ตะเกียงพิเศษ ??? 99 - 100

tanya · โพสต์ 2013-6-5 09:53:57

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
               ไอ้โต๋...มึงต้องใจกว้างแล้วหละเพื่อน..หากเป็นแบบนั้น...กูไม่รู้จะพูดไรได้...ทุกอย่างมันไม่มีใครอยากให้เป็น...
art  99
พี่ชายที่รัก....
Tak.
                     ผมกอดรัดร่างขาวบาง  ซึ่งตอนนี้ส่งเสียงครวญครางฮือๆ  ผิวเนียนละเอียดอมชมพูไปทั้งตัว
ใบหน้าแดงก่ำตาวาววับหวานเยิ้ม มือไม้พยายามจะฉุดกระชากให้หลุดจากการยึดจับของผม เพื่อต้องการลวนลามร่างกายผมให้ได้ เหงื่อกาฬผุดตามหน้าตา ..ตีนผมเปียกแนบขมับระไล่ใบหน้า  เหงื่อไหลย้อยลำคอตลอดจนแผ่นอกขาวเนียน..เซ็กซี่ครับ...เซ็กซี่โคดๆ...เล่นเอาใจผมเต้นตึกตักๆ ยอมรับครับ..ผมหลงรักตะเกียงตั้งแต่แรกเจอที่ร้านหนังสือในวันนั้น…
                     ตอนที่รับคำสั่งจากหน่วยเหนือ ให้มาปฏิบัติการลับเพื่อจัดการเก็บเด็กผู้ชายคนหนึ่ง  ซึ่งมีผลต่อความมั่นคงตำแหน่งผู้นำประเทศเขมร ผมรับคำสั่งโดยไม่รู้มาก่อนด้วยซ้ำว่าเด็กผู้ชายที่พูดถึง  จะหน้าตาสวยงามปานรูปสลัก ดวงตาดำขลับใสซื่อดังลูกแก้วรัตติกาล...ยามเผลอสบเข้าไม่รู้ตัว..ได้ดูดดึงเอาหัวใจผมตกหลุมรักทันที เด็กผู้ชายอายุยังไม่ถึง 15 คนนี้..มีเสน่ห์ที่ตรึงคุณให้ตะลึงตั้งแต่แรกเห็น ยิ่งยามได้ใกล้ชิดสนิทคุ้นเคยด้วยแล้ว  ยิ่งยากที่จะถอนหัวใจออกจากเจ้าตัวได้
                     ผมไม่ได้พูดเกินจริงหรือเว่อร์  อายุผมปาเข้าไป 24 แล้ว  เป็นทหารนาวิกโยธินชั้นสัญญาบัตร
ผ่านสมรภูมิรบชายแดนมาไม่น้อย ผ่านการฝึกอย่างยากลำบาก ทั้งทางร่างกายและจิตใจ ผมคิดว่าควบคุมตนเองได้ดี มาโดยตลอด กระทั่งมาเจอตะเกียง..ผมจึงรู้ว่าที่ผมฝึกมานั้น มันไม่ได้ครึ่งของความกล้าหาญเด็ดเดี่ยวของเด็กผู้ชายคนนี้
                     เหตุการณ์เฉียดตายที่น้องผ่านพ้นมาได้แต่ละครั้ง น้องไม่เคยตีโพยตีพายหรือทำหน้าตาตึงเครียดให้ใครได้เห็น ทุกคนมีแต่ได้รับรอยยิ้มหวานละลายใจ และมุขฮากระจายที่น้องขยันทำให้เพื่อนฝูงหัวเราะไม่เว้นแต่ละวัน ยังไม่นับน้ำใจไมตรีและความจริงใจที่หยิบยื่นให้ใครต่อใครโดยไม่ผูกใจเจ็บอีก
ตะหาก แล้วแบบนี้ผมยังกล้าจะปลิดชีวิตน้องลงได้หรือ....
                     นับแต่วันที่ยกเลิกคำสั่งให้ผมไม่ต้องดำเนินแผนฆ่าน้องแล้ว และให้หันมาสนับสนุนให้ความร่วมมือช่วยเหลือฝ่ายตะเกียงตามล่ากลุ่มกบฏ...ผมดีใจจนเนื้อเต้น...รู้ทั้งรู้ว่าน้องเป็นคนรักของโตโต๋...สิงห์หนุ่มที่อหังการและหวงตะเกียงน้อยดวงนี้ยังกะจงอางหวงไข่...รังสีอัมหิตแผ่กระจายรอบตัวสิงห์หนุ่มตลอดเวลายามเดินเป็นบอร์ดี้การ์ดคอยปกป้องตะเกียง คนที่มีจิตสัมผัสและรับการฝึกพลังพิเศษมาเท่านั้น..ถึงจะรับรู้จิตสังหารระวังภัยของสิงห์หนุ่มนี้ได้..ผมคือหนึ่งในคนเหล่านั้น....
                     แต่พลังฝีมือตะเกียงกับถูกเก็บงำจนดูไม่ออกสักนิด..ว่าน้องเป็นทายาทตระกูลวรเวทย์อัคนี น้องเหมือนเด็กผู้หญิงมากกว่าเด็กผู้ชาย  ดันกลับเป็นเด็กผู้ชายที่หน้าตาผิวพรรณรูปร่างสวยเกินเด็กผู้หญิงเสียอีก แทบจะว่าสวยกว่าใครในโรงเรียนเลยก็ได้ แต่สองคนนี้เวลาเดินเข้าคู่กันแล้ว  กับสง่างามเหมือนสวรรค์สร้างให้มาคู่กันอย่างลงตัวซะงั้น ยอมรับว่าโต๋มันหล่อยิ่งบวกบุคลิกทรนงนิ่งสง่าสะกดทั้งชายทั้งหญิงให้มองตามแทบเหลียวหลัง เสน่ห์บุรุษเพศเต็มเปี่ยมจนทะลัก....ส่วนตะเกียงก็อย่างที่บอก...ทำให้คู่รักทั้งสองเป็นที่จับตาและกล่าวขวัญจนติดอันดับหนึ่งในโรงเรียนเรทติ้งไม่มีใครเทียบเคียงได้....
                  แม้ผมจะรักและต้องการครอบครองน้องแค่ไหน แต่ด้วยที่น้องมีเจ้าของและเป็นคนที่น้อง
เลือกแล้ว ทำให้หัวใจชายชาติทหารอย่างผมได้แค่มองอยู่ห่างๆ  แต่ผมก็ไม่เคยที่จะเลิกรักน้องได้สักที ทั้งที่พยายามไม่คิดและตัดใจแล้วก็ตาม....ผมใช้คำว่ารักได้อย่างไม่เคอะเขิน..และพูดได้อย่างเต็มปาก  เพราะความรู้สึกที่ผมมีต่อตะเกียง...มันไม่ได้ต้องการแค่เซ็กส์...แต่ผมอยากปกป้องเค้า...อยากดูแล...ทั้งที่รู้ว่าไม่มีโอกาสครอบครองก็ตาม...ผมยิ่งแน่ใจโดยไม่มีข้อกังขาใดๆ  ก็ตอนที่เห็นน้องทุรนทุรายกับพิษหนอนราคะ....ผมไม่รีรอที่จะเสียสละตนเองเลยสักนิด...ในการช่วยเหลือน้องครั้งนี้...กรองกุมภ์คงไม่รู้มาก่อนว่าผมคนหนึ่งที่มีพลังสิงห์โตคำราม....เพราะพลังนี้จะถ่ายทอดเฉพาะคนในตระกูลเท่านั้น จึงเป็นข้อดีเพียงข้อเดียวที่น้อยคนจะรู้ว่าผมมีพลังสิงห์โตคำราม ยกเว้นพวกเราที่ร่วมปฏิบัติการลับเฉพาะ...
                     ใช่แล้วครับ..พลังสิงห์โตคำรามผมฝึกปรือได้เพียง 7 ส่วน  ตอนนี้เหลือ  4 ส่วนที่จะใช้ดูดหนอนราคะออกจากตัวตะเกียง....การจะนำหนอนราคะที่มีพิษร้ายกาจออกจากตัวน้องได้...มีทางเดียวคือทางปาก...และจิตสัมพันธ์ของคนโดนพิษกับคนถอนพิษต้องเป็นหนึ่งเดียวกัน....ซึ่งนั่นไม่มีทางเลี่ยงที่ผมจะต้องล่วงเกินน้องเพื่อให้ความรู้สึกเราทั้งคู่รวมเป็นหนึ่งเพื่อป้องกันธาตุไฟเข้าแทรกด้วย..ก่อนที่ผมจะใช้พลังสิงห์โตคำราม..ดูดเอาหนอนออกมา...พลังนี้เรียกว่า
“สิงห์ดูดดาว”...
                     หากผมมีพลัง 7 ส่วนปกติ...ผมสามารถกระแทกพลังทำลายหนอนราคะให้ตายได้ไม่ลำบาก...
แต่เพราะผมใช้สลายพิษในตัวผมไปแล้วถึง 3 ส่วน พลังเพียง 4 ส่วนทำได้แค่ดูดหนอนออกมาเท่านั้น
กระทั้งพลังคุ้มครองกายผมยังไม่เหลือเลยด้วยซ้ำ เพราะพลังที่เหลือจำกัดใช้กับสิงห์ดูดดาวเฮือกสุดท้ายแล้ว
                     ตัวผมเองคงได้รับพิษหนอนราคะไปเต็มๆ  และอาจควบคุมความกำหนัดจากพิษของหนอนไว้
ไม่อยู่ ภาวนาให้น้องหลังจากหนอนออกจากร่างแล้ว รู้สึกตัวได้เร็วสามารถหยุดยั้งผมได้ทันแค่นั้น
เพราะผมไม่อยากรู้สึกผิด และมีบาปติดตัวหลังจากตายไปแล้ว ผมรักตะเกียงหากผมจะได้ครอบครองร่างกายของน้อง ผมต้องได้มันมาโดยที่น้องเต็มใจให้ผม  ไม่ใช่ด้วยวิธีสกปรก...
                     ผมเป็นชายชาติทหาร..เลือดทหารที่ไหลเวียนในร่างกายผม...มีศักดิ์ศรีและทรนงเกินจะทำสิ่งระยำนี้ได้ เหนือสิ่งอื่นใด...การเสียสละของผมครั้งนี้  คงทำให้คนที่เหลือมีหนทางรอดเมื่อน้องฟื้นคืนสติ...ตะเกียงคนเดียวเท่านั้น  ที่จะแก้สถานการณ์เลวร้ายนี้ได้...ถึงเวลาแล้วที่ผมต้องรวบรวมพลังสิงห์โตคำราม....
กักพลังไว้ตรงบริเวณท้องน้อย...รอจังหวะที่ผมและน้องจิตสัมพันธ์เป็นหนึ่ง..อาศัยวินาทีนั้น เปลี่ยนพลังให้เป็นสิงห์ดูดดาวดึงเอาหนอนราคะออกจากตัวน้องทันที....
                     ผมกอดรัดลากน้องมายังมุมหนึ่งของห้อง ในขณะที่คนที่เหลือผมบอกให้หลับตาลงเสีย
เพราะภาพต่อไปนี้คงไม่เหมาะสมนักที่พวกเค้าจะได้เห็น ได้ทำเลแล้วผมปล่อยมือน้องทันที เมื่อเป็นอิสระ..ตะเกียงจู่โจมกระชากคอผมเข้าไปบดจูบเร่าร้อนรุนแรง  พร้อมเสียงครวญครางปานสัตว์ป่าที่ต้องการสมสู่
เพื่อปลดปล่อยตนเองจากอารมณ์กำหนัดในตอนนี้
                        น้องฉีกทึ้งเสื้อผมจนกระดุมหลุดกระจาย  ก่อนจะกดผมนอนลงโดยตัวน้องคร่อมทับตามมา
ไม่ยอมห่าง ในขณะที่ปากบางหวานนุ่มนั้นยังประกบพัวพันกับผม  จนอารมณ์เตลิดไม่ต้องใช้เวลานาน
                        “อา...ฮา...อึม...อาๆ....อือ”
เสียงครวญครางพอใจภายในคอที่น้องแสดงออก ยิ่งกระตุ้นให้อารมณ์ผมลุกหือทันที จากที่มือไม้วางนิ่งๆ
ผมเริ่มกอดร่างขาวนิ่มหอมกรุ่นไปทั้งตัว  แม้กระทั่งกลิ่นเหงื่อยังหอมเหมือนกลิ่นดอกไม้ นี้สินะ....ตะเกียง
ที่ใครๆต่างตกหลุมรัก...ร่างกายนี้...ความหอมนี้...ผมมีโอกาสสัมผัส..แม้จะเพียงชั่วเวลาสั้นๆ และเป็นวาระสุดท้ายของชีวิต..ผมกลับคิดว่าผมโชคดีกว่าใครหลายๆ คน..โชคดีที่ผมมีพลังสิงห์โตคำราม...โชคดีที่เป็นผม
ในการช่วยชีวิตน้องไว้..โชคดีที่สุดแล้วที่ก่อนตายผมได้ทำตามหัวใจตัวเอง..ตะเกียงของพี่...ไม่ต้องกลัวนะ....
ขอครั้งนี้ครั้งเดียว...พี่ขอโทษที่ต้องล่วงเกิน...ขอแค่ครั้งนี้...เพียงเท่านี้...พี่สัญญา....ก่อนจะหลับตา...และจูบตอบพัวพันดูดดุนลิ้นเล็กหวานหอมคว้านไปทั่วโพรงปากนุ่ม
                        ร่างกายเราสองคนบดเบียดกันไปมา...น้องพยายามลดมือลงมาลูบคลึงน้องชายผม ซึ่งตอนนี้
ขยายตัวดันกางเกงลายทหารจนโป่งพอง...ในขณะที่กึ่งกลางทำตัวของน้องก็นูนแข็ง..แม้จะสัมผัสผ่านเนื้อผ้ายังรับรู้ได้ถึงความร้อนที่แผ่กระจายออกมา...ผมรีบตะครุบมือน้องไว้ก่อนจะเป็นฝ่ายพลิกตัวกลับขึ้นด้านบน
ใช้ร่างกายที่หนาแกร่งของผมกดน้องไว้ ปากเราทั้งคู่ยังไม่ยอมละจากกัน...
                     เรียกเสียงครางขัดใจจากน้องทันที...ผมไม่ตามใจให้น้องปลดเข็มขัดและกางเกงออกหรอก...เพราะผมยอมให้เกิดขึ้นไม่ได้โดยเด็ดขาด...ไม่เช่นนั้นตัวผมเองนั่นแหละจะหยุดไม่อยู่
                        “ฮือ...อ่า.....”  เสียงครวญครางหวานหูของน้อง....คงทำให้ใครต่อใครในห้องนอนแข็งเป็น
ท่อนไม้...ทรมานกันน่าดู...ผมเชื่อว่าทุกคนได้ยินและรับรู้กับสิ่งที่ผมและตะเกียงทำอยู่ขณะนี้...
                        ไม่รอช้าผมละปากออกมา ไล่จูบเรื่อยทั้งลำคอขาวผ่อง...แก้ม  ใบหู...ต่ำลงมาถึงลาดไหล่
ร่องอก...รวมถึงเม็ดทับทิมสีชมพูสดทั้งสองข้างที่ผมส่งปลายลิ้นเข้าไปหยอกเอิน...ทำให้ร่างกายของน้องแอ่นหยัดส่งเสียงครางใหญ่ ก่อนผมจะไล่กลับขึ้นมาประกบปากน้องอีกครั้ง ที่ผมต้องทำเช่นนี้เพราะผมต้องทำให้น้องคุ้นเคยสัมผัสของผมจนพอใจในระดับหนึ่ง...ก่อนจะกลับมาจูบกับน้องอีกครั้ง  จูบในครั้งนี้..ไม่ได้ดุเด็ดเผ็ดร้อนตะกละตะกลามเหมือนที่น้องจู่โจมผมครั้งแรก...
                     คงเพราะสัมผัสที่ผมมอบให้ช่วยลดการหิวโหยของน้องลง..ไม่ทุรนทุรายต่อการปลดปล่อย
เหมือนตอนแรก....การจูบดูดดื่มหอมหวาน...ผมตั้งใจที่จะมอบจูบพิเศษครั้งนี้ให้น้องทั้งตัวและหัวใจ...ก่อนจะค่อยๆ คลายมือน้องที่ผมจับยึดไว้ออกน้องยกมือมากอดรอบคอผมอัตโนมัติ...ไม่สะเปะสะปะจู่โจมเหมือนในตอนแรก...ดวงตาปรือพริ่ม..ส่งเสียงครางหวานหูเล็ดรอดออกจากปากสวยเป็นระยะๆ ตอนนี้ภวังค์อารมณ์
ของกามตัณหาระหว่างน้องกับผมหลอมรวมเป็นหนึ่งเดียวแล้ว ผมหลับตาลงรวบรวมพลังสิงห์โตคำรามที่กักไว้บริเวณท้องน้อย...ก่อนจะผลักพลังทั้งหมดที่มี..พุ่งทะยานผ่านลำคอไหลวูบเข้าไปในตัวตะเกียงผ่านการจูบ
ที่เราประกบปากนัวกันอยู่ น้องตาเหลือกเบิกโพรงทันที มือที่กอดคอผมไว้เปลี่ยนมากดเล็บจิกลงไหล่ผมจนเกร็งแน่น...
                        สายพลังไหลลงไปจนกระทบเข้ากับหนอนราคะ..ก่อนจะม้วนเอาตัวหนอนกักไว้ในกลุ่มพลังทั้งก้อน...ผมสูดหายใจลึกเต็มปอด...ดูดดึงพลังคืนกลับก่อนที่พลังจะแตกกระจายซ่านไม่เกาะตัวไปเสียก่อน...เสียงหนอนราคะพยายามดิ้นรนต่อสู้ให้หลุดพ้นจากพลังสิงห์ดูดดาว..ที่ม้วนกลืนตัวมันไว้และไหลย้อนกลับคืนมาทางปากของตะเกียงอีกครั้ง เสียงร้องขัดขืนของหนอนราคะดังเข้าโสตประสาทผมให้ได้ยินชัดเจน....
                        “กรี๊ดzz...กรี๊ดๆ!...”
ผมรวบกลืนหนอนราคะเข้ามาไว้ในปากก่อนจะค่อยกลืนมันหายเข้าไปในช่องท้อง สัมผัสรับรู้ถึงความ
นุ่มหยุ่นและอ้วนพีของมันจากการดูดเลือดของตะเกียง หนอนตัวโปร่งใสที่มองด้วยตาเปล่าไม่เห็นแต่ขณะถ่ายเข้ามาในปากผม  ตัวมันกลับแดงแปร๊ด...แดงยังกะเลือด...นั่นคงเป็นเพราะมันดูดเลือดของตะเกียงเข้าไปทำให้ตัวมันเปลี่ยนสี
                           ผมกลืนมันลงไปโดยใช้พลังสิงห์ดูดดาวบังคับมันลงไปกักไว้ตรงบริเวณท้องน้อย ก่อนที่พลังจะค่อยแตกกระจายออกจากกันในที่สุด  ใช้เวลาไม่ถึงนาที แล้วผมต้องสะดุ้งเฮือก เมื่อรับรู้ถึงคมเขี้ยวของหนอนราคะที่เกาะเข้ากับผนังกระเพาะของผมเสียงสะท้อนดังจากช่องท้องให้พอได้ยิน
                           “จ๊วบ!...อึก!..”
มันกำลังเกาะดูดเลือดผม ผมรีบพลิกตัวลงจากตะเกียงทันที  ซึ่งน้องนอนหายใจหอบฮักๆ....หลับตาเหมือนเหนื่อยมาก..ผมไม่เหลือพลังควบคุมหนอนอีกแล้ว ตอนนี้ร่างกายผมเริ่มร้อนรุ่ม...และมันไต่ระดับความร้อนรวดเร็วมาก...พิษของหนอนที่ปล่อยออกมาในขณะที่มันดูดเลือดของผม....ต้องรีบเรียกสติตะเกียง...ตัดสินใจพร้อมกับใช้ฝ่ามือตบหน้าน้องไปด้วยเบาๆ
                        “ตะเกียง...แปะ!..แปะ!..ตะเกียง..ตื่น...ตื่น...รีบตื่นขึ้นมาสิ..ตะเกียง”  พวกที่เหลือพากัน
ลืมตาขึ้นมา....
                        “เทค..เป็นไงบ้าง..สำเร็จไหม?”  ไอ้บอมย์ส่งเสียงถามผมทันที หันมองหน้าพวกมันแต่
ละคน  หน้าแดงก่ำ..คงเพราะได้ยินเสียงครวญครางของตะเกียงในตอนนั้นนั่นแหละ..ทำให้พวกมันอายจนเขินจัดไปด้วย..หน้าตาหูเหอแดงกันไปหมด
                        “อึม..เรียบร้อย..หนอนราคะออกจากร่างตะเกียงแล้ว”  ผมตอบสั้นๆ  เพราะตอนนี้รู้สึกตัวผม
จะร้อนวูบๆวาบๆ...เพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ  หัวใจเต้นรัวแรงตลอด...ต้องรีบปลุกตะเกียง..ขืนชักช้าจะไม่ทันการ..
                        “ตะเกียง..ตื่นสิ..ตื่น..ตะเกียง”
ผมเขย่าตัวน้องอย่างแรง...แต่น้องก็ยังไม่ลืมตาตื่นขึ้นมา ได้แต่นอนหายใจหอบแฮ่กๆ
                        “เฮ้ย!..ไมหวะ?...ตะเกียงยังไม่ฟื้นอีกหรือ....”
ไอ้พรตมันแหกปากถามมาซะเสียงดัง
                        “ซี๊ๆ...เบาสิหวะ!..มึงจะแหกปากให้พวกข้างนอกมันรู้หรือไง...”  ผมส่งเสียงปรามมัน...
หน้ามันเจื่อนไปทันที...ผมยังพยายามเขย่าปลุกตะเกียงไปด้วย ในขณะที่หัวผมเริ่มจะเบลอแล้วตอนนี้ รู้สึกมึนงง..แต่ที่สำคัญน้องชายผมมันขยายพองตัวแข็งปั๊ก!..ปวดตุ๊บ!ๆ...ผมกำลังร้อนรุ่มไปทั้งตัว..ไม่ทันไรตัวผมล้มตึงบิดตัวเป็นเกลียว..รับรู้เสียงแตกกระจายในช่องท้องดังชัดเจน
                        “โพล๊ะ!...”
หนอนราคะระเบิดแตกเป็นเสี่ยงๆ ในท้องผม..นั่นคงเพราะมันดูดเลือดผมเข้าไปผสมกับเลือดตะเกียง..ทำให้ตัวมันที่มีเลือดคนสองคนระเบิดแตกออก...และแน่นอนการระเบิดตัวของมัน..ปลดปล่อยพิษราคะร้ายแรงออกมา
แพร่กระจายอย่างรวดเร็วทันที.....
                        “อร๊ากๆ!..”
ผมหลุดเสียงโหยหวนออกมา..ตัวผมร้อนแทบระเบิด..ต้องการปลดปล่อยอย่างมาก..มากที่สุด...
กัดฟันขบกรามกรอดๆ...กำมือแน่นเส้นเอ็นแขนเอ็นคอปูนต่อสู้กับความรู้สึกทั้งมวล...ไม่พยายามลุก
ไปแตะต้องตัวตะเกียงอีก...เพราะนั่นจะยิ่งอันตราย หากผมเข้าใกล้น้องในสภาพนี้..
                        “เทค..มะ..มึง..มึง..แย่แล้ว..ไอ้เทคมึง” เสียงไอ้วินที่อยู่อีกมุมหนึ่ง  ระดับสายตามันมองเห็นผมชัดที่สุด  แหกปากออกมา..ผมไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น..ตัดสินใจลืมตามาดูร่างกายตัวเอง...โอ้!..พระเจ้า...
ตัวผมแดงไปทั้งตัว..แดงมาก..แดงจัด..แดงเป็นสีเลือด..เหมือนผิวผมกลายเป็นสีเลือดไปแล้ว...ในขณะที่ลมหายใจเริ่มติดขัด...ตาพร่ามัว...สติสัมปัญชัญญะสุดท้าย..กำลังจะหลุดลอย...ผมเหลียวกลับไปดูตะเกียงที่นอนหลับตาพริ้ม..การหายใจ เข้าสู่ภาวะปกติ..ไม่หอบแฮ่กๆเหมือนตะกี้แล้ว  น้องเหมือนคนกำลังหลับ จำได้ว่าผมเปล่งเสียงแหบพร่าเป็นครั้งสุดท้าย..
                     “พี่รัก..ตะเกียง”
แล้วผมก็วูบไปทันที  ไม่รับรู้ไรอีกเลย.....
Takaing.
                  กูค่อยๆ ลืมตาขึ้น...รับรู้ถึงเสียงเรียกชื่อไอ้พี่เทคดังระงม  เหลียวไปดูแต่ละคนหน้าตาแตกตื่น
ตัดสินใจขยับตัวลุกนั่ง พวกมันออกอาการตื่นเต้นดีใจกันยกใหญ่
                  “ตะเกียงฟื้นแล้ว...เร็วช่วยไอ้เทคด้วย...ตะเกียงเร็ว..รีบช่วยไอ้เทคก่อน”
ไอ้พี่บอมย์เร่งให้กูช่วยไอ้พี่เทค  เหลียวไปด้านข้างห่างออกไปไม่ไกลนัก  ไอ้พี่เทคนอนหงายเหยียดยาวตัวแดง..แดงมาก..แดงเลือดไปทั้งตัวเลย...กูรีบผลุดลุกไปดูมันทันที
                  “พี่เทค..พี่เทค..เกิดไรขึ้น?”  ยื่นมือไปยังไม่ทันถึงตัวมันด้วยซ้ำ...มันลืมตาขึ้นมารวบตัวกูเข้า
ไปกอด..พลิกตัวขึ้นคร่อมกูทันที แววตาหื่นกระหาย...ตายโหง..อย่าบอกมันถอนพิษหนอนราคะให้กู...ใช่แน่ๆ..มันต้องใช้พลังสิงห์โตคำรามถอนพิษราคะกูแน่....
                  แรงควายของมันกดทับตัวกูไว้ใต้ร่าง..มือมันจับรวบมือกูทั้งสองข้างตรึงไว้เหนือหัว..อารามเป็นห่วงมันมาก  ไม่ทันระวังตัวทำให้กูตกเป็นเบี้ยร่างเป็นรองร่างกายหนาล่ำของมันทันที แล้วมันก็ระดมจูบไซร้ตามตัวกูไปทั่ว พระเจ้า!..กูไม่ได้สวมเสื้อหรือนี่...มันทิ้งรอยจูบไปบนแผ่นอกเปลือยของกู...ที่สำคัญน้องชายมัน..แข็งโป๊ก!..ร้อนผ่าวเบียดเสียดส่วนกลางลำตัวกู...กูไม่มีอารมณ์พิศวาสหรอกนะตอนนี้....ต้องจัดการเอาตัวรอดจากสถานการณ์ล่อแหลมอันตรายนี้ก่อน....
“พี่เทค...พี่เทค...ตั้งสติสิพี่...ได้ยินตะเกียงไหม?..ควบคุมสติหน่อย”
เปล่าประโยชน์...มันไม่รับรู้อะไรทั้งนั้น จังหวะที่มันยกตัวขึ้น...เพื่อเอามือปลดกางเกงกูออก...กูคงไม่ยอมปล่อยโอกาสนี้ให้ผ่านไป  รีบงอเข่ายันเข้าท้องมันทันที..ทำให้มันผงะหงายไปหน่อยหนึ่ง...มือที่ล๊อคข้อมือกูไว้หลุดออก...อาศัยจังหวะนี้สกัดจุดชามันตรงต้นคออย่างเร็ว..
                        “จึ๊ก!...”
มันนิ่งค้างล้มลงมาทับตัวกู จำต้องจับมันพลิกนอนหงายแล้วค่อยถอยตัวลุกออกมา มันโดนพิษหนอนราคะ...
หมายความว่ามันเอาชีวิตเข้าแลกเพื่อช่วยกูใช่ไหม?...นึกขึ้นมากูเย็นเยือกจับขั้วหัวใจ...ไม่ได้การต้องรีบหยุดพิษ
ช่วยเหลือมันไว้ก่อน......หวังว่าคงไม่สายเกินไปนะ..
                        รวบรวมพลังไทเก็ก...ก่อนจะปล่อยจากปลายนิ้วชี้จี้เข้าไปตรงลิ้นปี่กลางหว่างอกของมัน
พร้อมกับส่งพลังวรเวทย์อัคนี ปราณแห่งไฟเข้าไล่พิษร้าย...กูเร่งพลังเต็มที่...ไม่จริง...มันต้องไม่ใช่แบบนี้...
                        พิษหนอนราคะแทรกเข้าสู่หัวใจมันเสียแล้ว...การขับพิษออกจากร่างมัน ทำได้แค่เลือกคืน
สติมันกลับคืนมา หยุดความกำหนัดของมันเอาไว้ได้แค่นั้น...ตอนนี้เลือดทะลักปริ่มออกปากและจมูก
ของมัน ผลจากพิษของหนอนราคะที่กูขับออกมา..กูรีบคลายจุดให้มันทันที มันหอบหายใจรวยริน...
                        “พี่เทค..พี่เทค..เป็นไงบ้าง...อดทนไว้พี่...ตะเกียงต้องช่วยพี่ได้...ใจเย็นมันต้องได้สิ..
ต้องมีหนทางช่วยสิโว้ย!...”  กูพยายามคิด...คิด....มันพูดสวนขึ้นมาเสียงแหบพร่า
                        “ตะเกียง....แค่กๆ..มะ..ไม่มี..ประโยชน์..อย่าเสียเวลากับพี่...ตอนนี้พิษแล่นเข้าหัวใจแล้ว..
มันกระจายไปทั่วร่าง....ไม่มีทางแก้ไขได้...รีบใช้วรเวทย์อัคนี....สะ..สลายพิษ...ให้..ทุกคนก่อน”  พอมันพูดขึ้นมา...กูเพิ่งคิดขึ้นได้...รีบลุกไปใช้พลังวรเวทย์อัคนี จี้ลงตรงกลางกระหม่อมไอ้พี่บอมย์...ตามด้วยไอ้พี่ชนะ...ไอ้พี่พรต...ไอ้พี่วิน..ไม่เกินห้านาที..พิษจะค่อยๆ สลายออกทางรูขุมขนพวกมัน ออกมาเป็นเหงื่อ...
เพราะวรเวทย์อัคนีเป็นพลังความร้อนที่จะขับพิษให้กลายเป็นเหงื่อซึมออกทางผิวหนัง....กูรีบลุกกลับมาดู
ไอ้พี่เทคทันทีหลังจากสลายพิษให้กับทุกคน
                     “พี่เทค..พี่เทค...เป็นไงบ้างพี่?”
กูเรียกมัน...มันค่อยๆ ปรือตาขึ้นมองหน้ากู...เรี่ยวแรงหายไปหมด..ตัวแดงๆ ของมันที่แดงจัดสีเลือดเมื่อกี้
ตอนนี้เริ่มคืนสภาพกลับมาผิวขาวเหมือนเดิม...ไม่ซิ..มันกำลังซีด..ใช่ซีด..ซีดแบบไม่มีสีเลือด  ทั้งหน้าตาผิวพรรณ ปากมันเริ่มซีดจนเขียว...มันยกยิ้มมุมปากให้กู...ก่อนจะไอออกมาเป็นเลือด...ไม่ใช่เลือดพิษ..แต่เป็นเลือดจากร่างกายมัน...อวัยวะภายในกำลังจะหยุดการทำงาน...ไม่นะ...พลังชีวิตมันกำลังลดลง
                        “แค่กๆ!...”
กูรีบนั่งลงก่อนจะใช้แขนยกหัวมันลงนอนหนุนตัก มันพยายามกระดิกนิ้วมือ...กูเลยจับมือมันมากุมเอาไว้...
ก่อนมันจะฝืนพูดมาว่า
                        “พะ..พี่..ดี..ดะดี..ใจ...ที่ชะ...ช่วย...ตะเกียง...”  แววตาอบอุ่นอ่อนโยนที่ฉายความรู้สึก
ทั้งหมดออกมาครั้งนี้....ทำเอากูจุก...แน่นตึ๊บไปหมด...ไม่อยากเชื่อ...แม้จะรู้ว่าไอ้พี่เทคมันรู้สึกยังไงกับกู..เวลาที่มันมองทุกครั้ง...แววตามันไม่เคยปิดบังความรู้สึก...แต่กูไม่เคยตอบรับความรู้สึกของมัน...ครั้งนี้..หัวใจกูเต้น
ไม่เป็นส่ำ...มันเสียสละชีวิตตัวเองเพื่อช่วยให้กูรอดจากพิษหนอนราคะ...มันลงทุนเอาชีวิตเข้าแลก...ทั้งที่มันไม่จำเป็นต้องทำก็ได้...
                        “พี่เทค...พี่ไม่จำเป็นต้องทำเพื่อผมถึงเพียงนี้...พี่ไม่น่าเสียสละแบบนี้...แล้วผมจะทำยังไง..
ผม...ผม...อึก..อึก”  กูแน่นหน้าอกไปหมด..และแล้วน้ำตาลูกผู้ชายของกูที่น้อยครั้งจะมีใครได้เห็นก็ทะลักออกมา...กูไม่เข้าใจทำไมมันต้องทุ่มเทขนาดนี้...
                        “เพื่อ...ตะ...เกียง..พะ...พี่...ทำ...หะ...ให้ได้..ยะ..อย่า...อย่าร้อง..ยะ..ยิ้ม..ให้..พี่..มะ..เหมือนทุกครั้ง...นะครับ...พะ..พี่..อยากเห็น...ระ..รอยยิ้ม..ตะเกียง”  มันพูดแต่ละทีแสนจะลำบาก..ขบปากแน่นสะกดกั้นความทรมานจากพิษร้าย...กูเห็นแล้วยิ่งเจ็บยอกในอกยิ่งนัก ตอนนี้ทุกคนเริ่มขยับตัวได้แล้ว  ต่างเข้ามานั่งรวมกันตรงกูกับไอ้พี่เทค  แต่ละคนหน้าตาสลดหดหู่ น้ำตาคลอเบ้ากันทุกคน  แม้แต่ไอ้พี่ชนะที่ดูหนักแน่นที่สุดยังอดกระพริบไล่น้ำตาไม่ได้ นับประสาอะไรกันกับกู..ที่เป็นคนนำความตายมาสู่มัน..จะทนกลั้นน้ำตา
ไว้ได้...กูพยายามยกยิ้มให้มันทั้งน้ำตา  ก่อนจะพูดกับมันว่า
                        “พี่ไม่ต้องพูดแล้วครับ..ตะเกียงยิ้มให้พี่แล้ว..อึก..อึก”  มือกูจับมือมันไว้แน่น  ในขณะที่มืออีกข้างคอยเกลี่ยเช็ดเลือดที่เลอะเทอะตามปากจมูกมันออกให้อย่างไม่นึกรังเกียจสักนิด  มือกูเปื้อนเลือดของมันจนแดงเถือกไปทั้งมือ  ยิ่งเห็นหน้ามันตอนนี้  น้ำตาที่กูพยายามจะไม่ให้มันไหล ก็ทะลักทะลายออกมาอีกรอบ
กูไม่ต้องการให้เกิดการตาย...ไม่อยากให้ใครต้องมาตายเลยสักนิด..ทำไม..ทำไมต้องเป็นแบบนี้....
                        “พะ...พี่...ระ...รัก...ตะ..เกียง”
มันพูดพร้อมกับจ้องตากู...กูพยักหน้าหงึกๆ...เข้าใจในสิ่งที่มันพยายามบอก...ก่อนก้มตัวลงไปจูบตรงหน้าผากมันช้าๆ..เงยหน้าขึ้นมาสบตากับมัน..แต่ละคนเบือนหน้าหนีกับภาพที่สลดหดหู่ตรงหน้า ลมหายใจไอ้พี่เทค
เบาลงเรื่อยๆ...ตามันกำลังจะปิด..กูรีบลูบแก้มมันเรียกมันไว้อีกครั้ง
                  “พี่เทค...พี่เทค..อย่าเพิ่งหลับ..ไม่นะพี่..อย่าทิ้งผมไป..ได้ยินผมไหม?” ได้ผลมันปรือตาฝืน
ลืมขึ้น ทำปากขมุบขมิบไม่มีเสียง  กูอ่านปากมันพอเดาได้ว่า...รักพี่ไหม?....มันต้องการคำว่ารักจากกู...
ใช่แล้วมันต้องการคำว่ารักของกู...แม้แต่ไอ้พี่โต๋กูยังไม่เคยเอ่ยปากบอกรักเลยสักครั้ง...ขอโทษด้วยจริงๆ..ตอนนี้ลูกผู้ชายตรงหน้าเขาเสียสละอย่างมาก..ทำไมจะไม่ได้..ในเมื่อสิ่งที่ทำมันยิ่งใหญ่เกินกว่าที่กูควรจะได้รับเสียด้วยซ้ำ...หัวใจกูตอนนี้ยอมรับว่ากูรักมัน..รักน้ำใจมัน...รักการเสียสละของมัน..รักหัวใจรักของมันที่ยอมเสียสละเพื่อกูถึงเพียงนี้..
                     “ครับ...ตะเกียงระ....” กูพูดให้มันฟังช้าๆ ชัดๆ  ยังไม่ทันจบ..ทันเห็นมุมปากมันยกยิ้มเป็นครั้งสุดท้าย  ก่อนดวงตามันจะปิดลงพร้อมกับลมหายใจเฮือกสุดท้ายหลุดออกจากร่าง ไม่มีอีกแล้วพลังชีวิต...
มันไปแล้ว..มันจากไปแล้ว...กูสะอื้นร้องฮักๆ...ก้มหน้าซบมัน ปล่อยน้ำตาไหลอาบ  หยดไปบนหน้ามันเต็ม
ไปหมด..กูยังไม่ทันได้พูดรักมันจบ  มันยังไม่ทันฟังกูเลยด้วยซ้ำ...ทำไม..ทำไม?..แขนกูยกหัวมันกอดแนบอก...ทุกคนพยายามเข้ามาบีบไหล่ให้กำลังใจกู แต่ใครจะเข้าใจไหม?..ว่ากูเสียใจ...เสียใจที่มันต้องเสียสละตัวเองตายแทนกู..ทำไม..ทำไมต้องทำกันถึงขนาดนี้..มันโหดร้ายไปแล้ว...เห็นแก่ตัว...ใจร้ายมาก..เพื่ออุดมการณ์
ของตัว  ถึงกับเอาชีวิตคนอื่น...ไม่ไหวแล้ว...ตอนนี้ในหัวกูโกรธ..โกรธมาก..กูเงยหน้าขึ้นช้าๆ...ก่อนจะเปรย
พูดกับไอ้พี่เทคมันไปว่า...
                        “หลับให้สบายนะพี่ชายที่รักของผม...ไม่ต้องห่วงแล้ว..ไปอย่างสงบนะพี่...ครอบครัวของพี่...
ตะเกียงจะดูแลแทนเอง....ฮึก..อึก..ฮือ” แค้นนี้...ต้องแลกด้วยชีวิต...กูไม่เคยคิดทำร้ายใคร..ไม่แม้กระทั่งคิดทำใครถึงตาย...ไม่ไหวแล้ว..มันเกินไปจริงๆ...ความต่ำช้าที่พวกมันทำ..เกินให้อภัย..ชีวิตต้องแลกด้วยชีวิต...
กูสาบาน..จะส่งคนที่ทำกับพี่ไปนรกเพื่อชดใช้กรรม...รอลงโทษมันนะพี่..หลับเสียนะครับพี่ชาย...ค่อยๆ..ปล่อยศรีษะมันวางลงช้าๆ...ไอ้พี่บอมย์มันพูดขึ้นมาว่า
                     “ไปสู่สุคติเถอะเพื่อน...มึงคือพระเอกในหัวใจกู..เทค”
ก่อนจะเอามือมาจับมือพี่เทคพร้อมกับใช้มืออีกข้างตบหลังมือเบาๆ..ร่างไร้วิญญาณของพี่เทคได้รับการปลอบประโลมจากทุกคนที่ทยอยเข้ามาสัมผัสมัน พี่ครับหัวใจอันยิ่งใหญ่ที่เสียสละเพื่อพวกเราในครั้งนี้  จะไม่สูญเปล่า..ตะเกียงสัญญา...น้ำตากูยังไหลอาบแก้ม  แต่เสียงสะอื้นเก็บกลืนเข้าไปข้างใน  ให้หัวใจกูสะอื้นแทน...
ถึงเวลาชำระแค้น...
                  กรองกุมภ์....
กูไม่เคยคิดทำร้ายผู้หญิงมาก่อน..แต่สำหรับเธอขอยกเว้น...ปีศาจเลือดเย็นที่ฆ่าคนได้ไม่กระพริบตา...ทำให้เกิดการสูญเสียถึงเพียงนี้ สมควรต้องตาย....ถึงเวลาแล้วสินะ...ตะเกียงเจ้าพายุจะสำแดงเดชให้พวกมึงได้รู้จัก...
คนอย่างไอ้ตะเกียง...ถ้าไม่ถึงที่สุด...มันจะไม่ทำลายใคร...นี่มันเกินอภัย..ทำกับกูไม่พอ..ทำกับเพื่อนกู..พี่น้องของกู..ที่สำคัญ...พรากชีวิตพี่ชายไปอย่างไม่มีวันกลับ..รู้ไหม?...คนข้างหลังเค้าจะเสียใจแค่ไหน...พ่อแม่พี่เขา
จะรู้สึกอย่างไร...จงเตรียมตัวรับผลของการกระทำที่พวกมึงก่อได้เลย...กูขอสาบาน...อร๊าก!......เสียงโหยหวนสุดท้ายที่กูจะให้พวกมึงได้ยิน.........
Part  100
เจอหน้าคนรัก....
                  “ตะเกียงอย่าวู่วาม ใจเย็นๆ...เราต้องวางแผนกันก่อนจะทำไง...ตอนนี้พวกมันคงชะล่าใจ
คิดว่าตะเกียงกับพวกพี่มั่วกันเพราะพิษหนอนราคะ...พี่ว่าวินไปดูไอ้พวกที่เฝ้าเรามีกันกี่คน  พวกมันทำ
อะไรอยู่  ส่วนที่เหลือล้อมวงปรึกษากันก่อน”  พี่ชนะ..สวมบทแม่ทัพทันที  หลังจากเห็นว่ากูสงบสติอารมณ์
ลงได้มากแล้ว  แกเตือนสติต้องวางแผนให้รอบคอบ...จะประมาทฝีมือกรองกุมภ์ไม่ได้เด็ดขาด วิชามารที่นังปีศาจนั่นฝึกไม่รู้ว่าร้ายกาจแค่ไหน...เห็นทีต้องระดมความคิดนั่นแหละ กูปฏิญาณว่าจะไม่ยอมให้ใครต้องมาตายอีกเป็นอันเด็ดขาด
                  “ผมว่าเราเอาเสื่อม้วนศพเทคก่อนไหมพี่...ไม่ควรทิ้งมันไว้แบบนี้”  ไอ้พี่พรตพูดขึ้นมา
                  “อืมดี...จัดการเลย”  พี่ชนะเห็นด้วย...พูดจบก็ช่วยกันลากเสื่อปูพื้นตรงร่างไอ้พี่เทคนอนทับอยู่
ก่อนจะค่อยม้วนพันศพมันไว้ หามไปแอบตรงริมฝา...กูอธิฐานบอกมันในใจ.. ‘อดทนนิดนะพี่  ตะเกียงจะพาพี่กลับบ้านด้วยกัน’  ก่อนจะกลับมารวมกลุ่ม ซึ่งไอ้พี่วินก็เดินเข้ามาสมทบพอดี
               “พวกมันจัดคนเฝ้าเราไว้ 5 คน  หน้าประตู 2  ห่างราว 5 ก้าว  มันยืนคุยกันอยู่  อีกสามคนเดินตรวจรอบๆ  ทุกคนมีปืนเอ็ม 16 พร้อมมีดสปาต้าครบมือ”  พวกเราฟังมันรายงานกำลังพลของศัตรู
               “วินโทรศัพท์มึงอยู่ป่าว?”  ไอ้พี่บอมย์ถามไอ้พี่วิน
               “อยู่ในกระเป๋ากางเกงกูเนี่ยะแหละ”  ว่าแล้วมันล่วงออกมายื่นให้ไอ้พี่บอมย์ทันที
               “ไอ้โต๋  กะไอ้รันคงแทบอกระเบิดแล้วหวะ...โทรศัพท์กูแบ็ทหมดตอนไหนไม่รู้..”  พูดจบมัน
กดเบอร์โทรออกทันที...พวกเรารอฟังมันคุยโทรศัพท์  ไม่นานฝั่งโน้นก็รับสาย
               “โต๋กูเอง...-เอี้ย-มึงใจเย็นฟังกูก่อน...ตอนนี้พวกกูสลายพิษได้แล้ว  รวมทั้งตะเกียงด้วย..แต่ไอ้เทคจากไปแล้วหวะเพื่อน...ใช่มึงเข้าใจถูกแล้ว...มันยอมสละชีวิตช่วยตะเกียง..อย่างที่มึงรู้แหละ..มันใช้พลังสิงห์โตคำราม...บลาๆ...”  แล้วไอ้พี่บอมย์มันก็เล่าเรื่องราว อย่างละเอียดให้ไอ้พี่โต๋ฟัง  ไม่ลืมเปิดสปีคโฟนให้พวกกูได้ยินพร้อมกันไปด้วย เสร็จแล้วไอ้พี่โต๋ขอพูดกับกูหน่อย
               “พี่ครับ..ตะเกียงพูดครับ..”  ทุกคนเงียบฟังกูคุยกับมัน
               “ไม่เป็นไรใช่ไหม?...บอกพี่สิครับ”  เสียงทุ้มแสดงความเป็นห่วงอย่างไม่ปกปิด..ทำเอากู
จุกอก  หากมันอยู่ไอ้พี่เทคคงไม่ตาย  แน่นอนพลังสิงห์โตคำรามไอ้พี่โต๋ขั้นเทพ  คงช่วยกูโดยไม่ต้องมีใครสละชีวิต...กูสะกดกลั้นน้ำตาไว้ไม่ให้ไหลออกมา..จะอ่อนแอ ตอนหน้าสิ่วหน้าขวานไม่ได้
                  “ตะเกียงปลอดภัยดี...แต่พี่เทคเค้าเสียสละไปแล้ว”  อดเสียงสั่นไม่ได้เมื่อพูดถึงตรงนี้
                  “พี่เข้าใจ...อย่าเพิ่งโทษตัวเองนะครับ..ฟังพี่นะเราห้ามวู่วามใจร้อนเด็ดขาด  พวกเราพอมีเวลา
ตอนนี้พวกพี่รวมคนพร้อมแล้ว  พ่อสิงห์กับพ่อเกริกรอฮอร์ฯ ของกองทัพ..ซึ่งกำลังเดินทางมา 5 ลำ..เราจะ
ไปช่วยไม่เกินสามชั่วโมง นี่เพิ่งสี่ทุ่มราวตีหนึ่งเราคงเข้าไปถึงที่หมาย  เป็นไปได้จะไปให้เร็วที่สุด พวกตะเกียงต้องเล่นละครหลอกพวกมันไปก่อน..อย่าผลีผลามจู่โจม..อาวุธไม่มีกันสักคนห้ามทำอะไรเสี่ยงเด็ดขาด...รอพี่นะครับรู้ไหม?...”  มันบอกแผนให้ทุกคนได้ยินถ้วนหน้า..ต่างมองหน้ากันและพยักหน้าเห็นด้วยกับ
แผนนี้ แบ็ทโทรศัพท์ไอ้พี่วินกำลังจะหมด...กูรีบบอกมันไปทันที
                  “พี่ครับ...โทรศัพท์แบ็ทฯจะหมดแล้ว  ตกลงทำตามแผนของพี่ครับ...ยังไงตะเกียงต้องปิดโทรศัพท์ก่อน..พี่รู้ที่ตั้งพวกเราแล้วใช่ไหม?..ตะเกียงจะเก็บแบ็ทที่เหลือไว้คุยกับพี่เมื่อมาถึงที่นี่  จำไว้พวกเราอยู่
กระต๊อบหลังกลาง  นับจากซ้ายมือเยี่ยงมาหลังที่หก...มีเวรยาม 5 คน..ปืนเอ็ม 16 มีดสปาต้าครบมือ ส่วนกิ่ง
ซึ่งพี่คงรู้แล้วเธอคือปีศาจกรองกุมภ์กับริต้าน้องสาว  น่าจะอยู่บ้านหลังที่สี่  เพราะหลังนั้นใหญ่กว่าเพื่อน  ซ้ำยังเก็บสัมภาระของพวกพี่ชนะและทุกคนที่มาตามผมกับพี่พรตไว้ที่นั่นด้วย...มันคงใช้เป็นฐานบัญชาการ...
พี่ครับแบ็ทจะหมดแล้วแค่นี้ก่อนนะครับ”  กูรวบรัดเพราะแบ็ทเตือนจะหมดอีกครั้ง
               “ตกลง..พี่จำรายละเอียดได้หมดแล้ว  ตอนนี้พวกพ่อและทุกคนได้ยินที่ตะเกียงบอกและเข้าใจดี
เราจะวางแผนเข้าโจมตีอย่างรัดกุม..ดูแลตัวเองให้ดีนะครับ...”  พูดจบกูปิดมือถือทันที  ก่อนจะส่งคืนให้ไอ้พี่วินมันรับไป
               “เก็บไว้กับตะเกียงนั่นแหละ...เดี๋ยวไอ้โต๋มันมาจะได้ติดต่อเราได้..เห็นบอกไม่เกินตีหนึ่งใช่ป่ะ?..”
ทุกคนพยักหน้าเห็นด้วยให้กูเก็บโทรศัพท์ไว้กับตัว  กูเลยยัดใส่กระเป๋ากางเกง ก่อนจะมองตามสายตาพวกมันแต่ละคน...พระเจ้า!..กูไม่ได้สวมเสื้อ...หน้าอกมีแต่รอยคริสมาร์ก...ตายห่า...รีบลุกไปหยิบเสื้อที่ทิ้งกองตรงพื้นมาสวม  ..โชคยังดีที่มีกระดุมเหลือให้ติดสองเม็ด..ไม่งั้นถึงใส่ก็เหมือนไม่ใส่..พวกมันเหมือนรู้หลุบตากันระนาว....สาด...ยังมีอารมณ์คิดกันอีกเนอะ..
                  “พี่โต๋..บอกให้เล่นละครตบตาพวกมัน....แต่ตะเกียงไม่รู้ตัวนี่..ว่าตอนโดนพิษ..ออกอาการยังไง...กลัวจะทำได้ไม่เนียน”  กูบอกพวกมันไป  ถึงความกังวลที่ติดค้างในใจ
                  “งั้นเอางี้...พี่กะไอ้พรตจะเล่นเป็นตะเกียงแล้วนัวกันเองดีป่ะ!..” ไอ้พี่บอมย์มันเสนอไอเดีย
                  “ไม่โว้ย!...กูคงนัวกะมึงได้หรอกสาด...เห็นหน้าตาปากกูเปล่าเนี่ยะ!...บ่วมจนเลือดกลบขนาดนี้
หาตัวช่วยใหม่เหอะบอมย์”  ไอ้พี่พรตมันออกตัวทันที  จริงของมันเพิ่งสังเกตุหน้ามันจริงจัง  แก้มบ่วมช้ำทั้งสองข้าง  มุมปากเลือดแห้งเกรอะ  แถมช้ำเขียวซะขนาดนั้น ฝีตีนของกรองเกยหนักเอาการ  ซัดหน้าหล่อๆ ของไอ้พี่พรตจนจำแทบไม่ได้ ไอ้พี่รันเห็นเข้ากูว่างานนี้ทอร์นาโดลงแน่ๆ มันออกจะรักจะหวงคนของมันขนาดนั้น
                  “งั้นมึงเล่นแทน..ไอ้วิน...พวกเราเล่นเงียบกันมาร่วมชั่วโมงแล้วนะโว้ย  ก่อนที่พวกมันจะผิดสังเกตุ เริ่มเลยแล้วกัน...”  ไอ้พี่บอมย์มันไม่รอให้ไอ้พี่วินปฏิเสธ โจนเข้าใส่คลุกวงในคล่อมไอ้
พี่วินทันที แถมซุกหน้าไซร้ซอกคอขาวๆ  พร้อมทำเสียงครวญครางซะเหมือนเลย เล่นเอาไอ้พี่วินหน้าแดงก่ำไปเลย
                  “เห้ย!..เดี๋ยวๆ..-เอี้ย-บอมย์...มึงล่อกูไม่ให้ทันตั้งตัว  ตกลงมึงเล่นบทเป็นใครแล้วกูเล่นเป็นใคร...
สาดนิ”  ยังแอบประท้วงจนได้ไอ้พี่วิน
                  “กูก็เป็นตะเกียงตอนหื่นไง...มึงจำไม่ได้..ตะเกียงแม่งเข้ามานัวกูแบบนี้แหละ...ส่วนมึงก็ไม่ต้องเล่นเป็นใคร  เป็นตัวมึงที่โดนพิษสลายพลังนอนเฉยๆ  ให้กูนัวดีที่สุด...แล้วจะดีมากๆ..ท่ามึงจะไม่นอนแข็งอย่างเดียว ช่วยออกเสียงแสดงความรู้สึกประกอบด้วย  จะได้เว่อร์สมจริงเข้าไปอีก..โอเคป่ะ!..”  ไอ้-เอี้ย-พี่บอมย์...นั่นกูไม่รู้ตัวหรอก..เสือกพูดได้เต็มปาก ตอนกูหื่น...ไม่ต้องสาธยายหรอกกูจะบ้าตายไอ้พี่บร้า..
                  “ไม่โอเคหวะ!...ห่าบอมย์...ตะเกียงตัวเล็กนิดเดียว..ดูมึงดินี่ตะเกียงหรือควายกันแน่หวะ....
กูทำใจไม่ลงหวะ...เปลี่ยนเป็นตะเกียงเล่นกะกูดีกว่าไหม..รับรองกูจะครางให้เกินจริงเลยมึง”  ไอ้พี่วินยังค้าน
ไม่เลิก  แถมขอเปลี่ยนเป็นกูเล่นอีก..ไอ้นี่นิ
                  “เพี๊ยะ!...หุบปากไปเลยมึง..แล้วทำตามกูสั่ง...สัดนิ...อย่าเนียนนึกว่ากูรู้ไม่ทัน..ถ้าตะเกียงเล่นเอง...
เรื่องไรจะต้องให้มึงแสดงคู่..เป็นกูไม่ดีกว่ารึ..”  ไอ้พี่บอมย์มันโบดกระโหลกไอ้พี่วินไปเต็มๆ..เล่นเอาคนโดนทำคอย่นหน้านิ่วไปเลย..ก่อนจะเหวทับอีกรอบ...แล้วหันมาตวาดพวกกูพร้อมกันไปด้วย
                  “อ้าว!..จะนั่งชมกันอีกนานไหม?..เนียนไหมนั่น...โดนพิษสลายพลังกันไม่ใช่รึไง...นอนลงไป
สิเออ...บอกให้นอนลงไป...เดี๋ยวปั๊ด!..โบกรายตัวเลยนิ...อุ๊ย!..โทษทีพี่ชนะผมลืมตัวไปหน่อย...ผีผู้กำกับเข้าสิงห์เลยอินจัด..แฮ่ะ..แฮ่ะๆ”  พอรู้ว่าลามปามพี่ชนะเข้าให้  มันรีบออกตัวขอโทษอย่างไว...กระล่อนตัวพ่อจริงๆ
ไอ้พี่บอมย์...พวกกูได้แต่อมยิ้มส่ายหน้ากับมัน....แต่ก็ทำตามที่มันบอก..พากันแยกย้ายล้มตัวลงนอนนิ่งๆ
ตามจุดที่พวกมันเคยนอนมาก่อน...ปล่อยให้มันกับไอ้พี่วินเล่นบทเลิฟซีนกันให้หนำใจ ซึ้งมันก็แสดงกันต่อได้สมจริงมาก...หรือมันเกิดอยากเอากันขึ้นมาจริงๆว่ะ!
                     “อ่า..อือๆ..ซี๊ด..โอว!...”  ไอ้พี่บอมย์เล่นคลุกเคล้าไซร้ไปตามซอกคอหน้าอกไอ้พี่วิน.
ที่ได้แต่นอนตัวเกร็งแข็งทื่อแต่ปากส่งเสียงครวญครางซะคนฟังขนลุกสยิวกิ้วไปถึงไหนๆ...ไอ้พี่บอมย์มันเล่นบทหื่นแอคติ้งได้เวอร์มาก....เอาซะกูนึกว่ามันจะปี้กันโชว์ซะงั้น  ยังดีหน่อยที่มันไม่ถอดกางเกงออก  แค่ปลดกระดุมเสื้อเผยแผงอกขาวซุกไซร้อย่างเมามัน
                     การแสดงของไอ้พี่บอมย์กับไอ้พี่วิน....ทำของมันไปเรื่อยๆ..เหนื่อยก็พักแล้วมันก็เริ่มส่งเสียงครวญครางกันใหม่  แต่ก็ได้ผลหละนะ...เพราะพวก-เอี้ย-นั่นเดินมาส่องดูตรงประตูสักแป๊ปแล้วก็เดินกลับไป..
กูคอยสังเกตุฟังเสียงอยู่ตลอดถือว่าผ่านไปได้ดี...จบงานนี้มึงพากันไปสมัครเข้าวงการแสดงทั้งคู่คงดัง
ระเบิดหวะ...หน้าให้ตุ๊กตาทองชิบเป๋ง...
                     ผ่านไปร่วมเกือบสองชั่วโมง.....ที่ไอ้พี่บอมย์พักเหนื่อยสลับเล่นบทหื่นกับไอ้พี่วิน....ทันทีนั่นกูสัมผัสได้ถึงความผิดปกติ...เพราะไม่ได้ยินเสียงฝีเท้าเดินลาดตระเวนของพวกมัน เลยนอนนิ่งขยับเอาหูแนบพื้นกระต๊อบเดินพลังไทเก็กฟังเสียงความเคลื่อนไหวภายนอกดูให้แน่ชัด ส่งสัญญาณให้ไอ้พี่บอมย์มันพักการแสดงหนังสดสักครู่ หูกูจับเสียงฝีเท้าไม่ต่ำกว่าห้าคน หนึ่งในนั้นฝีเท้าคมเฉียบมาก...เงียบกริบแทบจับไม่ได้ถึงน้ำหนักของเท้าที่เหยียบลงพื้น...แสดงถึงพลังฝีมือไม่ธรรมดา...พากันตรงมาที่ประตู...กูรีบกระซิบบอกให้พวกมันนอนนิ่งๆ  ดูสิพวกมันจะทำอะไรกัน...แล้วประตูกระต๊อบก็เปิดออก...ก่อนที่พวกกูจะเห็นหน้าพวกมันทั้งห้าคนที่ทยอยกันเข้ามาในกระต๊อบ
               “ไอ้โต๋!...ไอ้รัน....โทนี่....พี่ตระกูล  พี่ตระการ...”
เสียงไอ้พี่บอมย์มันพูดขึ้นมาไม่ดังนัก...ก่อนจะผลุงรีบลุกขึ้นยืน  ซึ่งพวกกูพากันลุกตาม...
               กูกับมันจ้องตากันนิ่งๆ ไม่มีเสียงพูดทักทายสักคำ...สายตาที่มันมองกูแสดงถึงความห่วงใยฉายชัด
รื้อน้ำตานิดๆ...มันก้าวพรวดถึงตัวกูไม่มีคำพูดใดๆ ระหว่างเรานอกจากอ้อมแขนแกร่งที่รวบเอากูซุกอกมันจมมิดทั้งตัว พร้อมกดจมูกหอมศรีษะสูดหายใจยาวๆ นิ่งๆอย่างนั้น เสียงหัวใจกูหัวใจมันเต้นให้ได้ยินดังฟังชัด...กูยกแขนรวบกอดตัวหนาใหญ่ของมันไว้ทั้งตัว  อ้อมแขนนี้ แผ่นอกนี้..กลิ่นตัวของมัน..ผู้ชายคนนี้..คนที่ยืนอยู่ตรงหน้ากู...โตโต๋..สิงห์ราช ชีวิตนี้กูขาดมันไม่ได้...ถ้ามันอยู่ข้างๆกู...ไอ้พี่เทคคงไม่ตาย...ปีศาจกรองกุมภ์คงทำอะไรพวกกูไม่ได้...
                  ไม่ได้เจอกันเกือบอาทิตย์...กูเพิ่งรู้อ้อมกอดของมันสำคัญกับกูมากขนาดไหน...จิตสังหายที่คอยปกป้องกูมาตลอดมันแข็งแกร่งปานใด...กูสัมผัสได้ถึงพลังมหาศาลเหล่านั้นที่ตลบอบอวลห้อมล้อมตัวกูในขณะนี้....
                  “อะแฮ่ม!...ตกลงจะไม่ให้พี่กอดหายคิดถึงว่างั้น  ตะเกียง”  กูหน้าร้อนฉ่าทันที  กับคำพูดหยอก
ของพี่ตระกูล...ยังมีสายตาล้อเลียนของพี่ตระการอีก..หันไปดูรอบๆ  ไอ้พี่รันมันประคองลูบแก้มไอ้พี่พรตเบาๆ  ปานว่าแก้มเมียรักมันจะหลุดร่วงติดมือซะงั้น ส่วนไอ้พี่โทนี่คุยกับไอ้พี่บอมย์อยู่  พี่ชนะก็ยืนรอจังหวะพวกกูหายซึ้งกันอยู่มั้ง
                     ไอ้พี่โต๋เพิ่งสำนึกได้  ก่อนจะยอมคลายอ้อมแขนปล่อยกูจากอกมัน พี่ชายกูอ้าแขนออก  กูโผล่เข้าซบอกพี่ตระกูลพี่ใหญ่ของกูทันที พร้อมกับน้ำตาปริ่มจะไหลอาบหน้าอีกแหละ..ต้องรีบกั้นก้อนสะอื้นกลับเข้าไปให้ไว จะมาเล่นบทอ่อนแอนางเอกไม่ได้....ไม่งั้นกูจะกลายเป็นน้องน้อยไม่รู้จักโต...พี่ตระการก็เข้ามารวบกอดกูอีกคน  ทั้งสองคนต่างพากันลูบหัวกูเบาๆ  เหมือนที่เคยทำกันประจำ..
                     ในสายตาของพวกพี่ๆ ยังไงกูคงเป็นน้องน้อยพวกเค้าวันยังค่ำ ไม่ว่าจะผ่านไปกี่ปี พวกพี่
ก็รักและเอ็นดูกูมาก
                     “ขวัญเอยขวัญมา...ไม่เป็นไรแล้ว...ปลอดภัยแล้วนะครับ”
พี่ทั้งสองคอยผลัดกันพูดปลอบกูสลับลูบหัวไปมา....สักพักพวกกูถึงได้เลิกถามไถ่ความเป็นมาว่ามา
ยังไงกัน  สรุปพวกพี่ห้าคนเป็นกองหน้า  แอบเข้ามาช่วยพวกกูออกไปก่อน โดยจัดการเก็บเวรยามด้านนอกหมดแล้ว  แถมให้ทหารที่มาด้วยอีกห้านาย  เปลี่ยนเครื่องแต่งกายปลอมเป็นพวกมันถือปืนลาดตระเวนแทนเพื่อไม่ให้มีพิรุธ ส่วนพ่อสิงห์พ่อเกริก ไอ้พี่เต้  ไอ้พี่ต้า  ไอ้พี่ชัด  ไอ้พี่หน่อง กับทหารอีกสามสิบ
กว่านาย กระจายกำลังซุ่มอยู่ด้านนอก...
                     ตอนนี้จุดประสงค์เพื่อช่วยพวกกูกลับออกไป...แล้วค่อยบุกโจมตีพวกมันอีกครั้ง...หากต่อสู้หรือขัดขืนก็จับตายได้ทันที...เมื่อเข้าใจแล้ว พวกเราพากันล่าถอยออกไปจากกระต๊อบ  พี่ชนะไม่ลืมให้ไอ้พี่บอมย์ยักษ์สุดแบกร่างห่อเสื่อของไอ้พี่เทคไปด้วย แล้วพวกกูก็เร้นกายแฝงความมืดพากันกลับไปสมทบกองกำลังของพวกพ่อๆ  ที่รออยู่ไม่ไกลทันทีโดยไม่รอช้า
                        พี่ตระกูล  พาพวกกูเดินลัดเลาะตามป่าห่างมาพอประมาณ  ก็พบกองกำลังของพ่อสิงห์
พ่อเกริก..ซึ่งพอเห็นหน้ากูก็ถลาเข้ามากอดกูทันที  ก่อนจะจูบขมับปลอบกูเป็นการใหญ่ เราพ่อลูกทักทายปลอบโยนกันพอหอมปากหอมคอ  ก่อนที่พ่อจะให้พี่ชายกูเอาเสื้อมาให้เปลี่ยน  ค่อยรู้สึกดีหน่อยไม่ล่อ
แหลมนัก  ดีที่ไม่ค่อยสว่างมาก  ไม่งั้นขืนไอ้พี่โต๋มันเห็นลอยคริสมาร์กบนหน้าอกกูได้โมโหแน่นอนชัวร์
                        โชคดีที่อารมณ์ดีใจ..มันไม่ทันสำรวจและสังเกตุตัวกูละเอียด...ส่วนพี่ชนะได้รับการตะเบะทำความเคารพแบบทหารจากหัวหน้าหน่วยและนายทหารกองกำลังเข้ามาร่วมสนับสนุนปฏิบัติการกวาดล้างพวกกบฎในครั้งนี้ ก่อนที่พี่ชนะจะสั่งให้เอาธงชาติไทยพื้นใหญ่มาจัดการห่อศพให้ไอ้พี่เทคอย่างสมเกียรติ
พร้อมกับทหารสี่นายแบกศพมันไปใส่ฮอร์ฯ ที่จอดรออยู่ด้านนอกชายป่า...กูกับทุกคนเข้าไปยืนทำความเคารพศพมัน ก่อนจะพูดบอกมันในใจว่า ‘หลับให้สบายพี่ไม่ต้องห่วงอะไรอีกแล้ว ตะเกียงจะจัดการส่งคนที่มันทำร้ายพวกเราไปลงนรก  ให้พี่รอลงโทษมันอีกครั้ง’ แล้วพวกกูก็กลับเข้ามาฟังแผนการโจมตีในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้านี้
                     ไอ้พี่พรตมันได้รับการปฐมพยาบาลจากทหารแพทย์ที่ตามมาด้วยหนึ่งนาย แล้วถึงเข้าร่วมฟังแผนโจมตี ไอ้พี่รันสั่งให้มันอยู่ฝ่ายกำลังหนุนที่ฐาน  ไม่ให้เข้าร่วมกองหน้าที่บุกเข้าลุย แต่มันทำฟึดฟัดไม่พอใจบอกไม่ยอมเด็ดขาด  มันขอไปเอาคืนกองเกยที่บังอาจเอาเท้ากระทืบหน้ามันให้หายแค้น  ไอ้พี่รันถลึงตาขบฟันขู่มันอีกนั่น มันนั่งหน้าบูดแต่ก็ไม่ยอมฟังอยู่ดี  จนในที่สุดพ่อสิงห์เลยยุติศึกยอมให้มันตามเข้าไป
ลุยด้วย    รู้ว่าไอ้พี่รันห่วงมันมากจึงไม่อยากให้มันเข้าไปอีก ทั้งที่มือไม้มันครบสมบูรณ์เจ็บแค่ตรงหน้า แต่ก็นะในสายตาไอ้พี่รัน  มันเห็นไอ้พี่พรตใจร้อนวู่วามขี้โวยวาย  คงไม่อยากให้แฟนมันเจ็บตัวหรือเกิดการผิดพลาดอะไรขึ้นอีก....แผนที่พ่อสิงห์กับพ่อเกริกวางไว้มีดังนี้
                  กระต๊อบสิบหลังกับเวรยามลาดตระเวน  เราจะแบ่งกำลังเข้าจู่โจมพร้อมกันโดยไม่ให้ศัตรูไหว
ตัวทัน  ยกเว้นหลังที่หก  ซึ่งใช้ขังพวกกูเพราะเก็บกวาดเป็นที่เรียบร้อยแล้ว  ตอนนี้ได้ให้ทหารห้านายปลอมตัวเป็นพวกมันหลอกเดินเวรอยู่
                  พ่อสิงห์..พ่อเกริก...ไอ้พี่โต๋......ไอ้พี่รัน...ไอ้พี่พรต....รวมทั้งกูจะเข้าจู่โจมหลังที่สี่ คิดว่า
เป็นหน่วยบัญชาการใหญ่ของพวกมัน  และกรองกุมภ์กับกรองเกย  ระดับหัวหน้าของพวกมันต้องอยู่หลังนี้แน่นอนที่กูคิดไว้คงไม่ผิด  เพราะกระต๊อบหลังนี้ใหญ่มาก  กว้างขวางกว่าเพื่อน  แถมมีอุปกรณ์อำนวยความสะดวกครบครัน
                  พี่เต้..ไอ้พี่บอมย์...ไอ้พี่โทนี่...ไอ้พี่วิน...ไอ้พี่ชัด...ไอ้พี่หน่อง...ไอ้พี่ต้า.....พี่ชนะ..พี่ตระกูล..
พี่ตระการ..จะแบ่งกำลังสมทบกับพวกทหารอีกทีมละสี่นาย รวมแปดทีม....กระจายกำลังเข้าโจมตีอีกแปดหลัง...ทุกคนเน้นให้จับเป็นหากพวกมันยอมจำนนโดยดี..แต่ถ้าต่อสู้ขัดขืนสามารถจับตายได้เลยทันที...
                     จากนั้นทหารจัดการแจกเสื้อเกราะกันกระสุนที่ยืมมาจากกองทัพให้พวกกูใส่กันคนละตัว...
กูอดถามไม่ได้เพราะที่เห็นๆ ตอนนี้ขาดไปหนึ่ง  เลยถามออกไปว่า
                     “ทำไมตะเกียงไม่เห็นพี่กานเลยหละครับ”  พ่อกับทุกคนหันมองหน้ากูหมด..แล้วไอ้พี่โต๋มัน
ก็เป็นคนตอบเสียเองว่า
                     “มันขอตามมาด้วยแหละ...แต่พี่กับพวกพ่อๆให้เหตุผลว่าต้องมีคนของเราหนึ่งคนอยู่กับทีม
ทหารฝ่ายสนับสนุนกองหลังคนหนึ่ง...หากเกิดผิดพลาดอะไรขึ้นมาจะได้มีคนคอยประสานงาน...ที่สำคัญตะเกียงคงเข้าใจ...ว่าเพราะอะไรทุกคนถึงลงความเห็นว่าควรเป็นไอ้กานที่จะต้องอยู่ที่นั่นแทนที่จะเป็นคนใด
ในนี้”  กูพยักหน้าเข้าใจทันที นั่นสินะ..คงไม่มีใครอยากให้มันมาเห็นสภาพน้องกิ่งแฟนมัน  ที่กลายเป็นผู้นำฝ่ายกบฎ  ควบตำแหน่งนังมารได้ลงหรอก
                     หากต้องมีการบาดเจ็บล้มตายขึ้นแล้ว ทุกคนคงห่วงความรู้สึกของไอ้พี่กานมากกว่า  สู้ให้มันไม่ต้องเห็นกับตาแค่ได้ฟังคงเจ็บปวดไม่น้อยแล้ว กูเลยหมดคำถามและข้อสงสัย  พวกเราจึงรับแจกอาวุธประจำตัวกันคนละกระบอกเป็นปืนสั้นระบบกระสุนสิบนัดยิงต่อเนื่อง...พร้อมลูกปืนสำรองอีกคนละชุดรวมยี่สิบนัด  ส่วนของพ่อสิงห์  พ่อเกริก  พี่ตระกูล  พี่ตระการ  ไอ้พี่โต๋  ไอ้พี่เต้  ทุกคนมีปืนสั้นพกส่วนตัวมาเองไม่ใช่ของทหาร
                        เมื่อลงตัวเรียบร้อยแล้ว  พวกเราก็แยกย้ายกระจายกำลังกันเข้าควบคุมพื้นที่เป้าหมายทันที

ไอ้พี่รันประกบไอ้พี่พรตแจไม่มีห่าง  ไอ้พี่โต๋ก็ขนาบกูไม่ปล่อยเหมือนกัน  พ่อสิงห์กับพ่อเกริกตีคู่กัน  เราค่อยย่องกริบตรงไปยังบ้านหลังที่สี่ ซึ่งเงียบสนิทมีเวรยามประมาณสิบกว่านาย นับดูตอนนี้กำลังสนับสนุนพวกมันมากันตอนไหนมากมาย ทั้งที่ก่อนโดนวางยาทั้งชายทั้งหญิงกูคาดเดาตามที่เห็นไม่เกินห้าสิบ แต่ตอนนี้คิดว่าจะปาเข้าร่วมร้อยแน่นอน...งานนี้เอาละหวะ!...ขอเอาคืนหน่อยเหอะ..ปีศาจกรองกุมภ์...นังมารที่คร่าชีวิตพี่ชายของกูไป...มาเจอกันหน่อยสิมึง...

Klong · โพสต์ 2013-6-11 21:58:54

ขอบคุนครับ

kamaji · โพสต์ 2013-9-1 19:21:25

ขอบคุนคราบ

phzaa · โพสต์ 2013-10-21 02:23:25

ขอบคุนครับ

tarsii · โพสต์ 2013-12-13 10:45:20

ขอบคุณมากนะ

cawee · โพสต์ 2014-1-28 21:37:18

ขอบคุนคราฟ

Ninemadx · โพสต์ 2014-2-10 18:59:34

ขอบคุณครับ

minone · โพสต์ 2015-3-3 01:04:30

ขอบคุนคับ

ShangHai · โพสต์ 2015-3-6 00:10:41

ขอบคุณครับ

OneBe2 · โพสต์ 2015-3-21 21:31:51

kabuki · โพสต์ 2015-4-12 14:29:12

ขอบคุณครับ

Intra · โพสต์ 2015-10-7 17:52:50

โคตรซึ้งเลยตอนนี้

pt200 · โพสต์ 2015-12-8 03:35:25

ขอบคุณครับ

thine · โพสต์ 2015-12-22 06:51:48

ขอบคุณมากครับ

sugarxxx · โพสต์ 2016-5-9 01:23:09

ถึงบทโจมตีแล้ว

4_NAY · โพสต์ 2016-5-30 11:46:42

ตั้งแอ่านตอนพิเศษนึกว่าเป็นพี่บอมย์ซะอีก

chokeeis · โพสต์ 2016-5-31 07:13:40

ขอบคุนครับ

pt200 · โพสต์ 2017-5-12 22:18:16

ขอบคุณครับ

Soyu · โพสต์ 2017-8-20 14:40:48

ขอบคุณนะครับ

krittamm · โพสต์ 2018-1-10 09:34:31

ขอบคุณครับ

บัญชี		จำการเข้าสู่ระบบไว้	ลืมรหัสผ่าน
รหัสผ่าน			สมัครเข้าเรียน

ตะเกียงพิเศษ ??? 99 - 100

แสดงความคิดเห็น

แสดงความคิดเห็น

แสดงความคิดเห็น

สมาชิกจีโฟกาย 100%

สมาชิกระดับเพชรคู่

สมาชิกระดับตรีเพชร

สมาชิกระดับเพชรบริหาร

สมาชิกระดับมงกุฎ

สมาชิกระดับทับทิม

สมาชิกระดับแพลตตินั่ม

สมาชิกระดับไพลิน

สมาชิกระดับมรกต

สมาชิกระดับเพชร