เงาสยอง
บ้านที่อยู่ตรงข้ามบ้านผมนั้น มีบานหน้าต่างที่สวยมากครับ เขาติดกระจกสีมีสีเหลือง แดง เขียว ฟ้า เวลาเปิดไฟในห้องแสงไฟจะส่องผ่านกระจกออกมาดูลานตา ผมมองไม่เบื่อเลยแทบทุกคืนมันเป็นหน้าต่างรูปโค้งกว้างใหญ่ บนชั้นสองซึ่งผมรู้ว่าเป็นห้องนอนของลูกสาวเจ้าของบ้านน่ะครับ เสียดายแต่ตอนหลังๆนี้ ไฟในห้องนั้นไม่ค่อยได้เปิด บางวันมันมืด เหงา เห็นแล้ววังเวงใจชอบกล
ผมได้ข่าวว่าเจ้าของห้องมีเรื่องทุกข์ใจหนักหนาสาหัสเชียว!
กรุณาอย่าคิดว่าผมหลงเสน่ห์สาวสวย เจ้าของห้องนอนกระจกสีนะครับเธอเป็นนักศึกษาปี 4 ส่วนผมน่ะแค่เด็กม.3 เท่านั้น แหม!รุ่นใหญ่กว่าเยอะเลย ไม่คิดจะข้ามรุ่นหรอกฮะ! ผมเรียกเธอว่าพี่ปู (คนสวย)เธอเป็นลูกสาวคนเดียวของคุณป้าปุ๊กับคุณลุงอุดมเพื่อนบ้านที่สนิทกับครอบครัวผมอย่างดี
พี่ปูเรียนเก่งมาก ถึงจะเป็นคนสวยแต่ก็คร่ำเคร่งกับการเรียนผมไม่เคยเห็นพี่ปูไปเที่ยวที่ไหนเลย ตอนเช้าไปมหาวิทยาลัยตอนเย็นกลับมาแทบตรงเวลาเป๊ะทุกวัน ก่อนพระอาทิตย์จะตกดิน
พอค่ำลง หน้าต่างห้องพี่ปูก็ดูสวยด้วยสีแพรวพราว!
หน้าต่างแบบนี้เสียอย่างเดียว คือคนภายนอกจะมองเห็นเงาเจ้าของห้องได้ง่ายๆโดยเฉพาะอย่างยิ่งเวลาเธอเดินไปมา แต่ก็ไม่ถึงกับน่าเกลียดหรอกครับเพราะไม่ได้ชัดเจนอะไร เพียงแค่รู้ว่ามีคนอยู่ในห้องเท่านั้น
ผมกับพี่ปูทักทายกันเสมอ เธอเป็นคนรื่นเริงน่ารักมาเงียบขรึมตอนอยู่มหาวิทยาลัยนี่แหละ สงสัยจะเรียนหนักคุณลุงคุณป้าตั้งความหวังไว้สูง พี่ปูก็เป็นเด็กดีเอาจริงเอาจังกับอนาคตมากๆ เพราะเหตุนี้เธอถึงได้เคร่งเครียด จนระยะหลังๆผมแทบไม่เห็นรอยยิ้มเธอเลย
แต่แล้วจู่ๆ พี่ปูก็ทำให้ผมตกใจไปหมด...
คือเธอดูล้นๆ พิกล ชอบร้องเพลงดังๆบางทีผมได้ยินเสียงร้องไห้เหมือนเด็กเล็กๆบางวันเห็นเธอพูดคุยพึมพำคนเดียวพอหันมาเห็นผมเธอก็ยิ้ม...เป็นยิ้มที่ทำให้ผมขนหัวลุกเพราะมันเป็นการฉีกยิ้มที่ไร้อารมณ์เหมือนหน้ากากละคร ตาลุกวาวน่ากลัวชะมัด
เอ...ผมไม่อยากคุยกับพี่ปูแล้วล่ะ!
อาการของพี่ปูคือโรคประสาท! นี่ผมได้ยินคนแถวบ้านเราพูดกันนะอย่างวันก่อนผมไปซื้อบะหมี่กับเป๊บซี่ที่ร้านป้าหนึ่งคนที่มาซื้อของก่อนหน้าผมกำลังพูดให้ป้าหนึ่งฟังว่า พี่ปูท่าจะบ้าไปแล้วเพราะเรียนหนักและเครียดเกินไป คะแนนที่ออกมาก็ต่ำลงๆ
เธออายและผิดหวังมาก...ทั้งอายและเสียใจอย่างสุดขีด!
เอ๊ะ! ทำไมรู้ละเอียดจัง? ผมหันไปมองหน้าคนพูดชัดๆอ๋อ...คนใช้ในบ้านนั่นเอง แหม! เอานายจ้างมานินทาให้ชาวบ้านฟังเฉยเลยไม่นึกกระดากปากเลยซักนิด
คืนหนึ่งที่อากาศหนาว เมื่อเดือนตุลาคมนี่ละครับ ตอนสี่ทุ่มกว่าๆ ผมเห็นการเคลื่อนไหวแปลกๆ จากหน้าต่างกระจกสีแสนสวยบานนั้น
เงาของใครบางคน...พี่ปูน่ะซีครับ! ทำไมปีนขึ้นไปอย่างนั้นจะว่าเปลี่ยนหลอดไฟก็ไม่น่าจะใช่ ไฟก็ออกสว่างเจิดจ้าเอ๊ะ....เธอแกว่งตัวไปมาเหมือนกำลังโหนบาร์เล่น ผมมองไม่ชัดคิดว่าเธอเครียดจัดเลยโหนพัดลมเพดานเล่นแก้เซ็งละมั้ง น่าเสียวไส้ออก!
แต่แล้ว อะไรบางอย่างก็ทำให้ผมเสียวสันหลังวาบแล้วรีบวิ่งไปเรียกแม่ให้มาดูแม่ตกใจจนวิ่งไปที่บ้านนั้นแล้วตบประตูเรียกลั่นๆแต่นานโขเชียวกว่าจะเปิดรับได้
ครับ...พี่ปูผูกคอตายจริงๆ และเธอก็ตายสมใจเสียด้วย! น่าเศร้ามากส่วนผมน่ะขวัญเสียไปเลย! แหม...ก็เป็นคนเห็นนาทีมรณะนี่ครับภาพที่เป็นเงารางๆ ของพี่ปูขณะผูกคอตายยังติดตาผมอยู่จนทุกวันนี้ไม่ใช่แค่ติดอยู่ในความทรงจำเท่านั้น
ทุกคืน ไฟที่ห้องนั้นเปิดสว่างจ้า คุณลุงคุณป้าคงเปิดทิ้งไว้จะได้ไม่น่ากลัว แต่มันน่าสยองยิ่งกว่าปิดไฟมืดๆ อีกครับ
ผมเคยเห็นเงาร่างคนชะเง้อปีนขึ้นไปเกือบถึงเพดาน ผมตกใจมากเรียกแม่มาดูเพราะคิดว่าคุณป้าคุณลุงอาจเสียใจหนักแล้วผูกคอตายตามพี่ปูแต่พอแม่มาก็ไม่มีอะไร คุณลุงคุณป้ายังอยู่สบายแม่บอกว่าผมตาฝาดไปเอง...ผมตัวสั่นเพราะคิดว่าโดนผีหลอก
แหม! พี่ปูน่ะเธอฆ่าตัวตายป่านนี้เธอเป็นผีที่น่ากลัวมากในความรู้สึกของผม...ผมคิดและคิดวนเวียนอยู่นั่นแหละว่า พอถึงเวลาสี่ทุ่มทุกคืน วิญญาณพี่ปูจะปรากฏในห้องนั้นแล้วจัดการฆ่าตัวตายซ้ำแล้วซ้ำเล่า!
เอ...ผมท่าจะบ้า! ไม่เอาน่า...คนตายไปแล้ว จบแล้ว! ไม่มีอะไรแล้วละ...เธอจะมาหลอกหลอนผมทำไม? คนชอบๆ กันนี่นา
ค่ำมืดทีไร ผมอดมองหน้าต่างกระจกสีพราวตานั่นไม่ได้ซักทีและรู้สึกเสมอว่าพี่ปูยังอยู่ที่นั่น ไม่ได้ไปไหนวิญญาณคนที่ฆ่าตัวตายจะไม่มีวันสงบไม่ใช่หรือครับ?
แม้จะมองกระจกสีของหน้าต่างทุกวันแต่เวลาสี่ทุ่มผมไม่กล้าชำเลืองตาไปดูเลยจนวันหนึ่งอดไม่ไหว..แล้วผมก็เห็นเงานั่นอีกจนได้!กระจกหน้าต่างแสนสวยกลายเป็นกระจกหลอนที่สยองขวัญที่สุด
ผมได้ข่าวไม่กี่วันก่อนว่า คุณลุงคุณป้าจะย้ายไปอยู่ที่อื่นแล้วให้เช่าบ้านนี้! แค่ได้ยินก็ขนหัวลุกแล้วครับ มันต้องมีเรื่องสยองๆผมจะคอยดูไว้ เพราะเชื่อว่าจะต้องมีเหตุการณ์น่าขนหัวลุกเกิดขึ้นอีกแน่ๆ
คอยดูเถอะ...ไม่นานเกินรอหรอกครับ! บรื๋ออออ.... ตอบกระทู้ pukkome ตั้งกระทู้
ขอบคุนคราบ น่ากลัวคับ ขอบคุณคับ :loveliness: น่ากลัวคับ{:4_97:} ขอบคุณมากครับ น่าอ่านดี
หน้า:
[1]