ศพคนเป็น
ต้อยเป็นเด็ก ตจว.อายุแค่ 16 ปี หน้ากลม ตัวเล็ก แต่ยิ้มแย้มแจ่มใสและขยันขันแข็ง เธอเป็นคนรับใช้บ้านเรา แม่ผมถูกอกถูกใจเธอมาก ไม่อยากให้หลุดไม้หลุดมือลาออกไปอยู่ที่อื่น
ด้วยเหตุนี้วันหนึ่งจึงเกิดเรื่องขนพองสยองเกล้าขึ้นในบ้านผมเอง!
วันนั้นสาวต้อยผู้ร่าเริงกลับมีอาการหน้าดำเครียด ไม่พูดไม่จา ทำท่าเหมือนคนยิ้มไม่เป็น ผิดจากต้อยคนเดิมไปเลย พอแม่ถามสาเหตุเข้าเท่านั้นแหละ น้ำตาเม็ดเป้งๆ ไหลพรูลงมาทันที
เธอบอกว่าต้องกลับบ้านไปดูแลแม่ที่เจ็บออดๆ แอดๆ ที่บ้านเธอตอนนี้ก็ไม่มีใครอยู่เลย พี่สาวที่เคยดูแลแม่เกิดได้งานในกรุงเทพฯ เสียแล้ว โทร.บอกให้เธอกลับบ้านด่วน
เอาล่ะซิ! แม่ผมถึงกับหน้าเสีย บ้านมีผู้ช่วย (แม่บ้าน) เพียงสองคน คือเจ้าต้อยกับป้าไฝซึ่งเป็นแม่ครัว ปาเข้าไปหกสิบกว่าแล้ว แถมมาเช้ากลับเย็น
แกมีหน้าที่จ่ายกับข้าว ทำกับข้าว ส่วนต้อยรับเหมาทุกอย่าง ตั้งแต่กวาดบ้าน ถูบ้าน ซักรีดเสื้อผ้า ล้างถ้วยล้างชาม...ถ้าขาดต้อยไปแม่ผมก็ต้องทำเองหมดจนกว่าจะหาคนใหม่ได้
แหม! หายากด้วยสิ สมัยนี้พวกหล่อนเรียกเงินเดือนแพงๆ ตั้งห้า-หกพันบาทแน่ะ!
คนใช้ลาออกทีไร แม่ผมความดันขึ้นทุกที
ยิ่งเป็นต้อยด้วยแล้ว แม่ยิ่งทำท่าคล้ายจะเป็นลม
พอตั้งสติได้ แม่ก็เจรจาหาทางออกกับต้อย ผมไม่ได้ฟังหรอกครับว่าพูดอะไรกันบ้าง แต่แค่ห้านาทีต่อมา ทั้งคู่กลับเปลี่ยนอารมณ์ตรงข้ามกับเมื่อครู่ก่อนอย่างไม่น่าเชื่อ ทั้งแม่และต้อยต่างหัวเราะร่าเริงแจ่มใสเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
ปัญหาหนักอกทั้งหลายอันตรธานไปในพริบตา!
ปรากฏว่าแม่บอกให้ต้อยพาแม่ของเธอมาอยู่ด้วยกันที่นี่เลย เพราะจริงๆ แกก็ไม่ได้เป็นอะไรมากหรอก แค่อ่อนเปลี้ยเพลียแรง ไม่กินข้าวกินปลา
แม่พูดกับผมว่าดีเหมือนกัน เผลอๆ แกมาอยู่กรุงเทพฯ ใกล้มดใกล้หมอ แกอาจจะแข็งแรงและหายเป็นปกติได้...จากที่ต้อยเล่า แกอายุเพิ่งห้าสิบกว่าๆ อ่อนกว่าป้าไฝตั้งเยอะ
สามวันถัดมา ต้อยก็ขนสัมภาระพาแม่มาอยู่บ้านเราเรียบร้อย
นึกย้อนไปถึงวันที่แกมาแล้วขนหัวลุกครับ!
วันนั้นแกมาแต่เช้าราวแปดโมงเศษ ลงแท็กซี่ที่ประตูรั้วบ้าน ที่จำได้เพราะเป็นวันเสาร์ผมไม่ได้ไปโรงเรียน และเห็นเหตุการณ์ทั้งหมด แกไม่ยอมเข้าบ้าน ต้อยมาบอกให้แม่ผมลงไปช่วย เพราะแม่เธอให้แม่ผมบอกศาลพระภูมิก่อน แกถึงจะเข้าบ้านได้
แม่ต้อยชื่อป้าแสงทอง ตัวเตี้ยพอๆ กับต้อย แต่ผอมดำ หน้าแหลม ผมบางสีเทาแกมดำดูสกปรก รวบเป็นมวยไว้หลวมๆ จุดเด่นคือดวงตาหรี่เล็กเหมือนคนตาแฉะ ไม่ยอมมองหน้าใคร หรือเวลาเหลือบมองทีก็ดูพิกล ปากสีดำคล้ำบางเฉียบ และชอบยิ้มมุมปากแบบคนเจ้าเล่ห์ยังไงอยู่
แกเดินไม่คล่อง ตัวแข็งๆ ชอบกล หมาบ้านผม 3-4 ตัวเห่าไปถอยไป แมวข้างบ้านที่ชอบมานอนบนหลังคา มันเห็นแกเข้าก็สะดุ้ง ผวาขึ้นยืน โก่งตัวทำขนพอง แยกเขี้ยวขู่ฟ่อ...
ไม่รู้ว่าอุปาทานหรือเปล่า ทันทีที่แกย่างเท้าเข้ามา แสงแดดที่สดใสก็มัวซัวมืดครึ้มลงทันที เหมือนมีเงาประหลาดทาบไปทั่วบ้าน!
2-3 วันหลังจากนั้นคนในบ้านเงียบซึม มีบางอย่างค้างคาอยู่ในใจ ไม่รู้จะพูดออกมายังไงดี มันแปลกมากๆ แม้แต่ผมเองยังสงสัยว่าเราเป็นอะไรไปเนี่ย? มันหวาดระแวง กลัวอะไรก็ไม่รู้
แม่ผมมีท่าทางไม่สบายใจ ไม่รู้คิดผิดหรือเปล่าที่ชวนป้าแสงทองมาอยู่บ้านเราแบบนี้ ทีแรกนึกว่าคนเจ็บไข้ได้ป่วยธรรมดา แต่...พูดตรงๆ ว่าเหมือนแกจะนำสิ่งอัปมงคลมาด้วยงั้นแหละ!
ป้าไฝซึ่งปากจัดอยู่แล้ว บ่นกระปอดกระแปดว่าเดินผ่านห้องต้อยแล้วเหม็นเน่า...แกฟ้องว่าป้าแสงทองจ้องแกอย่างน่ากลัวมาก
ต้อยเองก็สะดุ้งอย่างไม่มีเหตุผลอยู่บ่อยๆ ไม่ค่อยยิ้มแย้ม ขี้เล่นเหมือนเช่นเคย แถมออกจะกลัวๆ แม่ตัวเองอยู่ไม่น้อย...ผมเห็นไฟห้องเจ้าหล่อนเปิดอยู่ตลอดคืนมาหลายคืนแล้วด้วย!
ในที่สุดเรื่องราวก็เฉลยออกมาแจ่มแจ้ง! เมื่อพี่สาวต้อยมาเยี่ยม เธอแอบกระซิบแม่ผมว่า ป้าแสงทองนั้นอยู่ดีๆ ก็ล้มลงหมดสติเมื่อราว 2 เดือนก่อน พอไปดูก็พบว่าแกสิ้นลมหายใจ...แกตายแล้ว! ตายไปราวครึ่งวันก็ฟื้นขึ้นมาเองตอนพลบค่ำ และอากัปกิริยาก็ไม่เหมือนเดิม
ทุกคนกลัวแกทั้งนั้น ครั้นบอกต้อยก็ทะเลาะกัน เลยบอกว่าถ้าห่วงนักก็มาดูแลแม่เอง
โชคดีที่ป้าแสงทองอยู่บ้านเราได้ไม่นาน แกบอกว่าร้อน! พระพุทธรูปเยอะเหลือเกิน เจ้าที่ก็ดุ แกขอกลับบ้านนอก ส่วนต้อยนั้นไม่ต้องไปดูแลแกหรอก แกอยู่คนเดียวได้
อีกสามเดือนต่อมาแกก็ตายไปจริงๆ ไม่รู้ว่าเป็นผีดิบหรือมั่วนิ่ม? แต่ก็ขนหัวลุกครับ!
ขอบใจที่แบ่งปันนะคับ เจอแบบนี้คงแย่ละครับน่ากลัวจริงๆขอบคุณครับ น่ากลัววอ่ะ ขอบคุณครับ :D น่ากลัวๆๆ
หน้า:
[1]