ตะเกียงพิเศษ ??? 97 - 98

tanya · โพสต์ 2013-6-5 09:44:29

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
“ดี..งั้นกูอิบ...มึงรักเหยี่ยวแล้วนะสัด...กูรู้มึงแอบไปรักหมารักแมวละก็..มึงเจอกูแน่...
แค่นี่โว้ย!..แล้วเจอกันไอ้สิงห์ดำรันของ...กู”  บ๊ะ!...พูดไปแล้วรีบวางเลยกู....หวาย...กูพูดไปได้ไงหวะ...รันของกู...อร๊าย....สาด...เขิลชิบหาย..
Part  97
หนอนราคะ...
            หลังจากวางหูไอ้พี่โต๋ ไม่นานไอ้พี่พรตก็เดินหน้าแดงหูแดง อมยิ้มแก้มตุ่ยเข้ามารวมกลุ่ม คงสวีทกะไอ้พี่รันชัวร์  ไม่งั้นออร่าสีชมพูไม่เปล่งรอบตัวมันจนเห็นชัดขนาดนั้นหรอก....
               ทุ่มกว่าๆ  พวกกูก็รับเกียรติร่วมทานอาหารที่ทางหัวหน้าหมู่บ้านจัดต้อนรับ  ก็อย่างที่บอกมี
หมูป่าหันกับเนื้อกวางย่าง  คนในหมู่บ้านพวกผู้ชายก็ร่วมวงด้วยไม่น้อยกว่ายี่สิบคน ส่วนใหญ่เป็นวัยฉกรรจ์จนถึงวัยกลางคนไปแล้ว  ส่วนพวกผู้หญิงก็แยกตั้งอีกวงใกล้กัน  มีประมาณสิบกว่าคนไม่เกินนี้  ทั้งสาวรุ่นและสาวใหญ่
               พวกกูเป็นแขก มีไอ้พี่ชนะ ไอ้พี่เทค  ไอ้พี่วิน  ไอ้พี่บอมย์  ไอ้พี่พรต ตัวกูเอง ริต้า
และน้องกิ่ง  รวมเก้าคน ทางเจ้าภาพจัดสาเกมาเลี้ยงรับรอง ทุกคนให้ความเป็นกันเองตลอดจนอัธยาศัยน้ำมิตรของชาวบ้าน ไม่มีใครกล้าปฎิเสธต่างซดกันฮวกๆ  พอหัวหน้าหมู่บ้านบอกชนหมดแก้ว แม่งก็หมดแก้วกันทุกคนไม่เว้นแม้ตัวกูเองก็เหอะ
            เหล้าสาเกเค้าหมักกันเอง  รสชาดหอมหวานอร่อยเหอะ..พวกถึงกระดกกันเป็นที่ครื้นเครง
ไอ้พี่บอมย์ปวดฉี่เลยลุกออกไปฉี่มีลูกคู่ไปเป็นเพื่อนคือไอ้พี่วิน พวกกูผู้ชายฉี่ไม่ลำบากแค่เดินอ้อมหลังกระต๊อบปล่อยตรงพงหญ้าได้แล้ว ผ่านไปร่วมยี่สิบนาทีไอ้พี่บอมย์กับไอ้พี่วินไม่ยักกลับมาสักที...กูอดเป็นห่วงไม่ได้ไปเหยี่ยวหรือมันไปเอากันหวะ...นานโคด
            “พี่เทค...พี่บอมย์กับพี่วินฉี่นานไปป่าว?...ไปสักพักใหญ่แล้วยังไม่กลับเลย แค่หลังกระต๊อบเองนิ...”
กูสะกิดไอ้พี่เทคมันนั่งติดกะกู  อีกข้างเป็นไอ้พี่พรต  หน้าแดงเถือกเพราะฤทธิ์สาเก ดีที่กูผนึกพลังไทเก็กเดินลมปราณขับ แอลกอฮอร์ออกเลยไม่รู้สึกไร
            “รออีกหน่อยไม่มา เดี๋ยวพี่ไปดูเอง..”  ไอ้พี่เทคบอกกะกู
            “พี่ตะเกียง..ช่วยดื่มแก้วนี้แทนกิ่งหน่อยดิ...กิ่งไม่ไหวแล้ว..หัวหน้าหมู่บ้านบอกต้องดื่มหมดแก้วนี้ถึงจะปล่อย ให้ไปพัก  แต่กิ่งดื่มต่อไม่ไหวจริงๆ  แค่นี้ก็มึนจนเวียนหัวไปหมดแล้ว”  น้องกิ่งเดินเซนิดๆ  ในมือถือแก้วสาเกยื่นให้กูกินแทน เฮ้อ!..หน้าน้องเค้าแดงแปร๊ดแล้วเหอะ..ไอ้กูไม่ลำบากหรอก เดินพลังลมปราณต่อเนื่อง โคดพ่อสาเกก็ถูกกูขับแอลกอฮอล์ออกมาทางผิวหนังและลมหายใจหมดแหละ เหลือตกค้างในร่างกายก็แค่น้ำกับน้ำตาลเท่านั้น  กูถึงไม่เมาไง
               “ได้สิครับ...มะ..พี่ดื่มเอง”  ว่าแล้วกูก็จัดการ รับแก้วมายกซดหมดแก้ว...ได้รับร้อยยิ้มน่ารัก
เป็นการขอบคุณจากน้องกิ่งมาแทน...
                  “พี่เทค..ตะเกียงว่า  ไปตามพี่บอมย์กับพี่วินเหอะ..เนี่ยะยังไม่โผล่หัวมาเลย”  พูดจบ  ไอ้พี่เทค
พยักหน้าให้กูทันที  ก่อนจะลุกเดินออกไปหลังกระต๊อบที่ไอ้พี่บอมย์กับไอ้พี่วินมันไปยิงกระต่ายกันนั่นแหละ
                  บรรยากาศทั่วไปในวงเลี้ยง  ไอ้พี่ชนะคุยสัพเพเหระกับหัวหน้าหมู่บ้าน  ไอ้พี่พรตนั่งยิ้มตาหวานสอดส่ายมองสาวๆวงใกล้ๆ ซึ่งสาวชาวบ้านที่มีผัวไม่มีผัวก็มองตอบมันอายๆ สันดานเจ้าชู้ไม่เลิกไอ้พี่รันมาเจอศพมึงคงไม่สวย
                     ริต้ากับน้องกิ่งนั่งถัดจากกูอีกสองเก้าอี้  คุยกันเงียบๆ  มีเงยหน้ามองมาทางกูแถมส่งยิ้มให้เป็นระยะๆ ยิ่งน้องกิ่งวันนี้ไม่รู้น้องเมาหรือไงกันยิ้มให้กูบ่อยเกิน...ทำตาหวานซึ้ง..ไม่ติดเป็นแฟนไอ้พี่กาน  กูนึกว่าอ่อยกูแหละ...
                     แล้วกูต้องแปลกใจปนอึ้งสุดๆ เมื่อไอ้พี่เทค  ไอ้พี่บอมย์  ไอ้พี่วิน โดนหิ้วปีกจากหนุ่มๆ
ของหมู่บ้านกันข้างละสองคน เน้น..หิ้วปีกจริงๆ  เพราะขาแม่งลากพื้นเลยเหอะ...แบบคนไม่มีแรงเดิน
ซะงั้น  เกิด-เอี้ย-ไรขึ้นหวะ...พวกกูหยุดพฤติกรรมพูดคุยทันทีที่เห็นลุกขึ้นยืนกันหมด  แต่แล้ว..
                     “ตุ๊บ!..ตุ๊บ!..”
ร่วงครับร่วง....ไอ้พี่ชนะหล่นตุ๊บ ไอ้พี่พรตตุ๊บตามเป็นคนต่อมา กองลงนอนแผ่กับพื้นทั้งสองคน ส่วนกู
วิ้งๆ รู้สึกแปลกๆ  ร่างกายเหมือนจะร้อนขึ้นมาเรื่อยๆ  จากท้องน้อยช้าๆ  กูรีบเดินพลังไทยเก็กใช้ลมปราณสะกดไว้ทันที ไม่ธรรมดาเสียแล้ว..พลังของกูกลับแตกซ่านกระจายตัวทันที สรุปกูเดินพลังไม่ได้....ในเหล้าสาเกต้องมียาสั่งแน่นอน ไม่ต้องสงสัยนานเพราะ....
                     “แปะ...แปะ..แปะ!...เก่งจริงๆ นะค่ะ  พี่ตะเกียง...ถึงตอนนี้ยังยืนโดยไม่ล้มอีก...สุดยอดจริงๆ...
ไม่เห็นกับตาไม่เชื่อเลยนะว่าจะมีใครต้านสาเกสลายพลังได้”  แววตากูตอนนี้คงบอกงงสุดๆ จนทำให้คนพูดหัวเราะเป็นที่สนุกสนาน ก่อนที่ไอ้พี่เทค..ซึ่งนอนหงายตรงพื้นจะชิงพูดตัดบทขึ้นมาทันที
                     “น้องกิ่ง...นี่หมายความว่ายังไง?”  ใช่แล้ว..คนที่ปรบมือแปะๆ..แล้วพูดเป็นปริศนาไม่ใช่ใคร
คือน้องกิ่งสาวน้อยน่ารักแฟนตัวจริงไอ้พี่กาน  ซึ่งบัดนี้คราบสาวน้อยน่ารักยังมีความหลงเหลือให้เห็น
อีกหรือ นอกจากสาวน้อยที่น่าตาน่ารักแต่ท่าทางที่แสดงออก แทบไม่อย่างเชื่อว่าคือน้องกิ่งคนเดียวกันที่พวกกูรู้จัก
               “หึหึหึ!..ไม่ต้องแปลกใจไปหรอก...กิ่งแก้วหรือน้องกิ่งที่พวกคุณรู้จักความจริงแล้วคือ
....กรองกุมภ์....ทายาทคนเดียวของจ้าวสีห์กุมภ์  ผู้สืบทอดเคล็ดวิชาปิดทวาร”  กูเริ่มเรียบเรียงปะติดปะต่อ
ได้แล้ว  หากทุกคนรู้ประวัติความเป็นมาในอดีต จ้าวสีห์กุมภ์คือคู่อริของปู่เสือซึ่งเป็นอาจารย์ของลุงสาง
และลุงสิงห์พ่อไอ้พี่โต๋
                     ตอนหลังลุงสางหักหลังไปร่วมมือกับจ้าวสีห์กุมภ์หวังฮุบสมบัติท่านผู้นำ จนเกิดการสู้กันบนเทือกเขาผีปันน้ำและตกเหวไปพร้อมกับลุงสาง ซึ่งไม่มีใครรู้ว่าเป็นตายร้ายดีอย่างไร  มารู้ว่าลุงสางบาดเจ็บพิการและรับศิษย์ถ่ายทอดเคล็ดวิชาสิงห์โตคำรามคือไอ้พี่เทคก่อนตายในที่สุด ส่วนจ้าวสีห์กุมภ์นั่นหายสาปสูญไม่มีใครล่วงรู้ข่าวคราวอีกเลย
                     “อย่าบอกว่ากิ่งคือลูกสาวของจ้าวสีห์กุมภ์ เป็นไปได้ยังไงในเมื่อกิ่งยังเด็กมากเพิ่งอยู่ม.3 เอง”
ไอ้พี่เทคถามกลับให้หายสงสัย  แสดงว่ามันคงรู้จักเรื่องราวในอดีตลุงสางคงเล่าให้มันฟัง กูยืนฟังนิ่งๆ
เพราะกูคิดว่ามันต้องมีอะไรดีดีอีกเยอะ  ที่พวกกูไม่รู้
                     “ใครบอกคุณเทคค่ะ...ว่าฉันเด็ก...นับปัจจุบัน  26  ปีเป็นพี่ของพวกคุณทุกคน...เอ่อยกเว้น
คุณชนะไว้คน..ไม่ต้องแปลกใจหรอกว่าทำไมฉันดูเด็กขนาดนั้น นั่นคือการใช้สมุนไพรรวมสัตว์พิษรักษาสังขารด้วยศาสตร์แห่งวิชามารผนึกเข้ากับเคล็ดวิชาปิดทวาร....อย่ารู้ในรายละเอียดเลยนะว่าทำยังไง...หากพวกคุณรู้คงขนหัวลุกไปอีกนาน...ฮ่าๆ”  ถ้อยคำวาจาแต่ละอย่างที่กิ่งแก้ว  ไม่ใช่สิกูคงต้องเรียกใหม่ว่ากรองกุมภ์..แสดงออกมาช่างวางอำนาจ  เหมือนมีพลังซ่อนเร้นในตัวเอง..ที่เริ่มแผ่รังสีอัมหิตกระจายออกมาเรื่อยๆ อัศจรรย์จริงเธอเก็บงำพลังฝีมือโดยอาศัยเคล็ดวิชาปิดทวารปกปิดเอาไว้ เพราะตอนนี้หน้าตาสาวน้อยที่เห็นเริ่มกลายสภาพเป็นสาวใหญ่สวยเปรี้ยว ริมฝีปากสีคล้ำดำดวงตาส่องประกายกร้าวกระด้าง เล็บมือเริ่มเปลี่ยนเป็นสีดำ....นี่มันเคล็ดวิชามารชัดๆ..
                  “กรองกุมภ์...ผมคงต้องเรียกคุณแบบนี้แล้วสินะ....คุณผนึกวิชาปิดทวารเข้ากับวิชามาร...
คุณไม่กลัวบาปกรรมตามสนองหรือไง...ทำไมถึงกล้าทำสิ่งเลวร้ายเช่นนี้ได้...ถอยหลังกลับตอนนี้ยังทัน...
ผมอยากให้คุณยุติทุกสิ่งทุกอย่างที่คุณกำลังจะทำลงเสียตอนนี้ ไม่มีคำว่าสายเกินไป...คิดให้ดีดี”  ไอ้พี่เทค
มันยังคงทำหน้าที่โน้มน้าวชักจูงทางจิตวิทยาของมันต่อไป แต่กูตอนนี้เหงื่อเริ่มซึมออกมือออกเท้าแล้ว
ขมับทั้งสองข้างเหงื่อผุดขึ้นเต็ม แต่เพื่อไม่ให้ผิดสังเกตุ  กูยังยืนนิ่งๆ  ทั้งที่ใจสั่นหัวใจเต้นรัวเร็ว..หนำซ้ำความร้อนรุ่มที่เริ่มแผ่ขยายเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ นี่อีก กูเดินลมปราณไม่ได้ผนึกขึ้นมามันกลับแตกซ่านไปหมด ไม่เกาะตัวรวมกันเป็นกลุ่มพลัง...สรุปกูรวมพลังลมปราณขับพิษออกไม่ได้ หากเป็นเพียงพิษจากเหล้าสาเก...กูต้องขับออกได้สิแต่ทำไมกูถึงผนึกลมปราณไม่ขึ้น มันต้องมีอะไรในสิ่งที่กูดื่มมากกว่านั้น คำตอบคงอยู่ในเหล้าแก้วสุดท้ายที่น้องกิ่งส่งให้กูดื่มเป็นแน่...เพียงแต่ไม่รู้ว่ามันคืออะไร...หากไม่รู้ต้นเหตุก็หาวิธีแก้ไม่ได้....คงต้องพยายามอดทนรวบรวมสมาธิไม่ให้จิตใจแตกไปด้วย..ไม่งั้นจะควบคุมฤทธิ์สิ่งที่กำลังคืบคลานแผ่ไอความร้อนในตัวกูอยู่ยืดเอาไว้ให้นานที่สุดไม่ได้แน่
                     “เพื่อให้สำเร็จขั้นสูง..สามารถต่อกรวรเวทย์อัคนี  กับพลังสิงห์พิโรธที่จ้าวพ่อพ่ายแพ้ไป
เมื่อสิบกว่าปีก่อน ฉันจำเป็นต้องฝึกพลังมารผนวกเข้ากับเคล็ดวิชาปิดทวาร ผลที่ได้มันคุ้มค่ายิ่งกว่า
เพราะฉันสามารถควบคุมวัยปกปิดพฤติกรรม และที่สำคัญฉันก้าวขึ้นสู่จุดสูงสุดของพลังปิดทวาร..ถึงขั้นพลังเบิกทวารซึ่งไม่มีใครฝึกสำเร็จมาก่อน พวกคุณไม่รู้สินะว่าพลังนี้สามารถปิดกั้นและดูดพลังกระจายของสิงห์พิโรธ รวมทั้งปิดจุดแข็งเปิดจุดอ่อนของวิชาวรเวทย์อัคนีให้กลายเป็นวิชาของเด็กเล่นขายของไปในพริบตา....ฮ่ะ..ฮ่ะ...ฮ่ะ..ฮ่าๆ” ท่าทางหัวเราะเสียงแหลม กับกริยาหยิ่งลำพองของกรองกุมภ์ในตอนนี้..ดูแล้วทั้งสังเวชและหมั่นไส้ไปพร้อมๆกัน ไอ้พี่บอมย์มันทนฟังตั้งนานคงอดไม่ได้  แทรกขึ้นมาทันที
                  “กิ่ง...ทำแบบนี้ไม่คิดว่าไอ้กานจะเสียใจแค่ไหน...อุตส่าห์คบกันมาตั้งสองปี..ไอ้กานมันทะนุถนอมและจริงใจกับกิ่งมาก หากมันรู้ความจริงไม่คิดหรือว่าเพื่อนพี่จะรับไม่ได้”  ไอ้พี่บอมย์มันคงลืมตัวไปแล้วเหอะ...ว่าคนที่มันคุยด้วยคือรุ่นพี่ที่แกกว่ามันเกือบ 9 ปี  เหอ..เหอ..เหอ...อุตส่าห์แทนตัวพี่ใส่เค้าอีกมึง
ไม่เจียมสังขารจริงเลย...น้องกิ่งของมึงตอนนี้  ยังกะปีศาจสองพันปีในเรื่องโปเยโปโลเยซะงั้น...
                        “ฮ่าๆ....นี่โง่หรือแกล้งเซ่อกันค่ะ..บอมย์เบย์ขา...จะบอกให้เอาบุญ...ที่ฉันคบหา ยอมเปลืองตัวกับไอ้เด็กเมื่อวานซืนอย่างเพื่อนแก...เพียงเพราะจุดประสงค์ต้องการเข้าไปตีสนิทกับโตโต๋คนเดียวเท่านั้น
สิงห์เย็นชาตัวนั้น..มันเข้าหายากมาก...และมันคนเดียวเท่านั้นที่ฉันรักมาตลอดตั้งแต่แรกเห็น...แต่ไม่ว่าฉันจะทำวิธีไหน...เพื่อนขี้เก็กงี่เง่าของพวกแกไม่เคยหันมาชายตาแลฉันสักนิด....หึหึหึ!..เพราะต้องการข้อมูลและสอดแนมพวกแก..เพื่อวางแผนรอให้ถึงวันนี้มาตลอด...ฉันต้องทนปั้นหน้าเป็นสาวน้อย  คอยมองตามไอ้สิงห์เย็น
ชานั้น...ฉันยิ่งเจ็บปวดมากมายเมื่อมันกลับไปรักไอ้เด็กเมื่อวานซืนปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมอย่างแก...ตะเกียง...
ไม่ติดว่าแกคือกุญแจสำคัญในการเปิดถ้ำสมบัติ ของอดีตผู้นำ...ชีวิตแกคงไม่อยู่รอดมาถึงทุกวันนี้หรอก...ที่น่าเจ็บใจไอ้กานคู่ขาที่จงรักภักดีของฉันยังไปหลงรักแกอีกคน....
                  ทำให้ฉันเกลียดแกเข้ากระดูกถึงต้องส่งน้องสาวเพียงคนเดียว  เข้าไปทำให้แกกับโตโต๋แตก
แยกกัน แต่กับไม่เป็นผล...พวกแกรักกันปานแหกตูดดม...ตัวไม่เคยห่างกันเลย...ทำให้แผนฉันล้มเหลว
ครั้งแล้วครั้งเล่า...ครั้งนี้ ฉันกำจัดแกได้....โดยที่ไม่จำเป็นต้องเก็บชีวิตแกไปใช้เปิดกลไกของถ้ำสมบัติอีกต่อไป....ฮ่ะ..ฮ่ะ..ฮ่ะ....แกไม่รู้หรอกว่าฉันต้องสังเวยซากศพมาเป็นพัน...ต้องฟูมฟักสัตว์เลี้ยงของฉันมากว่าสองปี...
ใช้เลือดของฉันเลี้ยงดูมันอย่างดี...เพื่อให้จิตของมันรับคำสั่งจากฉันจนเป็นผลสำเร็จในวันนี้ได้....ต้องทรมานร่างกายและอดทนมากแค่ไหน....ความจริงแล้ว หากพวกแกไม่ไปบุกพังฐานที่มั่นแพนเฮ้าส์ของฉันเมื่อสองวันก่อน...ฉันคงไม่คิดใช้สัตว์เลี้ยงของฉันเด็ดขาด...มาถึงตอนนี้ มันไม่มีทางเลือก..จำเป็นต้องจัดการให้สิ้นซาก...พวกแกทุกคนที่อยู่ที่นี่จะไม่มีชีวิตรอดกลับไป พรุ่งนี้เช้าไม่เกินตีห้า...ฉันและน้องสาวพร้อมกับพรรคพวกจะสร้างสถานการณ์ว่าเราถูกโจมตี...เล่นละครนิดหน่อย...ก็ตบตาสิงห์เย็นชา และพวกที่เหลือได้...พวกฉันจะกลับไปใช้ชีวิตปกติ...ใช้สัตว์เลี้ยงของฉันบังคับจิตใจร่างกายของโตโต๋ให้มาสยบแทบเท้าของฉันเอง คราวนี้ทุกอย่างที่วางแผนไว้ก็จะสมหวัง....ฮ่ะ..ฮ่ะ..ฮ่ะ...” กรองกุมภ์หัวเราะสะใจบ้าคลั่ง...เธอคงมีความสุขและคิดว่าทั้งหมดที่ทำมาจะไม่มีทางผิดพลาดได้อีก
                  “เฮ้ย!...กระหรี่กุมภี...น้องสาวมึงคนไหนว่ะ?.."
...แนะนำให้รู้จักมั้งดิ..ไม่ต้องงงที่พูดไม่เพราะกับมึงนะ...เพราะกูคิดว่ามึงไม่น่ารักเหมือนเดิมที่ควรให้เกียรติ-เอี้ย-ไรอีก...ที่สำคัญในเมื่อมึงกะฆ่าหมกพวกกู....กะแย่งเอาแฟนน้องกูไปกกเป็นผัวมึงอีก..ไม่จำเป็นที่เหยี่ยว
รูปหล่อ  พ่อรวย...กระจวยใหญ่อย่างกูต้องให้เกียรติสตรีที่เป็นปีศาจหรอกจริงป่ะ!..” เวร..ไอ้พี่พรตเหยี่ยวรั่ว...หลังจากที่มัน นอนทำปากขมุบขมิบหน้าตาบึ้งตึงมาได้สักพัก สบโอกาสเปิดปากขึ้นมาเล่นเอากรองกุมภ์หรือน้องกิ่งตาวาวโรจน์แดงก่ำ จนหน้ากลัว...ไอ้พี่เหยี่ยวบ้าเอ้ย..มึงจะหดชะตาชีวิตให้สั้นทำไมเนี่ยะ..ไปยั่วมัน
แบบนั้น....มึงไม่เห็นเหรอ..ว่าตอนนี้มันกลายเป็นมารไปแล้ว...เดี๋ยวได้ตายเพราะปากจริงๆเลยนิ..
                  “พี่กรองไม่ต้อง..ไอ้ปากสามหาวไม่มีสัมมาคารวะ...น้องจัดการสั่งสอนให้เอง”  พูดจบ ไม่รอให้อนุญาต..ศรีริต้าจัดการตวัดหลังเท้าใส่หน้าเน้นบริเวณปากไอ้พี่พรตไปสองทีเต็มๆ เลือดทะลักกลบปากมันทันที
                  “ปั๊ก!...บ๊บ!...”
เห็นแล้วอดสงสารมันไม่ได้ แก้มแดงช้ำทันที จากพลังเท้าที่ตวัดเตะ  ทำให้รู้ว่าริต้ามีวิชาป้องกันตัวไม่ใช่ชั่ว
อาจจะเป็นมือดีเกรด A ของทีมพวกมันเลยด้วยซ้ำ
                     “ถือโอกาสแนะนำตัวบ้าง....ศรีริต้า...หรือกรองเกย...น้องสาวพี่กรองกุมภ์...ถึงฉันไม่ได้ฝึก
เคล็ดวิชาปิดทวาร...แต่คอมมานโดฯหน่วยกล้าตาย  ฉันได้เหรียญกล้าหาญอันดับหนึ่ง พี่ฉันไม่ต้องการให้ฉันฝึกวิชามาร..ส่งฉันไปเรียนต่างประเทศ เพื่อกลับมาช่วยงานของพวกเราต่อต้านรัฐบาล...อุดมการณ์ที่ต้องแลกมาด้วยชีวิตเลือดเนื้อของพี่น้องเรามากมาย...คงไม่ยอมให้ปากพล่อยๆ ไร้สัมมาคารวะ..มาแตะต้องพี่สาวฉันแน่...และขอบอกไว้พวกแกทุกคนไม่ต้องใจร้อน..ได้ไปเฝ้ายมบาลกันสมใจอยาก...ก่อนจะไปพี่สาวฉันยังได้แก้แค้นคืนให้ฉันด้วย..สำหรับการดูถูกเหยียดหยาม ของการมีตัวตนของฉันที่ผ่านมา....ตะเกียง...คราวนี้แกได้สนุกกับยาสั่งสัตว์เลี้ยงพิเศษของพี่ฉันยันเช้าแน่นอน...ที่สำคัญ แกจะได้มีผัวมากมายหลายคนในกลุ่มเพื่อนแกที่นอนหมดแรง..ขยับได้เฉพาะปากหมาเน่าๆ ของพวกมันเท่านั้น...หึหึหึ”
กูเริ่มเย็นเหยือกสันหลัง...ไอ้สองพี่น้องนี่มันหาวิธีจัดการกับกูแบบไหน..ฟังจากที่มันเกริ่นคงไม่ใช่วิธีสวยงามนักหรอก...ไม่รู้กูไปฆ่าโคตรเหงาพวกมันหรือไง...ดันมาจงเกลียดจงชังกูซะงั้น..เวร
                     “กรองกุมภ์...พี่ไม่รู้ว่าเธอทำอะไรกับตะเกียง...ทำไมต้องคิดทำร้ายน้องเค้าปานนั้น...ต้องการอะไรก็เอาไปสิ...ไม่เห็นต้องทรมานกันเลยนี่...เขมรหรือคนไทยเราต่างนับถือศาสนาพุทธเหมือนกัน  เธอไม่กลัวบาปกรรมตามสนองหรือไง...พี่เสียดายความรู้ความสามารถของเธอสองพี่น้อง...ในโลกนี้จะมีผู้หญิง
สวยเก่ง ฝีมือดีแบบพวกเธอสักกี่คนกัน...นี่เธอได้เป็นถึงผู้นำของกลุ่ม..เป็นที่ยอมรับจากชายอกสามศอก..
แต่เธอกลับนำความสามารถมาใช้ในทางที่ผิด..คิดเสียใหม่ตอนนี้ยังไม่สาย...หยุดเถอะ...อย่าให้ถลำลึกไปมากกว่านี้เลย”  ไอ้พี่ชนะพูดเตือนขึ้นมาบ้าง การพูดจายังคงนายทหารน้ำเสียงทุ้มลึกกังวาน  มีพลังและที่สำคัญน้ำหนักการชี้แนะก็ดูดีมีสาระมาก
                     “เก็บความหวังดีของคุณไว้เถอะคุณชนะ...เส้นทางของคุณที่เป็นนายทหารกับพวกฉันที่กอบกู้
ให้เผ่าพันธุ์พี่น้อง  มันคนละอุดมการณ์กัน พวกเราถือคติต่อให้ต้องฆ่าอีกสักกี่พันกี่หมื่นศพ..แล้วสามารถก้าวสู่จุดสำเร็จของเป้าหมาย เราก็ต้องทำ...สำหรับตะเกียง..เมื่ออยากรู้ว่าฉันทำอะไร...จะบอกให้ก็ได้ถือว่าเห็นแก่สัมพันธภาพเก่าก่อนที่เคยมี....ฟังให้ดี...ที่พวกแกขยับไม่ได้นั่นคือยาสั่งสลายพลัง....ทำให้ร่างกายอ่อนเปลี้ยหมดแรงแต่ยังมีความรู้สึก..เพียงแต่ขยับแขนขาไม่ได้เพราะมันสลายพลังทำให้แรงไม่มี สติความรู้สึกของทุกคนยังคงปกติ  ฉันสั่งหัวหน้าหมู่บ้านที่มีศักดิ์คือนายกองมือซ้ายของฉัน...จัดการผสมในสาเกให้พวกแกกิน...
แต่ไม่รู้เพราะอะไร...ตะเกียงน้องน้อยของพวกแก มันกลับสลายยาสั่งของฉันไม่มีผลต่อร่างกายของมัน...ฉันรู้แค่เห็นตอนจับแก้วยกดื่มก็รู้แล้วว่าใครถูกพิษไม่ถูกพิษ  ใครต้านพิษได้ไม่ได้...เพราะฉะนั้นจำเป็นต้องใช้ไม้ตาย...ฉันใช้หนอนราคะ...ใส่ในแก้วที่ให้น้องพวกแกกินกับมือ...
หนอนตัวนี้เป็นหนอนแก้วที่หายากที่สุด  ตัวขาวใสโปร่งไม่สามารถสังเกตุได้นอกจากคนที่เลี้ยงมันมา...ฉันใช้เวลากว่าสิบปี ค้นหามันมาได้..เพาะเลี้ยงด้วยเลือดของฉันให้มันดูดกินทุกวัน ซึ่งมันต้องดูดจากเต้านมข้างซ้ายของฉันเท่านั้น..เพื่อจิตของฉันกับมันสัมพันกันจนสั่งการมันได้  เหมือนเลี้ยงสัตว์เชื่องๆ สักตัว  แต่คนเลี้ยงต้องฝึกวิชามารถึงจะมีชีวิตรอด นี่ไงคือเหตุผลที่ฉันต้องฝึกวิชามารเพื่อผนึกเข้ากับเคล็ดวิชาปิดทวาร  ฉันต้องทนแบกรับความเจ็บปวดทรมานเร่าร้อน...ต้องหาวิธีปลดปล่อยตัวเองให้ไอ้กานร่วมรักกับฉันเป็นประจำ..เพราะหนอนตัวนี้ชื่อมันก็บอกแล้วว่าหนอนราคะ...นอกจากมันจะดูดเลือดฉันไปเลี้ยงตัวมันเองแล้ว  มันยังปล่อยพิษราคะที่ร้ายแรงทำให้ผู้ได้รับต้องอยากร่วมรัก  ไม่งั้นเลือดออกทวารทั้งเก้าตายในที่สุดหากดื้อรั้นไม่ยอมปลดปล่อยตัวเอง...ฉันได้รับพิษแค่เล็กน้อยเพราะเลี้ยงมันจากภายนอก สำหรับตะเกียง กินมันเข้าไปในกระเพาะ..หนอนราคะถึงวัยที่จะจำศีลซึ่งมันใช้เวลาจำศีลกว่า 5 เดือน มันจะดื่มเลือดของตะเกียงจนอิ่ม
จากนี้ใช้เวลาราวๆ ตีห้ามันก็จะอิ่มและเข้าสู่การจำศีลของมัน..เลือดที่อยู่ในตัวมันจะถูกเก็บเป็นเลือดบริสุทธิ์เหมือนเลือดอยู่ในร่างของตะเกียง...เพราะฉะนั้นฉันไม่จำเป็นต้องใช้ตะเกียงตัวเป็นๆไปเปิดกลไกถ้ำ
อีกแล้ว  เมื่อถึงกำหนดเวลา อีกสามเดือนฉันก็แค่เอาหนอนราคะไปเปิดถ้ำก็หมดปัญหา...ฉันสามารถเรียกมันออกมาจากร่างของตะเกียงได้สบายๆเพื่อเก็บรักษามันไว้ ส่วนตะเกียงระหว่างที่หนอนราคะดูดเลือดไปมันก็จะปล่อยพิษราคะออกมาเรื่อยๆ  เชื่อว่าไม่เกินหนึ่งชั่วโมงต่อจากนี้  ตะเกียงต้องทุรนทุรายกับพิษราคะ...
ต้องได้รับการปลดปล่อยอย่างอึดไม่น้อยกว่าสี่ห้าครั้ง  ตอนพิษกำเริบจะหมดความอายไม่รู้ผิดชอบชั่วดี...สติจะเหมือนเดรัจฉานต้องการสมสู่เยี่ยงสัตว์จนสาแกใจพิษถึงจะทุเลาเบาบางคืนสติกลับมาในที่สุด...ฉันถึงเตรียมพวกนายทุกคนไว้เป็นผัวตะเกียงยังไงหละ...น่าจะดีใจกันนะ..ที่อย่างน้อยฉันยังให้เกียรติพวกนายเป็นผัวตะเกียง...ไม่ต้องใช้ลูกน้องของฉันร่วมยี่สิบคนที่เห็นกันนี้แทน อย่างน้อยฉันก็รู้มาว่าพวกนายทุกคนต่างลุ่มหลงไอ้เด็กหน้าสวยคนนี้กันทั้งนั้น นี่ไงโอกาสอันดี..ที่จะให้พวกนายไปสนุกกัน ตะเกียงจะมีความต้องการอย่างมากจะหยุดก็ต่อเมื่อหนอนราคะออกจากร่างกายเท่านั้น ซึ่งไม่มีทางเป็นไปได้..
เพราะพลังภายในร่างกายไม่สามารถเดินพลังขับหนอนออกมาได้ พยายามไปก็ปล่าวประโยช วิชาพลังฝีมือ
ที่มีจะใช้ไม่ได้เลยสำหรับคนที่กินหนอนเข้าไป...นอกเสียจากจะมีพลังจากภายนอกดูดดึงเอาหนอนออกมา...
แต่ก็อยากที่บอกเมื่อหนอนย้ายจากร่างของตะเกียงไปยังคนที่ดูดเอาหนอนออก...ซึ่งจะถ่ายต่อกันได้ก็ทางปากเท่านั้น...ฮ่าๆๆ..และคนๆนั้นต้องมีพลังดึงนอนได้ด้วย...นอกจากสิงห์โตคำรามแล้ว  ไม่มีทางดึงหนอนออกมาได้...ในกลุ่มพวกแกไม่มีใครรู้วิชาตระกูลสิงห์โตคำรามแน่นอน...เพราะในนี้ไม่มีโตโต๋มาด้วย ที่สำคัญหนอนที่ย้ายเข้ามาในร่างอีกคนจะตายทันที..ตายพร้อมกับหนอนราคะสัตว์เลี้ยงของฉัน...ทั้งหนอนทั้งมันคนนั่นจะตกตายตามกัน..เพราะหนอนย้ายพลังชีวิตเข้าสู่ร่างของมันจะกินเลือดของคนนั้นแต่เลือดที่กินก่อนการจำศีลจะปนกันไม่ได้หนอนจะตาย...เมื่อมันตายมันจะปล่อยพิษในตัวมันเป็นพิษร้ายที่คร่าชีวิตเร็วยิ่งกว่าพิษของงูจงอาง
เสียอีก...พูดไปพวกแกก็แค่รับรู้ เพราะพวกแกไม่มีใครสามารถดูดหนอนถ่ายมาไว้ที่ตัวพวกแกได้หรอก..
อีกอย่างฉันไม่เชื่อหรอกว่าพวกแกจะรักไอ้เด็กหน้าสวยนี่จนยอมตายแทนมัน...ทางที่จะช่วยมันได้ก็แค่ร่วมรักเสพสมกับมันให้หนำใจซะ...ที่บอกว่าต้องเป็นพวกแกทุกคน..
                     เพราะยาสลายพลังที่พวกแกกินเข้าไป...มันทำให้พวกแกร่วมรักกับตะเกียงได้คนละครั้งเท่านั้น
หากเกินกว่าหนึ่งครั้งคนที่ตายคือพวกแก  เพราะยาสลายพลังกับพิษหนอนราคะจะผสานเข้าด้วยกัน จนทำให้กลายเป็นพิษร้ายกาจวิ่งเข้าหัวใจพวกแกเช่นกัน....จะยากอะไรฉันคำนวนไว้ให้หมดแล้ว...นับพวกแกที่เห็นๆ  มีตั้งห้าคน...รวมกันห้าครั้ง...แค่นี้ตะเกียงก็สบายตัวไม่ต้องทรมานแล้วกับพิษราคะของหนอน...แต่ที่ฉันบอกว่าชีวิตของพวกแกจะไม่มีใครรอดออกไปได้..
                     เพราะสุดท้ายพวกแกจะต้องตายอยู่ดี...เนื่องจากฉันตัดสินใจแล้วว่าต้องเก็บพวกแกทุกคน..ไม่ให้ใครหลุดออกไปเปิดเปิงพวกเราได้...จะไม่มีใครรู้เป็นอันขาดว่าผู้นำของกลุ่มเขี้ยวหมูป่าคือฉัน..เข้าใจแล้วสินะ” กรองกุมภ์พูดจบ พวกกูแม่งปากอ้าตาค้างกันเป็นแถว..แม้แต่ตัวกูเองก็พลอยเป็นไปกับเขาด้วย..ไม่รู้ยัง
พอว่า..พอรู้กูยอมรับจิตตกไปตาตุ่มแล้ว
                     เหอะ...-เอี้ย-สัด...ทำไมกูต้องมาเจออะไรแบบนี้ด้วยว่ะ!..ที่สำคัญนังมารนี่มันพูดจริงไม่ใช่เรื่องล้อเล่นแน่ เพราะกูรวบรวมลมปราณขับพิษไม่ได้..ไม่แม้แต่จะผนึกพลังวรเวทย์อัคนีด้วยเช่นกัน...รับรู้ความรู้สึกได้แต่ไม่มีพลังวังชา...และที่น่ากลัวในตอนนี้..ความร้อนรุ่มที่เริ่มแผ่ขยายเพิ่มขึ้นรวดเร็วจนเหงื่อกาฬ
กูแตกเต็มตัวไปหมด...ใช่..กูกำลังมีความต้องการ...แม้จะยังพอควบคุมไว้ได้...แต่กูเชื่อว่าไม่เกินครึ่งชั่วโมง
กูจะทนไม่ไหวแล้ว..ตะเกียงน้อยเริ่มขยายแข็งขึงตุงกางเกงแล้วตอนนี้...นรกสัด....
                     “พวกแก..จัดการลากพวกมันไปทิ้งรวมกันไว้ในกระต๊อบให้หมด...จัดเวรยามเฝ้าไว้ให้แน่นหนา
ที่สำคัญไม่ต้องสะเอ่อะ..ไปร่วมรักกะ`คุณ`สวยมันเด็ดขาด...ปล่อยให้พวกมันหกคนมั่วกันให้สนุก....ฮ่ะ...ฮ่ะ..ฮ่าๆ”  นังมารปีศาจมันสั่งการ..พร้อมกับสมุนพลพรรคของมันเดินเข้ามาหิ้วปีกพวกกู  เข้าไปโยนในกระต๊อบ
ที่มีแต่เสื้อปูรอง...นี่กูจะกลายเป็นสัตว์กระสันการร่วมรักใช่ไหม...สิงห์โต๋..ช่วยกูด้วย...ไอ้พี่โต๋....ช่วยด้วย...อร๊าก!..
Part  98
ผู้เสียสละ...
Bombai…
                        พวกผมถูกโยน...กองรวมกันในกระต๊อบไม่ใหญ่ไม่เล็กมาก  แต่มันเล็กไปทันที  สำหรับผู้ชายตัวโตๆ 5 คน  กับตัวขาวๆ บางๆอีกคน  6 ชีวิตของพวกเรามีชะตากรรมดับอนาถรออยู่ข้างหน้า อีกไม่กี่ชั่วโมงนับจากนี้
                        ผมภาวนาให้ไอ้โต๋กับไอ้รัน..ยกพวกพ้องน้องพี่มาช่วยพวกเราได้ทัน  ยังไงผมก็เชื่อฝีมือ
ตามกลิ่นของไอ้โทนี่ ทำไมผมถึงกล้าคิดว่าพวกมันจะมาช่วย  ก็ตอนที่ไปฉี่กับไอ้วิน ยืนฉี่กันเสร็จกำลังเดินกลับมาร่วมวง จู่ๆ ไอ้วินทรุดฮวบนอนหงายเก๋งลงไปเฉยเลย เล่นเอาผมงงมาก  จะพยุงมันขึ้นเข่าผมอ่อนยวบลงทันที  คงเพราะผมถึกมากฤทธิ์ยาสลายพลังเอาผมร่วงทีเดียวไม่ได้ ฉุกใจแล้วว่ามันผิดปกติ พวกเราโดนวางยาแน่นอน
                     ในขณะที่มีแรงลงเหลือไม่มากนัก สมองผมสั่งการล้วงโทรศัพท์กดโทรออกเบอร์ล่าสุดทันที
ฝืนจนได้ยินเสียงไอ้โต๋รับสาย...
                     “ว่าไงบอมย์..”  มันรับแล้ว รับแล้วเพื่อนกู...
                     “อย่าวางสายโต๋...พวกกูโดนวางยา..”  แขนผมเปลี้ยสุดๆ ตกห้อยลงทันที  แต่ยังสามารถ
กระดึบนิ้ว  ซุกโทรศัพท์กลับเข้าในกระเป๋ากางเกงไว้ได้อย่างเฉียดฉิวก่อนที่นิ้วจะปล่อยมันล้วงจากมือ แล้วผมก็หมดแรงล้มลงนอนหงายหลังข้างๆ ไอ้วินอีกคน เราสองคนแหงนหน้ามองฟ้าหมดแรงจะขยับอวัยวะในร่างกายไปดื้อๆ ซะงั้น  ทั้งที่ประสาทสัมผัสปกติดีทุกอย่าง  น่าแปลกเรายังสามารถคุยกันได้ ผมเชื่อว่าเพื่อนผมไอ้โต๋ฟังอยู่  จึงรีบบอกมันทันที
                     “โต๋มึงฟังเหตุการณ์เอานะ..แล้วรีบมาช่วยพวกกูด่วน..”  การพูดของผมเสียงคงดังพอที่จะเข้า
ไปในโทรศัพท์..แม้ไม่ได้รับการโต้ตอบจากมัน...แต่ผมมั่นใจไอ้สิงห์หล่อเพื่อนผม  มันฉลาดเป็นกรด..ผมรู้ว่ามันจะจัดการยังไงต่อ..ที่แน่ๆความสามารถแกะรอยสัญญาณโทรศัพท์ของไอ้โทนี่ จะพาพวกมันมาช่วยพวกผมได้แน่นอน  หวังว่าคงไม่สายเกินไปคงต้องยื้อชีวิตรอให้มันมาช่วย...แต่เหตุการณ์เฉพาะหน้านี่หละ...ตะเกียงเมียมัน...กำลังลำบากสุดๆ..แย่ยิ่งกว่าพวกผมอีก...
                        การพูดคุยที่ผ่านมาถ้าไอ้โต๋มันได้ยินทางโทรศัพท์ซึ่งผมสั่งไม่ให้วางสาย  ปานนี้มันคงเต้น
เป็นเจ้าเข้าแล้ว  กับสิ่งที่รู้ว่าเมียมันโดนอะไร....
                     พวกกิ่ง..ไม่สิ..กรองกุมภ์...คงคิดว่าตนเองฉลาด..มัวแต่ดีใจมากกับแผนการที่วางไว้...พวกมัน
จึงลืมค้นตัวพวกผม..ปีศาจอย่างเธอคิดว่าแน่...แต่ฟ้ามีตาเปิดช่องให้ผมส่งสัญญาณถึงเพื่อนผมได้...
                     “อร๊ากๆ” ตะเกียงร้องเสียงทรมานสุดๆ พิษของหนอนราคะคงกำลังสำแดงเดชเข้าแล้ว
ตะเกียงทนได้ถึงตอนนี้นับว่าน้องอดทนมากแล้ว เพราะกรองกุมภ์บอกว่าหนึ่งชั่วโมงจะรู้ฤทธิ์  นี่ชั่วโมงกว่าได้ละมั้ง  ที่ตะเกียงอดทนจนกระทั่งส่งเสียงทรมานออกมา พวกผมได้แต่เหลือบตาหันไปมอง ขยับตัวไม่ได้ ภาพที่เห็น เล่นเอาหัวใจผมร้องไห้ซะงั้น ตะเกียงขดตัวกลมดิกบิดตัวไปมา...มีตะเกียงคนเดียวที่ไม่ถูกผิดยาสลายพลัง...แต่กับรับหนอนราคะเข้าไปเต็มๆ  ร่างกายเริ่มบิดส่ายเป็นงู..สลับขดตัวไปมา..พยายามต่อต้านกับพิษของหนอน...ทำให้พวกผมทั้งห้าคนหน้าเสียไปตามๆ กัน....
                           “ตะเกียงไหวไหม?”  ไอ้พรต  มันเอ่ยปากถามทันที ปากมันบ่วมเจ่อ หน้าช้ำไปทั้งสองข้าง
เลือดแห้งเกรอะขอบปากออกม่วงแล้วนั่น ไอ้รันมาเห็นคงอยากฆ่าคนที่แตะต้องเมียมัน  งานนี้เชื่อเหอะ..สงครามล้างเผ่าพันธุ์อสูรต้องเกิดขึ้นแน่นอน
                        ไม่มีเสียงตอบจากตะเกียง...นอกจากมือไม้ที่เริ่มสะเปะสะปะ..ฉีกทึ้งเสื้อตัวเองขาดกระจุยกระจาย....ผมรีบเรียกน้องให้มีสติ..เราทุกคนช่วยกันส่งเสียงเรียกตะเกียงให้มีสติไว้...อาการติดสัตว์ที่ต้องการปลดปล่อยด้วยการเสพสมสำแดงเดชแล้ว..ดีนะที่กางเกงยังไม่ถอดทิ้ง...คงต่อสู้กับจิตใจตนเองอย่างมาก
                        “อร๊าก!....ผะ..ผม...ผม..ร้อน...ระ..ร้อนไปทั้งตัว...ระ..วัง..ตะ..ตัวกันด้วย...สติ..ผมขาด..
ผมไม่อยาก...ทำร้ายใคร”  น้องพูดก่อนที่จะลุกขึ้นนั่ง ตัวแดงเถือกไปหมด...หน้าตาหูเห่อ..แดงก่ำเหมือนเลือดวิ่งไปรวมตัวกันตรงจุดนั้นเห็นได้ชัดเจน  ขนาดแสงจากตะเกียงเจ้าพายุสลัวๆ  ยังมองเห็นชัดถึงเพียงนี้
                        “อดทนไว้...พวกไอ้โต๋กำลังมาช่วย..ทนไว้นะ”  ผมรีบบอกไปทันที โธ่เว้ย!..ไม่ไหว....ตะเกียงน้อย ที่เข้มแข็ง...ไม่เคยเห็นน้ำตาสักหยด..ไม่เคยเลยสักครั้งที่จะเห็นตะเกียงร้องไห้..แม้ผ่านเหตุการณ์เลวร้ายมามากมาย...บัดนี้มันคลอเบ้าตาเต็มไปหมด...น้องคงทรมานสุดๆ....ที่ต้องต่อสู้กับความรู้สึกร่างกายในตอนนี้
                        ทุกคนจ้องกันตาค้าง ไอ้เทคมันหลับตานิ่งไม่มองใครทั้งนั้น...ไอ้พี่ชนะกัดกรามกรอดๆ..
คงเจ็บใจสุดๆที่ไม่สามารถทำห่าไรได้...มันคงเป็นความอัปยศที่สุดในชีวิตนายทหารชั้นสัญญาบัตรดีกรี
นาวิกโยธินฝีมือดี...ต้องมาพลาดท่าเสียทีแบบไม่อยากเชื่อ....
                        ถึงตรงนี้....พวกผมต้องยอมรับแล้วเราพลาดจริงๆ...พลาดแบบไม่น่าให้อภัย...แต่ทำไงได้..
ในเมื่อ คนใกล้ตัวพวกเราเป็นคนอันตรายเอง...สาวน้อยใสซื่อแฟนเพื่อนเห็นกันมาตั้งสามปี...คลุกคลีในกลุ่มพวกผมมาตลอด...ใครจะไประวังตัวกับคนที่เราคิดไม่ถึง...การที่เราละเลยในเรื่องความระมัดระวังเหล่านี้
อาจเพราะรู้สึกผ่อนคลาย ที่ตามหากันจนเจอด้วย พวกเรามีกว่าเก้าคน...อีกอย่างรู้ว่าพรุ่งนี้เช้าก็จะกลับไปเจอกันหมดแล้ว...ความระมัดระวังตัว เลยหย่อนไม่รอบคอบผ่อนคลายกว่าปกติ...คนหมู่บ้านนี้ก็ปลอมเป็นชาวบ้านธรรมดา...แสดงอัธยาศัยไมตรีจิตที่ดี ให้การต้อนรับขับสู้พวกเราโดยไม่นึกเฉลียวใจ..คงเพราะมีทั้งพวกผู้หญิงปะปนอยู่ด้วย หนำซ้ำคละเคล้ากันแทบทุกวัย  ทำให้ไม่มีพิรุธให้จับผิด...
                        แม้แต่พี่ชนะกับไอ้เทคที่มีประสบการณ์ชายแดนยังคิดไม่ถึงกัน..องค์กรพวกมันน่ากลัวจริงๆ...
หากไม่ล้างบาง.....เชื่อว่าคงเป็นตัวอันตรายอย่างยิ่งยวด...โดยเฉพาะวิชามารที่กรองกุมภ์ฝึกปรือ...น่ากลัวผิดมนุษย์มนา...ดูวิธีการทำร้ายตะเกียงก็รู้....-เอี้ย-มโหดยิงกว่าฆ่าให้ตายทีเดียวเสียอีก
                        แล้วตะเกียงก็ลุกขึ้นช้าๆ ตัวสั่นเทาไปหมด..ก่อนจะเดินเข้ามาหาผม...ใช่แล้วผม..เพราะผมอยู่ใกล้น้องที่สุด..สายตาที่ตะเกียงมองผม...มันเปลี่ยนไปแล้ว...ตาแดงก่ำ...วาวโรจน์...ออกอาการของคนหื่นกระหายอย่างมาก...แม้ผมไม่มีแรงขยับตัว...แต่ความรู้สึกรับรู้สมบูรณ์...เห็นแบบนี้แล้วขนหัวผมลุกตั้งชัน...เพราะแววตาของตะเกียงมันไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว  ก่อนที่น้องจะค่อยๆ  คุกเข่าลงข้างๆ ผม...เราทั้งคู่ต่างจ้อง
ตากัน...ผมแอบดีใจนะ..ที่น้องเดินเข้าหาผมคนแรก....หากไม่ใช่เพราะฤทธิ์หนอนราคะ..ที่ควบคุมจิตวิญญาณน้องไว้...ผมคงรู้สึกดีมีความสุขไม่น้อย...เป็นใครก็คงรู้สึกแน่นอน...คนที่เราแอบชอบมานาน....เปลือยท่อนบนผิวขาวเนียนละเอียด  กล้ามเนื้อสวยงามอมชมพูไปทั้งตัว  ใบหน้าแดงก่ำยังกะตำลึงสุก..ปากบางแดงแปร๋ด..หน้าหวานสวยเกินหญิงยังกะสลัก....ผมเผ้ายุ่งเหยิง..ยิ่งทำให้ดูเซ็กซี่ยั่วยวนเข้าไปใหญ่....ทุกคนพากันเงียบกริบ...ไม่มีใครกล้าเอ่ยปากสักกะคน..
                        ห้องทั้งห้องเงียบยังกะป่าช้า...ได้ยินเสียงหัวใจตัวเองเต้นไม่เป็นส่ำ....ผมแอบกลืนน้ำลาย
เอื้อกทันทีที่มือเล็กๆนิ้วเรียวยาว  ถลกดึงชายเสื้อผมออกจากกางเกงยีนส์ ก่อนจะกระชากกระดุมหลุดกระจาย อารมณ์ดิบยังกะสัตว์ ตามที่ยัยปีศาจบอกเอาไว้กำลังครอบงำตะเกียง น้องไม่รู้ตัวว่าตนเองกำลัง
ทำอะไร...

                     “ตะเกียง...อย่า...อย่าครับ...ตะเกียงได้ยินไหม....อย่าทำแบบนี้...ได้ยินพี่ไหม?”  ใบหน้าไอ้โต๋เพื่อนผม แว่บขึ้นมา  ผมรีบร้องห้ามน้องทันที  แต่เสียงผมที่ส่งไปไร้ผล  น้องสัมผัสไม่ได้..ไม่มีการ
ตอบรับ  นอกจากหน้านิ่งและมือที่เริ่มซุกซุนลูบไล้ไปบนแผงอกเปลือยของผมจนขนลุกซู่ทันที ที่แย่ยิ่งกว่านั้นน้องชายผมมันตั้งนะสิ มีปฏิกริยาตอบรับ ฝ่ามือเล็กซึ่งร้อนผ่าวยังกะไฟ..ตายแน่กูขยับตัวกระดุกกระดิกไม่ได้ ผมกำลังจะโดนตะเกียงข่มขืน...อร๊าก....ไม่จริง..งานเข้าแล้วกรู...ร่างกายผมมันไม่รับคำสั่ง...มันตอบรับสัมผัสนั่น...น้องค่อยๆ ก้มหน้า..ลงมาหาผมช้าๆ
                     ผมเห็นดวงตาน้องสั่นระริกไหววูบ  ก่อนจะกลับเป็นนิ่งสนิทว่างเปล่าอีกครั้ง ไม่ทันที่ปากบางน่าจูบ จะสัมผัสกับปากผม เสียงคำรามออกจากช่องท้องกระแทกเข้ามาในโสตประสาทสั่นไปถึงหัวใจก็ทำให้พวกเราชะงักกึกทันที
                     “โฮก!..”  เป็นเหมือนระฆังช่วยชีวิต..หวุดหวิดหวาดเสียวโคด..เสียงนี้มันไม่ได้ดังสนั่นป่า...
แต่มันเหมือนคลื่นเสียงที่ซัดกระแทกแก้วหูจนสั่นไปถึงหัวใจ....เหมือนเราได้ยินกลองใหญ่ตีสบัดทุ้มหนัก
และมีเสียงสะท้อนตามมาเป็นระลอกนั่นแหละ
                        ไอ้คนที่ส่งเสียงค่อยๆ ขยับร่างกายลุกขึ้นยืนช้าๆ  ใช่แล้วไอ้เทค...มันเป็นคนส่งเสียงนี้..
พลังสิงห์โตคำราม...มันเดินเข้ามากระชากตะเกียงลุกก่อนจะรวบตัวไปกอดกักไว้ทั้งตัว ตะเกียงที่กำลังลวนลามผมหันไปซบซุกไซร้มันแทนซะงั้น....โอ้!..ไม่อยากเชื่อ...น้องคงไม่รู้ตัวจริงๆ  หากปกติไม่มีทาง
ที่ตะเกียงจะแสดงกริยาแบบนี้ กับไอ้เทคเด็ดขาด  หัวเด็ดตีนขาดยังไงอย่าหวังว่าตะเกียงจะทำ
                        “เทค...มึงคิดจะทำไร?”  ผมรีบเอ่ยปากถามมันทันที กลัวกับสิ่งที่ตนเองคิด ไอ้เทคมัน
รู้สึกกับตะเกียงแบบไหน  ดวงตามันฟ้องหมด  โอกาสมาถึงขนาดนี้  มันจะ...จะ....
                        “พวกมึงทุกคนรับรู้ไว้...ตอนนี้ตะเกียงไม่รู้สึกตัวอีกแล้ว...สิ่งที่กำลังทำคือต้องการร่วมรัก...
เพื่อปลดปล่อยตามสัญชาตญาณของร่างกายเท่านั้น เหมือนสัตว์ที่กลัดมัน...เพราะพิษของหนอนราคะ...ตะเกียงไม่รู้จัก พวกเรา..จดจำใครไม่ได้...ไม่รู้แม้กระทั่งการกระทำของตัวเอง...ต่อให้เป็นพวกของมันที่อยู่
ข้างนอก น้องเค้าก็ไม่รังเกียจ ที่จะมีอะไรด้วย....กูจำเป็นต้องช่วยเค้า”  ท่อนสุดท้ายมันพูดเสียงเบา  แต่พวกผมก็ได้ยินกันทุกคน
                           “เทค..มึงจะทำอะไร คงไม่ได้หมายความว่ามึงจะใช้พลังสิงห์โตคำรามดูดเอาหนอนราคะ
ออกมาใช่ไหม?”  พี่ชนะถามมันทันที
                        “ผมไม่มีทางเลือก...หลังจากที่ผมใช้พลังคลายพิษ...พลังสิงห์โตคำรามที่ผมฝึก 7 ส่วน
ตอนนี้เหลือเพียง 4 ส่วน...ผมคงไม่สามารถใช้พลังกระแทกฆ่าหนอนราคะได้...คนที่จะทำได้ต้องฝึกให้ถึง
สิงห์พิโรธ  ซึ่งผมยังห่างชั้นตรงนั้นอีกไกล...เรารอไม่ได้แล้ว...ไม่งั้นตะเกียงจะสมสู่กับพวกเราทุกคนจนหมดแรง..เช้ามาก็ต้องตายกันอยู่ดี....ตอนนี้หนทางเดียวที่จะช่วยพวกเราได้..มีเพียงตะเกียง..ที่มีพลังวรเวทย์อัคนี....ผมไม่รู้ว่าน้องฝึกถึงขั้นไหน..สามารถต่อกรกับกรองกุมภ์ได้หรือไม่..แต่ที่แน่ๆ..น้องขับพิษสลายพลังและต้านหนอนราคะได้ยาวนานขนานนี้คงไม่ธรรมดา...หากผมดูดหนอนออกมาได้...ตะเกียงจะคืนเป็นปกติ...ด้วยไหวพริบปัญญา..บวกฝีมือของเค้า..จะพาทุกคนรอด...ตอนนี้เราคิดเยอะกว่านี้ไม่ได้แล้ว...พี่ชนะ...ผมเชื่อว่าวรเวทย์อัคนี...จะสกัดจุดคลายพิษให้ทุกคนได้..ซึ่งผมทำไม่ได้...เพราะฉะนั้นตะเกียงคนเดียวเท่านั้นที่จะช่วยทุกคน...อย่าห้ามผมเลยนะ”  ไอ้เทคมันพูดอธิบาย  พร้อมกับมือก็ต้องคอย ยึดจับไม่ให้ตะเกียงยุ่มย่ามกับร่างกายมัน
ไปด้วย แววตาของมันแน่วแน่จริงจังมาก ความองอาจผึ่งพายของมันในตอนนี้ผมเห็นแล้วอดทึ่งไม่ได้  นี่สินะ..เลือดทหารที่ไหลเวียนอยู่ในตัวมัน..ถึงเวลาน่าสิ่วหน้าขวานมันสำแดงพลังออกมาจนพวกผมเองยังต้องยกนิ้วให้กับความเด็ดเดี่ยวกล้าหาญของมัน ทุกคนเงียบกริบ..จำนนด้วยเหตุและผล ที่มันพูดทุกข้อ..ไม่มีใครสามารถโต้แย้งได้...ตอนนี้ตะเกียงเริ่มฮึดฮัดขัดใจที่มันล๊อคมือไว้แน่น  หน้าตาน้องเริ่มบิดเบี้ยว ทรมาน
อย่างหนัก เหงื่อกาฬแตกเต็มหน้าตลอดจนเนื้อตัวมันวาววับไปหมด..ยิ่งส่งผลให้ผิวขาวละเอียดเปล่งอ่อร่า
จนต้องกลืนน้ำลายกัน
                     “เทค...นายรู้ใช่ไหม?..ว่าต้องแลกกับอะไร”  ไอ้พี่ชนะถามต่อทันที  เพื่อเตือนความจำมันอีกครั้ง
                     “ผมรู้ครับ...และเต็มใจอย่างยิ่ง...ผมรักตะเกียง..ผมทนเห็นน้องโดนทำลายแบบนี้ไม่ได้...
น้องยังเด็กยังมีโอกาสใช้ชีวิตได้อีกยาวไกล..สำหรับผมเพื่อตะเกียงแล้วผมคิดว่าตัดสินใจไม่ผิด..ที่สำคัญ
เหนือสิ่งใด...เพื่อให้ทุกคนรอด หนึ่งชีวิตแลกกับห้าชีวิตที่เหลือ..คุ้มแล้วครับพี่”  มันหล่อมาก...น้ำเสียงการพูดและความเสียสละที่ยิ่งใหญ่ของมัน...ทำให้พวกผมน้ำตาซึมซึ้งกับคำพูดมัน ใครไม่อยู่ในเหตุการณ์เหมือนพวกเราในตอนนี้..คงไม่เข้าใจว่า...ความเป็นความตายคืบคลานเข้ามาอยู่ตรงหน้า..แล้วต้องมีการเสียสละชีวิตของใครคนใดคนหนึ่ง...แลกกับชีวิตของหลายๆ คนที่เหลือ...ไอ้พรต..ไอ้วิน..ผม..อึ้งและจนปัญญาที่จะเอ่ยปาก...
                     “ขอบใจมากนายทหาร.....คุณจะได้รับธงชาติไทยปกป้องร่างกายในวินาทีสุดท้าย....โชคดี”
พูดจบไอ้พี่ชนะก็หลับตาลงทันที...ทหารเค้าถูกฝึกมาให้รู้จักเสียสละ....การเริ่มต้นรับราชการทหาร...ต้องรู้แล้วว่าวันหนึ่งเราอาจต้องเอาชีวิตเข้าแลกเพื่อรักษาปกป้องแผ่นดิน..ตลอดจนปกป้องพวกพ้องน้องพี่...ชีวิตแขวนอยู่บนเส้นด้ายทุกเวลา...ทั้งพี่ชนะกับไอ้เทค...เคยผ่านสมรภูมิรบชายแดนมาแล้ว ดังนั้นพวกเค้าย่อมเข้าใจกฎข้อนี้ดี..แม้พวกผมจะรู้และพอเข้าใจ...
แต่มันต้องเป็นการตายที่หลีกเลี่ยงไม่ได้..เช่นโดนยิง...โดนระเบิด..หรืออะไรก็แล้วแต่ที่เราไม่รู้ล่วงหน้า
แต่ตอนนี้มันไม่ใช่...มันคือการตายเพื่อการคงอยู่ของใครหลายคน...ความเสียสละในครั้งนี้...ทำให้พวกเราอดสรรเสริญในความกล้าหาญของมันไม่ได้....
                     “เอาละ...อย่าเสียเวลาอีกเลย...ขืนช้าตะเกียงจะเป็นอันตราย...หากทนดูไม่ได้..ขอให้ทุกคนหลับตาเสีย...ไม่ว่าจะได้ยินเสียงอะไร..ก็ไม่ต้องตกใจ...บอมย์..พรต...วิน..ฝากบอกทุกคนด้วย...กูรักพวกมึง
ทุกคน...แม้จะแค่ช่วงเวลาสั้นๆ ที่ได้รู้จักและอยู่ร่วมกันมา...แต่พวกมึงเป็นลูกผู้ชายตัวจริงที่กูนับถือน้ำใจ...โดยเฉพาะไอ้โต๋  บอกมันด้วยแล้วกัน...ที่กูต้องล่วงเกินตะเกียงในครั้งนี้...กูไม่ได้ตั้งใจ...มากน้อยแค่ไหน..ขอให้มันเข้าใจกูด้วย..กูยอมรับว่ากูรักตะเกียง..แต่กูก็ไม่เคยคิดแย่งมาจากมัน..ขอแค่ได้รัก....ในขณะที่กูดูดเอาหนอนราคะออกมา...กูคงได้รับพิษของหนอนไปด้วย..อารมณ์ปรารถนาของกูก็จะมีด้วย..ขึ้นอยู่กับตะเกียงแล้วว่าจะรู้สึกตัวทันก่อนที่กูกับเค้าจะเลยเถิดไปมากน้อยแค่ไหน...ทั้งนี้...หากกูใช้พลังสิงห์โตคำรามหมดในการดูดเอาหนอนออกมา..กูคงไม่มีปัญญาควบคุมสามัญสำนึกดีชั่วเหมือนกัน..ถ้าตะเกียงฟื้นเร็วเค้าคงหยุดกูได้..แต่ถ้าน้องฟื้นช้ากว่าที่กูคิดไว้...ให้พวกมึงเป็นพยานให้กูด้วย...ว่ากูไม่มีเจตนาที่จะฉ่วยโอกาสเอากับตะเกียง..”
พวกผมอึ้งไปอีกรอบ..สิ่งที่มันพูดก็ถูก...การเดิมพันที่แรกด้วยชีวิตของมันครั้งนี้...ชะตาฟ้ากำหนด..หากมันและตะเกียงต้องมีอะไรกันจริงๆ...ก็ถือว่าฟ้ากำหนดมาให้เป็นไป...
               ไอ้โต๋...มึงต้องใจกว้างแล้วหละเพื่อน..หากเป็นแบบนั้น...กูไม่รู้จะพูดไรได้...ทุกอย่างมันไม่มีใครอยากให้เป็น...

Klong · โพสต์ 2013-6-11 14:21:14

ขอบคุนครับ

kamaji · โพสต์ 2013-9-1 18:58:19

ขอบคุนคราบ

phzaa · โพสต์ 2013-10-21 02:01:10

ขอบคุนครับ

tarsii · โพสต์ 2013-12-13 09:20:27

ขอบคุณมากนะ

cawee · โพสต์ 2014-1-28 21:36:43

ขอบคุนคราฟ

Ninemadx · โพสต์ 2014-2-10 18:36:05

ขอบคุณครับ

minone · โพสต์ 2015-3-3 00:34:53

ขอบคุนคับ

ShangHai · โพสต์ 2015-3-5 23:26:01

ขอบคุณครับ

OneBe2 · โพสต์ 2015-3-21 20:32:18

อ๊ากกกกก

kabuki · โพสต์ 2015-4-12 14:27:03

เรัาใจตลอดครับ

pt200 · โพสต์ 2015-10-5 13:50:43

ขอบคุณครับ

inter9 · โพสต์ 2015-10-5 14:10:50

สุดยอดครับ เสียวมาก

Intra · โพสต์ 2015-10-7 05:08:14

ขอบคุณครับ

pt200 · โพสต์ 2015-12-8 03:05:48

ขอบคุณครับ

sugarxxx · โพสต์ 2016-5-9 01:01:47

ตะเกียงจะโดนคนอื่นเอารึไมนะ โต๋มาช่วยทันไหมนะ

pt200 · โพสต์ 2016-5-10 09:02:16

ขอบคุณครับ

areen · โพสต์ 2016-5-10 10:11:47

ขอบคุณครับ

4_NAY · โพสต์ 2016-5-30 11:03:56

โต๋คงเข้าใจแล้วเทคก็ตายหลังจากนั้นแค่ครั้งเดียว

pt200 · โพสต์ 2017-5-12 21:50:08

ขอบคุณครับ

บัญชี		จำการเข้าสู่ระบบไว้	ลืมรหัสผ่าน
รหัสผ่าน			สมัครเข้าเรียน

ตะเกียงพิเศษ ??? 97 - 98

สมาชิกจีโฟกาย 100%

สมาชิกระดับเพชรคู่

สมาชิกระดับตรีเพชร

สมาชิกระดับเพชรบริหาร

สมาชิกระดับมงกุฎ

สมาชิกระดับทับทิม

สมาชิกระดับแพลตตินั่ม

สมาชิกระดับไพลิน

สมาชิกระดับมรกต

สมาชิกระดับเพชร