เพื่อนเป็นผี
"วิน" เป็นเด็กวัย 8 ขวบรุ่นเดียวกับตอง-ลูกสาวดิฉัน บ้านเราอยู่ติดกันในหมู่บ้านจัดสรรย่านบางกรวย น่าสงสารที่พ่อแม่เลิกกันเมื่อแกอายุได้ราว 4-5 ขวบ ยังดีที่วิไลแม่ของวินมีงานทำเป็นหลักเป็นฐาน และรักลูกชายคนเดียวของเธอจนไม่ยอมยุ่งเกี่ยวกับใคร
"เด็กๆ หลายคนที่บ้านอยู่ใกล้ๆ กัน ถ้าไม่ออกไปวิ่งเล่นในซอยก็จะเข้าบ้านนั้นบ้านนี้ เล่นกันบ้าง ทะเลาะกันบ้าง บางทีโกรธกันจนวิ่งกลับบ้านมาฟ้องแม่ แต่ไม่ช้าก็กลับไปเล่นด้วยกันใหม่...ใจจริงดิฉันอยากให้ตองชวนเพื่อนๆ มาเล่นที่บ้านเรามากกว่า จะได้ใกล้หูใกล้ตาดีกว่าไปเล่นบ้านคนอื่น ต้องเอาขนมกับของเล่นมาล่อค่ะ
ส่วนมากพวกแกจะวิ่งไปวิ่งมา เดี๋ยวไปบ้านแล้ว กลับมาเล่นใหม่ บางทีขนมหมดก็ชวนกันยกโขยงไปเล่นบ้านอื่น
เด็กผู้ชายซนๆ อย่างวิน ต๋อง โจ้ มักจะชวนเด็กผู้หญิงเล่นผีหลอกกันเป็นประจำ
ทั้งเล่นจ๊ะเอ๋บ้าง เอาผ้าคลุมหัวบ้าง ไม่มีอะไรก็ใช้วิธีง่ายๆ คือแลบลิ้นปลิ้นตาแล้วทำเสียงโหยหวน...ผีมาแล้ว! กลัวมั้ย? ผีตาโบ๋มาแล้ว...พวกเด็กผู้หญิงก็ร้องวี้ดว้าย วิ่งหนีก็มี ไล่ทุบตีกันเกรียวกราวก็มี...
บางครั้งเห็นแล้วก็อดยิ้มไม่ได้ค่ะ เพราะทำให้นึกถึงวัยเด็กของตัวเอง!
วิไลชอบพาลูกชายไปเยี่ยมพ่อแม่ของเธอที่นครสวรรค์บ่อยๆ ได้ข่าวว่าสุขภาพไม่ค่อยสมบูรณ์ทั้งคู่...ดิฉันลืมเล่าไปว่าเธอได้ญาติห่างๆ ชื่อป้าชื้นมาเป็นแม่บ้าน แถมยังรับหน้าที่ไปส่งไปรับวินที่โรงเรียนใกล้ๆ หมู่บ้านอีกต่างหาก
จนกระทั่งครั้งล่าสุดที่วิไลพาลูกชายไปนครสวรรค์เมื่อเดือนที่แล้วก็เกิดเหตุร้ายขึ้น
ขณะนั้นเริ่มเข้าฤดูหนาวแล้ว จำได้ว่าเป็นตอนเย็นวันเสาร์ พวกเด็กๆ ถูกพ่อแม่เคี่ยวเข็ญให้ท่องหนังสือ ทำการบ้าน แต่พวกแกก็ผัดผ่อนขอเป็นวันอาทิตย์ แล้วก็หลบแวบออกไปเล่นกันครึกครื้นที่ถนนหน้าบ้าน เสียงเอะอะเจี๊ยวจ๊าวดังลั่นไปหมด แต่ถ้าเงียบเสียงก็แปลว่าเข้าไปเล่นในบ้านใดบ้านหนึ่งแน่นอน
ดิฉันกำลังทำกับข้าว สามีนั่งดูถ่ายทอดสดกีฬาทางเคเบิล...ถึงยังไงก็ไม่วายเป็นห่วงลูกจนต้องเงี่ยหูฟังอยู่บ่อยครั้ง...
ได้ยินเสียงยัยตองวี้ดว้ายทีก็โล่งใจไปที!
ใกล้จะเสร็จจากงานครัว คิดว่าเดี๋ยวต้องไปตามลูกสาวมาอาบน้ำกินข้าว ก็พอดีได้ยินเสียงเฮๆ ตามด้วยเสียงหัวเราะของพวกเด็กๆ อยู่ใกล้เข้ามา แน่ใจว่ายัยตองพาเพื่อนๆ เข้ามาเล่นในบ้านก็หมดห่วงไปได้ชั่วคราว
ตอนที่ยกยำเนื้อย่างไปให้สามีในห้องรับแขก อดหันไปมองหน้าบ้านไม่ได้...เพื่อให้แน่ใจว่าลูกสาวเข้ามาแล้วจริงๆ
แหม! กำลังล้อมวงกันอยู่ที่โต๊ะม้าหินริมสนาม ทั้งผู้หญิงผู้ชายราว 4-5 คน เสียงยัยตองดังแจ้วๆ กว่าเพื่อน...ขี้เกียจเล่นผีหลอกแล้ว ผลัดกันเล่าเรื่องผีดีกว่า ใครเคยถูกผีหลอกมั่งยกขึ้น?
ดิฉันมองสบตาสามีแล้วอดหัวเราะไม่ได้ บอกว่าใกล้ค่ำแล้ว เดี๋ยวช่วยไปตามลูกสาวมาอาบน้ำเถอะ จะได้กินข้าวกินปลาพร้อมกัน อากาศยิ่งเย็นๆ อยู่ด้วย
ทันใดนั้นเอง เสียงยัยตองก็ดังแหวขึ้น!
"ไม่เอา ไม่ให้เล่น...อาบน้ำมาแล้วห้ามเล่น เดี๋ยวโดนแม่ดุไม่รู้นะ"
ฉุกใจวูบ...ใครอาบน้ำแล้วมาเล่นด้วย? พอดีลูกสาววิ่งตื๋อจากม้าหินมาที่เฉลียงพลางร้องไปด้วย...คุณแม่ขา! วินเขาอาบน้ำตัวเปียกโชกมาเชียวค่ะ บอกให้กลับบ้านก็ไม่ยอม!
ดิฉันนึกเอะใจ...วินไปต่างจังหวัดกับแม่นี่นา! นี่ยังไม่ถึงวันอาทิตย์ก็กลับมาแล้วรึ? ปราดออกไปที่ประตู ยัยตองวิ่งเข้ามาหาแล้วหันไปชี้มือไปที่ม้าหิน
"ดูวินซีคะ ไปอาบน้ำมาเปียกโชกแล้วจะมาเล่นด้วย แกล้งสลัดน้ำใส่อีกค่ะ!"
คุณพระช่วย! ไม่มีร่างของวินอยู่ที่นั่น นอกจากเด็กคนอื่นอีก 3 คนที่ยังนั่งห้อยขาอยู่ที่โต๊ะม้าหินมองมา...ดิฉันหลุดปากครางว่า...แม่ไม่เห็นวินนี่นา! พอดีสามีลุกออกมาดู ยัยตองก็ชี้มือไปที่นั่นพร้อมกับยืนยันเสียงแข็ง
"โธ่! วินก็นังอยู่นั่นไง ตัวเปียกโชกเชียว!
ดิฉันขนลุกเกรียวไปทั้งตัว สามีรีบอุ้มลูกเข้าบ้าน พวกเด็กๆ ซุบซิบกันแล้วก็ทยอยออกไปท่ามกลางความเยือกเย็นและมืดสลัวลงอย่างรวดเร็ว...
รุ่งขึ้นก็ได้ข่าวว่าวินตกน้ำตายที่นครสวรรค์ตอนเย็นวันวานนั่นเอง วิญญาณแกโลดลิ่วมาหาเพื่อนๆ ทันที...นึกถึงแล้วขนหัวลุกค่ะ!
ขนลุกสุดๆๆๆคับ น่ากลัว แต่ถ้าผมเป็นเด็กผู้หญิงคนนั้น ก็คงไม่รู้สึก (ก็เพื่อนของเราทั้งทีนี้นร๊า) น่าสงสารจัง คงคิดถึงเพื่อนๆ
หน้า:
[1]