รักไม่รักไม่รู้...แต่ห้ามเจ้าชู้ให้ตูเห็น { 67 - 68 }

tanya · โพสต์ 2013-9-21 07:16:36

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
“อยากรู้ว่าตรงไหนจะบาน..เดี๋ยวคืนนี้กูทำให้ดูเตรียมใจไว้นะครับน้องเนมที่รัก”มันเสียงหื่นแล้วจูบเบาๆที่ปากผมก่อนหันกลับไปขับรถต่อ ไอ้เนมนั่งตัวแข็งทื่อเลยครับ มันเรียกน้องเนมอ่ะคบกันมาตั้งนานไม่เคยได้ยินนอกจากเวลาอย่างว่า..ไม่รู้ว่ามันขับรถเร็วหรือผมรู้สึกไปเอง ทำไมถึงบ้านเร็วอย่างงี้ว่ะไอ้พี่เสือมันไม่เคยผิดคำพูดตัวเองอยู่แล้วครับ เล่นซะผมเดินไม่เป็นเลย
ตอนที่ 67
“พี่เบส!”ผมไอ้นุครับ กำลังยืนเป็นความกับสุดที่รักของผมอยู่ ก็เรื่องมีอยู่ว่าเมื่อตอนเย็นจนถึงตอนนี้ฝนฟ้าในประเทศไทนได้ตกลงมาอย่างหนัก ทำให้ไอ้พวกปัญญาอ่อนที่อยากเป็นไข้วิ่งออกไปเล่นฝนกันอย่างบ้าคลั่ง หนึ่งในนั้นคือสุดที่รักของผม โดยมีไอ้โรลลี่เป็นแกนนำ ผมไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมถึงชอบนักชอบหนากับไอ้ฝนเนี่ย
“ตะคอกไม!”ไอ้นุ่มินิ่มสวนกลับมา
“จะตะคอกมากกว่านี้อีก เป็นบ้าอะไรออกไปเล่นฝนทำไมห๊ะ เพิ่งหายไข้อยากไปนอนโรงบาลหรือไง!”
ผมกระชากเสียงใส่ พร้อมกับกระชากตัวมันเข้ามาหลบฝนชายคาบ้านข้างๆ
“เออ!”
“พี่เบส!”ไอ้นุเริ่มไม่ไหวแล้วครับ นุ่มนิ่มมันกวนตีนไปหน่อยแล้ว สองสามวันมานี่หาเรื่องทะเลาะกับผมให้ได้ทุกวัน เรื่องก็มาจากมันนั้นแหละ ไม่ยอมกินข้าววันๆเล่นแต่เกมส์ เสือกชอบเล่นฝนอีก แรกๆก็ไม่เท่าไรแต่หลังๆนี้ไข้แดกอยู่เป็นอาทิตย์ แต่ไอ้นุไม่โกรธครับคนเป็นไข้ไม่สบายเข้าใจอยู่ แต่ตอนนี้ดิมันยังไงนะเพิ่ง
หายแมบๆ
“อือ…!”มันทำเสียงรำคาญแล้วสะบัดแขนให้หลุดจากมือผม
“ยังนะยัง..ถ้าคราวนี้เป็นไข้ขึ้นมา นุพาไปโรงบาลแล้วให้หมอฉีดยาแน่!”ผมขู่ครับ ไอ้นุ่มนิ่มหันมากัดปากใส่
“ดี!”มันย้อนกลับมา ลอยหน้าลอยตาได้น่าโดนตีนมากอ่ะ
“ประสาทหรือไง..อยากเป็นไข้?!”ผมถามแบบหัวเสีย ผมไม่อยากให้นุ่มนิ่มมันเป็นไข้ตอนนี้เพราะพรุ่งนี้ไอ้นุต้องไปเข้าค่ายนักกีฬาที่หัวหินหนึ่งอาทิตย์ ไม่สบายขึ้นมาใครจะดูแล ถ้าคนอื่นมาดูแลผมไม่ยอมแน่
“ไม่เป็นหรอกหน่า..!”มันหันมาเถียง ยังจะยื่นมือไปรับน้ำฝนอีก ผมถอนหายใจออกมาเซ็งๆ พูดไม่รู้เรื่องเลยแม่งให้ตายเหอะ
“อย่ามารู้ดีหน่อยเลย..ตัวเองเป็นไข้ง่ายจะตาย..ไม่เอาเลิกเล่น!”ผมพูดเสียงเข้มแล้วล็อกตัวมันเข้ามายืนให้ชิด รอให้ฝนหยุดตกก่อนจะอุ้มเข้าบ้านเลยแม่ง วันนี้ผมไม่ได้พารถไปโรงเรียนเลยต้องกลับรถเมล์
“แล้วไง..เป็นไข้ก็มีคนดูแล!”มันพูดออกมาเบาๆเหมือนไม่ต้องการให้ได้ยิน แต่ผมที่กำลังยืนเช็ดหัวมันอยู่ได้ยินเต็มสองรูหู เรื่องที่ผมจะไปเข้าค่ายยังไม่ได้บอกไอ้นุ่มนิ่มเลยครับ กะว่าจะบอกวันนี้แหละ
“หึ..”ผมหัวเราะออกมาเบาๆ แต่ไม่ได้พูดอะไร ยืนดูฝนตกกันอยู่สักพักใหญ่ๆฝนก็เริ่มซาและหยุดสักที ผมรีบดึงมือไอ้นุ่มนิ่มกลับบ้านทันที วันนี้มันมานอนบ้านผมครับ บอกแม่เรียบร้อยแล้วด้วย
“แม่..พี่นุกลับมาแล้วไม่ต้องโทร!..กว่าจะมานะ แม่ถามว่าจัดกระเป๋าหรือยัง ?!”ไอ้เนยละสายตาจากโทรทัศน์หน้าโซฟามาถามผม บุ้ยปากไปทางแม่ที่อยู่ด้านบน
“ยังเลย..อยู่ด้านบนเหรอ?”ผมถามมันกลับ ไอ้เนยพยักหน้าแล้วหันไปทักไอ้นุ่มนิ่มที่อยู่ด้านหลังผม
“ว๊ายย..ไปเล่นน้ำฝนมาจากไหนเนี่ย ทำไมเปียกกันมาแบบนี้!”แม่เดินมาถามด้วยความตกใจพร้อมกับดึงมือ
ไอ้นุ่มนิ่มไปจากผม เหอะๆสองคนนี้เข้ารู้จักกันครับ
“ถามตัวดีของแม่เองเหอะ..เล่นเป็นเด็กๆ”ผมว่ามันต่อหน้าแม่เลยครับ ไอ้นุ่มนิ่มหน้างอใส่ทันที
“ไหงงั้นล่ะ..เพิ่งหายไข้ไม่ใช่หรือไง..เราก็นะยังจะปล่อยให้น้องเล่นอีก!”แม่หันมาบ่นผม ไม่ต้องตกใจว่าทำไมแม่เรียกไอ้นุ่มนิ่มว่าน้อง ก็เพราะมันเป็นน้องผมจริงๆ มันเกิดพ.ศ.เดียวกับผม เกิดหลังผมด้วย ผมเกิดกุมภา
ไอ้นุ่มนิ่มเกิดกันยาแต่เสือกเข้าเรียนก่อนเกณฑ์
“ถ้าบอกแล้วฟังก็คงดี!”
“พอๆเลย รีบๆขึ้นพาน้องไปอาบน้ำ กระเป๋าอะแม่จัดไว้ให้แล้วนะ ขาดเหลืออะไรตรวจดูให้ดีแล้วลงมาบอก”แม่หันมาพูดกับผมพร้อมกับส่งไอ้นุ่มนิ่มคืนมาให้ผม แต่ตอนนี้สายตาของไอ้นุ่มนิ่มมีเครื่องหมายคำถามอยู่
เต็มแล้วครับ
“ครับๆ”ผมรับคำแล้วรีบลากไอ้นุ่มนิ่มขึ้นมาบนห้องทันที ขืนอยู่นานมันจะยิ่งเคืองผมแน่
“จะไปไหน ?!”มันถามเสียงแข็งทันทีที่ผมปิดประตูห้อง ผมเดินจะเข้ามาถอดเสื้อนักเรียนให้แต่มันปัดมือ
ผมออก ไอ้นุเลยต้องยกมือขึ้นยอมแพ้ครับ
“พรุ่งนี้นุต้องไปเข้าค่ายนักกีฬา!”ผมบอกพร้อมกับจ้องดูปฏิกิริยาของคนต้องหน้า นิ่งมากครับนิ่งจนผมเริ่มหวั่นๆทำไมไม่อาละวาดเหมือนทุกครั้งละครับที่รัก
“กี่วัน!”เสียงแข็งไปไหน
“หนึ่งอาทิตย์ ปั๊ก!”เต็มๆเลย กล่องกระดาษทิชชู่ลอยมาเต็มๆหน้าอกผมเลย
“อย่าเพิ่งโกรธดิ..ไม่ใช่ว่าจะไม่บอกนะ แต่ว่าจะบอกวันนี้!”ผมรีบเดินเข้าไปกอดไอ้นุ่มนิ่มทันที แต่มันไม่ยอมให้กอด ทั้งปัดทั้งดันผมออกห่าง
“จะกลับบ้าน!!”มันบอกเสียงห้วนหันหลังจะไปเปิดประตู แต่ผมขวางไว้ได้ทัน จับรวบมันชิดอกทันที เอาขาไขว่เรียบร้อยอ่ะ
“อย่ากลับเลยนะ..นุ่มนิ่มอย่าโกรธดิ!”ผมพูดอ้อนเสียงหวานๆ ก้มเอาหัวไปบี้ที่แก้มมัน แต่โดนไอ้นุ่มนิ่มจิกเต็มมือเลย
“กลับ!”มันก็ยอมไม่ง่ายๆครับ แต่ดูเหมือนครั้งนี้เสียงฟังดูเหมือนจะร้องไห้หน่อยๆ
“ไม่เอาอ่ะ..ถ้ากลับแล้วนุจะกอดใครอ่ะ อย่าโกรธเลยนะ พรุ่งนี้นุก็จะไปแล้ว ขอกอดให้หายคิดถึงหน่อย”ผมลองอ้อนดูอีกครั้ง ตามันเริ่มแดงขึ้นเรื่อยๆแต่ไม่มีน้ำตาออกมา
“ใครใช้ให้ไปล่ะ!”มันบอกเสียงห้วนแล้วทุบมาที่หลังผมอย่างแรง
“ไม่ไปก็ไม่ได้ดิ..โรงเรียนครับ!”ผมบอก มันเป็นกิจกรรมของพวกนักกีฬาโรงเรียนผมอยู่แล้ว ต้องไปทุกปีแล้วแต่ว่าแต่ละปีจะเลือก ม.ไหนไป ปีนี้ซวยหน่อยได้ ม.5 ผมกับไอ้แชมป์และตัวแทนของแต่ละกีฬาเลย
ซวยไป
“แล้วทำไมมึงเพิ่งบอก ไม่สำคัญแล้วใช่มั้ย ถึงไม่ต้องบอกก็ได้อ่ะ!”

“สำคัญดิ..สำคัญมากด้วย อย่าคิดแบบนั้นนะครับ แต่ที่ไม่อยากบอกก็..ไงอ่ะบอกไม่ถูกเหมือนกัน”ผมบอกพร้อมกับเกาหัวตัวเองแบบเซ็งๆ ไม่รู้ว่าทำไมถึงไม่อยากบอกแต่ไม่ใช่ว่าจะไม่บอก แค่อยากบอกให้ถึงวันที่จะไปจริงๆ
“เรื่องของมึงดิ..อยากไปก็ไปไม่สนใจซะหน่อย”มันบอกพร้อมกับผลักอกผมอย่างแรง แต่ก็ไม่หลุดจากผมอยู่ดี
“แน่นะ..?!”ผมถามเสียงสูง ทำหน้าเหมือนน้อยใจ แต่ไม่ได้น้อยใจจริงๆเพราะรู้ว่าปากมันไม่ค่อยตรงกับใจเท่าไร
“เออดิ..สนที่ไหน อยากไปไหนก็ไป ไปเลยไปไกลๆ ไม่ต้องกลับมาให้เห็นหน้าเลย!!”มันบอกเสียงหงุดหงิดพร้อมกับผลักจนหลุดจนได้ ไอ้นุเริ่มหน้าเสียจริงๆแล้วครับ
“ไปจริงๆไม่ต้องมาร้องตามให้กลับมานะ!”ผมพูดแล้วท้าทายกับมันทางสายตา
“ฝันรึไง..มึงเป็นใครทำไมกูต้องร้องตาม!”
“หึ..นั้นซินะ ลืมไป กูเป็นใครทำไมเขาต้องมาร้องตามด้วย โง่จริงไอ้นุมึง!”ผมพูดประชดตัวเองออกมาดังๆเอาให้ได้ยินเลยครับ แล้วเดินเข้าห้องมาเลย ไม่สนใจมันแล้ว
“พี่นุ!...ตายแล้วหรือไง?!”เสียงไอ้เนยมายืนแหกปากโวยวายอยู่หน้าห้องน้ำผม พร้อมกับระดมทุบซะประตู
แทบพัง
“ห่า!..ปากดีนะมึง มีเหี้ยไร!”ผมเปิดประตูออกมาอย่างหงุดหงิด ตาก็มองหาไอ้ตัวต้นเหตุครับ แต่มันไม่อยู่ไม่รู้ไปไหนอีกแล้ว น้ำก็ยังไม่ได้อาบ
“พี่นั้นแหละเป็นอะไร ไปว่าอะไรพี่เบส ทำไมเดินลงไปตาแดง ร้องจะให้พี่มารับกลับบ้านแล้วนู้น!!”ไอ้เนยด่าหัวเสียงเดินไปกระแทกตัวลงบนเตียงผม
“มันอยู่ไหนล่ะ...”ผมถาม ไอ้เนยชี้ลงไปด้านล่าง
“ไม่ลงไปตามไง.. เป็นอะไรกันอีกว่ะ เดี๋ยวพรุ่งนี้ก็ต้องไปแล้ว อาทิตย์หนึ่งนะพี่!!”ไอ้เนยย้ำกับผมอีกครั้ง
ใช่อาทิตย์หนึ่งที่จะไม่ได้คุยกัน หรือเจอหน้า กอด หอมแก้ม ทุกอย่าง แต่แล้วยังไงดูมันพูดก่อนดิ
“ช่างดิ..อาทิตย์นึงแล้วไง..มึงไม่ได้ยินที่มันพูดกับกูเงียบปากไปเลย!”ผมว่าแล้วผลักหัวมันด้วยความหมั่นไส้ หงุดหงิดจริงเว้ย
“แล้วยังไงถึงไม่ได้ที่พี่พูดกัน..แต่ตัวพี่เองไม่รู้หรือไงว่าแฟนตัวเองเป็นคนแบบไหน?”ไอ้เนยถามหน้ากวนตีน ผมมองมันด้วยหางตานิดหน่อย
“แล้วมึงจะมาเข้าข้างมันให้กูฟังทำไมเนี่ย!”
“เนยไม่ได้เข้าข้าง เนยพูดความจริงต่างหาก โง่จริงพี่กู!”มันด่าผมครับ ไอ้เด็กเวร
“มึงนะ ระวังปาก..ไปเลยมึงลงไปทำไงก็ได้ไม่ให้มันกลับบ้านก่อน ขอกูทำใจสักพักเดี๋ยวตามลงไปง้อ”ผมบอกพร้อมกับเดินไปตบหัวมันอีกครั้ง เกลียดปากไอ้เวรนี่จริงๆเลย
“ไม่สนเว้ย!! เมียใคร จัดการเอาเอง”มันพูดใส่หน้าผมแล้วเดินลอยหน้าลอยตาออกไป ไอ้เปรตตตตตต ผมมองตามหลังไอ้เนยไปด้วยความหงุดหงิด ตอนนี้ยังไม่มีอารมณ์ง้อใครทั้งนั่น แต่งตัวก่อนจะได้มีเวลาทำใจและคิดมุขลงไปง้อไอ้นุ่มนิ่มก่อน ผมใช้เวลาทำใจอยู่เกือบครึ่งชั่วโมงเลยครับ
“ไหนมันว่ะ!”ผมถามไอ้เนยที่เดินสวนทางกันตรงบันได มันกำลังขึ้นห้องไปเอาของ
“กลับบ้านไปแล้ว!”มันบอกแล้ววิ่งหนีตีนผมขึ้นห้องไปทันที ไอ้นุตกใจรีบลงมาถามแม่ด้านล่างทันที
“เฮ้ย/เฮ้ย!!”พร้อมกันทั้งสองเสียง ไอ้ผมที่วิ่งลงมาด้วยความเร็วส่วนกับอีกคนที่กำลังถือด้วยต้มยำเดินจะเอามาวางบนโต๊ะกินข้าง เกือบชนครับแต่ผมเบรกไว้ทัน
“อาบน้ำยัง?!”ผมถาม งี่เง่ามากครับ แทบอยากจะตบปากตัวเองจริงๆ ทั้งที่เห็นว่ามันอาบน้ำเปลี่ยนมาใส่ชุดนอนของผมเรียบร้อยแล้วยังจะถามอีก ไอ้นุ่มนิ่มไม่ตอบครับขยับนิดหน่อยให้พ้นทาง ผมแกล้งมองมันด้วยหางตานิดหน่อย ไม่ใช่อะไร มันใส่ชุดนอนผมก็จริงแต่ใส่แค่เสื้อย่างเดียวกางเกงไม่ยอมใส่ โชว์ขาอ่อนอยู่ได้
“มานี้เลย ไอ้ตัวดี!”ยังไม่ได้ปะทะคารมกันครับ แม่ก็เดินตรงมาดึงหูผมลากมาเข้าครัวทันที
“โอ้ย!!..แม่นุเจ็บนะ บิดหูทำไมเนี่ย?!”ผมถามหน้างอ ลูบที่หูตัวเองปอยๆ
“ยังจะมาขึ้นเสียงใส่แม่อีกนะ..ไปทำไรน้องทำไมลงมาร้องไห้ตาแดง!”แม่ถามเสียงเข้มพร้อมกับหันไปหยิบตะหวิวขึ้นมาขู่ไว้
“นุเปล่าซะหน่อย..น้องตัวดีของแม่แหละทำตัวเอง”ผมบอกหยิบถอดมันปลาขึ้นมาใส่ปาก
“ทำไมน้องทำอะไร?”
“แม่ก็ไปถามกันเอาเอง รักกันมากหนิ ตกลงใครลูกแม่กันแน่เนี่ย โอ๊ย!”โดนเต็มๆหัวเลยครับคุณนายเคาะ
ตะหลิวมาเต็มๆหัวเลย
“ยังจะมาพูดแบบนี้อีกนะ..ไปเลยไปง้อน้องมันด้วย!”แม่สั่งเสียงเข้มแล้วหันไปคนแกงในหม้อต่อ
“คำสั่ง!”แม่หันมาย้ำอีกครั้ง ก่อนที่ผมจะอ้าปากเถียง ไอ้นุหมั่นไส้ทั่งแม่ทั้งน้องเลยครับ ไม่มีใครเข้าข้างสักคนเข้าข้างไอ้นุ่มนิ่มกันหมด
“เป็นไรทำหน้าเหมือนหมาถูกเจ้าของทิ้ง!”ไอ้เนยพูด
“สัด!”ผมด่าแล้วล็อคคอมันมาตบหัวมันให้หายแค้นหน่อย มันร้องโวยวายใหญ่เลยครับ แต่ผมไม่ปล่อยจนแม่ต้องออกมาห้ามทับจนได้ ผมเดินมานั่งลงที่โต๊ะกินข้าวนั่งข้างๆไอ้นุ่มนิ่มนี่แหละ มันขยับเก้าอี้หนีนิดหน่อย
“กางเกงไปไหน ?”ผมถามขึ้นเบาๆ
“……………….”เงียบไม่ตอบ ได้ยินแต่เสียงลมหายใจ
“กางเกงไปไหน?!”ผมถามขึ้นอีกครั้งคราวนี้กดเสียงให้ต่ำลง มันจะได้ฟังดูดุๆหน่อย ฮ่าๆๆ
“ไม่รู้!..แม่หาไม่เจอ!”มันกระแทกเสียงตอบกลับมา ผมหันไปมองหน้าแล้วลากเก้าอี้มันเข้ามาจนชิด แล้วช้อนตัวมันขึ้นมานั่งบนตักครับ ถามว่าขัดขืนไหมตอบได้เลยว่ามาก แต่ถามว่าสู้แรงไอ้นุได้ไหมตอบเลยว่าไม่ ฮ่าๆ
“แล้วทำไมไม่ขึ้นไปเอาบนห้อง ใส่ออกมาแบบนี้ได้ไง?”ผมถาม ยังรักษาระดับความเข้มของเสียงไว้ได้เหมือนเดิม รวบตัวมันให้ชิดมากขึ้นก้มหน้าลงไปซุกไซร้ที่ซอกคอหอมๆของมัน
“พอใจ!”มันพูดเสียงไม่พอใจ ผมเลยจัดการคนปากดีด้วยปากซะเลย เชยคางมันขึ้นมารับจูบอย่างหนักหน่วงจนมันต้องยึดไหล่ผมเป็นที่จับ ผมไม่สนหรอกว่าใครจะออกมาเห็นเพราะแม่อยู่ในครัว อีกนานกว่าจะกับข้าวเสร็จ ส่วนไอ้เนยถ้ามันจะเห็นก็เรื่องปกติ ผมจูบโชว์มันบ่อยๆ
“ตอบใหม่ครับ”ผมพูดเบาๆยังคลอเคลียทิ่ริมฝีปากมันอยู่ไม่ห่าง
“ก็แม่บอกว่าไม่มี กางเกงหาย!”มันตอบเสียงอ้อมแอ้ม หน้าแดง หูแดง แดงไปหมดแล้วครับ ไอ้นุแทบคลั่งเห็นตัวมันแดงๆแบบนี้แล้วอดใจไม่ไหว
“แล้วทำไมไม่เดินไปขอนุด้านบน รู้ใช่มั้ยว่าไม่ชอบให้ใส่แบบนี้!”ผมถาม ยังต้องแกล้งทำเป็นขรึมอยู่ เด็กรั้นๆปากดีๆแบบนี้จัดการไม่ยากครับ
“ก็มึงโกรธอยู่!”มันตอบเสียงเบาๆ ผมแอบยิ้มกับตัวเอง รู้ตัวเหมือนกันหนิว่าทำให้โกรธ
“อะไรใครมึง..พูดใหม่ดิ!”
“อย่านะ!”มันหันมากัดฟันพูดใส่ผม เหมือนเตือนให้รู้ กูไม่ได้หงอนะ อย่าเหลิงไรแบบเนี่ย
“ทำไม..จะทำอะไรครับ”ผมถามแบบล้อเลียนแล้วหอมแก้มมันแรงๆ
“มึงมันสันดาร!”
“สันดารไง..คิดดูให้ดีนะใครพูดน้อยใจออกมาก่อน พี่เบสเป็นพูดก่อน!”ผมเถียงกลับเรียกชื่อเล่นมันจริงๆ จากที่หน้างออยู่แล้วก็ยิ่งหงิกงอเข้าไปอีก ช่างมันปล่อยไว้ก่อนค่อยง้อทีเดียว ง้อบ่อยๆเดี๋ยวเคยตัวแค่นี้ก็ไม่ไหว
จะแย่แล้ว
“แล้วยังไง..ก็มึงทำนิสัยใส่กูก่อนทำไม!”มันก็ไม่ยอมเหมือนกัน เถียงใส่ผมเสียงดังเลย
“ทำยังไง นุยังไม่ได้ทำไรซะหน่อย แค่ยังไม่ได้บอกก็ไม่ใช่ว่าจะไม่บอกซะหน่อย”ผมพูด
“แค่งั้นเหรอ..นั้นซินะ กูก็แค่สำหรับมึงอยู่แล้วหนิ!”มันตัดพ้อผมเสียงสั่นก้มหน้าลงทันที ผมถอนใจออกมาเซ็งๆก่อนหายใจเข้าลึกๆอีกครั้ง
“ไม่ใช่แบบนั้น..จะบอกว่าไงดีวะ!”ผมบ่นออกมาอย่างหัวเสีย เซ็งกับตัวเองเวลาทำอะไรแล้วหาเหตุผลไม่ได้แบบนี้เนี่ย
“ไม่ต้องบอก ไม่อยากฟัง!”
“อีกแล้ว พูดแบบนี้อีกแล้ว ทำจริงขึ้นมาก็มาพาลโกรธอีก”
“มีสิทธิ์ไหมล่ะ!”มันพูดอีก ไอ้นุเริ่มขึ้นแล้วครับ
“พี่เบส!”และผมก็เผลอตะคอกมันจนได้ ไอ้นุ่มนิ่มหน้าแห้งตาแดงขึ้นมาทันที ผมลุกขึ้นดึงมือมันแล้วลากขึ้นห้องทันที ไอ้เนยที่สะดุ้งกับเสียงของผมหันมามองหน้าเหวอเลย
“ฟังนะ..นุจะพูดแค่ครั้งเดียว..นุก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมไม่อยากบอก หาคำตอบให้ตัวเองไม่ได้เหมือนกัน แต่ก็ตั้งใจว่าจะบอกวันนี้อยู่แล้ว แต่เสือกมีเรื่องซะก่อน แล้วส่วนไอ้เรื่องสำคัญหรือไม่สำคัญอันนี้พี่เบสรู้ดีอยู่แก่ใจ!”ผมพูดแล้วปล่อยแขนมันออก เดินมานั่งลงที่ปลายเตียง พูดออกไปพูดออกไปหมดแล้ว ถ้าถามอีกก็ไม่รู้ว่าจะตอบยังไงเหมือนกัน ต่างคนต่างเงียบครับ ไม่มีใครพูดอะไร จนผมรู้สึกถึงแรงกอดรัดที่ด้านหลัง
“อย่าหันมานะ!”ไอ้นุ่มนิ่มพูดแล้วหน้าบี้ลงกับหลังผม จนรู้สึกถึงความเปียกที่หลัง ร้องไห้ ร้องไห้ทำไมอ่ะ
“แค่ไม่ชอบที่ต้องมารู้เรื่องของมึงเป็นสุดท้าย..บอกกันมาตรงๆก็ได้จะเป็นยังไงก็รับได้หมด แต่ไม่อยากรู้เป็นคนสุดท้ายเลยให้ตายซิ”มันพูดเสียงเครือ ผมยิ้มออกมาทันที
“ขอโทษนะ”ผมพูดแล้วดึงมือมันที่กอดหลังผมอยู่ขึ้นมาหอมทั้งสองข้างแล้วค่อยๆดึงมันจากด้านหลังขึ้นมา
นั่งตัก มันก้มหน้าไม่ยอมสบตา ผมใช่มือลูบไปทั่วใบหน้าไอ้นุ่มนิ่ม เขี่ยเบาๆที่ปากแหลมๆของมันนิ่มดี
ครัวผมชอบ
“ไม่ร้องนะ..เดี๋ยวแม่ว่านุอีก หาว่านุแกล้งนุ่มนิ่มบ้างล่ะ ทำให้เสียใจบ้างล่ะ แม่จะรักนุ่มนิ่มมากกว่านุแล้วรู้ไหม?”ผมพูดแล้วจับหน้ามันด้วยมือทั้งสองข้าง ยื่นหน้าไปสีที่จมูกมันเบาๆ
“โทรหานะ”มันพูดขึ้นเบาๆ ทำตาน่าสงสารมากอ่ะ แต่ผมส่ายหัวไม่ได้แกล้งแต่เรื่องจริง เอาโทรศัพท์ไปได้ก็จริงแต่ไม่รู้ว่าจะได้คุยหรือเปล่า ดีไม่ดีถูกเก็บไว้ที่โค้ชหมด
“ทำไม!”มันถามเสียงห้วน แต่หน้านี่จะร้องแล้ว
“ก็ไปเข้าค่าย โค้ชโหดจะตายไม่รู้ว่าจะได้คุยหรือเปล่าเลย”
“งั้นก็ไม่ต้องคุย!”มันพูดหน้างอพร้อมกับจะแกะมือผมที่กอดเอวอยู่ให้ปล่อยออก
“ไม่เอาอ่ะ..คิดถึงตายเลยดิ..เดี๋ยวถ้าว่างเมื่อไรนุโทรหานุ่มนิ่มเอง หน้าห้ามแบตหมด หรือปิดเครื่อง โทรมาไม่รับเกินสามสายแล้วไม่ส่งข้อความกลับมา กลับมาเมื่อไรมีเรื่องแน่!”ผมบอกพร้อมกับขู่มันเสร็จสรรพไม่ได้ครับ ไอ้นุ่มนิ่มไว้ใจไม่ได้ แมงหวี่แมงวันจ้องจะดมตลอด
“รู้และหน่า..มึงเหอะ!”
“รับทราบครับ..งั้นลงไปกินข้าวดีกว่านะ จะได้รีบขึ้นมานอน คืนจะเอาให้คุ้มกับที่ต้องห่างกันเป็นอาทิตย์เลย”ผมพูดแล้วดึงมาจูบปากอีกครั้งก่อนเดินจูงมือมันลงมากินข้าว
ตอนที่ 68
“ไปแล้วนะ..ถึงค่ายเมื่อไรเดี๋ยวโทรหา”ผมพูดกับไอ้นุ่มนิ่มก่อนเดินไปขึ้นรถ มันพยักหน้าส่งๆเหมือนไม่รู้สึกอะไร ผมดึงมือมันมาคุยกันสองคน อยากจะจับจูบปากมันตรงนี้จริงๆเมื่อคืนยังไม่อิ่มเลย มันเสือกหลับซะก่อน คงเพลียด้วยแหละ ตัวร้อนๆเหมือนจะมีไข้เลยเนี่ย
“เออ!..บอกกี่รอบแล้ววะ อุ๊บ!”และแล้วความอดทนของไอ้นุก็หมดลง ปากดีตลอดอ่ะมัน หมั่นไส้เลยจับดูดปากสั่งลาซะหน่อย ผมจัดการทำรอยที่คอมันเรียนร้อย ถึงอยู่ได้ไม่นานแต่ก็เด่นพอที่จะให้คนรู้ว่าไอ้คนนี้มีเจ้า
ของแล้ว
“สัด!..คนมาเห็นทำไง อื้ม”มันจิกหัวผมขึ้นแล้วด่า แต่ผมไม่สนใจก้มหน้าลงไปจูบต่อ ไม่สนแม่งแล้วคนเจอกันทุกวัน ไม่เจอหนึ่งอาทิตย์ใจแป๋วพิลึกดี
“ดูแลตัวเองด้วยนะ..เย็นนี้กลับไปกินยาด้วย ห้ามเล่นฝนรู้มั้ย ?”ผมกำชับกับมันอีกครั้ง มันหน้างอใส่ไม่รู้ว่าตกลงหรือขัดขืนว่ะ
“บอกเหมือนกูเป็นเด็ก!”มันบ่น
“ก็เด็กว่านุอ่ะ”ผมพูดต่อ
“แต่กูก็เรียนก่อนมึงอ่ะ?!”มันเถียงเหมือนไม่ยอม ให้ตายเหอะที่รักกูอะไรจะขนาดนี้วะ
“อ้าว..สองคนผัวเมียครับเมื่อไรมึงจะลากันเสร็จ โค้ชแม่งแดกหัวพวกกูแล้ว!”เสียงพี่โค้กดังขึ้น ไอ้นุ่มนิ่มผลักผมออกทันที แต่ไอ้นุจับมาหอมแก้มโชว์พี่โค้กอีกครั้ง เอาให้มันสุดๆเลย
“เออๆ เสร็จแล้วเฮีย!”ผมขานรับแล้วเดินจูงมือไอ้นุ่มนิ่มออกมาที่รถ ไอ้โรลลี่กับไอ้จ๊ะหาเรื่องโดดเรียนครับ บอกอาจารย์จะมาส่งเพื่อนไปเข้าค่าย เปรตจริงอะไรจริงเพื่อนผม
“แหมแว้ย!..ไปแค่อาทิตย์เดียวพวกมึงอำลากันเหมือนไปเป็นปี”ไอ้โรลลี่แซวคนแรกเลย ไอ้เหี้ยนี่ปากดีมันไม่เคยห่างกับเฮียนานๆหนิ ไม่รู้สึกไรหรอกมึงไอ้ควาย
“อย่าปากดีโรลลี่ สัด อย่าลืมที่กูบอกนะมึง ไอ้จ๊ะด้วย!”ผมกำชับไอ้สองเวรนี้อีกครั้ง ระหว่างที่ผมไม่อยู่ผมจะให้พวกมันสองคนนี่แหละ เป็นสปายดูไอ้นุ่มนิ่มไม่ได้ครับ เห็นแบบนี้ไอ้นุ่มนิ่มใช่ย่อยที่ไหน มีสาวเล็กสาวใหญ่โทรมาตลอด
“รู้แล้วแหละหน่า ย้ำจังเว้ย อย่าลืมของที่กูสั่ง ไม่ได้มาสัญญาเป็นโมฆะ”ไอ้จ๊ะพูดแล้วกอดคอไอ้โรลลี่ยักคิ้วกวนตีนมาให้ผม
“เออๆ อะไรมึงจะนอกใจเฮียหรือไง?!”ผมแกล้งถามไอ้โรลลี่เสียงดัง มันหน้าเสียเลย เฮียหันไปมองขวับทันที
ก็พวกมันสองคนสั่งให้ผมหาพวกนักกีฬาน่ารักๆมาให้หน่อย เข้าค่ายทุกครั้งก็มีเด็กต่างโรงเรียนมาร่วมทั้งหญิงและชายผสมกันหมด ไอ้จ๊ะเอาผู้หญิง ส่วนไอ้โรลลี่ผู้ชาย
“อะไรมึง!”ไอ้โรลลี่ถามแล้วเดินมาตบหัวผมทันที
“ก็จริงอ่ะ..มึงก็ด้วยอีกคนไอ้จ๊ะ เฮียโรมรู้เรื่องเมื่อไรนะมึง กูขอให้โดนแม่งให้หนัก!”ผมขอเอาคืนพวกมัน
สอคนก่อน หน้าแห้งไปตามๆแล้วครับ สมน้ำหน้ามัน
“ไอ้เปรต!!”พวกมันสองคนพร้อมใจกันด่า แต่ผมไม่สนใจหันมายักคิ้วให้เฮียนิดหน่อย ยื่นหน้ามาหอมแก้ม
ไอ้นุ่มนิ่มอย่างรวดเร็วแล้ววิ่งขึ้นรถทันที ได้ยินแต่เสียงโห่ครับ แฟนผมหน้าแดงตัวแดงหมดแล้ว
“ไงมึง..อิ่มเลยนะ”ไอ้แชมป์พูดขึ้นในรถ มันกับผมเป็นตัวแทนของบาสครับ ม.5 ครับ
“อิ่มเหี้ยไร ไม่อิ่มวะ ยังอยากกินอยู่เลย”
“อะนะ..สัด! มาคอแดงทั่งคู่!”มันพูดอีกพร้อมกับจิ้มๆมาคอผม แดงจริงครับ เมือคืนผมสั่งให้นุ่มนิ่มมันทำรอย
ที่คอให้หน่อย แรกๆไม่เอา พูดยั่วหน่อยล่อมาสามรอยแน่นๆ
“นิดนึงดิวะ..ไม่เจอเป็นอาทิคย์กูคิดถึงของกูนะ มึงยังไม่เจอคนที่ใช่ก็พูดได้ดิ!”ผมว่า ไอ้แชมป์ยังไหล่ไม่แคร์
ไอ้เหี้ยเนี่ยเปลี่ยนเป็นคู่ว่าเล่น เจอปุบถูกใจมันจีบ จีบเสร็จไม่นานครับมันก็เบื่อเป็นแบบนี้มานานล่ะ ผมยัง
ไม่เห็นมีคนไหนที่ทำให้หยุดได้สักที
“ถึงแล้วเรียกกูด้วย!”ไอ้แชมป์บอกก่อนลับตาเข้าสู่ห้วงนิทรา เมื่อคืนไม่ได้นอนซินะมึง
“ทำไร”ผมถามปลายสายที่เพิ่งห่างกันเมื่อกี้ ไอ้นุ่มนิ่มตะโกนด่าเพื่อนมันที่ส่งเสียงแซวเมื่อรับโทรศัพท์
“โทรมาไมเนี่ย!”มันถามเสียงหงุดหงิด แต่ผมยิ้มครับ เพราะรู้ว่ามันคงอาย
“อยากโทร เดินมาด้านนอกหน่อยดิเสียงดัง”ผมบอก
“ก็เดินอยู่เนี่ย มึงนั้นแหละโทรมา”มันด่าผมหัวเสีย ก่อนบรรยากาศโดยรอบจะเงียบลงมาก สงสัยหาที่คุย
ได้แล้วมั้ง
“ก็คิดถึงอ่ะ..เดี๋ยวไปถึงค่ายก็ไม่ได้คุยอีก ไม่รู้คืนนี้จะได้คุยหรือเปล่า”ผมพูดเสียงอ้อนๆ หยิบเสื้อคลุมขึ้นมาปิดหน้าใส่หมวก
“…………..”มันเงียบไม่พูดอะไรกลับมา
“ฮัลโหล..เงียบไมอะ”ผมถาม
“จะให้พูดไรล่ะ!”มันถามกลับเสียงสูง ชอบทำเสียงเหมือนรำคาญหงุดหงิดกูอยู่ตลอดเวลาอ่ะ
“แล้วอยากพูดว่าไรหล่ะครับ..เดี๋ยวไปถึงค่ายไม่ได้คุย เดี๋ยวคิดถึง”ผมพูดติดตลก มันทำเสียงหงุดหงิดทันที
“หึ..ใครคิดถึงหลงตัวเอง”มันพูด ผมยิ้มแล้วส่ายหัวหน่อยๆ ถ้าอยู่ตรงหน้าแม่งจับมานั่งตักแล้วหอมแก้มให้หายหมั่นเขี้ยวเลยแม่ง ผมนั่งคุยโทรศัพท์กับไอ้นุ่มนิ่มไปจนเกือบถึงค่ายแหละครับ แต่อาจารย์ดันเข้ามาซะก่อนมันเลยต้องวาง
“ไปเอากุญแจที่สตาฟหน้าเคาร์เตอร์ ให้เวลาสองชั่วโมงอาบน้ำ ทำธุระส่วนตัวให้เสร็จเจอกันที่ห้องโถงใหญ่!”โค้ชโรงเรียนผมตะโกนบอกก่อนปล่อยให้ลงจากรถ ผมกับไอ้แชมป์ได้นอนห้องเดียวกันครับ แรกๆจะแยกแหละแต่ไอ้ท่านคุณชายเพื่อนผมมันไม่ยอม
“ห่าเอ้ย!! เหนือย!!!”ไอ้แชมป์แหกปากลั่นห้องกระโดดขึ้นไปนอนแผ่หลาบนเตียง ผมเดินไปล้างหน้าล้างเท้าหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาชาร์ตแบตเตรียมไว้ เหมือนเมื่อกี้แบตจะหมด รอให้เลิกเรียนก่อนค่อยโทรหามันใหม่
“พี่ไม่ว่างครับ..พี่มาเข้าค่าย!”เสียงหงุดหงิดของไอ้แชมป์ที่กำลังสะลืมสะลือคุยโทรศัพท์
“อย่าทำตัวน่ารำคาญดิ..อยู่หัวหินจะให้ถ่อไปไงว่ะ?!”มันถามปลายสายหัวเสีย ผมที่กำลังนอนดูโทรทัศน์อยู่ส่ายหัวหน่อยๆกับนิสัยของมัน เป็นแบบนี้แหละพ่อแม่ตามใจ
“เออ!..แค่นี้!!”แล้วมันก็กดตัดสายไปเลยครับ ลุกขึ้นเดินไปล้างหน้าล้างตาแล้วออกมาแย่งขนมผมกิน ไอ้เวร
“ใครว่ะมึง?”ผมถาม ไอ้แชมป์ทำหน้าเหี้ยใส่ทันที
“แนนเด็ก..แม่ง!สัสจริง กูบอกแล้วว่าจะมาเข้าค่าย เสือกหาว่ากูโกหกจะไปคนอื่นอีก!”มันบ่นหัวเสียหยิบขนมปังจากมือผมไปกินหน้าตาเฉย
“หึหึ..ก็มึงเป็นแบบนี้ไง เขาถึงไม่ค่อยจะเชื่อมึง”ผมพูด มันส่ายหัวหยิบหมอนด้านหลังมาหนุนนอนดูโทรทัศน์ที่ปลายเตียงกับผม
“แล้วไง..แม่ง!ไม่ใช่เมียเหอะ อย่ามาสั่ง!”
“แน่ใจไม่ใช่เมีย..ไม่ใช่เป็นเมียมึงตั้งแต่วันแรกหรือไง”
“ห่า!..รู้ดีเกินไปล่ะมึงอ่ะ แม่งเซ็งหมดอารมณ์เลย ช่างแม่งเว้ย ไปหาเด็กโรงเรียนจังหวัดแจ่มๆดีกว่า”ไอ้แชมป์พูด ผมมองมันแล้วถอนหายใจออกมาแบบเอือมๆอยากเห็นหน้าแฟนมันจริงๆแม่ง อยากจะรู้ว่าคนไหนคือคนที่มันจะเอาทำเมีย แม่งต้องแน่มากๆอ่ะ
[คิดถึงนะ!]
ผมส่งข้อความหาไอ้นุ่มนิ่มก่อนเก็บโทรศัพท์เข้ากระเป๋ากางเกงเดินออกมาที่ล็อบบี้เพื่อไปนั่งฟังเข้าพูดกันในห้องโถง ละลานตาไอ้นุมากครับ เกือบลืมไอ้นุ่มนิ่มไปชั่วขณะ
“โอ้ว!..คนนั้นมองมึงอยู่กูเห็น!”ไอ้แชมป์สะกิดผมแล้วชี้ไปทางพวกนักกีฬาวอลเลย์หญิงของโรงเรียนอะไรก็ไม่รู้ แต่ผมไม่สนใจอยู่แล้ว ก็เป็นผู้หญิงนี่หว่า ผู้ชายน่าสนหน่อย
“แล้วไง มึงก็รู้กูไม่สน!”ผมพูด ตามองไปทางคนคนนึงอยู่ ท่าทางน่ารักดีเป็นผู้ชายด้วย ไม่รู้ว่าเล่นอะไรเพราะตัวไม่สูงมากถ้าเทียบกับนักกีฬาผู้ชายที่มาทั้งหมด
“โอ๊ะ..เมียไม่อยู่ ปล่อยฟีโรโมนเลยนะ”ไอ้แชมป์แซวมันคงรู้ตอนนี้ผมมองใครอยู่ แต่ผมไม่ได้คิดไรซะหน่อย แค่มองเพราะน่ารักเฉยๆ ไม่อยากจะรู้จักเป็นการส่วนตัวด้วย
“เฮ้ย!ไปมึง แม่งเข้าเรียกแล้ว”เพื่อนผมอีกคนที่เป็นนักบอลเดินมาเรียก ผมเลยต้องเดินไปลากไอ้แชมป์ที่กำลังหว่านเสน่ห์ให้กับสาวๆอยู่ ไอ้นี้แม่งไวจริงๆ
“ขอโทษครับ”เสียงของคนที่เหยียบเท้าผมดังขึ้น ผมเงยหน้ามองเป็นไอ้คนเมื่อกี้ที่ผมมองอยู่ เสียงทุ้มๆ
เหมือนผู้ชายปกติ แต่หน้านี้หวานออกไปทางผู้หญิงหน่อย
“ไม่เป็นไรครับ”ผมพูดแล้วขยับตามไอ้แชมป์มานั่งเก้าอี้อีกตัวนึง
“มึงอ่อย..กูจะบอกไอ้นุ่มนิ่มมึง!”ไอ้แชมป์กระซิบที่ข้างหูผมเสียงเหี้ยม ผมตบหัวอย่างหมั่นไส้
“อย่ามาสันดาร..กูไปอ่อยที่ไหน มึงก็เห็นกูยืนของกูเฉยๆ”ผมบอกแล้วหันไปยิ้มให้กับคนข้างๆ ต้องเป็นมิตรเข้าไว้เวลามาแข่งกีฬากระชับมิตรจะได้มีเพื่อนเยอะๆ คิดดีใช่มั้ยผม
“เออ..เอาให้ดีเหอะมึง..ที่รักมึงรู้เมื่อไร มึงโดนแน่!”
“กูไม่ใช่มึง รักคนเดียวครับ”ผมพูดครับ มั่นใจอ่ะ รักนุ่มนิ่มคนเดียว ฮ่าๆ
“มึงเคยได้ยินไหม ..รักเดียวใจเดียวแต่กะเจี๊ยววอกแวกอ่ะ!”
“สัด!..นั้นมึงไม่ใช่กู!”ผมด่าแล้วผลักหัวมันออกห่าง ไอ้แชมป์หัวเราะยังไม่วายเลิกยุผมอีก กว่าจะหุบปากได้ก็ตอนมีสาวๆมานั่งข้างๆ
“เหี้ย!..พูดไรนานว่ะ!!”เสียงของไอ้คนข้างๆสถบออกมา ผมหันไปมองแบบงงๆไม่น่าเชื่อหน้าหวานออกปานนี้ แต่ปากนี้ท่าทางจะไม่หวานตามหน้า
“นั้นดิ..พูดไปก็เหมือนเดิมทุกปี!”ผมพูดเสริม มันหันมามองหน้าผมหน่อยๆ
“เออ..สงสัยผีเจาะปากมาพูด แม่งเดี๋ยวกูขึ้นไปพูดให้มึงมาฟังกันบ้างสัด แล้วจะรู้สึก!”ไอ้หน้าหวานมันก็ต่อผมขึ้นมาทันที พวกผมมองหน้ากันแล้วหัวเราะ ยิ้มสวยเว้ยเห้ย!
“ชื่อไร ?”มันถามผมแต่ตายังมองไปที่คนพูดด้านหน้า
“นุ นายอ่ะ?”ผมถามกลับบ้าง จะขึ้นมึงกูเลยก็ใช่เรื่อง
“บาส”มันตอบ ผมตกใจหน่อยๆ โอ๊ะชื่อคล้ายๆที่รักกูเลย พูดแล้วคิดถึงไม่รู้ส่งข้อความกลับมายังว่ะ
“อ่อๆแล้วนายเล่นไรอ่ะ ?”ผมถามอีก มันหันมามองหน้าผมนิดหน่อย
“มึงกูก็ได้ เหมือนจะลำบากที่จะพูดเพราะไงก็ไม่รู้”มันพูด ผมเกาหัวตัวเองแก้เก้อครับ
“เหอะๆ งั้นถามใหม่ มึงเล่นไร?”
“หน้าอย่างกู มึงคิดว่าไรอ่ะ?”มันถามกลับ มียักคิ้วให้ด้วย ผมเอื้อมไปจับหน้ามันให้อยู่นิ่งๆ เจ้าตัวมันชะงักเล็กน้อยครับ
“หน้าแบบมึง กูว่าไม่พ้นยิมนาสติก โอ๊ย!”เต็มๆตีนเลยครับไอ้บาสแม่งสาดจริง
“เวร!..ตอบมาไม่คิดเลยนะมึง..ยิมนาสติกมันมีไหมที่มากันเนี่ย!”มันด่า หน้ามึงเหมือนจะแดงๆนะไอ้บาส
“ล้อเล่นหรอกหนา ไม่รู้วะ บอกตามตรงกูเห็นหน้าหวานๆแบบมึงแล้วหักมุมมาเยอะล่ะ”ผมบอกไอ้บาสหน้างอใส่ทันที ก็จริงอ่ะ ดูอย่างไอ้โรลลี่ดิ แม่งเสือกเล่นบอลหน้าสวยออกปานนั้น ไอ้จ๊ะไม่เท่าไรนักวิ่ง
“ห่า!..กูเล่นบาสแบบมึงนั้นแหละ ไม่แหกตาดูป้ายมั่ง!”มันด่าแล้วดึงเชือกที่ติดกับป้ายชื่อมาไว้ด้านหน้า นักกีฬาทุกคนจะมีป้ายชื่อ แต่ละกีฬาจะแตกต่างกันตรงสี บาสของผมได้สีเขียว บอลแดง ส่วนอันอื่นผมไม่รู้
“โอ๊ะ..ตัวแค่เนี่ย?!”
“ทำไม..กูไวนะมึงอย่ามาดูถูก”มันพูดแล้วกอดอกยักคิ้วให้ผม เหมือนทอมเลยแม่ง ฮ่าๆ
“ไรมึง?”ผมหันไปถามไอ้แชมป์ แม่งเอาตีนมาสะกิดๆผมอยู่นานล่ะ ไม่รู้อะไร
“ไหนบอกไม่สนไงมึง คุยจนลืมกูเลยนะ!”มันบอก ยังมีหน้ามาแอ๊บหน้างอนๆอีกนะ ไอ้ควายเอ้ย
“มึงหรือกูที่ลืม นั่งหม้อหญิงเหมือนจะแดกเข้าไปทั่งตัวล่ะ!”
“แล้วยังไง ไม่ผิดครับ เพราะผมยังไม่มีแฟน แต่มึงมีแล้ว คุยกันตาหวานเชียวนะ!”
“สัด อย่าพูดมากกูไม่ได้เป็นแบบที่มึงคิด เพื่อนกันเฉยๆ”ผมบอก ไอ้แชมป์แบนปากใส่เหมือนไม่เชื่อในสิ่ง
ที่ผมบอก
“ครับๆ ถ้าจะมีกิ๊กก็บอกกูก่อน กูจะได้ไม่ปากโป้งไปฟ้องเมียมึง”ไอ้แชมป์พูดยิ้ม ผมซัดโบกไปที่หัวมันทันที
“เงียบปากไปมึง”ผมด่าแล้วหันมามองหน้าไอ้บาสอีกครั้ง มันยิ้มทำหน้าทำตาเหมือนจะถามว่ามีอะไรหรือเปล่า
ครืด ครืด
[กูเล่นฝน]
เป็นข้อความจากไอ้นุ่มนิ่มครับ ผมแทบอยากโทรกลับไปเดี๋ยวนั้น ไม่รู้ว่าโกหกหรือเรื่องจริงครับ แต่โทรหามันไม่ได้
[มันอยู่ไหน ?]
ผมส่งข้อความหาไอ้โรลลี่แทน ชัวร์กว่าครับ เพราะเย็นๆแบบนี้พวกมันต้องอยู่ที่สนามบาสชัวร์ไม่ไปไหนแน่
[ข้างกูเนี่ย!]
ไอ้โรลลี่ส่งกลับมา ผมยิ้มทันที หัดเรียกร้องความสนใจนะไอ้นุ่มนิ่มกลับไปจะเอาให้หายคิดถึงเลย ผมเลยจัดการส่งข้อความไปหาเด็กขี้โกหกหน่อย
[โกหก!]
ผมส่งกลับไป ไม่นานมันก็ส่งกลับมาว่าเรื่องของมึง นั่งส่งข้อความเล่นหากันอยู่นานครับจนลืมสิ่งรอบข้าง
ไปหมด รู้สึกตัวก็ตอนเขาบอกให้ลุกออกไปกินข้าวได้
[คิดถึง ขอหอมแก้มหน่อย!]
ผมส่งหามันอีกครั้ง เริ่มจะต้องเก็บโทรศัพท์แล้ว ขี้เกียจเป็นขี้ปากคนซักเท่าไร
[มาดิ!!]
มันยั่วครับ..ดูมันดิ ถ้าเป็นปกติตอนอยู่ใกล้กันนะ ไม่มีทางด่าไฟแลบไปแล้ว ใช่ได้เหมือนกันเว้ยแฟนผม
“มึงไปเร็ว..เก็บก่อนคืนนี้ก็คุยได้!”ไอ้แชมป์เดินมาตบไหล่ผมแล้วบอก
“เออๆ เดี๋ยวกูส่งหาที่รักกูแปบ!”ผมบอกแล้วส่งข้อความสุดท้ายไปหามันก่อนเก็บโทรศัพท์เข้ากระเป๋าอีกครั้ง มาอยู่ในที่คนเยอะขนาดนี้ เราไม่ควรแสดงให้คนรู้ว่ามีมากน้อยขนาดไหน เดียวของมันจะหายโดยไม่รู้ตัว
“เฮ้ย!..หาเพื่อนไม่เจอ ไปกินด้วยกันดิ”ผมเดินเข้าทักไอ้บาส ที่ยืนหันซ้ายหันขวาหาเพื่อนมันอยู่ มันทำหน้าเกรงใจผมนิดหน่อย ตามองไปที่ไอ้แชมป์
“ตามสบายครับเพื่อน น่ารักๆแบบนี้ไอ้แชมป์ไม่ว่า!”ไอ้แชมป์พูดติดตลกเดินนำหน้าพวกผมสองคนมาหา

ที่นั่งกินข้าว

kamaji · โพสต์ 2013-9-21 22:06:08

ขอบคุนคราบ

kantapat2 · โพสต์ 2013-10-7 02:11:32

ขอบคุณครับ

kiwwy · โพสต์ 2013-10-18 19:34:29

ขอบคุณมากๆค่ะ อิอิ {:sm-52:}

GBOMK · โพสต์ 2013-10-23 16:50:08

ขอบคุนคับผม {:4_71:}

tarsii · โพสต์ 2013-11-20 05:16:09

ขอบคุณมากนะ

kiloay · โพสต์ 2014-2-23 22:18:21

ขอบคุนคราฟ ผม

dfredf120 · โพสต์ 2014-5-4 14:56:45

ขอบคุณครับ

ShangHai · โพสต์ 2015-1-28 00:40:26

ขอบคุณครับ

minone · โพสต์ 2015-1-28 10:39:07

ขอบคุนนะคับ

pt200 · โพสต์ 2015-9-25 13:18:18

ขอบคุณครับ

4_NAY · โพสต์ 2016-4-24 03:35:13

ไอ้นุ เบื่อชีวิตแล้วดิ

Soyu · โพสต์ 2017-8-30 05:22:20

ขอบคุณนะครับ

บัญชี		จำการเข้าสู่ระบบไว้	ลืมรหัสผ่าน
รหัสผ่าน			สมัครเข้าเรียน

รักไม่รักไม่รู้...แต่ห้ามเจ้าชู้ให้ตูเห็น { 67 - 68 }

สมาชิกจีโฟกาย 100%

สมาชิกระดับเพชรคู่

สมาชิกระดับตรีเพชร

สมาชิกระดับเพชรบริหาร

สมาชิกระดับมงกุฎ

สมาชิกระดับทับทิม

สมาชิกระดับแพลตตินั่ม

สมาชิกระดับไพลิน

สมาชิกระดับมรกต

สมาชิกระดับเพชร