เพราะรัก..จึงเปลี่ยนได้ ? 33 - 34 ?

tanya · โพสต์ 2013-6-14 15:33:26

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
หลังจากกลมาถึง..ตามันก็พูดไม่ได้แล้ว ได้แต่นอนมองกลน้ำตาไหลอาบแก้ม ปากจมูกเสียบสายอ๊อกซิเจน
ชีพจรเต้นช้าลงมาก แต่ท่านก็รับรู้ว่ากลมันมาแล้ว มันก็นั่งข้างเตียงกุมมือตาไว้...คุยให้ตามันฟังสองคน
ตาหลาน ถึงตาจะพูดตอบมันไม่ได้ แต่ท่านก็เข้าใจและรับฟังสิ่งที่มันพูดรู้เรื่องหมอบอกว่าไม่แน่อาจไม่พ้น
คืนนี้  เพราะร่างกายท่านภายในไม่ทำงานแล้วอยู่ได้ด้วยกำลังใจล้วน ๆ คงเพราะท่านแข็งใจรอเจอหลานรัก

คือกลมันเอง.........
Part  33
บวช..หน้าไฟ.
บ่ายสามโมงกว่า..โทรศัพท์บ้านยายดังขึ้น..แม่เป็นคนรับ ก่อนจะยืนนิ่งน้ำตาไหลอาบแก้ม พูดเสียงสั่น ๆ ว่า
“ตะ..ตา..ไป..แล้ว...โฮๆ!”  ปล่อยโฮไม่อายใคร คนในบ้านพลอยร้องตามกันทันที กูได้แต่เดินเข้าไปปลอบ  เพื่อให้ท่านตั้งสติ
“แม่ครับ..อย่าเสียใจไปเลย..ตาไปสบายแล้ว ท่านทิ้งสังขารที่ทรุดโทรม..พ้นทรมานแล้วครับแม่ ผมว่าเรารีบไปโรงบาลดีกว่า...ไม่รู้กลเป็นไงมั้ง อยู่คนเดียวด้วย”  พอผมพูดเตือนสติขึ้น ทั้งลุงป้าน้าอา..ที่เอาแต่ร้องไห้
ตาแดง  ยักหน้ารับทันที...ยกขบวนพากันไปโรงบาล เป็นอันล้มเลิกมื้อเย็นที่ตั้งใจซื้อของสดมาทำ...เผื่อกล
มันด้วยไปโดยปริยาย
ขบวนญาติ ๆ..มาถึงโรงบาลร่วมสิบกว่าคน ผมมากับแม่..ท่านยังควบคุมตนเองขับรถได้ปกติ อีกสองคันเป็นรถปิกอัพของลุงกับอากลมัน ซึ่งมีญาติ ๆขอติดรถมาด้วย ร่วม ๆสิบกว่าคน พอลงจากรถ..ทุกคนรีบตรงไปยังห้อง..ที่ตากลนอนรักษาตัวทันที เข้าไป..เห็นกลนั่งตรงโซฟา...เอาแต่จ้องร่างที่คลุมผ้าขาวตั้งแต่หัวจรดเท่านิ่ง ๆ
ตาแดงก่ำไม่พูดไม่จา  ขนาดพวกผมโผล่เข้าไป..ยังไม่หันมามองสักแอ๊ะ!...จิตหลุดถึงไหนแล้วไม่รู้
หมอถอดเครื่องช่วยหายใจ..รวมทั้งอุปกรณ์ออกหมดแล้ว รอบเตียงไม่มีสายระโยงระยางห้อยเกะกะอีก
พี่ ๆน้อง ๆลูกหลานที่มา..กลุ้มรุมเข้าล้อมเตียง ก่อนที่ลุงจะเปิดผ้าคลุมหน้าออกช้า ๆ แม่กลโผล่ซบอกตาร้องไห้สะอึกสะอื้น คนที่มาด้วยพากันปิดหน้าร้องไห้ตามเป็นพรวน ผมรู้สึกสลดหดหู่ไปกับภาพตรงหน้าด้วย ชำเลืองดูหน้าคุณตาท่านคงไปอย่างสงบ หน้าตาเหมือนคนนอนหลับซะมากกว่า ก่อนจะค่อย ๆเดินไปนั่งลงข้างกลมัน
ตัดสินใจยื่นมือไปบีบไหล่ให้กำลังใจมันเบา ๆ มันหันมาจ้องผมนิ่ง ๆ ตามันเศร้ามาก..คงรักตามันมาก..และคงเสียใจไม่น้อยเลยหละ เห็นว่าคุณตาเป็นคนเลี้ยงมันมาตั้งแต่เล็ก ช่วงที่กลอายุได้หกขวบ  พ่อก็ไปมีครอบครัวใหม่ กลกับน้องต้องมาอยู่บ้านตาและยายที่สุพรรณฯ  เพราะพ่อแม่ทะเลาะกัน ต่างแยกกันไปคนละทิศละทาง..บ้านแตกว่างั้นก่อนจะตัดสินใจแยกทางกันจริงจัง กลก็อายุ 10 ขวบเข้าไปแล้ว น้องสาวกลเพิ่งจะหกขวบเอง สองพี่น้องผูกพันตายายมากกว่าพ่อแม่ซะอีก ด้วยเหตุนี้ตากับยายถึงรักกลมันมาก มันเองก็คงไม่ต่างกัน....
ผมจ้องตามันนิ่ง ๆ ไม่มีคำปลอบโยนใด ๆ มันคงเข้าใจความหมายจากดวงตาที่ผมส่งไปให้ก่อนที่จะพูดมา
เบา ๆ ว่า
“กูจะบวชหน้าไฟ..ในวันเผาตากู” ฟังแล้ว..ผมรู้ความตั้งใจของมันนะ กลอายุยังไม่ถึงยี่สิบ ยังไม่ได้บวชทดแทนคุณพ่อแม่ ปู่ย่าตายาย คุณตาดันมาจากไปเสียก่อน ในบรรดาญาติผู้ใหญ่ฝ่ายแม่ของกล เหลือเพียงตากับยาย
ส่วนปู่กับย่าเสียไปหลายปีแล้ว มันถึงรักผูกพันท่านมาก ตอนนี้คุณยายอายุเจ็ดสิบกว่าแล้ว  มีคุณอาลูกคนเล็กกับครอบครัวที่อยู่ด้วยกันมาตลอด ซึ่งกลรักและสนิทกว่าใครทั้งหมด ผมยิ้มยักหน้าให้มัน...ว่าผมเห็นด้วย..
ที่มันตัดสินใจบวชหน้าไฟ  ก่อนที่คุณแม่จะโผลเข้ากอดมันร้องไห้สะอึกสะอื้น มันก็กอดปลอบแม่มันด้วย
แอบเห็นเบ้าตามันรื้นน้ำตาขึ้นมา คงพยายามจะไม่ยอมร้อง ตอนนี้มันพยายามทำตัวให้เข้มแข็ง ในเมื่อมีแต่
คนร้อง มันต้องเป็นเสาหลักให้แม่มันพึ่งพา เห็นแล้ว..รู้สึกประทับใจเหมือนกัน บางมุมของกล..เริ่มมีบทบาทต่อความรู้สึกผมอย่างไม่รู้ตัว เวลานี้..ผมกลับรู้สึกว่ามันต้องการกำลังใจจากผม  โดยที่ไม่ต้องใช้คำพูดเลย
ด้วยซ้ำ  แค่มองตากันก็รับรู้ได้ มันรู้ว่าแม่คงเสียใจมาก เพราะแม่กลคือลูกสาวคนเดียว..ในบรรดาพี่น้องห้าคน
นอกนั้นเป็นชายหมดทั้งบ้านแม่กลเป็นลูกคนที่สาม คงไม่ต้องบอก..ว่าเป็นลูกรักของตากับยายแค่ไหน  ถึงได้เผื่อแผ่ความรักมาถึงหลายชายคนแรกคนโปรดอีกตะหาก ผมนั่งเงียบ ๆ ท่ามกลางบรรยากาศเศร้าสลดของ
ทุกคน ลุงพี่ชายคนโตของแม่กล เป็นธุระติดต่อจองศาลา ห้าโมงเย็นจึงนำศพตาไปรดน้ำที่วัดใกล้บ้าน
บ้านใกล้เรือนเคียงที่รู้ข่าว..และเคารพรักตาของกล..เริ่มทยอยมารดน้ำศพจนเต็มศาลา โดยมีสาว ๆลูกพี่ลูกน้องของกลคอยตักน้ำบริการให้ตลอด กลกับแม่ช่วยต้อนรับแขกที่มาร่วมงานร่วมกับบรรดาญาติพี่น้อง  ซึ่งผมจำ
ไม่ไหว เยอะโคตร..ถ้าไล่ให้ฟังก็คงยาว  สรุปแค่นี้แล้วกัน...
ส่วนผม...ช่วยเสริฟน้ำบริการแขก..กับพวกลูกพี่ลูกน้องกลมันนั่นแหล่ะ  ยังไม่พ้นโดนแซวจากสาว ๆ ที่เข้าใจว่าหนุ่มจากกรุงเทพฯ เพื่อนกลมางานด้วย มีบ้างที่ขายขนมจีบให้ผม แต่ชั่วโมงนี้..ไม่มีอารมณ์รื่นเริง ได้แต่ยิ้มให้แทน..เลี่ยงไม่พูดอะไรดีกว่า อาของกลสั่งข้าวต้มร้านย่านนั้น..เหมามาเลี้ยงในงานกันเลย ต่างประชุมร่วมกันรับเป็นเจ้าภาพผลัดกันไปคนละคืน กำหนดสวดสามคืน  หลังพระสวดเรียบร้อยแล้ว เรากลับมานอนที่บ้านตา โดยลุงกับลูกหลานผู้ชาย และพวกที่ตั้งวงไพ่วงไฮโล อยู่เป็นเพื่อนศพ...ส่วนกลไม่ได้อยู่หรอก เป็นห่วงแม่มันมากกว่า มันจึงกลับมานอนที่บ้าน คงเหนื่อยด้วยแหละ ตั้งแต่เดินทางมาถึง..มันยังไม่ได้พักเลย เห็นแล้วเห็นใจมันเหมือนกัน มันเองก็เป็นห่วงยายด้วย ถึงกับกำชับให้หลาน ๆคอยดูแลยายตลอด กลัวจะล้มเจ็บไปอีกคน
แต่ผิดคาดครับ..ยายกลับไม่มีน้ำตาสักหยด..แถมยิ้มต้อนรับแขกเหรื่อ ที่มาแสดงความเสียใจอีกตะหาก ไม่ได้เป็นภาระลูกหลานสักนิด  ผมพอมีโอกาสได้นั่งคุยกับท่าน ฟังท่านพูดความรู้สึก ท่านบอกว่า...ดีใจที่ตาไปสบายแล้ว..พ้นทุกข์พ้นทรมานซะที...ไม่ต้องแบกสังขารที่มีแต่โรคภัยไข้เจ็บอีกต่อไป ตัวท่านเองก็นับเวลา
ถอยหลัง คงอีกไม่นานเหมือนกัน ท่านก็แก่มากแล้ว..เห็นการเกิดแก่เจ็บตายมามาก  เป็นเรื่องปกติธรรมดา..สุดท้ายทุกคนก็ต้องไป..เหมือนการเดินทาง..ถึงเวลาก็ต้องไป..เพียงแต่เดินทางไปอีกภพภูมิหนึ่ง...อยากให้ชีวิตพบความสุข ก็ต้องคิดดีทำดี ทำบุญทำทานซะแต่ตอนนี้ จิตใจจะได้มีความสุข ฟังท่านพูดด้วยใบหน้าอิ่ม
บุญแล้ว...พาให้ปลงและเข้าใจท่านขึ้นทันที คุณยายปล่อยวางแล้วตะหาก ท่านจึงไม่เศร้าโศรกเสียใจ หนำซ้ำจิตใจยังเข้มแข็งกว่าลูกหลานซะอีก พ่อเลี้ยงของกลมาถึงคืนสุดท้าย ท่านงานยุ่งมากลามาไม่ได้ ผมมีโอกาสรู้จักก็ตอนที่แม่แนะนำ กลมันไม่ได้เรียกเค้าว่าพ่อหรอกครับ..มันเรียกคุณอา ผมเลยเรียกอาลพตามมัน อาลพคือชื่อพ่อเลี้ยงของกล แกนั่งรถตู้มาเอา เพราะขากลับต้องขับรถแม่กลกลับ ผมเห็นอาลพได้รับการต้อนรับจากคุณยายตลอดจนบรรดาลุงป้าน้าอากลเป็นอย่างดี กลคงหมดห่วงแม่มันแล้วเพราะมีอาลพคอยดูแลตลอด หลายคนงานผ่านมาแล้วจนคืนสุดท้าย...ยังร้องไห้ตาแดงอยู่ก็มี แม่กลก็หนึ่งในนั้นด้วย..อาลพต้องคอยปลอบอยู่ข้าง ๆ
ดูท่านจะรักและเป็นห่วงแม่กลมาก กลมันดูดีขึ้นเยอะ วางตัวนิ่ง ๆสงบเสงี่ยม แขกที่มาคืนหลังมีมากกว่าเดิม
คงเริ่มรู้กันมากขึ้น ผู้หลักผู้ใหญ่เจ้าหน้าที่ท้องถิ่น...นำพวงหรีดมาแสดงความเสียใจหลายหน่วยงาน ทำให้รู้ว่า.คุณตาของกลเป็นคนกว้างขวางไม่ใช่น้อย  คืนนี้เป็นคืนสุดท้าย พรุ่งนี้บ่ายสามก็จะมีพิธีนำศพวนรอบเมรุ
ก่อนจะเผาส่งวิญญาณตาขึ้นสวรรค์ แม่กลบอกว่าจะเก็บเถ้ากระดูกไว้ในโกณที่จองพื้นที่ตรงหลังวัด บางส่วนจะขึ้นหิ้งที่บ้านยาย ส่วนกลพรุ่งนี้เช้าเก้าโมงต้องโกนหัวบวชหน้าไฟ พิธีไม่ยุ่งยากมาก..บวชเณรธรรมดา
ตื่นเช้าผมตามกลมาทำพิธีบวชหน้าไฟ พร้อมกับญาติ ๆ เสร็จพิธีเห็นเณรกลนุ่งห่มจีวรพระ..ดูสงบนิ่งอิ่มบุญชะมัด ไม่น่าเชื่อ..หน้าคมเข้มดูดิบเถื่อนที่เคยมีเคราครึ้ม ขนคิ้วหนานั้น พอถูกโกนจนเกลี้ยงเกลาไม่เหลือ
กระทั่งคิ้ว จะเหมือนเด็กและหมดจดได้ขนาดนี้ ไม่เหลือความดิบเถื่อนให้เห็นแม้แต่น้อย ผมถือถุงเสื้อผ้าที่กลมันใส่ก่อนห่มผ้าเหลืองโดยที่ผมอีกนั่นแหล่ะ..คอยจัดการพับเก็บให้มัน หน้าแดงเหมือนกัน..ตอนพับกางเกงในที่มันใส่ เณรเค้าห้ามนุ่งกางเกงใน มันเลยต้องถอดออก ผมว่าคงโหวงพิลึก...ก็นะ...ไม่พูดดีกว่าเดี๋ยวบาป
ไม่ได้คิดลามกนะครับ แค่นึกว่าคงโล่งๆโหวงๆ พิลึก คนเคยใส่กางเกงในเดินทั้งวัน ไม่นับตอนนอน...เราหลับไปแล้วมันสบาย แต่ถ้ามาเดินโทง ๆ กับสะบงที่ห่มอยู่  คงต้องรู้สึกแปลกบางแหล่ะ....
หลังจากนั้น....เณรกลร่วมฉันภัตตาหารเพล สวดเจริญพุทธมนต์พร้อมทำพิธีสงฆ์ ก่อนจะเคลื่อนศพวนรอบเมรุสามรอบ โดยมีพระเถระผู้ใหญ่เดินถือสายศิญจ์ลากศพนำขบวนตามด้วยพระที่เหลือและเณรกล ซึ่งเป็นตัวแทนญาติบวชหน้าไฟเพียงองค์เดียวไม่มีลูกหลานคนอื่นอีก คิดว่าพวกลุงอาคงบวชพระให้ตากันหมดแล้ว เค้าจึงไม่บวชกันอีก รถลากศพถูกจูงไปช้า ๆ พร้อมด้วยบรรดาญาติพี่น้องและแขกเหรื่อที่มาร่วมงานหลายร้อยคน.
ที่ต่างตั้งใจส่งศพตาไปสู่สุขคติ เสร็จจากนั้นได้นำศพขึ้นเมรุ ทำพิธีทอดผ้าบังสกุล  พระสงฆ์ทำพิธีสวด
บังสกุลเสร็จ ก็เข้าสู่ขั้นตอนการวางดอกไม้จันท์  ผมก็ช่วยแจกให้แขกเหรื่อที่มาในงาน สัปเหร่อทำการเปิดฝาโลงเฉาะมะพร้าวเอาน้ำล้างหน้าศพ..พร้อมกับเชิญให้ญาติ ๆ ขึ้นไปดูหน้าคุณตาเป็นครั้งสุดท้าย ผมไม่ได้ขึ้นไปกะเค้าหรอก เณรกลเค้าขึ้นไปก่อนใคร เห็นเณรตาแดงก่ำคงอดอาลัยตาไม่ได้  แต่ท่านก็ไม่ยอมร้องไห้แสดงความอ่อนแอออกมา คุณแม่ต่างหากกลับร้องจนเป็นลม ต้องเอายาดมพิมเสนน้ำ ให้อาลพคอยปฐมพยาบาล
อยู่ข้าง ๆตลอด แล้วจึงเชิญแขกที่มาทุกคนให้นำดอกไม้จันท์ขึ้นไปวางเป็นครั้งสุดท้าย
หลังจากนั้น..สัปเหร่อก็ดำเนินการเผาจริงทันที พิธีต่างจังหวัดไม่มีการเผาหลอก..เผาจริงเลย เราต่างยืนไว้อาลัยมองควันไฟที่ลอยออกจากปล่องเมรุกันนิ่ง ๆ แอบเห็นเณรตาแดงก่ำ หลายคนน้ำตาคลอเบ้า แต่ก็ไม่มีใครร้องไห้ออกมา เพราะโบราณเค้าถือ จะพาลทำให้คุณตาท่านห่วง และวิญญาณจะไม่สงบ เท่าที่เห็นควันลอยสูงขึ้นฟ้า ประหนึ่งเหมือนดวงวิญญาณของคุณตา...ลอยสู่สรวงสวรรค์ไปสู่สุขคติแล้วจริง ๆ ร่วมชั่วโมง..
ก่อนทุกคนจะพากันเดินไปส่งเณรที่กุฏิหลวงพี่  เพราะคืนนี้เณรต้องจำวัดอยู่กับหลวงพี่หนึ่งคืน พรุ่งนี้เช้าเก้าโมงถึงได้ฤกษ์สึก บรรดาญาติ ๆ อยู่พูดคุยกับเณรสักพักก็พากันกลับ ก่อนลงจากกุฏิท่านพูดกับผมว่า
“ดูแลตัวเองด้วยนะ...”  คงเห็นว่าไม่ได้อยู่ด้วยกันเหมือนคืนที่ผ่านมา ผมหันไปตอบให้ท่านสบายใจจะได้
ไม่ต้องเป็นกังวล
“เณรไม่ต้องห่วง...กะ.กู..เอ้ย!..ผมอยู่ได้สบายมาก” พูดแล้วก็อายหน้าแดง ไม่ชินที่ต้องเปลี่ยนสรรพนามแทนตัวกระทันหัน  วันนี้ทั้งวันไม่ได้พูดกับเณรเลย เพราะท่านต้องนั่งกับพวกพระ ส่วนผมก็ช่วยแจกนั่นแจกนี้
เลยไม่ได้คุยกัน พอคุยเลยหลุดซะงั้น
“หึ..หึ!....”  ท่านหัวเราะเสียงทุ้มในคอ คงขำผมที่..พูดผิด ๆถูก ๆ แถมเขินอีกตะหาก ผมอายท่านมาก รีบลงกุฏิให้ไว...ก้าวตามพวกญาติและแม่ของเณร..เพื่อกลับไปนอนบ้านยายอีกคืน  พรุ่งนี้หลังจากเณรสึกแล้ว จัดการนำเถ้ากระดูกตาไปบรรจุโกณเรียบร้อยทุกอย่าง บ่ายแก่ ๆ เดินทางกลับกรุงเทพฯกันเลย ถึงกรุงเทพฯ คงราว
หกโมงเย็น........ผมคิด ๆ อย่างน้อยเณรก็มาทัน..ได้แสดงความกตัญญู..ทำหน้าที่หลานชายคุณตาแล้วสินะ...
นี่ถ้าผมไม่ตัดสินใจไปตามวันนั้น ไม่รู้เณรจะเสียใจแค่ไหน หากไม่มีโอกาสมาดูใจคุณตาก่อนตาย นึกแล้วภูมิใจตัวเองชะมัด ที่คิดไม่ผิดไปตามตัวเณรที่หอวันนั้น เผลออดยิ้มกะตัวเองไม่ได้....
..เชื่อไหม...ปัจจุบันนี้ ผมว่าที่ผมกับกลได้มายืน ณ จุดนี้ได้  คงเพราะวิญญาณคุณตาคงช่วยเราด้วยแหละ......?
Part  34
ขอ...
กลับถึงกรุงเทพฯ หกโมงเย็นแล้ว อาลพขับรถเข้าจอดในบ้าน  กำลังจะพากันลง..กลบอกกับแม่มันว่า จะขึ้นไปเก็บของบนห้องแล้วขอกลับหอเลย รถของมันที่จอดทิ้งไว้ที่นี่ขับกลับเลยดีกว่า แม่กลทำหน้าเศร้าบอกให้นอนบ้านอีกสักคืน..พรุ่งนี้ค่อยกลับก็ได้ มันกลับบอกเป็นห่วงห้อง..ทิ้งมาหลายวันแล้ว ไม่รู้เป็นไงมั้ง(หมายถึงหอผม เพราะของ ๆกลอยู่หอผม)  แม่เลยไม่เซ้าซี้ไรมันอีก
พอเข้ามาในบ้าน เจอลูกสาวอาลพอยู่พร้อมหน้าทั้งพี่ทั้งน้อง คนพี่ชื่อกุ้งนาง คนเล็กชื่อกุ้งกุลา ทั้งพี่ทั้งน้องสวยเอาเรื่อง แม่พวกเค้าหมายถึงเมียเก่าอาลพ..เป็นมะเร็งเต้านมตายไปสิบกว่าปีแล้ว ก่อนที่อาลพจะเจอแม่กลเสียอีก พอเห็นพวกเราเดินเข้าไป ทั้งสองคนต่างหันมามอง กุ้งกุลายกมือไหว้ผมด้วย น้องเค้าเพิ่งจะขึ้นม.4 ยังเด็กมาก ส่วนกุ้งนางอยู่มหาลัยปีสองแล้ว แอบเห็นสายตาที่มองกลพอดูรู้..ว่าคิดยังไง กลมันปลีกตัวขึ้นห้องทันที คงรีบไปเก็บของ อาลพกับแม่ขอตัวแยกไปพักผ่อนเหมือนกัน คงเพลียเพราะอาลพขับรถตอนขากลับคนเดียว
พอท่านทั้งสองคล้อยหลังไปไม่ทันไร ผมเห็นกุ้งนางรีบเดินขึ้นชั้นบนทันที ส่วนกุ้งกุลาก้มหน้าก้มตาทำการบ้านต่อ ออกจะดูเป็นเด็กตั้งใจเรียนมาก ต่างจากคนพี่ดูเปรี้ยวไม่ใช่น้อย ผมรู้สึกสะกิดใจนิด ๆ เลยแกล้งเดินขึ้นกะไดไปห้องกล...มันคงไม่ว่าผมไร้มารยาทหรอกมั้ง เพราะก่อนไปสุพรรณฯ ผมก็ค้างกับกลที่ห้องนี้แล้ว
คืนหนึ่งไม่เป็นปัญหาที่ผมจะรู้ว่าห้องกลอยู่ตรงไหน ถึงหน้าห้องประตูปิดไม่สนิท แง้มอยู่เล็กน้อย..แอบมองเข้าไป ภาพที่เห็นเล่นเอาหน้าร้อนซะงั้น..กุ้งนางกำลังปลุกปล้ำกลอยู่บนเตียง ยอดชายนายกลสิทธิ์..พยายามจับมือพร้อมบิดหน้าหนีการระดมจูบของเธอพัลวันตัวเธอขึ้นไปคล่อมทับบนตัวมันทั้งตัวแล้วด้วยซ้ำ แถมพยายามจูบไซร้มันไปทั่ว ในขณะที่มันพยายามจับมือเธอไว้..ไม่ให้ถอดเสื้อยืดมันออกอยู่นั่น  ภาพที่เห็น...หากพิจารณาดีดี..กลมันไม่ได้ให้ความร่วมมือแต่อย่างใด  ที่มันไม่ทำรุนแรงไป..คงกลัวเรื่องราวจะลุกลามใหญ่โตเอาได้
หากผู้ใหญ่เข้ามาเจอ มันถึงได้พยายามขืนตัว เห็นแบบนั้น....ผมดันอยากใช้สิทธิ์การเป็นแฟนมันขึ้นมาซะงั้น
ตามกฎข้อที่สาม  ‘ของๆกลสิทธิ์ คือของๆกวี...ของๆกวี ย่อมเป็นของๆกวี’  เพราะฉะนั้น ยอดชายนายกลสิทธิ์ถือเป็นสมบัติของผม คิดได้ดังนั้น..ผมไม่เกรงใจแล้ว..เสียมารายาทเปิดประตูเข้าไปทันที ทำทีส่งเสียงนำไปก่อนอีกตะหาก
“ผลุ๊บ!...กล..กูขอเข้าห้องน้ำหน่อยดิ!..” ผมเตรียมปรับสีหน้าไว้ก่อนแล้ว จึงเนียนพอสมควร
“อ้าว!..โทษที!..นึกว่าอยู่คนเดียว”  ได้ผล..กุ้งนางกระโดดผลุง ลงมายืนข้างเตียงหน้าแดงก่ำ จิกตาจ้องผมเขม็ง..คงไม่พอใจสุด ๆ แต่ผมก็แกล้งมึน ในขณะที่ยอดชายกลสิทธิ์ หน้าเจื่อนไปถนัด..คงกลัวผมเข้าใจผิด เห็นแล้วอยากแกล้งชะมัด แต่ต้องทำเป็นพูดแก้ตัวไปก่อน...เหมือนไม่ได้ตั้งใจเข้ามาโดยพละการ...
“โทษที..กูไม่ได้เคาะประตู เห็นมันแง้มอยู่ นึกว่ามึงอยู่คนเดียว เดี๋ยวกูลงไปเข้าข้างล่างก็ได้” แกล้งทำเป็น
หันหลัง  ตั้งท่าจะก้าวออกไป....
“ไม่ต้องวี...เข้าในนี่แหล่ะ...ตามบาย..ไม่ได้อะไรหรอก...”  มันรีบร้องห้ามผมเอาไว้ ผมแอบอมยิ้ม...
คิดไว้แล้วมันต้องเรียกไว้ชัวร์...........
“ชื่อวีหรือ..เพิ่งเคยมาดิ...ห้องน้ำข้างล่างก็มี...ทำไมไม่เข้าเสียแต่แรก ไม่เห็นต้องลำบากขึ้นมาถึงข้างบนนี้
เลยนี่”  เยี่ยมมาก..คุณกุ้งนาง คงคิดว่าตนเองอายุแก่กว่าผม ทำเป็นวางท่าข่มทันที น่าจะหงุดหงิดผมไม่น้อย..ที่มาขัดจังหวะคุณเธอละมั้ง  ผมทำเป็นยิ้มใจเย็นตอบเธอไปนิ่ม ๆ
“บังเอิญเพิ่งนึกขึ้นได้ว่า..ผมลืมของเอาไว้ห้องนี้..ตั้งแต่คืนที่มาค้างก่อนไปสุพรรณฯ กลมันไม่รู้..เลยกะขึ้นมาเอาด้วยนะครับ คุณกุ้งนางมีอะไรไม่สะดวกหรือเปล่าครับ  รู้สึกเหมือนไม่ค่อยพอใจผมสักเท่าไหร่”  ตบท้ายประชดกลับซะเลย แถมยังแอบส่งสายตาล้อเลียนให้เธออีกด้วย  กริยาแบบนี้ผมก็พอทำเป็น  พวกไอ้หญิงเหล็กสาวห้าวเพื่อนผม รวมทั้งไอ้โรจน์ก็ใช่จะเรียบร้อยกันเท่าไหร่ ปกติกวนได้ใจเหมือนกันทั้งกลุ่ม ผมเองก็พอ
มีบ้าง..เพียงแต่ไม่ค่อยแสดงออกเท่านั้น
ครั้งนี้เห็นคุณกุ้งนางเธอหน้าหนามาซะขนาดนี้ เลยไม่จำเป็นต้องระวังกริยากับเธอหรอกเล่นเอาเธอจ้องผมตาโต คงไม่คิดว่าหนุ่มหน้าจืด ๆ อย่างผม..จะมีมุมนี้กะเค้าด้วยมั้ง ก่อนจะสะบัดหน้าเดินเชิดออกประตูไป แสดงชัดเจนว่าไม่ชอบขี้หน้าผมสุด ๆ ผมหาได้แคร์สักนิด ไม่งั้นคงเรียกเธอพี่นำหน้าแล้วสิ ทั้งที่เธอพูดข่ม
ซะขนาดนั้น
กลสิทธิ์รีบลุกตามไปปิดประตูล๊อคลูกบิดอีกตะหาก พอมันหันกลับมา..มีเอามือเกาหัวเหม่งแกรก ๆ
หน้าเจื่อน ๆ เห็นแล้วขำชะมัด ขนาดหัวเหม่งไร้ขนคิ้วสักเส้น ยังดันมีสาวเข้ามาปล้ำถึงในห้องยอมรับเลยยี่ห้อกลสิทธิ์ ของเค้าดีจริง  หึหึหึ!..ทำเป็นแกล้งมันดีกว่า.. หน้านิ่งเดินเข้าห้องน้ำปิดประตูทันที
พอหันหน้าเข้ากระจกได้หัวเราะออกมาคนเดียวซะงั้น กลั้นขำแทบตาย ขำชะมัด...ทั้งสะใจคุณกุ้งนางเธอด้วย แถมยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัวนัดแรก..ทำให้คุณกุ้งนางโมโหหัวฟัดหัวเหวี่ยง..นัดที่สอง..ทำให้คุณชายกลสิทธิ์หน้าจ๋อยไปเลย คงคิดว่าผมเข้าใจผิดเต็ม ๆ ที่เข้ามาเห็นว่าสองคนกำลังทำอะไรกัน มันไม่รู้ว่าผมแอบดูก่อนแล้ว คงกลัวผมยกเลิกที่ตกลงเอาไว้แน่ ๆ เพราะถือได้ว่ามันผิดสัญญาข้อที่สอง ห้ามเจ้าชู้มั่วผู้หญิง
แบบนี้ต้องแกล้งให้เข็ดดูมันจะทำยังไง ใครที่เข้าใจว่าผมไม่เจ้าเล่ห์ คราวนี้คงต้องมองกันใหม่ละมั้ง จริง ๆอยากจะบอกว่า ผมก็มีมุมนี้บ้างละน้า..ไม่อยากนั้นจะเปลี่ยนคนอย่างกลสิทธิ์เค้าได้ไหมละนั้น ขืนเอาแต่เรียบร้อยสงบเสงี่ยมเจียมตัว คงไม่ทันชาวบ้านเค้าแน่ ๆ เพียงแต่ผมไม่คิดทำร้ายใคร...ไม่ต้องการทำให้ใครเดือดร้อน ถ้าจะทำเพื่อดัดนิสัยคนบางคนแล้วละก็ ต้องเจ้าเล่ห์บ้าง..ไม่งั้นคงจับไม่ได้ไล่ไม่ทันกลสิทธิ์เค้าหรอก ก็นะดูมาตรฐานเค้าสิ ขนาดหัวเหม่งไม่มีผมสักเส้น เรทติ้งยังกระฉูดหญิงเข้ามาปล้ำถึงในห้อง เอากะเค้าซี่..ยี่ห้อกลสิทธิ์ซะอย่าง ของเค้าดีจริง....ฮ่าๆ!....
พอผมออกจากห้องน้ำ มันพยายามจะขออธิบาย ผมตัดบท..บอกว่าค่อยไปคุยกันที่หอ หน้ามันเจื่อนหนักกว่า
เดิมอีก เห็นแล้วมีแอบสงสารเหมือนกัน แต่ไม่ได้..ต้องดัดนิสัยซะบ้าง ขืนมันไม่หัดระมัดระวังตัวอีก เรื่องแบบนี้คงมีไม่จบไม่สิ้นแน่ ๆ ระหว่างนั่งรถกลับหอ..ผมแกล้งนั่งนิ่ง ๆ มองตามข้างทางตลอด เห็นมันคอยชำเลืองมาดูผมบ่อย ๆ แต่คงไม่กล้าคุย คิดว่ากลัวผมโกรธละมั้ง พักนี้กลสิทธิ์แคร์ความรู้สึกผมชะมัด หากเป็นเมื่อก่อนอย่าได้หวัง คงบีบคอบังคับให้พูดกะมันไปแล้ว สาเหตุหนึ่งเพราะมันรักผมจริง ๆถึงกังวลไปหมด อีกอย่าง..
มันคงกลัวผมหนีด้วยละเพราะผมไม่ได้อยู่กับพี่สาวแล้ว ซ้ำเข้าเรียนมหาลัยแล้วด้วย หากมันทำอะไรขึ้นมา
ผมน่าจะหนีมันได้ มันคงจะตามดักผมได้อีกหรอก ถ้าผมตั้งใจจะหลบซะอย่าง  เพราะมันไม่เหมือนแต่ก่อนแล้ว...ที่มันยังไปดักหน้าโรงเรียนได้ แต่มหาลัยกว้างกว่าเยอะ..ใช้เวลาเป็นเดือนจะเจอผมหรือเปล่าก็ไม่รู้ ถ้ามันมีความอดทนพอนะ เพราะมันคิดแบบนี้ ถึงไม่กล้าใช้นิสัยห่าม ๆ แบบเดิมอีก ผมรู้ได้ยังไงนะหรือ รู้ตอนหลัง
ที่เราเปิดใจคุยกันในหลาย ๆเรื่อง หลังจากฝ่าฟันอุปสรรคกันมานะแหละ เข้าเรื่องกันต่อดีกว่า
มาถึงห้อง ผมทำเป็นเก็บกวาดเช็ดถูทำความสะอาดซะงั้น ยังไม่เปิดโอกาสให้มันเคลียร์ มันเห็นผมลงมือทำความสะอาดห้อง ก็ไม่ได้อยู่นิ่งเฉย เปลี่ยนกางเกงขาสั้นเสื้อกล้ามเสร็จ..มาช่วยผมปัดฝุ่นเช็ดมุ้งลวด ปัดยักไย่เฉยเลย..พอมันลงมือช่วยทำ ผมก็หันไปเก็บผ้าซัก..เอาทั้งของมันของผมนะแหละ ไม่เว้นแม้แต่กางเกงใน ไม่รู้ทำไม..ไม่ยักกะนึกรังเกียจ ถึงตัวมันจะดำ แต่กางเกงในสะอาดทุกตัว ใช้ยี่ห้อคาวินไคล์ซะด้วย มันใส่แค่สองสี..ขาวกับดำเท่านั้น พอเห็นผมมีน้ำใจเก็บผ้าซัก ก็เริ่มหน้าชื่นยิ้มได้ขึ้นมาทันที พอมันทำของมันเสร็จ..
มีจะมาช่วยผมซักผ้าต่ออีก ท่าทางเงอะๆง่ะๆ เหมือนคนไม่เคยทำมาก่อน  ถึงได้รู้ว่า..มันจ้างเค้าซักรีดเดือนละ 250  บาทมาตลอด  มันไม่เคยทำเองหรอก มิน่าถึงทำไม่เป็น เห็นมือมันแดง ๆคงแพ้ผงซักฟอก ผมเลยไล่ให้ไปล้างมือไม่ต้องทำแล้ว มีเปรยอีกว่าจะหาคนรับจ้างซักดีกว่า ผมเลยตอบมันไปว่าผมจะรับจ้างซักให้เอง
ให้มันเอาตังค์มาจ่ายผมนี่ ทั้งซักทั้งรีดผมรับผิดชอบให้เดือนละ 300  ขาดตัว มันจ้องผมตาโต คงประมาณว่า
ผมงกล่ะมั้ง คิดดูเอาเองก็แล้วกันสมัยนั่น ใครจ้างซักผ้าเดือนละ 300  ถือว่าคนมีกะตังค์เลยนะ เพราะผงซักฟอกกล่องเบ่อเริ่ม 5 บาทเอง ไข่ไก่ฟองละ 50 สตางค์  ถามว่าซักผ้าเดือนละ 300 นี่รายได้อย่างดีเลยล่ะ ในที่สุดมันก็ต้องยอมจ่ายให้ผมเดือนละ 300 ดูแลเรื่องซักรีดให้มัน หุหุหุ!...หวานหมู...
ตากผ้าเสร็จเรียบร้อย หันมาอีกทีคุณชายกลสิทธิ์..ไปเฝ้าพระอินทร์เป็นที่เรียบร้อยแล้ว คงเพลียจัดเกือบสามทุ่มแล้วด้วย ผมตัดสินใจให้มันนอนต่อยังไม่ปลุกหรอก คิดว่าลงไปซื้อกับข้าวก่อน ค่อยปลุกให้ลุกมากินข้าวทีเดียว คิดได้ดังนั้นหยิบกระเป๋าตังค์ออกไปซื้อทันที ได้ผัดไทยมาสองห่อ เกาเหลาลูกชิ้นหมูกับข้าวเปล่าอีกถุง..นมอีกครึ่งโหล..กลับเข้ามาในห้อง คุณชายก็ยังไม่ตื่น...เอาของไปเก็บ..แล้วมาปลุกคุณชายลุกล้างหน้ากินข้าว
มีทำงัวเงียพลิกนอนหงายหลับต่อซะงั้น เห็นแบบนั้นผมกะเข้าไปเขย่าให้มันตื่น เริ่มหงุดหงิดแล้วเหมือนกัน
ไมปลุกยากงี้ว่ะ ที่ไหนได้...แผนเค้าหล่ะ พอผมยื่นมือเตรียมเขย่าแค่นั่นแหละ มันคว้าข้อมือผมได้ กระชากล้มไปบนตัวมันรวบกอดผมไว้ทันที แถมพลิกเอาผมลงนอนข้างล่าง ก่อนจะระดมจูบไปทั่วหน้า ผมพยายามดิ้นหนีผลักมันออก แม่งแรงควายชะมัด ไม่สะเทือนสักนิด  แล้วมันก็สามารถปิดปากผมได้สำเร็จจนพอใจนั่นแหละ ถึงยอมลุกวิ่งปรู๊ด...เข้าห้องน้ำไปทันที มีผิวปากฮัมเพลงมีความสุขซะงั้น มันน่านัก..เจ็บใจชะมัด ในแต่นั่งหน้าแดงบนที่นอน..ทำห่าไรไม่ได้ เห็นไหม..ใครที่คิดว่าผมเจ้าเล่ห์เมื่อตะกี้ล่ะก็ ขอให้เปลี่ยนความคิดเสียใหม่
ทีนี้รู้หรือยัง..เจ้าเล่ห์ตัวพ่อนะใครกัน..นี่ล่ะยี่ห้อเค้าล่ะ....กลสิทธิ์ซะอย่าง.....
หลังจากมันทำธุระเสร็จออกมา ผมแกะกับข้าวใส่จานไว้รอก่อนแล้ว แม่งโคตรแม่บ้านแม่เรือนเลยกู ที่เห็นผมทำได้อย่างคล่องแคล่วทะมัดทะแมง ก็เพราะถูกฝึกให้ทำมาตั้งแต่เด็ก แล้วยิ่งตอนมาอยู่กับพี่สาวด้วยแล้ว
เรื่องงานต่าง ๆ ภายในบ้านผมแทบจะเป็นคนทำซะส่วนใหญ่ ก็อย่างที่รู้พี่ผมทำงานหนัก ไม่ค่อยมีเวลาทำหรอก ผมจึงทำสิ่งเหล่านี้จนเป็นเรื่องปกติธรรมดา แต่กลับเป็นสิ่งที่กลสิทธิ์เค้าเห็นเป็นของแปลกประหลาด แถมกลับชอบด้วยอีกตะหาก..เหมือนเค้ามีคนคอยดูแล คงจำกันได้..กลสิทธิ์ถูกทิ้งให้อยู่กับตายายที่ต่างจังหวัดถึงตากะยายจะรักและเอ็นดูปานใดก็เถอะ แต่เด็กวัยแค่นั้น เค้าคงต้องการมากกว่านั่นแน่ ๆเมื่อเรียกร้องเอาไม่ได้ มันเลยฝังลึกในจิตใต้สำนึกและโหยหามาโดยตลอด ตากับยายท่านก็แก่...วัยห่างจากหลานมากเกินกว่าจะเข้าใจความต้องการบางอย่างได้ กลสิทธิ์จึงเหมือนคนเรียกร้องความสนใจตลอดเวลา และตนเองมักอยากให้ใครเห็นความสำคัญที่สุดอีกด้วย..ผมต้องแปลกใจมาก คุณชายเล่นเขี่ยต้นหอมที่เค้าใส่มาในผัดไทยไว้ขอบจานซะงั้น
แม้กระทั่งถั่วงอกก็ยังไม่เว้น ผมถึงเพิ่งรู้ว่าคุณชายไม่ชอบกินผัก เลือกกินบางชนิด จัดว่าน้อยถึงน้อยที่สุดเลย
ก็ว่าได้ ผักที่คุณชายกลสิทธิ์เลือกกิน มีแตงกว่า กะหล่ำปลี ผักบุ้ง แค่เนี๊ยะ..นอกนั้นไม่กินเลย หัวหอม..
มะเขือเทศยิ่งแล้วใหญ่คุณชายไม่มีแตะ...เป็นความรู้ใหม่ ที่ข้าพเจ้านายกวีตั้งปณิธานไว้ว่า จะเปลี่ยนให้คุณชายหันมากินผักให้ได้ แม้จะได้ไม่มากก็ตาม แต่อย่างน้อยต้องกินให้ได้มากกว่านี้
ขอเรียนตามตรงว่า รับไม่ได้ที่เห็นคุณชายเขี่ยผักออกจากจาน ซึ่งล้วนแล้วแต่เป็นวิตามินดีดีทั้งนั้น  หนำซ้ำ
ลองนึกถึงคนไม่มีอันจะกิน เค้าไม่มีโอกาสได้สัมผัสของเหล่านี้เลยด้วยซ้ำ แล้วคุณชายเค้ากล้าดียังไง...
ถึงบังอาจไม่กินผักพวกนี้ นี่คือความมุ่งมั่นอีกข้อ..ที่ข้าพเจ้าพึ่งได้รับทราบ และต้องจัดการฝึกให้คุณชายกินผักให้จงได้....
กินเสร็จเรียบร้อยผมจัดการเก็บล้าง คุณชายเค้าทำหน้าที่กวาดถู เสร็จแล้วผมก็ไล่ให้ไปอาบน้ำ จากนั้นผมก็เข้าไปอาบต่อ ออกมาก็ปาเข้าไปเกือบห้าทุ่มครึ่งแล้ว เลยเตรียมตัวเข้านอน แต่คุณชายไม่ยอม ขออธิบายเรื่องคุณ
กุ้งนางทันที บอกไม่อยากคาใจว่างั้น ผมเลยยอมให้อธิบาย ทั้งที่จริงไม่จำเป็นเลยด้วยซ้ำ แต่กลับได้รู้เพิ่มอีกว่า..
คุณกุ้งนางแอบชอบคุณชายเค้าอยู่ก่อนแล้ว พยายามเข้าหาเค้าหลายครั้งแต่ไม่สำเร็จ..เค้าหนีได้เกือบทุกครั้ง สาเหตุที่เค้าต้องมาอยู่หอก็เพราะตัดปัญหาเรื่องนี้แหล่ะ ถ้าไม่ติดเป็นลูกสาวอาพลแล้วละก็..คุณชายจะจัดให้
ซะงั้น เค้าพูดปิดท้ายเองนะ....ผมเลยจัดให้เต็ม ๆไปซะปึ๊ก!...พูดดีมาแต่ต้น..ตายเอาตอนจบเนี๊ยะแหละ...
เล่นเอาคุณชายหัวเราะชอบใจใหญ่ที่ยั่วผมขึ้นได้..มีการเข้าใจว่าผมหึงอีกตะหาก...เอากะเค้าดิ...ไอ้นิสัยหลงตัวเองคงจะแก้ยากหน่อย....เมื่อผมบอกว่าเข้าใจดีแล้ว ไม่ได้คิดไรอีก บอกให้ปิดไฟนอน  คุณชายรีบกุลีกุจอ
รีบไปปิดไฟอย่างเร็ว แต่.....
“วี...กูขอนะ”  เวร...นี่ตะหาก..สาเหตุแห่งการปิดไฟให้ว่อง ผมเงียบไม่ตอบแกล้งหลับ แต่.....
“วี...มึงไม่ตอบ..ถือว่ายอมให้กูแล้วนะ”  เห็นหรือยัง....ผมบอกว่าคุณชายหลงตัวเอง อาการหนักขนาดไหน เข้าข้างตัวเองเป็นที่หนึ่ง ผมตัดสินใจพูดตอบไป
“กูบอกไม่ให้ล่ะ..มึงจะปล้ำกูไหม”  นั่นดิ...หากผมปฏิเสธแล้วมันจะใช้กำลังกับผมไม่ มันกลับตอบว่า
“กูคงไม่ทำแบบนั่นหรอก กูรู้ว่ามึงเจ็บมากแค่ไหน หากไม่มีอารมณ์ร่วมไปด้วย กูต้องการให้มึงเต็มใจให้กู
มึงเองก็ต้องมีความสุขไปด้วยเหมือนกัน
เชื่อไหม..กูไม่ได้ทำมาสองอาทิตย์เข้ามาแล้วนะ..ก็อย่างที่บอก..กูไม่มีอารมณ์กับใครเลย พออยู่ใกล้ ๆ มึงแล้ว..
กูอยากมากเลยว่ะวี...มึงจะใจร้าย..ไม่ให้กูเลยเหร่อ..นะ...ให้กูเถอะนะ..กูขอหละ”  เสียงทุ้ม ๆ นุ่ม ๆ..อ้อนอยู่
ข้างหู...ฟังเหตุผลที่พี่ท่านยกมาพูดดิ ผมพูดไม่ออก..ตอบไม่ถูก...จะปฏิเสธก็ดันติดที่มุมปาก..จะอนุญาตก็ใช่ที่...ดีที่สุด เลือกไม่ตอบไม่หือไม่อือ...ทำเป็นนอนหลับตานิ่ง ๆ มันกลับพูดขึ้นอีกว่า
“มึงไม่พูด แสดงว่าให้กูแล้วดิ..กูเริ่มหละ”  จบข่าว ..พี่แกพลิกตัวทับผมทันที ตกใจลืมตาโพล่ง อ้าปากจะปฏิเสธว่าไม่ใช่ ก็สายไปเสียแล้ว พี่แกเล่นประกบปากฉกลิ้นเข้าเกี่ยวกะหวัดดูดต้อนลิ้นผมทันที บอกแล้วยี่ห้อกลสิทธิ์ เค้าดีจริง...ผมคงไม่ต้องบอกแล้ว ว่าหลังจากนั้นเกิดอะไรขึ้น เล่นเอาสมองขาวโพลน...อ่อนเป็นขี้ผึ้งโดนไฟลนไปเลย สุดท้ายก็เสร็จโจ๋...เรียบร้อยโรงเรียนกลสิทธิ์เค้าจนได้ รอบเดียวยังพอว่า พี่แกมีล้างหน้าไก่ตอนตีห้า
อีกรอบ เอาซะตัวเบาไปเลยกลสิทธิ์ แต่ผมสะโพกคราก..แสบตูดไปตามระเบียบ ก็นะจะให้ชินเหมือนในนิยายคงไม่ใช่ม้าง มันไม่จิ๊บ ๆ เหมือนนิยายที่เข้าแต่งให้อ่านกันหรอก ชีวิตจริงนอกจากจะจุก..เจ็บ..แน่น..
และถึงจุดไคลแม็กซ์เสร็จได้เหมือนกันก็ตาม แต่หลังจากนั้นเชื่อเลยร้อยเอาบาทเดียว ฝ่ายรับเก้าสิบเปอร์เซ็นต์ต้องรู้ว่ามันแสบเดินขัดขนาดไหน...จริงไหมครับ...ถ้าผมพูดผิดก็แย้งได้น่ะ...ผมประสบการณ์ตรงเลยหละบอกแล้วว่าไม่เถียง..มันมีความสุขเสร็จสมเหมือนกัน...แต่มันก็มีผลข้างเคียงเรื่องเจ็บระบบตามมาทีหลังอยู่ดี
รู้ทีหลังเค้าบอกมาว่าต้องทำกันบ่อยๆแล้วจะชิน..แต่..ผมก็ไม่ยักกะชินง่าย ๆ ก็นะบอกแล้วว่า...ยี่ห้อกลสิทธิ์ของเค้าดีจริ๊ง!...............

GBOMK · โพสต์ 2013-6-15 15:10:17

{:6_171:} ขอบคุนคับ

Klong · โพสต์ 2013-6-15 22:57:56

ขอบคุนครับ

dung · โพสต์ 2013-6-23 05:29:41

ขอบคุณนะครับ

gigusa · โพสต์ 2013-6-27 19:12:07

ขอบคุณมากครับ

imanaji · โพสต์ 2013-6-28 11:37:22

ขอบคุนครับ

nattan010 · โพสต์ 2013-7-15 13:49:14

ขอบคุนครับ

tarsii · โพสต์ 2013-11-23 22:29:58

ขอบคุณมากนะ

ton521 · โพสต์ 2013-11-24 03:50:34

ขอบคุนครับ

kamaji · โพสต์ 2013-11-24 14:42:54

ขอบคุนคราบ

cawee · โพสต์ 2014-1-16 17:46:15

ขอบคุนคราฟผม

bastoww · โพสต์ 2014-5-4 09:16:53

เป้ะมากครับขอบคุนนะครับ

kiwwy · โพสต์ 2014-5-24 22:54:22

ขอบคุณมากๆค่ะ

pt200 · โพสต์ 2015-11-16 20:16:31

ขอบคุณครับ

taira · โพสต์ 2015-11-23 19:40:13

ชอบที่คุนวีเบ่าจัง

4_NAY · โพสต์ 2016-4-25 16:02:44

น้องแม่ต้องน้าซิ. ไม่น่าจะเรียกอา

Soyu · โพสต์ 2017-8-24 23:18:22

ขอบคุณนะครับ

minone · โพสต์ 2017-8-26 00:07:38

ขอบคุณ ครับผม

sayo0023 · โพสต์ 2017-8-26 00:30:56

ขอบคุณครับ

krittamm · โพสต์ 2018-1-18 16:12:35

ขอบคุณครับ

บัญชี		จำการเข้าสู่ระบบไว้	ลืมรหัสผ่าน
รหัสผ่าน			สมัครเข้าเรียน

เพราะรัก..จึงเปลี่ยนได้ ? 33 - 34 ?

แสดงความคิดเห็น

แสดงความคิดเห็น

แสดงความคิดเห็น

แสดงความคิดเห็น

แสดงความคิดเห็น

แสดงความคิดเห็น

แสดงความคิดเห็น

แสดงความคิดเห็น

แสดงความคิดเห็น

สมาชิกจีโฟกาย 100%

สมาชิกระดับเพชรคู่

สมาชิกระดับตรีเพชร

สมาชิกระดับเพชรบริหาร

สมาชิกระดับมงกุฎ

สมาชิกระดับทับทิม

สมาชิกระดับแพลตตินั่ม

สมาชิกระดับไพลิน

สมาชิกระดับมรกต

สมาชิกระดับเพชร