวกเธอแข่งรอบชิงไง เธอเห็นคณะอาจารย์เกือบหกสิบคนไปดูพวกเธอแข่งกันไหมล่ะ ที่เธอสงสัยทำไมไม่ยกให้ทีมนักกีฬาของโรงเรียนไปแข่งซะเลย อาจารย์เขาบอกมาว่า เด็กที่ฝีมือดีแต่ไม่ยอมเป็นนักกีฬาโรงเรียนคือกลุ่มพวกเธอ นายวรพรต นายโตโต๋ นายอรัญ นายโทนี่ นายนิลกาฬ (ชื่อจริงไอ้พี่เทค) นายสกลเกียง (ชื่อกูเองตะเกียง) นายพงษ์อนันต์ (ชื่อไอ้พี่หน่อง) นายกีต้า(ชื่อจริงไอ้พี่ต้า)  ที่ยอมเล่นให้โรงเรียนก็นายบอมย์เบย์ นายวรกาน (ชื่อจริงไอ้พี่กาน) นายชัชวาล(ชื่อจริงไอ้พี่ชัด) นายภัควิน (ชื่อจริงไอ้พี่วิน) เท่านั้นเอง ที่นี้รู้เหตุผลกันแล้วใช่ไหม..ว่าทางโรงเรียนคัดเลือกยังไง นี่คือตัวแทนระดับประเทศ ผอ.เชื่อว่าพวกเธอต้องภูมิใจและไม่ทำให้คนไทยผิดหวัง มีการถ่ายทอดสดไปทั่วโลกด้วยพวกเธอเข้าใจใช่ไหม?”  ยอดเยี่ยม..สมเป็นผอ. จำชื่อจริงพวกกูได้หมดทั้ง 12 คน แสดงว่าแกทำการบ้านมาดี เรียกชื่อไม่ผิดตัวด้วย มาถึงตอนนี้แล้วกูไม่มีข้อสงสัย  แต่คนอื่นไม่รู้เหมือนกัน
“พวกผมปฏิเสธไม่ได้ใช่ไหมครับ?”  ไอ้พี่โต๋..จู่ ๆก็ถามขึ้นมา พาเอาทั้งห้องหันมองหน้ามันเป็นตาเดียว
“แล้วเธอคิดว่าไงล่ะ..โตโต๋...สมควรปฏิเสธหรือเปล่า..ตอบผอ.ได้ไหม?”  เป็นไงมึงไอ้พี่โต๋  แค่คำพูดที่ย้อนถามก็รู้แล้ว ผอ.ไม่ธรรมดา..ไม่ตอบแต่ให้คิดแทน
“ผมพอรู้ครับ...ที่ให้ความสำคัญพวกผมขนาดนี้ เพื่อประเทศชาติ..ยังไงต้องเสียสละไม่สมควรปฏิเสธ  แต่ไม่ทราบว่า ผอ.พอรู้หรือเปล่า..พวกผมทั้งสองกลุ่ม ไม่ได้สนิทสนมกลมเกลียวกัน..ถึงขั้นจะรวมกลุ่มแข่งกีฬาทีมเดียวกันได้ ที่แข่งให้กับสีไม่ใช่เรื่องสำคัญอะไร..จึงไม่มีปัญหาแต่ถ้าต้องซ้อมต้องอยู่ร่วมกัน ผมไม่แน่ใจว่าจะไม่เกิดปัญหาขึ้นระหว่างพวกเรา” โอโห้!...สุดยอดเลย
แฟนกู....บ๊ะ!..มันกล้าพูดตรง ๆโพล่ง ๆซะขนาดนี้ เล่นเอาพวกไอ้พี่พรต..มองหน้ากันเลิกลั่กเลยเห้ยดีว่ะ!...
พูดไปเลย..ขืนมีเรื่องขึ้นมาทีหลัง..จะทำใจกันลำบาก..ดูสิ ผอ.จะตอบว่าอย่างไร
“อึม...ครูพอรับรู้มาเหมือนกัน คณะอาจารย์ถึงได้เสนอ..ให้มีการเข้ารับการเก็บตัวสองอาทิตย์ไง
ค่าใช้จ่ายในส่วนนี้..ทางโรงเรียนรับผิดชอบไม่ได้ของบจากรัฐบาล อาจารย์ทุกคนยืนยันและเชื่อมันว่า  พื้นฐานพวกเธอเป็นคนดี มีน้ำใจ และที่สำคัญมีสปิริสกันทุกคน พวกเธอคงไม่นำเรื่องส่วนตัวมาปนกับเรื่องส่วนรวมจริงไหม?  โดยเฉพาะเรื่องของประเทศชาติด้วยแล้ว หรือเธอว่าไง นายวรพรตนายโตโต๋?”  แหม..แหม...
ผอ. นอกจากจะเป็นนักการทูต ที่มีวาทะศิลป์ในการพูดแล้วแกยังเป็นพวกสมานฉันท์..ทำหน้าที่คนกลางไกล่เกลี่ยอีกแน่ะ ทำไมรัฐบาลไม่เชิญแกไปจัดการปัญหาที่คาราคาซังเรื่องแบ่งสีกันตอนนี้ว่ะ!....
“สำหรับผม ไม่มีปัญหาครับ รวมทั้งเพื่อน ๆผมด้วย มีโอกาสทำประโยชน์ให้ส่วนรวมผมยินดี..ทุกคนว่าไงกันโอเคไหม?”  ไอ้พี่พรต..นั่งเงียบมาได้สักระยะหนึ่ง ตอนนี้สวมบทผู้นำพระเอกสุด ๆ พวกแก๊งค์มันก็พยักหน้ายอมรับคำพูดมันทุกคน เหลือไอ้หล่อเทพ..มันจะตอบยังไง
“ถ้าอย่างงั้น พวกผมคิดว่าไม่มีปัญหาเหมือนกัน ทุกคนโอเคหรือเปล่า ว่าไงพวกเรา”  ไอ้หล่อเทพก็แสดงจุดยืนของมันอย่างไม่น้อยหน้า พวกกูทุกคนก็หันไปพยักหน้าให้มันด้วย ใครจะกล้าบอกกันเน่อะ!..กูไม่เห็นด้วยโว้ย!..นาทีนี้ขืนใครพูดขึ้นมา...พาหายนะทั้งกลุ่ม  อย่าแม้แต่จะคิด..เห็นด้วยไม่เห็นด้วยมีทางเลือกเดียว ยกมือเห็นด้วยไปก่อนแหล่ะ!...ปัญหามีไว้แก้ที่หลัง ชั่วโมงนี้มีแต่คนรักษาเกียรติและศักดิ์ศรี นี่ล่ะน๊า...เค้าถึงว่า
บ้างครั้ง..ใช่คนเราจะพูดได้ทุกเรื่องอย่างที่ต้องการ มีบ้างที่ต้องอดและต้องทน ‘อดทน’ อดคืออยากได้
ในสิ่งที่ต้องการจะได้แต่ไม่ได้..เลยอด ทน.
คือทนในสิ่งที่ไม่รักไม่ชอบ แต่มันจำเป็นเพราะมันคือหน้าที่
เลยต้องทน เขาจึงสอนให้เรารู้จักทั้ง..อด..และ..ทน..เรียกว่า ‘อดทน’....555!...เป็นไงพูดดีไหมคร๊าบๆ.....สาระได้โล่ท์ไอ้ตะเกียงก็มีนะมุมนี้...แหมๆ..อย่าคิดว่ากูรั่วเป็นแต่อย่างเดียวดิ....กร๊ากๆ!..อึ้งกันเป็นแถวเลยไหมล่ะ..

Klong · โพสต์ 2013-5-26 12:16:51

ขอบคุนครับ

kamaji · โพสต์ 2013-9-1 05:16:08

ขอบคุนคราบ

phzaa · โพสต์ 2013-10-10 15:05:57

ขอบคุนครับ

ton521 · โพสต์ 2013-11-9 19:17:52

ขอบคุนครับ

tarsii · โพสต์ 2013-12-12 07:55:46

ขอบคุณมากนะ

cawee · โพสต์ 2014-1-27 09:40:41

ขอบคุนคราฟ

Ninemadx · โพสต์ 2014-2-9 10:34:51

ขอบคุณครับ

minone · โพสต์ 2015-3-2 15:05:49

ขอบคุนคับ

ShangHai · โพสต์ 2015-3-3 18:31:05

ขอบคุณครับ

OneBe2 · โพสต์ 2015-3-20 13:53:55

มีเรื่องสนุก เกิดขึ้นแน่ๆ ^^

xspace · โพสต์ 2015-4-12 18:20:44

ขอบคุณครับ

pt200 · โพสต์ 2015-10-3 22:22:35

ขอบคุณครับ

Intra · โพสต์ 2015-10-5 08:34:43

ขอบคุณครรับ

pt200 · โพสต์ 2015-12-6 20:41:35

ขอบคุณครับ

Kavinp · โพสต์ 2015-12-12 11:14:48

ขอบคุณครับ

pt200 · โพสต์ 2016-5-8 15:10:19

ขอบคุณครับ

4_NAY · โพสต์ 2016-5-29 02:03:01

เป็นตะเกียงจะเก็บทั้งสิบเลย

chokeeis · โพสต์ 2016-5-29 13:30:58

ขอบคุนครับ

Soyu · โพสต์ 2017-8-20 00:38:16

ขอบคุณนะครับ

บัญชี		จำการเข้าสู่ระบบไว้	ลืมรหัสผ่าน
รหัสผ่าน			สมัครเข้าเรียน

ตะเกียงพิเศษ ??? 55-56

สมาชิกจีโฟกาย 100%

สมาชิกระดับเพชรคู่

สมาชิกระดับตรีเพชร

สมาชิกระดับเพชรบริหาร

สมาชิกระดับมงกุฎ

สมาชิกระดับทับทิม

สมาชิกระดับแพลตตินั่ม

สมาชิกระดับไพลิน

สมาชิกระดับมรกต

สมาชิกระดับเพชร