ตะเกียงพิเศษ ??? 85 - 86

tanya · โพสต์ 2013-6-5 08:22:32

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
      “กูไม่คิดจะรับผิดชอบ..แค่เรื่องงดซ้อมกับพี่ชนะหรอกนะพรต...แต่กูจะรับผิดชอบทั้งตัวทั้งหัวใจมึงเลย..ดีเปล่า?...หึหึ!..”  คงไม่ต้องเอาคำตอบแล้วมั้ง เพราะมันดึงคอผมลงไปประกบจูบแบบนี้คิดว่าไงกันครับมันเห็นด้วยหรือปฏิเสธ.....?
Part  85
โดนเมือนกันเดี๊ยะ!....
      แม่ง!..ไอ้พี่หื่น...มันถูตะเกียงซะสองรอบ กูคงซ้อมได้หรอกนะ..บอกให้หยุด..หยุด..ดันเข้าใจว่า
‘ต่อ...ต่อ’ ...ชิ!....สาด...กูพูดตอนไหนเหอะ?..แค่บังคับตัวเองไม่ได้เท่านั้นโว้ย!...เหว่ย!...ใครจะทนไหวเล่า..
เล่นลุยทั้งปากทั้งมือระดมกันซะขนาดนั้น ไม่ใช่พระอิฐพระปูนนิจะไม่รู้สึกรู้สา...นั่นหละ...เรียบร้อยโรงเรียนสิงห์โต๋สองรอบรวด...
ที่ไม่เข้าใจพาลโมโหตัวเอง ก็ตรงทำไมมันรู้ไปหมด จะจูบจะลูบจะจับตรงไหนเล่นเอากูหมดแรงต้านมันเลย รู้ยิ่งกว่าตัวกูซึ่งเป็นเจ้าของร่างเองซะอีก ให้มันได้อย่างงี้ซิน่า...แล้วอย่างนี้กูจะมีปัญญาห้ามมันได้อีกไหมนั่น.....
      ถึงเวลาต้องไปรวมตัวที่ยิม ใส่กางเกงวอร์มขายาวแม่งแหละ...ไม่ต้องเตรียมขาสั้นไปเปลี่ยนซ้อมแล้ววันนี้ ไอ้พี่โต๋มันอาสาของดซ้อมให้กูเอง ปล่อยเป็นหน้าที่มันรับผิดชอบเรื่องนี้ให้เรียบร้อย กูคงมีปัญญาวิ่งแหกแข้งแหกขาไล่ลูกบาสกลางสนามหรอก  แค่เดินได้ปกตินี่ก็บุญโขแล้ว...แหงะ!...แต่ก็ขัดๆ อยู่น้า?..จามีใครสังเกตุป่าวไม่รู้....วุ้ย!....ขืนใครรู้เข้า....อร๊ายๆ...ตาย..ตาย..กูตาย..อายโคตร...
      “ตะเกียงพร้อมหรือยัง...รอพี่สวมเสื้อผ้าแป๊ป...เดี๋ยวไปกันเลย” แหนะ!..โผล่หัวจากห้องน้ำมาหน้าระรื่นเลยมึง กูแต่งตัวเสร็จตั้งนานแล้วเหอะ!...รอคุณชายอยู่เนี๊ยะ!....
      “เสร็จตั้งนานแล้ว....พี่รีบแต่งตัวเลยดิ..เดี๋ยวไปช้ากว่าคนอื่น..มันจะดูไม่ดี”  กูแม่งเร่งมันหละ...ใช่อะไรหรอก...กลัวไปสายเค้าจะหาว่ากูกับมันทำกิจกรรมเข้าจังหวะกันอยู่อะดิถึงได้มาเลท....อีตอนนี้แหละ..
เตรียมหาปี๊ปคลุมหัวเดินกันเลยดีกว่า...ไอ้พี่หื่นมันคงไม่เท่าไหร่ หน้านิ่งเป็นเจ้าชายน้ำแข็งไม่สนพวกอยู่แล้ว แต่กูดิ..กลัวเก็บอาการไม่เนียน...สายตาล้อเลียนมองมาทีหละก็..หวาย...หวาย...ไม่อยากจะคิด...มาวันแรกโดนประเดิมฉลองห้องใหม่ซะงั้น...
         แหนะ!...เสือกยกยิ้มยักคิ้วล้อกูอีก รู้ทันอะดิ..ว่ากูกลัวถูกล้อ...ไอ้บร้า!...เดี๋ยวปัด!เหนี่ยวก้านคอเลยนิ...
      “มองไรเล่า....อย่ามาทำแบบนี้นะพี่โต๋...ตะเกียงอดซ้อมแล้วยังมีหน้ามายิ้มอีก...ชิ!..”  กูเหวแม่งหละ....
      “หึ..หึ..อะไร?...พี่ยังไม่ได้พูดไรสักหน่อย....คิดไปถึงไหนแล้ว...หน่า!..เรื่องซ้อมไม่ต้องกังวลหรอก
วันแรกพี่ชนะเค้ารู้ว่าเดินทางมาเหนื่อย เค้าไม่เน้นเท่าไหร่หรอก  น่าจะซ้อมเบาๆ ปล่อยเล่นทีมซะมากกว่า พรุ่งนี้ซิ..ถึงจะเริ่มซ้อมหนัก พี่คิดถูกป่าวหละ?...ที่กอดตะเกียงวันนี้...ขืนทำวันอื่นแล้วต้องซ้อมหนักมันจะแย่เอาน้า...เห็นป่ะ!...ระดับพี่แล้วทำอะไร..วางแผนล่วงหน้าก่อนเสมอ”  บ๊ะ!..แม่เจ้า...นี่มันวางแผนล่วงหน้าก่อนแล้วว่างั้น.....ไอ้ที่ถูกูซะวันแรกเพราะเหตุผลอันน่าประทับใจที่พี่ท่านกรุณาชี้แจงให้ฟังอย่างดิบดี แว๊กๆ!..ตูจะบ้าตาย..
      “อะไรเนี๊ยะ!..คิดไว้แล้วงั้น....มิน่า?...บอกให้หยุด..หยุด...ดันต่อเอาต่อเอา...พี่นี่มันหื่นจริงๆ...
น่าโมโหชะมัด”  กูบริภาษมันไปหละ....โมโหจริงๆ นี่หว่า?
      “ตะเกียงคร๊าบ!...อย่าโมโหพี่เลยน๊า...ตะเกียงจะใจร้ายให้พี่แห้งเหี่ยวเลยเหรอ..รู้ไหม?..พี่ทรมานแค่ไหนถ้าไม่ได้กอดตะเกียงนะ...พี่อกแตกตายแน่ๆ  หากให้นอนกอดเฉยๆไม่ได้ทำอย่างว่ากันเลย..คงทนได้นานหรอก...ตะเกียงไม่รักไม่เห็นใจพี่เลยดิ?”  เวร..ดูทำเสียง อ้อนกูอีก....เฮ้อ!..ให้มันได้อย่างงี้ซี้...คนอื่นจะเคยเห็นมุมนี้กันบ้างไหมนะ....สิงห์โตน้ำแข็ง...บทจะเป็นแมวสีสวาท..พี่แกก็เนียนซะจนอึ้งไปเหมือนกัน...เอากะมันสิ...
         “พอแหละ...ไม่ต้องอ้อนเลย...รู้หรอกที่พูดเนี๊ยะ!..หวังไรอยู่..รีบใส่เสื้อไปกันได้แล้ว..”
กูตัดบท ให้มันสวมเสื้อผ้าให้เรียบร้อย ลุกเดินนำเตรียมออกประตูก่อนเลย ขืนนั่งโต้มันต่อมีแต่วกเข้าตัวไม่รู้จบ อู้ยๆ!..เสียดตูดชะมัด...แม่งเอร้ยๆ!..ตอนทำก็มันส์ดีหรอก...เสร็จแล้วนี่ดิ....ไมมีผลข้างเคียงงี้ว่ะ!
         ผมกับไอ้พี่โต๋มาถึงโรงยิม..แต่ละคนเดินลัลล้ากันหน้าระรื่น ลืมบอกไปเราไม่มีใครเรียกกัน  วินัยนักกีฬารู้เวลารู้หน้าที่ สิ่งนี้เป็นหัวใจหลักพื้นฐานที่ทุกคนต้องท่องจำ  พี่ชนะแกเน้นตลอดเหลืออีกสิบนาทีสามโมงเย็น  พวกผมไม่ได้มาเลท แต่หน้าจะเป็นคู่สุดท้าย ทุกคนหันมายิ้มให้พวกเรา  ก่อนที่ไอ้พี่โทนี่จะทักผมว่า
      “อ้าว!...ตะเกียงทำไมใส่กางเกงวอร์มมาหละ...ใส่ขาสั้นซ้อนข้างในมาป่าว?  เหลือสิบกว่านาที
ต้องวอร์มอัพแล้วนะ..ถอดออกเลยดิ”  มันบอกด้วยความหวังดี แต่เสือกหวังดีไม่ถูกที่ถูกเวลาเลยจริงมึง..
         “ตะเกียงไม่ซ้อมครับวันนี้ ขอโค้ชงดสักวัน..”  กูตอบมันไป หันมองกูกันหมด หน้าตามีคำถาม
แทบทุกคน ก่อนไอ้พี่บอมย์จะถามขึ้นมาว่า
            “เป็นอะไรงดซ้อม...ไม่สบายหรือเปล่า?”  น้าน!...ว่าแล้ว...ว่ามันต้องมีข้อสงสัยต่อเนื่อง  วุ้ย!..เบื่อความเป็นห่วงของพวกมันจริงเลยตอนนี้ เป็นเวลาอื่นจะรู้สึกดีเอามากๆ แต่ตอนนี้กูอิหลั่กอิเหลี่ยจริงเชียว หันไปขอตัวช่วยไอ้พี่โต๋มันนั่นแหละ มองตอบกูอยู่พอดี ก่อนจะชิงพูดแทนไปว่า
            “เพลียจัดนะ..เมาเครื่องด้วย..ปรับตัวไม่ทัน..เลยให้พักก่อนวันหนึ่ง”  สั้นๆ ทุกคนยักหน้ารับ
แต่ไอ้พี่บอมย์พอมันฟังแบบนั้นปุ๊ป..เดินมาตบไหล่ไอ้พี่โต๋ แอบพูดข้างหูมันเบาๆ แต่กูหูดีเสือกได้ยินอีกว่า
            “เบาหน่อยมึง...ห่า!...เดี๋ยวน้องมันจะทรุดไปซะก่อน”  พระเจ้า!..จบข่าว..กูอยากเอาหน้าแม่ง มุดพื้นปาเก้ดำดินหนีไปเลย หน้ากูคงแดงเถือกไปหมดแล้ว อยู่ดีไม่ว่าดี...เสือกยื่นหูไปฟังมันอีก...นี่แหละเค้าว่าหูหาเรื่อง..เป็นไง...ที่นี้ตายเลยกูปั้นหน้าไม่ถูก มันสองคนเหลือบมาเห็นเข้าหันกลับไปมองหน้ากันนิ่งๆ ก่อนจะอมยิ้มยักคิ้วกันอีก...ไอ้เชรี้ยๆ!.....
            แล้วกูต้องเข้าใจเสียใหม่ ที่ว่ากูมาเป็นคู่สุดท้ายกลับผิดคาด เพราะนั่นไอ้พี่รันกะไอ้พี่พรตกำลังเดินมาเหลือแค่ห้านาที แม่งไอ้พี่พรตดันใส่กางเกงวอร์มขายาวเหมือนกูอีก อย่าบอกนะว่ามันก็งดซ้อม....
            “มาแล้วเหรอกัปตัน?....เป็นหัวหน้ามาเสียหลังสุดเลยเนอะ”  ไอ้พี่ชัดทักลูกพี่มันหละ...มีพูดแซวอีก..
            “อืม...รู้สึกไม่ค่อยดีว่ะ!...กะงดซ้อมวันนี้วันหนึ่ง”  มันตอบไอ้พี่ชัดกลับไปทันที  บ๊ะ!..ซื้อหวยถูกเต็มเลยกู แต่เอ๋?..หรือว่ามันโดน?...
            “อ้าว!...เป็นไรอีกคนแล้วเนี๊ยะ!....วันแรกงดซ้อมสองรายเลยเว้ยเฮ้ย....อากาศเปลี่ยนหรือไง...สมาชิกเราถึงไม่ค่อยสบาย”  ไอ้พี่โทนี่ทำหน้าที่  อัยการขี้ซักตามสเต็ป..
            “มันเมาเครื่อง...เพลียด้วย...กูเห็นว่าวันแรกพี่ชนะคงไม่ไรมาก ให้พักก่อนค่อยซ้อมพรุ่งนี้ดีกว่า
เดี๋ยวค่อยบอกแก” ไอ้พี่รันรีบพูดออกตัวให้ทันที ทุกคนหันมามองมันพร้อมกัน  มันทำหน้างงนิดๆ แต่ไม่ออกอาการตกใจไร คงแปลกใจมากกว่า..ไมทุกคนพร้อมใจกัน จ้องมันเป็นตาเดียว ไอ้บร้า!..มึงคงจะรู้หรอก
ก็คำตอบมึง..ยังกะลอกคำพูดไอ้พี่โต๋มาเลย...เชื่อแล้ว..เห่อ..เห่อ..เห่อ!..ไอ้พี่รันมันหันไปมองหน้าไอ้พี่โต๋ ยกคิ้วเหมือนรู้กันไอ้พี่โต๋ยกคิ้วตอบ  เท่านั้นแหละ..ไอ้พี่พรตหน้าแดงหูแดง รีบพูดขึ้นมาว่า
         “เห้ย!...รู้สึกอึดอัดว่ะ!..อากาศในยิมไม่ค่อยถ่ายเท...กูไปเดินสูดอากาศรอบๆรีสอร์ทดีกว่า  โต๋มึงเป็นรองหัวหน้า...ช่วยเคลียร์ให้กูที..บอกพี่ชนะด้วย..กูไปหละ”  มันไม่รอให้ใครถามไรต่อ รีบก้าวออกไปอย่างเร็ว หน้าตาหูเหอแดงเถือก...กูรู้แล้วว่ามันเกิดไรขึ้นระหว่างไอ้พี่รันกะไอ้พี่พรต  เพราะท่าเดินมันไม่ต่างจากกูเท่าไหร่ ฉะนั้น...กูจะอยู่ให้โง่เหรอะ...เล่นทิ้งระเบิดไว้ แล้วหันหลังหนีเอาตัวรอด...เป้าหมายที่เหลือก็เป็นกูอะดิ..ที่ต้องกลายเป็นเป้านิ่งกับสายตาพวกแม่ง!..หวาย..หวาย...กูไม่เอาด้วยหรอก....อย่าได้ช้า...ตะโกนตามหลัง
ไอ้พี่พรตไปทันที \
         “พี่พรต....รอตะเกียงด้วย”  ไม่ต้องรอฟังเสียงห้ามจากไอ้พี่โต๋มันแล้ว  ไม่ขอนุญาตมันอีกตะหาก ชั่วโมงนี้กูชิ่งตามไอ้พี่พรตมันไปให้ว่อง.....ไม่ยอมอยู่ให้หน้าระเบิดหรอก...ไอ้บร้า...แว๊กๆ..............
Part  86
ลักพา....
         “รีบเดินจังเลยอ่า...รอด้วยดิ...ไปด้วยคน”  พอวิ่งตามมันทัน กูรีบบอกไอ้พี่พรตให้รอกูด้วยมันหันมามอง ก่อนจะยิ้มกว้างซะตาหยี...หล่อได้อีกมึง..
         “อ้าว!..ตะเกียงไม่ซ้อมเหรอวันนี้?”  ถามกูแหละ
         “อือ....”  สั้นๆ  ตอบไป
            “ไม่สบายหรือเปล่า?”  ง่ะ!...ถามอีกแล้ว...เดี๋ยวปั๊ด!ตอบซะนิ..เป็นเหมือนพี่แหละ..ชิส์!..ดีป่าวหว่า?...
         “อือ...”  ยังคงรักษามาตรฐานสั้นๆ  เหมือนเดิม
         “หือ...เป็นหนักป่าวเนี่ยะเรา...ไมวันนี้พูดน้อยจริงเหะ”  ยังไม่หายสงสัยก็นะ..กูดันพูดกุดซะขนาดนั้น
         “ไม่เป็นไรหรอกพี่...ป่ะ!...ไปทางโน้นดีกว่า...วิวดีด้วย..ไปดูพันธุ์ไม้เมืองเหนือกันดีก่า..”
ตัดบทชวนมันเดินไปตรงศาลาชมวิว ซึ่งสามารถมองเห็นเขาแต่ละลูกได้จากจุดนี้
ที่สำคัญดอกไม้เมืองเหนือบานสะพรั่งเต็มไปหมด  ขนาดหน้าร้อนนะเนี่ย  แต่อากาศบนดอยลมโกรกเย็นสบาย ดอกบางชนิดนำเข้าจากต่างประเทศ..เค้าเอามาเพาะพันธุ์ที่นี่ บ้านไอ้พี่บอมย์นี่มันนักบริหารจริงๆ  เพราะงี้
รีสอร์ทมันถึงต้อนรับนักท่องเที่ยวได้ทุกฤดูกาลก็เล่นลงทุนจัดสวนกันซะเลิศหรูอลังการขนาดนี้...
   กูกะไอ้พี่พรต  มาถึงจุดชมวิว..ต่างสูดอากาศบริสุทธิ์เข้าเต็มปอดโอ้พระเจ้าจอห์ด!...มันยอดมาก....หายใจโครตโล่งจมูกเลยเว้ยเฮ้ย!...
            “เป็นไง...อากาศดีมากเลยใช่ไหม?”  ไอ้พี่พรตมันชวนคุย
            “มากที่สุดเลยหละ...คิดได้ไงน้า?...โรงเรียนถึงเลือกมาเก็บตัวที่นี้...สุดยอดไปเลย..ดีกว่าที่คาดไว้เยอะ...แล้วพี่หละ...ชอบป่าว?”  กูถามมันบ้าง
            “อืม...ชอบดิ..ชอบมากเลยแหละ...”  มันตอบ
            “จริงดิ!....ตั้งกะเมื่อไหร่?”  มันหันมามองหน้ากู ทำหน้าหมางงไม่เข้าใจที่กูพูดอะดิ...อิอิอิ....
         “อืมจริง..แต่ไอ้ตั้งกะเมื่อไหร่เนี่ยะ!....ชักงงเหะ!...ตั้งกะมาถึงละมั้ง”  มันก็ยังพาซื่อไหนใครบอก
ไอ้พี่พรตเจ้าเล่ห์ ‘เหยี่ยวเจ้าเล่ห์’ กูว่ามันเหมือน ‘เหยี่ยวซื่อบื้อมากกว่า’
         “ไม่ใช่ม้าง....ก่อนหน้านั้นมากกว่า...ลองนึกดูดีดีดิพี่”  ยังเล่นกะมันต่อ ถ้าเป็นไอ้พี่โต๋มันจับไต๋กูได้...ตั้งแต่ประโยคแรกแล้ว ไม่รอให้กูพาเข้าป่าลึกขนาดนี้หรอก....555!...
         “ไม่หรอก...ก่อนหน้านั้นพี่ยังไม่เคยมา...ไม่รู้จักที่นี่เลยด้วยซ้ำ..จะนึกชอบได้ไงกัน”
ฮิฮิ...เห็นแล้วสงสารชะมัด  คิ้วจรดกันแล้ว งงดิ.....
         “ตะเกียงไม่ได้หมายถึงสถานที่....หมายถึงคนตะหาก”  กูใบ้ให้แล้วน้า
            “หา...หมายความว่าไง...หมายถึงคนนะ?”  ยิ่งงงหนักเค้าไปใหญ่
ตอนนี้คิ้วเริ่มผูกโบว์แล้ว  เอิ๊กๆ!..
            “ทวนคำถาม..ตะเกียงถามพี่ว่า...ชอบป่าวใช่ไหม?” มันพยักหน้ารับ
            “พี่ตอบว่าชอบมาก..ตะเกียงถามต่อว่า..ตั้งกะเมื่อไหร่?.”  มันก็ยักหน้ารับอีก
            “พี่ก็ตอบอีกว่า..ตั้งกะมาที่นี่...แต่ตะเกียงว่าไม่ใช่หรอก..พี่ปิดบังความจริงอยู่ พี่ชอบก่อนหน้านี้แล้ว
ตะหาก”  มันเริ่มจ้องกู..งงเต็กเข้าไปใหญ่
            “ตะเกียงหมายถึงคน..ไม่ใช่สถานที่....”
            “คน....ใคร?”  หลุดปากถามแล้ว  เข้าทางเว้ยเฮ้ย!..ชั่วโมงนี่เป็นวิชาล้วงความลับ ควักหัวใจเหยี่ยวตีแผ่..อิอิอิ..
            “พี่รัน.”  อัลล้า!...หน้าเหวอไปเลย...ว่าแล้วต้องมีอะไรในกอไผ่..หุหุหุ..
            “คะ..คือ..ไม่นี่..เพื่อนก๊าน!..มีไร..ไม่มี๊!” อู้ยๆ!.สูงได้อีกเสียง นี่ถ้าจีบปากสะบัดบ๊อบ...กูว่ากระเทยควายดีดีนี่เอง...ฮ่าๆ!
            “จริงดิ..”  แหย่เล่นหน่อย
            “จริ๊งๆ!.”  เสียงสูงทันที ส่ายหัวตามพรืด..ยืนยันให้กูเชื่อซะเต็มที่ กูคงเชื่อหรอก!..กร๊ากๆ
            “ไม่จริง...แล้วไมทำเสียงซะสูง...แล้วหน้าพี่อีก..ไมต้องแดงด้วย”  เต็มๆ ใส่ไปไอ้ตะเกียง  มันส์เว้ยเฮ้ย!..ไล่ต้อนไอ้พี่พรตมันเนี่ยะ!..
            “เออ..คือ..กะ..ก็....ก็ตะเกียงถามไรไม่รู้..พี่งง..ละ..เลยไม่เข้าใจ..ไม่คุยดีกว่า...พอๆ..เปลี่ยนเรื่อง”
ฮั่นแน่!..ไปไม่เป็นเลยมึงไอ้พี่พรต..เรื่องไรจะให้หลบ ไม่มีใครยอมเล่าให้กูฟัง  โทษกูไม่ได้...ถึงเวลาล้วงตับ
ไอ้พี่พรตแล้ว อย่าหวังว่าจะเอาตัวรอดไปได้ง่ายๆ ถ้ากูยังไม่ได้คำตอบที่ถูกใจ...หึหึหึ!..ชั่วร้ายชะมัดเลยวุ้ย!
            “เอาตรงๆ เลยนะ...พี่กับพี่รันเป็นอะไรกัน....อะๆ..ห้ามบอกว่าเพื่อน..ถ้าแบบนั้นตะเกียงจะมาคาดคั้นพี่ทำไม..อย่าทำไก๋...ตอบมาซะดีดี”  กูรีบดักคอก่อนที่มันจะอ้าปากปฏิเสธมาเสียก่อน มันหุบปากฉับให้ไว..จ้องกูหน้าแดงเถือก..
            “ทำไม..ตะเกียงถึงคิดยังงั้น?”  ถามกูกลับอีก  จัดไป
            “อาการพี่สองคนมันฟ้อง”  หน้าเหวอเข้าไปใหญ่ ถามกูเร็วกว่าเก่าอีก....
            “เฮ้ย!..พี่กับไอ้รันออกอาการขนาดนั้นเลยเหรอ..ตายห่า..ไม่ได้การแล้ว.ไอ้เชี้ยรัน..กูว่าแล้ว...แม่ง..เพราะมึงคนเดียว..ขนาดตะเกียงยังปิดไม่มิด...ตายโหง..ปานนี้แม่งไม่รู้กันทั้งทีมแล้วดิ”  กูขำก๊าก!..ทันที..ท่าทางร้อนรนของไอ้พี่พรต เหมือนหมาโดนไฟลนตูดเลยเว้ย!  แม่ง..แค่นี้ก็หลุดหมด ไส้กี่ขดกี่ขด..ไม่ต้องสาวดูอีกแล้ว...ตลกชิบเป๋ง...
            “ฮ่า..ฮ่า..ฮ่า!...พี่ไม่ต้องบอกตะเกียงก็ได้ แค่นี้พี่ก็สารภาพจนไม่เหลือแล้วตะเกียงแค่อำเล่นหรอก ไม่ได้ดูออกขนาดนั้น สงสัยเฉยๆ พูดแค่นี้พี่ก็หลุดมาซะไม่เหลือซาก ที่นี้จะบอกได้หรือยัง ว่าคบกันมาตั้งกะเมื่อไหร่?”  พอกูเฉลยปุ๊ป!..มันแยกเขี้ยวใส่กูปั๊ป..ตลกชะมัดไอ้พี่พรต..มิน่าหละ..ถึงเสร็จสิงห์รัน...เทพขนาดนั้นไอ้พี่พรตคงทันมันหรอก...ขนาดกูพี่แกยังปล่อยไก่ตัวเบ่อเร่อ..นับประสาอะไรกะกุนซือเทพ....
สมแล้วที่มันจับคู่กะไอ้พี่รัน...ก๊ากๆ..
         “ตะเกียงหนะ...ทำพี่ได้...พอเลย..รู้แล้วจะถามไรอีก”  ทำแก้มป่องค้อนกูอีก...น้านๆ...มีงอน..มีงอน..
         “จะยอมบอกดีดีไหมเล่า...ตะเกียงอยากรู้..พี่เริ่มคบกันตั้งกะเมื่อไหร่...ถ้าไม่บอกนะ...ตะเกียงจะ..”  กูยังไม่ทันพูดจบเลย..มันรีบตะครุบปิดปากกูไว้ทันที
            “อย่าพูด...ห้ามพูดเลย...บอกก็ได้..หลังงานกีฬาสี”  แหม..ต้องให้ขู่ ว่าแล้ว..มันแปลกๆ ตั้งกะตอนกีฬาสีแล้วเหอะ...ถ้าไม่สังเกตุไม่รู้หรอกว่าสองคนนี่ ท่าทางแปลกๆตอนงานกีฬาสีกันแล้ว ที่แท้ก็แอบมีซัมซิ่งลองกันนี่เอง
            “ตะเกียงพอใจแล้ว...แหมก็แค่เนี่ยะ!..ต้องให้ขู่...ถึงจะยอมบอก”  กูแกล้งว่ามัน..ดันหลับตาค้อนกูอีก ชักสาวแตกแล้วมึงไอ้พี่พรต
            “พอใจแล้วดิ...งั้นป่ะ!...ไปกันทางโน้นดีก่า  เดี๋ยวเราแวะไปรอที่ห้องอาหารเลย นี่เกือบจะห้าโมงแล้ว คิดว่าอีกสักครู่พวกนั้นคงมารวมกันที่ห้องอาหารแหละ...”  ไอ้พี่พรตชวนกูเดินลัดสวนไม้ยืนต้น เหมือนสวนสาธารณะต้นไม้เยอะมาก ตัดออกไป เป็นส่วนบริการห้องอาหารสำหรับลูกค้า อาหารกลางวันกับมื้อเย็นพวกเราต้องมาทานกันที่นี้ ส่วนอาหารเช้ามีบริการถึงที่พัก ให้ออร์เดอร์ล่วงหน้าตามรายการที่ทางรีสอร์ทจัดให้
ว่าต้องการทานอะไร ส่วนใหญ่เป็นอาหารง่ายๆเบาๆ พวกข้าวต้ม ขนมปังไข่ดาวอเมริกันเบรคฟัด กาแฟโอวัลติน น้ำเต้าหู้ปาท่องโก๋ ฯลฯ แล้วแต่คนชอบ...
   กูกับไอ้พี่พรต  เดินคุยกันมาเรื่อยๆ  กระทั่งถึงกลางสวน จู่ๆ กลุ่มชายฉกรรจ์กว่าสามสิบคน  โผล่จากต้นไม้ตรงดิ่งเข้าห้อมล้อมพวกกูทันทีเรารีบหันหลังชนกันโดยอัตโนมัติ มันกระซิบบอกกูว่า..
            “ตะเกียง...อย่าห่างตัวพี่..พยายามประกบติดพี่ไว้”  โอ้!..ซึ้งน้ำใจมึงจริงๆ สัญชาติญาณนักสู้ไม่ธรรมดา สมแล้วที่เป็นหัวหน้าแก๊งค์เหยี่ยวเวหา สามสิบต่อสอง...หนักเอาการ..
            “โทรบอกพวกเราด่วน...พี่จะยันมันไว้ก่อน” เป็นความคิดที่ดี..พอมันพูดปุ๊ป กูล้วงโทรศัพท์ออกมากดเบอร์ไอ้พี่โต๋  แต่ยังไม่ทันได้ทำ...
            “หยุด..อย่าขยับ...โยนโทรศัพท์ลง...ไม่งั้นเราจะยิงขาเพื่อนคุณ”  ปืนสี่กระบอกจ้องตรงมาที่พวกกู สีดำมะเมื่อม...สวมท่อเก็บเสียงเรียบร้อย...หึหึ..คราวนี้พวกมันเตรียมการมาดีจริงๆ ทั้งจำนวนคนและอาวุธ ยกกันมาเป็นกองทัพกะเอากูไปให้ได้ดิ สัญลักณ์เขี้ยวหมูป่าห้อยคอ..ก็รู้คือพวกที่ต้องการตัวกู..
            “ต้องการอะไร?”  กูพยายามชวนคุย ถ่วงเวลาไว้ เผื่อพวกนั้นเลิกซ้อมไวผ่านมาทางนี้ อาจมีโอกาสรอด
            “ไปกับเรา...ห้ามเล่นตุกติก..ไม่งั้นเพื่อนคุณตาย”  แม่ง!...เอาไอ้พี่พรตมาขู่กูอีก รู้หรอกพวกมึงไม่กล้าทำไรกูแน่นอน แค่อยากได้ตัวกูไปเปิดถ้ำ แต่ไอ้พี่พรตนี่ดิ พวก-เอี้ย-นี่ไม่มีความจำเป็นที่ต้องสนใจ มันเอาจริงแน่
               “ปล่อยเพื่อนกูก่อน...แล้วกูจะไปกับพวกมึง”  ต่อรองให้มันปล่อยไอ้พี่พรต บ๊ะ!ไอ้พี่บร้า..ดันเสือกหันมาหากูส่ายหัวพรืดๆๆๆ....นึกอยากเป็นพระเอกห่าไรตอนนี้เนี่ยะ...
            “พี่ต้องไปบอกพวกเรามาช่วย จะมาติดแหงกสองคนไม่ได้..เข้าใจไหม”  กูกระซิบ อธิบายให้มันเข้าใจ ถึงพยักหน้ารับทราบ....วุ้ย!..
            “ไม่ได้! พวกคุณต้องไปกับเราทั้งสองคนนั่นแหละ...จัดการใส่กุญแจมือ ปิดตาให้เรียบร้อย”
ไอ้หัวหน้าคนนี้ฉลาดมาก  มันกะเอาไอ้พี่พรตไปด้วย เพื่อใช้เป็นข้อต่อรองให้กูทำตามคำสั่งมันแน่นอน..
หมดกันทีนี้  สมุนมันสี่คนตรงดิ่งเข้าหาเราทันทีสิ้นเสียงลูกพี่สั่ง หากลงมือกับไอ้พวกนี้ไม่เท่าไหร่ แต่พวกที่เหลืออีกยี่สิบกว่าคน มีปืนอีก..กูเสี่ยงไม่ได้เด็ดขาด  คงต้องยอมมันไปก่อน....
            พวกมันประชิดตัวจับมือเราไขว้หลังล๊อคกุญแจทันทีไอ้สองคนที่เหลือ ล้วงผ้าแถบสีดำขึ้นผูกตาเราไว้ ไม่สามารถมองเห็นได้อีกกลิ่นไรเนี่ยะ?...สายไปแล้ว..พวกมันเอาผ้าโป๊ะครึ่งปากครึ่งจมูกกูทันทีพยายามขืนกลั้นหายใจไว้ แต่สุดท้ายก็ไม่ไหวต้องยอมสูดเอากลิ่นฉุนนี้เข้าไปสติสุดท้ายค่อยๆ ดับวูบลงไปในที่สุด....?

Klong · โพสต์ 2013-6-11 11:36:18

ขอบคุนครับ

kamaji · โพสต์ 2013-9-1 17:21:04

ขอบคุนคราบ

phzaa · โพสต์ 2013-10-19 01:55:03

ขอบคุนครับ

tarsii · โพสต์ 2013-12-13 05:26:07

ขอบคุณมากนะ

cawee · โพสต์ 2014-1-28 00:16:46

ขอบคุนคราฟ

Ninemadx · โพสต์ 2014-2-10 17:38:25

ขอบคุณครับ

minone · โพสต์ 2015-3-2 18:34:08

ขอบคุนคับ

ShangHai · โพสต์ 2015-3-4 17:58:47

ขอบคุณครับ

OneBe2 · โพสต์ 2015-3-21 16:41:10

เริ่มลุ้นอีกระลอก

pt200 · โพสต์ 2015-10-4 18:54:16

ขอบคุณครับ

Intra · โพสต์ 2015-10-6 18:26:51

ขอบคุณครับ

pt200 · โพสต์ 2015-12-7 15:53:54

ขอบคุณครับ

pol569567 · โพสต์ 2015-12-10 20:16:26

ขอบคุนคับ

sugarxxx · โพสต์ 2016-5-9 00:16:38

ตะเกียงเกิดเรื่องแล้ว ใครจะช่วยทันละ

4_NAY · โพสต์ 2016-5-29 20:18:11

เกือบถึงวันเกิดแล้วซิ

chokeeis · โพสต์ 2016-5-30 14:38:57

พี่โต๋ไปช่วยตะเกียงเร็วๆนะ

Soyu · โพสต์ 2017-8-20 14:09:44

ขอบคุณนะครับ

krittamm · โพสต์ 2018-1-10 07:10:26

ขอบคุณครับ

beer_non · โพสต์ 2018-1-12 00:18:18

ขอบคุณครับ

บัญชี		จำการเข้าสู่ระบบไว้	ลืมรหัสผ่าน
รหัสผ่าน			สมัครเข้าเรียน

ตะเกียงพิเศษ ??? 85 - 86

สมาชิกจีโฟกาย 100%

สมาชิกระดับเพชรคู่

สมาชิกระดับตรีเพชร

สมาชิกระดับเพชรบริหาร

สมาชิกระดับมงกุฎ

สมาชิกระดับทับทิม

สมาชิกระดับแพลตตินั่ม

สมาชิกระดับไพลิน

สมาชิกระดับมรกต

สมาชิกระดับเพชร