ตะเกียงพิเศษ ??? 63-64

tanya · โพสต์ 2013-6-2 08:12:37

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
มองตามันไม่เห็นความผิดปกติว่ามันจะโกหก..สายตามันจริงใจโคตรเหมือนในลูกกะตามันกำลังบอกรักกูซะงั้นกูรู้สึกหน้าร้อนผ่าวขึ้นมาอีกแหล่ะ...เลยไอ้แต่พยักหน้าให้มันไป...ยังกะคำพูดมันมีมนต์วิเศษทั้งที่มันยังไม่ได้เล่าอะไรให้กูฟังแค่มันเดินเข้ามาพูดแค่นี้ ก็ทำให้กูหมดข้อกังขา ยกความหนักอึ้งที่มีมาแต่เมื่อวานหายไปหมด
เอาล่ะ!...ตอนนี้กูเต็มร้อยที่จะคว้าเหรียญทองมาให้สีแดง....สู้โว้ย!............
Part  63
จ้าวเหรียญทอง.
ไอ้พี่นกพากูมารายงานตัวกับคณะกรรมการ ชื่อกูลงแทนไอ้พี่แม็กส่งก่อนสิบโมงแล้ว  รายการนี้ชิงรายการสุดท้ายของรอบเช้า แข่งเสร็จคงเที่ยงพอดี เป็นกีฬาพื้นบ้านต่อ ก่อนที่ฟุตบอลคู่ชิงที่สาม..จะเริ่มเตะบ่ายโมง
สีแดงเจอสีส้ม ต่อด้วยคู่ชิงที่หนึ่งสีเหลืองกับสีเขียว หลังจากนั้นคณะกรรมการจะประกาศผลขบวนพาเหรด  กองเชียร์และลีด  สุดท้ายประกาศถ้วยรวมกีฬา  พร้อมทำพิธีปิดเป็นอันเสร็จสิ้น สำหรับกีฬาที่เตรียมกันมาร่วม 1 เดือนเต็ม ๆ พวกกูถูกเรียกเตรียมตัวในลู่วิ่ง คู่แข่งแต่ละคนจัดมาฆ่ากันชัด ๆ
สีแดง..ไอ้ตะเกียงอยู่ลู่สี่  สี่น้ำเงิน..ไอ้พี่กานลู่สาม  สี่เหลืองไอ้พี่โทนี่ลู่ห้า  ตกลงพวกกูวัดกันเองว่างั้น  สีอื่นกูไม่รู้จักและไม่หวั่นด้วย  มีแต่ไอ้สองหนุ่ม ที่ขนาบกูทั้งซ้ายทั้งขวาไม่ใช่ย่อย  คงวางหนีไอ้พี่รันกะไอ้พี่บอมย์มาลงรุ่นนี้ชัวร์ กะหวังกินกันแน่ แต่สองหนุ่มไม่รู้ว่ากูจะโผล่ในลู่ด้วย หันมามองหน้ากูงง ๆ  ตามรายชื่อแล้วต้องเป็นไอ้พี่แม็ก  พอกลายเป็นกูพวกมันย่อมแปลกใจ  กูเลยยักคิ้วพร้อมส่งยิ้มพิฆาตไปให้ซะ หน้าแดงทั้งคู่  ไอ้พี่กานชักแหม่ง ๆ กับสายตาพี่แกที่มองกูมาแหล่ะ...
“ตะเกียงทำไมมาลงวิ่ง ก่อนหน้าไม่เห็นมีรายชื่อเลยนี่”  ไอ้พี่กานถามกู
“ตอบไงดี..เอาเป็นว่าฉุกเฉินนะพี่ ลงแทนเค้า”  กูตอบมันแหล่ะ
“วิ่งไหวเปล่าเนี๊ยะ..ตัวนิดเดียว รอบสนามบอลเลยนะ  แน่ใจไม่เป็นลมไปก่อนล่ะ”  ปากไอ้พี่โทนี่  ขอบคุณสำหรับความห่วงใย  เก็บไว้ห่วงตัวเองเถ่อะ..เดี๋ยวเจอกัน  ในใจเถียงมันไป  ปากกับบอกอีกอย่าง
“ไหวครับ..ซำบายมาก..ไม่ต้องห่วงเต็มที่เลยพี่”  กูตอบแล้วเราทั้งหมดก็เข้าประจำที่ย่อนั่งก้มหัวทำสมาธิ
“เข้าที่...ระวัง!...ปัง!.”  สตาร์ทออกตัวเต็มเหนี่ยว วิ่งระยะกลางไม่จำเป็นต้องออมแรง เพราะต้องรีบกวดหนีคู่ต่อสู้..จะได้มีจังหวะตั้งหลักแรงปลาย  กูสับขาโกยอ้าว  ไม่เหลียวมองใคร ตามองไปข้างหน้า จากหางตาพอรู้ว่าพวกมันเกาะติดกูไม่มีใครทิ้งห่าง จนสองร้อยเมตรผ่านไปเข้าสามร้อยเมตร  ไอ้พี่กานสปี๊ดนำขึ้นไปช่วงตัว ไอ้พี่โทนี่ตามติด กูหล่นลงมาอันดับสาม กูดึงลมหายใจรวบสมาธิร้อยเมตรสุดท้าย  ทุกอัศจรรย์ต่างยืนลุ้นตัวโก่ง..ตะโกนเชียร์กันลั่นดังทั่วทั้งสนาม  อาจเพราะเป็นรายการสุดท้ายแล้ว กูสับเท้าใส่เสต็ปลานนาคาดเชือก  ดึงลมช่องท้องฮึดพุ่งไปข้างหน้าสับขาแซงพวกมัน สามสิบเมตรสุดท้าย กระชากเข้าเส้นชัยได้ในที่สุด  กองเชียร์ตะโกนลั่นอื้ออึงไปหมด  ไอ้พี่โต๋วิ่งมารวบกอดกูไว้แรงส่งกูหมดลง..คงกลัวเข่ากูอ่อนล้มลงไป แต่แล้วตากู
เริ่มพร่า..หายใจไม่ทัน...แดดจ้ากลางกบาลค่อย ๆมืดลง ๆ..ก่อนจะดับวูบพร้อมสติกูดับหายด้วยเลย!...........
กลิ่นแอมโมเนีย ติดปลายจมูก กูเลยค่อย ๆ ลืมตาขึ้น  เห็นภาพมัว ๆ กระพริบตาซ้ำ ๆ สองสามครั้งเพื่อปรับให้ชัดขึ้น  จนมองเห็นหน้าไอ้พี่โต๋จ้องกูอยู่  แววตาแสดงความห่วงใยเด่นชัด กูมองเลยขึ้นไปเห็นเพดานห้อง
สีขาว  แสดงว่านี่ไม่ใช่ที่สนาม  ตัดสินใจถามมัน
“ที่ไหนครับ?” มันไม่ตอบ..กลับส่งยิ้มหล่อมาให้ ก่อนจะหันไปหยิบแก้วน้ำใส่หลอดดูดไว้เรียบร้อยจ่อปากกู  กูมองหน้ามัน
“ดื่มน้ำก่อนแล้วค่อยถาม”  เลยก้มดูดน้ำจากหลอดดูดช้า ๆ จนหมดแก้ว รู้สึกในน้ำผสมกลูโคสด้วย  เพราะมีรสหวานอมเปรี้ยวนิด ๆ เค็มหน่อย ๆ มันเอาแก้ววางไว้ ก่อนจะหันกลับมา เอาหลังมือเกลี่ยแก้มกูเบา ๆเพิ่งสังเกตุ กูนอนอยู่บนเตียง มันนั่งเก้าอี้..มองหน้าส่งคำถามไปให้มัน
“ห้องพยาบาลโรงเรียน..คนเก่งของสีเป็นลมสลบหลังคว้าเหรียญทอง พี่เลยต้องอุ้มมานอนพักที่นี้”
มันบอกกู กูเริ่มลำดับเหตุการณ์ได้แล้ว..กูวิ่งเข้าที่หนึ่ง มันเข้ามากอดกูแล้วกูก็ไม่รู้สึกตัวอีกเลย..วูบไปซะงั้น..
คงเพราะเก็งลมช่องท้อง  กระชากเท้าตามหลักวิชาลานนาคาดเชือก  หนีเข้าเส้นชัย  ปฏิกิริยาร่างกาย..ที่ดึงเอาพลังงานสะสมมาใช้เกินขีดจำกัดในระยะกระชันชิดกอปรกับเมื่อคืนนอนน้อย..มีเรื่องให้ต้องคิด แถมยังตื่น
เช้าอีก เลยทำให้เลือดไปเลี้ยงสมองไม่ทันถึงได้เป็นลมอย่างที่เห็น  พอเข้าใจแล้ว
“แล้วนี่..กี่โมงแล้ว กีฬาเป็นไงมั้ง”  ถามมันต่อ ไม่รู้สลบไปนานแค่ไหน
“สองโมงกว่าแล้ว ตอนนี้ฟุตบอลชิงที่หนึ่งอยู่ อีกครึ่งชั่วโมงคงจบ..ที่สนามปกติ  สีเราคว้าที่สามฟุตบอลเรียบร้อยแล้ว ส่วนตะเกียงวิ่งได้ที่หนึ่ง ไอ้กานที่สอง โทนี่ที่สาม..พี่บอกพวกมันไม่ต้องห่วง..พี่อยู่ดู
ตะเกียงเอง” กูพยักหน้าเข้าใจที่มันพูด
“ตะเกียงไม่เป็นไรแล้ว เรากลับไปที่สนามกันเถอะ เดี๋ยวคนอื่น ๆ จะพลอยกังวล  ลุ้นเหรียญที่เหลือไม่สนุกแน่ๆ”  กูชวนมันกลับ  เพราะรู้สึกดีขึ้นแล้ว  คงหลังจากได้พักตั้งชั่วโมงกว่า ๆ
“เดี๋ยวค่อยไป..ตอนนี้ตะเกียงลุกอาบน้ำก่อนดีกว่า เปลี่ยนเสื้อผ้าให้เรียบร้อย พี่เตรียมไว้ให้แล้ว
จากนั้นเราค่อยไปกินข้าวกัน”  มันบอกพร้อมกับยื่นผ้าขนหนู ที่เอาใส่กระเป๋ามาตั้งกะเมื่อคืน..ติดมาใช้ที่บ้าน
ไอ้พี่บอยมัน พร้อมหยิบเสื้อ กางเกงยีนส์ ชุดที่กูใส่ออกมาวางไว้ให้เรียบร้อย
“ตะเกียงว่า อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก็พอ ตะเกียงยังไม่หิว”  กูรู้สึกว่ายังตื้อ ๆไม่ยักกะหิว  เลยคิดว่าอาบน้ำเสร็จ
ก็พอ
“ตะเกียงไม่หิว ก็ต้องกินครับ เลยเที่ยงจนจะบ่ายสามอยู่แล้ว ยังไงต้องกินข้าวก่อน  พี่ยังไม่ได้กินเหมือนกัน
นั่งเฝ้านักกีฬาเป็นลมอยู่..ยังไม่ได้กินไรเลย” นั่นสิ...ลืมไปว่ามันอยู่เฝ้ากู..คงยังไม่ได้กินไรแน่ กูเลยพยักหน้าให้ ก่อนจะหยิบผ้าขนหนูเดินเข้าห้องน้ำในห้องพยาบาล  เพื่ออาบน้ำให้สดชื่น
กูกะไอ้พี่โต๋กำลังนั่งกินข้าวในโรงอาหารสองคน ช่วงนี้คนบางตามากแล้ว เหลือร้านขายอยู่สามร้าน ร้านอื่นคงเก็บของหมดแล้ว คนส่วนใหญ่ลุ้นประกาศผลในสนามที่นี้เลยไม่ค่อยมีคน ไอ้พี่โต๋บริการกูเสร็จทั้งซื้อข้าว
ซื้อน้ำ ก่อนที่เราจะนั่งกินกันเงียบ ๆมันคงหิวมากกินซะเกลี้ยงจาน  ก็น่าจะหิวอยู่หรอก หิ้วท้องรอกูจนเลยเวลามากว่าสองชั่วโมง นึก ๆ แล้วสงสารเหมือนกัน  มันไม่ทิ้งกูอย่างที่พูดจริง ๆ กูกินได้ไม่กี่คำก็อิ่ม  คงเพราะดื่มกลูโคสไปเลยไม่รู้สึกหิวเท่าไหร่ นั่งมองมันนิ่ง ๆ จนมันกินเสร็จเงยหน้าจากจานข้าวมามองกูนั่นแหล่ะ  ถึงได้เฉหลบตามัน  กลัวจับได้เผลอจ้องมันซะเพลิน
“ทำไมกินน้อยจังครับ”  มันถามกู คงเห็นข้าวในจานกูเหลือครึ่งจานละมั้ง
“ไม่ค่อยหิวเท่าไรครับ คงดื่มกลูโคสไปด้วย”  กูบอกมันไปตรง ๆ มันยักหน้าเข้าใจ  ก่อนจะดึงมือกูไปกุมไว้
บนโต๊ะ  กูเลิกลั่กมองซ้ายมองขวากลัวคนเห็น ไม่เข้าใจว่ามันกำลังจะทำอะไร  จะดึงมือกลับดันกุมไว้ซะแน่น เลยมองหน้ามันงง ๆ
“ขอโทษครับ..ที่ขอร้องให้ลงวิ่ง...พี่รู้สึกผิดมากจริง ๆ..ทำให้ตะเกียงเป็นลม ถ้าไม่เพราะพี่ขอร้องให้ลงแข่ง
คงไม่เป็นแบบนี้”  หน้าตามันสำนึกผิดมาก ๆ
“ทำไมต้องขอโทษ..ไม่ใช่ความผิดของพี่สักหน่อย ที่ตะเกียงลงก็เพื่อส่วนรวม  กลับดีใจซะอีกทำได้สำเร็จ
ที่เป็นลมคงเพราะเมื่อคืนนอนดึกตื่นเช้า..ไหนจะวุ่นวายกับขบวนพาเหรด ผักผ่อนน้อยก็เลยเป็นลม ไม่เกี่ยว
กับใครหรอกครับ”
กูพูดให้มันรู้สึกสบายใจ ไม่ใช่ความผิดของมันนิ ทำไมต้องทำท่าสำนึกผิดซะขนาดนั้นด้วย
“ถึงไงพี่ก็มีส่วนผิดอยู่ดี รับปากจะดูแลตะเกียงให้ดี แต่กลับทำไม่ได้ ถ้าพ่อรู้คงด่าพี่เละโชคดีแค่เป็นลม..ไม่เป็นอะไรมาก ไม่งั้นพี่คงสู้หน้าพ่อเกริกไม่ได้แน่ ๆ”  ยังพูดเรื่องความผิดของมันต่อ  คงไม่สบายใจจริง ๆ กูเลยเอามือที่ว่างไปกุมทับมือมันอีกที ก่อนจะปลอบมันไป
“อย่าคิดมากสิครับ ตะเกียงไม่ได้เป็นไรสักหน่อยเห็นม่ะ สบายดีแล้ว..แค่พี่คอยดูแล..ก็ไม่มีใครกล้าว่าพี่แล้วล่ะครับ”  กูยิ้มให้มันไป มันก็ยิ้มกลับมา แต่เป็นยิ้มแห้ง ๆไงไม่รู้  ไม่สดใสเท่าไหร่
“ตะเกียงรู้ไหม พี่ตกใจมาก..จู่ ๆ ตะเกียงล้มทรุดในอ้อมกอดพี่ เรียกเท่าไหร่ก็ไม่รู้สึกตัว..ใจพี่เสียแค่ไหน ภาวนาอย่างเดียวอย่าเป็นอะไร ไม่เช่นนั้นพี่จะไม่ให้อภัยตัวเองเลย” มันพูดตายังคงจ้องกูนิ่ง แวววาวมีน้ำรื้ออยู่ คงกดดันความรู้สึกไม่น้อย
“พี่ครับ..ตะเกียงขอบคุณมาก แค่ที่พี่ทำ..ก็ไม่รู้จะขอบคุณอย่างไรแล้ว  เอาเป็นว่าพี่ไม่ต้องกังวลนะครับ ตะเกียงไม่เป็นไรแล้ว”  กูย้ำให้มันสบายใจอีกครั้ง  พร้อมกับยิ้มสดใสให้ไป เพื่อยืนยันตะหาก มันจึงมีรอยยิ้มได้..ไม่เจื่อนเหมือนตอนแรกแล้วเราสองคนก็พากันกลับมาที่สนาม
Part  64
จ้าวเหรียญทอง 2.
กูกับไอ้พี่โต๋มาถึงสนาม เดินเข้าไปไอ้พี่บอมย์หันมาเห็นกูเข้า รีบเดินเข้ามาหาทันที มันเปลี่ยนกับมาอยู่สวมชุดหล่อของมันเหมือนเดิม
“ตะเกียงเป็นไงบ้าง..ดีขึ้นแล้วใช่ไหม กินอะไรมาหรือยัง”  ถามมาเป็นชุด..หน้าตาห่วงจริงจังไอ้พี่โต๋มันยัง
แกล้งเมิน..เดินเข้าไปหาไอ้พี่บอยที่ยืนข้างอัศจรรย์..กำลังแหกปากกับเจ็พี่กิ๊ปเรียกพวกน้อง ๆ ลงไปเข้าแถวกลางสนามกันอยู่ ชุลมุนวุ่นวายได้อีก
“เอาคำตอบไหนก่อนล่ะ ถามมาเป็นชุดไม่รู้จะตอบคำถามไหนก่อน”  กูแหย่มันกลับ  มันเขินหน้าแดงเกาหัวแกรก ๆ หัวเราะแห่ะ ๆ ซะงั้น
“อันไหนก่อนก็ได้ พี่ตื่นเต้นไปหน่อย เลยคุมอารมณ์ไม่ทันนะ”  ตอบกูอย่างอาย ๆ มุมนี้ของมันก็น่ารักไป
อีกแบบ  กูเลยอดยิ้มขำมันไม่ได้  ก่อนจะตอบไป
“สบายดี..ไม่เป็นไรแล้วครับ แค่เป็นลม ข้าวก็กินมาแล้วเหมือนกันไม่ต้องเป็นห่วง ขอบคุณครับพี่”
ตอบครบทุกคำถาม มันพยักหน้าหงึกงัก หันไปเห็นศริริต้า เกาะหนึบแขนไอ้พี่โต๋มันอีกแหล่ะ  พยายามจะดึงมันเดินเข้าสนามไปด้วยกันมั้ง..ไอ้หล่อก็ไม่ขยับ เห็นดังนั้นคงต้องแสดงตัวบ้างแล้ว ปล่อยให้เกาะมาตั้งกะเมื่อวานจนเยอะไปแหล่ะ ยิ่งปล่อยยิ่งล้ำเส้น  ถึงตอนนี้จะไม่เข้าใจมันสองคนอะไรยังไงกัน แต่เมื่อบอกให้กูเชื่อใจไม่มีใครเด็ดขาด  กูขอทำหน้าที่บ้างแล้วกัน..ของ ๆ กูห้ามยุ่งโว้ย!........เดินเข้าไปหามัน ไอ้พี่บอมย์ตามกูมา
ติด ๆ ไปถึงกูเริ่มเลย
“พี่โต๋..ตะเกียงมึนหัว..ครับ”  มันหันมาทันที สะบัดแขนหลุดจากริต้า..โดยไม่รีรอ  รีบเอาหลังมือ..แตะหน้าผากกู ไอ้บร้า..กูบอกมึนหัว ไม่ได้บอกปวดหัว ฟังอะไรผิดไปป่าวเนี๊ยะ!
“เฮ่อ!..โล่งอกตัวไม่ร้อน ไหน..เป็นไง?..บอกพี่ดิ”  เห็นสายตาเป็นห่วงมันแล้ว พาลรู้สึกผิดตะหงิด ๆ  แต่เจอริต้ามองจิกตาใส่หน้ากูอยู่นั่น กลับกระตุ้นให้อยากแกล้งแม่งเข้าไปใหญ่.....
“ก็มันมึน ๆ อ่า...ไม่รู้ดิ..อยากนั่งพัก พี่พาไปหน่อยได้ไหมคร๊าบๆๆ”  กูอ้อนแม่งแหล่ะ!...ไอ้พี่บอมย์หรี่ตามองกูยิ้ม ๆคงรู้กูแกล้ง เพิ่งบอกมันไปหยก ๆว่าสบายดีไม่เป็นไรไม่ต้องห่วง  ตอนนี้กลับทำอ้อนมึนหัวซะงั้น กูไม่กล้าสบตามัน..อายมากกว่า เลยหลุบตาหลบดีก่า
“ป่ะ!...พี่พาไปนั่ง..รอดีขึ้นก่อน..ค่อยว่าอีกที” ได้โอกาสเอนซบมัน..ให้มันประคองกูไปแหล่ะ!..ก่อนไปไม่ลืมหันไปยักคิ้วยั่วริต้าซะหน่อย..ชิ คุณเธอกำหมัดแน่นเม้มปากมองตามกูกะไอ้พี่โต๋  แอบเห็นไอ้พี่บอมย์ยิ้มขำกูอีก รีบหันหน้ากลับให้ไวว่อง ไม่ไหวอายโครต..ต้องแกล้งทำอะไรแบบนี้ต่อหน้ามันน่ะ...
มันพากูมานั่งตรงม้าหินอ่อนใต้ต้นไม้..ไม่ไกลจากกองอำนวยการ  มองเข้าไปในสนามเห็นแต่ละสี วุ่นวายกับการจัดแถว  รอพิธีประกาศผลรางวัล  ต่างลุ้นกันใจจดใจจ่อ กับรางวัลขบวนพาเหรด  กองเชียร์และลีด
ถือโอกาสถามผลกับไอ้พี่โต๋เลยดีกว่า  ไม่รู้อัพเดรดล่าสุดเป็นยังไง
“พี่ครับ..ตอนนี้คะแนนรวมเป็นไงบ้าง  พี่รู้ไหม?”
“อืม..รู้ครับ..ไอ้บอยบอกอยู่”  ส่งสัยมันคุยกัน  ช่วงที่กูคุยกะไอ้พี่บอมย์แน่
“แล้วผลเป็นไงมั้งอ่ะ”  กูถามมันไปอีกครั้ง
“สีแดงกับสีเหลืองนำมาเท่ากัน เหรียญเงินเราน้อยกว่าสองเหรียญ หากเราไม่ได้เพิ่มมันก็ไม่ได้เพิ่ม  เราแพ้เหรียญเงินอยู่ดี ตามหลังมาคือสีน้ำเงิน เหรียญทองน้อยกว่าเราสองเหรียญ หากได้อีกสองเหรียญต้องนับเหรียญเงินว่าใครจะได้ถ้วยรวม”  ฟังมันก็เข้าใจ
แล้วพิธีกรก็ประกาศให้ทุกคนอยู่ในความสงบ  เพราะจะประกาศผลการประกวดเชียร์ลีดเดอร์กับกองเชียร์
ถ้วยนี้ถือว่าสำคัญมากถ้วยหนึ่ง วัดถึงความพร้อมเพรียงของทีมเชียร์เลยทีเดียว  เสียงพิธีกรประกาศขึ้น พาทั้งสนามเงียบกริบรอลุ้นสีที่ได้ถ้วยเชียร์ไปครอง  โดยประกาศอันดับสามก่อน
“รางวัลรองชนะเลิศอันดับสอง กองเชียร์และเชียร์ลีดเดอร์ยอดเยี่ยม ได้แก่..แท๊นแท่นแท๊น!.”
มีการเว้นช่วงรับเสียงกลองวงโยฯ ที่บรรเลงขึ้นมา
“สีเขียว......./เฮ่!..กรี๊ด!”  หลังเสียงประกาศ กองเชียร์สีเขียวโห่ร้อง กระโดดดีใจเป็นแถว  ก่อนจะส่งตัวแทน
คือหัวหน้าลีดผู้หญิงไม่รู้จัก วิ่งออกมารับด้วยรอยยิ้มพร้อมด้วยทีมลีดอีก 7 คน ผู้ช่วยผอ. เป็นผู้มอบรางวัล  พร้อมถ่ายรูป  จากนั้นมาถึงรางวัลรองชนะเลิศอันดับหนึ่ง พิธีกรประกาศต่อ สีที่เหลือลุ้นระทึก
กูพลอยตื่นเต้นไปกับพวกแม่งเหมือนกัน ใครจะได้ระหว่างสีเหลือง สีน้ำเงิน สีแดง  เห็นพวกลีดกับกลุ่มสต๊าฟ
ยืนลุ้นหน้าแถวตัวโก่งจับมือกันแน่น
“รางวัลรองชนะเลิศกองเชียร์และเชียร์ลีดเดอร์อันดับหนึ่ง ได้แก่...แท๊นแท่นแท๊น!..สีแดง...กรี๊ดๆ!....เห่..เห่..ๆ!.”  เสียงกองเชียร์สีแดง  โห่ร้องแสดงความดีใจ ริต้ากับลีดทั้งหมด เดินออกมารับรางวัลจากผู้ช่วยผอ.
อีกฝ่ายหนึ่ง แอบเห็นน้ำตาคลอเบ้ากันหลายคน  คงจะรู้สึกผิดหวังนิด ๆ ที่ไม่ได้ที่หนึ่ง  กูหันไปสบตากับ
ไอ้พี่โต๋ที่มองอยู่ก่อนแล้ว  สีกูได้ที่สองเหรียญทองหมดสิทธิ์ไปแล้วหนึ่ง เหลือลุ้นสีเหลืองกับสีน้ำเงิน
ถ้าเหลืองได้พวกกูอดถ้วยรวม ถ้าน้ำเงินได้ ยังมีลุ้นขบวนพาเหรดอีกเหรียญ
“รางวัลชนะเลิศกองเชียร์และเชียร์ลีดเดอร์ยอดเยี่ยมประจำปีนี้ ได้แก่...แท๊นแท่นแท๊น!..สีน้ำเงิน....กรี๊ด!.....ไชโยๆ”  สีน้ำเงินกระโดดเต้นกันทั้งแถว เห็นแล้วอดดีใจด้วยไม่ได้
พี่อังกับพวกวิ่งออกมารับถ้วยทั้งน้ำตา ผอ.โรงเรียนเป็นผู้มอบรางวัลเอง พร้อมกับถ่ายรูปร่วมกันอีกหลายรูป ก่อนจะให้พี่อังพูดออกไมค์  แสดงความรู้สึกที่ได้รับรางวัลชนะเลิศ
“กราบขอบพระคุณกรรมการและคณะอาจารย์ทุกท่าน สวัสดีค่ะเพื่อน ๆที่รักทุกคน โดยเฉพาะพวกเราสีน้ำเงิน... ‘เฮ้ๆ..เสียงตอบรับจากสีน้ำเงิน’  อยากบอกว่าพวกเราดีใจมากที่ได้รับรางวัลชนะเลิศ รู้สึกหายเหนื่อยทันทีเลยค่ะ..ที่ได้รางวัลนี้มา  พวกเราซ้อมกันหนักมากกว่าจะมีวันนี้ รางวัลนี้เป็นความภาคภูมิใจของพวกเราสีน้ำเงินทุกคนค่ะ...ขอบคุณค่ะ”
แล้วเสียงปรบมือจากนักเรียนทั้งสนาม ก็พร้อมใจกันดังขึ้นอีกครั้ง ยอมรับว่าพี่แกนอกจากสวยแล้วยังเก่ง แถมมั่นใจสุด ๆ ดูจากการพูดก็รู้  กูมองหน้าไอ้พี่โต๋..ที่กำลังมองพวกที่อังเดินกลับเข้าแถว อดถามขึ้นไม่ได้
“เป็นไงพี่ เสียดายไหม..ทั้งสวยทั้งเก่งเลยนั่น”  มันมองหน้ากูยิ้ม ๆ ก่อนจะตอบว่า
“เสียดายสิ..ทำไมจะไม่เสียดาย..นั่นสินะทั้งสวย..ทั้งเก่ง..ไม่เสียดายก็แปลกล่ะ”  ฟังมันพูดใจแป๋วทันทีเลยกู..เสือกถามเค้า  พอฟังคำตอบทำไมมันปวดหนึบที่ใจอย่างนี้ว่ะ!
“แต่..ไม่ใช่คนโน้นนะ...พี่หมายถึงคนนี้ตะหาก....พี่คงเสียดายแย่..ถ้าต้องสูญเสียไป..พี่จะไม่มีทางให้มันเกิดขึ้นเป็นอันขาด..หาที่ไหนคงไม่มีอีกแล้ว..ทั้งสวยทั้งเก่งขนาดนี้”  โอ้ย!.พระเจ้า.จากที่ใจแป๋วปวดหนึบไปเมื่อกี้
มันกลับมาพองจนคับอก เอ๋..ไม่สิมันจะล้นอกอยู่แล้ว  เชื่อว่าหน้ากูตอนนี้มันคงแดงจะระเบิดแล้วแน่ ๆ ไอ้พี่บ้า..จ้องกูซะตาหวานฉ่ำ..ยิ้มยั่วให้อีกตะหากคงดีใจแกล้งกูได้สิท่า....ฝากไว้ก่อนเถอะ...อร๊ายๆ...ไม่อยากบอก..
กูอยากมุดโต๊ะจังเลย..วุ้ย!
“ลำดับต่อไปเป็นรางวัลรองชนะเลิศอันดับสอง..การประกวดขบวนพาเหรดยอดเยี่ยม  ได้แก่.....แท๊นแท่นแท๊น!..สีน้ำเงิน...กรี๊ดๆ”  พิธีกรประกาศผลการประกวด ขบวนพาเหรดต่อเลย  และไอ้พี่พรตก็วิ่งออกมารับรางวัล ได้ไปอีกแล้วครับสำหรับสีน้ำเงิน รางวัลที่สามขบวนพาเหรด  มันชูถ้วยที่ได้สูงสุดแขน แสงแฟลซ
กดกระจาย  แม่งเท่ห์ยืนหล่อเป็นพระเอกหน้ากล้องซ่า..เสียงกรี๊ด..ดังไม่หาย ก่อนจะนำถ้วยกลับเข้าไปอวดเพื่อนในสีมันต่อ
“ต่อไปเป็นรางวัลรองชนะเลิศอันดับที่หนึ่ง ของขบวนพาเหรด ได้แก่สี.....แท๊นแท่นแท๊น!...สีเหลือง...กรี๊ด...กรี๊ด..โหว่ๆ”  สีเหลืองกระโดดโลดเต้นกันทั้งทีม ไอ้พี่รันเป็นคนเดินออกมารับถ้วยเองครับ ไม่ใช่ประธาน
สีมัน คงเพราะมันเป็นคนนั่งบนขบวนรถด้วยม้าง เค้าถึงให้มันออกมารับแทน  มันชูถ้วยสูงยืนเต๊ะท่าให้พวกรุมถ่ายรูปกันเต็มหน้ากองอำนวยการ  ไม่ยอมน้อยหน้าไอ้พี่พรตเมื่อตะกี้สักนิด
“รางวัลต่อไป รางวัลชนะเลิศขบวนพาเหรดประจำปี ได้แก่สี..แท๊นแท่นแท๊น!..สีแดง...ไชโย...ไชโย..ไชโย!”
สีแดงตะโกนก้อง กระโดดโลดเต้นดีใจกันใหญ่ เจ๊พี่กิ๊ปปล่อยโฮ..กลางสนามไม่อายใคร  เห็นไอ้พี่บอยเดินเข้าไปกอดแสดงความดีใจกับมัน กูหันไปยิ้มดีใจกับไอ้พี่โต๋  ซึ่งมันก็ส่งยิ้มกว้างมาให้กูก่อนแล้วเหมือนกัน ก่อนจะมีใครออกมารับถ้วยจาก ผอ. พิธีกรประกาศขึ้นมาซะก่อน.....
“ทางคณะอาจารย์และกรรมการที่ให้เกียรติร่วมตัดสินครั้งนี้ อยากให้สีแดงส่งตัวแทนขึ้นรับถ้วยรางวัล
เป็นคนเดียวกับที่นั่งบนเสลี่ยงเมื่อเช้านี้ ทั้งสองคนเลยครับ.”  พอสิ้นเสียงประกาศของพิธีกร..กูกับไอ้พี่โต๋
หันมองหน้ากันเหว่อไปเลยอ่ะ!กูรีบส่ายหน้าพรืด...บอกมันทันที กูไม่มีทางไปปรากฏกายตอนนี้แน่ ๆ
อายเว้ย..เห้ย!....เมื่อเช้าถึงจะมีคนจำได้มั้งไม่ได้มั้ง ยังมีเครื่องสำอางค์อำพรางหน้ากูอยู่  แต่ตอนนี้กูเป็น
ไอ้ตะเกียงคนเดิม..จะให้เดินออกไปรับถ้วยพร้อมมันกูไม่เอาแน่ ๆ  ม่ายยป่าย...เด็ดขาด....อร๊ากๆ....ได้แค่
คิดเพราะ.....
“ตะเกียง..ตะเกียง...โตโต๋..โตโต๋.ๆ”  ใช่แล้วครับ เสียงสมาชิกสีแดงทั้งทีม
ตะโกนเรียกชื่อพวกกูให้ออกไปรับรางวัล นั่นยังไม่เท่าไหร่ สีอื่น ๆที่พอได้ยินว่าเป็นใคร  ร่วมแหกปากตะโกนเรียกให้ลั่นสนามอีกตะหาก ขืนยังไม่ออกไปอาจกลายเป็นว่าไม่ให้เกียรติผู้ใหญ่ และผอ.  ที่รอมอบรางวัลอยู่ขณะนี้ ไอ้พี่โต๋มันลุกขึ้นแบมือมาตรงหน้า กูเข้าใจความหมายมันแหล่ะ..เลยส่งมือให้มันจับลุกไปพร้อมมัน
สูดหายใจเข้าเต็มปอด  กักตุนกันหน้าระเบิด แล้วมันก็จับมือกูวิ่งออกไปยังหน้าปะรำพิธี..ตรงกองอำนวยการด้วยกันพวกที่ตะโกนกันอยู่  พอเห็นกูกับมันโผล่หัววิ่งออกมาจากข้างสนาม  ต่างพากันส่งเสียงกรี๊ดดังสนั่น ...ยิ่งดังเข้าไปใหญ่เลยทีนี้
“กรี๊ด!..น่ารักโคตรอ่า...น่ารักมากค๊า...ตะเกียง..พี่โต๋..โตโต๋..ตะเกียง..วี๊ด...ฮิ้ว!.”
หมดกันกูไม่ต้องบรรยายแล้ว ไปถึงที่..ผอ.ยืนรออยู่..พวกกูยกมือไหว้ท่าน  ท่านก็ส่งยิ้มใจดีมาให้  แต่ก่อนจะมอบรางวัล  พิธีกรดันพูดขึ้นมาซะก่อน
“อ้าว!..แน่ใจนะว่าใช่สองคนนี้ ทำไมไม่เห็นน้องคนสวยเมื่อเช้าล่ะ..”  อาจารย์และกรรมการต่างลุกขึ้นยืนมองพวกกู ก่อนจะมีหนึ่งในนั้นพูดขึ้นมาว่า
“หนุ่มน้อยรูปหล่อคนนั้นนะใช่แน่ ๆค่ะ..แต่คนตัวเล็กคุ้น ๆ คลับคล้ายคลับคลาอยู่นะ เมื่อเช้านี่เป็นผู้หญิง
หน้าสวย..สวยมาก ๆนี่นา...เอ้!...หรือเป็นเธอ?”  กูได้แต่ยิ้มอาย ๆ ยอมรับว่าตอนนี้อยากมุดดินหนีมันซะตรงนี้แหล่ะ ก่อนจะกลั้นใจพูดออกไป
“ใช่ครับอาจารย์..ผมเองครับ”  เท่านั้นแหล่ะ..พวกอาจารย์ตลอดกรรมการที่รับเชิญมา ส่งเสียงกันขรมขึ้นมาทันที กรรมการคนที่พูดว่า..หากสนใจเข้าวงการให้บอกเค้า  ก็พูดขึ้นมาซะก่อน........
“ไม่อยากจะเชื่อเลย แต่จริง ๆ แล้วก็ไม่แปลกหรอกครับ เพราะตอนนี้มองก็สวยไม่ต่างกัน เพียงแต่เมื่อเช้า
น้องเค้าแต่งหน้าแต่งตัว เลยทำให้สวยสง่ามาดนางพญาราศรีจับด้วย  แต่ตอนนี้สวยใส..น่ารัก ดูแล้วผู้หญิงยังแพ้เลยนะนี้” พอแกพูดจบอาจารย์ต่างพยักหน้าเห็นด้วย ผอ.ถึงได้ฤกษ์มอบถ้วยให้พวกกูรับพร้อมกัน แสงแฟลชถ่ายรูปรัวกระหน่ำ กูสองคนหันหน้าเข้าสนาม  แล้วไอ้พี่โต๋ดึงกูกอดคอชูถ้วยขึ้นสูงให้สมาชิกเห็นกันชัด ๆ
เรียกเสียงกรี๊ด...เสียงผิวปากแหลมสูง  เสียงไชโยดีใจกันสนั่นได้อีก กำลังจะกลับ พิธีกรเรียกเอาไว้ก่อน บอกให้พูดแสดงความรู้สึกที่ได้รับรางวัลด้วย กูกับมันเลยต้องขึ้นไปยืนบนเวทีอีกครั้ง  ไอ้พี่โต๋มันเป็นคนพูด  ด้วยเสียงทุ้มนุ่มหล่อ เรียกเสียงเชียร์จากแฟนคลับตะโกนกันลั่น  เรทติ้งกระฉูดอีกรอบ
“กราบขอบคุณคณะกรรมการร่วมทั้งอาจารย์ และสวัสดีเพื่อน ๆ ที่น่ารักทุกคนด้วยครับ...(มันเว้นช่วงพักให้เสียงกรี๊ดของแฟนคลับซ่าลง ก่อนจะพูดต่อ) ผมตัวแทนของสีแดงขอบอกว่าพวกเราดีใจมาก..ที่ได้รางวัลนี่มา รางวัลนี้เป็นของทุกคนครับ...ไชโย..ไชโย..ไชโย!..”
ปิดท้ายมันพาทุกคนไชโยแสดงความยินดีกับรางวัลที่ได้รับ หน้าตาระรื่นมีความสุขล้นหลามในขณะที่มือยังไม่ปล่อยจากการโอบกูบนเวที กูได้แต่ยิ้มหน้าแดงหูแดง ตอนนี้คิดได้อย่างเดียวว่าไม่ต้องกลัวเป็นลมเพราะเลือดไปเลี้ยงสมองไม่ทันอีกแล้วหรอกเปลี่ยนมากลัวความดันจะขึ้นเส้นเลือดในสมองแตกแทนดีกว่า
รู้สึกมันพุ่งขึ้นหน้าตลอดเวลาแล้วตู.......อะจ๊าก!........................

Klong · โพสต์ 2013-6-10 08:48:08

ขอบคุนครับ

kamaji · โพสต์ 2013-9-1 06:16:24

ขอบคุนคราบ

phzaa · โพสต์ 2013-10-10 15:48:39

ขอบคุนครับ

ton521 · โพสต์ 2013-11-9 19:19:29

ขอบคุนครับ

tarsii · โพสต์ 2013-12-12 12:06:20

ขอบคุณมากนะ

cawee · โพสต์ 2014-1-27 11:19:26

ขอบคุนคราฟ

Ninemadx · โพสต์ 2014-2-9 14:32:37

ขอบคุณครับ

minone · โพสต์ 2015-3-2 16:09:52

ขอบคุนคับ

ShangHai · โพสต์ 2015-3-3 22:42:56

ขอบคุณครับ

OneBe2 · โพสต์ 2015-3-20 16:40:24

อะจ๊ากกกกกกก 555

kabuki · โพสต์ 2015-4-12 10:30:55

ขอบคุณครับ

xspace · โพสต์ 2015-4-12 19:35:06

ขอบคุณครับ

pt200 · โพสต์ 2015-10-4 09:19:17

ขอบคุณครับ

Intra · โพสต์ 2015-10-6 07:51:16

ขอบคุ ขอบคุณครับ

pt200 · โพสต์ 2015-12-6 21:47:16

ขอบคุณครับ

pol569567 · โพสต์ 2015-12-10 19:29:27

ขอบคุนคับ

pt200 · โพสต์ 2016-5-8 21:46:19

ขอบคุณครับ

4_NAY · โพสต์ 2016-5-29 11:28:01

โดนเต็มๆเลยนะ ตะเกียง

chokeeis · โพสต์ 2016-5-29 16:50:50

ขอบคุนครับ

บัญชี		จำการเข้าสู่ระบบไว้	ลืมรหัสผ่าน
รหัสผ่าน			สมัครเข้าเรียน

ตะเกียงพิเศษ ??? 63-64

สมาชิกจีโฟกาย 100%

สมาชิกระดับเพชรคู่

สมาชิกระดับตรีเพชร

สมาชิกระดับเพชรบริหาร

สมาชิกระดับมงกุฎ

สมาชิกระดับทับทิม

สมาชิกระดับแพลตตินั่ม

สมาชิกระดับไพลิน

สมาชิกระดับมรกต

สมาชิกระดับเพชร