เพราะรัก..จึงเปลี่ยนได้ ? 31 - 32 ?

tanya · โพสต์ 2013-6-14 15:25:12

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
ไม่ลืมหยิบกระเป๋าตังค์..ยัดใส่กางเกง คว้าพวงกุญแจรถเดินตรงมาที่ผม ตาจ้องเขม็งแดงก่ำน่ากลัวชะมัดตอนนี้ยอมรับหนาวยะเยือก
คิดว่ายังไงซะมันคงลงมือต่อย..ตบ..กระทืบ..ชก..เอาคืนที่ผมทำกับมันเมื่อกี้เป็นแน่เพราะไม่มีแหล่ะ..ที่คนอย่างกลสิทธิ์ จะปล่อยให้คนที่ทำร้ายมันจนเลือดตกยางออกลอยนวลสบายๆ................................?
Part  31
งง..ไม่อยากเชื่อ.
ผิดคาดมหันต์..พอมันเดินมาถึงตัวผม กลับจ้องหน้าผมนิ่ง ๆไม่พูดไม่จา  ก่อนจะหันไปยักหน้าให้เพื่อนมันเปิดทาง ยกมือขึ้นโบก..ท่าประจำพวกมันรู้กัน พวก-เอี้ย-ก็ยกตอบ หันมาคว้าข้อมือผมกึ่งลากกึ่งจูง เดินดิ่งไปที่รถซึ่งจอดตรงหน้าบ้านแหล่ะ ผมเงียบไม่ปริปากพูดสักคำ ยังไม่รู้ว่ามันจะเอาไงกับผม
พอถึงรถมันสอดกุญแจเปิดประตู ดันหลังให้ผมเข้าไปนั่งคู่คนขับ ผมก็เข้าไปนั่งนิ่ง ๆ ไม่ดิ้นหนี..หรือพยายามแสดงความไม่พอใจอะไรออกมา มันเดินอ้อมไปฝั่งคนขับ เปิดประตูเข้านั่งเรียบร้อย พูดขึ้นมานิ่ม ๆก่อนสตาร์ทรถไปด้วย
“คาดเข็มขัดซะ”  ผมเหลือบมองหน้ามัน เห็นจ้องพวงมาลัยนิ่ง ๆไม่รู้มันคิดไรอยู่ เลยเอี่ยวตัวคว้าเข็มขัดคาดตามมันบอก หันมามันกำลังใส่ตลับเทปคลาดเซ็ทเข้าไปในเครื่องเล่น พร้อมกดเปิดเพลง เข้าเกียร์ถอยรถออกประตูหน้าบ้านช้า ๆ ลองดูเนื้อเพลงที่-เอี้ย-กลเปิดในรถกัน หลายคนน่าจะเคยได้ยิน เพราะเป้ไฮร๊อคนำมารีมิกซ์ร้องใหม่จนดังทะลุทะลวง ผมจำได้แม่นเลยแหล่ะ...
พิษรัก...
อยากจะถอนพิษ..ที่คลั่งฝังใจ
พิษรัก..ที่คุณฝากไว้...ช่างแสนร้ายกาจ
ถึงเป็นไข้...กินยาก็ยังหายขาด
แต่พิศวาส..ตัดไม่ขาดอนาถใจ
ไม่ควรริรักให้เกิดระทม
พิษรัก..ที่มันขื่นขม...ตรอมตรมหมองไหม้
เหมือนในอก...หมกเพลิงราวภูเขาไฟ
ตัดรอนถอนพิษไม่หาย...ก็เปรียบดังตายไปแล้วทั้งเป็น
อยู่ตรงไหน...เปรียบเหมือนอยู่ในป่าช้า
อยู่กลางแสงจ้า...เหมือนคนในตาไม่เห็น
เบิ่งตาลอย..คอยรักทั้งเช้าทั้งเย็น
พิษรัก..มันบีบมันเค้น
ไม่เป็นอันกิน..อันนอน.......ฯ
เพลงในรถร้องคลอไปตลอดทาง  บรรยากาศเงียบได้อีก มันมองนิ่งตรงถนนข้างหน้า ไม่เหลือบซ้ายแลขวา
สักนิด มีเดาะลิ้นกระทุ้งแผลแตกบริเวณริมฝีปากเป็นครั้งคราว ตอนนี้เริ่มเห็นรอยบวมช้ำตรงมุมปากแหล่ะ
ดี..สมน้ำหน้า..โดนเสียมั้งจะได้รู้สึก..นึกถึงเมื่อก่อนผมโดนมันชก ก็สภาพไม่ต่างกันหรอก
ผมไม่ได้รู้สึกผิด..หรือเห็นใจมันเลยสักแอ๊ะ! เพียงแต่ประหลาดใจมันไม่ยักทำไรผมเลยอ่ะ!....หรือมันรอเวลา...ไม่น่าจะใช่ เพราะตอนอยู่หอเมื่อกี้ถ้ามันจะทำก็นะ แถมมีพวกอีกเป็นสิบ นี่มันคิดไรอยู่เดาไม่ถูกจริง ๆ
เหลียวมองข้างกระจกเริ่มแปลก ๆ เส้นทางแล้วว่าไม่คุ้นตาเลยนี่หว่า? มันจะพาผมไปไหนเนี๊ยะ! หรือกะพาผมไปหมกจบกันพอดี แต่คงไม่ม้าง..อะไรจะเคียดแค้นขนาดนั้นเชียว นึกอีกทีเอาแน่กับมันไม่ได้เช่นกัน..ยี่ห้อกลสิทธิ์สุดคาดเดา ตัดสินใจถามมันทันที
“มึงจะพากูไปไหน?”  ผมพูดน้ำเสียงปกติ ไม่ได้ใส่อารมณ์ไรไป เพราะหลังจากได้ต่อยมันเมื่อกี้..แถมกระแทกเข่าอีกดอก หายโมโหไปเยอะ..หึหึหึ!
“ > - < ”  เงียบ...ไม่มีสัญญาณตอบรับ..หมายเลขที่ท่านเรียก ผมไม่ยอมแพ้หรอก เมื่อไม่ตอบนึกหรือผมจะตามใจมัน ถ้ายังไม่รู้ที่หมายว่าจะพาผมไปไหน ไปทำอะไรแล้วล่ะก็ กะเปิดประตูเดินลงให้ดูตอนรถติดไฟแดง..เอาดิ
“กูถามว่า..มึงจะพากูไปไหน?  ถ้ามึงยังไม่ยอมตอบ..กูจะลง”  พูดจบผมปลดเข็มขัดนิรภัยเตรียมไว้รอ เพื่อจะได้ไม่เสียเวลา..ติดแยกไฟแดงผมจะเปิดประตูลงไปทันที
“ไปบ้านกู...คาดเข็มขัดซะ”  อาห่ะ..มันยอมเปิดปากพูดแล้ว แต่ผมก็ยังไม่หายสงสัยอยู่ดี ถามมันต่อ...
“ไมต้องพากูไปบ้านมึงด้วย ทางทีดีมึงน่าจะรีบบึ่งไปหาแม่มึงก่อน เสียเวลาลากกูมาด้วยทำไม?”
มันหันมามองผมนิ่ง ๆ ผมหากลัวมันไม่..หลังจากชกมันไป ผมไม่แคร์ว่าจะเดือดร้อนแล้วตอนนี้ หากต้องมีเรื่องขึ้นมาจริง ๆ เพราะพี่สาวผมไม่ได้อยู่ให้มันใช้ขู่ผมอีกแล้ว ส่วนเพื่อนผม เราต่างแยกย้ายเรียนจบกันแล้วด้วย น้องเกศน้องดาก็ไม่มีไรที่ผมต้องไปกังวลอีก อะไรจะเกิดกับผมตอนนี้  ผมสู้สุดตัวล่ะ...
“มึงต้องไปสุพรรณกับกูด้วย...”  มันพูดสั้น ๆง่าย ๆ แต่ผมอึ้งค้างไปแล้ว อะไรของมันจะลากผมไปสุพรรณกับมันทำไม หรือมีแผนจะพาผมไปฆ่าทิ้งที่สุพรรณหว่า?
“กูไม่ไป..ทำไมกูต้องไปกับมึง ธุระไม่ใช่...จอด..กูจะลง”  บอกมันไปแหล่ะ..มันไม่จอด กลับเร่งเครื่องขับฉวัดเฉวียนแซงซ้ายแซงขวา จนรถเค้าพากันบีบแตรด่าซะงั้น
“-เอี้ย-กล..เป็นบ้าไรมึงเนี๊ยะ!...คนเค้าด่ากันทั้งถนนแล้ว ไมไม่ขับให้มันดีดี กูยังไม่อยากไปเฝ้ายมบาลตอนนี้  ถ้ามึงอยากตายนักจอดกูลงก่อน อยากทำไรเรื่องมึง..ได้ยินเปล่า?”ผมหงุดหงิดเริ่มเสียงดังใส่มันหล่ะ!
จู่ ๆมันกลับหักรถจอดเทียบฟุตบาธเบรคดังเอี๊ยด!ซะงั้น ผมเตรียมเปิดประตู แต่มันกลับล๊อคไว้..พอมันปลดเข็มขัดเสร็จ..เอี่ยวตัวข้ามเบาะ มาคล่อมทับผมไว้ทันที ใช้มือสองข้างจับหน้าผมนิ่งๆหยุดให้เผชิญหน้ามัน  ก่อนจะบดจูบแนบปากลงประกบปากผมซะงั้น จูบนี้รุนแรงใช่น้อย..ถึงกลับได้เลือดในปากกันเลยทีเดียว  มันเบียดจูบรุนแรงมากไม่อ่อนโยนสักนิด ผมหายใจหายคอแทบไม่ทัน ไม่คิดว่ามันจะมาไม้นี้ จึงไม่ทันระวัง หนำซ้ำยังงงกับมันไม่หาย...ไมซาดิสย์นักว่ะ!  ปากมันเองก็บวมเสือกทำรุนแรงอีก ล่อเอาปากผมเจ่อไปด้วยเลย เลือดซึมตรงมุมปากมัน หลังจากที่ถอนปากออกไป  แต่ยังไม่ยอมพลิกตัวออกจากผม ต้องรีบสูดหายใจตะกายอากาศเข้าปอดอย่างไวเลยทีนี้...
“เฮือก...เฮ่อ!..”  เกือบตาย..หน้าแดงก่ำจ้องมันล่ะ กลับจ้องตอบผมก่อนแล้ว ผมยังไม่ยอมพูดไร...เพราะโมโห..หงุดหงิดที่มันจาบจ้วงเอากับผม ดีหน่อยแถวนี้สมัยนั้นยังไม่เจริญมาก..ข้างทางคนไม่พลุกพล่าน รถติดฟิมล์อีกตะหากพลอยโล่งอกไปที ตอนแรกใจเต้นตุ้มๆต่อมๆ กลัวใครมองเข้ามาเห็นเข้าให้  จู่ ๆมันก็พูดขึ้นมาซะก่อน
“ขอร้อง..ไปเป็นเพื่อนกูหน่อย กูอยากให้มึงไปด้วย”  พูดด้วยน้ำเสียงทุ้มนุ่ม ๆ เอามือมาเกลี่ยปลายผม..ตกระหน้าผากขึ้นให้อีก ผมยังไม่ได้เล็มออกเลยตั้งกะปิดเทอม เริ่มยาวระต้นคอแล้วด้วย
“บอกเหตุผลกูมาก่อน ทำไมต้องเอากูไปด้วย ถ้ามีเหตุผลที่ดี..กูอาจตัดสินใจไปกะมึง แต่ถ้าไม่มี..กูไม่ไป”
ผมต่อรองกับมันล่ะ ใจจริงไม่รู้จักครอบครัวมันสักนิด นอกจากเจอแม่มันครั้งเดียว  ได้คุยโทรศัพท์บ้างแค่นั่นเอง แล้วจะให้ไปกับมันทำไม มันถอนหายใจเบา ๆ ก่อนจะพลิกตัวกลับไปนั่งเหมือนเดิม แต่ยังมาจับมือผมไปวางกุมไว้บนหน้าขามันอีกผมพยายามดึงกลับ..มันก็ไม่ยอมปล่อย  เล่นเอาหน้าร้อนวูบเลย ไม่เข้าใจว่ามันต้องการอะไรแล้วมันก็พูดขึ้นมาว่า
“วี...มึงว่ากูบ้าไหมว่ะ?...กูไม่เข้าใจตัวเองเลยว่ากูเป็นอะไร...ตกลงกูยังเป็นผู้ชายเต็มร้อยอยู่ไหม?...หรือกู
เป็นเกย์..หรืออะไรยังไง ยอมรับกูกำลังสับสนว่ะ?”  มันหยุดเว้นวรรค พร้อมถอนหายใจอีกรอบ ผมเงียบฟัง
มันพูด  จู่ๆมันเอื้อมมือไปปิดเพลงที่เปิดย้อนไปย้อนมา ภายในรถเงียบสนิทเลยทีนี้..เมื่อไม่มีเสียงเพลงเปิดคลอ แล้วมันก็พูดต่อ....
“ตั้งแต่มีไรกับมึง กูไม่เหมือนเดิม”  มันมองตรงไปข้างหน้า ผมก็เหลือบมองหน้าด้านข้างมัน สีหน้าเรียบนิ่ง
ไม่แสดงอาการอะไร นอกจากตามองตรงดิ่งไปข้างหน้าอย่างเดียว  มือที่กุมมือผมไว้..มันก็ใช้นิ้วโป้งเกลี่ยหลังมือผมเบา ๆ ผมอึ้งๆงงๆ ไม่เข้าใจมันพูดอะไรของมัน ในใจมีค้านมันด้วย  ‘กูก็ไม่เหมือนเดิมโว้ย!.’  แต่ไม่ได้พูดออกไปหรอก ก็จริงนิ..ผู้ชายโดนผู้ชายกดมาแล้วถึงสามครั้ง ถึงจะไม่ยินยอมครั้งแรกแต่ผมก็ปฏิเสธไม่ได้เหมือนกัน..ว่าทำไมถึงยอมมันอีก  มันเอ่ยปากพูดต่อ
“กูสับสนตัวเองมาก ถึงมีผู้หญิงวิ่งมาให้กูเอาตลอด หลายคนตื้อกูยังกะเห็บ...ไม่ถึงเดือน ร่วมสี่ห้าคนแล้ว ล่าสุดขาวีนคนที่มึงเจอตะกี้แหล่ะ...เล่นเอาเด็กเก่ากูกระเจิงหมด ที่กูไม่ทำไรก่อนหน้านี้ เพราะกูก็อยากให้พวกเค้าไปจากกูเหมือนกัน ดีซะอีก..ที่นิดหน่อยจัดการซะเรียบร้อย กูไม่ต้องเหนื่อยปฏิเสธ” มันพูดถึงตรงนี้ ผมปรี๊ดขึ้น
มาแหล่ะ นี่เป็นสาเหตุหนึ่งที่ผมชกหน้ามัน..เพราะยั้งอารมณ์ไม่อยู่ ผมไม่ชอบที่มันเห็นชีวิตคนอื่นแค่เล่นสนุก
เลยพูดเสียงห้วนใส่มันไปทันที..
“กูเกลียดนิสัยมักง่าย เห็นแก่ตัว..เอาแต่ได้ ไม่มีมโนธรรมของมึง” รู้สึกมือที่จับมือผมอยู่บีบกระชับทันที
ก่อนจะค่อย ๆ ผ่อนกลับเหมือนเดิม  พร้อมพูดขึ้นว่า
“กูไม่หวังว่าจะเป็นคนดี หรือฮีโร่ในสายตามึง ระหว่างเราตั้งแต่แรกเริ่มรู้จักกันมา กูรู้ว่าทำ-เอี้ย-กับมึงไว้สารพัด แล้วจะมาคาดหวังอะไรจากมึงอีกล่ะ แต่มึงรู้ไหม....กูไม่เคยรู้สึกกับใคร  เหมือนที่ใจกูรู้สึกกับมึงเลยว่ะ!...เท่าที่กูรู้จักคนมา..มึงมองโลกในแง่ดี  กูทำร้ายมึงสารพัดมึงก็ยังทำดีกะกูอีก เหมือนอย่างวันนี้..ยังมีน้ำใจมาตามกู...
ทั้งที่มึงไม่ทำก็ไม่มีใครเค้าว่ามึงหรอก ต่อให้กูไปไม่ทันทำหน้าที่หลานที่ดีก็ตาม  แต่มึงกลับไม่ทำแบบนั้น ที่มึงชกกู..ถ้าให้กูเดา..คงโมโหที่กูให้-เอี้ย-ต่อหิ้วนิดหน่อยไปเอาใช่เปล่าล่ะ?”
มันพูดถูก..ผมโมโหมันตรงนี้จริง ๆแหล่ะ เลยตอบมันไป
“ใช่...กูไม่ชอบที่มึงเห็นผู้หญิงเป็นผักปลา สนองอารมณ์ตัณหามึงยังไม่พอ นึกอยากยกให้ใครมึงก็ทำตามอำเภอใจ กูยอมรับยั้งสติไม่อยู่..ละ.เลย.เลย..ชกมึงไป”  พูดจบเพิ่งรู้สึกผิดขึ้นมาซะงั้นผม ว่ามันไปหยกๆ ตัดสินคนอื่นตามอารมณ์ตนเอง นึกอยากทำไรกับชีวิตคนอื่นก็ทำ ทั้งที่ผมเองก็ไม่ต่างจากมัน ผลุนผลันอารมณ์ร้อนชกมันเข้าให้ ดันตัดสินด้วยอารมณ์เหมือนกันมันเห็นผมก้มหน้างุด พูดติด ๆขัด ๆตอนท้าย เสือกหัวเราะขำผมซะนี่
“หึ..หึ..หึ!...มึงนี่น๊า...เป็นซะอย่างนี้...วี..มึงพร้อมจะฟังไหม?..ถ้ากูจะบอกว่า..กู..รัก..มึง.”
พูดจบหันมาเชยคางผมขึ้นสบตามันซะงั้น ส่วนผมเหร่อตาโตหน้าเหร่อมั้ง ไม่คิดว่าจะได้ยินมันพูดคำนี้
ดูเอาเถ่อะ...ยี่ห้อกลสิทธิ์ โคตรโรแมนติกม๊ากๆ..บอกรักผมในรถ ปากบวมเจ่อหลังโดนผมชก  ผมเองยังงง
ไม่หาย...ประมวลผลในสิ่งที่มันพูดไม่ทัน ไม่คิดด้วยว่ามันจะมาสารภาพรักผม อะไรกันตอนนี้ กำลังอึ้ง
ปนงงอยู่ มันก็ก้มหน้าประกบจูบผมแล้ว ครั้งนี้มันนุ่มนวลมาก ค่อย ๆเล็มเบา ๆ ดูดเม้มตามริมฝีปากผม..รอจนผมเผลอเผยอปากออก..มันถึงค่อยฉกลิ้นร้อนชื้นเข้ามา ดูดต้อนกวาดพันลิ้นผมไปทั่ว หยอกเย้าจนผมสมอง
ขาวโพลน
ยอมรับว่าตั้งแต่โดนมันปล้นจูบ..ขโมยจูบ..บังคับจูบสารพัด ครั้งนี้ถือว่าจูบหวานมากที่สุด ไม่ใช่ว่าเพราะเพิ่งได้ยินคำรักจากปากมันหรอก แต่เพราะความนุ่มนวลที่มันปฏิบัติตะหาก เหมือนจะถ่ายทอดให้รับรู้..ยืนยันกับสิ่งที่มันพูดแทนการกระทำ ทำให้ผมรู้สึกวาบหวิวหวามหวาน ใจกระดอนรัวระทึกอยู่ในขณะนี้ เหมือนมันกำลังบอกรักอีกรอบด้วยรสจูบของมันงั้นแหล่ะ...นานไม่ใช่น้อยกว่ามันจะถอนจูบออกช้า ๆ มีอ้อยอิ่งนิด ๆ ก่อนพูดขึ้นว่า
“รู้ไหม กูไม่เคยจูบใครแล้วมีความสุขเหมือนจูบมึงมาก่อน ไม่เคยนอนกอดใครแล้วฝันดีมีความสุข..เหมือนนอนกอดมึงมาก่อน ไม่เคยนึกรักใคร..เหมือนที่กูกำลังรู้สึกมาก่อนเลยแม้แต่น้อย”
มันพูดได้ยินเต็มสองหู หน้าผมร้อนฉ่า..องศาทะลุเลยจุดเดือดไปแล้วเห่อะ ไม่ต้องหลบแล้วตอนนี้ได้แต่นั่งบิดมือตัวเองบนตัก..ยังกะสาวน้อยโดนขายขนมจีบซะงั้น วางมือวางไม้ไม่ถูกไม่รู้จะวางไว้ตรงไหน รู้สึกมันเงอะง่ะเกะกะไปหมด เอาแต่ก้มหน้างุด ๆ..มองมือที่บนตักตัวเองซะงั้น ไม่กล้าพูดไรสักแอ๊ะ บอกตรง ๆ ทั้งเขิน..อาย..และยังงงสับสนอยู่  จู่ๆมันดันบอกรักผม  ถามตัวเองขึ้นมา..แล้วผมล่ะรู้สึกไงกับมัน  ผมรักมันหรือเปล่า?....
“ที่กูหายไป เพื่อต้องการตัดใจ..กูพยายามหักห้ามใจ ลองกลับไปทำอะไรเดิม ๆ เพื่อให้ชีวิตกลับเป็นเหมือนเดิม แต่กูรู้ว่ามันคงเป็นไปไม่ได้แล้ว มึงอาจจะว่ากูมั่วเจ้าชู้ แต่มึงเคยรู้ไหม..ว่ากูทำทุกวิถีทาง..เวลานอนกับผู้หญิง
ให้มันรู้สึกตื่นเต้นเร้าใจเหมือนแต่ก่อน มันกลับไม่เป็นแบบนั้น กูนอนกับใครตอนนี้..คนไหนก็ตาม กูไม่เคยมีความสุขเหมือนเดิม บางครั้งน้องชายกูไม่สู้ขึ้นมาเฉย ๆซะงั้น ขนาดกำลังเอากันอยู่ใจกูดันนึกไปว่า..กูกำลังเอากะมึงซะงั้น คิดดูดิว่าอาการกูหนักขนาดไหน รู้ไหมที่กูไปนอนกับมึงทุกครั้ง กูต้องหักห้ามใจขนาดไหนที่จะกอดมึงไว้เฉย ๆ ทั้งที่ร่างกายกูปวดตุบ ๆ อยากปี้มึงใจแทบขาด กูฝืนทนเพื่อพิสูจน์ความรู้สึกกูเอง ยอมรับว่า
กูกลัว กูขี้ขลาดที่ไม่ยอมรับความจริง แค่ได้อยู่ใกล้มึง ได้สัมผัสกลิ่นมึงกูก็คึกแล้ว มึงว่ากูจิตป่าวล่ะ!....”  ผมยังเงียบตอบไรมันเหมือนเดิม  ฟังมันพูดต่อ อยากรู้เหมือนกัน..มันตัดสินใจยังไง..ถึงกล้าบอกรักผมซะงั้น
“วันนี้..กูเห็นแววตาที่มึงมองกู มันไม่เหมือนเคย..มันว่างเปล่า ไม่เหมือนแววตาที่มึงเคยใช้มองกู ไม่ว่ามึงจะโกรธจะโมโห หรือตอนที่มึงร้องไห้..ร้องครางใต้ร่างกู อย่างน้อยในแววตามึง..ยังฉายภาพกูให้เห็นชัดเจน
แต่ไม่ใช่แววตาที่มองกูในวันนี้ ทำให้กูรู้ว่า...ถ้าหากปล่อยแขนมึง ไปตอนนั้น มึงคงหายไปจากชีวิตกูทันที..
โดยที่กูคงไม่มีโอกาสได้เจอมึงอีกเลย กูคิดถูกใช่หรือเปล่า?”
บ๊ะ!...มันหน้าจะไปเป็นหมอดูนะ-เอี้ย-นี่ ยังกะตาเห็น..เพราะผมคิดแบบนั้นจริง ๆ คำว่าเพื่อนผมยังไม่เหลือให้มันเลยด้วยซ้ำ ก็อย่างที่บอกผมรับพฤติกรรมต่ำช้าของมันไม่ได้จริง ๆ
“กูจะบอกมึงว่า กูไม่ได้มีไรกะน้องนิดหน่อยเค้าหรอก ไม่ใช่สิ..พูดให้ถูกต้องบอกว่ากูไม่ได้ปี้ใคร มาเป็นอาทิตย์แล้วตะหาก แม้น้องเค้าจะพยายามใช้ปากปลุกให้ยังไง น้องชายกูไม่สู้ขึ้นมาดื้อ ๆซะงั้น ที่กูหงุดหงิด
-เอี้ย-ก๋อยตอนแรก เพราะเหตุการณ์ในห้อง..กูกำลังหงุดหงิดตัวเองอยู่ ส่วนนิดหน่อยเค้าก็อารมณ์เสีย ปลุกจนเมื่อยปากกูก็ไม่ยอมตื่น แต่แค่ได้เห็นหน้ามึง..ได้ยืนใกล้มึง กูกับร้อนวูบ..น้องกูลุกขึ้นมาดื้อ ๆซะงั้น ที่กูแกล้งเกาหัวแกรก ๆ เพราะมันกำลังตื่น กูกลัวคนเค้าจับได้  โชคดีที่ผ้าขนหนูกูขมวดปมไว้ด้านหน้า..เลยดูไม่รู้ กูคงคลั่งมึงไปแล้ว ขนาดมึงอยู่ในอารมณ์ที่ไม่ได้ยั่วต่อมหื่นสักนิด แต่กูกลับรู้สึกซู่ซ่าขึ้นมาซะงั้น ตลอดสัปดาห์ที่กูหายไป...เอาแต่ดื่มจนเมาคิดเรื่องมึงกะกูนี่แหล่ะไม่รู้ว่ากูควรทำไงดี...มึงต้องเข้าใจ..ความรักแบบนี้..ไม่เป็นที่ยอมรับของใคร กูเป็นลูกชายคนเดียว แถมเป็นหลานชายคนโตของสกุลกูอีก มีหลายเรื่องที่ทำให้กูต้องคิด
พาลให้กูเครียดไปเยอะ ถึงได้พยายามอยู่ห่าง ๆมึง แต่เชื่อไหม..ไม่มีวันไหนที่กูจะไม่คิดถึงมึงเลย กูกลัวว่า..
หากกูถลำลึกไปมากกับมึงแล้ว เกิดมึงปฏิเสธกูขึ้นมาพาลจะรับไม่ได้ เผลอทำร้ายมึงเข้าให้...กูต้องมานั่ง
เสียใจอีก บอกตรง ๆ...กูทนรับการปฏิเสธจากมึงไม่ได้จริง ๆ มึงจะว่ากูเห็นแก่ตัวก็ช่างเถอะ...ถึงตอนนี้ กูรู้แล้ว..ชีวิตกูขาดมึงไม่ได้ ใครจะว่ากูบ้าก็ยอม ใครจะมองกูเป็นเกย์เป็น-เอี้ย-เป็นไรช่างหัวแม่ง..กูไม่สนใจแล้ว เวลากูทุกข์ไม่มีใครมาทุกข์กะกูด้วย  เพราะฉะนั้นกูตัดสินใจแล้ว กูจะไม่พะวักพะวงอีก..กูจะคบกับมึงอย่างคนรัก...
กูจะอยู่กับมึง..รับรักกูได้ไหม?”..............................?
Part  32
โอกาส...
ตอนนี้ผมนั่งอยู่ในศาลาท่าน้ำบ้านตายายของ-เอี้ย-กลที่สุพรรณ โทษทีครับ..ว่าจะฝึกให้มันเปลี่ยนพฤติกรรม
จากสัตว์เลื้อยคลานมาเป็นอาชา เรียกนามมันใหม่ดีกว่า..บ้านตายายของกล....หลายคนคงแปลกใจนึกสงสัยว่า..
ผมมานั่งอยู่นี้ได้ยังไง....เริ่มจากตรงไหนดี เอาเป็นว่า..ต่อจากที่กลมันบอกรักผม และขอให้ผมรับรักมัน คิดว่าไงกันครับ...ผมจะตอบแบบไหน ลองมาฟังกันดีกว่า....
“กล..กูคง..รับรักมึงไม่ได้หรอก” หน้ามันเจื่อนลงทันที หันกลับไปมองถนนตรงหน้า นั่งนิ่งเงียบกริบ ผมรู้ว่ามันคงเสียใจ..และสะเทือนใจมาก มันเพิ่งบอกอยู่แหม่บ ๆ ว่าตัดสินใจเลือกจะรักผม เพราะมันขาดผมไม่ได้ และไม่ต้องการให้ผมปฏิเสธความรักมันด้วย เราต่างนั่งเงียบ..กว่าสิบนาที ในที่สุด..ผมเป็นฝ่ายเอ่ยปากพูดขึ้น
มาก่อน หลังจากคิดทบทวนอะไรเงียบ ๆ  จึงได้คำตอบบางอย่าง........
“แต่กู...ยินดีให้โอกาสมึง...ลองคบกับกู..มะ..เหมือน..เหมือนที่มึงต้องการ”  พูดเสร็จ มันหันหน้ามามองผมขวับ..ตาจ้องผมค้าง เหมือนไม่เชื่อในสิ่งที่ได้ยิน ผมรีบเมินมองออกด้านข้างให้ไว เชี้ยเอ้ย!..ทำไมกูรู้สึก...เขิล..มันว่ะ!
“มึงพูดอีกทีดิ ให้กูฟังชัด ๆได้ไหม?”  มันขอให้ผมพูดอีกรอบ เสียใจว่ะ!..ชั่วโมงนี้ หนังดีฉายรอบเดียว...คือผมไม่ได้รับรักมัน สาเหตุเพราะผมไม่รู้ว่ารักมันหรือเปล่า ลองถามใจตนเองวินาทีนั้น คำตอบที่ได้..ผมไม่ได้รักมัน ออกจะรังเกียจนิสัยส่วนตัวของมัน หลาย ๆ อย่างซะด้วยซ้ำ  แต่ที่ให้โอกาสมัน..คบผมในฐานะคนรักหรือแฟนอย่างที่มันต้องการ เพราะเพิ่งนึกขึ้นได้ว่า ผมน่าจะใช้โอกาสนี้ปรับเปลี่ยนพฤตินิสัย..-เอี้ย-กล..จากตว์เลื้อยคลาน
ที่สังคมรังเกียจ ให้ขึ้นมาองอาจผงาดเป็นสัตว์ชั้นสูง...อย่างชายชาติอาชาไนยกับเค้าได้บ้าง...
ผมน่าจะลองดู..หากมันรักผมจริงเหมือนที่พูด มันต้องเปลี่ยนเพื่อผมได้ ผมเชื่อว่าคนเรา..ถ้ารักกันจริงแล้วล่ะก็..ไม่ยากที่จะเปลี่ยน..นอกเสียจากมันโกหก เพราะผมเชื่อเสมอ ‘เพราะรัก...จึงเปลี่ยนได้’
ส่วนหนึ่งที่ได้ปฏิเสธมันไปตอนแรก...คือปัญหาที่กลมันพูดมาทั้งหมด ก็เป็นปัญหาครอบครัวผมเช่นเดียวกัน ถึงแม้บ้านผมจะมีลูกมาก พี่ชายถึงสามคนน้องชายอีกสอง รวมผมเป็นหกเข้าไปแล้ว แต่อย่าลืมสมัยนั้น..คงไม่มีใครเดินยิ้มได้หน้าระรื่นเชิดคอตั้ง อวดศักดาว่าพี่น้องกูเยี่ยม รักกับเพศเดียวกันได้หรอกจริงไหม...
พอมันรู้จุดประสงค์ที่ผมให้โอกาสมัน โดยยังมีเส้นชัยรออยู่ข้างหน้า..เพราะผมบอกไปว่า ถึงวันนี้ผมไม่นึก
รักมัน...แต่อนาคตไม่แน่...อาจจะรักมันก็ได้ ขอแค่ให้มันทำตามเงื่อนไขสัญญาใจกับผมได้สำเร็จ การคบกันในฐานะคนรัก...เริ่มต้นขึ้นตั้งแต่วินาทีนี้เป็นต้นไป เงื่อนไขสัญญาใจที่ผมกำหนดง่าย ๆสามข้อ..มีดังนี้
1.ต้องปรับเปลี่ยนแก้ไขนิสัยส่วนตัว รู้จักให้เกียรติ์ตัวเองและผู้อื่น..อันนี้สำคัญมาก หาก..ให้เกียรติ์ตนเองเป็น..ให้เกียรติ์ผู้อื่นได้ ความเอาแต่ใจ เห็นแก่ได้ เห็นแก่ตัว ก็จะหมดไปในที่สุด กลจะกลายเป็นคนมีสำนึกดี
และคุณธรรมดีงาม  รวมถึงจะไม่ยึดเอาตัวเองเป็นศูนย์กลาง หรือไม่เห็นคุณค่าความสำคัญของใคร ๆ อีกต่อไป
2.ต้องเลิกพฤติกรรมเสี่ยงต่อการติดยา การพนัน เจ้าชู้..มั่วผู้หญิง  และสังคมเสเพลนับแต่บัดนี้เป็นต้นไป
3.ห้ามใช้อารมณ์ตัดสินปัญหา ต้องใช้ปัญญาเป็นที่ตั้ง ต้องเชื่อฟังและให้เกียรติ์ซึ่งกันและกัน ทั้งต่อหน้า
และลับหลัง พึงระลึกไว้เสมอว่า ‘ของๆ กลสิทธิ์..คือของๆ กวี...ของๆกวี..ก็ย่อมเป็นของๆกวี’.....อันหลังนี้
ผมเน้นมากเพราะไว้บังคับกลมันภายหลังได้แน่นอนกว่า เงื่อนไขสัญญาใจ สลักไว้ในใจของเราทั้งคู่ หากวันใดกลผิดสัญญา  ทุกอย่างเป็นอันโมฆะ ผมจะออกไปจากชีวิตกล โดยไม่เหลือแม้แต่นิยามคำว่า ‘เพื่อน’ ให้เป็น
อันขาด
จากนั้นเราก็แลกของสำคัญ..ไว้แทนคำสัญญาและใช้เป็นหลักฐาน เมื่อใดก็ตาม..ฝ่ายหนึ่งผิดคำสัญญา ให้อีกฝ่ายแสดงของสิ่งนี้เพื่อบังคับให้อีกฝ่าย กระทำการตามสัญญา...โดยไม่มีเงื่อนไขต่อรองเป็นอันขาด................
ผมกับกลแลกของไว้ให้กัน กลใช้แหวนรุ่นเด็กช่างของมันสวมนิ้วให้ผม (ซึ่งสมัยนั้น..พวกเด็กช่างกลเค้าถือมาก..แหวนรุ่นของใครต้องเก็บไว้ให้คนที่รักเท่านั้น) ซึ่งกลมันใส่ไว้นิ้วนางข้างขวาแต่พอสวมที่นิ้วผม..
ล่อนิ้วกลางข้างซ้าย นิ้วมันใหญ่กว่านิ้วผมอีกหน่ะ ส่วนผมใช้แหวนรุ่นเด็กพาณิชย์ (สมัยนั้น..เด็กพาณิชย์
สั่งแหวนรุ่นไว้กันทีหลายวง..เพื่อเก็บสะสม..หรือแจกเพื่อนหรือคนที่นับถือ..แต่ผมประหยัดตังค์..สั่งแค่
วงเดียว)  สวมที่นิ้วนางข้างซ้ายกล ได้พอดิบพอดี ปกติผมสวมนิ้วกลางข้างซ้าย มันพอดีนิ้วนางข้างซ้ายของ
กลสิทธิ์แป๊ะ!... เรามองตากัน..แล้วมันก็จูบหน้าผากผมทีหนึ่ง จากนั่นก็ยิ้มหน้าระรื่น ออกรถขับตรงไปบ้านมันทันที มันบอกไม่ต้องกังวลเรื่องเสื้อผ้า ไปเลือกของมันที่บ้านใส่ไปก่อน เพราะเสื้อผ้าของมัน..ไซร้ที่ผมใส่ได้
มีเยอะแยะ...ส่วนของใช้ส่วนตัว..ใช้กะมันนั่นแหล่ะ..ยกเว้นแปรงสีฟันกับกางเกงใน..ที่แวะจอดรถซื้อ
ให้ผมตรงห้างฟิวเจอร์ปาร์คบางแคสามตัว ก่อนตรงดิ่งยิงยาวไปหนองแขม ถึงบ้านมันร่วมหกโมงเย็น
คุยธุระแผนการเดินทางกับแม่มันเสร็จ ถึงได้เข้านอน..เพราะพรุ่งนี้เช้าเก้าโมง แม่ให้มันขับรถ Ben ของแม่มันแทน..ตรงไปเยี่ยมตามันที่โรงบาลทันที ณ ตอนนี้ผมถึงได้รู้ว่า...พ่อกับแม่กลแยกทางกัน น้องสาวไปอยู่กับพ่อ
ที่ชัยนาท เพราะพ่อทำไร่ทำสวนที่นั่น พร้อมกับมีครอบครัวใหม่แล้วด้วย  แถมมีน้องต่างท้องแม่ให้กลเป็นชายหนึ่งหญิงหนึ่ง อายุ 7 ขวบกับ 4 ขวบ  ส่วนน้องสาวกลเพิ่งอายุ 14 เรียน ม. 2  ฐานะของพ่อกลกับแม่ใหม่
ถือว่าเป็นคนมีกะตังค์เหมือนกัน ส่วนกลมันอยู่กับแม่ ซึ่งก็แต่งงานใหม่  พ่อเลี้ยงของกลเป็นวิศวกรบริษัทฯ ใหญ่รับเหมาก่อสร้างโครงการของรัฐฯ แม่กลมีน้องไม่ได้แล้วเพราะทำหมันตั้งกะคลอดน้องสาวของกล
พ่อใหม่มีลูกติดสองคน เป็นหญิงทั้งคู่ อายุ 20 กับ 16 ปี และคนพี่ดันแอบหลงรักกลมันอีก มันถึงไม่ชอบอยู่บ้าน
หนีไปอยู่ข้างนอกเสียส่วนใหญ่ เคยถูกลูกสาวพ่อเลี้ยงแอบย่องเข้าหามาแล้ว แต่มันไม่ได้ทำอะไร ชิ่งหนีดื้อ ๆซะงั้น มันไม่อยากสร้างปัญหาให้ครอบครัวของแม่ ความสัมพันธ์ของกลกับครอบครัว เป็นอย่างที่เล่าให้ฟัง
กลไม่มีปัญหาด้านค่าใช้จ่ายส่วนตัว ทั้งพ่อทั้งแม่ต่างส่งให้ทุกเดือน กลมีเงินใช้ส่วนตัวเดือนละแปดพันบาท เท่ากับอาทิตย์ละสองพัน สมัยนั้นถือว่าเยอะมาก มันถึงมือเติบหน้าใหญ่สุรุ่ยสุร่าย เลี้ยงเพื่อนไงล่ะครับ เทียบกับผมเดือนละสองพันต่างกันริบลับ ส่วนนี้ไม่รวมค่าเช่าหอพัก ซึ่งแม่มันให้อีกต่างหาก ที่นี้พอเข้าใจพื้นฐานครอบครัวของกลแล้วนะครับ
กลับมาปัจจุบัน ตอนนี้ผมนั่งอยู่คนเดียวศาลาริมน้ำบ้านตายายของกล กลเป็นหลายชายคนแรก และเป็นหลานคนโต..ซึ่งตากับยายรักมาก ถึงขนาดแบ่งที่ดินที่สุพรรณซึ่งเค้าใช้ปลูกแห้วกว่าสิบไร่ เป็นชื่อกล..ทั้งสองท่าน
แก่ตัวมากแล้ว ตอนนี้กลมันอยู่เฝ้าตาที่โรงบาล ผมมาเป็นเพื่อนแม่ หาซื้อของสดทำกับข้าว สักสี่โมงเย็นถึงจะไปหากลมันที่โรงบาลอีกครั้ง ที่ไม่ได้อยู่ด้วยเพราะญาตพี่น้อง อยากให้กลใช้เวลาช่วงนี้อยู่ดูแลตาเป็นครั้งสุดท้าย
หลังจากกลมาถึง..ตามันก็พูดไม่ได้แล้ว ได้แต่นอนมองกลน้ำตาไหลอาบแก้ม ปากจมูกเสียบสายอ๊อกซิเจน
ชีพจรเต้นช้าลงมาก แต่ท่านก็รับรู้ว่ากลมันมาแล้ว มันก็นั่งข้างเตียงกุมมือตาไว้...คุยให้ตามันฟังสองคน
ตาหลาน ถึงตาจะพูดตอบมันไม่ได้ แต่ท่านก็เข้าใจและรับฟังสิ่งที่มันพูดรู้เรื่องหมอบอกว่าไม่แน่อาจไม่พ้น
คืนนี้  เพราะร่างกายท่านภายในไม่ทำงานแล้วอยู่ได้ด้วยกำลังใจล้วน ๆ คงเพราะท่านแข็งใจรอเจอหลานรัก

คือกลมันเอง.........

GBOMK · โพสต์ 2013-6-15 14:56:31

{:6_163:} ขอบคุนคับ

Klong · โพสต์ 2013-6-15 21:49:55

ขอบคุนครับ

dung · โพสต์ 2013-6-23 05:09:08

ขอบคุณนะครับ

gigusa · โพสต์ 2013-6-27 18:50:34

ขอบคุณครับ

imanaji · โพสต์ 2013-6-28 10:07:37

ขอบคุนครับ

nattan010 · โพสต์ 2013-7-6 23:52:55

ขอบคุนครับ

tarsii · โพสต์ 2013-11-23 22:08:59

ขอบคุณมากนะ

ton521 · โพสต์ 2013-11-24 03:49:47

ขอบคุนครับ

kamaji · โพสต์ 2013-11-24 14:21:45

ขอบคุนคราบ

cawee · โพสต์ 2014-1-16 17:45:50

ขอบคุนคราฟผม

kiwwy · โพสต์ 2014-5-23 22:24:02

ขอบคุณมากๆค่ะ

kiwwy · โพสต์ 2014-5-23 22:24:51

ขอบคุณมากๆค่ะ

Yhoon · โพสต์ 2015-4-24 21:26:06

pt200 · โพสต์ 2015-11-16 06:24:34

ขอบคุณครับ

taira · โพสต์ 2015-11-22 22:53:23

ขอบคุนคับ

taira · โพสต์ 2015-11-23 13:45:09

ขอบคุนคับ

4_NAY · โพสต์ 2016-4-25 15:37:08

บทเริ่มต้นแห่งรัก

Soyu · โพสต์ 2017-8-24 23:14:27

ขอบคุณนะครับ

minone · โพสต์ 2017-8-25 23:51:57

ขอบคุณ มาก ครับผม

บัญชี		จำการเข้าสู่ระบบไว้	ลืมรหัสผ่าน
รหัสผ่าน			สมัครเข้าเรียน

เพราะรัก..จึงเปลี่ยนได้ ? 31 - 32 ?

สมาชิกจีโฟกาย 100%

สมาชิกระดับเพชรคู่

สมาชิกระดับตรีเพชร

สมาชิกระดับเพชรบริหาร

สมาชิกระดับมงกุฎ

สมาชิกระดับทับทิม

สมาชิกระดับแพลตตินั่ม

สมาชิกระดับไพลิน

สมาชิกระดับมรกต

สมาชิกระดับเพชร