อยากแชร์เรื่องจริงของผมครับ
เรื่องที่ผมจะเล่าต่อไปนี้เป็นเรื่องจริงที่เกิดขึ้นกับผมจริงๆผมชื่อบอส อายุ 22 ตอนนี้เพิ่งได้งานทำเป็นวิศวกร ผมเพิ่งเล่นโปรแกรมนึงที่ทุกคนรู้จักดีก็คือแคมฟรอก ก็ทำให้ผมได้รู้จักกับคนคนนึงชื่อ วิท (นามสมมุติ) เรียนวิดวะเหมือนกันอยู่ปี 2 คุยกันในแคมฟรอก เราก็ขอไลน์กันก็นัดไปกินเหล้ากัน แล้วก็คุยกัน ถูกคอทำให้ได้รู้จักกันมากขึ้นวิทมันเป็นคนที่มีเสน่ห์ พูดง่ายๆว่าสาวติดตรึม ถามไรมันก็ไม่ค่อยบอกรายละเอียดมันสักเท่าไหร่มันบอกมันเป็นคนที่มีคนรู้จักเยอะมากทั้งในมหาวิทยาลัยและคนทั่วไป ผมก็เลยบอกมันว่าผมเป็นคนที่ชอบเอาชนะผมเลยต้องการรู้ตัวตนของมันเป็นใคร หลังจากนั้นก็นัดกินเหล้ากันอีกคราวนี้ขากลับมีตำรวจตั้งด่านผมก็เป่าแอลกฮอลไม่ผ่านวิทก็โทรมา "อยู่ไหนแล้วพี่ถึงหอหรือยัง ถ้าถึงแล้วโทรมาบอกด้วยนะ" ผมก็บอกว่าผมโดนตำรวจจับ(แต่ผมพอมีเส้นสายอยู่เลยรอดตัวไป)วิทก็เลยรู้สึกว่ามันเป็นต้นเหตุ มันทำให้ผมลำบาก วิทมันก็เลยบอกว่าพี่อยู่ตรงไหนผมจะไปหาพี่ผมก็บอกว่าอยู่ตรงแยกเกษตร จอดรถรออยู่มันก็มาหาผม ผมก็ขับรถเล่นไปเรื่อย คุยเรื่อยเปื่อย ต่อมาก็โทรศัพท์คุยกันทุกวัน วันละหลายๆชั่วโมง จนตัดสินใจคบกันมันพูดว่า"เราเป็นแฟนกันไม่ได้ใช้คำว่า บอสมึงเป็นคนพิเศษของกูละกัน" มันทำให้ผมจำคำนี้ได้มาตลอด ต่อมาผมก็ได้รู้ความจริงหลายอย่างที่วิทปิดบังผมวิทอายุ เท่าผมทั้งๆที่อยู่ปี 2 เพราะวิทต้องออกมาจากโรงเรียนสมัยมัธยมปลายออกมาเลี้ยงลูก และผู้ ญ คนนั้นก็ทิ้งวิทไปและตอนนี้วิทก็มีแฟนเป็นผู้ ญ อยู่ด้วยเวลาไปไหนวิทจะชวนแฟนผู้ ญ คนนั้นไปด้วย ทำให้ผมรู้สึกว่าผมเป็นส่วนเกินของชีวิตเค้า พักหลังๆเราทะเลากันบ่อยกับเรื่องไม่เป็นเรื่องผมต้องออกไซด์งานต่างจังหวัดบ่อยๆทำให้เราห่างกัน และวิทเป็นคนขี้หึงมากจนบางครั้งผมรู้สึกว่ามันเหมือนไม่ไว้ใจกันเลย ทั้งๆที่ผมไม่ได้มีใครเลยจริงๆ ในที่สุดเราก็เลิกกันแบบไม่ได้ประโยคสุดท้ายมันพูดว่า "หน้าตาอย่างกูจะหาใครมาเป็นแฟนด้วยหาไม่ได้ยากเลย" จนผมอยากขับรถไปดักรอที่หอมันแล้วไปกระทืบตรงนั้นเราเลิกคุยกันทุกอย่างบล็อคไลน์บล็อคเบอร์โทรศัพท์เมื่อคืนวันที่ 4 ธันวาที่ผ่านมาผมไม่คิดว่าจะบังเอิญอะไรขนาดนี้ผมไปออกผับคนเดียว ก็ไปเจอวิทอยู่กับเพื่อนในร้านผมกับมันต่างตกใจซึ่งเจอกันอีกครั้งแต่แปลกผมแทนที่จะเข้าไปซัดมันสักหมัดสองหมัดกลับรู้สึกดีที่ได้เจอ ผมก็ทักมัน"มึงมากี่คนวะ" "หลายคนว่ะเพิ่งสอบเสร็จเลยจัดสักหน่อยแล้วมึงมากี่คน" "กุมาคนเดียว" มันก็เลยชวนผมไปกินกับเพื่อนมัน จนเวลาประมาณตี 3 มันก็บอกว่า "กุจะกลับแล้วนะ""ผมก็บอกว่ากลับก่อนเลยกุอยากอยู่ต่อ" "บอสถ้ามึงถึงหอแล้วโทรหากุด้วยนะ"พอมันกลับหอไป น้ำตาของผมมันก็ซืมออกจากมาแล้วคิดในใจว่า มึงเลิกกับกุแล้วมึงจะห่วงกุทำไมวะมันทำให้ผมรู้สึกทรมานมากครับจนผมต้องออกมาแชร์ประสบการณ์ของผม T_T ตกลง ปัจจุบันยังติดต่อกันอยู่มั้ยคะ บางทีเขาอาจจะยังมีเยื่อใยอยู่นะครับ ไม่ลองกลับไปเริ่มใหม่ดูหรือครับ ขอบคุณมากครับ ขอบคุณครับ เปนกำลังใจให้ครับ เศร้าจังครับ ขอบคุณครับ คงห่วงเพราะเป็นเพื่อนกันไง ขอบคุนครับ ขอบคุณคับ ขอบคุณคับ ขอบคุณครับ {:5_116:}{:5_116:} เป็นกำลังใจให้ครับ ถ้ายังรู้สึกดีก็ลองคุยกันใหม่สิครับ มันพูดยาก ขอบคุณมากครับ สู้ๆครับ ขอบใจมาก ไม่รู้จะบอกยังไงคับ..ทำใจให้ได้..เวลาจะช่วยให้เราลืมเองคับผม
หน้า:
[1]
2