สวรรคบ้านทุ่ง 2
วันนี้หมู่บ้านได้มีการต้อนรับนักศึกษามหาลัยดังจากมหาวิทยาลัยในเมืองกรุงซึ่งมาออกค่ายอาสาและเรียนรู้วิถีชีวิตของคนในชนบท ผู้ใหญ่และกำนันจึงขอความร่วมมือกับชาวบ้านให้มาร่วมกันต้อนรับนักศึกษากลุ่มนี้ มิ่งก็เป็นหนึ่งคนที่มาต้อนรับด้วยอากาศในเดือนมิถุนายนในหมู่บ้านแห่งนี้หน้าฝนอากาศหนาวพอสมควรเพราะพื้นที่ส่วนใหญ่ปกคลุมไปด้วยต้นไม้และลำธารจึงทำให้บรรยากาศสดชื่น ถึงเวลานักศึกษามากับรถบัสปรับอากาศชั้นดีมาจอดที่วัดซึ่งเป็นที่รวมของชาวบ้านผู้ใหญ่จับไมค์ประกาศต้อนรับและเรียนเชิญอาจารย์กับนักศึกษาเข้าไปที่จัดเตรียมไว้ นักศึกษา 26 คนลงมาจากรถต่างก็เดินตามคุณครู 2 คนและกำนันที่ออกมาต้อนรับทักทายกันเรียบร้อยก็เดินตามกำนันเข้ามาพอนั่งเรียบร้อยเสียงคุยกันก็ดังอึกทึกลั่นศาลาไปหมด สาวๆหนุ่มก็ช่วยกันยกน้ำมาให้กับแขกที่มาเยือน"เฮ้ย รับน้ำซิตะนอยพี่เขายื่นให้นะ"นักศึกษาสาวคนหนึ่งบอกเพื่อนชายที่นั่งข้างๆ
"ไม่อ่ะ เรากลัวท้องเสียสะอาดหรือป่าวก็ไม่รู้"เด็กหนุ่มพูดพร้อมกับส่ายหน้าและเบ้ปาก
"งั้นมาทางนี้ก็ได้พี่ อย่าไปถือสามันเลยนะค่ะพี่พวกลูกคุณหนู ขอบคุณค่ะ"เด็กสาวพูดพร้อมยื่นมือมารับแก้วน้ำจากมิ่ง มิ่งมองหน้าทั้งสองคนผู้หญิงหน้าตาสวย ผิวขาวแถม ปากนิดจมูกหน่อยพูดจาดี ส่วนผู้ชายมองผ่านๆก็น่ารักเฮยน่ารักหรือมิ่งฉุกคิดปากแดง ตากลมผิวขาวเนียนแก้มออกชมพูระเรื่อจนเห็นเส้นเลือดซึ่งผิดกับเขาโดยสิ้นเชิงตัวคล้ำกร้านมิ่งอาจจะมองนานจนผิดสังเกตทำให้หนุ่มนักศึกษาหันมามองพอตาสบกันมิ่งต้องหลบตาลงแล้วเดินไปเสริฟน้ำคนอื่นๆ
"เฮย หล่อว่ะว่าไหมตะนอย"หญิงสาวเอ่ยขึ้นเมื่อมิ่งเดินออกมา
"ตรงไหน"เด็กหนุ่มพูดโดยไม่ได้หันกลับมามองมิ่งด้วยซ้ำ
"นี่..ถ้าแบบนี้ไม่หล่อ แบบไหนหละจ้ะที่หล่ออ่ะ หน้าหล่อหุ่นล้ำกล้ามใหญ่สเป็คเลยว่ะ"เด็กสาวพูดต่อเอามือมาประสานกันทำตาเม่อลอย
"พอเลย แม่น้ำคว้าเห็นผู้ชายไม่ได้นะต่อมสะตอแตกตลอด"เด็กหนุ่มพูดประชดเด็กสาวและทำหน้าแบบเอือมระอา
"ฉันชื่อน้ำฟ้าจ้ะ ไม่ใช่คว้า"เด็กสาวพูดออกมาแต่ยังมองไปทางมิ่งอยู่
"ไม่รู้ซิ เห็นเธอจะคว้าไปซะหมดที่เป็นผู้ชายนะ"เด็กหนุ่มอธิบายเสริมแต่แล้วการสนทนาต้องหยุดเพราะตอนนี้เข้าสู่พิธีการต้อนรับกำนันกล่าวตอนรับและแนำนำผู้ใหญ่กับคณะกรรมการต่างๆให้แขกที่มาเยือนฟังและแนะนำหมู่บ้านสถานที่สำคัญรวมถึงอาชีพของชุมชนซึ่งก็มีเสียงคุยกันบ้างจนกำนันพูดจบ อาจารย์ที่มาด้วยก็กล่าวขอบคุณและบอกสาเหตุที่พานักศึกษามาครั้งนี้จนจบและยังขอความร่วมมือกับพวกชาวบ้านให้ช่วยกันถ่ายทอดความรู้ให้กับนักศึกษาให้มากที่สุดอีกทั้งอาจจะมีนักศึกษาบางคนต้องไปนอนพักค้างคืนที่บ้านด้วยซึ่งชาวบ้านทุกคนก็ตกลงและยินดีแต่ที่ไม่ได้ไปนอนที่บ้านก็จะนอนกันที่วัดเมื่อพูดกันเสร็จก็ให้ทุกคนพักกันตามสบาย พอได้ยินต่างคนก็ต่างแยกย้ายกันไปนักศึกษาบางคนก็เข้าไปคุยกับชาวบ้านบ้างคนก็ไปหามุมถ่ายรูปเสียงเลยดังอึกทึกไปหมด มิ่งเดินเลี่ยงมาหาหลวงพ่อกะว่าจะเวอะมาคุยซักพักแล้วจะกลับไปดูที่หนาต่อ
"นมัสการครับหลวงพ่อ"มิ่งกล่าวและก้มลงกราบสามครั้งแล้วนั่งพับเพียบมืดยังพนมไว้
"เจริญพร พ่อมิ่งเป็นไงบ้างหละโยมสบายดีไหม"หลวงพ่อหันไปถาม
"สบายดีครับหลวงพ่อ ตอนนี้ผมไม่ค่อยได้มีเวลามาปรนนิบัตหลวงพ่อเลยครับ"มิ่งตอบไป
"ไม่เป็นไรหรอก มีเวลาแล้วค่อยมาก็ได้"
"ตอนนี้กำลังหว่านต้นกล้าเพื่อให้ทันฝนครับ"
"ดีแล้ว ช่วยเหลือโยมแม่ที่บ้านโยมแม่จะได้ไม่ลำบาก"
"ครับหลวงพ่อ งั้นผมขอตัวกลับก่อนนะครับ"มิ่งพูดพร้อมคุกเข่ากราบหลวงพ่อสามครั้ง
"เจริญพร"หลวงพ่อตอบแล้วยกมือ มิ่งคลานเข่าออกมาซึ่งก็สวนกับอาจารย์และผู้ใหญ่กำนันที่จะเข้ามาหาหลวงพ่อ มิ่งยกมือไหว้
"อ้าวจะกลับแล้วหรือ ไอ้มิ่ง"กำนันทักทาย
"ครับ พ่อกำนัน"มิ่งตอบออกไป
"ขอบใจเอ็งมากนะที่มาช่วยข้าในวันนี้"กำนันพูดต่อ
"ไม่เป็นไรจ้ะ พ่อกำนัน"มิ่งตอบแล้วเดินก้มหน้าลงมาจากวัด เพื่อจะเดินกับบ้านแต่พอเดินมาได้ไม่นานยังไม่ออกจากเขตวัด
"พี่ค่ะ...พี่ค่ะ"มิ่งจึงหยุดหันไปตามเสียงที่เรียกว่าใช่เขาหรือป่าว ก็เจอกับผู้หญิงที่มิ่งเอาน้ำไปให้และผู้ชายอีกสองคน
"เรียกพี่หรือจ้ะ เออ ..ครับ"มิ่งตอบไปแบบประหม่าเพราะไม่รู้จะพูดคำไหน
"พูดธรรมดาก็ได้ค่ะ แบบพีชินกับคำไหนก็พูดคำนั้น"น้ำฟ้าพูดเพื่อให้มิ่งเป็นกันเองกันมากขึ้น
"หนูชื่อฟ้า นี่ตะนอยและนี่โต้งค่ะ"น้ำฟ้าแนะนำตัวเองและเพื่อนที่มาด้วยให้มิ่งรู้จัก
"เออ....พี่ชื่อมิ่งจ้ะ"มิ่งตอบไปตาก็มองแขกทั้งสามคนซึ่งคนที่พูดส่วนใหญ่จะเป็นน้ำฟ้ามากกว่าถามถึงบ้านและงานที่มิ่งทำ มิ่งก็ตอบไปแบบสั้นๆเพราะมิ่งไม่ค่อยไ้คุยกับใครมากนักยกเว้นเพื่อนๆในรุ่นเดียวกันเมื่อจบการสนทนามิ่งก็ขอตัวกลับ
"ยังไงพวกหนูจะไปเที่ยวที่บ้านพี่มิ่งนะ เผื่อจะได้ความรู้เรื่องการทำนาบ้างได้ไหมค่ะ"หญิงสาวพูดขึ้นก่อนที่มิ่งจะหันหลังกลับ
"ได้จ่ะ ยินดีจ่ะ"มิ่งตอบแล้วก็เดินกลับไปที่บ้านของตน คืนนั้นก่อนนอนมิ่งนึกถึงแต่หน้าของหญิงสาว และอดที่จะนึกถึงหนุ่มที่ชื่อตะนอยไม่ได้ท่าทีที่รังเกียจและความยะโสแล้วจะมาที่ชนบททำไม มิ่งนอนคิดอะไรจนเพลินแล้วหลับไป
มิ่งตื่นมาแต่เช้าเพื่อลงไปที่นาเพื่อเตรียมที่ไถ มิ่งใส่กางเกงขาก๊วยม้วนชายขึ้นไปสวมเสื้อม้อฮ่อมผ้าข้าวม้าคาดเอวข้างหนึ่งแบกไถ มืออีกข้างจูงควายเพื่อไปไถนาเตรียมไว้เพื่อจะปลูกข้าวพอสายๆก็กลับมากินข้าวที่บ้านเมื่อกินเสร็จก็กลับไปที่หน้าต่ออากาศยิ่งร้อนในตอนเที่ยงมิ่งก็ถอดเสื้อเอาผ้าข้าวม้ามาคาดที่หัวทำให้เห็นกล้มที่หน้าอกชัดเจนและขากางเกงที่ม้วนขึ้นทำให้เห็นกล้ามขาแกร่งเป็นมัดๆ ยิ่งเหงือออกมันยิ่งทำให้หุ่นของมิ่งน่าดูมากยิ่งขึ้นในขณะที่นั่งพักก็มีกลุ่มนักศึกษาเดินผ่านมาพอดี แล้วเดินแวะเข้ามาที่มิ่งนั่งพักอยู่ เมื่อมาถึงทุกคนก็ยกมือไหว้ทักทายมิ่งซึ่งมิ่งก็ยกไหว้ตอบทุกคนมีสมุดที่จดบันทึกมาและเริ่มบทการสนทนากันอยู่คู่ใหญ่ก็กลับไป มิ่งก็ลงมือทำต่อโดยไม่ได้สังเกตุว่าตอนนี้มีนักศึกษามายืนและถ่ายรูปตอนที่มิ่งกำลังทำงาน จนมิ่งวนมาและเห็นจึงหยุดแล้วเดินเข้ามาหาโดยที่ลืมไปว่าตนเองไม่ได้ใส่เสื้อทำให้คนที่ยืนอยู่ถึงกับตะลึงกับหุ่นของมิ่งที่กำลังเดินเข้ามาหา
ขอบคุนคับ{:5_130:} ขอบคุณฮะ ติดตามฮะ{:5_136:} มีต่อไหมครับ รอติดตามนะ มีต่อไหมครับ รอติดตามนะ ขอบคุณครับผม ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ ให้กำลังใจน่ะครับ
รออ่านต่อ ขอบคุณครับ ขอบคุนครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณมากๆครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ ขอบคุนมากมายคับ ขอบคุณครับ