อดีตกับใครคนหนึ่ง
วันนั้นหลังจากผมเลิกงาน ผมไปงานแต่งงานของเพื่อนที่เรียนด้วยกันตอนอยู่มหาวิทยาลัย ผมไปถึงงานก็เป็นเวลาทุ่มครึ่งแล้วล่ะครับ"เฮ้ย...ว่าไงไอ้บุ้ง กูนึกว่ามึงจะไม่มาซะแล้ว" เพื่อนผมซึ่งวันนี้กลายเป็นเจ้าบ่าวไปแล้วทักผมอย่างสนิทกัน
"ไม่มาได้ไงวะ กูอุส่าห์อดข้าวตั้งแต่เมื่อวานมากินงานมึงนะเนี้ย" ผมหยอกเพื่อนผมเล่น แต่ใจจริงจะไม่ให้ผมมาได้ไง ก็ตอนเรียนผมยังเคยชอบมันอยู่เลย ผมยืนคุยกับเจ้าบ่าวเจ้าสาวสักครู่ ก่อนที่จะเดินเข้างานไปเจอกับเพื่อน ๆ คนอื่นที่มาถึงงานก่อนผม มางานนี้ก็เหมือนกับสองงานควบแหละครับ เพราะนอกจากงานแต่งแล้วมันให้ความรู้สึกเหมือนกับว่ามางานพบปะสังสรรค์ระหว่างเพื่อนยังไงยังงั้นเลย
ผมคุยกับเพื่อนทุกคนที่เจอกันในงานวันนั้น แล้วสายตาผมก็บอกให้ผมรู้สึกว่าเจอเข้าแล้วกับคนที่อยากเจออยากให้มาอยู่เคียงข้างเวลาเหงา เมื่อได้เห็นชายคนหนึ่งนั่งอยู่โต๊ะข้างผมนี่เอง ความสลัวของแสงไฟทำให้ผมมองเขาได้ไม่ชัดนัก แต่พอจะเดาได้ว่า เขาเป็นคนขาวแน่นอน รูปร่างและหน้าตาดี ผมมองเขาอยู่นานเหมือนกัน
"มองใครวะบุ้ง" เสียงของเพื่อนทำให้ผมละสายตาจากชายคนนั้นได้
"เปล่า ๆ" ผมปฏิเสธเพื่อน แต่ผมยังแอบเหล่ ๆ มองเขาอยู่บ่อย ๆ จนผมหันไปเห็นเขากำลังจ้องหน้าผมอยู่ เขาก็ยิ้มให้ผม ตอนนั้นผมเองก็ไม่ค่อยแน่ใจเท่าไหร่ว่าเขายิ้มให้ผมจริง ๆผมเดินไปเข้าห้องน้ำ ก็มีเสียงคนเดินตามมา ผมหันกลับไปมองใบหน้าของคนเดินตามมา
"ดีใจด้วยนะที่ได้แต่งงานซักที" ผมบอกกับเจ้าบ่าวของงานก่อนที่จะบรรจงหอมแก้มเขาอย่างเบาบาง ผมบอกแค่นี้คงรู้นะครับว่าผมกับเจ้าบ่าวเคยเป็นอะไรกันมาก่อน
"ขอบใจ ว่าแต่นายเหอะ มัวแต่บ้างานไม่คิดจะแต่งงานกับเขาบ้างเหรอ" คำถามนี้ทำให้ผมเงียบไปก่อนตอบคำถาม
"ห้าสิบ ๆ ว่ะ เอาอะไรกับชีวิตไม่ได้หรอก" ความเงียบเข้ามาแทนที่การสนทนา ก่อนที่จะเดินออกจากห้องน้ำพร้อม ๆ กัน ผมเดินกลับมาผมก็มองชายคนที่นั่งข้างโต๊ะผม ดูเหมือนกับว่าเขาจะรู้ว่าผมเดินมาเลยหันหน้ามองผม แล้วยิ้มให้ผม ผมถึงรู้ว่าเขายิ้มให้ผมจริง ๆ ผมก็เลยยิ้มกลับไปให้เหมือนกัน
จนงานมงคลวันนี้เลิก ระหว่างที่เดินออกมาผมก็เจอกับคนในงานเมื่อกี้ล่ะครับ ผมถึงกับทำตัวไม่ถูกไปเลย เขาหันกลับมามองผมแล้วก็หยุดเดิน เหมือนกับว่ารอผมเดินไปถึงเขา พอผมเดินไปถึงผมก็มองเขาตั้งแต่หัวจรดเท้า หล่อมากครับ แถมดูแล้วเคน่าจะใหญ่น่าดูเพราะว่าเขาเป็นคนตัวสูงใหญ่
"โทษนะครับ เราเคยเจอกันมาก่อนหรือเปล่า หน้าคุ้น ๆ" ตอนแรกผมก็นึกว่าเขาฟอร์มจะมาจีบก็เลยบอกว่าจำไม่ได้
"งั้นคุณชื่อบุ้งใช่มั้ยครับ" ผมได้ยินก็เลยงงว่าเขารู้จักผมได้ไง
"คุณคงจำผมไม่ได้หรอกครับ ผมชื่อวินครับ ทำงานอยู่ที่เดียวกับพี่นัท (เจ้าบ่าว) นะครับ" ผมก็เลยนึกออกเลยว่าเคยคุยกันมาก่อน เพราะเมื่อก่อนผมจะไปติดต่องานที่บริษัทของนัทอยู่บ่อย ๆ ผมก็เลยถือโอกาสคุยกับเขาไปเลย จริง ๆ มันก็ไม่เชิงหรอกครับ ก็เขาชวนผมคุยก่อน เราเดินคุยกันไปเรื่อย ๆ และแล้วเขาก็อาสาพาไปส่งที่บ้าน ผมเองก็ไม่รู้เป็นไงไปกับนายคนนี้เฉยเลย ทั้งที่ปกติแล้วผมจะไม่ไปกับคนที่ไม่สนิท คงจะเป็นเพราะว่าผมเองชอบเขาอยู่ก็ได้มั้ง
"คืนนี้นอนหลับฝันดีนะครับ" วินบอกกับผมเมื่อเขาขับรถมาถึงหน้าบ้านผม
"เช่นกันครับ" ผมตอบเขากลับไปก่อนที่จะเดินเข้าบ้าน คืนนั้นทั้งคืนในห้องผมมีแต่หน้าวินลอยมาอยู่ตลอดเวลา จนเผลอหลับไปตอนไหนก็ไม่รู้ เช้าวันรุ่งขึ้นผมถูกปลุกด้วยเสียงโทรศัพท์ ผมบ่นงึมงึมพร้อม ๆ กับเอื้อมมือไปรับโทรศัพท์ บนหัวเตียง
"ดีครับ" เสียงทักทายตอนเช้าฟังดูก็รู้ว่ายังไม่ตื่นแน่ ๆ
"ยังไม่ตื่นอีกหรือครับ มันจะเที่ยงแล้วนะครับ" เสียงคนที่โทรมาไม่คุ้นหูผมเท่าไรเลยต้องเอ่ยถามขึ้น
"ใครอ่ะครับ" เขาเงียบไปก่อนที่บอกผมว่าเป็นใคร
"วินเองครับ วินเอง จำได้หรือเปล่า" เขาบอกผม ผมถึงกับตาสว่างขึ้นมาเลยเพราะว่าไม่นึกว่าเขาจะโทรมาหา
"เดี๋ยวอีก 30 นาทีผมไปรับไปทำงานนะครับ" อีกแล้วครับผมก็เออ ๆ ออ ๆ ไปกับเขาอีกแล้ว ผมก็เพิ่งจะรู้จริง ๆ ว่าตัวเองชอบเขาเข้าแล้ว เลยรู้สึกดีใจนิดหน่อยที่จะได้เจอเขา ผมก็เลยตรงไปที่อาบน้ำเพื่อไม่ให้เสียเวลาเพราะเดี๋ยวจะไปทำงานสาย ตรงเวลามากครับ พอนาฬิกาผ่านไป 30 นาทีเขาก็มาจอดรถหน้าบ้านรอผมแล้ว ผมรีบจัดการกับตัวเองให้เรียบร้อยแล้วกระโดดขึ้นรถเขาไปทำงาน
"ทำกับอย่างผมเป็นแฟนคุณเลยนะครับ มารับมาส่ง" ผมล้อเขาเล่นเป็นการสลัดความเงียบออกไปจากบริเวณนั้น แต่คำตอบที่ผมได้กลับมาทำเอาผมอึ้งไปเลย
"อ้าว แล้วเราสองคนไม่ได้เป็นแฟนกันเหรอครับเนี้ย ผมนึกว่าใช่" วินพูดไปก็ยิ้มไปพร้อม ๆ กับส่งสายตาแบบว่ารู้กันมาให้ผม ผมก็ทำได้แต่ยิ้มแบบแหยะ ๆ ให้เขาก็ผมตกใจนิครับ จนถึงที่ทำงาน
"เจอกันตอนเย็นนะครับ เดี๋ยวมารับ" วินบอกผมก่อนขับรถออกไปจากบริษัทของผม ทั้งวันผมเห็นแต่หน้าวินลอยมาจนงานไม่ค่อยคืบหน้าเท่าไหร่ ลองนึก ๆ ดู ผู้ชายขาว ๆ หน้าตี๋นิด ๆ ดูแล้วก็หล่อดีแถมยังเป็นคนสุภาพและก็เทคแคร์เก่งอีกตรงกับที่ผมต้องการอยู่เลยครับ ก็เลยกลายเป็นว่าผมชอบเขาแบบเต็มร้อยไปแล้ว พอถึงตอนเย็น เขาก็มารับผมจริง ๆ
"ว่าไงวันนี้เหนื่อยหรือป่าวคนดี" เขาถามผมขณะที่เขาขับรถอยู่
"ก็นิดหน่อยครับ" ผมบอกเขาแล้วก็ยิ้ม ๆ ด้วยความอาย มันกลับกลายว่าเราเป็นแฟนกันแบบต่างคนต่างรู้กัน หลังจากกินข้าวกันเสร็จแล้ว วินก็ขอไปนอนที่บ้านผมซึ่งผมก็ไม่ว่าอะไร เราเลยขับรถกลับบ้านด้วยกัน พอกลับมาถึงบ้านก็ดึกมากแล้ว ผมเลยขอตัวไปอาบน้ำก่อนแล้ววินจึงอาบบ้าง พออาบเสร็จเราก็ปิดไฟเข้านอน เวลาผ่านไปเท่าไรผมไม่รู้ ผมรู้สึกว่าเสียวขึ้นมาเลยลืมตาขึ้นมาดู ผมเห็นวินกำลังเลียท่อนลำของผมอยู่
ตอนนั้นผมตกใจมากแต่ความเสียวทำให้ผมเคลิบเคลิ้มไปด้วย กลายเป็นว่าผมก็ให้เขาทำต่อไป จนผมเสียวมาก ๆ เลยหลุดเสียงออกมา วินหยุดจากการกระทำของเขาด้วยความตกใจ
"ทำต่อสิวิน ดีจังเลย" ผมบอกวิน พอวินได้ยินก็ไม่รอช้า รีบทำต่อทันที
"บุ้ง เราขอข้างหลังได้มั้ย" วินพูด ตอนนั้นผมเสียวมาก ๆ จนพูดไม่ออกได้แต่พยักหน้า วินก็เลยเดินไปหยิบถุงยางและก็เจลหล่อลื่นมาใส่ แล้วเขาก็ก้มมาดูดหัวนมสีชมพูของผมเล่นอีกครั้งและให้ผมยกขาทั้งสองข้างขึ้น พร้อม ๆ กับยัดท่อนลำอันใหญ่เข้าไป ผมรู้สึกแน่นและเจ็บมาก ๆ แต่ก็ทนจนมันเข้าไปได้ทั้งหมด เขาแช่มันไว้สักพักก่อนที่จะเริ่มเอาเข้า ๆ ออก ๆ ผมเองก็เริ่มเสียวแล้วด้วย
"อ้า... อ้า..." เสียงของวินครางออกมาอย่างเซ็กซี่ทีเดียว มันยิ่่งทำให้ผมมีอารมณ์มากขึ้นเท่าตัว
"โอ้ย.. อืม... อ้า" เสียงครางของผมดูจะดังกว่าเสียงของไข่สองใบที่มันกระทบกับเนื้อของผมซะอีก
"ฟิตจังเลยบุ้ง" วินบอกผมด้วยเสียงที่แหบ ๆ และก่อนเปลี่ยนมาให้ผมอยู่ข้างบนบ้าง พอทุกอย่างเริ่มเข้าที่ผมก็เริ่มการโยกพร้อมกับจูบปากกันไปด้วย ลิ้นของเรานัวเนียกันอย่างคนกระหายในกาม ส่วนบั้นท้ายของผมก็ยังโยกอยู่เป็นจังหวะ ๆ เรื่อย ๆ
"อืม...อ้า...ซู้ด.." เสียงของผมกับเสียงของวินที่ครางออกมาประสานกันจนไม่รู้ว่าเป็นเสียงของใคร แล้ววินก็จับผมนอนคว่ำและยกก้นขึ้นอีกทีและก็เริ่มซอยอย่างเมามัน ซึ่่งผมเองก็ใช้มือชักไปด้วยก็ยิ่งเสียวเข้าไปอีก
"เสียวมากเลยครับบุ้ง จะออกแล้วครับ" วินบอกผมด้วยเสียงที่สั่นสะเทือน
"ออกพร้อมกันนะครับวิน" ผมพูดออกมา
"ได้เลยครับ อย่างงั้นเร่งมือแล้วนะ" วินบอกผมอีกครั้งก่อนที่จะเร่งเครื่่องซอยแบบไม่ยั้ง ผมเองก็ชักแบบเมามันเหมือนกัน
"โอ้ย ออกแล้วครับ โอ้ย ๆ ๆ" เสียงของวินบอกผมพร้อม ๆ กับกระแทกเข้ามาเป็นจังหวะ ๆ
"ซู้ด...ออกเหมือนกันครับ โอ้ย..." น้ำแห่งกามารมย์ของผมก็ออกมาอย่างมากมายเลอะเต็มไปหมดทั้งเตียง ผมนั่งลงหายใจก่อนเล็กน้อยและเริ่มทำความสะอาดสนามรบของเรา และอาบน้ำเข้านอน
ตื่นขึ้นมาเป็นวันหยุดเราสองคน เราเลยต่อกันอีกรอบและเป็นท่าที่ไม่ได้ใช้เมื่อคืนนี้ เราต่างมีความสุขด้วยกันเรื่อยมา จนวันเวลาผ่านไปเราสองคนก็เลิกรากันไป แต่ความรู้สึกดี ๆ ของผมก็ยังคงอยู่เรื่อยมา เอามาครบหรือเปล่าวคะ เหมือนมันขาดหาย อ่านแล้วคิดถึงใครบางคนในอดีตเหมือนกันคับ
ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณมากครับ ขอบคุณมากครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณมากครับ ขอบคุณมากๆครับ {:5_120:} ช่วงเวลาแห่งการทบทวนความทรงจำ {:5_149:} _ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณมากครับ {:5_123:} ขอบคุณครับ ขอบคุณมากครับ