เจ็บหนักๆ กับ รักเถื่อนๆ # 35 - 36 # (ตอนจบ)

tanya · โพสต์ 2013-7-7 09:30:23

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
“เฮ้ย ไอ้วิน วิน เรียกหมอ เรียกพยาบาลดิเฮ้ยเร็วๆ”ผมรีบวิ่งออกมาจากห้องน้ำและก็พบว่าเครื่องวัดการเต้นของหัวใจร้องเสียงดัง และเส้นขีดในเครื่องเรียบเป็นเส้นตรงผมเหมือนโลกหยุดหมุน เริ่มควบคุมตัวเองไม่ได้
“พี่วิน!”
Lesson 35
( Fear Part )
ผมตะโกนสุดเสียงเพื่อเรียกใครอีกคน ร้องไห้ เสียงดังอย่างไม่อายใคร ตอนนี้บางส่วนไปตามหมอ บางส่วนก็คอยเฝ้ามองอยู่รอบๆเตียง
“พี่วิน ฮือ พี่วินอย่าทำแบบนี้ อึก อยู่กับเฟียร์สิ ตื่นขึ้นมา ถ้าพี่ไม่อยู่แล้วเฟียร์จะอยู่กับใคร ฮือ” ผมร้องไห้เหมือนคนกำลังจะตายรู้สึกเหมือนหัวใจแตกออกเป็นเสี่ยงๆ
“พี่วิน เฟียร์สั่งให้ตื่นเดี๋ยวนี้ เดี๋ยวนี้!~ได้ยินไหม!” ผมตะโกนใส่คนที่นอนอยู่ตรงหน้า
“เฟียร์ใจเย็นๆนะ หมอกำลังมาแล้ว” พี่ส้มครับพูดจบพี่แกก็เอามือมาจับไหล่ผมไว้
“ฮือ” ผมร้องไห้ไม่หยุด และแปปเดียวคุณหมอก็เข้ามาครับ
“ขอทางด้วยครับ” คุณหมอพูดขึ้น
“คนไข้หัวใจหยุดเต้นค่ะ คุณหมอ” นางพยาบาลพูด
“เตรียมเครื่องปั๊มหัวใจมาที่นี่เลยครับ” หมอพูดจบนางพยาบาลก็วิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว
“คุณหมอ พี่วินจะไม่เป็นอะไรไช่ไหม เค้าจะรอดใช่ไหม” ผมถามหมอแทบไม่เป็นภาษา หมอหันมามองหน้าผม
“หมอจะพยายามให้สุดความสามารถนะครับ” พูดจบนางพยาบาลก็เข้ามาพร้อม กับเครื่องปั๊มหัวใจ และรูดม่านปิดทันที
“ผมนั่งมองม่านอย่างใจจดใจจ่ออยากเข้าไปหลังม่านเหลือเกินแต่ทำไม่ได้ สักพักคุณนางพยาบาลก็รูดผ้าม่านเปิดออก ผมรีบปรี่ไปหาหมอเลยครับ
“หมอครับ คนไข้รอดไช่ไหมครับ ใช่ไหม” ผมมองหน้าหมอ แต่หมอหน้าเฉยมากและคำตอบนั้นทำให้ผมทรุดลงไปกับพื้น
“หมอขอโทษนะครับ พวกเราพยายามสุดความสามารถแล้ว” พูดจบหมอก็หันไปคุยกับนางพยาบาลเรื่องการเคลื่อนย้ายพี่วิน
“ไม่ พี่วินต้องไม่ตาย” ผมโวยวายลั่นแล้วเข้าไปกอดพี่วิน ผมร้องไห้เหมือนคนจะตาย
“พอแล้วเฟียร์ วินมันไปสบายแล้ว” พี่ส้มพูดครับ
“ไม่ ม่าย” ผมกรีดร้องเลยครับ
ตอนนี้ทุกคนในห้องเศร้าไปตามๆกัน บางคนก็น้ำตาไหล บางคนร้องไห้เลยอย่างพี่ส้มครับตอนนี้พ่อกับแม่
ยังไม่มากำลังเดินทางครับ ผมกอดพี่วินไว้แน่นและพูดความในใจตัวเองออกมากทั้งหมด
“พี่วิน พี่วินรู้ไหมเรารู้จักกันแบบไม่ค่อยชอบหน้ากัน และพี่ก็คอยแกล้งเฟียร์มาตลอด แถมยังคอยป้วนเปี้ยน
ในชีวิตของเฟียร์ตลอด จนพี่กลายเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตเฟียร์ พี่ทำให้เฟียร์ อึก.... มีความสุขมาก” พูดถึงตอนนี้น้ำตาไหลเป็นสายแล้วครับ ทุกคนในห้องเงียบแล้วฟังผมพูด
“เฟียร์รักพี่ แล้วจะรักตลอดไป...” พูดจบผมก็ก้มลงไปจูบปากพี่วินครับ ตอนนี้ไม่อายใครทั้งนั้น และเมื่อผมถอนจูบออก
“มะ...หมอคะ  คนไข้ หายใจแล้วค่ะ”
“เช็คการเต้นของหัวใจ วัดชีพจร ด่วนเลย!” คุณหมอสั่งแทบตะโกน ส่วนผมตอนนี้วิ่งกลับเข้าไปกอดพี่วิน
แล้วครับ
“พี่วิน พี่วิน กลับมาหาเฟียร์นะ พี่วิน” ผมพูดด้วยเสียงที่มีความหวัง
“นะ...น้ำ” ผมเงยมองหน้าพี่วิน
“พี่วิน พี่วิน!” ผมโผเข้ากอดแล้วร้องให้อีกครั้ง
“นะ...น้ำ...น่ะ...หน่อย”
( Win Part )
ผมตื่นขึ้นมารู้สึกได้ว่าการลืมตานั้นยากเหลือเกิน หนังตาหนักมาก และเมื่อผมได้ยินเสียงใครคนหนึ่งร้องไห้ผมจึงลืมตาก็เห็น เฟียร์ร้องไห้ และกอดผมอยู่
“พี่วิน พี่วิน กลับมาหาเฟียร์นะ พี่วิน”
“น้ำเหรอ แปปนึงนะ” ผมรีบรินน้ำแล้วยื่นให้อย่าง รน รน
เมื่อผมดื่มน้ำเสร็จก็หันไปหาเฟียร์
“พี่เป็นอะไร” จะไม่ค่อยได้ครับ จำได้ลางๆว่า ผมเห็นลูซี่ถือปืนแล้วเล็งมาทางเฟียร์เลยเอาตัวเองบังไว้
“พี่ถูกยิง แล้วสลบไปตั้ง 7 วันแล้ว รู้ไหมว่าทำให้คนอื่นเค้าเป็นห่วง!” เฟียร์พูดตวาดใส่ผมครับ
“พะ..พี่ขอโทษ” ผมไม่รู้จะพูดอะไร
“หึ้ย” พอมันทำเสียงอารมณ์เสียเสร็จ จู่ๆก็โผเข้ามากอดผม
“ทีหลังพี่ห้ามทำ บะ...แบบ นี้อีก...เฟียร์เป็นห่วงพี่ ไม่มีพี่วินเฟียร์เหมือนคนไม่มีชีวิต อย่าทิ้งเฟียร์ไปอีกนะ
ได้ยินไหม! เฟียร์ไม่อยากสูญเสียพี่ไป ฮือ” ร้องไห้อีกแล้วครับ
“…” ผมไม่ตอบแต่ลูบหัวเฟียร์แทน
“สัญญากับเฟียร์นะ ว่าจะไม่ทิ้งเฟียร์ไปอีก”
“ครับ พี่สัญญา พี่จะอยู่กับเฟียร์ไปตลอดชีวิตเลย” ผมพูดจากใจจริงครับ
“โห้ย พวกเราเป็นธาตุอากาศเว้ย ไม่มีตัวตน กลับๆ ไป” ไอ้เกียร์ครับกวนตีนนะมึง
“ถ้าไม่ติดที่กูพึ่งฟื้นนะจะจูบโชว์เลย” ผมบอกมันอย่างเย้ยๆ
“ไม่ทันแล้วเว้ย เฟียร์จูบมึงโชว์พวกกูแล้ว ฮ่าๆ” ผมหันไปมองหน้าเฟียร์ แต่มันหันหน้าหนีผมครับ
“จริงเหรอเฟียร์”
“…” ไม่ตอบครับ
“ว่าไงครับ”
“ก็...เออะ..อือ จะถามทำไมนักหนาเล่า” พูดจบก็ปราดน้ำตาครับ หน้าแดงด้วย
“เดี๋ยวก่อนสิ” ผมกอดมันไว้ก่อนครับ
“หะ อะไร” มันหันมาถามแบบ งงๆ
“เอาใหม่นะ เมื่อกี้พี่ไม่รู้สึกตัว”
“อ๊ะ...อื้อ” พูดจบผมก็ก้มจูบมันเลยครับ
“ฮู้ว” เสียงพวกมันนั้นแหละครับ จูบโชว์แม่งเลย
“อะแฮ่ม ทำอะไรน่ะ เกรงใจพ่อแม่บ้างนะลูก” เสียงพ่อกับแม่เองครับ พอได้ยินเสียงเฟียร์ก็ดิ้นจนหลุดจากอ้อมกอดผมไป แล้วมันก็ไปหาแม่คุยกันเรื่องที่ผมฟื้นขึ้นมานั้นแหละครับ ผมก็ทักทายเพื่อนๆนิดหน่อย แล้วพวกมันก็กลับไปบอกว่าอยากให้ผมพักผ่อน
หลังจากฟื้นผมก็นอนโรงพยาบาลต่ออีกสองคืนก็กลับมาบ้านครับ ตอนนี้เหลือเวลาอีกหนึ่งอาทิตย์มหาลัยก็จะเปิดแล้วครับ ส่วนลูซี่อยู่โรงพยาบาลศรีธัญญาครับ เห็นคุณแม่บอกว่าเธอกลัวความผิดจนเพ้อบอกแต่คนอื่นว่าไม่ได้ทำอะไรตลอด  ตอนนี้ผมอยู่ในห้องแล้วครับ กำลังจะนอน ผมก็รอใครอีกคนออกมาจากห้องน้ำครับ และแล้วมันก็ออกมาแล้วครับ
“ทำไมยังไม่นอนล่ะ” มันถามผมครับ
“รอเฟียร์นั้นแหละ” มันทำหน้างง
“รอทำไม”
“ก็ไม่ได้กอดตั้งหลายคืน มาขอนอนกอดหน่อย” พูดจบผมก็ดึงมันขึ้นมาบนเตียงเลยครับ มันก็ไม่ได้ขัด
อะไรครับ
“ไปเที่ยวกัน” ผมชวนมันครับ
“ที่ไหนอ่ะ”
“หัวหิน”
“อื้อ ไปสิแต่รอให้พี่หายก่อนนะ”
“พี่ก็ไม่ได้เป็นไรนิ พี่จองรีสอร์ทไว้แล้ว อีกสองวันไป”
“อื้ม ก็ได้ ใครไปมั่งอ่ะ” มันถามครับ
“ก็พวกเรานี่แหละ แต่พ่อกับแม่ไม่ไป”
“อื้อ นอนเถอะเฟียร์ง่วงแล้ว”
“ครับ จุ๊บ” ผมก้มไปจุ๊บปากแล้วก็ปิดเปลือกตาของตัวเองลงทันที
Lesson 36 END
( Fear Part )
วันนี้เป็นวันที่เรานัดไปเที่ยวหัวหินกันแล้วครับ สมาชิกที่ไปก็คุ้นเคยกันดีครับ พี่แป้ง พี่ส้ม พี่โชว์ พี่ฟ้า พี่เกียร์ พี่แสบ พี่ต้น ไอ้โอ้ ไมโล ผมแล้วก็พี่วินครับ เราเอารถตู้ของที่บ้านพี่วินไปครับ ออกเดินทางตอนเก้าโมงถึงหัวหินก็เกือบๆเที่ยง
“พี่วินแวะตลาดหน่อยนะ” ผมบอกพี่วิน
“แวะทำไมครับ”
“ซื้อของไง เดี๋ยวทำอาหารให้กิน”
“สั่งรีสอร์ทเอาก็ได้มั้ง” ขัดใจอ่ะ
“อยากทำ แวะด้วย” ผมพูดจบพี่วินก็ยิ้ม ยิ้มทำห่าไร
เมื่อถึงตลาดผมก็เดินลงไปซื้อของกับพี่แป้ง พี่ส้ม แล้วก็ไมโล แต่อย่าเรียกว่าเอาไปช่วยซื้อเลย เพราะพวกเค้าเป็นผู้หญิงยุคใหม่ เลือกหมูเนื้อเกือบจะเขียวแล้ว ผมเลยต้องเลือกของเองทุกอย่าง และพอมาถึงรีสอร์ท บ้านที่จองไว้ใหญ่พอสมควรครับ ติดทะเลด้วย มีห้องนอนสี่ห้อง เราก็แบ่งๆกันไปนอนครับ ซึ่งแน่นอน พี่ส้ม พี่แป้ง ไมโลนอนด้วยกัน พี่ฟ้านอนกับพี่ต้น พี่แสบ พี่โชว์ พี่เกียร์ นอนห้องเดียวกัน และแน่นอนผมนอนกับพี่วิน
“เฮ้ย พวกกูนอนห้องเดียวกับมึงไม่ได้เหรอ”
“มึงไม่ต้องเลย ไม่ต้องเสือกรักกูตอนนี้” ประเด็นคือพวกพี่ผู้ชายจะมานอนอัดกันห้องเดียวกับพี่วินกับผม
แต่ห้องเยอะแยะ จะมาอัดกันทำไม
“หว้า นึกว่าจะได้ดูหนังสดซะแล้ว ฮ่าๆ” ไอ้ปากหมา!
“-เอี้ย- พวกมึง*อะไรว่ะ” พี่วินด่ามันครับ แต่ผมเขินหน้าร้อนผ่าวเลย
วันนี้ผมทำอาหารกลางวันแค่นิดหน่อยเพราะต้องทำของตอนเย็นครับ ตอนเย็นที่ผมวางแผนไว้คือจะทำอาหารทะเลน่ะครับ เพราะมาหัวหินทั้งทีก็ต้องกินอาหารทะเลสิเนอะ ถึงผมจะแพ้ก็เถอะ ทำเผื่อตัวเองไว้แล้ว
แหละครับ
“เฟียร์ไปเล่นน้ำกัน” พวกนั้นชวนผมครับ
“เออๆ เดี๋ยวทำอาหารเสร็จแล้วจะไปนะ”
“เออๆ รีบตามมานะ” พูดเสร็จพวกมันก็วิ่งกุรีกุจอไปเล่นเลยครับเมื่อผมทำอาหารเย็นเสร็จก็ยกออกมาข้างนอกครับ เย็นนี้เราคุยกันไว้ว่าจะทานอาหารกันที่ริมหาดครับ พวกนั้นก็ยกโต๊ะไปตั้งรอไว้แล้วครับ เมื่อยกอาหารขึ้นมาหมดแล้วผมจึงเดินไปตามพกวมันครับ
“นี่ อาหารเสร็จแล้วจะกินมั้ย ไม่กินจะได้ทิ้ง”ผมพูดหยอกๆไปครับ
“ไม่ได้นะ” แค่นั้นแหละครับ มันวิ่งขึ้นยังกะอาหารมันจะวิ่งหนี พวกมันก็ไปอาบน้ำกันครับ ผมเลยเตรียม
บาร์บีคิว อยู่ที่ริมหาด
“อื้อ” มีคนกอดผมจากด้านหลังครับ
“อาบน้ำเสร็จแล้วเหรอ” ผมหันไปถามครับ
“เสร็จแล้ว แต่ไม่รู้สะอาดหรือเปล่า เฟียร์สนใจอาบน้ำให้พี่ไหม”
“พลั๊ก......ทะลึ่ง” ผมตบไปที่ไหล่ทีนึง
“ทะลึ่งแล้วรักหรือเปล่า”
“…” ถามอะไรเขินนะเว้ย
“เฟียร์ พี่รักเฟียร์นะ” ผมวางบาร์บีคิวลงแล้วหันหน้าไปหาพี่วินครับ
“เฟียร์ก็รักพี่วินครับ” ผมพูดจบมันก็ก้มลงมาจูบผมครับ จูบนี้เนิ่นนานมากๆครับ แต่มันเป็นความรู้ที่ดี ตอนนี้หัวใจผมมันพองโตแล้วครับ สักพักพี่วินก็ถอนจูบออกไปแล้วล้วงบางอย่างออกมา....
“อะไร” ผมถามมันครับ
“เฟียร์  แต่งงานกับพี่นะ”
“…”! เฮ้ย ตะ ตกใจ อยู่ดีๆขอแต่งงาน
“ถึงมันจะเป็นช่วงเวลาสั้นๆ ที่เราได้เจอกันถามยังเจอกันแบบไม่ค่อยดีด้วย พี่เลยไม่ชอบขี้หน้าเฟียร์ในตอนแรก แต่ตลอดเวลาที่พี่เข้าไปยุ่งกับเฟียร์ พยายามแกล้งเฟียร์ตลอด กลายเป็นว่าพี่ตกหลุมรักเฟียร์ เฟียร์ทำให้พี่มีความสุข  และทำให้พี่รู้จักคำว่า รัก เฟียร์จะรับรักพี่ไหมครับ” มันพูดจบน้ำตาผมก็ไหลเลยครับ ไอ้บ้ามาทำซึ้งทำไมเนี่ย
“…ฮึก....” ผมร้องไห้แล้วโผเข้ากอดมันครับ
“ว่าไงครับ” มันผละตัวเองออกแล้วมองหน้าผมครับ
“ฮึก...ระ...รับสิ..” ผมพูดเสียงขาดๆ สะอื้นอยู่น่ะครับ
“ต่อไปนี้เฟียร์เป็นภรรยาพี่แล้วนะครับ” แล้วมันก็สวมแหวนทองคำเกลี้ยงให้ผมครับ ผมพอดีเลยด้วย ผมก็กอดมันไว้ครับ
“ฮิ้ว  กูว่าน้ำทะเลหวานก็ตอนนี้แหละว่ะ” เสียงพี่โชว์ครับ
“มีเมียเป็นตัวตนแบบนี้ ก็เที่ยวหิ้วเด็กกับกูไม่ได้ดิวะ” พี่แสบครับ
“เฟียร์ไม่ห้ามหรอกนะครับ เที่ยวกับหิ้วเด็กน่ะ” ผมพูดเปรยขึ้นพวกมันก็สงสัยครับเลยหันมามองเป็นตาเดียวเป็นเชิงคำถามว่า ทำไม
“แต่ถ้ามีคนอื่น  อย่าคิดว่าจะมีลมหายใจอยู่บนโลกนี้ได้….มีเฟียร์คนเดียวก็เพียงพอแล้ว” ผมพูดจบพี่วินก็ยิ้มครับ แล้วพวกนั้นก็แซวใหญ่เลย
“คร้าบ พี่มีเฟียร์คนเดียวก็พอแล้ว จุ๊บ” พูดจบก็จุ๊บ เปลืองตัวจังเลยแฮะวันนี้
วันนี้เป็นวันที่ผมมีความสุขมาครับ ผ่านเรื่องอะไรหลายๆอย่างมาเยอะพี่วินขอผมแต่งงานเหอๆ ถึงจะไม่มีพิธีรีตองอะไรแต่ผมก็ดีใจแล้วครับผมไม่รู้ว่าวันข้างหน้าพี่วินจะยังรักผมอยู่ไหมแต่ตอนนี้ผมรักผู้ชายคนนี้มากครับและจะรักตลอดไป.................

                           ------------------------------------------THE END ----------------------------------------------

imanaji · โพสต์ 2013-7-7 23:27:48

ขอบคุณครับ

balllove23 · โพสต์ 2013-7-10 11:58:11

ขอบคุณครับ

Mikkiny · โพสต์ 2013-7-12 00:02:49

ชอบบบบบบบบบบบบบบ

harain15 · โพสต์ 2013-7-14 02:17:48

ขอบคุณครับ

gigusa · โพสต์ 2013-7-18 16:32:55

ขอบคุณมากครับ

peemakung · โพสต์ 2013-7-20 19:30:24

ขอบคุณครับ

kiwwy · โพสต์ 2013-7-21 22:21:04

ขอบคุณมากๆๆนะคะ ไม่อยากให้จบเลยอ่ะค่ะ {:4_73:}

Klong · โพสต์ 2013-7-24 22:00:51

ขอบคุนครับ

kangaza · โพสต์ 2013-7-28 21:47:00

ขอบคุงมากมากคับ

kamaji · โพสต์ 2013-7-31 01:51:49

ขอบคุนคราบ

mind19mindPSU · โพสต์ 2013-7-31 14:58:38

ขอบคุนนะครับ

mind010 · โพสต์ 2013-7-31 18:26:36

ขอบคุณครับ

ton521 · โพสต์ 2013-8-4 11:30:38

ขอบคุนครับ

kikkapkao · โพสต์ 2013-8-8 22:31:38

ขอบคุณครับ

dung · โพสต์ 2013-9-1 14:56:41

ขอบคุณมากๆคร้าบบ

NiceNons · โพสต์ 2013-9-2 15:21:14

ขอบคุณครับ

mr.narin · โพสต์ 2013-9-2 15:56:06

ขอบคุณครับ

fffn · โพสต์ 2013-9-25 19:58:19

ขอบคุนมาดคับ

diablo2 · โพสต์ 2013-10-8 20:39:52

ขอบคุณครับ

บัญชี		จำการเข้าสู่ระบบไว้	ลืมรหัสผ่าน
รหัสผ่าน			สมัครเข้าเรียน

เจ็บหนักๆ กับ รักเถื่อนๆ # 35 - 36 # (ตอนจบ)

คะแนน

สมาชิกจีโฟกาย 100%

สมาชิกระดับเพชรคู่

สมาชิกระดับตรีเพชร

สมาชิกระดับเพชรบริหาร

สมาชิกระดับมงกุฎ

สมาชิกระดับทับทิม

สมาชิกระดับแพลตตินั่ม

สมาชิกระดับไพลิน

สมาชิกระดับมรกต

สมาชิกระดับเพชร