รักไม่รักไม่รู้...แต่ห้ามเจ้าชู้ให้ตูเห็น { 69 - 70 }

tanya · โพสต์ 2013-9-21 07:21:20

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
“ตามสบายครับเพื่อน น่ารักๆแบบนี้ไอ้แชมป์ไม่ว่า!”ไอ้แชมป์พูดติดตลกเดินนำหน้าพวกผมสองคนมาหา

ที่นั่งกินข้าว
ตอนที่ 69
“เสือยังไงก็เป็นเสืออยู่วันยังค่ำ”ไอ้แชมป์พูดที่ข้างหูผมระหว่างที่นั่งกินข้าว ผมหมั่นไส้เลยเหยียบตีนมันให้หายแค้หน่อย แม่งพูดจาปากดีตลอด
“มึงอย่าพูดมาก แดกข้าวไปเงียบๆ สัด”
ระหว่างที่กินข้าวก็ไม่มีอะไรมากครับ ส่วนมากพวกผมก็คุยกันหมดอ่ะ รู้จักบ้างไม่รู้จักบ้างคุยแหลก
ส่วนไอ้บาสก็ประสามัน กวนตีนน่าตายดี เหอะๆ
“เจอกันพรุ่งนี้เว้ย!”ผมบอกลาพวกมันก่อนเดินเข้าห้อง กิจกรรมจะเริ่มพรุ่งนี้ตอนตีห้า นักกีฬาทุกคนต้องออกมาวิ่งรอบสนามใหญ่ หลังจากวิ่งเสร็จก็จะมีวอร์มของแต่ละกีฬาแยกกันออกไป
“ไงมึงหวานแหววแต๋วจ้าเชียวนะ!”ไอ้แชมป์ออกปากแซวผมทันที ก็เมื่อกี้ตอนนั่งคุยมีคนเดินมาขอเบอร์ไอ้บาสแต่พวกเหี้ยเด็กโรงเรียนผมเสือกล้อ บอกว่าผมกับไอ้บาสเป็นแฟนกัน เหี้ยมากอ่ะ แก้ตัวกันไม่ทันเลยแม่ง
“อย่ามาควาย..มึงอ่ะตัวดี เดี๋ยวไอ้พวกเหี้ยเอาไปคุยที่โรงเรียน ไอ้นุ่มนิ่มได้ยินมันแหกอกกูแน่”
“นั้นมันอยู่ที่การกระทำของมึง ไม่จริงซะอย่างพูดไปก็เท่านั้น”
“ก็รู้..แต่แม่ง มึงนะไอ้แชมป์ถ้ากลับไปโรงเรียนแล้วมีคนเอาเรื่องนี้มาล้อนะ กูแม่งจะให้พวกอีแตงลงแขกมึง”ผมพูดไอ้แชมป์หน้าเสียขึ้นมาทันที เพราะมันหวิดโดนพวกอีแตกรุมโทรมหลายครั้งละ เหตุเพราะปากมัน
ทั้งนั่น
“ฮัลโหล”เสียงไอ้นุ่มนิ่มรับโทรศัพท์ เสียงขึ้นจมูกเหมือนจะไม่สบาย
“เป็นไข้เหรอ ?”
“เปล่า”
“เปล่าได้ไง เสียงขึ้นจมูก”ผมถามเสียงเครียด เดินออกมาคุยด้านนอกตรงระเบียง บรรยาหัวหินตอนกลางคืน
ก็โอเคใช่ได้เหมือนกันเว้ย ถ้าไอ้นุ่มนิ่มาด้วยคงจะดี คิดถึงเว้ย!!
“ก็เพิ่งตื่น!”
“อะไร..นอนแล้วหรอ เพิ่งกี่ทุ่มเอง”ผมถามพลางก้มดูนาฬิกาในไอพอด แค่สี่ทุ่มไม่น่าจะนอนแล้วนะ
“ก็ปวดหัว”
“แล้วไหนบอกไม่เป็นไรไง ตกลงไม่สบายหรือเปล่า บอกตรงๆนุ่มนิ่ม!”ผมถามเสียงเข้ม เริ่มหงุดหงิดขึ้นมาจริงๆแล้ว
“ก็แค่ปวดหัว!!”มันตอบเสียงสูง ได้ยินเสียงก้องสงสัยจะอยู่ในห้องน้ำ
“แล้วไปทำยังไงให้ปวดหัว บอกแล้วใช่มั้ยให้ดูแลตัวเอง แม่ง!!”หงุดหงิดครับ หงุดหงิดจริงๆให้ตายเหอะ คนยิ่งเป็นห่วงมากๆอยู่ ชอบทำให้โมโหอยู่เรื่อย
เสียงมันเงียบลงเลยครับ...
“แล้วจะว่าทำไม ไม่ได้อยากเป็นซะหน่อย”หลังจากเงียบกันอยู่นาน มันก็พูดขึ้นเสียงเครือๆ ไม่ต้องเดาให้มากมายร้องไห้ชัวร์ ไม่สบายแบบนี้ยิ่งแล้วใหญ่ ปกติก็ว่าไม่ได้อยู่แล้วเป็นแบบนี้อีกยิ่งหนัก
“เฮ้อ..ไม่ร้องดิ..เดี๋ยวก็ปวดหัวมากขึ้นกว่าเดิม กินยายัง ?”ผมถาม ทำให้ใจให้เย็นมากที่สุด
“ยัง”มันตอบเสียงเบาเหมือนกลัวผมจะโกรธ และผมก็โกรธมันจริงๆถ้าเป็นปกติที่ผมอยู่ด้วยผมจะไม่เป็นขนาดนี้เลย แต่นี้มันอยู่ไกลกันเข้าใจคนเป็นห่วงไหมเนี่ย!!
“อยากนอนโรงบาลหรอพี่เบส ไปกินยาเดี๋ยวนี้เลย!”ผมตวาดเสียงดัง ไม่สนแม่งแล้วอยากร้องก็ปล่อยให้ร้องไป
“ไม่กิน!”
“อย่าให้โมโหมากกว่านี้ กินยา!”ผมย้ำอีกครั้งแบบสะกดอารมณ์ตัวเองที่สุด
“ไม่กิน!”แม่งอะไรนักหนาว่ะ สัดเอ้ย!
“พี่เบส!..ไม่เข้าใจที่พูดที่บอกใช่มั้ย ทำไมชอบทำตัวให้เป็นห่วงว่ะ กินยานะ”
ผมระงับอารมณ์ตัวเองอีกครั้ง ทำใจให้เย็นมากถึงมากที่สุด ขืนไปแรงใส่แบบเมื่อกี้ไอ้นุ่มนิ่มไม่ยอมแน่
“………………”เงียบครับ เกิดความเงียบขึ้นมาอีกครั้ง ได้ยินแต่เสียงสะอื้นของไอ้คนปลายสาย กูจะเป็นบ้าแล้วรู้ไหมเนี่ย
“เฮ้ย!..ไม่นอนอีก!”เสียงหนึ่งดังขึ้น ผมหันไปมองเป็นไอ้บาสครับ มันอยู่ห้องข้างๆผมนี่หว่า
“มึงอ่ะ ?”ผมถามกลับ ปลายสายของผมยังเงียบเหมือนเดิม
“นอนไม่หลับว่ะ ยังไม่ถึงเวลา มึงอ่ะ?..คุยกับแฟนไงหน้าเครียดซะ”มันถาม ผมยักคิ้วเป็นคำตอบ
“งั้นกูไม่กวนล่ะ..ปล่อยให้เขาคุยกับแฟนต่อไป คุยดีๆนะมึงอย่าโหดมากสงสารแฟนมึง หน้าเครียดซะ”มันพูดทิ้งท้ายก่อนเดินเข้าห้องไป ผมมองแล้วก็ยิ้ม ร่าเริงชะมัด
“เงียบไม”ผมถามคนในโทรศัพท์อีกครั้ง เหมือนเสียงจะเงียบลงไป
“…………………..”
“เป็นไร อย่าเงียบดิ”ผมพูดอีก แม่งอึดอัดเนี่ยรู้มั้ย ?
“จะนอน”มันพูดขึ้นหลังจากเงียบอยู่นาน เสียงแข็งเชียว
“ไม่ให้นอน”ผมพูดติดตลกหวังจะให้มันหายงอน เพราะผมรู้ว่ามันกำลังงอน ดูไม่ยากครับข้ออ้างเวลางอนของมันคือ จะนอน หรือไม่ก็กลับบ้าน สองอย่าง
“ก็กูจะนอนอ่ะ!”
“ก็ไม่ให้นอนอ่ะ..กินยายัง?”ผมวกกลับมาเรื่องเดิม ก็ยังคาใจอยู่นี่หว่า เรื่องยาถือเป็นเรื่องที่ไม่ควรมองข้ามสำหรับมันเพราะขนาดมีผมยืนเป็นมัจจุราชอยู่ข้างๆมันยังเขวี้ยงยาทิ้งได้เลย
“เสือก!”
“อะไรอ่ะ..เรื่องไรมาด่าเสือก ที่ถามอ่ะเป็นห่วง ถ้าไม่อยากให้ถามก็ไม่ต้องทำเป็นห่วง!!”ผมใส่ไปเต็มๆเลยครับ เอาให้นิ่งแม่งเลย พูดจาไม่คิดตลอด
“ใครขอล่ะ?”ดูคนโง่เถียงกลัมาดิ
“แน่ใจที่พูด!”ผมถามกลับ บรรยากาศที่เหมือนจะดีขึ้น(?)ต้องกลับมาเริ่มกรุ่นๆเหมือนเดิมล่ะ
“……………….”เงียบ คงรู้ว่าผมเริ่มโกรธมันบ้างแล้ว
“ครั้งสุดท้าย ถ้าไม่ตอบก็จะไม่ถามไม่สนใจแล้ว กินยาหรือยัง ?”ผมถาม นิ่งอยู่นานเลยครับกว่าจะได้ยินคำว่ายังออกจากปากมันมา ให้ตายเหอะ! ถ้าจะขยี้หน้าแฟนตัวเองนี้ผิดไหมว่ะ
“ยาอยู่ไหน ?”ผมถามเพราะถ้าอยู่ที่ตู้ยาด้านล่างนุ่มนิ่มจะไม่กล้าเดินลงไปเอาคนเดียว มันกลัวผี
“อยู่บนโต๊ะ”
“โต๊ะไหน..ในห้องหรือเปล่า ?”
“โต๊ะคอม..เฮียเอาขึ้นมาให้แล้ว”มันพูดเสียงอ้อมแอ้ม มีเสียงไอตามหลังมาด้วย
“งั้นก็เดินไปหยิบยามากิน กินด้วยนะ ห้ามขว้างทิ้ง”ผมพูดดักทางไว้ก่อนครับ เงียบอยู่สักพักก่อนได้ยินเสียงเหมือนคนจะอ้วกดังเข้ามา หึหึ
“กินแล้ว!”มันกระแทกเสียงตอบกลับมา ผมยิ้มแล้วส่ายหัว นึกหน้ามันออกเลยนะเนี่ย
“ดีครับ..งั้นไปนอนนะ จะได้หายไวๆ”ผมบอก ใจจริงยังไม่อยากวางหรอก เพราะตั้งแต่พรุ่งนี้เป็นต้นไปตลอดจนถึงวันสุดท้าย มีโอกาสได้เจอโทรศัพท์แค่หลังซ้อมเสร็จเท่านั้น โค้ชแม่งเรียกเก็บล่ะ นอนดึกไม่ได้ด้วย
นี้ขนาดแค่มาฝึกไม่ได้คัดตัวหรือเก็บตัวนะเนี่ย
“ไม่เอา”เบามากครับ แทบจะไม่ได้ยินเลย แต่ผมที่ตั้งใจฟังเลยได้ยินเต็มๆ
“แต่นุ่มนิ่มไม่สบาย ปวดหัวนะ”
“ก็แค่ปวดหัว ยังไม่ได้จะตายซะหน่อย”
เห็นไหมครับแฟนผมปากดีไหม ให้ตายเหอะ ไม่เคยมีเลยจะพูดอ้อนหวานๆเอาแต่ใจตลอดอ่ะ
“ครับๆ ปวดหัวก็ปวดหัว ดีเหมือนกันเพราะพรุ่งนี้ไม่รู้จะได้คุยหรือเปล่า”
“ก็ไม่ต้องคุย!”มันตอบกลับมา
“ก็อยากคุยอ่ะ คิดถึงรู้ป่ะ?”
“ช่วยไม่ได้ มึงอยากไปเอง”
“อยากไปที่ไหน โดนบังคับให้ไปเหอะ ที่รักอย่ามาปรักปรำ”ขอแซวหน่อยครับ นี้ถ้าอยู่ใกล้ๆป่านนี้โดนทุบแขนช้ำหมดแล้ว
“แล้วบ่นเพื่อ?!”
“ไม่ได้บ่นแค่พูดให้ฟัง”
“กวนตีน!”ไอ้นุ่มนิ่มด่า ได้ยินเหมือนมันกำลังตบหมอน สะบัดผ้าห่ม สงสัยจะนอนคุย กินยาเข้าไปแล้วคงไม่นานก็ต้องง่วง ดีไม่ดีจะหลับทั้งที่ไม่รู้เรื่องด้วยซ้ำ
“จริงๆนะ พรุ่งนี้ตอนเช้าต้องออกไปวิ่ง วิ่งเสร็จก็ซ้อมต่อ เวลาว่างก็ไม่มี จะได้คุยก็ตอนกลางคืนนู้น”ผมบอกเสียงเซ็งๆ
“ข้อความ”
“ห๊ะ..?!”ผมถามอีกครั้ง อะไรมาอยู่ดีๆ ก็ข้อความ
“ส่งข้อความมา!”เสียงมันเริ่มเหนื่อยๆยานๆเหมือนคนใกล้จะหลับ
“ถ้าส่งได้นะ..เพราะโทรศัพท์อยู่ที่โค้ช!”
“งั้นก็ช่วยไม่ได้”
“โหยไรว่ะ..ไม่คิดถึงกันมั่งไง..ใจร้ายแม่ง!!”ผมโวยวายเสียงน้อยอกน้อยใจเต็มทีครับ มองไปทางในห้องเห็นไอ้แชมป์นอนตาหวานคุยโทรศัพท์อยู่ คงเป็นเด็กใหม่ที่เพิ่งได้เบอร์มาวันนี้
“อะไร!”
“อะไรล่ะ!!”ผมก็เล่นกลับมั่ง ชอบนักชอบพูด อะไร อะไรล่ะ ใครจะไปรู้เรื่องว่ะ
“หึ…!”มันทำเสียงแบบนี้มา ไอ้นุก็ทำกลับครับ
“จะหลับแล้ว!”มันพูดเสียงยานๆอีกครั้ง หลังจากกวนตีนกันมาอยู่สักพัก ผมเริ่มสงสารมันจริงๆแล้ว
“ครับๆ งั้นฝันดีนะ ดูแลตัวเองด้วย คิดถึงนะ รักนุ่มนิ่มครับ!”
“อืมๆ เหมือนกันครับ”มันตอบแล้วทุกอย่างก็ตกอยู่ในความเงียบ เป็นอันรู้กันว่ามันได้นอนหลับไปแล้ว ผมยิ้มกับโทรศัพท์อีกครั้งก่อนเดินเข้าห้องมา
“ไงมึง?”ไอ้แชมป์ทัก เดินมาแบบมือขอที่ชาร์ตแบตจากผม
“เหี้ยไร..มึงเหอะ ใครอีกเนี่ย!?”ผมแกล้งถามเสียงดังเอาให้คนในโทรศัพท์แม่งได้ยินเลย ไอ้แชมป์ถีบขาคู่ใส่ผมทันที
“สัด..เงียบเลยมึง ดาวโรงเรียนเชียวนะ!”ไอ้แชมป์เอามือปิดโทรศัพท์แล้วหันมาด่า
“แล้วไง..ที่รักอ่ะ นอกใจเขาเหรอ..คืนนี้ไม่ต้องมาสะกิดเลยนะ”ผมเดินไปพูดเสียงกระเส่าที่ใกล้ๆโทรศัพท์
ไอ้แชมป์ มันจิกหัวผมแล้วเขย่าอย่างแรงอ่ะ ได้ยินเสียงคนในโทรศัพท์ถามออกมาแล้ว
“ห่าราก..ไอ้เหี้ยนุ กูจะบอกนุ่มนิ่มมึงว่ามึงมีชู้!”
“ตามสบายครับ..โกหกไปเลย กูไม่มีซะอย่าง!”ผมพูดพร้อมกับยักคิ้วกวนตีนไปให้
“เดี๋ยวกูจะทำให้มีเอง นอนไปเลยสัด!”มันด่าผมอีกครั้งแล้วโยนหมอนที่ติดมือมันไปมาใส่หัวผม เดินออก
ไปคุยที่ตรงผมคุยเมื่อกี้
แล้วกิจกรรมมันก็เป็นแบบที่ผมพูดจริงๆด้วย แบบว่าซ้อมกันหนักมากอ่ะเพราะส่วนมากเด็กที่มาก็เป็นนักกีฬาโรงเรียนหรือไม่ก็พวกนักกีฬาจังหวัดอยู่แล้วด้วย ไอ้ที่ว่าจะคุยกับบ้างนี้ไม่เลยครับ ซ้อมเสร็จกลับห้องหัวถึงหมอนก็หลับเป็นตาย ตื่นมาก็ต้องซ้อมต่อ ยิ่งกว่ามารด.อีก คิดถึงนุ่มนิ่มจะแย่แล้ว โทรศัพท์หรือข้อความก็ไม่ได้ส่งไปหา ไม่รู้ว่าเป็นไงมั้ง หรือไม่เป็นไรเลยเพราะไม่ได้คิดถึงกันอยู่แล้ว
“ไงมึง..นอนอ้าซ่าเชียวนะ”ไอ้บาสเดิมาหยุดที่เหนือหัวผมแล้วโยนน้ำเปล่ามาให้ วันนี้เป็นวันสุดท้ายแล้วพรุ่งนี้จะได้กลับบ้านซะที
“ไม่อ้าก็แปลกดิ..สัดแม่งเหนื่อย!”ผมลุกขึ้นนั่งให้ดี ซดน้ำที่ไอ้บาสเอามาให้เข้าปาก
“หึหึ..ไม่แปลกว่ะ เพราะมึงแม่งเล่นหนักมากอ่ะ”
“ไม่รู้ดิ..ติดแล้วมั้ง..รุ่นพี่โรงเรียนกูแม่งก็ซ้อมหนักแบบนี้แหละ”ผมบอก โบกมือเรียกไอ้แชมป์ที่เดินไปหาของกินมาให้
“ถึงว่า..พวกมึงสองคนถึงเก่งอ่ะ เด็กโรงเรียนกูแม่งกรี๊ดซะ”มันบอก ผมยักไหล่ชิวๆ ไอ้ห่าแชมป์ก็นะกว่าจะมาถึงกูมึงแม่งแวะทุกสถานี รู้จักไปทั่วจริงๆ
“แล้วมึงอ่ะ ไม่กรี๊ดกูมั่งไง ออกจะเท่ห์”ผมพูดแล้วหันไปยักคิ้วให้มันอีกครั้ง มันเอาเท้ามาแตะขาผมแล้วส่ายหัว
“กรี๊ดได้ที่ไหน..มึงมีแฟนแล้ว”
“อะนะ..งั้นถ้ากูไม่มี มึงก็จะกรี๊ดกูอกีคนอะดิ!”ผมแกล้งถามเล่นครับๆ แซวๆหยอกๆไปครับ ไหนๆพรุ่งนี้ก็จะกลับบ้านใครบ้านมันแล้ว เหอะๆ
“คงงั้นมั้ง”
ตอนที่ 70
“เห้ย!..กูล้อเล่น อ้าปากหวอเชียวนะมึง”ไอ้บาสแตะที่ไหล่ผมอย่างแรง หลังจากที่ผมนั่งอึ้งอยู่สักพัก ไม่ได้อึ้งที่มันพูดออกมาแต่แบบว่า ไม่อยากจะเชื่อไง ว่ามันจะเป็นแบบที่ไอ้แชมป์ว่าจริงๆ
“เหอะ.นิดหน่อยว่ะ”ผมบอก ลูบหน้าตัวเองนิดหน่อยไล้ความมึนออกจากหัว
“มีไรป่ะเนี่ย?”ไอ้แชมป์เดินมานั่งลงข้างๆ ผมกับไอ้บาสมองหน้าแล้วสั่นหัว ไม่ให้ไอ้แชมป์รู้เรื่องเป็นดีที่สุด
“เปล่า..มึงเหอะ สัดกว่าจะมาถึงกูนะ แวะซะทั่ว”
“นิดนึงดิวะ..คนหล่อก็งี้แหละ สาวๆรู้จักเยอะ”ไอ้แชมป์พูดแล้วส่งขนมนมเนยที่มันไปหามาได้เอาให้ผมกับ
ไอ้บาส
“มึงอ่ะ..เสน่ห์แรงนะ มีคนขอเบอร์อีกแล้ว”ไอ้แชมป์พูดทั่งที่ขนมยังเต็มปากมัน ผมมองหน้าไอ้แชมป์มันงงๆ ก็นั่งกันอยู่สามคนขอเบอร์ใครไม่ระบุว่ะ
“ไม่ต้องมาทำหน้าโง่..มึงแหละไอ้เหี้ยนุ!”มันบอกแล้วตบหัวผม
“ไรมึงอ่ะ..กูไม่รู้เรื่อง!”ผมปฏิเสธเสียงสูง
“มึงไม่รู้..แต่คนอื่นเขารู้ รู้ไหมคนเขาพูดถึงมึงเยอะมาก เยอะจนกูคิดว่าถ้าไอ้นุ่มนิ่มมึงรู้มันจะเป็นยังไง”ไอ้แชมป์พูดหน้าเจ้าเล่ห์ ผมซัดโบกไปอีกที
“สัด!..พอๆเลยมึง พรุ่งนี้ก็กลับแล้ว ไม่ต้องเลย ที่รักกูรออยู่!”ผมพูด แต่ไม่รู้จะจริงแบบที่ปากผมพูดหรือเปล่า ไม่รู้ว่านุ่มนิ่มมันรอเจอผม เหมือนที่ผมอยากเจอมันทุกๆวันบ้างหรือเปล่า
“ห่า!..แค่นี้ทำหน้าหมาหงอย..เอานี้ของมึง!”ไอ้แชมป์พูดและโยนสิ่งที่ผมต้องการมาตลอดมาในมือ ผมรีบกดดูเบอร์ทันที หวังให้มีสักสายก็โอเคแล้ว แต่ไม่มีเลยครับ ไม่มีแม้สักสาย ข้อความก็ไม่มี หึ..คงไม่คิดถึงกันเลยซินะ มีแต่เบอร์ของโรลลี่กับไอ้จ๊ะที่โทรมาและก็ของเฮีย โทรมาไมว่ะ อ่อๆมีข้อความของไอ้โรลลี่ด้วย
[ไอ้เหี้ยนุ!!..โทรกลับมาด่วน ตายห่าที่ไหนว่ะ!]
เป็นของที่ไอ้โรลลี่ส่งมา เหี้ยนี่ปากหมาไม่เปลี่ยนแปลงจริงๆให้ตายเหอะ กูซ้อมหนักทุกวันมีแรงลุกขึ้นมาวิ่งทุกๆเช้าก็เท่าไรแล้ว
[ไอ้เหี้ย!..ไม่มีสัญยาน โทรศัพท์มึงเสียหรือไง ถึงไม่โทรกลับมาเนี่ย..เมียมึงเข้าโรงบาลรู้เรื่องมั่งสาด!!]
อันนี้ของไอ้จ๊ะครับ ผมอ่านข้อความจบแล้วกดโทรออกแทบไม่ทันครับ เสือกไม่มีคนรับสายอีก ข้อความนี้ถูกส่งมาเมื่อสี่วันที่แล้ว ตายๆงานนี้ไอ้นุตายแน่
“สัดเอ้ย!..ไม่รับโทรศัพท์ว่ะแม่ง!”ผมสบถออกมาด้วยความหงุดหงิดเป็นอย่างมาก
“เหี้ยไรมึง..เมียมีชู้หรือไง”ไม่ต้องถามว่าใคร เปตรๆแบบนี้มีคนเดียว
“เมียมึงดิสัด!”
“อ้าว!..แล้วตกลงมึงเป็นเหี้ยไร โวยวายเสียงดัง”ไอ้แชมป์ถามแล้วหยิบโทรศัพท์ในมือผมไปกดอ่านข้อความ
“ตั้งแต่วันจันทร์นี่หว่า”ไอ้แชมป์พูด
“ก็เออดิ..สี่วันมาแล้ว ถึงว่ามึง เฮียโทรเข้าเบอร์กู!”ผมพูดอีก อยากจะกระชากหนังหัวตัวเองจริงๆ
“หึหึ..ของกูก็มี ว่าจะโทรกลับเหมือนกัน ไอ้เหี้ยโรลกับไอ้ห่าจ๊ะแม่งส่งมาด่าซะ”
“เออๆ มึงโทรหาไอ้จ๊ะ เดี๋ยวกูโทรหาไอ้โรลลี่เอง”ผมบอกแล้วหยิบโทรศัพท์มาโทรออกหาไอ้โรลลี่อีกครั้ง
รออยู่สามตื้ดได้ครับ กว่าจะรับ
“เพิ่งโทรมานะสัด!”คำแรกที่ไอ้โรลลี่ทัก
“เออ!..นุ่มนิ่มอ่ะ?!”ผมรีบถามทันที ไม่มีอารมณ์ต่อล้อต่อเถียงแล้ว
“เพิ่งนอนไปเอง”มันตอบเสียงเหนื่อยๆ
“มันเป็นไงบ้างว่ะ มึงบอกมาให้หมดดิ กูขี้เกียจถาม!”ผมเร่งและสั่งมันทันที ผมเดินออกมาคุยในที่ไกลคน
“ก็เป็นไข้หวัดใหญ่..นอนโรงบาลมาสี่วันล่ะ วันนี้อีกก็ห้าวัน แม่งโคตรอ่ะ กูว่ากูแม่งนิสัยเสียแล้วนะ เจอนุ่มนิ่มมึงเข้าไปกูถอยเลย!”ไอ้โรลลี่บอก ปากยิ้มนะ แต่ข้างไม่ได้หัวเราะเลยสักนิด ถ้าจะขอกลับก่อนคนจะหาว่า
ผมเวอร์ไหมเนี่ย
“จริงดิ..มันร้องหรือเปล่า?”
“หึหึ..ไม่รู้ว่ะ แต่ดูจากสภาพแล้วไม่น่าพลาด เหมือนมันจะมองหามึงด้วย และพอไอ้มี่บอกมึงไปเข้าค่าย พี่เบสแม่งนอนหันหลังหนีเลย”ไอ้โรลลี่บอก ไม่รู้ว่าจะดีใจหรือเสียใจ อย่างน้อยเหมือนมันก็ยังต้องการผมอยู่ แต่ตอนนี้มันไม่สบายและยังไม่ยอมกินยาอีก
“เฮียว่าไงมั่ง ?”ผมถามอีก เพราะพวกเฮียทั่งหลายแม่งหวงไอ้นุ่มนิ่มยิ่งกว่าอะไรดี
“หึหึ..ไอ้มี่ไม่เท่าไรมั่ง ก็ประสามันด่ามึงนิดหน่อย ก็เล่นไม่โทรหาเพื่อนมันเลย เป็นใครใครก็น้อยใจดิว่ะ ยิ่งไม่สบายแบบนี้อีก”
“ห่าโรล!..กูเพิ่งได้เจอโทรศัพท์กูเมื่อกี้เอง..ครูแม่งเล่นเหมือนพวกกูจะไปทีมชาติ ตื่นตีสี่ตีห้าทุกวัน หัวถึงหมอนแม่งก็หลับล่ะ!”ผมบอก
“ก็นั้นแหละ..ข้อความสักนิดก็ได้!”
“ไม่รู้ดิ..ไม่ทันแล้วนี่หว่า นี้ก็เพิ่งเสร็จแล้ว พรุ่งนี้จะได้กลับล่ะ ว่าจะไปหาซะหน่อยเสือกไม่สบายซะได้!”
ผมบ่นเซ็งๆ
“เออๆถ้ายังไงเดี๋วยวกูดูให้ ท่าทางมันคงโกรธมึงไม่น้อยเลยแหละ เพราะกูแอบเห็นมันมองโทรศัพท์ตัวเองบ่อยๆ”
“เรื่องจริง ?!”
“ก็เออดิ..กูอยากจะแซวแม่งตายห่า แต่โดนไอ้มี่ดักไว้”มันพูด
“สัด!..ที่รักกูไม่สบาย มึงไม่ต้องแกล้งมันเลย แต่แม่ง..ไมมันไม่ส่งข้อความหากูบ้างว่ะ สักนิดก็ไม่มี!”ผมบอกบ้าง อย่างน้อยก็ส่งมาสักนิด ถึงไม่ได้ตอบกลับแต่มันก็ทำให้เรายิ้มได้นี่หว่า ถ้าเปิดมาแล้วเจอข้อความมันบ้าง
“ทำงอนนะสัด!..เออเอาหน่าเดี๋ยวพรุ่งนี้ก็ได้เจอแล้ว”มันพูดเหมือนจะปลอบก็ไม่เชิง
“แต่อยากเจอตอนนี้นี่หว่า”
“ห่า!..คิดมั่ง มึงอยู่ไหนแล้วโรงบาลไอ้นุ่มนิ่มอยู่ไหน อย่าเวอร์ไอ้นุ คืนนี้มึงก็โทรหามันดิ”โรลลี่บอกเหมือน
จะได้ยินเสียงของเฮียถามว่าคุยกับใคร ขี้หวงเว้ย!
“กูกลัวมันไม่รับอ่ะดิ!”
“หึหึ..อันนี้ก็แล้วแต่ระดับความงี่เง่าในตัวเอง โอ๊ย!เหี้ย!”โรลลี่ร้องเสียงหลงพร้อมกับด่าต่อทันที กูเสียดายหน้าตามึงจริงๆ
“น้อยๆหน่อยปากอ่ะ”เสียงเฮียครับ ผมจำได้
“มึงอยู่ไหนเนี่ย ?!”ผมถาม รู้สึกเสียงดังมากอ่ะ ไม่น่าจะอยู่โรงเรียน
“อยู่โรงบาล..กำลังจะไปหาเมียมึงเนี่ย..โอ้ยเหี้ยไรเนี่ย หลายรอบแล้วนะ!”เอาอีกแล้ว โรลลี่แม่งเอาอีกแล้ว ทำไมเพื่อนผมขี้โมโห ขี้หงุดหงิดขนาดนี้วะ เฮียก็แม่งชอบแกล้งซะจริง
“โรลลี่เสียงดัง ไม่อายคนมั่ง”เสียงเฮียด่ามัน ผมนึกขำขึ้นมาทันที หน้าต้องเหวอๆ เอ๋อๆแน่เลย นานๆได้ยินเฮียแซวมันเจ็บๆแบบนี้ เพราะแม่งตามใจซะ
“เหี้ยมี่..สันดาร ไปไกลเลย!”เสียงไอ้โรลลี่ด่ากลับ
“ฮัลโหล!”
“เออว่า..? ทะเลาะกับเฮียเสร็จแล้วหรอมึง ?”ผมแกล้งถาม พร้อมกับหันไปพยักหน้ากับไอ้แชมป์เพราะอาจาย์แม่งปล่อยให้ไปอาบน้ำ ทำธระส่วนตัว ฟรีไทม์แล้ว
“ห่ามี่แม่ง นับวันยิ่งกวนตีน”มันบ่น
“เออ..แล้วตกลงมึงอยู่ไหนเนี่ย จะไปหานุ่มนิ่มกูหรือเปล่า?”ผมถาม เดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าไอ้บาส พยักหน้าให้มันลุกขึ้นเดินกลับห้องพร้อมกัน ปกติล่ะซ้อมเสร็จก็มานั่งกันตรงนี้แล้วก็กลับห้องพร้อมกัน แต่ไม่มีอะไรเกินเลยไอ้นุคอนเฟริม ฮ่าๆ
“ไปดิ..มาทุกวันแหละครับ.ตอนนี้กูกำลังจะเดินเข้าลิฟท์ไปหานุ่มนิ่มมึงล่ะ ถ้าไงนุ่มนิ่มมึงตื่นเดียวกู
โทรหาใหม่”
“เออๆ งั้นแค่นี้กูไปอาบน้ำเหมือนกัน หวัดดี”แล้วผมก็กดตัดสายไป หันมามองหน้าไอ้ที่คนเดินข้างๆที่มันเดินเงียบมาตลอดทาง
“เป็นไรว่ะ เห็นเงียบ”ผมถาม
“มึงให้กูคุยกับลมหรือไง ก็มึงคุยโทรศัพท์ แฟนไม่สบายหรือไง หัวเสียเชียว”มันถาม ผมพยักหน้าหน่อยๆ
“คงรักเข้ามากซินะ”มันถามอีก ผมหันไปมองหน้ามันแบบวิเคราะห์นิดๆ พยายามไม่คิดให้เกินเลยมากไป
“ก็นะ..มันเป็นคนแรกที่ทำให้กูประสาทกินแทบทุกวัน แต่แปลกที่กูไม่คิดเลยเคยเบื่อมันเลยสักนิด กลับยิ่งรักมันมากขึ้นด้วยซ้ำ”ผมพูด
“โชคดีจัง”มันพูดเบาๆ แต่ตรงทางเดินที่ไม่มีคนเดินผ่านแม้แต่คนเดียวมันทำให้ผมได้ชัดเจน
“ไม่รู้ดิ..มึงรู้ไหม เมื่อก่อนกูไม่เคยคิดที่จะใช้คำว่ารักกับใครเลยนะ เพราะกูรู้ว่าทุกคนที่เข้ามาหากู เขาเข้ามาเพราะอะไร ถ้าไม่ใช่เซ็กส์ก็เงิน กูไม่ได้ดูถูกนะเว้ย แต่คนพวกนั้นเป็นแบบที่กูพูดจริงๆ แต่ส่วนกับคนนี้ไม่เลยสักนิดที่กูจะลังเลพูดคำว่ารัก..ถ้าเป็นเมื่อก่อนคบกันไม่ถึงวันกูก็สามารถพาขึ้นเตียงได้แล้ว แต่คนนี้ไม่ใช่อาจมีบ้างตามประชาผู้ชายนิดๆหน่อยๆ แต่กูไม่เคยบังคับถ้ามันไม่เต็มใจจริงๆ”
“เขาคงน่ารักมากเลยซิ..ถึงทำเอามึงคลั่งได้ขนาดนี้”
“หึหึ..คงงั้นมั่ง ถ้าเปลี่ยนจากมันเป็นคนอื่นแล้วมาทำนิสัยแบบนั่นกูถีบไปนานแล้ว”ผมพูดขำๆ
“อะนะ..รักกันนานๆล่ะกัน”มันบอกแล้วยิ้มนิดๆ
“กูก็หวังให้มันเป็นแบบนั่น”
“โชคดีล่ะกัน พรุ่งนี้จะได้กลับไปเจอกันแล้วนี้”ผมยิ้มแล้วพยักหน้าให้มันอีกครั้ง ไอ้บาสยิ้มตอบแล้วเดินเข้า
มากอดผมโดยที่ผมไม่ทันตั้งตัว ทำเอาผมอึ้ง
“กูชอบมึงนะ..ไม่รู้ดิว่าทำไมถึงชอบ..แต่ชอบไปแล้ว แต่มึงไม่ต้องห่วงกูไม่ใช่คนที่ชอบแย่งของของคนอื่น
แค่อยากบอกให้รู้ไว้ ถ้าไม่บอกมึงไปกูคงต้องอึดอัดมากแน่!”มันพูดแล้วผละออกจากผม ผมยื่นนิ่งครับไม่รู้
จะพูดว่าไรดี มันทำท่าเหมือนะจะเดินเข้าห้องแต่ก่อนเข้ามันในสิ่งที่ผมอึ้งอีกรอบ
“แก้มมึงหอมดีนะ”อึ้งตาโตอีกครั้ง เต็มๆเลยครับ เป็นจังหวะที่ไอ้แชมป์เปิดประตูออกมาพอดี ผมถึงกับตบหน้าผากตัวเองเลย
“วู้ว..เพื่อนกู!”ไอ้แชมป์เดินมาลากผมเข้าห้องทันที
“มึงเงียบเลยนะ..ห้ามให้เรื่องนี้แพร่งพรายเป็นอันขาด ไม่งั้นมึงกับกูจบกัน”ผมพูดขู่ไอ้แชมป์หน้านิ่งก่อนเดินไปหยิบผ้าหนูแล้วเข้าห้องน้ำอาบน้ำทันที
งานเลี้ยงส่งตอนกลางคืนผมไม่ได้ออกมาร่วม เพราะไม่มีอารมณ์นิดหน่อยด้วย คืนนั้นทั่งคืนผมกดโทรหา
ไอ้นุ่มนิ่มแต่มันไม่ยอมรับ จนครั้งสุดท้ายมันให้พี่เสือรับ ผมเลยไม่กล้าโทรไปอีก พี่คนนี้น่ากลัวจริงๆครับ
กว่าจะหลับได้แม่งตั้งนานเลยต้องเดินออกมารับลมด้านนอก เจอกับไอ้บาสที่ไม่เข้างานเหมือนกันเลยได้คุย
กันนิดหน่อยก่อนเข้านอนห้องใครห้องมัน
“มึง..นุ่มนิ่มอยู่ห้องไหน ?!”ผมรีบโทรหาไอ้โรลลี่แล้วถามเบอร์ห้องไอ้นุ่มนิ่มอยู่ทันที รถจอดปุ๊บวิ่งลงทันทีกระเป๋าสั่งไอ้แชมป์ให้เอาลงให้แล้ว ผมรีบกวักแท็กซี่แล้วบึ่งมาที่โรงบาลทันที ตอนนี้ไม่มีคนอยู่ในห้องมันพอดีเลย จะทำอะไรก็ได้สะดวก ฮ่าๆ
ผมเดินมาหยุดอยู่ที่หน้าห้องไอ้นุ่มนิ่ม ซูดหายใจเข้าลึกๆอีกครั้งก่อนค่อยๆเปิดประตูเข้าไปกลัวคนในห้องตื่น ผมเดินมาหยุดอยู่ตรงข้างเตียง มองดูที่รักผมนอนหน้าซีด ตาแดงกล่ำ สะดุ้งนิดๆเวลานอน แต่ปากนิ่มๆยังดึงดูดใจผมอยู่เสมอ ว่าจะไม่แล้วแต่ก็อดไม่ได้เลยต้องก้มลงไปชิมให้หายคิดถึงหน่อย ว่าจะแค่จูบย้ำเบาๆให้พอหายคิดถึงแต่เหมือนจะไม่พอ เพราะยิ่งจูบผมยิ่งต้องการมากขึ้น จนเผลอสอดลิ้นเข้าไปจนได้
“อื้อ…”เสียงไอ้นุ่มนิ่มร้องครางเบาๆเหมือนหงุดหงิด พยายามจะผลักผมออก แต่ผมไม่ปล่อยครับ คิดถึง คิดถึงจริงๆ ขออีกหน่อย
“อื้อ…”มันยิ่งผลักและทุบผมแรงขึ้นเรื่อยๆ โดยที่ยังไม่ยอมลืมตาขึ้นมา
“คิดถึงจัง”ผมพูดเบาๆที่ข้างแก้มแล้วกดปากลงไปหอมแก้มฟอดใหญ่ ไม่รู้ว่าทำแรงไปหรือเพราะมันรำคาญเลยทำให้ไอ้คนบนเตียงมันลืมตาตื่นขึ้นมา จ้องหน้าผมตาโตเหมือนตกใจก่อนที่น้ำใสๆจะไหล่ออกมาจากเบ้าตาเหมือนกับเขื่อนแตก
“เป็นอะไรครับ..นุ่มนิ่มร้องไห้ทำไม โกรธหรอที่นุทำแบบนี้ หรือเจ็บตรงไหน?”ผมถามพลางลูบหัวมันไปพลาง ไอ้นุ่มนิ่มไม่ตอบ ร้องไห้อย่างเดียว มีเสียงออกมาด้วย มันจิกที่ไหล่ผมทั้งสองข้างจนรู้สึกเจ็บ
“อย่าร้องแบบนี้ซิที่รัก..นุใจไม่ดีเลยรู้ไหม เจ็บตรงไหนบอกนะ”ผมสอดมือเข้าที่หลังมันแล้วรวบตัวมันเข้ามากอดให้แน่น
“ฮึก ฮือๆ ฮือๆ”มันก็ยิ่งร้องครับ ไม่พูดอะไรทั่งสิ้นร้องอย่างเดียว ผมเลยต้องนั่งปลอบมันอยู่นานเลยกว่าจะเงียบลงแต่ก็ยังมีเสียงสะอื้นออกมาเป็นบางช่วง
“เงียบนะครับ..ร้องไห้แบบนี้เดี๋ยวไม่หายไข้นะ”ผมพูดแล้วอุ้มมันขึ้นนั่งตักโดยที่ผมนั่งห้อยขาลงข้างเตียง
ตัวมันซูบลงนิดหน่อย แต่ยังนิ่มเหมือนเดิม ผมจับหัวมันให้ซบลงที่บ่าผมพร้อมกับลูบท้ายทอยมันแบบปลอบโยน
“ไปไหนมา อึก”มันถามเสียงสะอื้น
“ก็ไปเข้าค่ายไงครับ นุ่มนิ่มจำไม่ได้หรอ ฮืม?”ผมถามแล้วกดจมูกลงบนแก้มที่มีแต่คราบน้ำตาของมัน แต่มันสั่นหัวบี้หน้าลงกับไหล่ผมไปมา
“ใคร?”มันถามอีก
“ใคร?..นุ่มนิ่มหมายถึงใคร?”
“ก็คนนั้น..คนที่มึงคุยตอนที่กำลังคุยกับกู อึก มึงหันไปคุยกับคนอื่นทั่งที่กำลังคุยกับกูอยู่ อึก ฮึก”มันพูดเสียงสะอื้นพร้อมกับสะอึกไปด้วย ผมบางอ้อขึ้นมาทันที ต้องวันนั้นแน่นอน ทำไมคิดเยอะขนาดนี้นะ
“เพื่อนครับ..ไม่มีอะไรนะ..นุ่มนิ่มไม่ร้อง ไม่คิดมากนะครับ”ผมพูด ก้มจูบย้ำลงที่หน้าผากอีกครั้ง
“คิดถึงนะ..นุคิดถึงนุ่มนิ่มมากเลย พอรู้ว่าไม่สบายก็ยิ่งเป็นห่วง..ทำไมไม่ดูแลตัวเองเลยหละฮืม?”ผมไม่ได้ต้องการคำตอบแค่อยากพูดให้ฟัง อยากให้นุ่มนิ่มมันรู้ว่าผมคิดถึงมันจริงๆ ไม่เคยลืมแม้แต่วินาทีเดียว แต่ไม่รู้ว่าเพราะพิษไข้หรืออะไรถึงทำให้มันร้องไห้ออกมาอีกครั้ง
“ไม่เอาไม่ร้องนะ..ไม่ว่าแล้ว..เงียบดีกว่านะครับ..คิดถึงจังขอหอมให้หายคิดถึงหน่อยนะ”ผมพูดแล้วค่อยๆผลักให้นอนลงกับเตียง จูบเบาๆที่หน้าผาก ไล้ลงมาที่จมูก เลื่อนไปที่แก้มทั้งสองข้าง ก่อนมาหยุดที่ริมฝีปาก
“รักนะครับ คนดี”ผมพูดก่อนที่ก้มลงจูบมันอีกครั้ง ผมจับมือนุ่มนิ่มมากอดคอผมไว้ แล้วค่อยๆสอดลิ้นเข้าไปกวาดไปทั่วโพร่งปากร้อนๆนิ่มๆ เราจูบกันนานครับ นานจนไม่รู้ว่าผ่านไปนานขนาดไหน รู้แต่ว่าคิดถึงอยากชดเชยให้หายคิดถึง
“ดื้อนะรู้มั้ย ?..ทำไมไม่ยอมกินยา ฮืม?”ผมถามขึ้นเบาๆ ผมเอาหน้าผากมาชนกันใช้ปลายจมูกสีกันไปมา
ส่วนปากก็ยังชิดไม่ยอมห่าง ก็ผมคิดถึงของผมอ่ะ ไอ้นุ่มนิ่มส่ายหัวทำหน้างอ
“ไม่เอานะ..กินยานะจะได้หายไวๆ นุคิดถึงนุ่มนิ่มจะแย่ มาเป็นไข้แบบนี้นุก็อดดิ”ผมอ้อนตาใส
“อะไร”มันเถียงหน้าแดง อดไม่ได้ที่ก้มกัดริมฝีปากนั้นอีกครั้ง
“อย่ามาทำลืมเลย..ครั้งที่แล้วก็หลับก่อนซะได้”
“ก็มึงหื่น..อื้ม!”ไม่ไหวแล้วครับ ไม่ทนแล้วเลยจัดการปิดปากมันอีกครั้ง คราวนี้ผมถอดรองเท้าแล้วขึ้นคร่อมตัวมันไว้ก่อนผลิกตัวให้นุ่มนิ่มมานอนทับบนตัวผม เราเหมือนจะเล่นจูบกันมากกว่า ถ้าผมหนีหรือปิดปากมันก็จะตามมาเปิดปากและสอดลิ้นเข้ามาแทน ส่วนผมถ้ามันหนีผมก็เล่นส่วนอ่อนไหวของมันทันที ชุดโรงบาลที่มันใส่ตอนนี้ถูกผมแกะออกเปิดให้เห็นยอดอกสีสวยที่ตัดกับผิวขาวๆที่ตอนนี้กลายเป็นสีอมชมพูไปหมดทุกส่วน ผมเลยไม่ลืมที่จะทำรอยไว้
“โอ้ว!”เสียงดังขึ้นจากด้านหลัง ไอ้นุ่มนิ่มผลักผมออกทัน เป็นพวกเพื่อนๆนี่แหละมากันครบเซ็ตเลย
“ไงมึง..เล่นเสียวในโรงบาลเลยหรืองไง”พี่โค้กแซว ตามมาด้วยเสียงโห่อย่างมากมาย ไม่ได้เกรงใจสถานที่กันบ้าง แต่ผมไม่สนใจหันมาผูกเชือกเสื้อไอ้นุ่มนิ่มให้เหมือนเดิม แล้วโดดลงมายืนข้างเตียง ไม่ได้ครับเพื่อนมันอยู่ต้องเกรงใจกันหน่อย
“ไงมึง..เล่นจนเพื่อนกูเข้าโรงบาลเลยนะ”เฮียเดินมากอดคอผมแล้วถาม ผมส่งยิ้มแหยะๆไปให้เลยโดนมาสองทีครับ จากเฮียหนึ่งพี่เสืออีกหนึ่ง สุดๆ พวกเฮียมานั่งเล่นกันที่โรงบาลจนเกือบสามทุ่มกว่าจะกลับ ส่วนไอ้นุ่มนิ่มจะหัวหมอไม่ยอมกินยา เมินซะเถอะไอ้นุอยู่ด้วย โดนจับกรอกปากครับ น้ำหูน้ำตาไหล ผมทำแบบนี้ประจำเวลาไอ้เนยไม่ยอมกินยา
“ฝันดีนะครับ..นุจะนอนตรงนี้แหละไม่ไปไหนหรอก ไม่ต้องร้อง!”ผมบอกแล้วก้มลงหอมแก้มมันอีกครั้ง แล้วเดินมานอนลงที่โซฟา หันหน้าเข้าหาเตียงจ้องหน้าไอ้นุ่มนิ่มที่มองหน้าผมตาใส
“เฮ้ย!..จะไปไหน?”ผมรีบถามเมื่อเห็นว่ามันลงจากเตียงแล้วเดินมาหยุดตรงหน้าผม
“นอนด้วย”มันก้มหน้าพูดเสียงค่อยแต่ผมได้ยินถึงกับยิ้ม ฉุดตัวมันลงมานอนกอดทันทีคิดดูละกันโซฟาโรงบาลมันจะใหญ่ขนาดไหนเชียวถึงจะเป็นห้องพิเศษของโรงบาลเอกชนชื่อดังก็เหอะกอดกันกันแนบชิดตื่นมาตอนเช้าสายตาเกือบสิบคู่จ้องมาที่พวกผมสองคนเลยโดนแซวไปตามๆกัน

eakarachc · โพสต์ 2013-9-21 08:54:38

ขอบคุณครับ

kamaji · โพสต์ 2013-9-21 22:41:31

ขอบคุนคราบ

kantapat2 · โพสต์ 2013-10-13 17:46:09

ขอบคุณครับ

kiwwy · โพสต์ 2013-10-21 10:07:35

ขอบคุณมากๆค่ะ อิอิ {:sm-52:}

GBOMK · โพสต์ 2013-10-23 23:19:42

ขอบคุนคับผม {:4_103:}

tarsii · โพสต์ 2013-11-20 05:45:36

ขอบคุณมากนะ

kiloay · โพสต์ 2014-2-23 22:18:32

ขอบคุนคราฟ ผม

dfredf120 · โพสต์ 2014-5-4 16:01:52

ขอบคุณครับ

ShangHai · โพสต์ 2015-1-28 22:46:15

ขอบคุณครับ

minone · โพสต์ 2015-1-29 09:55:05

ขอบคุนนะคับ

pt200 · โพสต์ 2015-9-25 19:01:34

ขอบคุณ ครับ

4_NAY · โพสต์ 2016-4-24 08:28:50

ได้ยานุหายไข้เลยมั้ง

Soyu · โพสต์ 2017-8-30 13:36:33

ขอบคุณนะครับ

บัญชี		จำการเข้าสู่ระบบไว้	ลืมรหัสผ่าน
รหัสผ่าน			สมัครเข้าเรียน

รักไม่รักไม่รู้...แต่ห้ามเจ้าชู้ให้ตูเห็น { 69 - 70 }

สมาชิกจีโฟกาย 100%

สมาชิกระดับเพชรคู่

สมาชิกระดับตรีเพชร

สมาชิกระดับเพชรบริหาร

สมาชิกระดับมงกุฎ

สมาชิกระดับทับทิม

สมาชิกระดับแพลตตินั่ม

สมาชิกระดับไพลิน

สมาชิกระดับมรกต

สมาชิกระดับเพชร