ขอบคุณครับ
ขอบคุณครับ
ณ อำเภอ อำเภอแห่งหนึ่งในภาคเหนือ ตอนล่าง ซึ่งเป็นส่วนหนึ่งของจังหวัดอุตรดิตถ์ ได้เกิดเหตุการณ์
อันน่าประทับใจจนยากที่เลือนหายไปจากความมทรงจำ และกาลเวลาได้ เหตุเกิดที่โรงเรียนมัธยมฯ
ประจำอำเภอ ในขณะนั้นผมกำลังย่านเข้าสู่วันรุ่น หรือที่เราเรียกว่า รุ่นหัวโปกอายุอานามก็ประมาณ
15-16 ปี เห็นจะได้ กำลังแรกแย้ม เขาคนนั้นก็อยู่ในวันเดียวกันกับผมนี่แหละครับ เรียนห้องเดียวกัน
เป็นนักกีฬาของโรงเรียน รูปหล่อมาก เรียกว่าหญิงแท้ หญิงเทียม หญิงแอบ ติดกันตรึม ทุกๆ คนใน
โรงเรียนต่างเรียกเขาว่า "นายบอย" ผมเองก็เป็นคนหนึ่งที่แอบปลื้มเขาอยู่ในใจ โชคชะตาคงเข้าข้างผม
อยู่ไม่น้อย เนื่องจากเขาเป็นหัวหน้าห้อง ส่วนผมก็เป็นรองหัวหน้าห้อง เขาเป็นนักกีฬา ผมก็เป็นเชียร์
ลีดเดอร์ และเป็นนักกิจกรรมตัวยงไม่ว่าจะเป็นงานอะไร ผมจะถูกคัดเลือกก่อนเสมอ จึงมีโอกาสสนิท
สนมกับบอยมากกว่าคนอื่น
เนื้อหาถูกซ่อนไว้
ในระดับมัธยมฯ มีวิชาหนึ่งที่ผมขอใช้คำว่าเกลียดมากนั่นก็คือ วิชาพลศึกษา (แหม ! ก็อ้อนแอ้นบอบ
บางออกอย่างนี้ ฮั้นจะชอบไปไดอย่างไรคะ) แต่ด้วยการเรียนที่บังคับจำเป็นจะต้องทำคะแนนให้ผ่าน
จึงต้องจำทน และในการเก็บคะแนนให้ผ่านรอบสุดท้ายขอวิชาพลศึกษษจะต้องวิ่งมาราธอนระยะทาง
5 กิโลเมตร (โอ้ย จะเป็นลม ) เพื่อนร่วมห้องดูเหมือนทุกคนจะมีความเห็นตรงกันข้างกับผม ทุกคนดู
ตื่นเต้นดีใจ ....ไม่รู้คิดอย่างไร อาจารย์นัดลงทะเบียนเวลาตี 5 บ้านผมอยู่ไกลจากโรงเรียนมาก ผมจึง
บอกอาจารย์ว่าไม่สามารถมาทันจะขอทำรายงานส่งแทน แอบวางแผนไว้ในใจ แต่ ...อนิจจาไม่สำเร็จ
อาจารย์รู้ทัน ออกคำสั่งให้ผมมานอนบ้านบอย ด้วยว่าบ้านบอยอยู่ใกล้โรงเรียน และเป็นหัวหน้าชั้น
จึงเห็นสมควรที่สุด โดยอาจารย์ทำหนังสือ แจ้งผู้ปกครองให้เป็นที่เรียบร้อยผมก็เลยสมยอม โดยแอบ
ยิ้มอยู่ในใจ (ผิดคาด สรรค์ทรงโปรด)
บ้านบอยเป็นบ้านสองชั้นมีห้องนอนแยกกันเป็นสัดส่วนผมจัดเสื้อผ้ามานอนที่บอย ห้องนอนบอย
รกมากตามประสาผู้ชาย บอยพาไปสวัสดีคุณพ่อ คุณแม่ของเขาแล้วก็มารับประทานอาหารเย็นกัน
ครอบครัวบอยให้การต้อนรับผมเป็นอย่างดี เราดูทีวี กันจนถึงเวลาปราณ สามทุ่มจึงแยกย้ายเข้านอน
บอยบอกว่าผมว่าเขาจะไปอาบน้ำก่อน ระหว่างนั้นผมก็ทำความสะอาดภายในห้องของบอย จนเขา
อาบน้ำเสร็จ ผมจึงไปอาบน้ำ ผมกลับเข้ามาในห้อง เขาเปลี่ยนชุดนอนเป็นกางเกงขาสั้นตัวเดียวไม่ใส่เสื้อ
นอนอยู่บนเตียหุ่นของบอยดูดีมากจนผมอดใจไม่ได้ที่จะจ้องดูอย่างไม่วางสายตา ผมเปล่ยนเป็นชุดนอน
แล้วก็เตรียสลงนอนที่พื้น บอยลุกขึ้น แล้วบอกว่านายมานอนกับเราบนเตียงดีกว่า ผมตอบกลับไปว่า
ไม่เป็นไร เรานอนที่พื้นก็ได้ เนื่องจากเตียงนอนของบอยเป็นเดี่ยว ผมกลัวเขานอนไม่สบาย เขาคะยั่น
คะยอนจนผมสมยอม (อีกแล้ว) ขึ้นไปนอนเตียงเดียวกันเขา เรื่องากเตียงเล็กจึงทำให้เราค่อนข้าง
ใกล้ชิดกันมาก ผมนอนไม่ค่อยหลับ ไม่ใช่แปลกที่หรอกนพครับ แต่ไม่นึกฝันว่าจะได้นอนใกล้ๆ
กันคนที่เราแอบปลื้มมากนานแล้ว กลิ่นแชมพู ผสมกับกลิ่นสบู่อ่อนๆ ที่ติดอยู่ตามตัวบอย ทำให้ผมรู้สึก
ตื่นเต้นและเคลิบเคลิ้ม ผมสังเกตได้บอยกนอนไม่หลับเหมือนกัน เขาขยับตัวไปมาอยู่ตลอกเลา ผมแกล้ง
นอนกรงเบาๆ แสดงให้รู้ว่าหลับแล้ว ในทันใดนั้นเอง ผมรู้สึกได้ถึงลมหายใจระอุรดต้นคอ
และมือลึกลับสอดเข้ามาใต้ร่มผ้าอย่างแผ่วเบา ผมนอนนิ่งไม่กล้าขยับตัว บั้นท้ายของผมถูกบดเบียด
ด้วยวัตถุของแข็งจนแนบชิด เจ้ามือลึกลับยังคงไม่หยุดนิ่งลูบไล้ไปมาจนผมเสียวซ่านไปทั้งตัว วินาที
นั้นเอง ผมตักสินใจพลิกตัว หันไปเผชิญหน้ากับบอย อย่างท้าทาย พรอมกับคำพูดที่ว่า "จะทำอะไรก็
ทำเถอะ เราทนไม่ไหวแล้ว" เท่านั้นเองบอยก็ถอดกางเกงนอนของผมและของเขาออก และยื่นสิ่งที่
ผมปรารถนาเข้ามาตรงหน้าของผม และบอกให้ผมช่วยเขาหน่อย ผมจึงเริ่มเผยอริมฝีปากแลบลิ้น
และเล็มอย่างไม่รังเกียจ โดยมีเสียงบอยครางเบาๆ เป็นระยะๆ เพียงไม่ถึง 10 นาที บอยก็เกร็งสุดตัว
กระแทกสุกแรงกระตุกเป็นระยะ ... ระยะ และบอกว่าเราจะเสร็จแล้วนะ พูดยังไม่ทันจบ เขาก็หลั่ง
หยาดหยดแห่งความสุขออกมา อย่างมากมายจนผมลำลัก แต่ผมก็ไม่รังเกียจผมจักการกับเจ้าน้ำรักนี้
จนหมดไม่เหลือคราบ
บอยบอกผมว่าไม่เคยมาก่อน แต่อยากลอง เขามีความสุกมา ผมจึงโพล่งออกไปว่า ไหนๆ ลองแล้วก็
ลองให้ครบเลยละกัน แท่งหยกของบอย ถูกปลุกเร้าขึ้นมาอีกครั้งด้วยความเต็มใจ ชั่ว ครู่มันก็ผงาดง้ำ
ตั้งตรงสวยงาม ประดุจดังประติมากรรมชิ้นเอกของโลก บอย นอนบิดตัวไปมาด้วยความเสียวซ่าน
ผมเอื้อมไปหยิบโลชั่น ทาผิวมาชโลมลงบนแท่งหยกนั้น แล้วลุกขึ้นนั่งครอมลงบนแกนกลางลำตัว
ของบอย หย่อยตังลงอย่างช้า ๆ เจ้าประติมากรรมชิ้นงามก็ถูกครอบทับด้วยถ้ำแห่งความหฤหรรษ์
ที่สรรค์ประทานมาให้พร้อมกับตัวผม เสียงบอยสูดปาก เร่า ร้อน เหมือนกินพริกขี้หนูเข้าไปสักกำมือ
เขาแอ่นตัวส่งแกนกลางเข้าไปจนลึกสุด ผมโยกตัวอยู่สักพัก บอกบอกผมว่าขอเขาทำเองดีกว่าถนัดกว่า
เมื่อทุกอย่างเขาที่เข้าทาง เรี่ยวแรงที่มีทั้งหมดของบอยถูกโถมกระหน่ำอย่างบ้าคลั่ง แรงที่โหมลงมา
ทำให้ปฏิเสธ ไม่ได้ว่ามันก่อให้เกิดความเสียวอย่างสุดทน ผมตั้งรับอย่าง ภูผาแกร่งที่ไม่กลัวแรง
แห่งเกลียวคลื่นสักครู่ทะเลก็สงบลง คงเหลือแต่คราบน้ำที่กระเซ็นซ่านเป็นหยาดหยดกระจายอยู่ทั่วไป
ลมหายใจรวยรินที่ราดรดบนร่างผมบ่งบอกว่าเราทั้งได้มาถึงจุดหมายปลายทางแล้ว คืนนั้นเราร่วมกัน
ฝ่าเกลียวคลื่นไม่รู้กี่ครั้งต่อครั้ง จนหลับไป
พอรุ่งเช้า เราตื่นมาหน้ากันแล้วยิ้ม วันนั้นพอเริ่มการวิ่ง ...บอยวิ่งเข้าเส้นชัยเกือบที่สุกท้าย สร้างความ
ประหลาดใจให้แก่อาจารย์ และเพื่อนๆ เป็นอย่างมาก ใครถามบอยเขาก็ได้แต่ยิ้มและมองหน้าผมอย่าง
เลศนัย..
ขอบคุณครับ
ขิอบคุนครับ
ดีมากครับเอาอีก
ขอบคุณนะคับ
ขอบคุณมากคับ
ขอบคุณครับ
ขอบคุณครับ
ขอบคุณครับ
ขอบคุณครับ
ขอบคุณครับ
ขอบคุณครับ
ขอบคุณมากๆๆคร๊าบบบ
ขอบคุณครับ
ขอบคุณครับ
ขอบคุณมากคับ
ขอบคุณมากครับ
ขอบคุณครับ