เย้ยมฤตยู
สมัยเด็กผมอยู่ที่ซอย 8 ถนนสุทธิสาร ซอยนี้ลัดเลาะไปออกซอยสายลม สนามเป้าได้นะครับ ตอนนั้นการแข่งรถซิ่งกำลังดังมาก นักซิ่งมักนัดแนะเจอกันที่สี่แยก ถนนวิภาวดี คืนวันศุกร์กับวันเสาร์ซิ่งกันคึ่กๆ เป็นประจำ ตำรวจก็ไม่อยากแยแสเท่าไหร่
ใกล้บ้านผมมีนักซิ่งชื่อเฮียเซ้ง วัย 20 ต้นๆ ตอนกลางวันช่วยเตี่ยขายข้าวขาหมูหน้าตลาดจอมมาลี ตกค่ำชอบบึ่งรถออกเที่ยว ไปหาเพื่อนฝูงบ้าง ไปแต่งรถบ้าง
ย่านสุทธิสารนี่มีร้านแต่งรถอื้อซ่ามานมนานแล้วล่ะครับ
เฮียเซ้งบอกว่ากฎหมายห้ามเปลี่ยนแปลงสภาพรถ แต่ไม่ได้ห้ามเปลี่ยนอุปกรณ์พวกกระจก โคมไฟ เครื่องเสียง รวมทั้งท่อไอเสีย ใครมีเงินก็เชิญแต่งรถได้ตามใจชอบ แต่การทะลวงท่อไอเสียดังแสบแก้วหู กวนประสาทชาวบ้านสุดๆ น่ะผิดกฎหมาย ยกเว้นแต่จะติดเครื่องกรองเสียงไม่ให้ดังเกินกำหนด
พูดก็พูดเถอะครับ นักซิ่งอยากเท่ อยากอวดสาว แต่สุ้มเสียงเบากว่าเพื่อนๆ น่ะ เขาว่ามันเสียศักดิ์ศรีครับ
ถ้าไม่อยากเด่นเป็นจุดสนใจผู้คนแล้วจะเป็นนักซิ่งไปหาสวรรค์วิมานอะไรล่ะ?
บอกตรงๆ ว่าโตขึ้นผมอยากเป็นนักซิ่งกับเขามั่ง เพราะคิดว่าเท่ดี! พี่ชายผมอายุ 17 ก็รบเร้าขอแม่ซื้อมอเตอร์ไซค์แต่แม่ส่ายหน้าลูกเดียว หนักเข้าพี่ผมเลยบอกว่าจะเก็บค่าขนมไปดาวน์เอง ผ่อนเอง ไม่ให้พ่อแม่เดือดร้อน
พ่อหัวเราะหึๆ แต่แม่พูดเรียบๆ ว่า...ถ้าลูกซื้อรถวันไหนแม่จะผูกคอตายวันนั้น! พี่ผมเลยจ๋อยสนิทตั้งแต่นั้นมา
วันหนึ่งก็เกิดเหตุการณ์สยองขวัญขึ้นมา!
เฮียเซ้งขี่รถออกจากบ้านเย็นวันเสาร์ ผมยืนเกาะรั้วมองตาละห้อย เฮียเซ้งก็จอดรถทักทาย ถามจี้ใจว่า...อยากซ้อนท้ายไปเที่ยวไหมวะไอ้ตี๋? ไปชมวิวที่วิภาวดีฯ ซะหน่อยแล้วจะพามาส่ง หรือจะไปทางสะพานควายก็ได้ รับรองว่าอั๊วไม่พาลื้อไปตายโหงหรอกโว้ย
ผมกระเดือกน้ำลาย มองดูรถสวยๆ สีแดงแปร๊ด รู้ดีว่ามันห้อตะบึงปานลมพัดได้แค่ไหน แต่นึกถึงแม่ก็ต้องส่ายหน้าเศร้าๆ เฮียเซ้งหัวเราะรู้ทัน ก่อนจะพุ่งรถลิ่วไปปากซอย
ปรากฏว่าคืนนั้นเป็นการซิ่งรถแข่งครั้งสุดท้ายของเฮียเซ้ง!'
จากสี่แยกสุทธิสารไปสามเหลี่ยมดินแดง ยังไม่เกิดเหตุร้าย กระทั่งขากลับบึ่งกันมาถึงหน้าสนามกีฬากองทัพบก ใกล้จะถึงบ้านอยู่แล้วเชียว รถเฮียเซ้งเกิดไปสะกิดกับเพื่อน ล้มคว่ำคะมำหงาย กลิ้งหลุนๆ เป็นลูกขนุนไปทั้งคู่
เพื่อนแค่ถลอกปอกเปิกเหลือเชื่อ แต่เฮียเซ้งกะโหลกแตก แขนขาหัก นอนตายจมกองเลือดอยู่ข้างถนนนั่นเอง!
เตี่ยกับแม่เฮียเซ้งร้องไห้คร่ำครวญเหมือนจะขาดใจตายตาม แม่เอาแต่ตีอกชกหัวว่า...อั๊วห้ามมันแล้วก็ไม่ฟัง พูดอะไรมันก็บอกว่ารู้แล้วๆ อยากแข่งก็แข่งในสุทธิสารเถอะ แต่มันบอกว่าไม่สนุกเหมือนถนนใหญ่...แล้วเป็นไงล่ะ?
เมื่อเผาศพเฮียเซ้งไปแล้ว นักซิ่ง 2-3 คนในซอยเราเก็บตัวเงียบ บางคนโดนแม่ล็อกรถไว้เลย แต่ได้ข่าวว่านักซิ่งคนอื่นๆ ก็ยังนัดไปประลองความเร็วกันตามเดิม
ตอนกลางคืนมักมีเสียงหมาหอนโหยหวนมาจากปากซอย รับกันเป็นทอดๆ เข้ามา บรรยากาศวังเวงใจน่ากลัว...ชาวบ้านพูดกันว่าวิญญาณเฮียเซ้งกลับมาหาเตี่ยหาแม่กระมัง? ส่วนมากตกค่ำก็ปิดประตูดับไฟเข้านอนกันเงียบ จนกระทั่งมีเหตุการณ์เขย่าขวัญอุบัติขึ้นมาไล่ๆ กัน!
นั่นคือ...มีเสียงรถมอเตอร์ไซค์แล่นเข้าซอยมาช้าๆ หมูหมาหอนระงม...ใครๆ ก็จำได้ว่าเป็นเสียงรถเฮียเซ้งที่เจ้าของกลายเป็นเถ้าถ่านไปแล้ว
คืนหนึ่ง ผมกำลังจะเคลิ้มหลับอยู่แล้ว เสียงหมาเห่าหอนกันขรมทำให้ลืมตาตื่น เกือบพร้อมๆ กับที่เสียงมอเตอร์ไซค์ดังแว่วมาเข้าหู
เฮียเซ้ง! ปากคอผมแห้งผากไปหมด มือเท้าเย็น ใจเต้นโครมๆ หลับตาปี๋ขณะที่เสียงรถแล่นช้าๆ เข้ามาจอดหน้าบ้าน...ผมกลัวจนแทบสติแตก ลุกพรวดไปจ้องมองทางหน้าต่างมุ้งลวดไม่รู้ตัว...แล้วผมก็ได้เห็นภาพที่จะไม่มีวันลืมได้เลยจนกว่าจะถึงวันตาย!
มอเตอร์ไซค์สีแดงคันนั้นจอดอยู่ข้างรั้วไม้ระแนง แสงไฟฟ้าริมทางส่องให้เห็นเฮียเซ้งนั่งถ่างขาคร่อมอาน ตัวแข็งทื่อจ้องมองไปข้างหน้า...ก่อนจะค่อยๆ หันมาทางผมเชื่องช้า แต่แน่นอนเหนือสิ่งอื่นใด
ปากเปรอะเลือดเผยอนิดๆ ได้ยินว่า...ไปนั่งรถเที่ยวกันไหมไอ้ตี๋? ผมรู้สึกเหมือนโลกถล่ม ฟ้าทลาย ภาพต่างๆ ดับวูบ...แผดร้องสุดเสียงก่อนจะสิ้นสติไปบัดดล!
หน้า:
[1]