พวกมันขับรถออกไปผมก็ได้แต่นอนร้องไห้ สมเพสตัวเองผมรู้ตัวว่าทำผิด อารมณ์ก็พาไปด้วยโดนผู้ชายเอาเก่งขนาดนั้น เป็นใครก็อาจเผลอสมยอมไปได้ ตอนนั้นเวลาคงประมาณตีสี่ผมเดินโซซัดโซเซมาที่สี่แยกที่มีแสงไฟ สภาพผมเหม็นมาก ไม่ได้ใส่เสื้อแผลถลอก แสบเต็บตัวไปหมด ปากก็มีคราบเลือด ผมทั้งหนาวทั้งแสบรูไม่อยากจะเดินต่อไปเลยไม่มีแรงจริงๆ ผมมานั่งลงไปกับพื้นที่แยกนั้น ประมาณยี่สิบนาทีก็มีรถกระบะขนผักขับผ่านมา เป็นสองผัวเมีย เค้าเข้ามาถามว่า หนูเป็นอะไร ผมร้องไห้ไม่พูดอะไร ร้องไม่หยุด เค้าถามว่าจะไปไหนไปส่งไหม เค้าให้ผมยืมโทรศัพท์ผมโทรหาเพื่อน และนัดให้เพื่อนมารับที่ด้านหลัง ม.รังสิต ผมขึ้นท้ายรถกะบะมาเจอเพื่อน ทั้งผมและเพื่อนร้องไห้กัน ผมไม่พูดอะไรเลยเอาแต่ร้องไห้ เพื่อนเอาเสื้อคลุมให้และพาไปอาบน้ำไปพักที่บ้านเค้า เช้าวันนั้นผมไม่สบาย จับไข้ตัวสั่น เพื่อนจึงพาไปแอดมิดที่รพ.แพทย์รังสิต แม่ผมก็มาเยี่ยม เค้าตกใจมาก เห็นรอยแผลที่หน้า ที่แขนขา ตัวผมผมบอกไม่มีอะไร แค่ไปกินเหล้าแล้วชกต่อยกับคนอื่น หมอมาคุยกับผมเรื่องแผลที่ฉีกขาดที่ก้นผมต้องฉีดยาฆ่าเชื้อ หมอบอกว่า เป็นไข้เพราะจากแผลที่ถูกข่มขืน ผมไม่ให้หมอบอกแม่และนัดตรวจ HIV อีกสามเดือน ซึ่งตอนนี้ก็ไม่มีอะไร ยังปกติเรื่องผ่านมาหลายปี จนตอนนี้อายุ 24 แต่ทำให้ผมมีพฤติกรรมทางเพศที่แปลกๆชอบถูกแฟนมัด หรือตบตีกับแฟนก่อนมีเพศสัมพันธ์ หนักๆก็แฟนให้พาเพื่อนสี่ห้าคนมาพลัดเอาผม..ในโกดังร้างแต่ผมกับแฟนก็ยังรักกันดีอยู่