เพราะรัก..จึงเปลี่ยนได้ ? 1 -2 ?

tanya · โพสต์ 2013-6-10 08:04:48

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
เพราะรัก....จึงเปลี่ยนได้
......เรื่องราวความมหัศจรรย์ของความรักที่เปลี่ยนแปลงผู้ชายคนหนึ่งไปทั้งชีวิตเมื่อนักเรียนทุนผู้อยู่ในกรอบตามแบบแผนของเด็กดี ต้องมาพบเจอกับเด็กช่างกลรูปหล่อหุ่นล้ำแต่ร้ายกาจสุดขั้ว
....ความสัมพันธ์ทางกายโดยไม่เต็มใจกลับกลายเป็นความผูกพันหัวใจของทั้งคู่
ความรัก...เปลี่ยนจอมวายร้ายให้กลายเป็นคุณชายแสนดี
ความรัก...เปลี่ยนผู้ชายธรรมดาให้กลายเป็นสาวสวยสมบูรณ์แบบ
ความรัก...เปลี่ยนคนเดียวดายให้หายขาดเมื่ออีกคนเข้ามาเติมเต็ม
พบกับรูปแบบความรัก....ที่เปลี่ยนทุกสิ่งได้...มากกว่าที่คุณคิด
Part  1
นี่หรือตัวเรา.......
               “-เอี้ย-วี! รีบไปไหนว่ะมึง? รอกูด้วย..สัด”  มาหมดสัตว์สงวน ซึ่งคนทั่วไปเขาไม่อยากอนุรักษ์เท่าไหร่ ไอ้คนที่พาพวกมันมาเพื่อนผมเองครับ ไอ้โรจ..ชื่อจริงนายโรจนะ วัฒนาภิรมย์ ลูกเจ้าของร้านทองแถว
วงเวียนใหญ่ คงไม่ต้องบอกไอ้นี่เจ็กครับ ยี่สิบปีก่อนเค้าเรียกเจ็กกันทั้งบ้านทั้งเมือง  เพราะพ่อแม่ อากงอาม่า พูดไทยม่าย..ค่าย..จาชัด สมัยนี้นิยมเรียกตี๋  เติมให้เท่ห์ตี๋อินเทรน  อ่านะ..ส่วนคนที่มันแหกปากเรียก ก่อนจะเดินกึ่งวิ่งตามมาอย่างเร่งรีบ คือผมเองครับ!
                  ผมชื่อ..วี..หรือนายกวี สิงห์สุริยะ  ไงครับชื่อหล่อไหม?
“มีไร? กูรีบซ้อมบอลไปช้าโค้ชดุกูตาย..มึงก็รู้กูเรียนทุนนักกีฬา ไม่ได้บ้านรวยอย่างมึงโดนตัดสิทธิ์ขึ้นมา..กูคงมีปัญญามานั่งเรียนกะมึงได้หรอก ค่าเทอมกว่าจะเรียนจบ กูซื้อทาวน์เฮ้าได้เป็นหลัง”
               ใช่ครับ!...ผมเป็นนักเรียนทุนนักกีฬาของโรงเรียนพาณิชยการ xxx  ซึ่งเป็นโรงเรียนเอกชนดังย่านฝั่งธน คนมีกะตังค์ถึงมีปัญญาเรียน แต่พวกที่ไม่รวยอย่างผมเรียนได้  เพราะทุนที่ว่านั้นแหละครับ  ของฟรีไม่มีในโลก เมื่อเรียนฟรีก็ต้องซ้อมบอลทุกวันจันทร์ถึงศุกร์ซ้อมมหาโหดร่วม 6 ชั่วโมง ผมเรียนรอบเช้าเลิกไม่เกินบ่ายสองโมง เริ่มซ้อมตั้งแต่บ่ายสามถึงสามทุ่ม อ่านสามเหมือนกัน แต่สามคนละเวลาเลยครับ หนักไหมล่ะ
กว่าจะถึงบ้านอาบน้ำกินข้าวทำการบ้านเข้านอนก็โน้นเลย ห้าทุ่มเที่ยงคืนประจำ ยิ่งเรียนบัญชีด้วยการบ้าน
คงไม่ต้องพูดถึง
                           แหกขี้ตาตื่นตีห้า พอหกโมงต้องรีบออกจากบ้านไม่งั้นสาย  เด็กนักกีฬามาสายฝ่ายปกครองส่งรายชื่อให้โค้ช โดนสั่งซ่อมให้วิ่งรอบสนามเพิ่มอีกสี่รอบ  ปกติวิ่งสิบรอบก็ขาลากแล้ว (สนามฟุตบอลมาตรฐานสี่ร้อยเมตร) รู้หรือยังครับว่าซ้อมหนักเป็นยังไง? ลืมบอกไปผมนักกีฬาวอลเล่ย์บอลชายครับ ไม่ใช่นักฟุตบอล แต่พวกผมมักเรียกสั้นๆ ซ้อมบอลเป็นอันรู้กันแล้วครับ
                     ที่พูดมาทั้งหมด คือกิจวัตรที่ผมทำอยู่ประจำมาเกือบสามปีแล้วครับ ใช่ครับผมเรียน ปวช.3
ปีสุดท้ายแล้ว ส่วนจะเรียนต่อปวส.ที่นี้หรือไม่ พูดได้เลยว่าไม่ เพราะอะไรนะหรือ?เพราะผมเบื่อบัญชี ถึงแม้ทางโรงเรียนจะเกริ่นให้ทุนผมต่ออีกสองปีก็ตาม ตอนนี้ผมกะเปลี่ยนแผนการเรียน บัญชีการบ้านเยอะโคตร
ยิ่งปีสามเรียนหนัก ทั้งบัญชีต้นทุน บันชีชั้นสูง บัญชีธนาคาร โอ้ย! อย่าคิดมันเลยครับ บัญชีเกือบ
7 เล่ม  การบ้านทุกวัน วันหนึ่งสั่งตั้งหลายข้อ  ดีหน่อยที่ผมเรียนดี เกรดทุกเทอม 3.5 ขึ้น ขืนต่ำกว่า 2.5
คงไม่ได้ทุนเรียนฟรีอีก  ต่อให้เป็นนักกีฬาก็เถอะ  เขามีมาตรการบังคับเกรดไว้ด้วย
                  ตอนนี้ผมได้รับการติดต่อจากมหาวิทยาลัยของรัฐ โควต้านักกีฬา ให้ไปสอบเอาแค่ 60 %
ผมจึงมุ่งไปทางนี้ดีกว่า อาจเป็นเพราะสามปีนี้ผลงานด้านกีฬาโรงเรียนผมโด่งดังมาก คว้าแชมป์ทั้งนักเรียนกรมพละ  เขตการศึกษาและนักเรียนกทม.  ติดสโมสรธนาคารดังอีกต่างหาก เอาเป็นว่าผมมีชื่อเป็นที่รู้จัก
ในวงการวอลเล่ย์บอลเยาวชนไม่น้อยว่างั้นเถอะ ยิ่งตำแหน่งที่ผมเล่นหาตัวเกิดอยาก มือเซ็ทครับตำแหน่งสำคัญของทีม  ถือเป็นหัวใจของวอลเล่ย์บอลก็ว่าได้ ขาดผมซะคนทีมไปไม่เป็นแน่ รู้หรือยังว่าผมสำคัญแค่ไหน 555!มาเข้าเรื่องไอ้เจ็กโรจต่อดีกว่า  มันเรียกผมเพื่อ?
                  “กูยืมบัญชีธนาคารมึงหน่อยดิ..กูทำโจทย์ที่จารย์ให้ในห้องไม่ทัน แก่บอกส่งไม่เกินสามโมง
ช้ากว่านี้แกไม่เซ็นต์ให้ว่ะ..โคตรเขี้ยวเลย  ของมึงส่งแล้วนี่ มาให้กูยืมซะดี ๆ เร็วให้ว่อง”  นั้นแหละครับ ประจำ! ผมต้องซัพพอตเรื่องการบ้านตลอด จับคู่รายงานไอ้เชี้ยโรจเป็นต้องกระโดดเกาะผมตั้งแต่ปีหนึ่งแล้ว รู้จักกันวันปฐมนิเทศน์ มาสนิทก็ตอนรับน้อง ดันเป็นบัดดี้กันอีก หนำซ้ำอยู่ห้องเดียวกันด้วย แยกแผนกมันตามผมมาเรียนบัญชี โรงเรียนผมแยกแผนกตอนปีสอง  ปีหนึ่งเรียนรวมทุกแผนก  บัญชี  การตลาด  เลขา
เรียน รด.ผมกับมันก็เรียนด้วยกัน  แต่น้ำใจที่มันให้ผมคือ?
               “พรุ่งนี้..ของหวานกูทับทิมกรอบ” ของกินแลกเปลี่ยน
               “จัดไปกูแถมแป๊ปซี่ให้อีก เป็นไงน้ำใจป๋าโรจคุ้มไหม?”  นั่นแหล่ะครับ ผมเอาสมุดบัญชีส่งให้
ก่อนจะแยกตัวเข้ายิมเปลี่ยนเสื้อผ้า  ลงซ้อมกีฬาตามปกติ
Part  2
ไอ้-เอี้ย-...กวนตีนกู.
                     วันนี้วันเสาร์ผมกับไอ้โรจเลิกเรียนเสร็จ (สมัยนั้นพาณิชย์มีเรียนวันเสาร์ด้วยแต่เลิกเร็ว)
ชวนกันมาเดินเล่นที่เซ็นทรัลลาดหญ้า ห้างดังแหล่งนักเรียนเที่ยว ถัดไปไม่ไกลเมอรี่คิงส์วงเวียนใหญ่
แถวบ้านไอ้โรจมัน ย่านนี้เดินจนรองเท้าสึกมาหลายคู่แล้ว ระหว่างที่พวกผมกำลังเล่นหยอดเหรียญ
ทดสอบพลังหมัดกันอยู่ เคยเล่นไหมครับที่หยอดเหรียญเสร็จให้เราอัดกำปั้นต่อยสุดแรงเกิด มันจะกระดอนขึ้นไปอัดเพดาน แล้วขึ้นแต้มให้รู้ว่าเราต่อยแรงได้แค่ไหน
                     นั่นแหล่ะ..ผมกับไอ้โรจแข่งกันอยู่ ใครแพ้หยอดเหรียญ ซึ่งผมชนะมันมาสามรอบแล้ว..
ควายจริง!กีฬาไม่ค่อยเล่น จะมาออกแรงแข่งกะผมที่ซ้อมทุกวันจันทร์ถึงศุกร์ ชนะได้ก็อัศจรรย์ล่ะมึง
                     “-เอี้ย-วี!...แม่งแรงควายว่ะมึง...กูหมดไปสามสิบแล้วนะ...ตัวอย่างกับกุ้งแห้ง  มึงเอาแรงมาจากไหนว่ะ!”  มันบ่นครับ คงเพราะเสียค่าหยอดรอบละ 5 บาท ทั้งของมันของผมหมดไปสามสิบได้ จริงอย่างที่มันบอกถึงผมเป็นนักกีฬา เชื่อไหมรูปร่างผมผอมบาง  สูงแค่ 168  เองครับ  ถึงต้องเล่นตัวเซ็ทไง เพื่อนในทีม
แต่ละคน  178  กันทั้งนั้น
                     ถึงผมจะตัวบางไม่หนาล่ำเหมือนคนอื่น แต่ข้อมือผมแข็งแรง ถึงสามารถเซ็ทบอลตั้งลูก
ให้ตบได้สบาย ไอ้ห่าโรจมันไม่เข้าใจตรรกะข้อนี้  เลยเสียค่าโง่ เพราะมันแพ้สามครั้งติดกัน ต้องทวงเดิมพัน
มันแหล่ะ..
                        “อะไรเล่า?..แพ้แล้วพาลว่ะ! ไม่ต้องไก๋เลยมึง ป่ะไปเลี้ยงขนมจีนน้ำยากูซะดีๆ”
พูดจบผมเข้าไปลากแขนมัน ให้กอดคอคงไม่สามารถ ถึงมันเจ็กตี๋แต่ดันสูง 178 แหน่ะ  เพื่อให้มันพาไปเลี้ยงขนมจีนน้ำยา ร้านอร่อยฝั่งตรงข้ามห้าง ร้านนี้มีทับทิมกรอบกะทิสดขายด้วย  เขาขายดีมาก อยู่มาเป็นสิบๆ
ปีแล้ว
                     “ไงมึง..เดิมพันกันป่าว?”  ขณะที่ผมกำลังจะลากแขน-เอี้ย-โรจไปด้วยกัน พวกเด็กช่างกลเข้ามาท้าผมเดิมพันต่อยหมัด...พวกมันมากันห้าคน เข็มหน้าอกกับหัวเข็มขัดบอกยี่ห้อโรงเรียนขึ้นชื่อ..เด็ก-เอี้ย-สุดโต่งที่สำคัญไอ้พวกเด็กช่างชอบมองเด็กพาณิชย์อย่างพวกผมเป็นตุ๊ดซะงั้น ไม่จำเป็นไม่ควรเสวันนากับพวกมัน ผมไม่สนใจกะเดินหนีจะได้ไม่ต้องมีเรื่อง
                     “เห้ย! ตุ๊ดเว้ย! กูว่าแล้วหน้าติ๋มๆ ทำมาต่อยโชว์ พอท้าเข้าหน่อยแม่งป๊อด  สงสัยรีบไปดูดจ๊วยกันว่ะ..555!”  ไอ้-เอี้ย-ตัวเดิมปากหาเรื่องสุด ๆ ผมโคตรโมโห แต่ต้องอดทนไม่อยากมีเรื่อง ยิ่งอยู่ในชุดนักเรียนด้วยไม่คุ้มครับ  ผมเป็นเด็กต่างจังหวัดอาศัยอยู่กับพี่สาว ซ้ำยังกำพร้าพ่อเหลือแต่แม่  เพื่อไม่ให้ทางบ้านผิดหวังเลี่ยงได้ผมเลี่ยงดีกว่า แต่ไอ้โรจมันไม่ใช่  มันเป็นคนแถวนี้ ผมบอกแล้วมันลูกเถ้าแก่ร้านทอง มาพูดจาดูถูกหยามมันแบบนี้ด้วย มันเลย?
                     “-เอี้ย-ดิ มึงว่าใครตุ๊ด..ควยเห่อะ! ท้าเดิมพันใช่ไหม เท่าไหร่ว่ามา” -เอี้ย-โรจสวนกลับไอ้คนพูดทันที..ท่าทางคงเป็นหัวโจก มันก้าวมายืนประจันหน้าไอ้โรจ ความสูงสูสีพอกัน ไอ้-เอี้ย-นั่นดูจะได้เปรียบนิดๆ
ด้วยแหล่ะ.. หน้าตาเหมือนคนใต้  คิ้วคมหน้าเข้ม ผิวสีแทน แถมเคราครึ้มอีกต่างหาก แขนแม่งมีแต่ขนดำพรืดไปหมด เสื้อนักเรียนปลดกระดุมสองเม็ด  มองเห็นขนหน้าอกแพลมเต็มพรืด ตกลงคนหรือว่าลิงกันหว่า?
                           แต่ถ้าไม่อคติไอ้เชี้ยนี้โดยรวมแล้ว..มันหล่อคมเข้มอย่างอิสลามประมาณนั้น  ตรงข้ามกับ
ไอ้โรจที่เจ็กตี๋ ตาชั้นเดียวผิวขาวตามแบบฉบับเชื้อสายจีนของมัน  ตัดกันยังกับขาวกับดำเลยตอนนี้  มองพวกเพื่อนมันแม่งแต่ละคนอันธพาลครองเมืองทุกตัว  ผมคงจ้องพวกมันนานไปหน่อย ไอ้-เอี้ย-หัวโจกกวนใส่ผม
ซะงั้น
                     “มึงมองอะไรกู?...กูไม่พิศวาสพวกตุ๊ดกระเทยว่ะ!..อย่าหวังจะได้อมได้ดูดกูเลยชาตินี้..555!”
แม่งดูปากมัน...ยัดเยียดให้กูจริงตุ๊ดกระเทยเนี๊ยะ ผมยังไม่ทันอ้าปากสวนมันกลับ  -เอี้ย-โรจแย่งพูดขึ้นซะก่อน
                  “มึงเลิกว่าเพื่อนกูซะที...มันไม่ได้เป็นอย่างที่มึงพูด...ให้เกียรติกันหน่อยดิพวก” พระเอกจริง
เพื่อนโรจ มีเรื่องขึ้นมาสู้ไหวป่าว?ได้ข่าวต่อยมวยไม่เป็นไม่ใช่ นี่ห้าต่อสองเลยนะเว้ย!
                     “ปกป้องกันจริง กูถามจริงมันเมียมึงรึไง?..กูเห็นเมื่อตะกี้ยังยื้อยุดฉุดแขนมึงอยู่นี่หว่า?”
อ่ะ!-เอี้ย-แล้วไง เหลือจะทนล่ะว่าจะไม่พูดแล้วน่ะ ถึงขั้นนี้เอาไงเอากันอย่างมากแค่ตายเกิดหนเดียวตายหนเดียว ลูกผู้ชายฆ่าได้หยามไม่ได้..จัดไป
                        “รู้สึกมึงข้องใจกะเพศกูจัง..ต่อให้กูเป็นอย่างที่มึงพูด กูไปเป็นอยู่บนหัวพ่อมึงรึไง?”
คำว่าพ่อหลุดปากผมไป มันปรี่เข้าหาทันที  ไอ้โรจจะขยับตาม เพื่อนมันที่เหลือสี่คน เข้าไปขวางไว้ไม่ให้เข้ามาช่วยผม `คุณ`-เอี้ย-เอามือจับคอเสื้อผมหิ้วขึ้น ผมก็เชิดหน้ามองตามันไม่มีหลบ ตัวต่อตัวไม่กลัวแม่งหรอก
ผมเป็นมวย พี่ชายเป็นนักมวยทั้งบ้าน  ชกมวยหาเงินเรียนกัน พวกมันพาผมไปซ้อมด้วย เลยทำให้เป็นตั้งแต่
อายุ 12  ก่อนเข้ากรุงเทพฯแล้ว มันง้างมัดแต่ไม่ยักต่อย กะพอมันต่อยผมก็หลบทัน  แถมเตรียมยกขาเตะอัดผ่าหมากมันด้วย ดันหยุดมือค้างไว้จ้องหน้าผมไม่กะพริบ  ตาแดงก่ำคงโกรธจนควันออกหูแหล่ะ  เล่นด่าบุพการีมันขนาดนั้น ไม่เข้าใจทำไมมันไม่ต่อย ท่าทางก็ตั้งใจจะต่อยผมอยู่แล้ว จู่ๆหยุดมือทำ-เอี้ย-ไร ผมไม่เข้าใจมันจริงๆ
                           “หึ..กูเปลี่ยนใจไม่ต่อยดีกว่า กูมีวิธีจัดการเด็ดกว่านั้นอีก รู้ไว้ไม่เคยมีใครด่าพ่อกู
แล้วลอยนวลไปได้ มีเรื่องในห้างตอนนี้ไม่คุ้ม เดี๋ยวเสียแหล่งหลีหญิงไว้ฟันหมด พวกมึงปล่อยไอ้-เอี้ย-นั่นไป ส่วนไอ้ห่านี้..เอามันมากับพวกเรา”  พูดจบพวกเพื่อนมันเดินเข้ามา ประกบจับแขนผมซ้ายขวา ดันหลังให้เดินไปกับพวกมัน ผมสะบัดตัวไม่ยอมทำตาม  แต่ต้องหยุดกึกเพราะสัมผัสถึงวัตถุบางอย่างจิ้มตรงข้างเอว แน่ใจหน้าจะเป็นมีด
                     “มึงจะยอมเดินไปดีๆ หรือจะให้พวกกูจิ้มมึงไส้ทะลักตรงนี้”  ผมเหลียวมองหน้ามัน
ซึ่งจ้องผมพร้อมกระทุ้งสิ่งที่ใช้จี้จิ้มเข้ามาตรงเอว รู้สึกเจ็บแปล๊บเข้าให้  ทิ่มเนื้อผมแหล่ะแค่นิดเดียว  มันคงตั้งใจพิสูจน์ให้ผมดูว่าพวกมันเอาจริง
ผมหันหลังไปดูไอ้โรจ  มันถูกอีกสองคนประกบเช่นกัน  ชั่วโมงนี้คิดว่าไหนๆ ก็ต้องไปกับพวกมันอยู่ดี
ขอต่อรองให้เพื่อนรอดก่อนดีกว่า เพราะไอ้โรจมันไม่เกี่ยว  ผมต่างหากที่ด่าพ่อไอ้-เอี้ย-นั่น คิดได้เลยตัดสินใจ
                              “มึงปล่อยเพื่อนกูไปก่อน...กูตามไปก็ได้....กูด่าพ่อมัน เพื่อนกูไม่เกี่ยว”  พูดจบ พวกมันหันไปขอความเห็นจากไอ้หัวโจก ซึ่งมันพยักหน้าอนุญาต ไอ้โรจจึงเป็นอิสระพอมันหลุดรีบตรงดิ่งมาหาผมทันที
                     “วี..มึงเป็นไงมั้ง?..มันจะพามึงไปไหน?”  หน้ามันซีดอย่างเห็นได้ชัด ยิ่งผิวขาวอยู่ด้วยพอซีด
ไม่มีสีเลือดยิ่งไปกันใหญ่  ผมตัดสินใจยิ้มให้ก่อนบอกมันไป
                     “กูตามไปเคลียร์กับพวกมัน มึงไม่ต้องห่วงไม่เป็นไรหรอก มึงรีบกลับบ้านไปก่อน  เจอกัน
วันจันทร์ที่โรงเรียน กูเอาตัวรอดได้สบายมาก”  มันจ้องหน้าผมไม่วางใจ  ผมพยักหน้าให้ คงขัดลูกตาไอ้-เอี้ย-
หัวโจกมันมั้งเลยเร่งซะ
                     “นี่!..มึงจะสั่งเสียกันอีกนานไหม กูจะได้ไปจองศาลารอ...-เอี้ย-เจ็กรีบไปเลยมึงก่อนกูเปลี่ยนใจลากมึงไปยำตีนอีกคน”  ฟังมันพูดดิ เลี้ยงหมาเต็มปากมันแหล่ะ  หมาเน่าซะด้วยแต่ละตัวถึงได้กลิ่นเหม็น
ขนาดนี้
                     “มึงจะเอาเพื่อนกูไปไหน จะทำอะไรมัน?”  ไอ้ห่าโรจก็นะ อุตส่าห์ข่มความกลัวกล้าถามอีก
                     “กูไม่เอามันตายหรอก แต่ก็ไม่แน่ถ้ามึงยังวอนไม่เลิก รำคาญขึ้นมา เตรียมรอฟังข่าวศพนักเรียนขึ้นอืดในเจ้าพระยาได้เลย”  ไอ้โรจโดนไอ้-เอี้ย-ตัวพ่อขู่เข้าให้  ตาแดงจะไปแหล่ะ..ผมรำคาญจัดยิ่งเห็นสภาพนี้
ก็เข้าใจอยู่มันลูกคุณชายขนาดนั้น  ชีวิตเคยมีเรื่องกะใครเขาหรือเปล่า  อดพูดขึ้นไม่ได้
                        “โรจ...มึงกลับไปก่อน กูไม่เป็นไรหรอกน่าเชื่อกูสิ...แล้วไงเจอกันวันจันทร์ หรือไม่มึงโทรเข้าบ้านกูโอเคป่ะ”  สมัยนั้นไม่มีมือถือ มีแต่โทรศัพท์บ้าน มันพยักหน้าเข้าใจ  ก่อนจะหันหลังเดินออกไป
ยังมีเหลียวมามองอีกเป็นระยะ  ผมได้แต่ถอนหายใจ แต่เรื่องตรงหน้ายังไม่จบ
                     “ไปได้แล้ว..” มันบอกเพื่อนมัน  ไอ้-เอี้ย-สองตัวนี้ก็ดันหลังให้ผมเดิน
                     “มึงไม่ต้องดันกู แล้วปล่อยแขนกูได้แล้ว  เดินเองได้ไม่หนีหรอกน่า  คำไหนคำนั้น  บอกไป
ก็ไปดิว่ะ..โรงเรียนกูมึงก็รู้จัก หนีได้มึงก็ไปดักหน้าโรงเรียนอยู่ดี”  ผมบอกมันไปนี่อีกปัญหาหนึ่งที่ผม
ไม่หนี  เพราะเรื่องมันจะไม่จบ  เคยมีเด็กโรงเรียนผมไปมีเรื่องกับเด็กโรงเรียนมัน  เรื่องแย่งผู้หญิงอะไรเนี๊ยะแหละ...สาว ๆพาณิชย์โรงเรียนผมขึ้นชื่อว่าสวยในย่านนี้เลยทีเดียว
                           ไม่ต้องแปลกใจที่จะมีนักเรียนชายโรงเรียนอื่นมาดักจีบอยู่ประจำ โรงเรียนไอ้-เอี้ย-นี้ก็หนึ่ง
ในนั้น  ที่รู้จักดีเพราะชอบมามีเรื่องหน้าโรงเรียนผมบ่อย ถึงกล้าพูดว่าป้ายยี่ห้อโรงเรียนมันเด็ก-เอี้ย-โคตร  ก็เด็กโรงเรียนผมเคยโดนรุมยำตีนหน้าโรงเรียนมาแล้ว  ผมถึงได้ตัดปัญหาเคลียร์ให้จบๆไปซะ  ขืนไปมีเรื่องต่อที่หน้าโรงเรียน  มีหวังซวยทั้งขึ้นทั้งล่อง ยิ่งผมเป็นนักเรียนทุนด้วยโดนหลายกระทงหากไปก่อเรื่องทะเลาะวิวาท  ไม่ว่าจะผิดหรือถูกก็โดนโทษทางวินัยอยู่ดี เคยมีรุ่นพี่เป็นตัวอย่างมาก่อน โดนตัดทุนแถมถูกรีไทร์ด้วย
ไม่คุ้มหรอกผมว่า
                        พวกมันยอมฟังปล่อยให้ผมเดินอิสระ โดยไอ้-เอี้ย-ตัวพ่อเดินนำ ไอ้สี่ตัวเดินประกบผมให้ตามไอ้-เอี้ย-นั่นไป ถึงหน้าห้างมันเรียกตุ๊กๆ (รถสามล้อเครื่อง) บอกสถานที่จะไปดันผมขึ้นนั่งตักไอ้-เอี้ย-ตัวพ่อ
ซะงั้น  ส่วนพวกแม่งนั่งอัดกันเต็ม  นรกแสรด..ทำไมกูตกอยู่ในสภาพอุบาทว์นี้ด้วยวุ้ย!
                        คงแปลกใจทำไมผมไม่ร้องให้คนช่วยเพราะอยู่ในที่ชุมชนต้องบอกว่าไม่มีประโยชน์
ไม่มีใครอยากยุ่งเรื่องเด็กช่างตีกันหรอก  ต่อให้ไล่ตีกันเป็นกลุ่มคนโดนรุมกระทืบอยู่ต่อหน้าก็ไม่มีใคร
กล้าช่วย  เค้ากลัวลูกหลง ยิ่งสมัยนั้นไม่มีมือถือด้วยเลี่ยงได้คนเขาพยายามไม่เข้าใกล้เป็นดีที่สุด..

GBOMK · โพสต์ 2013-6-14 19:42:27

ขอบคุณคับ

Klong · โพสต์ 2013-6-15 14:24:36

ขอบคุนครับ

dung · โพสต์ 2013-6-23 01:02:46

ขอบคุณนะครับ

KillTi · โพสต์ 2013-6-24 10:46:17

ขออ่านหน่อยน่ะ

gigusa · โพสต์ 2013-6-26 18:07:55

ขอบคุณครับ

nattan010 · โพสต์ 2013-6-27 16:08:48

ขอบคุนครับ

imanaji · โพสต์ 2013-6-27 23:16:07

ขอบคุนครับ

tarsii · โพสต์ 2013-11-23 01:13:17

ขอบคุณมากนะ

ton521 · โพสต์ 2013-11-24 02:37:41

ขอบคุนครับ

kamaji · โพสต์ 2013-11-24 09:33:40

ขอบคุนคราบ

mind010 · โพสต์ 2013-11-30 20:04:11

ขอบคุณครับ

cawee · โพสต์ 2014-1-14 23:52:18

ชอบมากๆคราฟผม

fivekung1234 · โพสต์ 2014-1-29 18:40:38

ขอบคุณครับผม

pongsakron01 · โพสต์ 2014-2-10 11:27:49

ขอบคุณครับ

Benz_omo · โพสต์ 2014-4-30 14:25:16

ขิอบคุณครับ

kiwwy · โพสต์ 2014-5-12 21:37:08

ขอบคุณมากๆค่ะ

Yhoon · โพสต์ 2015-4-24 14:33:25

pt200 · โพสต์ 2015-11-14 21:10:44

ขอบคุณครับ

tajarak · โพสต์ 2015-11-17 00:25:08

ขอบคุณครับ

บัญชี		จำการเข้าสู่ระบบไว้	ลืมรหัสผ่าน
รหัสผ่าน			สมัครเข้าเรียน

เพราะรัก..จึงเปลี่ยนได้ ? 1 -2 ?

สมาชิกจีโฟกาย 100%

สมาชิกระดับเพชรคู่

สมาชิกระดับตรีเพชร

สมาชิกระดับเพชรบริหาร

สมาชิกระดับมงกุฎ

สมาชิกระดับทับทิม

สมาชิกระดับแพลตตินั่ม

สมาชิกระดับไพลิน

สมาชิกระดับมรกต

สมาชิกระดับเพชร