ควยเล็กเอาไว้ใช้ ควยใหญ่เอาไว้โชว์ ตอนที่ 35 - 36

tanya · โพสต์ 2013-11-26 17:41:14

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
แต่มือที่ผมเกาะกุมไว้นั้นยังอยู่ข้างๆ ตัวเหมือนมันจะไม่จากไปไหนอยากเห็นเจ้าของมือนั้นจังแต่ไม่มีเรี่ยวแรงแม้แค่พลิกตัวไปมองความชื้นสัมผัสใบหูและแก้มผมอีกครั้ง เสียงนุ่มๆ คุ้นหูดังข้างหูก่อนที่ผมจะเคลิ้มหลับไป
"ต้นไม่สงสัยบ้างเหรอ ว่าต้นเป็นลูกคนสุดท้องแล้วทำไมถึงชื่อต้นเหมือนเป็นลูกคนแรก"
ตอนที่ 35
สิ้นเสียงนั้น ผมก็หลับไปโดยไม่รู้ตัวแต่ประโยคนั้นยังดังก้องในหัว
"ทำไมชื่อต้น คนสุดท้องไม่ใช่เหรอ" คำถามนี้ผมได้ยินมาบ่อยตอนเด็กจนผมก็ลืมไปแล้วว่าคำถามที่เคยหลอกหลอนผมนี้มันหายไปตอนไหน จำได้แต่ว่าเคยเอาคำถามนี้ไปถามพ่อ พ่อมองผมอย่างเอ็นดูก่อนจะตอบทุกครั้ง "ต้นน่ะ พ่อตั้งใจให้ชื่อต้นไผ่ จะได้สูงๆไง" ผมมักยิ้มกับคำตอบนี้เสมอทั้งที่รู้อยู่แก่ใจว่ามันไม่ใช่
ในความฝัน ภาพเมื่อสิบห้าปีที่แล้วผ่านเข้ามา ผมอยู่ที่ไหนซักที่ กำลังวิ่งเล่นอยู่คนเดียวในสวนเล็กๆหลังบ้าน บ้านที่ไม่ใช่บ้านหลังนี้ ผมมักมาวิ่งเล่นคนเดียวที่สวนนี้เสมอ ไอ้ต้นในวัยเด็กสี่ห้าขวบมันจะประสาอะไร
เห็นอะไรก็ดูสวยงามไปหมด เห็นคางคกมันยังจะจับเล่นเลย
ผมกำลังนั่งเล่นอยู่ ก็มีเด็กผู้ชายสองคนมาที่บ้านพร้อมกับแม่ของเขา เด็กคนนึงอายุมากกว่าผมพอสมควร อีกคนน่าจะไล่เลี่ยกัน ผู้ใหญ่ปล่อยให้พวกเราเล่นกันหลังบ้าน ผมมีเพื่อนแล้ว พี่คนที่โตหน่อยกำลังซนมันพาพวกเราไล่จับแมลงปอที่กำลังบินมาเกาะใบไม้ในสวน ผมกำลังจะจับได้อยู่แล้วก็มีไม้ยาวๆ ฟาดเข้าที่ตัวแมลงปอ
เต็มแรง ตัวมันขาดกลางตายคาที่ ผมเห็นภาพตรงหน้าแล้วร้องไห้จ้าเลย
แม่ได้ยินเสียงผมวิ่งออกมาดู พี่คนที่โตกว่านั้นก็ตกใจไม่แพ้กัน แม่ของมันก็ออกมาดูด้วย "แม่ ไอ้ต้ามันฆ่าแมลงปอ" ไม่ทันไรเสียงไอ้มือโหดนั่นก็ร้องไห้แงเลย
"ต้าจะช่วยต้นจับแมลงปอ แต่มัน แง" พวกผู้ใหญ่หัวเราะพวกเรากันใหญ่ แค่แมลงปอตัวเดียวยังร้องไห้กันเป็นวรรคเป็นเวร
ภาพในฝันเปลี่ยนไปอีกครั้ง ผมนั่งรถตู้ไปกับเด็กสองคนนั้น ไปเที่ยวที่ไหนสักที่ ข้างนอกฝนตกน่ากลัว ผมกับไอ้ต้ากอดกันตัวกลมเพราะกลัวฟ้าผ่า ไอ้เด็กตัวโตนั่นหลับไปแล้วเพราะเมื่อกลางวันมันเล่นซนไม่ได้หยุด ข้างหน้าผมมีผู้ใหญ่สี่คนนั่งคุยกันไปตลอดทาง ฝนตกหนักมาก แม่หันมาดูผมพอเห็นไอ้ต้ากอดอยู่ก็หัวเราะ "กลัวเหรอลูก ต้าแม่ฝากดูน้องด้วยนะ" แม่จะรู้ไหมนะว่าสิ่งที่แม่พูดเป็นเหมือนสั่งเสีย ไม่ทันขาดคำของแม่หน้ารถก็มีไฟสว่างจ้าสาดเข้ามา เสียงเหล็กกระทบกันดังลั่น แล้วทุกอย่างก็ดับไป
ผมสะดุ้งตื่นทุกครั้งที่ฝันแบบนี้ นานเท่าไหร่แล้วนะที่ผมไม่เคยฝันแบบนี้อีก เกือบสิบปีได้แล้วมั้ง แต่ฝันร้ายมันกลับมาหลอกหลอนทุกครั้งที่ผมอ่อนแอ ผมเอามือลูบหน้าไม่รู้ตัว ไอ้ต้น มึงร้องไห้ทำไมวะ อายุสิบเก้าแล้วนะไอ้เวร แค่ฝันมึงยังร้องไห้เลย ผมยิ้มขำตัวเองนี่กูนอนหลับนานไปแค่ไหนวะเนี่ย จะขยับตัวนอนหงายก็รู้สึกเหมือนมีอะไรอุ่นๆพาดตัวอยู่ ผมก้มลงมอง แขนใครสักคนกำลังกอดผมอยู่ ผมรีบหันไปดู อ้าว ไอ้ต้านี่หว่า
นี่มันหายหื่นแล้วใช่ไหมวะเนี่ย มานอนกอดกูอย่างนี้เสียวนะเว้ย ผมค่อยๆดึงแขนที่กอดผมไว้ออกห่างตัว ถึงแม้ในฝันมึกจะกอดกูไว้ แต่ในชีวิตจริงไม่ต้องก็ได้นะ เดี๋ยวมึงหื่นขึ้นมากูเดือดร้อน
ผมนอนมองดูเพดานห้องที่นอน บ้านหลังนี้ไม่ใช่บ้านเดียวกับที่ผมเห็นในความฝัน จำได้ว่าตั้งแต่มาอยู่บ้านนี้ ผมกลายเป็นคนมีพี่ชายสองคน มีพ่อที่หน้าตาไม่เหมือนเดิม พ่อแม่ในฝันหายไปไหนไม่รู้ แม่ของไอ้โตไอ้ต้า
ก็หายไป ผมไม่เคยจำได้ว่ามีญาติที่ไหนอีก พ่อไม่เคยพูดถึงเรื่องตอนเด็กๆ ของผมเลย ได้แต่บอกว่าผมฝันร้าย ผมเคยถามไอ้โตกับไอ้ต้าอีกหลายครั้งแต่มันก็ยืนยันเหมือนพ่อผม จนผมอดคิดไม่ได้ว่ากูฝันไปเองจริงๆ
แต่ทำไมกูต้องฝันเรื่องเดิมๆ ซ้ำๆ อยู่เสมอ
ผมหันไปมองไอ้ต้าที่หลับสนิทกอดผมอยู่ ผมไม่เคยรู้สึกว่ามันเป็นคนอื่นมาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว มันก็คือพี่ชายคนกลางของผม ผมกับไอ้ต้าสนิทกันมากเพราะโตมาพร้อมๆกัน มันจะเป็นใครไปได้อีกล่ะ นี่มันพี่ชายกูนะเว้ย แต่พอนึกถึงที่มันหื่นเมื่อค่ำแล้วกูก็อดคิดไม่ได้ แม่งคิดอะไรกับกูวะเนี่ย
ผมค่อยๆ ลุกจากเตียงช้าๆ กลัวไอ้ต้ามันตื่น ปวดฉี่อยากไปห้องน้ำ เลยเดินไป ร่างกายเหมือนคนไม่มีแรงผมคิดเอาเองว่ากูเมามาก มันเลยหมดสภาพ จำได้ว่าก่อนหลับไปผมอ้วกชุดใหญ่ นี่ไง บ็อกเซอร์ตัวใหม่แล้ว ไอ้ต้า
คงเปลี่ยนให้มันยังคงดูแลผมดีเหมือนเดิม กูนี่คิดอคติกับพี่ตัวเองมากไปหรือเปล่า มันเป็นพี่กูนะจะทำอะไรกู
ไอ้ห่าต้นคิดมากไปแล้ว
ผมยืนฉี่พักใหญ่ก็รู้สึกคันๆที่ขา นึกว่ายุงกัดเลยถกกางเกงดู เอ๊ะทำไมขากูมีรอยอะไรแดงๆ เป็นทางวะ ผมถกขากางเกงสูงขึ้น จิตตกไปแล้ว หวังว่าไม่ใช่นะ ผมเอามือป้ายรอยแดงนั้นมา มันแดงติดมือมาด้วย แม่งตกใจ
ฉิบหาย เกิดอะไรกับกูวะ ผมรีบฉี่ให้เสร็จแล้วถอดกางเกง พอยกขาขึ้นสูงเท่านั้นแหละ เจ็บฉิบหายเลย ผมเอามือลูบตามรอยแดงนั้นไปจนถึงง่ามขา มันค่อนข้างเปียก เฮ้ย อะไรวะ
ผมยกมือขึ้นดูกับแสงไฟ มือผมที่แสงไฟกระทบสะท้อนสีแดงที่เปียกชุ่มติดมือออกมา แล้วก็ต้องตัวสั่น น้ำตาไหลออกมาแบบไม่รู้ตัว เลือดนี่หว่า ไอ้ต้า ไอ้เหี้ย มึงทำอะไรกู น้ำตาผมไหลพรากเลย ไม่ใช่เพราะเจ็บ ผมมันด้านชากับความเจ็บมานานพอควรแล้ว ไม่ได้โกรธเพราะเสียประตูหลังด้วย แต่น้ำตามันไหลเพราะผมหมดความไว้วางใจที่มอบให้พี่ชายคนนี้แล้ว
ผมเดินกลับห้องทั้งที่น้ำตาไหลพราก ไอ้ต้ายังคงหลับสนิท ผมมองผ้าปูที่นอนที่เรานอนอยู่มีคราบเลือดติดอยู่ ผมกระชากคอไอ้ต้าที่หลับอยู่แล้วอัดหมัดลุ่นๆ ใส่หน้าไอ้ต้า ไอ้พี่เหี้ย มึงทำไมทำกูแบบนี้ กูอุตสาห์รักมึงไว้วางใจมึงมาตลอด มึงทำกับกูแบบนี้ได้ไง ผมต่อยมันไปหลายหมัดถูกบ้างไม่ถูกบ้างจนผมหมดแรง ไอ้ต้า
ไม่โต้ตอบเลย มันปล่อยให้ผมทั้งต่อยทั้งเตะมัน ผมเห็นมันไม่สู้เลยปล่อยคอมันแล้วนั่งชันเข่าร้องไห้ที่ข้างเตียง
"ต้น พี่ขอโทษ" ไอ้ต้าพูดเสียงสั่น ผมเจ็บทั้งใจทั้งกาย เกลียดขี้หน้าไอ้ห่าต้านี่ฉิบหาย
"ทำไมทำยังงี้ กูน้องมึงนะ" ผมพูดได้แค่นั้นก้อนสะอึกก็จุกที่คอ ใช่ กูรู้มาตลอดว่ากูไม่ใช่น้องแท้ๆ ของมึง แต่กูรักมึงเหมือนพี่ชายคนนึงมาตลอด ไอ้ต้ามันลุกจากเตียงลงมากอดผมไว้
"ปล่อยกู" ผมได้แต่ตวาด แต่ได้ผล มันปล่อยผมจากอ้อมกอดแล้วนั่งชันเข่ามองผมอยู่ เส้นใยบางๆที่ก่อตัวกลายเป็นกำแพงกั้นกลางระหว่างเราไปซะแล้ว ไอ้ต้าพูดกับผมไม่เหมือนเดิม จากที่เคยเรียกกูกับมึง กลายเป็นใช้สรรพนามแทนตัวว่าพี่กับต้น
"ต้น พี่ขอโทษนะ" ไอ้ต้ายังคงพูดคำเดิมๆ แต่ไม่มีประโยชน์แล้ว ผมเหลือพี่ชายคนเดียวคือไอ้โต ไอ้ต้าคือใครผมไม่รู้จักอีกต่อไป ผมปาดน้ำตาเรียกความเข้มแข็งให้ตัวเอง ไอ้ต้น มึงไม่ร้องไห้มาหลายปีแล้วนะ วันนี้มึงจะร้องเป็นวันสุดท้าย ผมบอกตัวเองซ้ำๆ ผมผุดลุกจากพื้นอย่างเร็ว แผลที่ไอ้ต้าทำไว้มันแสบชะมัด อย่างที่บอก แผลตรงนี้ไม่ทำให้ผมเจ็บปวดเลยเมื่อเทียบกับแผลที่เกิดในใจ
ผมคว้าผ้าเช็ดตัวแล้วเปิดน้ำชำระคราบทั้งหมด ความเจ็บปวดคือวัคซีนป้องกันความอ่อนแอ บอกตัวเองไว้
ไอ้ต้น มึงต้องไม่ตายเพราะเรื่องแค่นี้หรอก มึงจะเสียใจไปทำไม ชีวิตมึงจริงๆมีใครเหลือบ้าง พ่อแม่จริงๆ
ของมึงก็ไม่มีซักคน มึงตัวคนเดียวมาตลอด ไม่มีใครรักมึงหรอกไอ้ต้น มึงน่ะแหละที่ต้องรักตัวเอง
ผมกลับมาที่ห้องอีกครั้งพยายามไม่มองไอ้ต้าที่ยังคงนั่งมองผม ผมรู้ว่ามันยังไม่หยุดร้องไห้ แต่มึงต้องเข้มแข็งไว้นะไอ้ต้น อย่าไปมอง ขนาดเป็นน้องถึงไม่คลานตามกันออกมาเค้ายังทำมึงได้ มึงจะไปสนใจมันทำไม ผมรีบแต่งตัวใส่กางเกงยีนส์เสื้อยืด ยัดเสื้อผ้า ยัดสมบัติทุกอย่างที่ผมมีใส่ในเป้ใบเก่งที่ใช้มาตลอด
"ต้นจะไปไหน" ไอ้ต้าถามเสียงสั่น ผมไม่ตอบคำถามมัน ผมก็ยังไม่มีคำตอบให้ตัวเองเหมือนกัน แต่ที่ผมรู้คือ ที่นี่ไม่ใช่บ้านผม
"ต้นจะไปไหน พี่ไม่ให้ไปนะ" ไอ้ต้ามันยื้อกระเป๋าผม
"ปล่อยกู" ไอ้สัดต้า ทำกับกูอย่างนี้ยังมีหน้ามาเรียกตัวเองว่าพี่อีก ผมกระชากกระเป๋ากลับคืน สายเป้ที่ไอ้ต้ามันเอาพันนิ้วไว้ตอนยื้อแย่งกับผมมันกระชากจนผมได้ยินเสียงดัง
"กร๊อบ" พร้อมกับเสียง
"โอ้ย" ของไอ้ต้า เป้อยู่ในมือกูแล้ว ผมขยับจะออกจากห้องไอ้ต้าวิ่งปราดมาขวางไว้ สีหน้ามันเจ็บปวด น้ำตายังไหลเป็นทาง
"หลบไป" ผมตวาดเสียงดัง เข้มแข้งอีกนิดไอ้ต้น มึงเกือบผ่านไปได้แล้ว ไอ้ต้าพยายามผลักผมกลับผมก็หลบ นิ้วมือซ้ายสองนิ้วของมันตกห้อยอย่างน่ากลัว นี่กูทำอะไรลงไปวะไอ้ต้น พี่มึงนิ้วหักเลยนะ อ้าว แล้วที่มันทำกูล่ะ แค่นี้ยังน้อยไป ไอ้ต้ายังคงยืนปิดทางออกผมไว้
"ต้นอยู่ก่อน อย่าเพิ่งไป" ไอ้ต้าร้องเสียงสั่น ผมไม่อยากอยู่เห็นหน้าคนอย่างมันอีกแล้ว เงื้อหมัดจะชกมัน ไอ้ต้ามันก็โถมตัวใส่ผมจนผมล้มนอนหงาย
"ต้นคุยกับพี่ก่อนได้ไหม" ไอ้ต้ามันร้องพยายามเอามือกดมือผมที่ดิ้นหนีมันสุดแรง ทุกครั้งที่ผมดิ้นไอ้ต้ามันก็ร้องอย่างเจ็บปวดคงเป็นเพราะนิ้วหักๆของมันฟาดพื้นตามแรงดิ้นของผมแหละ ไอ้ห่าต้ามึงก็เลิกจับกูซักทีเส่ เดี๋ยวนิ้วมึงก็หลุดออกมาหรอก แม่งห้อยเหมือนไม่มีกระดูก
"กูไม่คุย" ผมดิ้นต่อไป ไอ้ต้ามันคงทนไม่ไหวมันเลยชกเข้าที่ท้องผมเต็มแรง โอย จุกวะเฮ้ย ผมนอนงอตัวเพราะจุกโคตร ไอ้ต้าเห็นผมไปไหนไม่รอดมันรีบปิดประตูห้องขังผมไว้ข้างใน ผมไปไหนไม่ได้ ได้แต่โวยวายยืนเตะประตูเสียงดังลั่นผมรู้มันอยู่หน้าห้องแหละ
"ปล่อยกู" ผมโวยวายพักใหญ่ มันคงกะให้ผมหายบ้าแล้วค่อยเปิดประตูมาคุย แต่มันรู้ฤทธิ์กูน้อยไป กูโวยวายได้ต่อเป็นชั่วโมง ป่านนี้ชาวบ้านเค้าคงตื่นกันหมดแล้วมั้ง
ผมตะโกนด่าไอ้ต้าจนเหนื่อย แม่งไม่เปิดประตูซักที เอาไงดีวะไอ้ต้น มึงไม่มีน้ำยาไปไหนได้รอดหรอก
เลิกโวยวายแล้วคุยกับมันดีๆไหม ไม่เอาเว้ย กูไม่รู้จะคุยอะไรกับไอ้เลวคนนี้แล้ว คุยกับมันมาสิบกว่าปี ดูที่มันทำกับกูสิ ผมนึกอะไรขึ้นมาได้
"ไอ้ต้า ปล่อยกูนะมึง กูไม่ใช่แมลงปอของมึงนะ"
เสียงแม่กุญแจที่คล้องอยู่หลุดออก ประตูเปิดออกมาช้าๆ ไอ้ต้ายืนน้ำตาไหลพรากที่หน้าประตู นิ้วของมันตอนนี้บวมอย่างเห็นได้ชัด ดวงตาแดงช้ำจ้องมองผมอย่างหมดหวัง อย่าสบตานะไอ้ต้น เดี๋ยวมึงใจอ่อน เสียงในหัว
สั่งผม ผมเลี่ยงสายตามันไม่อยากมอง ไม่จ้องตา ไม่พูด มึงเกือบสำเร็จแล้วไอ้ต้นอีกนิดเดียวมึงก็พ้นจากไอ้ห่า
นี้แล้ว
"พี่ก็แค่อยากจับแมลงปอ แต่พี่ไม่รู้หรอกว่าต้องจับยังไง" ไอ้ต้าเงียบไปอีกครั้ง แต่คำของมันสะดุดใจผมมาก
ก็แค่เด็กคนนึงอยากได้แมลงปอไว้ครอบครอง แต่ไม่รู้ว่าไม้ที่ฟาดลงไปนั้นทำร้ายแมลงปอตัวนั้นขนาดไหน
ไอ้ต้น มึงอย่าใจอ่อนนะ มึงมาไกลขนาดนี้ต้องก้าวต่อ ใจผมสั่งแต่ขาไม่ก้าวไปข้างหน้า
"แมลงปอตัวนั้นมันตายไปแล้ว" ผมพูดพยายามคุมเสียงไม่ให้สั่น มึงเป็นอะไรของมึงวะไอ้ต้น มึงไม่เคยรู้สึกอะไรกับไอ้ต้ามันมาก่อนเลยนี่หว่า
"ถึงมันจะตายไปแล้ว พี่ก็ยังจำมันได้เสมอ และมันจะอยู่ในความทรงจำของพี่ตลอดไป" ผมยืนอึ้งหันหลังให้ไอ้ต้า น้ำตามันไหลไม่รู้ตัว
"ฝากบอกพ่อด้วยว่า ต้นไผ่ต้นนี้ ไม่มีแมลงปอมาเกาะอีกแล้ว" ผมพูดกับไอ้ต้าเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนเดินออกจากบ้านไป เสียงไอ้ต้ายังดังซ้ำไปซ้ำมาก้องในหัว
"ถึงมันจะตายไปแล้ว พี่ก็ยังจำมันได้เสมอ และมันจะอยู่ในความทรงจำของพี่ตลอดไป"
ตอน 36
ผมไม่สามารถสลัดประโยคนี้ออกจากหัวได้ ผมเดินออกจากบ้านมาสองวันแล้ว ผมไม่มีที่ไป คนแรกที่ผมนึกถึงคือไอ้ก้อง มันยังอยู่หอเดิม แต่ตอนที่ผมไปนั้นมันดึกมากแล้ว ไอ้ก้องไม่อยู่ห้องมันคงไปที่ไหนซักที่ ผมเลยนั่งอยู่ใต้หอมันจนเช้า ระหว่างที่ผมนั่งอยู่ผมก็ได้แต่นั่งทบทวนสิ่งที่เกิดขึ้น ไอ้ต้าเป็นเหมือนทั้งพี่และเพื่อนใน
คนเดียวกัน ผมเคยเล่นสนุกกับมันมาตลอด
ผมนั่งมองนาฬิกาที่หมุนผ่านไปช้าๆ ทำไมเวลานี้กูไม่นึกถึงพี่ดิววะ เค้าเป็นแฟนกูนี่หว่า แต่ทำไมวะ ทำไมกูไม่นึกถึงเขาเลย หรือว่ากูไม่ได้รู้สึกอะไรกะเค้าเลย กูรักเขาแน่เหรอวะ จะว่าไปเขาก็หายไปไม่โทรมาเกือบอาทิตย์แล้วนะ งานคงยุ่งมั้ง หรือว่าเค้าเองก็ไม่นึกถึงกูเหมือนกัน ช่างแม่งเหอะไอ้ต้น ไม่เห็นมีใครจะรักมึงจริงๆสักคน
ผมรอจนฟ้าสว่างไอ้ก้องยังไม่กลับมา เลยตัดสินใจโทรห่ามัน ไอ้ห่าก้องแม่งเสือกไปออกค่ายกับเพื่อนจะกลับมาสัปดาห์หน้า อ้าว แล้วกูจะไปอยู่ไหนดีวะ ผมเดินไปช้าๆ ผ่านเส้นทางที่คุ้นเคย มันคือเส้นทางที่ผมไปมหาวิทยาลัยทุกวัน แต่วันนี้ผมไม่อยู่ในสภาพนิสิต ชีวิตมึงวุ่นวายเนอะไอ้ต้น การเรียนก็แย่ ครอบครัวก็มีปัญหา ความรักก็ไม่มีกะใครเขา ผมเห็นเพื่อนๆ นิสิตกำลังทะยอยเข้าไปในมหาวิทยาลัย แล้วผมก็ตัดสินใจ
ผมใช้ห้องน้ำสาธารณะแถวนั้นเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดนักศึกษาที่ติดเป้มาด้วยชุดนึง ถึงมันจะยับก็ช่างแม่งมัน กูใส่วันนี้เป็นวันสุดท้ายอยู่แล้ว ผมตัดสินใจลาออกไม่เรียนแม่งแล้ว ที่นี่ไม่เหมาะกับกู ไหนๆ ชีวิตกูมันจะเน่าแล้วก็ให้มันสุดๆ ไปเลย อาจารย์ที่ปรึกษาพยายามถามสาเหตุที่กูลาออก ผมก็เฉไฉไปต่างๆนาๆ ถ้ากูไม่ใช่นิสิตที่รับมาโดยโควต้านักกีฬามันจะสนใจกูไหมเนี่ย มันคงเสียดายทุนที่ให้กูเรียน ไว้กูทำงานแล้วเสียภาษีใช้หนี้แม่งแล้วกัน ที่กูยอมแบกหน้ามาลาออกก็เพราะไม่อยากให้ประวัติกูเสีย เดี๋ยวกูเกิดอยากกลับมาเรียนใหม่ที่อื่นเค้าจะไม่ยอมรับกู
ผมไม่ได้ลาใครเลย ไอ้เจคไอ้บอย หรือเพื่อนร่วมชั้นของผม คงไม่มีคนสนใจไอ้ขี้ครอกอย่างกูหรอก ผมออกจากมหาลัยอีกครั้ง เปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วจะโยนชุดนักศึกษาทิ้ง เสียดายไหมวะไอ้ต้น โคตรเสียดายเลย แต่ช่างแม่งมัน ผมจะโยนใส่ถังอยู่แล้วแต่ตอนนี้กูไม่เหลืออะไรเลย สังหรณ์ใจด้วยซ้ำว่าอาจจะต้องใช้อีก เลยม้วนๆ มันยัดใส่กระเป๋าใหม่
ผมเดินออกมาจากห้องน้ำมองซ้ายทีขวาที กูจะไปไหนดีวะเนี่ย เดินไปเรื่อยๆ ผ่านหน้ามหาลัยอีกครั้ง ผมมองไปในมหาลัย หน้าประตูเห็นใครบางคนคุ้นตา เฮ้ย ไอ้เหี้ยต้ามาทำไม ผมรีบหลบเข้าหลังพุ่มไม้ข้างทาง ผมเห็นในมือที่เข้าเฝือกกำลังถืออะไรใบเล็กๆ เหมือนรูปถ่าย มันคงไม่ได้มาตามหากูหรอกนะ ไอ้ห่านี่มาถามหากูตอนนี้คนเข้าก็คงนึกว่าแม่งมาตามแก้แค้นคนที่ซ้อมมัน ก็หน้ามันน่ะบวมปูดเลย เอาไงดีวะ เดินโทงๆในชุดนี้ท่ามกลางนักศึกษาแบบนี้เด่นตายห่า
ผมเดินเลี่ยงๆหลบเข้าห้องน้ำอีกครั้ง เปลี่ยนเป็นชุดนักศึกษาอีกรอบ อ้าวโทรศัพท์กูอยู่ในก้นกระเป๋านี่เอง กูนึกว่าลืมเอามาซะแล้ว ผมกดเปิด เงียบสนิท ไอ้ห่าต้นลืมชาร์ตแบต ไอ้ฟายเอ้ยเอาวะ หลบไปจากตรงนี้ก่อน ว่าแล้วผมก็รีบเดินเข้ากลุ่มนักศึกษาแต่สวนทางกับพวกมัน สาธุอย่าให้แม่งเห็นกูเลย อีกนิดเดียวจะพ้นแนวรั้วกูจะมีที่หลบแล้ว เสียงรถจอดข้างถนนดังเอี้ยด
"ไอ้ต้นไปไหนวะ โดดเรียนเหรอมึง" ผมรีบก้มตัวหลบทันที ไม่รู้ไอ้ต้าแม่งได้ยินเสียงรถเบรคหรือเปล่า อย่างน้อยขออย่าให้เห็นกูเลย
"เออ ขี้เกียจ" ผมตอบเสียงที่ถามโดยไม่มองหน้ามัน ใครวะ กูยังไม่รู้เลยเสือกรู้จักกูด้วย
"เออ ไปด้วยกันป่ะ กูก็ขี้เกียจ" ไอ้คนในรถชะโงกหน้ามาหาผม เอาวะเป็นไงเป็นกัน หนีให้พ้นก่อน ว่าแล้วผมเปิดประตูรถออกแล้วรีบขึ้นไปนั่ง หันไปมองคนขับ ใครวะ ทำไมหน้าคุ้นๆ ไม่ใช่เพื่อนกูแน่ๆ เพราะไอ้นี่หน้าตาดีเกิน
"บ้านมึงไฟดับเหรอ" มันถามทันทีที่เห็นผม ตอนนี้มันออกรถแล้ว ผมหันไปมองหน้ามหาลัยอีกครั้งไอ้ต้ายังคงถามคนโน้นคนนี้ไปทั่ว
"เฮ้ย กูถามไม่ตอบ เป็นไรป่าววะ" ผมหันมา
"หา อะไรนะ" ไอ้ห่านี่หัวเราะ
"กูถามว่าบ้านมึงไฟดับเหรอ" ผมก็งงๆ อะไรของมัน ไฟจะดับจะติดเกี่ยวกะพ่อมึงเหรอ
"เปล่านี่ ทำไมอ่ะ" ผมก็ถามแบบงงๆ ตอนนี้โล่งใจแล้วที่หนีไอ้ต้ามาได้ "ก็เสื้อมึงยับชิบหายเลย นึกว่าไฟดับเลยไม่ได้รีด" ผมก้มดูสภาพตัวเอง ตอนเอาออกมาจากบ้านกูก็ได้แต่ยัดๆ แถมเดี๋ยวใส่เดี๋ยวถอดอีก
"เป็นไรป่าวเนี่ยมึง เงียบผิดปรกติ" ไอ้ห่านั่นถามต่อ ผมยังจำไม่ได้ว่าไปรู้จักมันตอนไหน เหมือนมันจะรู้จอดรถพรืดจนหัวกูจะทิ่ม
"เฮ้ย กูถามจริง มึงจำกูได้ไหมเนี่ย"
ผมหัวเราะแหะๆ
"ไอ้เวรเอ้ย จำไม่ได้แล้วขึ้นรถกูมาทำไมเนี่ย"มันพูดขำๆ
"อ้าว ก็มึงชวน กูก็ขึ้นไง" ผมตอบขำตัวเองเหมือนกัน
"ใจง่ายนักนะมึงน่ะ" ไอ้ห่านั่นแซวผมอีก แต่มีนนิ่งแม่งแปลกๆ กูจะใจง่ายแล้วเสือกไรด้วย แม่งไอ้ต้น
ไอ้เนรคุณ เค้าช่วยพามึงมามึงยังอุตสาห์เนรคุณกันได้อีก
"กูเชนไง" มันบอกชื่อแล้ว เอาวะ หน้าก็คุ้น ชื่อก็คุ้น แต่กูยังจำไม่ได้
"บริหารไง" มันบอกต่อ ผมก็ถึงบางอ้อ ไอ้ห่านี่เอง ไอ้เชนมันเป็นเดือนคณะบริหารธุรกิจ กูถึงว่าทำไมกูคุ้นๆ หน้า เพราะกูเคยเจอมันตอนที่เขาเรียกประชุมตัวแทนแต่ละคณะ ตอนมีกิจกรรมของมหาลัย
"แล้วมึงโดดเรียนไมวะ" ผมถามไอ้เชน ปรกติพวกดาวพวกเดือนเขาไม่ค่อยโดนเรียนให้มีเสนียดติดตัว
กันหรอก ยกเว้นกูเพราะกูไม่ได้อยากเป็น เกือบโดนปลดตั้งหลายหนแล้วแม่งก็ไม่ยอมปลดกูซักที
"กูขี้เกียจ เซ็ง เครียด กินเหล้าดีกว่า" ผมมองดูไอ้เชน แม่งไอ้ห่านี่ตอนอยู่ที่มหาลัยโคตรเรียบร้อย แต่พอนอกมหาลัยแม่งท่าทางแสบไม่เบา
"แล้วมึงอ่ะ" มันถามผมบ้าง
"กูมาลาออก" ไอ้เชนกดตีนเหยียบเบรคอีกพรืด หัวกูจะจิ้มคอนโซลรถมึงอยู่แล้ว ห่าอะไรนัก
"ลาออก ไมวะ" มึงจะรู้ทำ`สวย`อะไรวะ
"กูเบื่อ" กูตอบง่ายๆ แฝงสองความหมาย เบื่อเรียนด้วย เบื่อมึงด้วย เลิกถามกูได้แล้ว
"แล้วมึงใส่ชุดนักศึกษามาทำไมวะ จะโดดก็โดดไปดิ หรือกลัวที่บ้านจับได้" ผมถามไอ้เชนต่อ เป็นกูจะโดดแล้วไม่มีใส่มาหรอก ขี้เกียจรีด ไอ้เชนเงียบไปไม่ตอบคำถาม
"กูอยู่คอนโดคนเดียว ที่บ้านกูไม่รู้หรอก" ไอ้เชนตอบหลังจากที่ปล่อยเวลาให้เงียบไปนาน
"ไปไหนเนี่ย" ผมถามต่อเพราะเห็นรถมันวิ่งไปเรื่อยๆ ไม่มีทีท่าว่าจะมีจุดหมาย ไอ้เชนยังคงขับต่อไปผมนั่งมองสองข้างทาง ชีวิตกูผกผันได้ชั่วข้ามคืน เมื่อวานกูยังมีอนาคตอยู่เลย แต่วันนี้กูหมดสิ้นทุอย่างแล้ว ไอ้ต้น มึงจะเสียใจทำไม มึงตัดสินใจเองทั้งนั้น
"ใช่แล้ว กูตัดสินใจเอง" ผมเผลอตอบความคิดตัวเองออกมา ไอ้เชนหันมามอง
"มึงว่าไรนะ" ผมรีบกลบเกลื่อน
"เปล่า เออมึงมีที่ชาร์ตแบตมือถือในรถป่าววะ" ผมถามเพราะนึกขึ้นได้ว่าแบตมือถือหมด
"โนเกียป่ะ" ไอ้เชนถามพลางหันหลังกลับไปที่เบาะหลัง ไอ้ห่าเชน รถมึงขับอยู่ไม่ดูทาง เดี๋ยวกูตาย ผมเห็น
ไอ้เชนปล่อยพวงมาลัยมาหาที่ชาร์ตแบตให้ผม ผมเลยต้องคว้าพวงมาลัยไว้แทน
"มึงบอกกูก็ได้ เดี๋ยวกูหาเอง" ผมร้องบอกมัน ไอ้ห่านี่จะพากูไปได้ถึงไหนวะ จุดจบแม่งคงเป็นนรกสักขุม
"ไม่ได้ กูหาให้เอง เดี๋ยวมึงเจอของดีกู" ไอ้เชนพูด พี่เชนค้าบ พอเหอะค้าบ กูจะตายเพราะมึงนี่แหละค้าบ
ของดงของดีกูคงไม่ได้เจอ แต่กูคงเจอยมบาลแน่ๆค้าบ
"เอ้า เจอแล้ว" มันยื่นปลายที่ชาร์ตให้ผม ส่วนอีกปลายเสียบเข้าที่จุดบุหรี่ ผมรีบจิ้มตูด (โทรศัพท์นะ) กดเปิดเครื่อง มือแม่งยังจับกันไม่เสร็จเลย เสียงเตือนก็ดังรัวเชียว
"คุณมี 15 ข้อความใหม่" และ
"173 สายที่ไม่ได้รับ" กูถึงว่าทำไมแบตกูถึงหมด ปรกติกูเปิดสั่นแม่งเต้นได้ตั้งเกือบอาทิตย์ ผมพอจะเดาออกว่าใครโทรมาหากู ร้อยกว่าสายที่ไม่ได้รับเป็นเบอร์มือถือไอ้ต้า ที่เหลือเป็นเบอร์บ้านกูเอง ผมดูเวลามันห่างกันไม่
กี่นาทีตั้งแต่ผมออกจากบ้านมาจนถึงตอนเช้ามืด แต่ละสายห่างกันไม่ถึงสิบห้านาที ไอ้ต้ามันคงไม่ได้นอนเลย
มั้งเนี่ย แล้วตอนเช้ายังมาตามหากูอีก เฮ้ยๆ ไอ้ต้น อย่าคิดถึงมัน ไม่เอาๆ มันทำมึงแสบอย่าไปรับสายมันง่ายๆ ผมกดดู SMS ที่ส่งมา ข้อความซ้ำๆ
"พี่ขอโทษจริงๆครับ" , "โทรกลับด้วยครับพี่เป็นห่วงมาก"เหลืออีกสองข้อความส่งมาเมื่อเช้าผมยังไม่ได้อ่าน เสียงเรียกเข้าก็ดังขึ้นซะก่อน ไอ้ต้าโทรมา ผมรีบกดโทรศัพท์ปิดอย่างเร็ว ไอ้เชนคงสังเกตเห็น
"หนีแฟนเหรอมึง" ผมรีบทำเป็นปรกติ
"พี่กูอ่ะ มันโทรตามกูตลอด เบื่อว่ะ"
"ใกล้ถึงละ" ไอ้เชนส่งเสียงบอก ผมยังคงนั่งมองเหม่อไปข้างทาง พี่ดิวไม่เห็นโทรมาหากูเลย ร้อยกว่าสายเป็นของไอ้ต้าล้วนๆ แฟนภาษาอะไรวะ ช่างแม่ง ไม่สนใจแล้ว ไม่ทันไรไอ้เชนจอดรถเข้าที่จอดรถหน้าร้านอาหารแห่งหนึ่ง ท่าทางหรูเชียวว้อย
"กินอะไรยังมึง" ผมยังไม่ได้กินอะไรตั้งแต่ออกจากบ้าน ไม่ใช่ไม่มีตังค์ติดตัว แต่กินอะไรไม่ลง
"มึงรอกูแป๊บ กูไปธุระเดี๋ยวมา" ไอ้เชนหายเข้าไปในร้านอาหาร ไม่รู้ธุระอะไรของมัน ไม่เกี่ยวกับกูนี่
ผมจ้องโทรศัพท์มือถือ ไอ้ต้ามันเป็นห่วงกูขนาดไหนวะเนี่ย ป่านนี้พ่อคงกลับมาแล้ว คงรู้แล้วว่าต้นไผ่ของพ่อมันถูกพายุพัดหายไปเมื่อคืน ถึงพ่อจะไม่ใช่พ่อแท้ๆ ของผม แต่ผมก็รักเขาจริงๆ นะโว้ย อย่าหาว่ากูดราม่า
นักเลย อ่านแบบอีโรติกโหมดหื่นจนเกิน "ฉ" มาเยอะแล้ว ขอกูเข้าโหมดโรมานซ์บ้าง ชักว่าวบ่อยๆ ไม่ดีต่อสุขภาพนะมึง เกิดควยช้ำควยเคล็ดขึ้นมาจะมาโทษกู ไม่รับผิดชอบนะโว้ย
ไอ้เชนเป็นฝ่ายปลุกผมขึ้นจากความคิด มันโยนซองสีน้ำตาลซองใหญ่ที่ถือมาไว้หลังรถ มันคงมาแวะเอาอะไรซักอย่าง ผมไม่อยากก้าวก่ายเรื่องส่วนตัวของมัน คนมันแค่รู้จักไม่ได้คุ้นเคยอะไรมากมาย ไอ้เชนออกรถอีกครั้งผมไม่รู้หรอกว่ามันจะไปไหน ตามแต่ใจมันแล้วกันเพราะกูไม่มีจุดหมาย ขับไปไม่เท่าไหร่มันจอดรถอีกครั้งหน้าธนาคาร มันหยิบซองน้ำตาลที่โยนไว้ขึ้นมา
"รอกูอีกแป๊บนะต้น เดี๋ยวก็เสร็จแล้วไปหาอะไรกินกัน" ผมก็ยิ้มให้มันเพลียๆ ใช่สิ กูยังไม่ได้นอนเลยนิ ตั้งแต่ออกจากบ้านมา กินก็ไม่ได้กิน นอนก็ไม่ได้นอน
ผมเผลอหลับไปในรถไอ้เชนเมื่อไหร่ไม่รู้ ตื่นมาอีกทีเพราะมันปลุกผม "ไปหาไรกินกัน กูเลี้ยงเอง" ผมขยับจะเปิดประตูรถ
"เดี๋ยวมึงจะทำอะไร" ผมก็งงๆ อ้าว มึงบอกว่าจะไปหาไรกิน หรือกูฟังผิด
"มึงจะไปชุดนี้เหรอ" ผมก้มดูสภาพตัวเอง ชุดนักศึกษาโทรมๆของกูคงเด่นพิลึกถ้าเข้าไปเดินในห้างหรูแห่งนี้ ไอ้เชนปีนไปหลังรถหยิบเสื้อเชิ้ตที่แขวนไว้ส่งให้ผมตัวนึง กางเกงยีนส์อีกตัว
"เอ้า เปลี่ยนก่อนสิมึง" แม่งเอ๋ย คนดีจริงๆ มึงเนี่ย ผมถอดเสื้อนักศึกษาออกเปลี่ยนเป็นเสื้อเชิ้ตที่ไอ้เชนให้
ไอ้เชนมัน็เปลี่ยนเหมือนกัน ตัวผมพอๆกับมันเลยใส่ได้สบาย ไอ้เชนแม่งเปลี่ยนเสื้อเสร็จแล้วก็ถอดกางเกงเปลี่ยน เห็นกางเกงในสีขาวตุงดีนะมึง มันแก้เสร็จเห็นผมเปลี่ยนแต่เสื้อมันก็ถาม
"อ้าว ไม่เปลี่ยนอ่ะ อายกูเหรอ" ตอนนั้นยอมรับตรงๆว่ากูอาย ก็กูไม่ได้ใส่กางเกงในมานี่หว่า เมื่อคืนรีบ แล้วกูกลัวมันจะมีคราบเลือดติดมาด้วย ความได้แตกแน่
"อ่ะ กูไม่มองก็ได้ อายเหี้ยไรวะ ผู้ชายด้วยกันแท้ๆ หรือมึงไม่มีควย" ไอ้เชนมันหลับตา เออ แม่งก็ฮาดีว่ะไอ้นี่ ผมก็เลยยอมถอดยอมเปลี่ยนโชคดีที่เลือดหยุดแล้ว ผมเลยเปลี่ยนได้แบบสบายใจ พอเปลี่ยนเสร็จมันก็เดิน
พาผมลิ่วๆ ไปที่ร้านแบล็คแคนย่อน คงเป็นร้านประจำมันแหละ ผมกับมันสั่งอาหารเสร็จมันก็บอกว่าขอตัว มันจะไปโทรศัพท์ ผมก็ปล่อยมันไป ให้กูอยู่คิดอะไรเงียบๆ คนเดียวบ้างก็ดี
ผมนั่งรออาหารไปดูคนที่มาซื้อของไป วันนี้วันธรรมดายังเช้าอยู่ด้วยคนยังไม่เยอะเท่าไหร่ ผมก็สังเกตเห็นว่า
มีคนกำลังจ้องผมอยู่ก็แม่งเดินไปเดินมาหน้าร้านหลายรอบแล้ว แล้วก็มองมาที่กูตลอด กูไปฆ่าพ่อมันเมื่อชาติก่อนป่าววะ แม่งจ้องกูซะ พอดีพนักงานมาเสิร์ฟอาหาร ไอ้เชนก็เดินกลับมาพอดี ในมือถือถุงเล็กๆมาด้วย
"อ่ะกูให้ แล้วหัดใช้ด้วยนะมึง" ผมรับถุงนั้นมางงๆ เปิดออกดู แม่งเอ้ย ไอ้ห่าเชนซื้อกางเกงในให้ผม กูมีปัญญาซื้อเองโว้ย
"เออ ขอบใจ" ผมหัวเราะขำๆ ไหนมึงหลับตาแล้วไงแล้วเสือกรู้ว่ากูไม่ใส่ แต่ตอนนี้กูหิวแล้ว ขอกูแดรกก่อน
นะมึง
"เออ ต้น ถามจริง มึงมีปัญหาอะไรป่าววะ" ผมอึ้งกับคำถามมัน ไอ้เชนแม่งจับความรู้สึกเก่ง
"ทำไมเหรอ" ผมถามมันบ้าง
"เปล่า กูเห็นมึงพยายามกินสปาเกตตี้ทางรูจมูก" ไอ้เชนตอบพลางมองหน้าผม แหะๆ กูพลาดเอง สติไม่อยู่กะเนื้อกะตัว
ไอ้เชนยังคงจ้องหน้าผมแบบรอคำตอบ ผมถูกสะกิดต่อมความหลังจนแดกอะไรไม่ลงแล้ว เลยเล่าให้มันฟังว่ามีปัญหาที่บ้านเลยออกมา มันก็ตั้งใจฟังดี
"แล้วมึงจะไปอยู่ไหนวะ" ผมส่ายหน้าแทนคำตอบ ตอนแรกกะจะไปอยู่หอไอ้ก้องมันซักพัก หางานทำแล้วก็เช่าหออยู่เอง แต่ผมก็ไม่มั่นใจว่าตัวเองจะทำได้จริงหรือเปล่า
"มึงไปอยู่กับกูก่อนแล้วกัน แล้วค่อยว่ากันว่าจะทำอะไรต่อดี" ไอ้เชนยื่นข้อเสนอ กูมองหน้ามัน เกย์ป่าววะเนี่ย อย่าเป็นเลยสาธุ ตอนนี้กูยังไม่มีอารมณ์ ไว้รอตอนกูเงี่ยนมึงค่อยเป็นนะ
"จะดีเหรอ เกรงใจว่ะ" คนอย่างกูก็พอจะมีสมบัติผู้ดี เกรงใจคนเป็นเหมือนกันนะ
"เกรงใจเหี้ยไร เพื่อนกัน" เออ ที่เกรงใจนะกู ที่เหี้ยน่ะมึง กูเกรงใจเหี้ย ก็เท่ากับกูเกรงใจมึง
"กูไม่ปล้ำมึงหรอก อย่ากลัวไปเลย" อ้าว ไอ้สัด แม่งคิดอะไรกับกูป่าวเนี่ย กูกลัวตัวกูเองมากกว่าที่จะปล้ำมึง

ยังไม่เข็ดนะไอ้ต้น แผลเก่ายังไม่หาย หาเรื่องมีแผลใหม่อีกแล้ว
"เออ งั้นรบกวนมึงก่อนแล้วกัน คงไม่นาน ขอบใจว่ะ"

dream28 · โพสต์ 2013-11-27 01:10:49

ขอบคุนมากครับ

phzaa · โพสต์ 2013-11-30 09:41:34

ขอบคุนนะครับ หามาลงอีกเยอะๆนะครับ

harain15 · โพสต์ 2013-12-10 09:37:31

ขอบคุณครับ

kamaji · โพสต์ 2014-1-19 07:01:11

ขอบคุนคราบ

abe · โพสต์ 2014-1-22 00:15:04

ขอบคุณครับ

labergini · โพสต์ 2014-1-29 18:46:05

ขอบคุณครับ

Ikunpalm · โพสต์ 2014-2-8 23:28:13

ขอบคุณคราฟฟฟ

pptom · โพสต์ 2014-2-10 09:58:23

ขอบคุณมากๆเลยคับ

Jt37 · โพสต์ 2014-2-18 03:59:17

ควยเล็กเอาไว้ใช้ ควยใหญ่เอาไว้โชว์ ตอนที่ 61 - 62

bobbynvc · โพสต์ 2014-2-19 06:23:33

ขอบคุนนะครับ หามาลงอีกเยอะๆนะครับ

dada4567 · โพสต์ 2014-2-20 03:23:55

ขอบคุณมากครับผม

soto · โพสต์ 2014-2-23 00:00:36

ขอบคุณมากๆครับ

tarsii · โพสต์ 2014-2-23 19:31:46

ขอบคุณมากนะ

kettee · โพสต์ 2014-3-22 22:56:40

ขอบคุณมากๆครับ

kampeera · โพสต์ 2014-3-23 19:51:28

ขอบคุณมากครับ

chane234 · โพสต์ 2014-3-26 23:44:57

ขอบคุนครับ

thong_18 · โพสต์ 2014-3-27 03:22:55

https://www.facebook.com/panupong.wisetsri

xoman · โพสต์ 2014-3-27 17:04:17

ขอบคุณมากๆนะครับ ^^

sensedevil · โพสต์ 2014-3-28 04:32:07

ขอบคุณมากนะครับ

บัญชี		จำการเข้าสู่ระบบไว้	ลืมรหัสผ่าน
รหัสผ่าน			สมัครเข้าเรียน

ควยเล็กเอาไว้ใช้ ควยใหญ่เอาไว้โชว์ ตอนที่ 35 - 36

สมาชิกจีโฟกาย 100%

สมาชิกระดับเพชรคู่

สมาชิกระดับตรีเพชร

สมาชิกระดับเพชรบริหาร

สมาชิกระดับมงกุฎ

สมาชิกระดับทับทิม

สมาชิกระดับแพลตตินั่ม

สมาชิกระดับไพลิน

สมาชิกระดับมรกต

สมาชิกระดับเพชร