ความสับสน
ตอนแรกคบพบเจอช่างน่ารัก อยากรู้จักไม่ยอมห่างอยากชิดใกล้ เริ่มนานเข้าอยากให้เราไปไกล ๆ ไม่เข้าใจว่าทำไมแปรเปลี่ยนเร็วแรกบอกรักฟังซ้ำเป็นพันรอบ เสียใจปลอบน้ำคำช่างอ่อนหวาน
พอนานวันคำเหล่านั้นเริ่มเจือจาง คำอ่อนหวานก็กลายเป็นด่าทอ
ถ้ารักแล้วต้องช้ำอยู่แบบนี้ พอกันทีกับความรักที่ขื่นขม
เก็บความเศร้าฝังดินเหยียบให้จม พอกับรักที่ระทมบาดจิตใจ
รักแล้วต้องมีความสุข คิดซะว่าไม่ใช่คู่เรา ถ้าใช่ ยังไงก็ใช่ เชิดใส่ แล้วเดินหน้าต่อครับ สู้ๆๆ
หน้า:
[1]