|
ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว “แล้วพวกฉันจะอยู่กันยังไง” พ่อของมันโอดครวญขึ้น
“มันเป็นเรื่องของพวกคุณ!” พูดจบคิมก็หันหลังเดินออกมาจากตรงนั้นส่วนผมก็จัดการโทรถอนหุ้นออกจากบริษัทนั้นทันทีและต่อจากนั้นไม่ถึงสองวันบริษัทนี้ก็ล้มละลายไปตามคาด ฮึ่ย เมียผมโหดเว้ย! Lesson 45 ( Kim Part )
ช่วงนี้ก็ยังอยู่ในช่วงเวลาปิดเทอมอยู่ครับซึ่งการใช้ชีวิตของพวกผมค่อนข้างคุ้มค่ามากๆเที่ยวแทบทุกวันเลยอยู่บ้านกันเฉพาะวันอาทิตย์เท่านั้นแหละบางอาทิตย์ก็อยู่กันไม่ติดบ้านเลยครับจนวันอาทิตย์นี้ที่พี่โชว์ต้อง(จำใจ)อยู่บ้านเพราะว่าน้ามลกำลังกลับบ้านครับหลังจากที่ไปต่างประเทศซะหลายเดือน
“อื้อ...อย่ากวน” ผมร้องขึ้นเมื่อรู้สึกถูกคุกคามตรงช่วงคอคงไม่ต้องบอกว่าใครนะครับ...ตื่นมาก็หื่นเลยนะไอ้พี่โชว์บ้า!
“ไม่ได้กวนสักหน่อย...ก็คนมันรักนี่” เลี่ยนเวอร์
“จะอ้วก ทำมาเป็นปากหวาน.......พี่โชว์”
“ว่าไงครับ” พี่โชว์ตอบรับผมพร้อมกับสอดแขนเข้ามากอดผมไว้
“เรื่องของเรา....อย่าพึ่งบอกน้ามลได้ไหม” ผมยังไม่พร้อมจะบอกอะไรน้ามลครับผมกลัวน้ามลจะทำใจไม่ได้ ที่ลูกชายกำลังทำเรื่องที่น่าผิดหวังมากที่สุดสำหรับคนเป็นพ่อเป็นแม่และผมก็เป็นต้นเหตุที่ทำให้มันเกิด
“ทำไมล่ะครับ” พี่โชว์ถามผมกลับ
“คิมยังไม่พร้อม...นะพี่โชว์ยังไม่ต้องบอกนะ” ผมอ้อนเค้าครับและพี่โชว์ก็ต้องยอมผมไปตามระเบียบครับอิอิ
“ว่าไง เป็นยังไงกันบ้างลูกแม่ไม่อยู่คิดถึงแม่บ้างไหมเนี่ย”น้ามลทักทายผมกับพี่โชว์ทันทีที่เห็นหน้าครับน้ามลเดินทางมาถึงตอนบ่ายแต่น่าแปลกอย่างนึงคือผมไม่เคยเจอตัวพ่อพี่โชว์เลยอ่ะครับผมก็ไม่รู้ว่าทำไมเหมือนกันแต่ก็ไม่ได้ใส่ใจมากนัก
“ก็สบายดีครับแม่” พี่โชว์พูดตอบน้ามลครับน้ามลก็ยิ้มแล้วก็หันมามองทางผม
“น้าเสียใจด้วยนะลูก...เรื่องแม่ของหนูน่ะ”
“ไม่เป็นไรครับ คิมทำใจได้แล้วแหละครับน้ามล” ผมบอกพร้อมกับก้มหน้าลงพื้น
“ไม่เป็ไนรนะลูกนะ คิมยังมีน้านะลูก” น้ามลเดินเข้ามากอดผมครับผมก็ไม่ขัดขืนอะไรแต่ใจผมตอนนี้มันกำลังกังวลมากกว่าครับ....เรื่องของผมกับพี่โชว์
“แม่พอแล้ว เดี๋ยวคิมก็งอแงร้องไห้ขี้มูกโป่งพอดีแม่มาเหนื่อยๆไปนั่งที่ห้องนั่งเล่นก่อนดีกว่านะ” พี่โชว์มาดึงตัวน้ามลออกไปพร้อมกับพยักหน้าให้ผมเดินตามไปด้วย
“น้ำค่ะ คุณหญิง”
“ขอบคุณจ่ะ ป้าน้อยแล้วหลานอยู่บ้านกันเป็นยังไงบ้างเนี่ย”
“ไม่ต้องเป็นกังวลไปหรอกค่ะ ทุกอย่างเรียบร้อยดีค่ะ” ป้าน้อยตอบแล้วก็ขอตัวไปทำงาน จากนั้นแม่ลูกเค้าก็คุยกันครับน้ามลเล่าเรื่องที่ไปเที่ยวที่ต่างๆให้ฟังครับ
“โชว์ลูก” น้ามลพูดแล้วก็เว้นช่วงให้พี่โชว์ขานรับครับ
“ครับแม่”
“ลูกเองก็โตแล้วนะ แม่จะบอกเรื่องคู่มั่นของลูก...” เมื่อผมได้ยินหูผมก็อื้ออึงตาลายหมดเลยครับรู้สึกอึดอัดอย่างบอกไม่ถูก
“ทำไมครับแม่” พี่โชว์ถามเสียงนิ่ง
“แม่หาคู่มั่นไว้ให้ลูกแล้วไงจ๊ะ”
“…” ผมพูดไม่ออกพี่โชว์หันมามองหน้าผมทันที
“เอ่อ เดี๋ยวคิมขอตัวก่อนนะครับ...พอดีปวดหัวนิดหน่อย” พูดจบผมก็วิ่งลุกออกมาเลยครับผมพยายามกลั้นน้ำตาสุดชีวิตแต่สุดท้ายมันก็ฝืนไว้ไม่อยู่สิ่งที่ผมกลัวมาตลอดมันกำลังจะเกิดขึ้น ผมกำลังจะเสียพี่โชว์ไป
“คิม! คิม!” พี่โชว์ตะโกนตามมาครับแต่ผมหยุดฝีเท้าของตัวเองไม่ได้ผมรีบวิ่งขึ้นมาบนห้องตัวเองแล้วล็อคห้องทันทีพร้อมกับทิ้งร่างที่แทบจะหมดแรงของผมลงบนเตียง
“ก๊อก ก๊อก คิมเปิดประตูหน่อยครับ” ผมไม่สนใจเสียงเคาะประตูครับนอนคุมโปรงด้วย
“คิมพี่บอกให้เปิดประตูไง” พี่โชว์เริ่มพูดเสียงแข็งขึ้น
“คิม!” และมันก็กลายเป็นเสียงดุ เสียงเงียบไปสักพักนึงจากนั้น...
“กริ๊ก....” เสียงเปิดประตูพร้อมกับเสียงของฝีเท้าคนเดินเข้ามาในห้องมุ่งมาทางผมอย่างรวดเร็วแล้วกระชากผ้าห่มทีเดียวปลิวหลุดไปจากตัวผมทั้งผืนเลย
“พี่บอกให้เปิดประตูทำไมไม่เปิด” พี่โชว์พูดเสียงเข้มพร้อมกับกระชากไหล่ผมให้หันไปจ้องหน้ากับพี่โชว์
“ฮึก...อึก...” ผมไม่พูดอะไรเพราะพูดไม่ออกไม่รู้ว่าจะพูดอะไร
“เป็นอะไร ร้องไห้ทำไม” พี่โชว์พูดพร้อมกับนั่งลงข้างๆผมและก็โอบผมไว้
“เปล่า”
“อย่าโกหกพี่ บอกมาว่าทำไม......เรื่องที่แม่พี่พูดใช่ไหม” ผมเงียบและไม่ตอบครับ
“ฟังนะคิม พี่จะไม่แต่งงานกับใครทั้งนั้น พี่มีแค่คิมคนเดียวนะครับ”
“แต่มันผิด ที่ถูกคือพี่โชว์ควรจะแต่งงานมีลูกมีครอบครัวที่อบอุ่น...ผมมีลูกให้พี่ไม่ได้” ผมบอกพร้อมกับพยายามกลั้นสะอื้นไม่งั้นมันจะน่าสมเพชไปมากกว่านี้
“แล้วไง พี่ไม่อยากมีลูก”
“แต่พี่ต้องมีทายาทไว้สืบทอดตระกูล”
“ไปรับลูกบุญธรรมมาเลี้ยงก็ได้” พี่โชว์ดูท่าทางจะไม่ยอมผมเลยจริงๆ
“พี่อย่าทำอะไรเหมือนมันง่ายไปหมดได้ไหม!” ผมตะโกนใส่ด้วยความเหลืออด
“คิมเองก็เหมือนกันแหละ อย่าทำเรื่องเล็กให้เป็นเรื่องใหญ่ได้ไหม”พี่โชว์พูดเสียงดังใส่ผม แต่ตอนนี้ผมไม่กลัวเลยสักนิดเดียว
“พี่มันงี่เง่า...พ่อแม่พี่จะเสียใจพี่รู้บ้างไหม” น้ำตาผมเริ่มไหลมาอีกครั้ง เฮ้อ ไอ้คิมบ้าแกจะร้องทำไมนักหนาทีแบบนี้อ่อนแอจัง
“อย่าคิดอะไรเองได้ไหม!” พี่โชว์ตะคอกใส่ผมดังมากมากจนผมตกใจ
“รู้ได้ไงว่าพ่อแม่พี่จะเสียใจ....รู้ได้ไงว่าพ่อแม่พี่จะรับไม่ได้...”ผมตอบไม่ได้เพราะที่พี่โชว์พูดมามันจริงทั้งหมด ผมตอบไม่ได้....
“คิมขอเถอะนะพี่โชว์” ผมพูดเสียงอ่อน
“…”
“รับกลับไปเป็นเหมือนเดิมเถอะนะ ก่อนหน้าที่เราจะเป็นอะไรกันให้พี่เกลียดคิมเหมือนเดิมก็ได้” ผมบอกแล้วก้มหน้าลงแต่ผมได้ยินเสียงพี่โชว์กัดฟันตัวเองดังกรอด
“มานี่!” พี่โชว์กระชากให้ผมเดินไปอย่างแรง
“จะไปไหน ปล่อยผมนะผมเจ็บ ปล่อยสิ” ผมพยายามแกะมือพี่โชว์ออกแต่ดูเหมือนว่ามันจะไม่มีผลอะไรเลย
“เงียบ!”
“ก็ปล่อยผมสิ จะมายุ่งกับผมทำไม!”
“…” พี่โชว์ไม่สนใจผมแล้วลากผมลงมาเรื่อยๆจนมาถึงข้างล่างแล้วมึ่งไปทางห้องนั่งเล่นซึ่งมีคุณน้ามลนั่งอยู่แต่ก็มีแขกที่อีกมากมายที่นั่งคุยอยู่กับน้ามล...จะใครล่ะก็พวกพี่วินแล้วก็พรรคพวกเค้าแหละครับ
“เป็นอะไรกันลูกทำไมต้องลากกันมาขนาดนั้น” น้ามลถามอย่างตกใจครับ
“มึงใจเย็นมีไรค่อยๆคุยกันดิวะ” พวกเพื่อนพี่โชว์พยายามช่วยผมครับ
“แม่....ผมกับคิมรักกัน” พี่โชว์พูดจบทั้งห้องก็ตกอยู่ในความเงียบ
“น้ามลอย่าไปฟังนะครับ พี่โชว์เค้าเล่นมุขน่ะครับ” แหม่ ผมจะโกหกทั้งทีแต่น้ำตานองหน้าเลยครับ เวรกรรมจริงๆเมื่อผมพูดจบพี่โชว์ก็กระชากตัวผมแล้ว....
“อื้อ!” Lesson 46
( Show Part )
ผมพันธนาการเด็กดื้อเอาไว้แล้วมอบจูบที่แสนจะลึกซึ้งให้อย่างเนิ่นนานแต่ว่าน้องกลับมีท่าทีที่ปฏิเสธผมตลอดแต่ไม่เป็นไรครับเพราะผมมีทางแก้สำหรับเด็กดื้อของผมเสมออยู่แล้วครับ....ผมกัดปากน้องจนน้องต้องยอมเปิดปากออกและจากนั้นน้องเองก็เริ่มเคลิ้มครับแต่แล้วอยู่ๆผมก็กระเด็นออกจากตัวน้องครับ
“…” ผมไม่พูดอะไรครับ เพราะน้องเป็นคนผลักผมออกเอง
“ทำบ้าอะไร!” น้องตวาดผมดังลั่นในขณะที่หน้าของน้องเองก็นองไปด้วยน้ำตาแล้วเริ่มจะมากขึ้นเรื่อยๆ
“คิมใจเย็นๆนะ” เฟียร์เข้าไปปลอบน้องครับแต่น้องก็สะบัดออก
“ผมถามทำไมไม่ตอบ!” น้องเริ่มเสียงดังขึ้นเรื่อยๆหน้าเริ่มขึ้นสีด้วยความโกรธครับ ผมย่างสามขุมเข้าไปจะกอดน้องแต่
“เพี๊ยะ!” น้องตบหน้าผมอย่างแรงทุกคนในบริเวณนั้นอึ้งกันไปตามๆกันครับรวมทั้งผมด้วยไม่คิดว่าน้องจะทำกับผมขนาดนี้
“คิม..”
“พอใจคุณหรือยัง.....ผมไม่น่า....ฮึ้ย” น้องพูดไม่จบแล้วก็กัดฟันเดินออกไปผมทำท่าจะวิ่งตามแต่...
“โชว์” เสียงของแม่ผมเองครับ
“ครับแม่”
“แม่ต้องการคำอธิบาย” แม่พูดแค่นั้นแล้วเดินขึ้นไปที่ห้องทำงานส่วนตัวผมรับรู้ได้ว่าผมต้องเดินตามขึ้น ไปครับ
“เฟียร์พี่ฝากตามไปดูคิมให้หน่อย” ก่อนผมจะขึ้นไปผมก็ฝากให้เฟียร์ตามคิมไปด้วยครับยังไงผมก็เป็นห่วงน้องครับแล้วผมก็เดินเข้าห้องตามแม่ของผมไป
“…”
“…” ต่างคนต่างไม่พูดอะไรครับจนกระทั่งผมเริ่มอึดอัดเอาวะเริ่มก่อนก็ได้
“แม่มีอะไรจะถามผม”
“…” แม่ผมยังคงเงียบเหมือนเดิมแล้วหันหน้ามองไปข้างนอกหน้าต่าง
“แม่...” ผมกำลังจะพูดต่อแต่แม่ก็แทรกขึ้น
“ตั้งแต่เมื่อไหร่”
“…”
“เรื่องมันเกิดตั้งแต่เมื่อไหร่” แม่ถามหน้าเครียดเลยครับผมจึงจำเป็นต้องเล่าความจริงทั้งหมดให้แม่ฟังตั้งแต่ตอนที่แม่ไปเหตุการณ์อะไรที่เกิดขึ้นบ้างตั้งแต่ผมแกล้งน้องข่มขืนน้องทั้งไม่ได้ตั้งใจและตั้งใจ จนแม่กลับมาพูดเรื่องการหาคู่ให้แล้วทำให้เกิดรอยร้าวระหว่างผมกับน้องขึ้นแต่ผมไม่โทษแม่หรอกครับเพราะแม่ไม่รู้เรื่อง
“เพี๊ยะ!” โอ้ยวันนี้มีแต่คนตบหน้าผมจังเลยวะเนี่ย ฉาดแรกก็คนรัก ฉาดที่สองก็แม่บังเกิดเกล้าอีกเครียดโว้ย!
“แม่....” ผมเอามือจับหน้าตัวเองแม่งยังชาไม่หายเลยที่น้องตบไว้ นี่แม่มาซ้ำรอยเดิมอีกแล้วอย่างกับนัดกันมาเลยเว้ย
“ทำอย่างนี้ได้ยังไง แม่เลี้ยงแกมาให้มีนิสัยแบบนี้เหรอ!” ผมไม่พูดอะไรต่อเพราะยังไงซะเค้าก็คือแม่ของผม
“รับผิดชอบน้องด้วย” แม่พูดแล้วก็หันหลังให้ผมเหมือนเดิมผมยิ้มออกทันทีงั้นก็หมายความว่าแม่ของผมไม่ได้ว่าอะไรน่ะสิ
“แม่.....ผมรับผิดชอบอยู่แล้วครับ” ผมบอกแม่จบก็เดินออกจากห้องทันทีแล้วเดินมุ่งหน้าไปยังห้องของผมกับน้องแต่ว่า…
“คิมเปิดประตูให้เราหน่อยนะ…ปัง ปัง ปัง”
“…” ไม่มีเสียงตอบรับจากคนในห้อง
“คิมขอร้องล่ะเราเจ็บมือหมดแล้ว”
“เฟียร์ มีอะไรเหรอ” ผมถามเฟียร์เพราะเห็นยืนเคาะประตูห้องผมอยู่ถ้าผมเดาไม่ผิดน้องไม่ยอมเปิดประตูให้เฟียร์แน่นอน
“คิมไม่ยอมเปิดประตู” นั่นไง ผมว่าละ
“เดี๋ยวพี่จัดการเอง” เฟียร์เปิดทางให้ผมจัดการกับห้องที่ถูกล็อกอยู่ครับ
“คิมเปิดประตูให้พี่หน่อยครับ”
“…”
“คิมครับ” ผมพยายามโน้มน้าวน้องแต่มันก็ไร้ผมโอเคผมถอยก่อนก็ได้
“โอเคครับ คิมพักผ่อนให้ใจเย็นลงก่อนแล้วเราออกมาคุยกันนะครับ”ผมบอกคนในห้องแล้วก็เดินลงมาข้างล่างพร้อมๆกับเฟียร์
“เฮ้ย เป็นไงบ้างวะ” ไอ้ต้นกระเด้งตัวขึ้นมาถามผมเลยครับแม่งสาระแนจริงๆ
“ก็ยังไม่เคลียร์เท่าไรวะ”
“แล้วหน้าเป็น-เอี้ย-อะไรแดงเถือกอยู่แถบเดียว” ไอ้ต้นถามต่อแต่ดูเหมือนว่าคนอื่นก็จะเงียบฟังอยู่ด้วยครับ
นี่แหละสันดานเพื่อนผม
“ก็จะอะไรล่ะ แม่ง ทั้งเมียทั้งแม่ ตบกันซ้ำรอยเดิมกูเนี่ยเจ็บจนชาแล้วเนี่ย” ผมบอกพรางจับแก้มไปด้วย
“สมน้ำหน้ามึง เสือกบ้าบิ่นทำอะไรไม่รู้จักคิดเองนี่หว่า” ไอ้วินซ้ำเติมผม
“แล้วแม่มึงว่ายังไงบ้าง” มันด่าเสร็จมันก็ถามต่อ
“แม่กูก็ไม่ได้ว่าอะไรโว้ย...แค่” ผมหยุดแกล้งพวกมันครับสันดานพวกนี้ถ้าอยากรู้อะไรขึ้นมาล่ะก็ ยอมทิ้งทุกอย่างเลยครับ
“เดี๋ยวกูโบกเลย หยุดหาพ่อมึงเหรอ” ไอ้แสบเตรียมขึ้นมาแล้วครับแต่ผมก็เตรียมตีนรอมันเหมือนกัน
“พวกมึงหยุดเล่นกันก่อนดิ นี่มันงานระดับชาติเลยนะโว้ย” ไอ้ฟ้าว่าครับ แหม ตัวมันเองก็อยากรู้ใช่ย่อยหรอก
“แม่กูบอกว่าให้รับผิดชอบน้องแค่นั้นแหละ”
“งั้นก็หมายความว่า...”
“เออ แม่กูไม่ได้ห้ามเว้ย” ผมบอกจบพวกมันก็แสดงความยินดีครับแต่ออกแนวกวนตีนสะมากกว่า
“ถ้าเรียบร้อยแล้วพวกกูกลับก่อนละกันนะ”
“เออ กลับกันดีๆล่ะ” ผมยืนลาพวกมันหน้าบ้านครับจนกระทั่งรถของพวกมันหายวับออกไปจากบ้านผมผมจึงเดินกลับขึ้นมาบนห้องเพื่อดูคนในห้องที่ยังขังตัวเองอยู่ผมเหลือบมองนาฬิกานี่มันก็จะค่ำแล้ว ผมเดินมาเปิดประตูห้องแต่มันก็ล็อกเหมือนเดิมวิธีสุดท้ายครับ กุญแจสำรอง
“แก๊ก...กึก” อ้าวเปิดได้นะแต่ติดอะไรมันอ้าได้ไม่สุดผมชะเง้อมองก็รู้เลยครับ ลงกลอนโซ่ไว้นี่เองแต่ผมก็สอดส่องตาเข้าไปในห้องเห็นร่างของคนดื้อยังนอนอยู่บนเตียงครับผมก็ปิดประตูเหมือนเดิมแล้วเดินไปนอนห้องรับแขกแทนครับผมว่าน้องคงยังไม่พร้อมเจอหน้าผมล่ะมั้งครับ เฮ้อคืนนี้นอนไม่ได้กอดน้องมันทรมานมากรู้ไหมคอยดูนะถ้าหายโกรธเมื่อไหร่จะเอาให้ลืมไม่ลงเลย!
| 
ค้นหาสมาชิก
โพสต์ 2013-7-25 11:00:42
ดันกระทู้
ปักหมุดกระทู้
ล๊อคกระทู้
การ์ดสีสัน
โพสต์ 2013-7-25 16:03:23
โพสต์ 2013-7-26 20:37:50
โพสต์ 2013-8-3 14:02:18
โพสต์ 2014-3-26 22:23:57
โพสต์ 2014-3-30 16:01:57
โพสต์ 2014-4-11 20:30:11