ซอยสยองขวัญ
ดิฉันเป็นครูโรงเรียนเอกชนแห่งหนึ่งในเขตดินแดง กทม.นี่เองค่ะ อยู่บ้านกับพ่อแม่ในซอยใกล้ๆ โรงเรียน...ปัญหาสำคัญก็คือมีเสียงร่ำลือหนาหูว่าผีดุที่สุด!
สาเหตุคือมีคนฆ่ากันตาย วัยรุ่นไล่แทงไล่ฟันกันเลือดสาด มอเตอร์ไซค์ปะทะกับสองแถวบ้าง รถกระบะบ้าง บางทีหลบคนไปเสยกับเสาไฟจนกลายเป็นซากเละๆ น่าสยองมาก
นั่นคือมีคนพบเห็นสารพัดรูปแบบ ตั้งแต่เห็นเดินสวนทางมาจู่ๆ ก็หายวูบเข้าไปในเสาไฟ บางทีเห็นใครนั่งกอดเข่าฟุบหน้าอยู่ที่โคนต้นไม้ริมทาง นึกว่าเป็นคนเมานั่งหลับ แต่พอเดินเข้าไปใกล้ๆ ถึงได้เห็นว่าไม่ใช่ฟุบหน้า...แต่เป็นผีหัวขาดค่ะ!
ป้าเกศ-แม่ค้าผลไม้ที่ตลาดเจอภาพสยองขวัญหนักกว่าเพื่อน
วันนั้นแกออกไปซื้อกับข้าวแต่เช้ามืด มีคนเดินในซอยห่างๆ ราว 3-4 คน ไฟแสงจันทร์เยือกเย็น พอดีได้ยินเสียงมอเตอร์ไซค์ดังมาข้างหลังก็หันไปมอง คิดว่าถ้ารู้จักกันจะได้อาศัยซ้อนท้ายไปด้วยคน
อ้อ! ไม่รู้จัก...ป้าเกศหันกลับตามเดิม ก่อนจะชะงักกึก ยืนตะลึงตัวแข็งทื่อ ขนหัวลุกตั้งทันใด...แล้วหันขวับไปมองอีกครั้งให้แน่ใจว่าเมื่อตะกี้ตาฝาดไปเองหรือเปล่า?
ไม่ได้ตาฝาดค่ะ รถอุบาทว์คันนั้นแล่นมาเกือบถึงตัวแล้ว...แต่ไม่มีคนขับ!!
เสียงป้าเกศร้องลั่นๆ "ผีหลอก! ผีหลอกโว้ย..." ดังเป็นชุดๆ เสียจนผู้คนแทบจะตกใจตื่นกันทั้งซอย ลุกออกมาดูก็เห็นแกวิ่งผ้าผ่อนหลุดลุ่ย ร้องไห้โฮ เหมือนเด็กๆ ก่อนจะเป็นลมเป็นแล้งไปแถวๆ หน้าบ้านดิฉันเอง
เชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง...จนกระทั่งได้เจอเข้ากับตัวเองชนิดจังๆ
เมื่อตอนต้นปีดิฉันไปงานแต่งงานเพื่อนที่โรงแรมย่านประตูน้ำ...ปกติดิฉันไม่ดื่มแอลกอฮอล์นะคะ แต่มีเพื่อนๆ อยู่ย่านเดียวกันอีกสองคนคะยั้นคะยอให้ดื่มเบียร์ และอาสาจะไปส่งให้เรียบร้อย ดิฉันไม่ต้องห่วงตอน ขากลับ เลยดื่มไป 2-3 แก้ว...ขากลับก็นั่งรถเพื่อนชื่อนุชกับขวัญ แถวมักกะสันกับสามแยกราชปรารภเลี้ยวขวาไปดินแดงรถติดมากค่ะ
ในที่สุดก็เลี้ยวเข้าถนนประชาสงเคราะห์ ถึงปากซอยบ้านดิฉันก่อน ส่วนนุชกับขวัญอยู่เลยไปทางที่จะทะลุออกรัชดาภิเษก 3 ดิฉันเกรงใจเพื่อนเลยบอกว่าไม่ต้องเข้าซอยไปหาที่กลับรถหรอก ส่งแค่นี้ก็ดีถมไปแล้ว
เดินๆ ไปรู้สึกเยือกเย็นวังเวงใจพิกล แม้ว่าแสงจันทร์จะส่องสว่าง ต้นไม้ใหญ่น้อยยืนทะมึน...พอดีมีเสียงฝีเท้าถี่ๆ ดังชัดเจนขึ้นเบื้องหลัง ทำให้ฤทธิ์เบียร์หายไปเกือบหมด
ตัดสินใจหันไปดูก็เห็นผู้หญิงนุ่งยีนส์สวมเสื้อยืดขาว วิ่งเหยาะๆ เข้ามาหา
"รอด้วยค่ะพี่..." เธอร้องเบาๆ ดิฉันชะลอฝีเท้าจนสาวสวยตามทัน แล้วหันมายิ้มหวาน "พี่อยู่ซอยนี้ใช่ไหมคะ หนูเคยเห็นบ่อยๆ"
ดิฉันตอบรับ เราเดินกันไปเงียบๆ เสียงฝีเท้าสะท้อนตามหลังดังเป็นระยะ...อากาศหนาวน่าดู ในซอยเปลี่ยวยามดึกมีเราเดินกันอยู่สองคนเท่านั้น ใครๆ เขาคงเข้านอนกันหมดแล้ว ประตูรั้วทุกบ้านปิดเงียบเชียบ
จู่ๆ เสียงเครื่องยนต์ก็ครางกระหึ่มมาจากก้นซอย!
คงพวกนักเที่ยวหรือวัยรุ่น ขณะที่แสงไฟพวยพุ่งเข้ามาหารวดเร็ว...ดีนะที่มีเพื่อนร่วมทางด้วย ไม่งั้นคงใจหายใจคว่ำแน่ๆ และถ้าเป็นคนร้ายเราจะไปสู้รบปรบมือได้ยังไง?
รถชะลอความเร็วลง ดิฉันยกมือขึ้นป้องหน้าจ้องมอง อาจจะเป็นคนรู้จักกันก็ได้ เห็นว่าเป็นมอเตอร์ไซค์มีคนซ้อนท้าย ผู้ชายทั้งคู่...ก่อนจะแล่นมาหาเราช้าๆ เหมือน ภาพสโลว์โมชั่น แต่น่าสยองขวัญเสียจนแข็งทื่อไปทั้งตัว ปากคอแห้งผากจนร้องไม่ออกแม้คำเดียว!
ร่างทั้งสองบนรถอุบาทว์คันนั้นเต็มไปด้วยเลือดสดๆ ส่งกลิ่นคาวคลุ้ง...ค่อยๆ แล่นผ่านเราไป โดยที่ร่างน่าสยองและใบหน้าแหลกยับทั้งคู่ไม่ได้หันมามองเราเลย
"ว้าย! ผีหลอก...ช่วยด้วย...!"
สาวสวยแผดร้องแสบแก้วหูแล้วออกวิ่งไม่คิดชีวิต ดิฉันเองก็เผ่นตามเช่นกัน...เสียงรองเท้ายิ่งดังก้อง เคล้ากับเสียงหัวเราะกระหน่ำเต็มสองหูอื้ออึง ม่านตาพร่าพรายราวกับมีดาวนับร้อยๆ ดวงกำลังแตกกระจายเต็มหน้า
กระทั่งไปหยุดหอบฮั่กๆ อยู่หน้าประตูบ้าน ควานหากุญแจรั้วมือไม้สั่น รองเท้ากระเด็นไปตอนไหนก็ไม่รู้...แต่แล้วก็เอะใจขึ้นมา
คุณพระช่วย! สาวสวยที่ดิฉันวิ่งตามเธอมาติดๆ หายไปแล้วค่ะ มองเห็นแต่บาทวิถีเปล่าเปลี่ยวเยือกเย็น แถวนั้นก็มีแต่รั้วบ้านติดๆ กัน ไม่มีซอกซอยให้หลบรอดสายตาไปได้เลย...ผลักประตูพรวดเข้าไปได้ก็วิ่งเข้าบ้าน ตกใจกลัวสุดขีดจนร้องไห้โฮไม่รู้ตัว
เดี๋ยวนี้ดิฉันเชื่อสนิทว่าผีมีจริง ไม่ต้องสงสัยอีกต่อไปแล้วค่ะ!
หน้า:
[1]