ตะเกียงพิเศษ ??? 95 - 96

tanya · โพสต์ 2013-6-5 09:35:01

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
เฮ้อ!...เอาหวะ..ไหนๆก็ไหนๆ ขอแมนโคตรๆเหมือนที่ไอ้พี่พรตมันอยากแมนกะเค้ามั้งก็ดี ดูแลสตรี เด็ก  กับคนชรา  แต่งานนี้พวกกูต้องดูแลสตรีกลางป่า...คงมันส์พิลึกพะย่ะค่ะ...
Part  95
เสียงเรียกของหัวใจ....
ผมกับไอ้รัน  แทบไม่เป็นอันกินอันนอนกันเลย ตอนนี้เราพักแรมกันกลางป่า  กลุ่มผมอยู่ครบ  พี่ตระการ ผม  ไอ้รัน  ไอ้โทนี่    ที่ทำให้พวกเราเครียดคือการตามหาตะเกียงกับไอ้พรตมันนี่แหละ
ไม่มีเบาะแสเลยเพราะ
                     สัญญาณเครื่องติดตามที่ฝังชิพไว้ในรองเท้าของตะเกียงมันไม่มี คิดว่าตะเกียงคงไม่ได้
ใส่รองเท้าที่ฝังชิพหรือไม่ก็คงใส่รองเท้าของพวกศัตรูไปแน่นอน สัญญาณจากชิพมันสิ้นสุดที่เซฟเฮ้าส์ในป่าของพวกห่ารากนั่นเราทะลายรังของพวกมันได้สำเร็จ  ฝ่ายเราได้รับบาดเจ็บกันเล็กน้อย  ไม่มีใครสาหัส  พ่อกับลุงเกริกพากลุ่มตนเองควบคุมไอ้พวกที่เราจับกุมได้ไปขยายผล  เพราะระดับหัวหน้ามันแล้วเราจับไม่ได้
สักกะคน แถมยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าหน้าตาพวกมัน
เป็นใคร  ไอ้พวกลูกกระจ๊อกมันก็ไม่เคยเห็นหัวหน้าพวกมันเลยด้วยซ้ำ  ตัวบิ๊กๆเราก็จับไม่ได้  ฝีมือและการวางแผนของพวกมันรัดกุมและเป็นมืออาชีพมาก นี่เหลือแต่ทีมของพี่ชนะ  ไอ้เทค  ไอ้บอมย์  ไอ้วิน
และกลุ่มผม  ที่แยกย้ายกันออกตามหาตะเกียงต่อ  เพราะอย่างน้อยพี่ชนะกับไอ้เทคก็ชำนาญการเดินป่า
แกะรอย พวกนั้นเคยเป็นหน่วยนาวิกฯตระเวนชายแดนมาก่อน จึงพอเชื่อมั่นได้ว่าจะตามตะเกียงเจอ
ส่วนพวกผมกับพี่ตระการก็แยกกันออกตามอีกเส้นทางหนึ่ง สำคัญคือตอนนี้ภาวนาว่า ตะเกียงกับไอ้พรตคงไม่เป็นไร อย่างน้อยก็มั่นใจจากคำยืนยันหนักแน่นของพี่ตระการว่าตะเกียงเอาตัวรอดในป่าได้แน่ๆ
เพราะน้องฝึกฝนการใช้ชีวิตในป่ามาตั้งแต่เด็ก อีกอย่างบวกความรู้ความสามารถเฉพาะตัวที่มี ถ้าไม่ถูกพวกมันพบและจับตัวไป ตะเกียงเอาตัวรอดได้สบายเรื่องนี้ไม่น่าเป็นห่วง
                        แต่ถึงกระนั้นผมก็ยังไม่วางใจอยู่ดี น้องออกบอบบางแม้จะรู้ว่าแค่รูปลักษ์ภายนอกที่หลอกตาก็ตามเถอะ  แต่น้องก็ตัวเล็กบอบบางแบบนั้นผมอดห่วงไม่ได้อยู่ดี ดูอย่างไอ้รันมันดิ...ไอ้พรตตัวอย่างกะควายมันยังเครียดห่วงเมียมันขนาดนั้น นับประสาอะไรกัน
                        “กาแฟป่าว?...กูชงเผื่อให้”  ไอ้รันมันเดินเข้ามาถามผม เช้านี้เห็นทีต้องอัดกาแฟกันอีกแล้ว
เมื่อคืนก็ตาแข็ง  เปลี่ยนเวรเฝ้ายามกันตลอด  ผมกะไอ้รันแทบไม่ได้นอนกันเลย
                        “อืม...ได้ก็ดี...สักแก้วจัดขมเลยเพื่อน”  ผมบอกมันไป ก่อนที่มันจะเดินตรงไปที่กาต้ม
น้ำร้อน  ซึ่งไอ้โทนี่กำลังดูแลเรื่องเสบียงอยู่ในขณะนี้
                        มันหายไปไม่นาย ก็เดินกลับมาพร้อมกาแฟร้อนกรุ่น  ติดมือมาสองแก้ว ยื่นให้ผม
แก้วหนึ่ง  ก่อนที่มันจะหย่อนตูดลงนั่งบนขอนไม้ข้างๆ ผม
                        “กู..นอนไม่หลับเลยหวะ....มึงเป็นไงบ้าง?”  มันเริ่มชวนคุยขึ้นมา
                        “ไม่ต่างกะมึงหรอก” ผมตอบมันไป
                        “สัด..แม่ง..เมื่อไหร่เรื่องบัดซบนี่มันจะจบลงซะทีว่ะ!..”  ผมเพิ่งเห็นอาการหัวเสียจากไอ้กุน
ซือเทพ ปกติมันเก็บความรู้สึกเก่งจะตาย  ควบคุมตนเองได้ดีที่สุดในกลุ่ม ครั้งนี้มันคงฝืนเต็มกลืนถึงได้สบถออกมาแบบนี้  ผมเลยยื่นมือไปบีบไหล่ให้กำลังใจมันไป  ทั้งที่ตัวเองก็ไม่ต่างกะมันรู้สึกแย่พอๆกัน
                        “อดทนไว้เพื่อน คิดว่าเราต้องเจอสองคนนั้นในไม่ช้านี่แน่นอน”  พูดปลอบมันไป  แม้จะยังไม่เห็นวี่แววเลยว่าจะเจอน้องได้ยังไง แต่ผมรู้สึกอยู่ลึกๆ ในใจ  ว่าผมต้องได้เจอกับน้องแน่นอน
                     “กูห่วงพรตมันมาก  ยอมรับเลยหวะโต๋  กูโคตรรักมันเลย พูดได้ไม่อายเลยตอนนี้  ห่าพรตมันยิ่งคุณชายอยู่ด้วย  ชีวิตไม่เคยพบกับความลำบาก  มีแต่คนรองมือรองเท้าให้มันตลอด หนำซ้ำนิสัยยัง
เหมือนเด็ก มาอยู่กลางป่าแบบนี้ไม่รู้มันจะเป็นยังไงบ้าง กูห่วงมันมากเลยหวะเพื่อน”  ในที่สุดมันก็บอกความรู้สึกของมันออกมา ยากนักที่กุนซือเทพอย่างมันจะแสดงความรู้สึกส่วนลึกออกมาง่ายๆ  โดยเฉพาะ
จากปากมันเองยิ่งแล้วใหญ่  นี่ถ้าไม่อึดอัดเหลือทนจริงๆ มันคงไม่พรั่งพรูออกมาแน่นอน
                           “กูเองไม่ต่างจากมึงหรอกรัน  ถึงจะรู้ว่าตะเกียงเชี่ยวชาญป่าเขาแค่ไหน  แต่ยังไงเสียสองคนนั่นก็ไม่มีอาวุธอุปกรณ์อะไรในการยังชีพในป่า กูห่วงตะเกียงมาก กินไม่ได้นอนไม่หลับเหมือนกัน...เพิ่งรู้ว่ากูรักน้องมากมายขนาดนี้ มาแน่ใจโดยไม่ต้องพูดแล้วก็อีตอนเกิดเรื่องนี่แหละ กูสัญญากะตัวเองเลยหวะ
พ้นจากเหตุการณ์นี่ไปได้ กูจะดูแลตะเกียงไม่ให้เกิดเรื่องไร  ที่มาแยกกูแบบนี้อีกเป็นอันขาด ทรมาน
ชิบหาย เหมือนตายทั้งเป็นเลย...นึกดูแล้วกูอยากจะจับไอ้พวกตัวบงการมาเชือดเนื้อแล่หนังออกเป็นชิ้นๆ
ให้สมกับที่มันทำให้กูเครียดให้รู้ไปเลย  อย่าให้กูเจอแล้วกันกูไม่เว้นสักตัวเลยคอยดู” ผมก็หลุดอารมณ์โมโหออกมาพอกัน ระบายซะหมดเลย  กะไอ้รันไม่ต้องปิดกันแล้ว  เพื่อนผมคนนี้อ้าปากก็เห็นลิ้นไก่  รู้ไส้รู้พุง
กันดีกว่าใครเสียอีก
                              “กูเข้าใจ  ความคิดมึงก็ไม่ต่างจากกูตอนนี้หรอก ห่าพรต..เหยี่ยวรั่วของกูมันจะลำบากขนาดไหนเนี่ยะ...คงไม่ร้องไห้งอแงขี้มูกโป่งนะมึง เห็นมันภายนอกบึกบืนแข็งแรงแบบนั้น แต่กูรู้มัน
ขี้ขลาด  ชอบกลัวผี  กลัวเสือ  กลัวงู  กลัวแม่งไปหมด  จิ้งจกตุ๊กแกแม่งยังกลัว นิสัยคุณชายแบบนั้น มันจะทนได้หรือเปล่านี่แหละที่กูกังวล จะว่ามันก็ไม่ได้อีกก็ลูกคุณหนูอย่างนั้นนิ สมองมันยิ่งชอบคิดเรื่องไม่เป็นเรื่องอยู่ด้วย  ไม่รู้รั่วจิตตกไปถึงไหนแล้วมั้ง ตะเกียงจะปวดหัวก็เพราะความรั่วของมันนี่แหละ กูถึงได้ห่วงและกังวลอยู่นี่ไง...โธ่!..แม่งโว้ย!..ทำไมเราทำห่าไรไม่ได้เลยหวะ..นึกแล้วเครียดชิบหาย” กุนซือเทพจิตหลุดเหมือนกัน เราสองคนเลยได้แต่คอยให้กำลังใจกันไปมา  ทำได้ตอนนี้คงแค่นี่แหละ ผมเองเฝ้าภาวนาให้เจ้าป่าเจ้าเขาปกปักษ์รักษาน้องผมด้วย แลกด้วยอายุผมให้หดสั้นลงก็ยอม อย่าให้ตะเกียงเป็นอะไรไปเป็น
อันขาด  ไม่งั้นผมคงทนรับสภาพไม่ได้แน่ๆ...........
Part  96
ลีลารักผ่านโทรศัพท์...
                     กูนำทุกคนออกเดินทางหลังจากพวกเราจัดการไก่ป่าและปลาเผาจนอิ่มหมีพลีมันกันเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ไม่ลืมเตรียมเสบียงพกพาติดตัวระหว่างทางกันฉุกเฉินอีกบางส่วน  พร้อมกับน้ำดื่มใส่กระบอกไม้ไผ่  ยิ่งงานนี้มีผู้หญิงร่วมเดินทางด้วยยิ่งต้องรอบคอบให้มาก น้ำอดน้ำทนผู้หญิงกับผู้ชายแตกต่างกันเพราะฉะนั้นงานนี้กูกะไอ้พี่พรตเลยต้องแยกกันเดินโดยกูเป็นทัพหน้า  ให้ไอ้พี่พรตมันคุมหลังรั้งท้าย
ซึ่งมันก็ทำหน้าที่ได้ดีไม่หยอก
                        ตลอดทางไอ้พี่พรตไม่แสดงอาการงี่เง่ารั่วให้เห็นเหมือนที่ผ่านมา มีบ้างที่อ้าปากเหมือน
จะถามตามนิสัยเจ้าหนูจามไมของมันนั่นแหละ  แต่คงเพราะกลัวอายสาวๆ  เลยหุบปากซะงั้น ยังไงไอ้พี่เหยี่ยวรั่วก็ยังรักษาภาพพจน์หัวหน้าแก็งค์เหยี่ยวเวหาของมันไว้อย่างเหนียวแน่น นี่ถ้ามีแค่มันกะกูเหมือนที่
ผ่านมา  คงได้ประสาทแดกกับคำถามปวดกบาลของมันต่อไป
                        เราเดินลัดเลาะตามธารน้ำตกกว่าหกกิโลกูก็หยุดให้สาวๆ  ได้พักเหนื่อยกันบ้าง  น่าแปลกเพราะทั้งสองสาวพาเอากูทึ่งไปเหมือนกัน ริต้าและน้องกิ่งมีน้ำอดน้ำทนไม่แสดงความอ่อนแอเหนื่อยล้าให้กังวลเลยสักนิด ดูแล้วทักษะการเดินป่าดีกันทั้งคู่สำหรับริต้ากูไม่แปลกใจพอรู้อยู่แล้วว่า  เคยเดินป่าปีนเขามาไม่น้อยสมัยเรียนอยู่อเมริกา  แต่กับน้องกิ่งแฟนไอ้พี่กานนี่ดิ พาเอาแปลกใจไม่หาย น้องเก่งเกินคาด..
แต่คนเราก็ยากจะคาดเดาเห็นภายนอกหญิงจ๋า สาวสวยบางคนแกร่งยิ่งกว่าชายอกสามศอกเสียอีกเพราะฉะนั้นถือเป็นข้อดีที่สองสาวไม่ทำให้พวกกูเป็นกังวลกับการเดินทางในครั้งนี้
                        พักเหนื่อยพอประมาณเราก็เดินทางต่อ ปาเข้าไปร่วมกว่าบ่ายสามโมงหลังจากแวะพัก
ทานเสบียงมื้อเที่ยงตอนบ่ายแก่ๆ บัดนี้พวกกูก็พบกับความสำเร็จเมื่อมาเจอหมู่บ้านเข้าให้สมใจหมาย
น่าแปลกใจไม่น้อยนึกว่าจะเป็นชาวเขาเผ่าใดเผ่าหนึ่ง ที่ไหนได้กลายเป็นคนพื้นบ้านที่ตั้งบ้านเรือนเป็นลักษณะกระท่อมเรียงรายกันกว่าสิบหลังคาเรือน
                        หลังจากพวกเราได้เข้าพบหัวหน้าหมู่บ้านแจ้งถึงความจำนงค์ที่ต้องรบกวน ให้ช่วยนำเรา
ออกจากป่าสู่เมืองเชียงใหม่นั้น  หัวหน้าหมู่บ้านก็รับปากแต่คงต้องให้พวกเราค้างแรมที่หมู่บ้านก่อนคืนหนึ่งพรุ่งนี้ถึงจะพาเข้าเมืองได้ พวกเราก็ไม่มีปัญหาตกลงพักแรมคืนหนึ่ง  โดยผู้หญิงก็แยกไปพักกับผู้หญิง
ส่วนกูกะไอ้พี่พรตได้พักห้องเดียวกันที่กระท่อมหลังหนึ่ง  ซึ่งลูกชายหัวหน้าหมู่บ้านก็พักด้วยกัน มื้อค่ำทางหัวหน้าเขาเชิญทานข้าวที่หน้ากระท่อมของเค้า  เป็นที่โล่งลานกว้างพอประมาณ เห็นบอกจะมีการย่างเนื้อกวางที่เพิ่งล่ามาได้เลี้ยงฉลองกันทั้งหมู่บ้าน  พร้อมกับหมูป่าหันอีกตัวหนึ่ง ถือเป็นลาภปากไปเลยงานนี้
ยิ่งไอ้พี่พรตคงมีเรื่องกลับไปคุยโว้ได้แล้วมั้งเดินป่าได้แดกอาหารป่าสมใจอยาก ตามที่มันคาดหวัง ประเพณีท้องถิ่นแขกมาเยือนต้องต้อนรับขับสู้ พอหกโมงเย็นก็มีคนมาตามพวกกูไปรวมกันที่ลานหน้าบ้านหัวหน้าหมู่บ้าน  แต่กลายเป็นเรื่องดีพาให้ดีใจกันยกใหญ่เพราะได้พบกับคนที่ไม่คาดฝันขึ้นมาซะงั้น
                        พี่ชนะ ไอ้พี่เทค  ไอ้พี่บอมย์  ไอ้พี่วิน พวกมันยืนรอพวกกูอยู่ก่อนแล้ว พวกเราต่างดีใจ
ที่ตามเจอกันจนได้  พวกมันเข้ามากอดกูกะไอ้พี่พรตกันใหญ่  งานนี้ไม่ต้องคิดเยอะ  โดยเฉพาะไอ้พี่บอมย์มันอุ้มกูซะยังกะหนังอินเดีย  ไม่เว้นแม้กระทั้งน้องกิ่งกับริต้า  ก็กอดกันกลมดีใจเช่นกัน  มันบอกไม่ถูก
เหมือนอบอุ่นโล่งใจซะงั้นทั้งที่ยังไม่ไปถึงไหนกันเลย  ไอ้พี่เทคมันเอ่ยปากขัดจังหวะขึ้นมาว่า
                        “พอก่อน ดีใจพอหอมปากหอมคอ พี่ว่าบอมย์ติดต่อแจ้งข่าวให้พวกพี่ตระการกับโตโต๋
รู้ก่อนดีกว่า ว่าเราเจอตะเกียงกับพรตแล้ว แถมยังมีสองสาวพ่วงมาอีกทั้งน้องกิ่งและริต้า  ปานนี้พวกเค้าคงรอฟังข่าวอยู่เหมือนกัน เอาเป็นว่าให้พวกเค้าสบายใจได้แล้ว พรุ่งนี้เราพาตะเกียงกลับไปพร้อมกันหมดเลย”
พูดจบไอ้พี่บอมย์มันรีบจัดการวางกูลง  ก่อนจะหยิบโทรศัพท์มือถือกดโทรหาไอ้พี่โต๋ทันที ไม่ต้องแปลกใจ
สัญญาณมีแน่นอนเพราะไอ้พี่บอมย์ใช้ GSM ไม่นานปลายสายก็กดรับทันที
                     “เฮ้ย!..โต๋..กูเจอพวกตะเกียงกับไอ้พรตแล้วนะโว้ย...เอ่อ..ทั้งสองคนสบายดี  แถมพ่วงริต้ากับน้องกิ่งแฟนไอ้กานมันอีกด้วย เรื่องมันยาวหวะ..ไว้กลับไปค่อยคุยกัน พวกมึงไม่ต้องออกตามหาแล้ว
กลับไปรอที่รีสอร์ทกูเลย คืนนี้พวกกูคงต้องค้างที่หมู่บ้านนี้คืนหนึ่งก่อน มืดแล้วเดินทางไม่สะดวก
ห่ะ...มึงกะไอ้-เอี้ย-รันจะมาหรือ..ไม่ต้องไอ้ห่าเดินทางเข้าป่าค่ำมืดมันอันตราย เอ่อ!...กูรู้แล้วรอแป๊ป..
สัดจะคุยกับเมียมึงลูกเดียวไอ้ห่า”  พูดจบไอ้พี่บอมย์มันยื่นมือถือส่งมาให้กูทันที
                     “หวัดดีครับ ตะเกียงพูด”
                     “ตะเกียง พี่เองนะ...ได้รับบาดเจ็บตรงไหนหรือเปล่า สบายดีไหม?  แล้วทานข้าวบ้างหรือไม่...ลำบากไหม?..”  เอ่อ!..กูรู้แล้วว่ามึงห่วงกูมาก เล่นถามมาเป็นชุดจนกูไม่รู้จะตอบคำถามไหนก่อนแล้ว..เฮ้ย!..
                        “พี่คร๊าบ...ใจเย็น..ใจเย็นพี่...ช้าๆ  ที่ละคำถาม...”  รีบเบรคทันที  ก่อนที่จะเวียนหัวตายกันไปข้างหนึ่ง
                     “นั่นสิ พี่ตื่นเต้นดีใจไปหน่อย ตกลงตะเกียงสบายดีใช่ไหม?..แล้วคิดถึงพี่หรือเปล่า?”
เวร...สรุปเหลือแค่สองคำถาม
                  “ผมสบายดี....ไม่ต้องห่วง...อืม!...ไม่คิดถึงม้าง!..” กูเลยแหย่เล่นซะเลย  ดูดิสิงห์ขี้เก็กจะว่าอย่างไร
                     “โห!...ตะเกียงโคตรใจร้ายเลยหวะ...พี่คิดถึงตะเกียงจนกินไม่ได้นอนไม่หลับโทรมแล้วนะเนี่ยะ
แต่ตะเกียงกับสบายดีไม่คิดถึงพี่อีกตะหาก..”  น้าน!..พาลานอยด์แดกแล้วไอ้พี่หล่อกู
                  “แหม...ล้อเล่น...คิดถึงดิ..ยิ่งตอนโดนขัง คิดถึงตลอดเลยอ่ะ...ไม่คิดถึงพี่แล้วจะให้คิดถึงใครเล่า
ผมล้อเล่นหรอก..”  กูเลยรีบบอกให้มันสบายใจ  หากมันกินไม่ได้นอนไม่หลับจริงก็อดสงสารไม่ได้แหละ
                  “พี่นึกว่าตะเกียงจะไม่คิดถึงพี่แล้ว พี่พยายามทุกวิถีทางตามหาตะเกียง  ทำไมตะเกียงไม่ใส่รองเท้าของตัวเองหละ”  บ๊ะ!..มันเป็นอับดุลหรือไง ดันเสือกรู้อีกว่ากูไม่ได้ใส่รองเท้าตัวเอง
               “รู้ได้ไงเนี่ยะ ว่าตะเกียงไม่ได้ใส่รองเท้าตัวเอง”  ถามให้หายสงสัย  อย่าเสือกตอบกูว่ามีตาทิพย์
หูทิพย์นะมึง
               “มีเรื่องอะไรที่พี่ไม่รู้ของตะเกียงบ้าง เมียพี่ทั้งคนพี่ต้องรู้สิ...ถ้าตะเกียงใส่รองเท้าตัวเอง  พี่คงไม่หัวหมุนมืดแปดด้านคลำหาตัวอยู่แบบนี้หรอก”  หวาย..หวาย...อายเว้ย!...ไอ้บร้า..เสือกพูดแบบนี้ ถึงจะแค่โทรศัพท์ก็อายนะมึง  หยอดกูซะงั้น เดี๋ยวปั๊ด!...จับกดเลยนิ
               “อย่ามาเน่าพี่โต๋ เอาจริงๆ  รู้ได้ไงบอกมาดิ”  รีบเค้นก่อนกูจะละลาย อึ้ย!
               “ก็รองเท้าตะเกียง  พี่ฝังชิพติดสัญญาณตามตัวไว้ พอตะเกียงไม่ใส่พี่ก็ตามหาไม่เจอดิ  ทีนี้เข้าใจหรือยังครับ”  อ๋อ!..เรื่องเป็นเช่นนี้เองหรือ
               “เข้าใจแล้วครับ ก็พวกมันเอาไปหมดเลย  ทั้งโทรศัพท์กระเป๋าตังค์ รองเท้าเสื้อผ้า มันจัดชุดใหม่มาให้เปลี่ยน  ส่วนรองเท้าก็ทุบเอาของให้คนคุมอะหละ ไม่รู้นี่หว่า!..ทีหลังทำอะไรส่งซิกกันบ้างก็ได้เหอะ
ความลับเยอะมันก็พลอยให้พลาดแบบนี้แหละ”  กูเลยอบรมซะ ที่แท้แม่ง..เล่นติด  GPS  ตามหากูเลยนิ
แผนสูงชะมัดกะไม่ให้กูรอดหูรอดตาเลยดิ แล้วงี้เวลากูหนีเที่ยวก็รู้ดิว่ากูไปอยู่ที่ไหน ไม่ไหวไม่ได้
การแล้ว  เคลียร์งานนี้จบคงต้องคุยกันยาว  ไม่ยุติธรรมนี่หว่า?
                     “ก็พี่เป็นห่วงกันไว้ก่อน เผื่อมีปัญหาภายหลังจะได้ตามตัวเจอ แต่ก็ยังมีช่องโหว่จนได้
อย่างอนเลยนะครับ เพราะรักมากจึงต้องทำแบบนี้  ที่ไม่บอกกลัวจะทำให้ตะเกียงระแวง พาลไม่ยอมใส่อีกอะดิ”  นั่น!..เสือกนกรู้อีก แฟนใครหว่า?..จับทางกูถูกแหละ
                     “เอ่อๆ..ช่างเหอะ..ไม่ติดใจไรหรอก ตอนนี้ไม่ต้องห่วงผมนะครับ  กินอิ่มนอนอุ่นได้แล้ว
ไงพรุ่งนี้ค่อยเจอกัน”  กูรีบตัดบท เหลียวดูอีกมุมไอ้พี่พรต  ก็คุยโทรศัพท์เหมือนกัน  คงเป็นเครื่องของ
ไอ้พี่วิน  คนที่มันคุยด้วยไม่พ้นกุนซือกูแหงซะ
                     “จะวางแล้วหรือ พี่ยังไม่หายคิดถึงเลย คืนนี้พี่คงนอนหลับได้หรอก  ใจมันไปอยู่กับ
ตะเกียงแล้วเหอะ...กลับมาต้องชดเชยที่ห่างกันนะครับ  ให้พี่กอดชื่นใจยันเช้าเลยตกลงไหม?..”  เวร..เสือกเปลี่ยนเรื่องเป็นแบบนี้ได้ไงหวะนี่
                     “บ้าดิ!...คิดไรเน่าๆ  ใครจะยอมกันเล่า คนยิ่งเหนื่อยๆ แทนที่จะให้พักกับใช้แรงงานเด็กซะงั้น
จะฟ้องศาลปกครอง..ชิ”  กูเลยเหวแม่งไปแหละ
                     “หึ..หึ...ตะเกียงอย่ามายั่วพี่ ไม่งั้นมืดก็มืดป่าก็ป่าเถอะหวะ  พี่จะชวนไอ้รันออกไปหาคืน
นี้แหละทนจะไม่ไหวแล้ว  อกจะแตกตายแล้วรู้เปล่า” อร๊าย!...ไอ้พี่บ้า...วุ้ย!...เล่นเอากูหน้าร้อนเลยเหอะมึง
นี่ขนาดอยู่คนละโยช แค่ได้ยินเสียงผ่านโทรศัพท์ยังเสือกมีอิทธิพลกับหัวใจกูจริง..
                     “แค่นี่นะพี่...ไม่ไหว..ตะเกียงว่าวางสายเหอะ ก่อนที่ตะเกียงจะละลายจนทุกคนตกใจ
เพราะคำพูดเน่าๆ พี่เนี่ยะแหละ..พอเหอะ..”  กูรีบบอกไปแหละ
                     “แล้วชอบเปล่าหละ...พี่ไม่เคยพูดกับใครแบบนี้เลยนะ นอกจากเมียพี่คนนี้คนเดียว...”
น้าน!...ยิ่งว่าเหมือนยิ่งยุ นักไปหละ...พอเหอะ..หน้ากูจะระเบิด
                     “พอแล้ว  แค่นี้นะ...เอ่อ!..ที่พูดมา..ตะเกียงชอบมาก..วางแหละ”  พูดจบกูรีบกดวางทันที
หวาย..หวาย...เขินสาด....แม่งหยอดกูจนหัวใจพองทะลุอกแล้วมึงไอ้พี่จอมเก็ก...ไอ้หล่อเทพเอ้ย...
ทำของใส่กูแหละมึง...ชิ
                     ว่าแล้วรีบเอาโทรศัพท์คืนไอ้พี่บอมย์มันทันที  ไม่วายโดนสายตาล้อเลียนของมันอีก ไม่ไหวหลบไปคุยกับไอ้พี่เทคก่อนดีกว่า เสือกรู้อีกกูอายไอ้บ้าพี่บอมย์
                        “คิดถึง-เอี้ย-ไรมึง กูโดนจับทรมานจะตายห่า  มึงไม่เห็นมาช่วยกูเลย  ครวยเหอะนี่นะคิดถึงกู”
ผมดีใจนะที่ได้คุยกับไอ้ห่ารันมัน ยอมรับคิดถึงมันมาก แต่ก็อดน้อยใจไม่ได้ เสือกบอกคิดถึงผมมากจนกระวนกระวายวุ่นวายไปหมด เสือกไม่มาช่วยผมซะงั้น
                        “พรต..กูไปช่วยมึงแล้วเหอะ  แต่มึงเสือกหนีออกไปกันก่อนเลยสวนทางกับกู ไอ้ที่ยิงถล่มปานสงครามนั่นหนะ  พวกกูเอง..ถ้ามึงจะช้าลงสักนิดไม่รีบหนีเข้าป่าไปก่อนก็คงไม่คลาดกันหรอก...”
อ้าว!..ตกลงเป็นพวกห่ารันเองเหรอ  กูนึกว่าแม่งพวกมันหักหลังเรื่องยาบ้ากันซะอีก
                     “กูจะรู้ไหมเล่า  ว่าเป็นมึง ไมไม่แหกปากตะโกนเรียกกูหวะ  จะได้รอมึงไง นึกว่าพวกมัน
หักหลังผลประโยชน์กันเองเลยถล่มพวกเดียวกัน ใครจะรู้ว่ามึงมาช่วย”  ไม่ยอมแพ้ ต้องยืนกระต่ายขาเดียวเถียงมันไปกูไม่ผิดจะผิดก็มึงแหละไม่บอกกูนิว่ามึงมาช่วย
                     “นี่มึงรั่วจริง  หรือแกล้งโง่เนี่ยะ กูจะเอาเวลาไหนไปแหกปากตะโกนเรียกมึงท่ามกลาง
ดงระเบิดห่ากระสุนอยู่ตอนนั้น ถึงปากกูไม่ได้ตะโกนเรียกมึง  แต่ใจกูก็ร่ำร้องหาแต่มึงตลอดเวลา กระวนกระวายกลัวมึงได้รับบาดเจ็บมึงรู้บ้างไหม?...เสือกพูดงี่เง่าอีก”  ไอ้..ไอ้..ฟราย..มาว่ากูงี่เง่า สัด..สันขวานบอกว่ารักกู..จะหวานก็หวานไม่สุด  ไอ้-เอี้ย-..
                     “ห่านิ..มึงว่ากูรั่ว...โง่..งี่เง่า...แล้วมายุ่งกูไม...กูก็เป็นของกูแบบนี้แต่ไหนแต่ไรแล้ว...ใช่สิหวะ..
แทงกูแล้วก็หาเรื่องชิ่ง...กูคิดไว้แล้ว..ไม่น่าหลวมตัวให้มึงเลยจริงๆที่บอกรักกู..ก็แค่ตอนหลอกเสียบกูอะดิ..
ไอ้นรก”  ผมหงุดหงิดปรี๊ดแตกแล้วกู ดีหน่อยที่ไม่หลุดแต๋ว..ระยำเลยห่า..
                     “พรต..ใจเย็นมึงฟังกูนะ..กูไม่เคยคิดจะฟันมึงแล้วทิ้ง กูเอาผู้ชายคือมึงคนแรก  และกูก็ดัน
เสือกรักมึงเข้าแล้วจริงๆ  กูไม่ได้โกหก...ต่อไปนี้กูจะดูแลมึงเอง ไม่ต้องโมโหว่ากูหลอกมึง  เป็นไปได้ไม่ติดว่าอยู่ในป่า  กูจะไปลากมึงมากดให้หายคิดถึงสมอยากที่ทำให้กูวุ่นวายใจ เข้าใจกูบ้างไหม..อย่ายั่วมากนัก..ไม่งั้นกลับมามึงจะโดนไม่น้อย ลุกไม่ไหวจะมาโทษกูไม่ได้นะ..โทษฐานที่มึงทำให้หัวใจกูไม่เป็นตัวของตัวเอง
มึงทำให้กุนซือเทพอย่างกูต้องหัวปั่น..ที่สำคัญเสือกทำให้กูอยากปิดปาก-เอี้ย-ๆ ของมึง
ด้วยปากกูตอนนี้ชิบหาย..รู้ไหม..ไอ้เหยี่ยวรั่ว”  ไอ้สาด..แม่งจะบอกรักกูเล่นบิ้วกูหน่อยก็ไม่ได้ เอาเข้..มันบอกรักหรือละครน้ำเน่าจำเลยรักกันแน่หวะ..
                     “เห้ย!..น้อยหน่อยไอ้รัน มึงจะมากดอะไรกะกู...ทำยังกะกูง่ายนะมึง ฝันไปเหอะว่ามึงจะได้เสยก้นกูอีกอ่ะ...กูคงยอมหรอก..ห่านิ...ที่ผ่านมากูแค่หลงผิดไปชั่ววูบ แต่ตอนนี้กูไม่แล้ว  กูกะมึง...กูกะมึง..
คือ..คือ..”  หวาย...คือไรดีหว่า?..ไมกูพูดไม่ออกเนี่ยะ...จะบอกว่าเป็นแค่เพื่อนกันเสือกปากไม่ยอมพูด
ซะงั้น..เวร
                     “พรต..อย่าลูกเล่นมาก..ขอร้อง..อย่ายั่วเยอะ...มึงกะกูจะอะไรอีก มึงก็เมียกู..กูก็ผัวมึง..มึงจะบอกกูแบบนี้ใช่ป่ะ!..ไม่ต้องย้ำแล้ว กูรู้แล้ว..แล้วมึงเองก็หัดท่องให้ขึ้นใจ  อย่าคิดนอกใจ หรือเปลี่ยนใจจากกูเด็ดขาด เพราะมึงคงรู้ว่ากูคงยอมหรอกนะ  ชะนั้นอย่าคิดอะไรเรื่อยเปื่อยอีก  คิดไว้อย่างเดียวว่ากูผัวมึง  มึงอะเมียกูเข้าใจไหม?”
                     “เข้าใจแล้ว”  เวร...ไอ้-เอี้ย-เสือกตะคอกใส่หูกูเล่นซะตกใจ  ปากกูเลยไวพูดสวนรับปากมันไป
ซะงั้น
                     “ดีมาก..เข้าใจแล้วก็ไม่ต้องคิดไรอีก กินให้อิ่มนอนให้หลับพักผ่อนให้สบาย ไว้พรุ่งนี้เจอกัน
กูสัญญากูจะดูแลมึงเอง และขอโทษด้วยที่ผ่านมาดูแลมึงไม่ดีทำให้มึงเจอเรื่องบัดซบนี่ แต่นับจากนี้ไป
กูจะไม่ยอมให้มึงเจอเรื่องระยำนี่อีก  รู้ไว้นะ..กูรักมึง..และหวงมึงมาก...ดูแลตัวเองให้ดีหละ”  อร๊ายๆ...
กูอยากจะกรี๊ดด...ถ้ากูกรี๊ด...พวก-เอี้ย-มันจะว่ากูกระแดะแต๋วแตกป่าวหว่า?...แต่ฟัง-เอี้ย-รันมันสั่งกูทิ้งทวนดิ...
วุ้ย!...หูกูคงไม่ฝาดไปเนอะ หรือกูหลอนไปหวะ
                     “มะ..มึง..มึงพูดจริงดิ..รักกูหวงกูจริง...”  ย้ำ..ย้ำ..เผื่อกูเพี้ยนไปเอง
                     “จริง...มึงเป็นเมียกู..เป็นของกู..ไม่รักมึงจะให้ไปรักหมาที่ไหนว่ะ!..กูไม่มีปัญญาไปรักแล้วหมา..
ดันเสือกรักเหยี่ยวเข้าเต็มเปา..พอใจยัง”
“ดี..งั้นกูอิบ...มึงรักเหยี่ยวแล้วนะสัด...กูรู้มึงแอบไปรักหมารักแมวละก็..มึงเจอกูแน่...
แค่นี่โว้ย!..แล้วเจอกันไอ้สิงห์ดำรันของ...กู”  บ๊ะ!...พูดไปแล้วรีบวางเลยกู....หวาย...กูพูดไปได้ไงหวะ...

รันของกู...อร๊าย....สาด...เขิลชิบหาย..

platong · โพสต์ 2013-6-5 12:02:13

ขอบคุณนะครับ

Klong · โพสต์ 2013-6-11 13:35:55

ขอบคุนครับ

kamaji · โพสต์ 2013-9-1 18:43:50

ขอบคุนคราบ

phzaa · โพสต์ 2013-10-21 01:50:47

ขอบคุนครับ

tarsii · โพสต์ 2013-12-13 09:04:38

ขอบคุณมากนะ

cawee · โพสต์ 2014-1-28 21:36:11

ขอบคุนคราฟ

Ninemadx · โพสต์ 2014-2-10 18:27:28

ขอบคุณครับ

minone · โพสต์ 2015-3-3 00:02:53

ขอบคุนคับ

ShangHai · โพสต์ 2015-3-5 22:46:14

ขอบคุณครับ

iqdz · โพสต์ 2015-3-10 09:02:49

ขอบคุณครับ

OneBe2 · โพสต์ 2015-3-21 19:34:30

ฟินนาเล่ ไปเลยทีเดียว 555

kabuki · โพสต์ 2015-4-12 14:23:01

น่ารักดีครับ

pt200 · โพสต์ 2015-10-5 08:24:54

ขอบคุณครับ

pt200 · โพสต์ 2015-12-8 02:35:30

ขอบคุณครับ

pol569567 · โพสต์ 2015-12-11 16:46:57

ขอบคุนคับ

sugarxxx · โพสต์ 2016-5-9 00:51:27

หวานกันจังนะ พรต กะ รัน, โต๋กะตะเกียง

pt200 · โพสต์ 2016-5-10 07:55:26

ขอบคุณครับ

4_NAY · โพสต์ 2016-5-30 01:49:05

ยังกะประกาศสงคราม รันพรต

chokeeis · โพสต์ 2016-5-30 20:48:45

ขอบคุนครับ

บัญชี		จำการเข้าสู่ระบบไว้	ลืมรหัสผ่าน
รหัสผ่าน			สมัครเข้าเรียน

ตะเกียงพิเศษ ??? 95 - 96

สมาชิกจีโฟกาย 100%

สมาชิกระดับเพชรคู่

สมาชิกระดับตรีเพชร

สมาชิกระดับเพชรบริหาร

สมาชิกระดับมงกุฎ

สมาชิกระดับทับทิม

สมาชิกระดับแพลตตินั่ม

สมาชิกระดับไพลิน

สมาชิกระดับมรกต

สมาชิกระดับเพชร