เพราะรัก..จึงเปลี่ยนได้ ? 39 - 40 ?

tanya · โพสต์ 2013-6-14 16:27:21

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
ฉะนั้น...ขึ้นอยู่กับเราทั้งคู่ต่างหาก
ที่พร้อมจะฝ่าฟันด้วยกันหรือไม่ ฟ้าหรือจะสู้ความมานะของเราเอง นี่แหละจริงแท้และแน่นอน หากเรามัว
แต่สิ้นหวังคาดหวังกับฟ้าเราก็จะเอาแต่รอคอยโชคชะตาฉะนั้นฟ้าชี้ทางให้เรารู้ แต่ฟ้าไม่ได้ห้ามให้เราลุย...

จริงไหม...?
Part  39
ช๊อค!...
หลังจากผม เรียกรอยยิ้มและความสุขคืนมาบนหน้าของกลสิทธิ์ได้เหมือนเดิมผมเองก็ได้คำตอบให้ตัวเองเหมือนกันว่า  ฟ้าจะกำหนดเช่นไรก็ตาม..แต่เมื่อฟ้าให้ผมกับกลได้มาเจอกันแล้ว.....ผมจะร่วมฝ่าฟันไปกับมัน
ไม่ว่าปัญหาหรืออุปสรรคที่รออยู่ข้างหน้า..จะหนักหนาสาหัสแค่ไหน  ผมจะไม่ท้อถอย ตราบใด..มันยังรักมั่นในตัวผมแล้วหละก็  ผมจะยืนหยัดเคียงข้างไม่ทิ้งให้มันผจญปัญหาเพียงลำพังเป็นอันขาด...นี่คือความคิดของผม...ที่บอกกับตัวเอง ณ เวลานั้น
ผมและกลสิทธิ์เราต่างใช้ชีวิตอย่างมีความสุขตลอดมา แทบไม่อยากเชื่อว่าสองปีเข้ามาแล้วตอนนี้ผมกับกลขึ้นปีสองกันแล้ว ปลายเทอมสองเข้ามาแล้วด้วย ชีวิตรอบข้างกลสิทธิ์มีแต่สิ่งดีดี ผลการเรียนดี..แม่กลดีใจใหญ่..พ่อก็ดีใจที่กลทำให้พวกเค้าภาคภูมิใจ ถึงขนาดฝากเงินใส่บัญชีให้คนละหมื่นเลยทีเดียว เป็นรางวัลที่มันทำตัวดี..
กลมันไม่เคยเอาเงินเก็บมาใช้เลย มีเก็บแสนต้น ๆ ไม่ได้แอบดูบัญชีมันหรอก มันเอามาอวด..บอกเก็บเงินไว้แต่งเมียว่างั้น  ผมงอนมันไปสามวัน ดันเข้าใจว่ามันตั้งใจเก็บไว้แต่งเมียจริง ๆ หมายถึงผู้หญิงที่เป็นแม่ของลูกหนะ เพิ่งรู้ว่าผมหึงแม้กระทั่งเจ้าสาวที่ไม่มีตัวตน แต่มันน้อยใจไง พาลคิดเอาว่า..สุดท้ายมันก็เลือกทางที่ถูกต้อง
ทั้งที่ใจเจ็บ..แต่ก็ดีใจไปกับมันด้วย เพราะอยากน้อยผู้ชายอย่างมันคงเป็นหัวหน้าครอบครัวที่ดีได้ในอนาคต เหลือแค่สองปีเราก็เป็นบัณฑิตกันแล้ว ที่ไหนได้..เมียที่มันพูด..ดันหมายถึงผม มันง้อเกือบตายกว่าผมจะยอมทำตัวเป็นปกติ ยิ่งอยู่กันนาน ๆ ผมยิ่งเหมือนผู้หญิงเข้าไปทุกที ไม่ได้หมายถึงว่ากระแด๊ะหรือสาวแตกไร
งี้นะครับยังปกติเหมือนเดิม..หมายถึงนิสัยขี้งอนขี้น้อยใจมันตะหาก เมื่อก่อนผมไม่เคยเป็นนะแต่พักหลังนี่ยังไงไม่รู้แหะ..เวลาโกรธผมจะนิ่ง ไม่จำเป็นจะไม่พูดเลย...ทำเฉยซะมากกว่า...
ไอ้นิสัยนี่แหละ..ที่กลมันกลัวใจผมหละ..บอกว่าผมเวลางอนแล้วง้อยากอ่านยากด้วย..เล่นไม่พูดไม่จา...กลัวใจจริง ๆแต่มันก็ดีใจ...ที่ผมมีงอนมีหึงมีโกรธมัน..กลับชอบเสียนี่...สรรหาวิธีมาลองใจผมซะงั้น หากเป็นเมื่อก่อน ผู้หญิงที่มันคบมาแสดงนิสัยแบบนี้ใส่มันกลับบอกรำคาญ..พาลเบื่ออีกตะหาก พอเป็นผมมัน คอย..หาเรื่องมาให้ผมแสดงความรู้สึกเหล่านี้เพื่อทดสอบว่าผมรักมันหรือยัง เอากะมันสิ...ไอ้ผมอยากจะบอกเหมือนกัน...
แต่ไม่รู้ว่ารักหรือเปล่ายังตอบไม่ได้..เลยยังไม่เคยบอกรักกลสักครั้ง ทั้งที่อยู่กันมาสองปีแล้วนะเนี๊ยะ
แปลกไหม...ไม่รู้ใครจะคิดยังไง...ผมไม่เคยบอกว่ารักกลเลย...เพราะผมยังไม่เข้าใจความรู้สึกที่แท้จริงของคำว่ารัก แต่ผมรู้สึกห่วง..และผูกพันมากกว่า......
ครอบครัวของเราทั้งสองฝ่ายไม่มีใครสงสัย กลมันกลับบ้านไปเยี่ยมแม่มันบ้าง..เดือนหนึ่งสี่ห้าครั้ง แต่ไม่เคยไปค้าง...ถ้าจะค้างมันหิ้วผมไปด้วย  ส่วนใหญ่จะเป็นคืนวันเสาร์...และกลับวันอาทิตย์ ผมมีโอกาสเจอพ่อกล
สองครั้ง กลพาไปเยี่ยมที่ชัยนาทครั้งหนึ่ง ส่วนครั้งที่สองตอนขากลับจากไปเยี่ยมพี่สาวผมที่นครสวรรค์ เราไปค้างกันสองคืน ขากลับเลยแวะเยี่ยมพ่อกล ท่านเป็นผู้ใหญ่ที่หน้าดุมากเชียวหละ..แต่ดูเป็นคนใจดี เราไม่ได้ค้างชัยนาท..เวลามีไม่พอ..แวะคุยกับท่านครึ่งวัน..ก็เดินทางกลับ ผมได้มีโอกาสรู้จักน้องสาวกลก็ตอนได้ไปเยี่ยมพ่อกลนี่แหละ เจอน้องต่างแม่อีกสองคนด้วย  แม่เลี้ยงรู้สึกเกรงใจกลมันไม่น้อย  ท่านต้อนรับพวกเราดีมาก
น้องสาวกลขอร้องให้มันค้างด้วยสักคืน มันกลับลูบหัวปลอบน้องมันอยู่นานมันอยู่ไม่ได้จริง ๆ พรุ่งนี้มีเรียนหนำซ้ำเป็นวิชาสำคัญ  ไม่สามารถโดดได้ด้วย เพราะต้องพรีเซ็นต์งานกลุ่มอีกตะหาก สรุปผมกับกลไม่ได้ค้าง เรากลับกรุงเทพในเย็นวันนั้นเลย....
หลังจากนั้นผ่านมาเดือนกว่า ๆ เริ่มสอบปลายภาค มหา’ลัยกลสอบเสร็จก่อนสองวันผมเพิ่งจะสอบเสร็จ ตกลงกันว่าจะกลับไปเยี่ยมบ้านผมที่เหนือ กลมันอยากไปเจอแม่ผมด้วยมันรอจนผมสอบเสร็จ เราช่วยกันปัดกวาดทำความสะอาดห้อง รื้อจัดอะไรต่าง ๆให้เรียบร้อยผมชอบทำ เพราะช่วงสอบไม่มีเวลาทำ  มัวแต่หัวฟูเอาสมาธิไปลงหนังสือหมด คุยกันว่าอีกสองวันค่อยเดินทาง  พรุ่งนี้จะแวะไปเยี่ยมแม่กลบอกให้ท่านรู้ไว้สักหน่อย เพราะปิดเทอมใหญ่
พวกผมไม่ได้ลงซัมเมอร์เลยกะไปอยู่ยาวสักเดือน ลองให้กลมันไปใช้ชีวิตชนบทดูมันจะอยู่ได้ไหมไม่ได้บอกมันหรอกว่าจะลองทดสอบมันดูคิดไว้ในใจ มันกระดี๊กระด๊าดีใจจะได้เจอแม่ผมเพราะอยู่กันมาสองปีไม่เคยเจอญาติพี่น้องผมเลย นอกจากพี่สาวที่อยู่นครสวรรค์เพียงคนเดียว แต่ดันเกิดเรื่องขึ้นเสียก่อน เขาพูดกันว่า..ไม่มีใครไม่เคยเจอปัญหา..ชีวิตไม่ได้ราบรื่นเสมอไป..ผมกับกลก็เหมือนกัน คงถึงเวลาแล้วมั้ง  ที่ฟ้าให้เราฝ่าฟันอุปสรรคร่วมกัน ถ้าหากผ่านไปไม่ได้ เราคงไม่มีวันนี้ตั้งใจว่าวันนี้จะไปบ้านกลกัน เพราะพรุ่งนี้จะนั่งรถทัวร์ไปบ้านผม กะเอารถของกลไปจอดเก็บไว้ที่บ้าน ขากลับนั่งแท็กซี่กันเอาวางแผนไว้ดิบดี เช้าแปดโมง..โทรศัพท์ห้องผมดังขึ้น เราเพิ่งตื่นก่อนหน้านี้เอง...
“กริ๊งๆ!..กริ๊งๆ!..” ผมเดินไปรับสาย
“สวัสดีครับ ห้อง xxx  ผมวีพูดครับ”
“วีหรือลูก...กลอยู่ด้วยไหม?.”  เสียงแม่กลถามมา
“อยู่ครับแม่..รบกวนแม่รอแป๊ปนะครับ เดี๋ยวผมให้กลมารับ” จากนั้นผมก็เดินไปสะกิดเรียก ให้มันมารับสาย มันกำลังเก็บเสื้อผ้าจัดใส่กระเป๋าเดินทางอยู่
“กล..แม่โทรมา..รอสายอยู่”  ผมบอกมัน..ก็ยักหน้ารับ ก่อนจะลุกเดินไปรับโทรศัพท์ ที่ผมพักสายรอไว้ เห็นมันยืนคุยไรไม่รู้สักครู่ วางหูเสร็จมันก็เดินกลับมาหาผม  ก่อนจะพูดว่า
“วี..มึงอาบน้ำเปลี่ยนชุด ไปบ้านกูกันตอนนี้เลยว่ะ!...ไม่รู้อะไรกะแม่บอกให้กูมาด่วน อุตส่าห์บอกแล้วว่าตั้งใจจะไปหาอยู่แล้วสิบโมง...เกิดใจร้อนไรก็ไม่รู้ให้ไปตอนนี้  ถามมีธุระไรก็ไม่ยอมบอก”  ผมฟังมันพูด ได้แต่สงสัยนิดหน่อย..แต่ก็ไม่ติดใจไรนัก เดินไปหยิบผ้าขนหนู เข้าห้องน้ำไปอาบน้ำเตรียมตัวไปกะมันนั่นแหละ
พอผมออกมามันก็เข้าไปอาบต่อ เสื้อผ้าของมันแพ็คลงกระเป๋าเรียบร้อยแล้ว  ของผมเสร็จเรียบร้อยตั้งแต่เมื่อคืน พวกของใช้ส่วนตัวผมแยกจัดไว้แล้วสำหรับสองคน ไม่ต้องไปหาซื้อใหม่ พอมันแต่งตัวเสร็จ เราปิดล๊อคห้องเดินทางไปบ้านมันทันทีมาถึงบ้านกลแปลกใจนิด ๆ หากจำไม่ผิดเห็นรถพ่อของกลจอดในบ้านด้วย
จำได้ว่าพ่อกลไม่เคยมาบ้านแม่เลยตั้งกะแยกกันไปมีครอบครัว ครั้งนี้คงจะมีเรื่องสำคัญลงรถเสร็จผมกับมันก็พากันเดินเข้าไปในบ้าน..เข้าไปถึงห้องรับแขก..อยู่กันพร้อมหน้าอาลพ แม่กล พ่อกล กุ้งนางและกุ้งกุลา กุ้งนางตาบวมช้ำ เหมือนผ่านการร้องไห้มาอย่างหนัก  โดยมีกุ้งกุลาน้องสาวนั่งจับมืออยู่ข้างกัน พอพวกผมโผล่เข้าไป เราพากันยกมือไหว้ผู้ใหญ่ทั้งหมด ก่อนจะเดินไปนั่งโซฟาว่างติดกันสองตัว สายตาอาลพที่มองกลรู้สึกมันไม่เหมือนเดิม
ฉายแววผิดหวังตัดพ้อ..สลับไปมา ส่วนพ่อของกลหน้านิ่วคิ้วขมวดดูดุได้อีก  แม่นั่งนิ่งไม่ยิ้มแย้มเหมือนเคย บรรยากาศชวนอึดอัดสุด ๆ แต่ผมก็เฉยๆนะ  เพราะไม่รู้ว่ามีเรื่องไรกัน กลมันคงคิดไม่ต่างจากผม
เพราะดูหน้ามันก็ปกติไม่ได้ทุกข์ร้อนลุกรี้ลุกรนไร พอเรานั่งเรียบร้อย พ่อกลก็ทำหน้าที่เปิดประเด็นพูดขึ้นทันที
“กล...แกทำลูกสาวเค้าท้องใช่ไหม?”  เสียงกังวานดังฟังชัด แต่แฝงแววบังคับคาดคั้นในที เล่นเอาผมตะลึงชะงักไปทันที อะไรกัน...กลทำใครท้อง..ใจหล่นวูบ..เมื่อฟังประโยคนี้ กลสิทธิ์ตาเบิ่งกว้าง ก่อนจะพูดขึ้นว่า
“อะไรกันพ่อ...พ่อว่าไรนะ...ผมทำใครท้อง”  ใช่ครับ..มันทำหน้างงเต็กมาก  ผมจ้องหน้ามันพยายามค้นหาความจริงในดวงตามัน ผมมั่นใจว่ามันไม่รู้เรื่องจริง ๆ ก่อนที่พ่อมันจะปรายตามองไปที่กุ้งนางซึ่งตอนนี้ ก้มหน้าไหล่สั่นไปแล้ว  คงไม่ต้องบอกว่ากำลังร้องไห้อยู่ กุ้งกุลาน้องสาวพยายามกอดปลอบพี่สาวตลอดเวลา
“ก็หนูกุ้งนางไง แม่แกโทรไปตามพ่อตั้งแต่เมื่อวาน นัดให้มาจัดการเรื่องนี้ให้มันเรียบร้อย เอาหละ...แกเป็นลูกผู้ชายกล้าทำก็ต้องกล้ารับ..”  พ่อกลสิทธิ์ตัดบทดื้อ ๆซะงั้น ในขณะที่แม่ อาลพ ผม กุ้งกุลา ยกเว้นกุ้งนาง
ต่างพากันจ้องกลเป็นตาเดียวเพื่อรอฟังคำตอบจากมัน
“ผมไม่รับ...และไม่มีวันรับด้วย...เป็นตายยังไงผมก็ไม่รับ...ผมไม่เคยยุ่งเกี่ยวกับเค้า..จะทำเค้าท้องได้ยังไง”
มันพูดเสียงดังฟังชัด นิ่งมาก...เห็นท่าทางมันตอนนี้  ผมมั่นใจทันทีว่ามันไม่ได้ทำแน่ๆ ท่าทางฉะฉานมั่นใจ
นิ่งสงบไม่วอกแวก  หรือส่อพิรุธให้เห็นว่าเป็นวัวสันหลังว่ะ..ไม่มีเลย อาลพพูดแทรกขึ้นมาทันทีเลย
“อย่าว่าอาอย่างโง้นอย่างงี้เลยนะกล ลูกสาวอาเป็นฝ่ายเสียหาย ตอนนี้กุ้งนางท้องได้สามเดือนแล้ว กว่าอาจะรู้..ว่าลูกอาท้อง ต้องพาไปตรวจกันถึงโรงบาล เพื่อความชัดเจนกันเลยทีเดียว พอมั่นใจแล้วว่ากุ้งนางท้องจริงๆ
เราถึงได้หันหน้าจับเข่าคุยกัน อาเลี้ยงลูกมากับมือ แม้จะไม่สามารถพูดได้เต็มปากว่า...เป็นพ่อที่สมบูรณ์แบบ
ก็ตามเถอะ  แต่อามั่นใจว่า...ไม่มีความจำเป็นใดใดที่ลูกสาวอาต้องโกหก ในเมื่อเค้าสารภาพหมดแล้ว
ว่าเด็กในท้องเป็นลูกของกล เค้าบอกมีอะไรกับกลมานานแล้ว ทุกครั้งที่กลแวะมาเยี่ยมแม่ ลูกอาอยู่ปีสี่แล้ว ปีนี้เป็นปีสุดท้ายอาไม่อยากให้เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น เมื่อมันเกิดขึ้นแล้ว แถมเป็นคนในครอบครัวเดียวกันอีก
อาเพียงแต่เรียกกลมา...เพื่อจะได้ดำเนินการให้มันถูกต้อง..นี้คือสิ่งที่อาหวังจากกล”  พูดจบอาลพจ้องหน้ากลนิ่งไม่กระพริบตา ในขณะที่กลสิทธิ์หน้าตาดูไม่จืดมันส่ายหน้าไปมาช้า ๆ แบบไม่อยากเชื่อในสิ่งที่ได้ยินจากปากของอาลพ หันไปมองกุ้งนาง..ก็เอาแต่นั่งมือกุมหน้าร้องไห้ก้มหัวอยู่แบบนั้น ไม่เงยหน้าขึ้นมามองใครเลย
ผมเองช๊อคไปเหมือนกัน จิตตกไปอยู่ตาตุ่มกันเลยทีเดียวกับสิ่งที่ได้ยิน  จากที่มั่นใจกลมันเต็มร้อยเมื่อตะกี้
ว่ามันไม่น่าจะไปทำกุ้งนางท้อง แต่ตอนนี้ผมชักลังเลแล้ว เพราะผมบอกแล้วว่า กลสิทธิ์เดือนหนึ่งกลับมาเยี่ยมแม่มันสี่ถึงห้าครั้ง ส่วนใหญ่ไม่เคยค้าง ผมมาด้วยมั้งไม่มามั้ง ถ้าผมจะมาด้วย..ก็เฉพาะตอนที่กลมันมาค้าง
ซะมากกว่า
มันไม่อยากทิ้งผมไว้ที่หอคนเดียว จึงบังคับผมมาค้างเป็นเพื่อนมันประจำ มีเจอกุ้งนางบ้างไม่เจอบ้าง ถึงแม้จะมองออกว่ากุ้งนางมองกลสิทธิ์ด้วยความรู้สึกแบบไหน  แต่สาบานได้ว่าผมไม่เคยเห็นกลสิทธิ์เปิดโอกาสให้
กุ้งนางได้เข้าใกล้เลยด้วยซ้ำซึ่งผมกล้าเป็นพยาน แต่มันจะใช้เหรอในเมื่อเวลาที่กลสิทธิ์มาเองไม่มีผมมาด้วย
ถึงจะไม่ค้างก็เถอะ..เค้าสองคนจะมีอะไรกันหรือไม่ ตรงนี้แหละ..ที่ผมลังเล...และเริ่มจะไขว้เขวเอาให้
เพราะผมเคยเห็นฤทธิ์ของกุ้งนางที่เข้าไปปล้ำกลสิทธิ์ถึงในห้อง วันที่กลับจากสุพรรณฯ มาแล้ว ผมจึงไม่รู้ว่า
กลสิทธิ์จะโดนแบบนั้นอีกหรือเปล่า ที่สำคัญ..มันเป็นผู้ชาย...โดนบ่อยๆเข้า จะอดใจไหวแน่หรือ...นี่แหละ..
ที่ทำให้ผมคิดหนัก...ไม่รู้ว่าหน้าตาตัวเองตอนนี้แสดงอาการยังไง....รู้แต่ว่าใจหวิวไปเลย...พาลทำให้แขนขาเปลี้ยไปเหมือนกัน...กลสิทธิ์จะเป็นพ่อของเด็กในท้องกุ้งนางหรือเปล่า..ไม่มีใครรู้ดีเท่ากับตัวมันเอง.......
Part  40
ผมผิดหรือ?.
ในขณะที่ทุกคนต่างรอคำตอบกลอยู่นั้น ไม่มีใครคาดคิดมาก่อน ผมเองยังมัวจิตตกอยู่เลย...จึงไม่ทันระวังเรื่องอารมณ์ของกลมัน  ที่มันอุตส่าห์ควบคุมไว้อย่างสุดความสามารถ บัดนี้ได้เปลี่ยนเป็นพายุทอร์นาโดเข้าแล้ว
จากสุภาพบุรุษกลายเป็นซาตานทันที มันทะยานเข้าหากุ้งนาง ที่เอาแต่ก้มหน้าปิดตาสะอึกสะอื้นถึงจะมีกุ้งกุลานั่งอยู่ด้วยก็ตาม..กลสิทธิ์หาได้สนใจไม่ พอเข้าประชิดตัวปุ๊ป..
ไม่รอช้าสองมือจับไหล่เขย่าไปมาอย่างแรง คงระงับความโมโหไว้ไม่อยู่แล้ว พร้อมคำต่อว่ารุนแรงไหลออกจากปากมาด้วย...
“เป็น-เอี้ย-ไร?..ทำไมถึงอยากได้กูเป็นผัวนัก...บอกมาดิ?...ตอบกูมา?...อย่าเอาแต่บีบน้ำตาสิโว้ย!..-เอี้ย-เอร้ย!...
กล้าบอกกูเป็นพ่อของลูกมึง...ใส่ร้ายกูชัดๆ..มึงพูดมาดิ..อยากได้กูขนาดหนักเลยงั้น?” กุ้งนางหัวสั่นหัวคลอน..น้ำตาไหลอาบหน้า กรี๊ดร้องออกมา เรียกสติทุกคนที่นั่งในนั้นด้วยเช่นกัน
“กรี๊ดๆ!...ไม่...ปล่อยฉันนะ..ไอ้บ้า...โอ้ยๆ!..พ่อช่วยหนูด้วย...หนูเจ็บ!”  สิ้นเสียง ร่างของกลสิทธิ์เซถลา..
เหมือนนกปีกหักกระแทกโต๊ะชุดรับแขก..ซึ่งด้านบนเป็นกระจกแตกระนาวเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยทันที
พร้อมเลือดสีแดงสดหยดลงพื้นไหลเป็นทาง..ออกจากส่วนไหนตัวกลมันยังไม่รู้ ที่แน่ ๆเลือดออกเยอะมาก...พ่อมันเป็นคนลงมือ..แกกับอาลพ...ผวาลุกจากเก้าอี้ทันที ที่ได้ยินเสียงกรี๊ดร้องของกุ้งนาง  อาลพไม่ได้ลงมือ..คงเกรงใจพ่อกับแม่กล..ซึ่งอยู่ทั้งคู่ ทั้งที่ในใจคงอยากชกกลยิ่งกว่าใคร..ที่ทำให้ลูกสาวแกร้องจนน้ำตาอาบแก้ม ใครเห็นภาพนี้คงต้องคิดว่ากลมันทำเกินไปจริงๆคนที่เตะกลจนเสียหลักกระแทกโต๊ะกระจกแตกยับ..บาดเนื้อเลือดเปรอะพื้นไปทั่วนั้น คือพ่อมันเอง..แกเตะเข้ากลางลำตัวกลสิทธิ์เต็มแรง..เสียงดังสนั่น..ได้ยินกันทั้งห้อง
“บ๊บๆ!...โครม..เพล๊ง!..”  แรงไม่แรงลองคิดดู ผู้ชายตัวล่ำสูงใหญ่ไม่ธรรมดาอย่างมัน...ยังขมำล้มใส่โต๊ะกระแทกกระจกแตกทันที แถมเลือดกระจาย..เห็นดังนั้น..ผมดิ่งเข้าช่วยพยุงมันลุกก่อนไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าเท้าตัวเองเหยียบเศษกระจกเข้าให้อย่างจัง..เลือดไหลเต็มพื้น วินาทีนั้นไม่รู้สึกไรเลย ยังเข้าใจว่าเป็นเลือดกลมัน
ด้วยซ้ำ ต้องการพามันออกจากเศษกระจกให้เร็วที่สุด  กลัวมันพลาดเหยียบเข้าใส่อีก เราค่อยพยุงกันออกห่างจุดอันตรายสามสี่ก้าว  ส่วนอาลพกำลังกอดปลอบลูกสาวไว้แน่นดวงตาแดงก่ำ พ่อกลกำหมัดจนเอ็นแขนเกร็งเห็นเส้นเลือดปูดขึ้นเป็นริ้ว...หน้านิ่งตาวาวโรจน์ แม่มันน้ำตาไหลพรากนั่งอยู่ที่เดิม กุ้งกุลาร้องสะอึกสะอื้นตามพี่สาว สามพ่อลูกกอดกันกลม กลสิทธิ์ตาแดงก่ำ...ไม่มีใครพูดอะไรทั้งสิ้น ผมเพิ่งสังเกตุเห็นเลือดออกตรงฝ่ามือมันเป็นแผลยาวตั้งแต่กลางฝ่ามือไปถึงข้อมือเลยทีเดียว เลือดออกเยอะมากมือแดงเถือกไปหมด
เห็นแล้วน่าใจหาย..พยายามมองหาอะไรมาห้ามเลือดให้มันก่อน เหลือบไปเจอสายรัดผ้าม่านหน้าต่าง..เข้าพอดี ไม่รอช้าคว้าหมับจับแขนมันยกขึ้น ใช้พันห้ามเลือดปิดแผลเอาไว้ทันที เสร็จเรียบร้อย..เริ่มรู้สึกใต้ฝ่าเท้าผมหนืดเหนียวไปหมด ก้มดูเห็นเลือดนองพื้นสีแดงจนน่ากลัว ตกใจมากคิดว่ากลมันมีแผลที่เท้าอีกแห่ง
รีบกดตัวมันนั่งตรงพื้นนั่นแหละ..มันไม่ได้ขัดขืน จัดการหงายฝ่าเท้ามันขึ้นดูทั้งสองข้าง มองไม่ออกว่ามีแผลข้างไหน ดันเปรอะเลือดทั้งสองข้าง..ชั่วโมงนี้ผมไม่สนใจแล้ว ดึงชายเสื้อยืดที่ใส่อยู่เช็ดเลือดออกให้มัน
จนสามารถมองเห็นฝ่าเท้ามันชัดเจนค่อยโล่งอกไม่เจอแผลไรเลย..แล้วเลือดมาจากไหน ลองยกฝ่าเท้าตัวเองดู ได้เรื่องเลยครับหยดติ่งๆทันที พอกลมันเห็นดังนั้น  รีบดึงผมนั่งเหมือนกัน ก่อนที่จะเป็นฝ่ายเอาชายเสื้อเช็ดเท้าให้ผมบ้าง  จนเห็นแผลเปิดยาวกว่าสามนิ้ว..เนื้อเปิดอ้าเห็นมันปริ่มขาวกันเลย มันหน้าซีดแทบไม่มีสีเลือด
รีบวิ่งไปเปิดลิ้นชักหยิบผ้าก๊อตสีขาวยาวกำลังดี...มาพันเท้าผมใหญ่ เหตุการณ์ที่เราต่างช่วยกันห้ามเลือดให้กันอยู่นั้น..ใช้เวลาไม่ถึงห้านาที ทุกการกระทำอยู่ในสายตาพ่อ แม่ และทุกคน ไม่มีใครพูดไรกันสักคำ บรรยากาศเครียดสุด ๆ คงเห็นเราทั้งคู่บาดเจ็บเลือดไหลทั้งสองคน เลือดที่หยดตามพื้นจากฝ่าเท้าผม ดูเยอะจนหน้าใจหาย
พอเราห้ามเลือดกันเรียบร้อย พ่อพูดขึ้นมาว่า....
“แกเป็นลูกพ่อ อย่าทำให้พ่อผิดหวังไปกว่านี้ได้ไหม ไม่คิดว่าแกจะใช้กำลังกะผู้หญิง โดยเฉพาะคนกำลังท้องอ่อนอยู่ด้วย” พูดจบต่างฝ่ายต่างจ้องหน้ากันนิ่งๆ ก่อนที่กลมันจะสูดหายใจลึกๆ พูดตอบไปว่า..
“ทุกคนต้องฟังผมบ้าง...ไม่ใช่เอาแต่ฟังความข้างเดียว ผมผิดที่ควบคุมอารมณ์ไม่อยู่ แต่ผมต้องการรู้..ทำไมเค้าถึงใส่ร้ายผม...จะให้ผมไปสาบานที่ไหนผมก็ยอม...ยังไงผมก็ยืนยันว่าไม่ได้ทำเค้าท้อง”  กลมันพยายามอธิบาย ผมมั่นใจกลทันทีว่ามันไม่ได้ทำชัวร์ เพียงแต่ไม่เข้าใจทำไมกุ้งนางถึงบอกใครๆ ว่ากลคือพ่อของเด็ก
ในท้องเธอ ความคิดยังไม่ถึงไหน ต้องอึ้งกันอีกครั้ง....
“แกนั่นแหละ..คือพ่อของเด็กในท้องฉัน..`คุณ`ตัวเมีย..ทำแล้วไม่ยอมรับความจริง” กุ้งนางชี้หน้ากลทั้งน้ำตา สายตาเคียดแค้นตะคอกเสียงสูงสวนมาทันทีเลย  คราวนี้ไม่เหลือภาพสาวน้อยบอบบางคนเดิมอีกเลย..ท่าทางแข็งกร้าว  ยืนยันหนักแน่นว่ากลคือพ่อของลูกเธอ
“มีหลักฐานไหมล่ะ...มากล่าวหากูแบบนี้....แม่งเอ้ย!..โดนใครเอามาไม่รู้...เสือกให้กูรับเป็นพ่อ..สัด...กูคงยอมหรอก..ไม่ได้โง่เป็นควายนี่โว้ย!..อย่าว่าแต่รับเป็นผัวเลย...แถมเงินเป็นล้านใส่พานมาให้..แทบไม่ต้องคิดด้วยซ้ำ กูไม่มีทางเอาคนอย่างมึงมาเป็นเมียเด็ดขาด” สิ้นเสียงกลสิทธิ์...อาลพพุ่งเข้าตบหน้ามันเต็มแรง
“ผลั๊วะ!...”  หน้ามันสะบัดไปตามแรงตบ แก้มโย้กันเลยครับ ผมยืนใกล้สุด..เห็นชัดมาก ได้เลือดกลบปากมันทันที คิดดูว่ากลสิทธิ์มันจะยอมไหม..ไม่ต้องคิดแล้ว  เพราะมันสวนหมัดกลับไปเต็มปลายคางอาลพ จนเซไปตามแรงหมัดเหมือนกัน
“ผลั๊ก!..”  อาลพปากแตกเลือดซึมทันที แม่กลวี๊ดห้ามขึ้นมาสุดเสียง กว่าจะได้สติว่าลูกตนเอง  ชกกับพ่อเลี้ยง
ต่อหน้าต่อตา
“ว้าย!..ไม่นะ..กลอย่าทำลูก..คุณลพ..หยุด!..” แม่พุ่งเข้าไปกอดอาลพไว้ทั้งตัว  ฉุดไว้ไม่ให้ก้าวเข้าหากล ส่วนผมก็กอดรัดมันไว้เช่นกัน ไม่คิดว่าจะมีการลงไม้ลงมือกันขนาดนี้ มันเร็วมากแค่ชั่วพริบตา แต่ทั้งสองฝ่ายก็หยุดนะครับ จ้องหน้ากันนิ่ง ๆ ก่อนที่กลมันจะคว้ามือผมหันหลังก้าวออกประตู  แต่..
“เดี๋ยว!..แกจะไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น...ยังเคลียร์กันไม่จบ..ห้ามแกก้าวออกไปเป็นอันขาด”
พ่อพูดขึ้นมาเสียงดังออกตะคอกซะด้วยซ้ำ ทำให้มันชะงักผมเองก็ต้องหยุด
“ผมไม่มีอะไรจะพูด...ถ้าต้องคุยเรื่อง-เอี้ย-ๆ นี่ละก็...ไม่เกี่ยวกับผม..”  มันหันไปเถียงพ่อมันอาลพรีบพูดขึ้นว่า....
“มันจะไม่เกี่ยวได้ยังไง ในเมื่อแกเป็นพ่อของเด็กในท้องลูกสาวฉัน..มันต้องเกี่ยวสิว่ะ!..”
คราวนี้สรรพนามที่ใช้แทนตัวเปลี่ยนไป ผมไม่โทษแกหรอก..ต่างฝ่ายต่างกำลังโมโห
หนำซ้ำเพิ่งชกกันไปหมาดๆ จะคาดหวังอะไรกับคำเรียกรื่นหูอีก
“ผมไม่เคยนอนกับลูกสาวอา...ขอร้องอย่ายัดเยียดในสิ่งที่ผมไม่ได้ทำ...ไม่พอใจเชิญไปแจ้งความกับตำรวจ
ได้เลย แล้วมาดูกัน..ว่าใครกันแน่ที่ตอแหล” กลมันก็สวนกลับเสียงแข็ง...แถมท้าให้แจ้งความอีกตะหาก
“ถ้าทำได้..ไม่ต้องรอให้เด็กวานซืน..ปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมมาบอกฉันหรอก ใช่สิ!..แกไม่ได้เป็นฝ่ายเสียหาย
นี่หว่า!...ก็พูดได้อยู่แล้ว...ฉันแจ้งความแล้ว ชื่อเสียงอนาคตลูกสาวฉันใครจะรับผิดชอบ..มันหน้าอายไปไหม...ลูกเลี้ยงฟันลูกตัวเองจนท้อง..แล้วไม่รับ...แกคิดว่าเป็นเรื่องสนุกหรือไง..ที่จะพาดหัวข่าวไทยรัฐหน้าหนึ่งนะ...
หัดคิดให้ดีก่อนพูด...อย่าสักมีสมองไว้ประดับหัว”  แกยังสาดคำด่าใส่กลต่อไม่ยั้ง  นึกหรือว่ายี่ห้อกลสิทธิ์มันจะยอมง่ายๆ...รู้กันอยู่ลองมันได้ขึ้นแล้ว..ไม่ยอมลงหรอก
“ไม่ได้ทำคือไม่ได้ทำสิว่ะ!....เชื่อไม่เชื่อตามใจ...และขอบอกไว้ตรงนี้เลยนะ..ผมมีเมียแล้ว..อยู่กันมาสองปีแล้วด้วย...จะมีเวลาที่ไหนไปเอาอีนี่ให้ท้องอีกว่ะ!...”  คำพูดของกลสิทธิ์  ทำเอาทุกคนปากอ้าตาค้างกันเป็นแถว
ยิ่งพ่อมันด้วยแล้วหน้าแดงก่ำเลยมือสั่นระริก  ตาโปนถมึงทึงน่ากลัวเลยทีเดียว เพราะคำพูดกลตอนนี้เล่นเอาจิตหลุดไปแล้ว ยอมรับว่าแรงมากทั้งน้ำเสียงและวาจา...
“แกพูดว่าไงนะไอ้กล...แกไปมีเมียตั้งแต่เมื่อไร...แอบไปได้เสียอยู่กินกันยังไง..ไหนแกบอกว่าอยู่หอกับวีมัน...ตกลงแกหลอกพ่อหรือต้องการสร้างเรื่อง”  พ่อมันถามขึ้นมา
“อย่าไปเชื่อค่ะ...มันพยายามหาข้ออ้าง....มันจะไปมีเมียตอนไหน..ไม่อยากรับผิดชอบลูกในท้องหนูนะสิ..มันถึงพูดแบบนั้น”  กุ้งนางเธอพูดแทรกขึ้นมากลางวง  ส่งแรงยุเข้าไปอีก..กลสิทธิ์กัดกรามกรอด..จ้องเธอเขม็ง..
แต่เธอหาได้เกรงไม่  กลับจ้องมันตอบไม่มีหลบ ผมไม่รู้เธอต้องการอะไรกันแน่...ตอนนี้ผมมั่นใจแล้วว่า
คนของผมไม่ได้ทำเธอท้องเด็ดขาด แล้วทำไมถึงพยายามยัดเยียดให้มันรับซะงั้น
“กูบอกว่ากูมีเมียแล้วก็มีสิว่ะ!...กูไม่ใช่พวกตอแหลปั้นน้ำเป็นตัวเหมือนมึง...อยากรู้กันใช่ไหม..ดีเหมือนกัน
กูอึดอัดมานานแล้ว...ให้แม่งรู้กันไปเลยดีกว่า..ไม่ต้องมาปกปิดกันอีก...มึงจะได้รู้ไว้ด้วย...กูไม่มีวันเป็นพ่อของเด็กในท้องมึงได้หรอก”  ผมไม่ทันได้อ้าปากห้ามมัน..สายไปเสียแล้ว  มันจับข้อมือผมไว้อยู่แล้ว..ดึงเข้าไปกอดต่อหน้าทุกคน ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงมั่นคงหนักแน่นท่ามกลางสายตาที่จ้องกันค้างตะลึงกันแทบทุกคนที่ได้ยิน
“นี่โว้ย!..เมียกู..คนเดียวเท่านั้นที่กูจะแต่งงานด้วย...ไอ้วีนี่แหละ..เมียกู..เราอยู่ด้วยกันมาสองปีแล้ว...
รู้อย่างนี้แล้ว..ยังจะกล้าปรักปรำว่ากูเป็นพ่อของลูกในท้องมึงอีกหรือเปล่า...หา...อีกุ้งนาง..”
มันตะคอกใส่หน้ากุ้งนาง ส่วนผมหน้าซีดเจื่อนทันที สถานการณ์ตอนนี้กลืนไม่เข้าคายไม่ออก จะปฏิเสธก็ใช่ที่..ในเมื่อมันใช้ผมจัดการปัญหาตรงหน้า ที่สำคัญมันคือเรื่องจริง จะยอมรับก็ดูสายตาพ่อ แม่ และทุกคนที่มองมาในตอนนี้ มันบีบคั้นกันสุดๆ แต่สุดท้ายคงต้องเป็นผมตัดสินปัญหาอยู่ดี  เมื่อ...
“วี...บอกแม่สิ..ที่กลพูด...เป็นเรื่องจริงหรือเปล่าลูก”  แม่กล...ถามผมเสียงติดสั่นนิดๆ มือยังไม่คลายกอดอาลพไว้แน่น คงยังไม่ไว้ใจกลัวลงมวยกันอีก เมื่อบีบให้ผมเป็นคนตอบ...ลำบากใจมากมายเลยผม..หันมองหน้า
กลมัน ก็จ้องอยู่ก่อนแล้ว ก่อนจะยักหน้าให้ผมพูดเอาว่ะ...ไหนๆ ก็ถึงขั้นนี้แล้ว อะไรจะเกิดก็ให้มันเกิดกัน
ไปเลย....
“ครับแม่..เราสองคนอยู่ด้วยกันแบบคนรักมากว่าสองปีแล้วครับ”  พูดจบ..แม่กลเข่าอ่อน ทรุดฮวบลงไปทันที พ่อกลทะยานมาชกเปรี้ยงเข้าเต็มหน้าผม ครึ่งปากครึ่งจมูกกำเดาพุ่งเลยผม เห็นดาวเลยครับ...
“ผลั๊ก!..โอ้ย!..” กลมันรีบเอาตัวเข้าขวางบังผมไว้ทันทีเช่นกัน พ่อมันบ้าแล้วครับ  ผมไม่แปลกใจว่ากลมันได้นิสัยบ้าละห่ำมาจากใคร ดูตอนนี้ไม่ต้องบอกแล้ว มันโดนทั้งหมัดทั้งเข่า ทั้งเตะทั้งต่อย..ไม่รู้กี่หมัดต่อกี่หมัด
เอาแต่ยกมือป้องไว้ไม่ได้ตอบโต้พ่อมันเลยสักนิด ถือว่ายังรู้ผิดถูกว่าคนที่ทำมันอยู่ตอนนี้คือพ่อบังเกิดเกล้า
มันเอง..
“ไอ้-เอี้ย-!..ไอ้ลูกเลว..โคตรเหง้าศักราชไม่มีใครอุบาทว์*อะไรกันสักคน...แล้วแกไปเอาความระยำนี่มาจากไหน...ผู้หญิงดีดีมีเยอะแยะ..เสือกเอาผู้ชายเป็นเมีย...มึงเป็นตัวอะไรกันว่ะ?...ห่ะ!..กูถามหน่อยสิ...เกิดมาเป็นลูกกูได้ไง
รู้ว่าโตมาเป็นแบบนี้กูยอมขี้เถ้ายัดปากตายไปซะก็สิ้นเรื่อง บลาๆ!”  ด่าไปด้วยต๋อยมันไปด้วย  ผมเห็นแล้วน้ำตาไหลพรากเลยครับ ทนเห็นมันเจ็บต่อไปไม่ไหวแล้ว  หัวคิ้วมันแตกเลือดย้อยขมับเป็นทาง ถึงกลับย้อยเข้าตาเลยก็มี ปากบ่วมเจ่อ แตกช้ำไปหมดโหนกแก้มแดงช้ำ มันโดนไปเยอะแล้ว จนตาแดงไปหมดน้ำตาไหลไม่มีเสียงซะอื้นให้ได้ยิน ยอมเป็นกระสอบทรายให้พ่อมันลงตีนลงมือ..คุดคู้ตัวงออยู่กับพื้น
เสียงฝ่าเท้าที่กระทบร่างมันดังสนั่นหวั่นไหว..เสียงดังฟังชัด ไม่มีใครกล้าขยับเข้าไปขวางพ่อมันไว้เลย ขืนมันยังโดนไม่หยุด..มีหวังม้ามแตกตายกันพอดี มันก็ยอมให้พ่อมันกระทืบไม่มีตอบโต้ ผมร้องน้ำตาไหลพราก
ภาพที่เห็นตรงหน้าทรมานบีบหัวใจผมยิ่งนัก  ไม่ไหวแล้วขืนทนดูต่อไปผมคงจุกอกตาย ตัดสินใจคุกเข่าคลานเข้าไปกอดขาพ่อมันรั้งไว้ไม่ให้ทำมันอีกผมไม่คิดว่าน้ำตาจะไหลได้มากมายขนาดนี้ มันไม่ไหวแล้วครับ
เห็นแล้วอึดอัดปวดร้าวเจ็บอกไปหมด สะอื้นตัวโยนกอดแกไว้แน่นปากก็พร่ำขอให้แกหยุดทำร้ายมันเสียที...
“พ่อครับ...พอแล้วครับ...กลมันเจ็บมากแล้วครับพ่อ..อย่าทำมันอีกเลย..ผมขอร้องหละครับ..
สงสารมันเถอะครับพ่อ..ยังไงมันก็เป็นลูกพ่อนะครับ...พ่อจะฆ่ามันให้ตายเลยหรือ...อย่าทำมันเลยนะครับ...
ผมผิดเอง..พ่อทำผมแทนเถอะ..ทำผมเลย..ขอร้องเถอะครับพ่อ...สงสารมันเถอะนะครับ..อึก..อึก...ฮือ..ฮือ!..” แกไม่หยุดกลับหันมาใช้เท้าที่ว่างอยู่เตะผมไม่ยั้ง เพื่อให้ผมปล่อยขาแก...
“ป๊าป!..บ๊บ!.ผลั๊ว!..ผล๊อก!..ปล่อยกูสิว่ะ..ไอ้พวก-เอี้ย-..มึงจะมากอดขากูทำไม..ไอ้พวกนรก..ไอ้เดนมนุษย์..บ๊บๆ!..ปั๊ก!..ผลั๊ว!..”  ผมก็กัดฟันใจแข็งยึดแกไว้แน่น ร่างกายไหวสะท้านไปกับแรงเตะแรงต่อยแต่ละครั้ง..
ทั้งกำปั้นทั้งหมัดทุบลงบนหลังผมกระหน่ำ ผมได้แต่ก้มหัวงุดกอดแกไว้แน่น ปล่อยแกเหวี่ยงแกเตะ กัดฟันทนจนเลือดซึมในปากคาวเลือดคลุ้งไปหมดน้ำตาไหลพรากพรากเลยผม...กลมันเห็นแบบนั้นถลาเข้ามากอดขาพ่อมันรั้งไว้อีกข้าง เพื่อไม่ได้แกเตะผมได้ กลายเป็นเราสามคนนัวเนียกันอยู่อย่างนั้น กลมันก็ร้องไห้น้ำตาไหล
เต็มหน้า  ผมเองก็ร้อง..ทั้งมันทั้งผมต่างร้องระงม...ไม่คิดว่ามันจะเลวร้ายปานนี้ แกทุบตีเราสองคนใส่แรงตามอารมณ์โมโหไม่มียั้ง....
“ผลั๊ว!..ปึ๊กๆ!..ปั๊ก!..บ๊บๆ!.อึก!..ฮือๆ!..” จนแกเหนื่อยหมดแรงแขนตกหอบตัวโยน  ก่อนพูดเสียงอิดโรย
แต่ยังคงแข็งกร้าวขึ้นว่า...
“แฮ่กๆ!..ไอ้พวกเดนนรก...มึงสองคนไม่ต้องมาให้กูเห็นหน้าอีกเลย...แกไอ้กล..ต่อไปนี้ไม่ต้องมานับถือกูเป็นพ่อ....กูไม่ต้องการมีลูกเสนียด*อะไรอย่างมึง..อย่าไปเหยียบชัยนาทเป็นอันขาด..พาลประจานให้กูได้อายชาวบ้านเค้า..เงินที่กูส่งเสียให้มึงทุกบาททุกสตางค์..ต่อไปอย่าหวังว่าจะได้...มึงคิดเรื่องบัดซบ..บัดสีบัดเถลิง
นี้ได้..ก็ไปหาเลี้ยงดูกันเองเถอะ..”  แกพูดจบ...สะบัดหน้าเดินดุ่มออกประตูไปไม่เหลียวหลังมาแม้แต่น้อย
ก่อนจะได้ยินเสียงรถแกขับออกจากบ้านไป ผมกลับกลประคองกันลุกยืนช้าๆ  เจ็บปวดร้าวไปทั้งกายทั้งใจ เลือดมันเลือดผมซึมเปรอะผ้าที่มัดห้ามเอาไว้แดงฉ่ำไปหมด เจ็บกายไม่เท่าไหร่รักษาไม่นานก็หาย..แต่ในใจยอมรับว่า..เหมือนแตกเป็นเสี่ยงๆ..เมื่อได้ยินคำด่าทอจากปากพ่อกลมันแล้ว ก่อนหน้านี้ผมกับท่านยังยกมือไหว้กันอยู่แท้ๆ  มีรอยยิ้มทักทายเสมือนลูกหลานคนหนึ่ง..บัดนี้ไม่มีอีกแล้ว ขนาดผมยังรู้สึกถึงปานนี้
แล้วกลมันซึ่งเป็นลูกแท้ๆหละ มันจะรู้สึกเจ็บปวดขนาดไหน คงมากกว่าผมเป็นร้อยเท่าพันเท่า เราทั้งคู่กำลังจะก้าวออกประตู เสียงอาลพก็ดังขึ้นมา..
“เอากุญแจรถวางไว้ด้วย อาไม่ให้ใช้อีกแล้ว รถคันนี้เป็นชื่ออา อาไม่อนุญาต”
แกกลับมาพูดแทนตัวเองว่าอาอีกครั้ง คงจะรู้สึกแย่ที่พอความจริงเปิดเผย  กลายเป็นลูกสาวแกตะหากที่สร้างเรื่องเดือดร้อนวุ่นวาย แต่ยังไงก็ลูกคงรอเคลียร์กันเอง ที่แกผูกใจเจ็บคงเพราะกลมันชกแกไป ถือว่าไม่เคารพนับถือกันอย่างแรง คงเห็นว่าพ่อของกลลงไม้ลงมือรุนแรงขนาดไหนมันกลับไม่ตอบโต้สักนิด  แต่แกตบมันที่เดียว มันกลับซัดแกคืนทันที เพราะสาเหตุนี้มากกว่าที่แกเอารถคืน แม่กลเอาแต่นั่งร้องไห้สะอึกสะอื้นปานใจจะขาด
กลมันตัดสินใจดึงมือผมเดินเข้าไปคุกเข่าหน้าแม่มัน ก่อนจะพากันก้มกราบแทบเท้าท่าน ผมก็ทำตามมัน พอเราสองคนเงยหน้าขึ้นมาท่านยังก้มหน้าร้องไห้ไม่หยุด กลมันพูดปนเสียงสะอื้นไห้ช้าๆ....
“ฮึก!..ฮึก!..แม่ครับ..แม่คือแม่ของกล...ตั้งแต่เล็กจนโต..ชีวิตกลระหกระเหินมาตลอด...อยู่กับตายายบ้าง...มาอยู่กับแม่บ้าง...เจอพ่อบ้าง...กลโหยหาความรักจากพ่อแม่ทุกครั้ง...แม่ไม่รู้หรอกว่าเวลาที่กลเข้าบ้าน..เห็นครอบครัวใหม่แม่แล้วกลรู้สึกยังไง...พ่อไม่เคยรู้ว่าเวลาที่กลไปหาพ่อ เห็นครอบครัวใหม่พ่ออยู่กันพร้อมหน้าพ่อแม่ลูก..แล้วกลรู้สึกยังไง ไอ้กลอยเองก็คงรู้สึกไม่ต่างจากกล...ผมกับน้องเรารู้กันดี..มันเป็นผู้หญิง..
ไม่สามารถออกมาระเห็ดเตร็ดเตร่นอกบ้านได้เหมือนกล...มันก็ทนอยู่กับความรัก ที่พ่อกับแม่พยายามชดเชยให้พวกเรา...แต่พ่อกับแม่ไม่รู้หรอกว่า..รักที่ได้แต่รอการแบ่งปันอยู่ตลอด..ไม่ใช่รักที่ได้เพราะเราคือที่หนึ่งนั้น..
มันเศร้าหัวใจแค่ไหน...ผมรู้ว่าพ่อกับแม่รักพวกเรามาก..แต่ก็รู้อีกว่าพ่อกับแม่รักตัวเองมากกว่า...เพราะทั้งพ่อและแม่เลือกที่จะมีครอบครัวใหม่...เลือกจะมีความสุขกับชีวิตที่ดี ในขณะที่ผมกับน้องต้องอยู่กับตายายกว่า
8 ปี  จะเจอหน้าพ่อแม่แต่ละครั้ง..เหมือนเด็กกำพร้ารอพ่อแม่มาเยี่ยม พอวันนี้กลมีความสุข...ที่ได้เจอคนที่กลรัก..ได้เจอคนที่จะเป็นครอบครัวของกลเอง...กลผิดหรือครับแม่...ผมผิดมากใช่ไหม?...
ไม่ว่าวีจะเป็นใคร..มือขาดแขนขาด..พิกลพิกาล..มีลูกให้กลไม่ได้...แต่กลรักวีครับแม่...กลไม่สนใจหรอกว่าความรักที่ทุกคนยอมรับ..และพากันสนับสนุนนั้นคือกลต้องรักผู้หญิง...ในเมื่อใจกลมันบอกว่าคนนี้แหละใช่สำหรับกล...สองปีที่กลอยู่กับวี...กลมั่นใจกว่า การตัดสินใจอะไรในชีวิตเสียอีก....วี..คือเมียที่กลเลือกแล้ว...
และกลจะไม่ทิ้งวี..ในเมื่อไม่มีใครยอมรับเราทั้งคู่..พ่อยอมตัดกลไม่นับกลเป็นลูก..กลไม่โกรธพ่อหรอกครับ...
ยังไง...กลก็มีพ่อกับแม่เป็นผู้ให้กำเนิดกลมา..ความจริงข้อนี้มันติดตัวกลไปจนตาย...ไม่มีใครสามารถเปลี่ยนได้..เฉกเช่นความรู้สึกที่กลรักวีก็เหมือนกัน...แม่คือคนที่กลรักมากที่สุด พ่อก็ยังเป็นพ่อที่กลเคารพรักไม่น้อยไปกว่ากัน...กลไม่หวังว่าแม่จะรับเราได้..แต่กลกราบขอร้องแม่หละ..อย่าถึงกับต้องตัดขาดกลอีกคนเลยนะครับ....
กลสัญญาจะไม่นำความเดือดร้อนมาสู่ครอบครัวของแม่แม้แต่น้อย...กลกับวีเราจะพยายามดิ้นรนของเราเอง
เพื่อใครเค้าจะว่าเราไม่ได้..กลขอแค่แม่อย่าตัดกลอีกคนแค่นั้น..กลก็ขอบคุณที่สุดแล้วครับแม่..อึก!..อึก!..ฮือๆ!”
ผมกับมันเรานั่งร้องไห้น้ำมูกน้ำตาไหลแทบขาดใจ..แม่กลก็ร้องจนตัวโยน..ทุกถ้อยคำที่มันพูดออกมา..กินใจผมเหลือเกิน..เรานั่งจับมือกันแน่น...ต่างส่งกำลังใจให้กันและกัน...เหมือนคำสัญญาว่าเราจะไม่ทิ้งกัน...
“โฮๆ!.”  แม่กลเอาแต่ร้อง ผมกับมันมองหน้ากันทั้งคราบน้ำตา กระชับมือผมในอุ้งมือมันแน่น ก่อนตัดสินใจ
ไปจากที่นี่กันเสียที่ ขืนอยู่นานกว่านี้ ทั้งแม่ ทั้งกล ทั้งผม คงร้องกันจนน้ำตากลายเป็นสายเลือดแน่ๆ
กลมันล้วงกุญแจรถจากกระเป๋ากางเกง วางตรงพื้นข้างหน้าแม่นั่นแหละ ก่อนผมกับมันจะก้มกราบลาท่าน
อีกครั้ง แล้วเราค่อยพยุงกันลุก  ประคองกันเดินออกประตูไปทิ้งความปวดร้าว...รอยเลือด..รอยน้ำตา..
ไว้ข้างหลังโดยไม่หันกลับไปมองแม้แต่น้อย...?

GBOMK · โพสต์ 2013-6-15 15:54:16

{:6_184:} ขอบคุนคับ

Klong · โพสต์ 2013-6-16 16:39:10

ขอบคุนครับ

GBOMK · โพสต์ 2013-6-17 20:32:59

อยากอ่านต่ออ่ะคับ

dung · โพสต์ 2013-6-23 06:28:39

ขอบคุณนะครับ

dung · โพสต์ 2013-6-25 16:45:27

ต้นฉบับโพสต์โดย dung เมื่อ 2013-6-23 06:28
ขอบคุณนะครับ

ขอบคุณมากๆนะครับ ที่หาเรื่องน่าอ่านๆ มาให้อ่านชอบมากๆเลยครับ

imanaji · โพสต์ 2013-6-28 12:55:53

ขอบคุนครับ

gigusa · โพสต์ 2013-6-30 00:56:46

ขอบคุณครับ

tarsii · โพสต์ 2013-11-24 04:19:01

ขอบคุณมากนะ

kamaji · โพสต์ 2013-11-24 16:56:41

ขอบคุนคราบ

ton521 · โพสต์ 2013-11-24 21:09:19

ขอบคุนครับ

cawee · โพสต์ 2014-1-16 18:53:49

ขอบคุนคราฟผม

pt200 · โพสต์ 2015-11-17 06:29:04

ขอบคุณครับ

taira · โพสต์ 2015-11-23 21:37:13

อ่านกี่ครั่งก่อดินใจ

4_NAY · โพสต์ 2016-4-25 17:33:20

เศร้าเลย

Soyu · โพสต์ 2017-8-24 23:32:24

ขอบคุณนะครับ

minone · โพสต์ 2017-8-26 01:37:30

ขอบคุณ ครับผม

krittamm · โพสต์ 2018-1-19 00:47:49

ขอบคุณครับ

freezz · โพสต์ 2018-1-19 22:43:36

อีกุ้งนาง อิเลว 55

nong0987 · โพสต์ 2018-1-21 20:57:21

ขอบคุณครับ

บัญชี		จำการเข้าสู่ระบบไว้	ลืมรหัสผ่าน
รหัสผ่าน			สมัครเข้าเรียน

เพราะรัก..จึงเปลี่ยนได้ ? 39 - 40 ?

แสดงความคิดเห็น

แสดงความคิดเห็น

แสดงความคิดเห็น

แสดงความคิดเห็น

สมาชิกจีโฟกาย 100%

สมาชิกระดับเพชรคู่

สมาชิกระดับตรีเพชร

สมาชิกระดับเพชรบริหาร

สมาชิกระดับมงกุฎ

สมาชิกระดับทับทิม

สมาชิกระดับแพลตตินั่ม

สมาชิกระดับไพลิน

สมาชิกระดับมรกต

สมาชิกระดับเพชร