ลูกเอย...ลูกรัก
ดิฉันเป็นคนบางขุนเทียนนี่เอง ได้พบกับเรื่องน่ากลัวสุดขีดมาแล้ว แต่ในความสยดสยองนั้น มันทำให้รู้สึกสะท้อนถอนใจจนน้ำตารินไหลไปด้วยพร้อมๆ กัน
หลังจากแต่งงานมาเกือบสิบปีจึงเพิ่งทราบว่าตัวเองเป็นหมัน ดิฉันกับสามีต้องปลอบใจกันและกันว่าญาติมิตรอีกมากมายที่คล้ายเรา แต่ทุกๆ คู่ก็ล้วนแต่พลิกวิกฤตเป็นโอกาส คือบอกตัวเองว่าไม่ต้องมีภาระเลี้ยงดูเด็กทารกจนเป็นวัยรุ่น มีปัญหายุ่งยากสารพัด กว่าลูกจะโตเป็นหนุ่มเป็นสาว กว่าจะเรียนจบ พ่อแม่ต้องเหนื่อยทั้งกายและใจชนิดสุดๆ
ดิฉันยอมรับค่ะว่ารักเด็ก ถึงหมดโอกาสเป็นแม่ก็ยังรักเด็กๆ มาก โดยเฉพาะเด็กทารกข้างบ้าน ชื่อน้องทราย แกน่ารักเหมือนนางฟ้าน้อยๆ เชียวล่ะ!
น้องทรายเป็นลูกสาวคนแรกของเพื่อนบ้าน สมภพกับออนเพิ่งแต่งงานกันได้สองปีออนก็ตั้งท้อง ดิฉันสนิทกับเธอมากเพราะเห็นกันมาตั้งแต่เด็กๆ คอยเอาใจช่วยตลอด พอรู้ข่าวก็ดีอกดีใจ เผลอไปแนะนำว่าคนท้องควรกินอาหารแบบไหนๆ อย่างไร? ควรทำและไม่ควรทำอะไร! พอนึกได้ก็ออกตัวเก้อๆ แต่น้องออนรู้ว่าดิฉันหวังดีค่ะ
"ออนยกให้เป็นลูกพี่นุชนะคะ พูดจริงๆ ไม่ใช่ประชดหรือพูดเล่น ออนจะเลี้ยงอย่างแม่ แต่ขอให้พี่นุชถือว่าเป็นลูกของพี่นุชด้วยแล้วกัน"
ดิฉันกอดเธออย่างซาบซึ้ง รู้สึกสัมผัสทารกในท้องเธอด้วยจิตผูกพัน!
เด็กหญิงทรายคลอดออกมาอ้วนจ้ำม่ำ ขาวจั๊วะ ปากนิดจมูกหน่อยน่ารักเหลือเกินแล้ว...ดิฉันไปเยี่ยมที่โรงพยาบาลทั้งเช้าและเย็น แม้จะกลับก็ยังวนเวียนไปหา ไปชื่นชม จนแม่ประชดว่าไปอยู่กับเขาเลยดีมั้ย? หรือไม่ก็ขอมาเลี้ยง ดิฉันเผลอหลุดปากไปว่า แม่เขายกให้แล้ว
ยอมรับว่าเข้าไปยุ่มย่ามจนเกือบจะเป็นจุ้นจ้าน แต่มันห้ามใจไม่อยู่จริงๆ ค่ะ ยังดีที่น้องออนเข้าใจ บอกว่าได้พี่นุชช่วยมากๆ สมกับเป็นแม่คนที่สองของน้องทรายเลย
ดิฉันคอยบอกตั้งแต่เรื่องให้นม เปลี่ยนแพมเพอร์ส อย่าลืมทำความสะอาดกับระวังอย่าห่อตัวเด็กแน่นเกินไป จับนอนคว่ำให้เรอกับหัวกลมสวยต้องคอยดูแล เดี๋ยวจะนอนคว่ำแล้วหายใจไม่ออก อย่าลืมไปฉีดวัคซีนตามกำหนด ฯลฯ
เวลาน้องทรายนอนดูดนมแม่ ดิฉันจะนั่งมองเหมือนแม่มองลูก พอผละจากนมแม่แกก็จะหันมายิ้มให้ดิฉันเหมือนรู้เดียงสา... ต้องคว้ามากอดจูบให้สาสมใจ!
น้องทรายอายุ 6-7 เดือนส่งเสียงอ้อแอ้น่ารัก กำลังสอนคืบสอนคลาน รอเวลาที่จะตั้งไข่ล้มต้มไข่กิน กับส่งเสียงเรียกแม่ๆ ดิฉันอุ้มนั่งตักแกก็ช้อนตามองแป๋ว เสียงเรียกแม่...ทำให้หัวใจพองโตแทบคับอก นัยน์ตาแสบร้อนไปหมด...ลูกของแม่จริงๆ เพียงแต่ไปอาศัยท้องคนอื่นเกิดเท่านั้นเอง
ยังไม่ทันจะตั้งไข่ น้องทรายก็พลัดตกบันไดคอหักตาย!
ถ้าดิฉันตายไปด้วยคงไม่ต้องมีชีวิตอยู่ด้วยความโศกเศร้า โลกทั้งโลกมืดมน เพราะคนเลี้ยงสะเพร่า ไม่ได้ปิดลูกกรงหัวบันไดให้แน่นหนา...ดิฉันกำลังจะเข้าไปหาก็พอดีแวะคุยกับน้องออนที่ห้องรับแขก ถามหาน้องทรายก็ได้ความว่าอยู่กับพี่เลี้ยงชั้นบน
ขาดคำก็ได้ยินเสียงสยองขวัญ หันไปเห็นร่างเล็กๆ กลิ้งลงมาตามขั้นบันไดเหมือนภาพสโลว์ โมชั่น...แน่นิ่งไปแล้ว แต่นัยน์ตาลืมโพลงเหมือนยังมีชีวิตอยู่!
ทำไมเราไม่ตายไปด้วยนะ? ดิฉันถามตัวเองตั้งแต่กอดศพเด็กทารกผู้เปรียบดังดวงใจ! วันเผาร่างน้อย...จนถึงวันที่ไปเยี่ยมน้องออนผู้เศร้าสร้อย เรากอดกันร้องไห้ด้วยความรู้สึกของแม่ผู้สูญเสียลูกรักไป โดยไม่มีใครจะเสแสร้งปลอบใจกันและกัน
น้องทรายตายไปครบหนึ่งเดือน วิญญาณเธอก็กลับมา!
วันนั้นดิฉันกลับจากทำงาน อาบน้ำแล้วก็แวะไปเยี่ยมน้องออนที่บ้านเงียบเหงา เธอยิ้มแย้มต้อนรับเหมือนจะทำใจได้แล้ว บอกว่าจะไปทำน้ำมะนาวเย็นๆ มาให้ ดิฉันเอื้อมไปหยิบอัลบั้มรูปน้องทรายตั้งแต่แรกเกิดก็พอดีได้ยินเสียงหัวเราะคิกๆ ดังขึ้น
วางอัลบั้มหันไปมอง เห็นร่างเล็กๆ หายไปข้างตู้เย็น ดิฉันเรียก...น้องทราย! จะเล่นซ่อนหาเหรอ...มาหาแม่มาลูก
ขณะนั้นราวโลกหยุดหมุน กาลเวลาหยุดนิ่งอยู่กับที่... น้องทรายในชุดกระโปรงสีชมพูคลานตั๊บๆ เข้ามาหา ดิฉันรีบก้มลงกางแขนโอบอุ้มร่างเล็กๆ น่ารักสุดใจเข้ามากอดจูบทั่วใบหน้าและซอกคอ จนมีเสียงหัวเราะกิ๊กกั๊กเพราะจั๊กจี้เช่นทุกครั้งที่ดิฉันจูบน้องทราย
"หายไปไหนมา...ไม่รู้หรือว่าแม่คิดถึงแค่ไหน ต้องจูบให้เข็ด...นี่ๆๆๆ"
เสียงหวีดร้องกับเสียงแก้วแตกเปรื่องดังมากระทบหูอื้ออึง ดิฉันเงยหน้ามองเห็นน้องออนยืนกุมอก เบิกตาโพลง ทำท่าคล้ายจะเป็นลม...พี่นุชอุ้มน้องทราย
ดิฉันสะบัดหน้างงๆ โลกหมุนต่อไปตามเดิม ก้มลงมองดูสองแขนว่างเปล่าของตัวเอง...ขนลุกซ่าไปทั้งตัว แต่ไม่ใช่ความกลัวแน่ๆ เพราะน้ำตาเอ่อคลอจนแทบร้อน ภาพต่างๆ พร่าเลือนไป...น้องทรายยังอยู่ในความทรงจำของเราไปตลอดกาลค่ะ!
{:5_139:}สงสารจุงๆๆๆๆๆ เห็นใจนะคับ
หน้า:
[1]