ตะเกียงพิเศษ ??? 105 ( ตอนจบ )

tanya · โพสต์ 2013-6-10 07:54:00

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
สุดท้ายกูก็ต้องครางลั่น แพ้ทางมันจนได้...สิงห์โต๋..แม่งเชี่ยวมากอ่ะ...จะเหลือเหรอไอ้ตะเกียง...
ได้แต่คิดในใจ..วันนี้มันจะทำแพททริกยิงกี่ประตู....เฮ้อ....

Part  105
ลาก่อนเพื่อนรัก!....
                     “อ๊า...อือๆ....พี่โต๋...อย่า..พอก่อน...อึ้ย”
กูกำลังพยายามหลบหลีกปากไอ้พี่หื่นติดเซ็กส์วุ่นวายไปหมด  มันพยามซุกไซร้ไล่จูบกูไปทั่ว ทั้งปัดทั้งป้องพูดห้ามก็ไม่ฟัง  หลังกลับจากงานเลี้ยงส่งของเพื่อนๆ ที่จัดให้กูสองคน
                     พรุ่งนี้กูกับไอ้พี่โต๋ต้องเดินทางไปอเมริกา  ทั้งกูทั้งมันตัดสินใจไปเรียนต่อป.ตรี ที่นั่น...ตอนนี้
เราจบม.ปลายกันแล้ว..ทุกคนเลือกทางเดินของตัวเอง...ไอ้พี่บอมย์เอ็นฯติดที่เดียวกับไอ้พี่รันแต่คนละคณะ...
ไอ้พี่รันเลือกกราฟฟิกดีไซด์ตามไอ้พี่พรต  ทั้งสองคนวางแผนต่อยอดธุรกิจจิวเวอร์รี่ของตระกูลมัน...
ซึ่งกลายเป็นรุ่นพี่ปีสอง...ไอ้พี่รันต้องไปเป็นน้องใหม่เฟรชชี่ในคณะมันหละ
                     ไอ้พี่บอมย์เลือกเรียนการท่องเที่ยว  เพื่อมาดูแลธุรกิจโรงแรมและรีสอร์ทของมันเหมือนกัน...
ส่วนกูกับไอ้พี่โต๋เรียนที่แคลิฟอร์เนีย กูเลือกวิทยาศาสตร์  ไอ้พี่โต๋ลงกฎหมายกำหนดเดินทางพรุ่งนี้ แต่ตอนนี้สิ..มันกะล่อกูส่งท้ายกะเค้าด้วย..ไอ้บร้า!……
                     “น่านะ...ตะเกียง...นี่ก็เกือบอาทิตย์แล้วมัวแต่ยุ่งวุ่นวายกับเรื่องเดินทาง  พี่กับตะเกียงไม่ได้
ทำลูกกันเลย...เห็นใจพี่บ้างสิครับ...ยังไงคืนนี้พี่ก็ไม่ยอมด้วย..พวกเพื่อนเลี้ยงส่งเรา....ถึงคราวพี่ต้องส่งท้ายอำลาเตียงบ้างสิ...อีกนานกว่าจะได้กลับมาคิดถึงมันแย่...อย่าลืมสิครับ..ห้องนี้เตียงนี้คือความทรงจำครั้งแรกของเราสองคนนะ..ก่อนไปมารำลึกความหลังกันดีกว่า..”  กูอึ้งแดก...ฟังมันพูด..ให้มันได้ยังงี้สิไอ้สิงห์หื่น....เฮ้อ!..พูดจบคลุกวงในกูต่อทันที..แล้วเหตุผลแบบนี้...คิดว่าไง..กูจะเหลือเหรอะ..
                        “อือ...อ๊าๆ!...อ่าzzz”  เสื้อผ้าหลุดหายไปจากร่าง รวดเร็วทันใจทั้งมันทั้งกู....
จู่ๆดันคุกเข่าคร่อมกูหยุดทุกอย่างดื้อๆซะงั้น  อารมณ์ไอ้ตะเกียงก็สะดุดกึกตามเลยทีนี้....ปรือตาขึ้นมองเป็น
ห่าไร...พอกูยอมเสือกหยุดหงุดหงิดอะดิ
                        ตาย..ตาย..มันดันจ้องกูตาเยิ้ม...สำรวจร่างกายกูด้วยสายตาโลมเลียวิบวับ..อร๊าย...เขินอ่า..
เจอสายตาแบบนี้เข้าร้อนไปทั้งตัว...มือคว้าหมอนปิดหน้าตัวเองหมับเข้าให้...ไอ้พี่เลว..จะทำไม่ทำเสือกพากูอายอีกมึง...
                     “หึหึหึ!...ไม่ชินอีกหรือครับ...รู้ตัวเปล่าทำแบบนี้กำลังยั่วพี่อยู่น๊า...ไม่ต้องเอาหมอนปิด
พี่อยากมองหน้าตะเกียง”  พูดจบเสือกดึงเอาหมอนกูไปเฉยเลย...หวาย..หวาย...ที่พึ่งของกูไม่เหลือแล้ว...กำลังจะพลิกตัวมุดหมอนมันคงรู้ทัน ล้มทับลงมาซะงั้น  ก่อนจะประกบจูบร้อนผ่าวเล่นเอาหวิวสยิวกิ้วไปทันที
                  “อุ๊บ!...อือๆ!..” จูบจนกูแทบละลาย มันก็เคลื่อยย้ายฝากรอยจูบทั่วสรรพางค์กาย
จนกูต้องบิดร่างเร่าเพื่อบรรเทาความเสียวที่พี่แกปรนเปรอให้...เก่งจริงไอ้พี่บ้า...เรื่องแบบนี้โตโต๋โคตรเซียนเลยอ่า...สุดท้ายไอ้ตะเกียงก็เหลืออยู่ทางเดียว คือครางอย่างเดียวเป็นสิ่งที่กูถนัดแหละตอนนี้
                  “อ่าๆzzz..” ฟ่อนเฟ้นร่างกายกูจนพอใจ...มันก็ส่งนิ้วนำร่องเข้ามาสำรวจถ้ำหรรษาทันที....
แม้จะคุ้นเคยมาแล้วแต่กูก็เผลอเกร็งตัวรัดนิ้วมันทุกครั้งไป...ใครจะไม่ต่อต้านกันหวะ..ถ้ำนี้ธรรมชาติเข้าให้เป็นทางออก...เมื่อเจอด้านนอกบุกเข้ามา..เป็นธรรมดาที่ร่างกายจะต่อต้านทุกทีแหละน่า...สักพักพอเริ่มคุ้นชินรู้ว่าไอ้ที่กระดึบๆ อยู่เนี่ยะ..คือการทักทายจากเพื่อนเก่า ร่างกายถึงเริ่มผ่อนคลายลงลดการรัดเกร็งไปเอง..ซึ่งนั่นกูต้องให้ความร่วมมือหายใจยาวๆ ไปด้วย...แฮ่ะๆ
                  และไม่ต้องรอนาน...มังกรชมถ้ำก็เข้าทำหน้าที่ต่อทันที....พอสัมผัสได้ถึงท่อนเนื้อร้อนผ่าวดันแทรกเข้ามา....กูต้องนิ่วหน้าเพราะมันเจ็บจุกอึดอัดทุกทีสิน่า...ไอ้เรื่องนี้ก็เหมือนกันที่ต้องใช้ความพยายามอดทนให้มันผ่านพ้นไปให้ได้..แม้จะทรมานเล็กน้อยในขั้นตอนนี้...แต่หลังจากนั้นโอยไม่อยากจะแซด....
                  “อุก!...อ๊าๆ!..” ไอ้พี่โต๋มันรู้หนทางดี...มีเดินหน้านิดถอยหลังหน่อย...แล้วก็ดันลึกเข้ามา
ก่อนจะถอยหลังตั้งหลักครั้งสุดท้าย  ส่งท้ายทีเดียวพรวดมิดลำ...ไอ้ตะเกียงทำไง...ก็แค่ตั้งรับถ่างขาให้กว้างเข้าไว้....มือจิกไหล่มันแน่นครางลั่น..ก่อนจะโดนมันปิดปากบดจูบดูดเสียงครางหายไปในคอมันแทน...
               จากนั้นจังหวะดินโก้....รุมบ้า...ละตินอเมริกา...เทงโก้..ก็สลับสับเปลี่ยนควบคุมจากบั้นเอวไอ้พี่โต๋
บรรเลงเองล้วนๆ  โดยกูให้ความร่วมมือเต็มที่ในการเด้งรับทุกจังหวะ...อย่าได้ยอมเป็นอันขาด..มันเปลี่ยน
เสต็ปไหนมา...กูก็ร่อนรับทุกเสต็ปเพื่อไม่ให้เสียเปรียบได้เปรียบ..กูครางลั่น..มันก็ครางสนั่น...ช่วยกันขับขานบรรเลงเพลงรักก่อนโบกมือลาไทยแลนด์.....
               ผ่านไปยกแรก..ยกสองต่อเนื่อง...ยกสามปิดท้าย...กูถึงได้นอนตายซากไม่มีแรงขยับอีกแล้ว...
เหมือนตัวนิ่มให้มันเอาไปซุกไว้ในอก...ตัวกูก็รู้หน้าที่เพราะคำคื่นนี้หมดเวลาได้เวลาพักยาวเสียที...มุดเข้าซุกอกมัน..สูดกลิ่นอายความรักผสานกลิ่นตัวกรุ่นของหนุ่มรูปงามนามว่า...โตโต๋..สิงห์ราช...คนรักและแฟนอันถูกต้องที่พ่อแม่ทั้งสองฝ่ายยอมรับมันเป็นลูกเขยของตระกูล.วรเวทย์อัคนี.และกูเป็นสะใภ้เล็กของตระกูล..
สิงห์ราช.ด้วยประการละชะนี้
                     ณ สนามบินสุวรรณภูมิ คราคร่ำไปด้วยครอบครัวกูครบองค์ ครอบครัวสิงห์ราชไม่มีขาดหาย
สุดท้ายบรรดาพวกพ้องเพื่อนฝูง ตลอดจนรุ่นน้องที่โรงเรียนยกโขยงส่งเราทั้งคู่  ประหนึ่งนักกีฬาโอลิมปิก
ไปคว้าเหรียญทองกลับประเทศซะงั้น...
                     กูกับไอ้พี่โต๋..ต้องใช้เวลาหนึ่งชั่วโมงที่มีอยู่อย่างจำกัด  ยืนเป็นดาราดังท่ามกลางสายตา
ผู้เดินทางอีกนับร้อย..ให้บุคคลทุกคณะที่ว่า ผลัดเปลี่ยนหมุนเวียนกันเข้ามาบอกลา..กอด..โอบ..หอมแก้ม..
จับมือ..และเป็นครั้งแรกครั้งเดียว..ที่ไอ้พี่โต๋มันยอมให้คนอื่นได้กระทำการเช่นนี้กับร่างกายกูโดยมันไม่เหวี่ยง..
และกูเองก็ปล่อยให้มันได้มีโอกาสสัมผัสกับคนอื่น โดยกูไม่โกรธ
                     มาถึงวันนี้ตอนนี้...เพิ่งรู้ว่าเราสองคนเป็นที่รักของเพื่อนพ้องน้องพี่มากมาย...บรรดาแฟนคลับ
‘สิงห์ครองตะเกียง’ ร่วมร้อยชีวิต..ที่นำการ์ดอวยพร..ช่อดอกไม้ของขวัญเล็กๆ น้อยๆมามอบให้..โดยไม่คิดกันเลยว่ากูกับมันคงมีปัญญาเอาขึ้นเครื่องไปได้หรอก.....เดือดร้อนพ่อสิงห์ให้ลุงพีคนขับรถหอบไปเก็บท้ายรถขนกลับคฤหาสน์สิงห์ราช...รอพวกกูปิดภาคเรียนบินกลับมาจัดการทีหลัง...ส่วนพวกของกินเล็กๆ น้อยๆ กับการ์ดอวยพร...กูรวบเก็บยัดกระเป๋าสะพายไปไว้อ่านที่โน้นด้วย..
                     วินาทีที่เราทั้งคู่ต้องหันหลังเดินเข้าไปในส่วนต้องห้าม...ตามประกาศของสายการบิน..เป็นวินาทีที่คลอเคล้าไปด้วยน้ำตา...ความอาวรณ์...สายสัมพันธ์เพื่อนพ้องน้องพี่...เสียงเพลงร้องส่งที่พวกมันเตรียมกันมา
แบบเซอร์ไพรส์...คำสัญญา
                     ก่อนจากกัน...ขอสัญญา...ฝากประทับตรึงตรา..จนกว่าจะพบกันใหม่
                     โบกมืออำลา..สัญญากันไว้อย่างไร...ขอให้เรามั่นคงจิตใจ..ก้าวไปสรรสร้างความดี
                     โอ๋เพื่อนเอ๋ย...เคยร่วมสนุกกันมา...แต่เวลาต้องพาให้เราจากกัน..ไม่นานหรอกหนา
                     เราคงได้มาพบกัน...ไม่มีสิ่งใดขวางกัน..เพราะเรามั่นในสัญญา
                     หากแผ่นดิน...ไม่ฝังกาย...จะสุขจะทุกข์เพียงใด....น้อมกายยิ้มสู้ฟันฝ่า
                     ร้อยรัดดวงใจ...มั่นในคำสัญญา..สร้างสรรเพื่อมวลประชา...นี่คือสัญญาของเรา...
เสียงร้องประสานของทุกคน  ทั้งเพื่อนกู..เพื่อนมัน..รุ่นน้อง..ยืนร้องด้วยรอยยิ้มและคราบน้ำตา...พาเอากูกับมันซึ้งใจเต็มตื้นไปหมด..น้ำตาเราก็รื้นไหลเป็นทางเช่นกัน...นี่แหละหนา..ความสัมพันธ์ที่ผูกพันธ์กันมาตลอด..ทำให้เรารู้ซึ้งถึงคุณค่าคำว่าเพื่อน...รุ่นพี่...รุ่นน้อง...กูเลยตะโกนก้อง...พร้อมยกมือโบกกลับไป..ไอ้พี่โต๋มันก็ทำตามด้วยเช่นกัน
                  “ขอบคุณครับทุกคน....สัญญา...จะกลับมา...ลาก่อน ”
จากนั้นมันก็หันมาโอบไหล่กูพาเดินลับเข้าไปเตรียมตัวขึ้นเครื่อง..ท่ามกลางสายตาอาลัยของคนที่มาส่ง..
อยากบอกว่า..ไอ้ตะเกียงรักพวกมึงหวะ..เพื่อน..
               ชีวิตในวัยเรียนของกูกับไอ้พี่โต๋ปิดฉากลง...แต่ชีวิตคู่ในวัยอุดมศึกษา..ณ  ต่างแดนกำลังเริ่มต้นขึ้น
ใครต่างพูดเสมอว่า..อนาคตเป็นสิ่งไม่แน่นอน...จงทำวันนี้ให้ดีที่สุด..กูได้ยินได้ฟังมาตลอด...และกูเองก็ไม่มีข้อโต้แย้ง..เพราะไม่มีใครหยั่งรู้อนาคตได้จริงๆ ใครรู้ล่วงหน้าก็เทพแล้วหละจริงไหม?...
               คำว่าทำวันนี้ให้ดีที่สุด...คงเป็นบทพิสูจน์ที่ดีควรค่าแห่งการนำไปปฏิบัติจริงๆ..เป็นคำสอนของ
องค์พระศาสดาสัมมาสัมพุทธเจ้า..ที่พระองค์ท่านทรงตรัสไว้ว่า...จงอยู่กับปัจจุบัน..เพราะอดีตที่ผ่านมาแล้วนั้น..เราไม่สามารถย้อนเวลากลับไปแก้ไขได้...อนาคตเป็นสิ่งที่ยังมาไม่ถึง...เราจึงมิควรไปยึดติดกับมันมากนัก..ปัจจุบันต่างหาก..ที่เราควรดูแลเอาใจใส่..ใช้สติปัญญาทำทุกวินาที..ทุกเวลาให้มีค่าและเกิดประโยชน์กับตนเองและผู้อื่นให้มากที่สุด..คำสอนนี้ช่างเป็นสัจจะธรรมที่ไม่มีวันตาย..
                  ฉะนั้นอนาคตกูกับไอ้พี่โต๋จะเป็นยังไงไม่มีใครรู้...แต่ขณะนี้เวลานี้..มันกับกูยังเป็นคนรักของกันและกัน...เพื่อมิให้อนาคตเราต้องเปลี่ยนแปลงไปในทางที่เราไม่อยากให้เป็น...จะยากอะไรกับการที่จะหันมาดูแลกันให้มากๆ..รักกันให้มากขึ้นกว่าทุกวันที่ผ่านมา...กูกับมันคงแยกกันไม่ได้แน่ๆ..เพราะกูขาดมันไม่ได้...
ไฟตะเกียงย่อมดับเมื่อขาดน้ำมันฉันใด..ตะเกียงอย่างกูก็คงไร้หัวใจเมื่อขาดสิงห์โต๋เคียงคู่

Klong · โพสต์ 2013-6-12 00:25:21

ขอบคุนครับ

kamaji · โพสต์ 2013-9-1 20:45:43

ขอบคุนคราบ

phzaa · โพสต์ 2013-10-24 01:10:15

ขอบคุนครับ

tarsii · โพสต์ 2013-12-13 18:42:42

ขอบคุณมากนะ

cawee · โพสต์ 2014-1-28 23:15:54

ขอบคุนคราฟ

Ninemadx · โพสต์ 2014-2-12 17:44:26

ขอบคุณครับ

sasagib · โพสต์ 2014-2-25 16:32:43

ขอบคุณครับ

minone · โพสต์ 2015-3-3 02:00:40

ขอบคุนนะคับ

ShangHai · โพสต์ 2015-3-6 01:41:41

ขอบคุณครับ

Lion_heart · โพสต์ 2015-3-6 06:52:00

ขอบคุณครับ

AAA1234567899 · โพสต์ 2015-3-7 10:29:45

ขอบคุณครับ

watkrub · โพสต์ 2015-3-8 00:46:28

ขอบคุณครับ

iqdz · โพสต์ 2015-3-10 08:58:09

ขอบคุณครับ

OneBe2 · โพสต์ 2015-3-22 11:14:11

จบแล้วอ่า ขอบคุณมากครับ

kabuki · โพสต์ 2015-4-12 14:35:42

ขอบคุณครับ

pt200 · โพสต์ 2015-10-5 20:52:12

ขอบคุณครับ

Intra · โพสต์ 2015-10-8 04:50:31

ขอบคุณครับ

charmancoronalo · โพสต์ 2015-11-6 18:49:18

รอติดตามผลงานอยู่นะครับ ชอบมากครับ

doe · โพสต์ 2015-11-8 01:21:47

ชอบมากครับ ขอบคุณมากๆครับ

บัญชี		จำการเข้าสู่ระบบไว้	ลืมรหัสผ่าน
รหัสผ่าน			สมัครเข้าเรียน

ตะเกียงพิเศษ ??? 105 ( ตอนจบ )

สมาชิกจีโฟกาย 100%

สมาชิกระดับเพชรคู่

สมาชิกระดับตรีเพชร

สมาชิกระดับเพชรบริหาร

สมาชิกระดับมงกุฎ

สมาชิกระดับทับทิม

สมาชิกระดับแพลตตินั่ม

สมาชิกระดับไพลิน

สมาชิกระดับมรกต

สมาชิกระดับเพชร