เพราะรัก..จึงเปลี่ยนได้ ? 29 - 30 ?

tanya · โพสต์ 2013-6-14 15:16:55

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
“หึ..หึ..ไม่ต้องเขินหรอกฝึกไว้ให้ชิน...กูกลับชอบนะที่มึงใส่ใจกู”  ผมเฉหลบตามันหันมองทีวีไม่โต้ตอบไรมันอีก แกล้งตักข้าวกินไปซะทั้งที่ในใจเต้นกระดอนยังกะเค้ารัวกลองสะบัดชัยซะงั้น.....หวาย...หวาย...กูอายสาดๆ...เวร..?
Part  29
อยู่ด้วยกัน.
วันนี้ผมย้ายเข้ามาอยู่หอใหม่แล้วครับ พี่สาวย้ายไปอยู่นครสวรรค์เรียบร้อยแล้วเช่นกัน ส่วนคนเช่าบ้านคือคนที่พี่ชายพามานั่นแหล่ะ พี่เค้าชอบบ้านผมเพราะเป็นบ้านสองชั้นครึ่งปูนครึ่งไม้ เค้าสามารถพาครอบครัวมาอยู่ด้วยได้ คิดค่าเช่าตามที่คาดเอาไว้สี่พันบาทต่อเดือน ของใช้บางอย่างก็ยกให้พี่เค้าไว้ใช้ ทุกอย่างลงตัวดี พี่ชายก็ยังเป็นพี่ที่แสนดี..โทรมาคุยบ้าง แวะมากินสุกี้ที่ร้านบ้างอาทิตย์หนึ่งสองวัน..เราเจอกันบ่อย จนตอนนี้ผมย้ายเข้ามาอยู่ที่หอ จำเป็นต้องลาออกจากงานพิเศษ เดิมทีกะจะทำให้ถึงกลางเดือน แต่คงทำไม่ได้ไปกลับลำบาก..
เพราะที่ทำงานไกลจากมหาลัยผมเยอะคนละฝั่งเลยว่างั้น  กะเตรียมตัวซ้อมบอลฟื้นกำลัง..เสาะหาตำรามาติวอ่านล่วงหน้าดีกว่า เงินที่ได้จากการทำงานเกือบ ๆ ห้าพันบาท..บวกเงินเก็บที่มีแล้วพี่สาวทิ้งไว้ให้อีก ก็ปาเข้าไปเกือบสองหมื่น..ผมเอาฝากไว้ในแบ็งค์ คิดว่าไม่ลำบากไรแล้ว หันมาตั้งใจเรียนให้มากดีกว่า อย่างน้อยเงิน
ใช้จ่ายก็มีค่าเช่าบ้านทุกเดือน คนที่ช่วยผมขนย้าย..ไม่ใช่พี่ชายหรอก..เพราะพี่เค้าทำงานผมขนวันธรรมดาไม่ใช่วันหยุดอย่างที่ทุกคนคิดนั่นแหล่ะ -เอี้ย-กลมันออกรถใหม่ฮอนด้าซีวิกส์สามประตูสีดำ สมัยนั่นรถรุ่นนี้กำลังฮิตออกแนวรถสปอร์ต..คันไม่ใหญ่ไม่เล็กเท่าไหร่..ดูเท่ห์ ๆดี ราคาสามแสนกว่าแพงเอาการ..มันขับไปรับผม พร้อมกับปาวรนาย้ายของ ๆมัน เข้ามาสถิตย์เรียบร้อยอีกตะหาก มีขนหม้อหุงข้าว ไมโครเวฟ ตู้เย็นสามคิว ทีวี
คอมฯแบบตั้งโต๊ะรุ่น PC พร้อมเกมส์เพลย์แบบจอยกดน่ะ ฯลฯ ครบชุดที่มันขนมาใส่เต็มห้อง ผมมีโอกาสเจอแม่มันก็วันที่ย้ายของนั่นแหล่ะ แกขึ้นมาดูห้องด้วย..มันจึงแนะนำผมกับแม่ให้รู้จักกัน  หน้า-เอี้ย-กลถอดแบบแม่มันมาแด่ะ ต่างกันตรงที่แม่ผิวขาว..แต่-เอี้ย-กลมันดำ รู้ว่าได้ผิวพ่อมันมา มิน่าถึงไม่ขี้เหร่..เพราะโดยรวมแล้ว
แม่มันดูดีทีเดียว  แกก็ยิ้ม ๆ มีพูดกับผมว่า
“แม่ฝากดู ๆ กลหน่อยนะวี เห็นบอกเราเรียนดีด้วยนี่ ยังไงก็เข็นมันด้วยคน ให้ได้ปริญญากับเค้าสักใบน่ะ
กลัวจะเรียนไม่จบ แม่ขออย่างเดียวจะเกเรไรไม่ว่า อย่าพากันสูบบุหรี่ติดยาล่ะ แม่กลัวเรื่องนี้เรื่องเดียว กลมันใจร้อนนิสัยเอาแต่ใจ ดู ๆ วีเป็นคนใจเย็น แม่ฝากหน่อยแล้วกันนะลูก”  แกพูดประมาณนี้ ผมได้แต่ยิ้มๆ
ก่อนจะยกมือไหว้ลาแก เนี๊ยะแหล่ะครั้งแรกที่ได้เจอหน้าแม่-เอี้ย-กล แต่พ่อกับน้องสาวมันผมยังไม่เคยเจอ
ไม่กล้าถามไรมันหรอก เรื่องส่วนตัวของมัน เดี๋ยวมันอยากให้รู้ก็คงเล่าให้ฟังเองแหล่ะ ดูมันจะลัลล้าเป็นพิเศษ..กุลีกุจอจัดนั่นจัดนี้  ผมก็ปล่อย..อยากทำไรเรื่องของมันหันมาสนใจจัดของตัวเองเก็บเข้าที่เข้าทางให้เรียบร้อย...
หลายคนคงแปลกใจว่า..ไมผมยอมให้กลมันมาอยู่ด้วย คงตอบได้คำเดียวว่าไม่มีประโยชน์..ที่จะหาเรื่องชวนทะเลาะกับมันอีก มีการคืนเงินล่วงหน้าสี่พันห้าให้ผมเสร็จสรรพ หน้าใหญ่เป็นป๋าออกค่าเช่าเอง ผมต้องกลายเป็นผู้อาศัยโดยปริยาย พี่ชายเค้าก็รู้ว่ากลมาอยู่กับผมด้วย แกก็ไม่ได้ติดใจสงสัยอะไร คงคิดว่าเราเป็นเพื่อนสนิทกัน หนำซ้ำยังบอกว่าดีเสียอีกจะได้ไม่เหงา เจ็บป่วยขึ้นมาจะได้มีคนดูแลซะงั้น ทุกอย่างเหมือนลงตัวดี
อ๋อ!..ลืมบอกไปตั้งกะวันที่มันมาค้างบ้านผม หลังจากนั้นก่อนผมจะย้ายหอ มันมักแฉลบแว่บมานอนกับผมบ่อยขึ้น..สองวันโผล่..สามวันโผล่ ถ้าไม่ได้มาก็โทรมาหาบ้างไรบ้าง ไม่เงียบหายไปเหมือนที่เคยทำ  จนเริ่มชิน ๆ กับพฤติกรรมของมันล่ะ  อีกเรื่อง..มันคุยโทรศัพท์ทางไกลกับพี่สาวผมซะสนิท ยิ่งพี่เค้ารู้ว่าผมอยู่กับมันที่หอ....แถมทุ่นค่าใช้จ่ายด้วยแล้ว..แกกลับรู้สึกดีกับมันซะนี่ หายห่วงซะงั้น..กลัวผมจะลำบากเพราะไม่รู้จักใครในกรุงเทพฯ พอรู้ว่ามี-เอี้ย-กลอยู่ด้วยแกเลยหมดห่วง คุยกับมันถูกคอยิ่งกว่าไรอีก ไม่รู้ดวงถูกชะโหลกกันอีท่าไหน ฝากฝังให้มันดูแลผมอีกตะหาก คงเห็นว่ากลมันเป็นเด็กกรุงเทพฯ รู้ที่ทางเยอะเพราะเป็นเจ้าถิ่นม้าง
ไอ้ผมก็ไม่ไรหรอกแล้วแต่สองคนเค้าจะคุยกัน หลังจากมีไรกันวันนั้นจนถึงวันนี้ ครึ่งเดือนกว่าแล้ว..มันไม่ได้ล่วงเกินผมเลย แค่นอนกอดเฉย ๆไม่ได้ทำไรผมอีก ผมก็งง ๆกับมันเหมือนกัน..อ่านทางมันไม่ถูก ไม่เข้าใจ
แม่งสักอย่าง ใช่ที่พูดเพราะผมต้องการให้มันมามีไรกับผมนะ  คือมันแปลกใจไง มันนอนกอดผมซะทุกครั้งที่มาค้างด้วย  มีหอมมีจูบซุกไซร้บ้างแต่ก็ไม่ได้ทำไรมากกว่านั้น
ส่วนเรื่องสาว ๆของมันผมไม่รู้หรอกว่ายังไงกัน...คบใครอยู่มั้ง ตอนนี้ยังควงน้องเกศน้องดา หรือใครที่ไหนอย่างไร..ผมไม่เคยถามและไม่คิดจะถามด้วย ซึ่งมันก็ไม่เคยพูดถึง แปลกไหมความสัมพันธ์ของผมกับมัน......ดูดีพิลึกกึกกือเลยเน่อะ!..ผมว่านะ...
Part  30
ตัวตน..กลสิทธ์.
เชื่อไหม?...ตั้งแต่วันที่ย้ายหอเข้ามาอยู่แล้ว กระทั่งถึงวันนี้ผ่านไปอาทิตย์กว่า  เหลืออีกยี่สิบกว่าวันมหาลัยก็ทยอยเปิดเรียนแล้วด้วย ยอดชายนายกลสิทธิ์โผล่มานอนค้างแค่สองครั้ง  คือคืนแรก..และถัดจากนั้นมาอีกสองคืน สรุปผมเป็นผู้อยู่คนเดียวซะงั้น ส่วนตัวมันอะเหร่อ...เห่อ..เห่อ..เห่อ..ผมไม่รู้ว่ามันหายไปไหน
จู่ ๆแม่มันก็โทรเข้ามาที่เบอร์ห้อง  ผมยกหูรับสาย..
“สวัสดีครับ ห้อง xxxx  ผมวีพูดอยู่ครับ”
“หวัดดีจะลูกวี นี่แม่ของกลนะ..กลอยู่ไหมลูก..ขอแม่คุยด้วยหน่อยสิ”
“อา..คือ..ตอนนี้กลไม่อยู่อ่าครับ”
“อ้าว!..เหร่อ...ไปไหนจ๊ะ...แล้วจะกลับเข้ามาเมื่อไหร่?”
“ผมไม่รู้อ่าครับ...แม่มีธุระเร่งด่วนหรือเปล่าครับ?”
“แม่ติดต่อกลไม่ได้เลยนะลูก...กลไม่โทรหาแม่เลย...หลังจากวันที่แม่เจอวีที่หอ เป็นอาทิตย์แล้วล่ะลูก ตอนนี้
ตาของกลแอดมิดโรงบาลที่สุพรรณฯ อาการโคม่าไม่ไหวแล้วล่ะลูก แกเปรยอยากเห็นหน้าเจ้ากลมัน ญาติพี่น้องแม่ทางโน้น..โทรมาให้แม่พาเจ้ากลไปเยี่ยมคุณตาหน่อย นี่แม่กะจะไปพรุ่งนี้เลย แต่ติดต่อกลมันไม่ได้..เอาไงดีล่ะทีนี้ วีบอกกลให้แม่หน่อยได้ไหม...กลกลับหอกี่โมง?..ไว้แม่จะโทรมาหาใหม่ก็ได้”  ดูน้ำเสียงของท่านร้อนใจเหมือนกัน ผมอึก ๆอัก ๆ จะบอกว่า-เอี้ย-กลมันไม่ได้มานอนที่นี่เป็นอาทิตย์แล้ว ก็ไม่กล้าพูดออกไป...เลยตอบแกไปว่า
“ผมไม่แน่ใจว่ากลจะกลับกี่โมง คืนนี้จะกลับหรือเปล่า...คือผมหมายความว่า บางทีกลก็ติดธุระอยู่กับกลุ่มเพื่อนเก่านะครับ คุณแม่มีเบอร์โทรติดต่อกลับไหมครับ เผื่อได้เรื่องยังไง ผมจะโทรไปบอก”  นี่เป็นทางออกเดียว
ที่ผมทำได้ตอนนี้
“ตกลงจ๊ะ...ไงวีจดเบอร์โทรบ้านแม่ไว้ แล้วโทรบอกแม่อีกทีก็ได้ เบอร์ 02xxx...ได้เรื่องยังไง..อย่าลืมโทรบอกแม่น่ะ”  นั่นคือการพูดคุยผ่านโทรศัพท์ของผมกับแม่-เอี้ย-กลมัน
พอรู้อย่างนี้ผมก็อยู่เฉย ๆไม่ได้แล้ว  ไม่รู้ว่าอาการโคม่าของตามันหนักหนาสาหัสขนาดไหน คิดได้ดังนั้น..
คงจะอยู่รอให้-เอี้ย-กลมันกลับมาหอไม่ได้แล้ว ต้องลองไปตามหามันดู จุดแรกที่ผมพอนึกได้ก็หอเก่ามันที่ผม
เคยไป ไม่รู้ว่ามันคืนหอไปหรือยัง คิดในทางที่ดีว่ามันไม่ติดต่อไปบ้าน มันคงยังไม่คืนหอหรอก ไม่งั้นมันจะมุดหัวอยู่ที่ไหนที่สำคัญ..อย่างน้อยไอ้ก๋อย ไอ้ต่อน่าจะพอรู้ว่ามันอยู่ที่ไหน จัดการอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า คว้ากระเป๋าตังค์เดินไปขึ้นรถเมลล์ตรงดิ่งไปเจริญนครหอมันที่ผมเคยไปทันที....................
บัดนี้ผมมายืนหน้าบ้านที่มันเรียกว่าหอเรียบร้อยแล้ว ครั้งนี้เป็นครั้งที่สามผมมาเหยียบที่นี่ ภาพความทรงจำ
เก่า ๆ ที่เลวร้ายผุดขึ้นมาในหัว จนต้องสลัดมันทิ้งไป เหลือบเห็นรถฮอนด้าซีวิกส์สามประตูของ-เอี้ย-กล
มันจอดอยู่ อุ่นใจขึ้นมาทันทีตัวมันคงอยู่ข้างในแน่นอน  ตัดสินใจเดินเข้าไปในบ้าน ได้ยินเสียงเพลงดังลอดออกมาสนั่น แสดงว่ามีคนอยู่ ค่อยยังชั่วไม่ได้มาเสียเที่ยว อุตส่าห์นั่งรถเมลล์มาตั้งไกลกว่าจะมาถึง  นั่งรถ
ตั้งสามต่อแน่ะ...ถือโอกาสเคาะประตูทันทีที่เดินมาถึงตัวบ้าน แต่เหมือนจะไม่มีใครได้ยินเสียงเคาะประตู
ของผม ตัดสินใจเคาะแรงขึ้นดังดัง
“ก๊อกๆ!.”
"ใครว่ะ!...ไมไม่เปิดเข้ามาเลย ไม่ได้ล๊อคโว้ย!.”  ได้ผล..-เอี้ย-ตัวใดตัวหนึ่ง ตะโกนฝ่าเสียงเพลงให้ผมได้ยินแล้ว แต่แม่ง!...กูจะรู้ไหมว่าประตูไม่ได้ล๊อค..สัด..
ผมเปิดเข้าไปทันที..ถือว่ากูเคาะบอกแล้วนะ ปรากฎว่าภาพที่ผมเห็นตรงหน้า หนุ่มสาวไม่ต่ำกว่ายี่สิบคน ตั้งวงเหล้าเมากันกำลังได้ที่ นั่งกอดกันนัวก็มี  เคาะขวดเคาะจังหวะไปพร้อมเสียงเพลงที่เปิดจากเทปคลาสเซ็ท
สูบบุหรี่ควันโขมงโฉงเฉง คละคลุ้งไปหมด ไม่รู้ยอดชายนายกลสิทธิ์นั่งอยู่ตรงไหน ทุกสายตาหันมามองผมเป็นจุดเดียว คงแปลกใจที่จู่ ๆ ผมเป็นใครมายืนปั้นจิ้มปั้นเจ่ออยู่ได้...
“อ้าว!..วี..มึงมาได้ไงเนี๊ยะ?”  อ่าห่ะ...มีคนทักชื่อผมขึ้นมาแล้ว ผมเพ็งมองหน้ามัน เพราะมันนั่งมุมอัพ คือพวกมันปิดประตูหน้าต่างหมด สงสัยไม่อยากให้เสียงเพลงดังลอดออกไป อีกอย่างไฟที่มันเปิดดันเปิดไฟสีส้ม
สีแดง  ผมเลยมองไม่ชัด ไอ้คนที่ร้องทักชื่อผมลุกขึ้นยืน ถึงได้เห็นหน้ามันถนัด
“ก๋อย..กูมาตามหากลมัน มึงเห็นมันป่าว?”  ใช่แล้วครับ...-เอี้ย-ก๋อยนั่นเอง ก่อนจะเริ่มเห็น-เอี้ย-ต่อ -เอี้ย-นัท -เอี้ย-วิทย์ ที่พอได้ยินว่าผมมาทำไม พร้อมใจกันผิวปากหวือออกมาแบบไม่ต้องนัดซะงั้น ผมหน้าร้อนวูบ...รู้ว่าพวกมันหมายถึงอะไร -เอี้ย-อยู่รวมกันครบก๊วน แถมมีมาเพิ่มอีกนับสิบกว่าคน รวมผู้หญิงอีกห้าหกคน กะคราว ๆด้วยสายตาตอนนี้เป็นยี่สิบได้มั้ง แต่ช่างเถอะจะมามัวนึกอายก็ใช่ที่ ตรงข้ามพอพวก-เอี้ย-มันทำแบบนั้น ทำให้ความสนุกครึกครื้นที่มีอยู่สะดุดกึก หันมาสนใจผมยิ่งกว่าเดิม ถึงขนาดใครบ้างคนเอื้อมมือไปกดปิดเทปให้เงียบ
ซะงั้น ก่อนที่-เอี้ย-ก๋อยมันจะทันตอบคำถามผม ไม่รู้ใครชิงพูดขึ้นมาซะก่อน
“ใครว่ะก๋อย..พวกกูไม่เคยเห็นหน้า รู้จักกับมึงเหร่อว่ะ?”  ไอ้คนถามหน้าตาตี๋ ๆ รูปร่างหน้าตาก็โอเค
มองโดยรวม แต่สายตาที่จ้องผมดิ ไม่ชอบเลยดูจาบจ้วงขยะแขยงพิลึก หรือผมคิดไปเองก็ไม่รู้นะ....
“อืม..กูรู้จักดิ....ไม่มีไรนพ..มึงหนุกต่อเห่อะ”  -เอี้ย-ก๋อยหันไปบอกไอ้คนเมื่อกี้ รู้แล้วว่ามันชื่อนพ
“คนสำคัญหรือเปล่าว่ะ!...กูหมายถึง...กับพวกมึงนะ..ขอกูหนุกได้ไหม?”  ไอ้คนชื่อนพมันพูดกับไอ้ก๋อย
ผมไม่เข้าใจความหมายที่มันคุยกัน รู้ที่หลังว่า-เอี้ย-นพนี่แหล่ะ ตัวที่ชอบตุ๋ยผู้ชายที่-เอี้ย-กลมันเคยพูดถึง  ผมยืนรอคำตอบว่า-เอี้ย-กลมันอยู่หรือไม่อยู่เท่านั้น ในขณะที่ไอ้นพยังจ้องผมไม่เลิก หนาวยะเยือกไงไม่รู้กับสายตามัน
“มึงอย่ายุ่งเลย..ห่านพ...คนของไอ้กลมัน.”  นอกจากมันจะไม่ตอบผมแล้ว มันสองคนยังเสือกหันไปคุยกัน
ซะอีก ไอ้นัทยื่นมือไปกดเทปเปิดเพลงแด็นซ์ของพวกมันต่อ เริ่มปะโลงโป่งฉึ่งกันอีกล่ะ พวกผู้หญิงบางคนก็
นั่งตัก บางคนก็เข่าเกย นั่งซ้อนกอดกันก็มี โยกไหล่ส่ายเอวขะยึกขะยือกันเป็นที่สนุกสนาน เห็นแล้วนึกสงสารพ่อแม่จริงเชียว จะรู้กันไหมนี่ว่าลูกสาวตัวเองมาทำอะไรอีแบบนี้ อนาถในใจลึก ๆ
“ก๋อย...กูมีธุระกับกลมัน มึงรู้ไหมว่ามันอยู่ไหน?” ผมทนรอไม่ไหว ถามมันไปอีกครั้ง...จน-เอี้ย-ต่อมันเป็นฝ่ายตอบขึ้นมาแทน
“ธุระด่วนป่าวว่ะ!..วี....ถ้าไงไม่รีบมาก..มึงรอสักครึ่งชั่วโมงได้ไหม..ตอนนี้ไอ้กลมันยุ่งอยู่นะ...”
พูดจบมันทำพยักเพยิดไปที่ห้อง-เอี้ย-กล ที่ปิดประตูเอาไว้ ผมพอจะเข้าใจแล้วว่ามันมีอะไรไม่สะดวก แต่จะให้รอคงไม่ดีกว่า ผมไม่ชอบบรรยากาศแบบนี้ ทั้งเหล้าบุหรี่ผู้หญิง โอ้ย!...ไม่อยากจะนึก พวกมันวัน ๆคงไม่คิดทำไรให้เป็นประโยชน์กันแล้วมั้ง ส่วน-เอี้ย-ตัวปัญหาที่ทำให้ผมต้องระเห็จ มาตามหามันอยู่นี่ คงกำลังมั่วเซ็กส์อยู่
เป็นแน่ ผมสาบานเลยว่า.....วินาทีนั่น...ความรู้สึกผม ที่มีให้-เอี้ย-กลติดลบกระจุย แทบไม่มีความรู้สึกดีดีหลงเหลือเลยสักนิด ถึงขนาดคิดไปไกลเลยว่า กลับไปถึงหอผมจะรีบย้ายห้อง หาที่อยู่ใหม่แล้วย้ายสัมภาระตัวเองออกจากห้องเดิมให้เร็วที่สุด จะไม่มีวันติดต่อกับ-เอี้ย-กลมันเป็นอันขาด หลบได้ก็จะหลบทุกวิถีทาง
แต่ปัญหาเฉพาะหน้าตอนนี้ ไม่อยากรอแล้ว อยากออกไปพ้น ๆตรงนี้ให้เร็วที่สุด จึงเอ่ยปากบอก-เอี้ย-ต่อมันทันที
“กูคงไม่รอหรอก เอาเป็นว่าธุระด่วนของบ้าน-เอี้ย-กลมัน มึงจะเรียกมันออกมาฟังก่อน หรือให้กูเขียนใส่กระดาษทิ้งไว้ให้ก็แล้วแต่ กูไม่รับผิดชอบนะถ้าเกิดไรขึ้นมาทีหลัง  กูแค่รับปากเป็นธุระตามที่แม่มันขอเท่านั้นเอง
พวกมึงตัดสินใจกันเองก็แล้วกัน”  พวกมันไม่มีใคร ขยับทำไรสักกะอย่าง ผมรำคาญคิดว่าฝากบอกไปก็แล้วกัน ช่างหัวแม่งเถอะ ถ้าจะมีคนรู้เป็นโขยง ในเมื่อทำไรไม่ได้ มันคงไม่ห้ามเป็นความลับละมั้งเรื่องนี้ เลยตัดสินใจพูดฝาก-เอี้ย-ก๋อย-เอี้ย-ต่อไปทันที
“บอกมันว่าตามันที่สุพรรณ อาการโคม่าแอดมิดนอนโรงบาลที่สุพรรณ แม่มันต้องการพามันไปด่วน ตามันเพ้ออยากเจอมันมากรอมันอยู่ตอนนี้”  ผมพูดเสร็จ พวกมันเงียบเสียงลงอีกครั้ง  ด้วยการที่-เอี้ย-ก๋อยมันยกมือห้ามไม่ให้ส่งเสียง แถมหันไปส่งสายตาให้-เอี้ย-นัทปิดเทปอีกรอบ ก่อนจะถามผมอย่างไว...
“มึงว่าไงนะ ขออีกรอบดิ..วี”  ผมไม่อยากคุยกับพวกแม่งแล้ว พูดไปพวกมันก็ไม่ใช่-เอี้ย-กล ทำไมต้องพูดซ้ำ ๆหลายครั้ง ที่สำคัญเมื่อกี้ผมก็พูดออกชัดเจน แถมพวกมันก็ไม่ได้หูหนวก ทำไมต้องมาถามซ้ำซากอยู่อีก แทนที่จะบอกมันไปใหม่ ผมกลับหันหลังก้าวออกประตูทันที  แต่......
“เดี๋ยว!..วี..มึงอย่าเพิ่งไป กูจะลองเรียกมันให้ มึงพูดกับมันเองแล้วกัน”  พูดจบมันไม่รอฟังผมตอบ  ตรงดิ่งไปเคาะประตูห้อง-เอี้ย-กลทันที
“ก๊อกๆ..ก๊อกๆ!”  เงียบไปสักครู่ ประตูถึงแง้มเปิดออกครึ่งเดียว พร้อมกับน้ำเสียงรำคาญ ไม่พอใจที่มีคนรบกวน ดังลอดออกมา
“เคาะ-เอี้ย-ไรว่ะ?...มีไร-เอี้ย-ก๋อย..เคาะห่าไรมึง”  -เอี้ย-กลเองครับ เห็นมันนุ่งผ้าขนหนูพันเอวผืนเดียว คิ้วผูกโบว์หน้ายุ่ง..ยืนตรงประตูที่แง้มครึ่ง ๆ มันไม่เห็นผม กำลังต่อว่าเพื่อนมัน..ที่มาขัดจังหวะมันเข้า -เอี้ย-ก๋อยไม่ตอบ
แต่กลับถอยฉากเปิดทางที่ยืนบังมันอยู่ พร้อมกับยักหน้าให้-เอี้ย-กลมองตาม สายตามันสบเข้ากับสายตาผม
อย่างจัง มันผงะไปนิดหนึ่ง..หน้าเจื่อนไปเหมือนกัน ตรงข้ามกับผม ที่เห็นสภาพมันแล้ว ทั้งหดหู่ขยะแขยง..สมเพช...นึกถึงคำพูดแม่มัน..บอกตามันอาการหนัก เพ้อถึงหลาน..แต่ดูตัวมันดิ กำลังทำอะไรอยู่... มันคงเพิ่งนึกได้หลังจากตลึงไปแว๊บหนึ่ง รีบเปิดประตูผลุนผลันเดินตรงรี่มาหาผมทันที
“วี..มาได้ไงเนี๊ยะ..คะ..คือ..เอ่อ..มีธุระไรกะกูป่าว?”  มันพูดกุก ๆกัก ๆหน้าเจื่อน ๆ เอามือเกาหัวแกรก ๆไปด้วย แต่ผมกับรู้สึกว่างเปล่า ไม่ยินดียินร้าย คือไม่รู้สึกเสียใจ..ผิดหวัง..เศร้า หรืออะไรยังไง เหมือนกับอารมณ์ตอนนี้มอง-เอี้ย-กลเป็นพวกเศษสวะ ที่ผมไม่อยากข้องเกี่ยวอีกต่อไป  ตัดสินใจรีบพูดธุระให้มันเสร็จ ๆ กำลังจะพูดขึ้น ดันมีเสียงแหลมสูงแทรกเข้ามาซะก่อน ถามกลางสายตาคนทั้งห้องที่มองกันจุดเดียว
“พี่กลค่ะ!...ทำไรอยู่...ปล่อยนิดหน่อยรอนานแล้วน่ะ...”  พร้อมกับหญิงสาวอายุไม่น่าจะเกิน16 ปี ผมเดา ๆเอา นุ่งผ้าขนหนูกระโจมอกเปิดประตูออกมาตะโกนเรียกมันพอดี เห็นแบบนั้นหน้าผมร้อนผ่าวทันที ไม่ใช่ไรหรอก ที่หน้าร้อนเพราะอายกับภาพ ที่มันหมิ่นเหม่ตรงหน้าต่างหาก น้องเข้าช่างไม่รู้จักอายสักนิด คนนั่งอยู่ไม่ใช่น้อย
แถมผู้ชายร่วมสิบกว่าคน แต่เธอยังกล้ายืนโชว์เรียก-เอี้ย-กลมันหน้าตาเฉย  ผมไม่สนใจแล้ว ชิงพูดบอกมันแล้วชิ่งไปจากนี่ให้ไวดีที่สุด
“แม่มึงโทรมาตามมึง ตามึงที่สุพรรณ อาการโคม่าแอดมิดอยู่โรงบาลสุพรรณ ท่านเพ้ออยากเจอมึง  อาการท่านหนักมาก แม่มึงอยากให้มึงเดินทางไปกับท่านพรุ่งนี้เลย ไงมึงโทรไปหาแม่มึงด้วย เค้ารอโทรศัพท์มึงอยู่ กูไม่รู้รายละเอียดมากกว่านี้ กูมาธุระแค่นี้แหล่ะ”  พูดจบผมหันหลังกลับ ก้าวให้ไว -เอี้ย-กลมันรีบคว้าแขนผมรั้งไว้ทันที..
“เดี๋ยว!..อย่าเพิ่งไป รอกูแป๊ป...ขอกูแต่งตัวก่อน กูออกไปพร้อมมึงเลย”  พูดจบมันหันไปบอก เพื่อนมันทันที โดยไม่ยอมปล่อยแขนผม ที่กำลังบิดหนีมือมันอยู่นี่ คงกลัวว่าปล่อยแขนผมแล้ว จะชิ่งหนีไม่รอมัน ซึ่งมันคิดถูก...เพราะผมไม่ต้องการรอมันจริง ๆ เหมือนมันอ่านออก ถึงไม่ยอมปล่อยแขนผม มือยังกะคีมเหล็กบีบซะ
แน่นเลย
“-เอี้ย-ก๋อย..เข้าไปในห้องหยิบเสื้อกางเกงกู กับเป๋าตังค์...กุญแจรถมาด่วนเลยพวก”  มันสั่งปุ๊ป รีบหันมาจ้องหน้าผมปั๊ป มีส่ายหน้าไม่ให้ผมดิ้นหนีมือมันอีก หลายคนเริ่มมองมาที่ผมกับมัน มีบ้างซุบซิบกันแล้ว คงสงสัยว่าเกิดไรขึ้น ทำไม-เอี้ย-กลมันยื้อยุดฉุดแขนผมไว้
“พี่กลจะไปไหนค่ะ...แล้วนิดหน่อยล่ะ...จะทิ้งนิดหน่อยไว้แบบนี้ไม่ได้น่ะ..นิดหน่อยไม่ยอมจริงด้วย”
พูดจบเธอเตรียมถลันตรงมาที่ผมกับมันยืนอยู่ทันที  ในสภาพชุดผ้าขนหนูกระโจมอกนั่นแหล่ะ ผมกำลังจะบอกให้มันไปดูแลเด็กมัน แต่ไม่ทันแล้วเพราะมันพูดตัดขึ้นมาซะก่อน
“-เอี้ย-ต่อ..-เอี้ย-นพ พวกมึงรับช่วงต่อที..กูยกให้ไปเลยเพื่อน”  แค่นั่นแหล่ะ..ไม่ต้องรอให้-เอี้ย-กล มันพูดเป็นครั้ง
ที่สอง -เอี้ย-ต่อก็ลุกคว้าเอวสาวเจ้าอุ้มแบกเข้าห้องมันท่ามกลางเสียงร้อง  พร้อมกับอาการรัวกำปั้นทุบตามตัว
-เอี้ย-ต่อที่แบกคุณเธออยู่ตอนนี้
“กรี๊ดๆ...ปล่อยกูไอ้บ้า...ไม่เอา..กูไม่ไปกับมึง...พี่กล..พี่กล..ไม่เอานิดหน่อยจะเอาพี่กล...
ช่วยนิดหน่อยด้วย...บลาๆ!”  ประตูห้อง-เอี้ย-ต่อปิดลงเรียบร้อย พร้อมกับเสียงกรี๊ด ๆหลอดแตก เมื่อกี้ก็พลอยเงียบไปด้วย แต่เสียงหัวเราะคิกคักชอบใจด้านนอกกลับมีไม่ขาดสายแทนซะงั้น สาว ๆ หลายคนยิ้มถูกอกถูกใจก็มี มารู้ตอนหลังว่า..น้องนิดหน่อยคือคนที่ตามตื้อ-เอี้ย-กลคนล่าสุด  ถึงขั้นอาละวาดจนน้องดาน้องเกศกระจุยแตกกระเจิงกันไปเลย แล้วที่น้องผู้หญิงเหล่านี้ไม่ชอบหน้า  สาเหตุมาจากน้องนิดหน่อยชอบดูถูกคนอื่น..คิดว่าตัวเองดีกว่าใครเพื่อน..ไม่เห็นหัวใคร ยิ่งเห็นว่าเป็นคนพิเศษ-เอี้ย-กลยิ่งไปกันใหญ่ พอโดนแบบนี้ทุกคนมีแต่สมน้ำหน้า แต่ผมไม่ชอบพฤติกรรมที่-เอี้ย-กลมันทำ นึกจะยกใครให้ใครอะไรยังไง มันทำเหมือนไม่แคร์ความรู้สึกเค้าเลย มันตัดสินชีวิตคนอื่นได้ไงกันเหลือจะทน โดยที่ไม่มีใครทันคาดคิดว่าผมจะกล้าทำ....
“ผลั๊วะ!..ปั๊ก!.”  ใช่แล้วครับ..ผมใช้มือขวาที่ว่างอยู่ เสยหมัดชกเข้าไปเต็ม ๆ ครึ่งปากครึ่งจมูก-เอี้ย-กลมันสุด
แรงเหวี่ยง มันคงมึนจนเห็นดาวเลยล่ะ เพราะหมัดนี้เข้าไปเต็มแม๊ก ไม่ติดว่าองศาที่ผมยืนอยู่ไม่ค่อยถนัด
แถมมันยังจับแขนซ้ายไว้ด้วย คงมีน๊อคหลับไปแล้ว มือมันหลุดจากแขนผม ไม่รอช้าเข่าใส่เต็มลิ้นปี่มันอีกจัง ๆเข้าให้ เล่นเอาจนตัวมันงอเลยล่ะ ก่อนผมจะหันหลังเดินหนี แต่พวก-เอี้ย-นัท -เอี้ย-วิทย์ -เอี้ย-นพ และอีกหลายคน
กรูกันมาปิดทางออกผมไว้ซะงั้น คิดในใจว่ากูคงโดนยำตีนตายวันนี้แน่นอน ไม่ทันที่-เอี้ย-นัทจะคว้าคอ
เสื้อผม  เสียงห้ามดังมาหยุดเอาไว้ซะก่อน
“อย่า!...-เอี้ย-นัท อย่าทำมัน...พวกมึงขวางไว้ก็พอ อย่าปล่อยหนีไปได้ รอกูใส่เสื้อผ้าแป๊ปหนึ่ง”  คำสั่งแค่นี้ ทำให้พวก-เอี้ย-หยุดท่าทางกระ-เอี้ย-นกระหือรือที่จะรุมยำตีนผมกันทันที  แต่กลับไม่ยอมขยับถอยเปิดทางให้ผม คงทำตามคำสั่งอีกนั่นแหล่ะที่ให้กักผมไว้ ผมหันไปมองไอ้เจ้าคนพูด เห็นมันกำลังเช็ดเลือดตรงมุมปากปอย ๆ
ปากคงแตกไม่น้อย เพราะผมอัดซะเต็มเหนี่ยว แถมถุยน้ำลายบ้วนเลือดทิ้งอีกสองสามที  ก่อนมันจะคว้าเอาเสื้อยืดคอกลมกับกางเกงส์ยีน..จากมือ-เอี้ย-ก๋อยที่ถือรอไว้ก่อนแล้ว มาสวมรวก ๆอย่างเร็ว
ไม่ลืมหยิบกระเป๋าตังค์..ยัดใส่กางเกง คว้าพวงกุญแจรถเดินตรงมาที่ผม ตาจ้องเขม็งแดงก่ำน่ากลัวชะมัดตอนนี้ยอมรับหนาวยะเยือก
คิดว่ายังไงซะมันคงลงมือต่อย..ตบ..กระทืบ..ชก..เอาคืนที่ผมทำกับมันเมื่อกี้เป็นแน่เพราะไม่มีแหล่ะ..ที่คนอย่างกลสิทธิ์ จะปล่อยให้คนที่ทำร้ายมันจนเลือดตกยางออกลอยนวลสบายๆ................................?

GBOMK · โพสต์ 2013-6-15 14:38:16

ขอบคุณคับ {:6_162:}

Klong · โพสต์ 2013-6-15 20:45:15

ขอบคุนครับ

dung · โพสต์ 2013-6-23 04:56:37

ขอบคุณนะครับ

gigusa · โพสต์ 2013-6-27 18:34:59

ขอบคุณครับ

imanaji · โพสต์ 2013-6-28 10:07:10

ขอบคุนครับ

nattan010 · โพสต์ 2013-7-6 10:24:18

ขอบคุนครับ

tarsii · โพสต์ 2013-11-23 21:51:22

ขอบคุณมากนะ

ton521 · โพสต์ 2013-11-24 02:48:46

ขอบคุนครับ

kamaji · โพสต์ 2013-11-24 14:07:19

ขอบคุนคราบ

cawee · โพสต์ 2014-1-16 17:12:35

ขอบคุนคนาฟ

arzugima · โพสต์ 2014-5-4 01:31:59

ขอบคุณคราฟผม

kiwwy · โพสต์ 2014-5-23 21:47:22

ขอบคุณมากๆค่ะ

Yhoon · โพสต์ 2015-4-24 20:47:18

pt200 · โพสต์ 2015-11-16 06:00:12

ขอบคุณครับ

taira · โพสต์ 2015-11-22 22:41:50

ขอบคุน

MissA · โพสต์ 2015-11-23 21:52:10

ขอบคุณครับ

MissA · โพสต์ 2015-11-24 17:49:20

ขอบคุณครับ

4_NAY · โพสต์ 2016-4-25 15:14:50

เริ่มหลงแล้วนิ

Soyu · โพสต์ 2017-8-24 23:10:24

ขอบคุณนะครับ

บัญชี		จำการเข้าสู่ระบบไว้	ลืมรหัสผ่าน
รหัสผ่าน			สมัครเข้าเรียน

เพราะรัก..จึงเปลี่ยนได้ ? 29 - 30 ?

สมาชิกจีโฟกาย 100%

สมาชิกระดับเพชรคู่

สมาชิกระดับตรีเพชร

สมาชิกระดับเพชรบริหาร

สมาชิกระดับมงกุฎ

สมาชิกระดับทับทิม

สมาชิกระดับแพลตตินั่ม

สมาชิกระดับไพลิน

สมาชิกระดับมรกต

สมาชิกระดับเพชร