แล้วเราจะพบกัน
แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย Boylove เมื่อ 2014-3-28 15:42... แล้วเราจะพบกัน ...
" เฮ้... นาย .... ทำไมมานอนอยู่แถวนี้ได้ล่ะ.... ตื่นสิ .. นี่ " เสียงนุ่มๆดังขึ้นพร้อมกับมือนุ่มที่ค่อยๆเขย่าร่างที่กำลังนอนอยู่บนม้า นั่งของสวนสาธารณะนอกตัวเมืองที่แสนสงบ
" อืออ " เด็กหนุ่มที่อาศัยม้านั่งในสวนสาธารณะแห่งนี้นอนมาตลอดทั้งคืนค่อยๆขยี้ตา แล้วพยุงกายลุกขึ้นนั่งงัวเงีย แล้วก็ต้องประหลาดใจเมื่อพบว่าเบื้องหน้าเขามีเด็กหนุ่มผมสีแดง ใบหน้าเรียวสวยที่นั่งยิ้มให้อย่าเป็นมิตรปนกับความสงสัยกับการที่เขามา นอนอยู่ตรงนี้ เมื่อเห็นว่ามีคนมาดูตนเองอยู่ เด็กหนุ่มก็ออกอาการเขินเล็กน้อยเพราะไม่ชินกับการที่มีคนมาจ้องมอง
" เอ่อ .. "
" ทำไมมานอนที่นี่ล่ะ ไม่มีที่อยู่เหรอ " เสียงนุ่มนั้นถามอีก ทั้งยังทรุดกายลงนั่งข้างๆเขาอีกต่างหาก
" อะ อืมม ชั้น ทะเลาะกับที่บ้านน่ะ เอ่อ... " ไม่รู้เพราะอะไรถึงได้เล่าเรื่องแบบนี้ให้คนแปลกหน้าฟัง แต่ว่า ดวงตาใสและรอยยิ้มที่บริสุทธิ์นี่ ทำให้เขารู้สึกวางใจและคุ้นเคยอย่างบอกไม่ถูก
" งั้นเหรอ แสดงว่าไม่มีที่พักล่ะสิ งั้นไปพักบ้านชั้นมั้ย อยู่ใกล้ๆนี่เอง " เด็กหนุ่มผมแดงยิ้มกว้างพลางชี้นิ้วไปที่บ้านหลังใหญ่ที่อยู่ที่เนินเขาที่ เห็นไกลๆ เด็กหนุ่มเพ่งสายตามองตามนิ้วเรียวนั้นไป
" แต่ว่า ... "
" ไม่ต้องห่วงหรอก ชั้นอยู่กับคนดูแลอีกไม่กี่คนเอง นายเองก็คงไม่มีที่ไปใช่มั้ยล่ะ ไปอยู่ด้วยกันจะได้เป็นเพื่อนชั้นด้วยไง " ไม่รู้ทำไมแต่รอยยิ้มอันไร้มารยานั้นก็ทำให้เด็กหนุ่มตามเพื่อนใหม่ไปแต่โดย ดี
" กลับมาแล้วเหรอคะ คุณหนู ทำไมออกไปไม่บอกดิชั้นล่ะคะ ดิชั้นจะได้ไปด้วย ออกไปไหนคนเดียวอันตรายนะคะ ถ้าเกิด .... " เสียงหญิงรับใช้ท่าทางดีเอ่ยถามทันทีที่เห็นหน้านายน้อยที่แอบหนีออกไป เที่ยวคนเดียวด้วยความเป็นห่วงเป็นใย โดยลืมสังเกตว่ามีใครอีกคนหนึ่งเดินตามนายน้อยของตนเข้ามาด้วย
" เดี๋ยวก่อนครับแม่นม อย่าพึ่งซักสิฮะ วันนี้ผมพาเพื่อนมาด้วยนะฮะ เค้าจะมาพักกับเรา ช่วยจัดห้องให้เค้าหน่อยนะฮะ เอาห้องใกล้ๆผมเลยก็แล้วกัน จริงสิ นี่เอ่อ ... " เด็กหนุ่มผมแดงตั้งใจจะแนะนำแขกของตนกับแม่นม แต่ก็พึ่งนึกขึ้นมาได้ว่ายังไม่ได้ถามเลย และดูเหมือนว่าอีกฝ่ายจะนึกได้เหมือนกันจึงรีบแนะนำตัวกับหญิงชราเสียก่อน
" โคมัตสึอิ คัทสึกิ ครับ " คัทสึกิ โค้งทักทายหญิงชราที่เพื่อนใหม่เรียกว่าแม่นมอย่างมีมารยาท และเธอก็ยิ้มรับอย่างยินดีเช่นกัน
" ยินดีต้อนรับค่ะคุณคัทสึกิ เดี๋ยวดิชั้นจะให้คนไปจัดห้องให้นะคะ ส่งกระเป๋ามาเถอะค่ะ คุณหนูคะ พาเพื่อนออกไปนั่งข้างเล่นที่สวนก่อนก็ได้นะคะ เดี๋ยวดิชั้นจะไปเอาของว่างไปให้ค่ะ " หญิงชราส่งสัญญาณบอกให้หญิงสาวที่อยู่ข้างๆมารับกระเป๋าของเด็กถือไปยังห้อง พักรับรอง ส่วนตัวเธอเองก็เดินแยกออกไปอีกทางหนึ่ง
" ไปที่สวนกันเถอะ ตอนนี้ดอกไม้กำลังบานเต็มไปหมดเลยล่ะ " เด็กหนุ่มผมแดงเอ่ยชวน
" จริงสิชั้นยังไม่ได้แนะนำตัวเลย ชั้นชื่อ ชิโนมิยะ คิสึกิ ยินดีที่ได้รู้จัก " คัทสึกิ มองหน้าสวยที่ยิ้มให้เขาอย่างไร้มารยาด้วยความรู้สึกคุ้นเคยกับรอยยิ้มนั้น
"แปลกนะ คล้ายกันเลย ... " คัทสึกิมัวแต่มองหน้าหวานใสของคิสึกิจนไม่ได้ฟังที่เด็กหนุ่มพูดแต่แรก เลยได้ยินแต่ท้ายประโยค
"หือ นายว่าไงนะ "
"ชั้น บอกว่า ชื่อนายกับชั้นคล้ายกันไง คัทสึกิ กับ คิสึกิ " คิสึกิทวนประโยคให้ พร้อมกับดึงมือของคัทสึกิให้ตามไปนั่งใต้ต้นไม้ใหญ่กลางสวน สายลมอ่อนๆที่พัดมา พาเอากลิ่นดอกไม้หอมอ่อนๆมาด้วย ทำให้อารมณ์ที่ขุ่นมัวของเด็กหนุ่มให้ผ่อนลายลง ทั้งคู่นิ่งเงียบตกอยู่ในภวังค์ความคิดของตนอยู่นาน จนกระทั่งคัทสึกินึกขึ้นมาได้ว่ายังไม่ได้ถามคนข้างๆเรื่องหนึ่งอยู่
" คิสึกิ ทำไมนายชวนชั้นมาบ้านนายล่ะ ไม่กลัวชั้นเป็นพวกไม่ดีหรือไง "
คิ สึกิหันหน้ามามองอีกฝ่ายที่จ้องตนอยู่อย่างต้องการคำตอบ ดวงตาสีน้ำตาลเข้มเปล่งประกายสดใส และไร้ซึ่งความระแวดระวังจนน่าเป็นห่วงว่าถ้าไปเจอพวกมิจฉาชีพเข้า คงไม่รอด
" คิก .. ไม่หรอกน่า ชั้นคิดว่าชั้นดูคนไม่ผิดหรอก ใช่มั้ยล่ะ อยู่ด้วยกันที่นี่กับชั้นไปก่อนเถอะนะ จนกว่านายจะมีที่ไป หรือว่ามีนายที่ไปแล้ว " ท้ายประโยคดูเหมือนจะแผ่วลง พร้อมกับก้มหน้าลงราวกับจะแอบซ่อนความผิดหวังไว้ แต่ก็ไม่สามารถปิดบังได้ คัทสึกิถอนหายใจเฮือกใหญ่ เขาออกจากบ้านมากระทันหัน ไม่ได้นึกด้วยซ้ำว่าจะไปไหน ขอแค่ออกมาจากบ้านที่เขาเปรียบเสมือนส่วนเกินได้ก็พอ แต่เขาเองก็ไม่อยากรบกวนคิสึกิมากกว่านี้
" ชั้นไม่มีที่ไปแน่นอนหรอก แต่ว่าชั้นก็ไม่อยากรบกวนนายมากไปกว่านี้ ชั้น ... " คัทสึกิพูดได้เพียงเท่านั้น เพราะเมื่อเขาหันมาอีกครั้ง ก็พบว่าคิสึกิหลับสนิทไปแล้วทั้งๆที่นั่งพิงไหล่เขาอยู่แท้ๆ เด็กหนุ่มยิ้มน้อยๆ เมื่อเห็นอีกฝ่ายหลับสนิท ใบหน้าเรียวสวยดูนิ่งสงบ ผิวขาวเนียนราวกับเด็กทารก ริมฝีปากบางสีชมพูดูน่าสัมผัส ความรู้สึกอบอุ่นเกิดขึ้นในใจโดยไม่รู้สาเหตุ ทำไมเขาถึงได้รู้สึกคุ้นเคยกับคนข้างกายนี้อย่างรวดเร็วราวกับว่ารู้จักกัน มาก่อนแบบนี้ ..
คัทสึกิขยับตัวให้คิสึกิได้นอนพิงสบายมากขึ้น เด็กหนุ่มสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆพร้อมกับมองไปรอบๆ นานเท่าไหร่กันนะที่ไม่ได้รู้สึกว่าได้พักอย่างสบายแบบนี้ กลิ่นหอมอ่อนๆของดอกไม้ในสวน ลมเย็นๆที่พัดมาทำให้รู้สึกสบายจนในที่สุดเขาเองก็เผลอหลับไปโดยไม่รู้ตัว เหมือนกัน
.................................................................................................................
" คุณหนูคะ คุณหนู อ้าวตายจริง มาหลับกันอยู่ตรงนี้เอง " หญิงชราเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นว่าคุณหนูของนางกำลังหลับสนิทพร้อมกับเพื่อนใหม่ ดวงตาที่ฝ้ามัวเขม้นมองเด็กหนุ่มทั้งสองด้วยความรักและเอื้ออาทร เมื่อหญิงรับใช้ตามมาก็สั่งให้ไปเอาผ้าห่มมาห่มให้
" หลับให้สบายนะคะคุณหนูทั้งสอง .. " หญิงชราพูดเบาๆ นานแค่ไหนกันนะที่เธอไม่ได้เห็นภาพแบบนี้ เวลาช่างผ่านไปรวดเร็วนัก นาน นานเหลือเกิน ดวงตาหม่นคลอคราบน้ำตา และไหลรินลงมาช้าๆก่อนจะรีบเช็ดออกไป จะร้องไห้ไปทำไมกัน ในเมื่อวันนี้คุณหนูของนางกำลังได้พบกับความสุขแล้ว
แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย Boylove เมื่อ 2014-3-28 15:43
สัมผัสระคายเคืองที่ปลายจมูก ทำเอาเด็กหนุ่มที่กำลังหลับสนิทเริ่มรำคาญพร้อมกับทำจมูกฟุดฟิดและพบยายาม ปัดอะไรบางอย่างออกไป แต่ว่าสักพักมันก็กลับมาอีก จนกระทั่ง
" ฮะ .. ฮัดเช้ย .. " คัทสึกิสะดุ้งตื่นขึ้นมา และก็ต้องตกใจเมื่อพบว่ามีอะไรจ้องหน้าเขาอยู่พร้อมกับส่งเสียงทักทาย
เมี้ยววววววววววว แมวสีขาวขนฟู ส่งเสียงทักทาย พร้อมกับที่ถูกอุ้มขึ้นไปอยู่ในอ้อมกอดของเด็กหนุ่มอีกคนข้างกายเขา ที่ยิ้มให้อย่างอ่อนโยน
" ตื่นแล้วเหรอ คัทสึกิ" คิสึกิยิ้มให้เหมือนทุกครั้ง คัทสึกิยิ้มเก้อๆ นี่เขาคงหลับไปนานจนคิสึกิตื่นขึ้นมาก่อนล่ะสิ
" จะเย็นแล้ว เรากลับไปที่บ้านดีกว่านะ แม่นมคงเตรียมอาหารเย็นไว้ให้แล้วล่ะ " คิสึกิชวนพร้อมกับลุกขึ้นปล่อยให้เจ้าเหมียวขนฟูวิ่งนำไปก่อน คัทสึกิมองเจ้าแมวน้อยที่วิ่งไปก่อนหน้าพร้อมกับจับมือที่ยื่นมาของคิสึกิ แล้วลุกขึ้น ทั้งสองเดินกลับไปยังตัวบ้านโดยที่ไม่ได้ปล่อยมือที่จับไว้ตั้งแต่เมื่อกี้ แม้แต่น้อย และก็ดูเหมือนว่าคัทสึกิจะไม่รู้ตัวเลยว่าตนเองนั้นยังไม่ยอมคลายมือออกจาก อีกฝ่ายและคิสึกิเองก็ไม่ทักท้วงอะไรเหมือนกัน
.............................................................
" ทานเยอะๆนะคะ คุณหนู คุณคิสึกิ ด้วย " ดูท่าทางแม่นมจะมีความสุขที่มีแขกมาเยี่ยมบ้านอาหารวันนี้จึงเยอะเป็นพิเศษ
" แม่นมครับ แบบนี้ผมกับคัทสึกิก็แย่สิ " เด็กหนุ่มเข้าของบ้านแกล้งบ่น ทำเอาแม่นมงอนแก้มป่อง
"คุณ หนูล่ะก็ นานๆทีจะมีแขกมานี่คะ ทานเยอะๆนะคะ เอาละค่ะ นั่งเถอะ " หญิงชราคะยั้นคะยอให้ทั้งสองนั่งทาน ไม่นานอาหารทุกอย่างก็ถูกจัดการเรียบด้วยฝีมือของทั้งสองแต่ดูเหมือนว่าจะ เป็นฝ่ายคัทสึกิ เสียมากกว่าที่เป็นฝ่ายกินโดยที่มีคิสึกิเป็นฝ่ายเชียร์
"ฮ้า อิ่มตื้อเลย คิสึกิ ทำไมนายกินน้อยจังล่ะ " คัทสึกิ ถามขณะที่เดินกลับห้องโดยมีคิสึกินำทางไป
" ชั้นกินมากแล้วนะ ปกติไม่กินขนาดนี้หรอก แต่พอมีนายมานั่งด้วยเลยกินได้เยอะ เอาล่ะ นี่ห้องนายนะ ส่วนถัดไปเป็นห้องของชั้น พักผ่อนให้สบายล่ะ พรุ่งนี้ค่อยคุยกัน " คิสึกิรอจนคัทสึกิเข้าห้อง และรอจนเขาปิดประตูจึงเดินกลับห้องไป แต่ก่อนจะเปิดประตูห้องของตนนั้นเอง อาการปวดหน้าอกก็ปะทุขึ้นจนต้องกุมหน้าอกแน่นและทรุดตัวลง
" คุณหนูคะ คุณหนู " เสียงแม่นมชราร้องขึ้นอย่างตกใจและรีบวิ่งมาประคองร่างบางที่ทรุดตัวลงไป
" มะ.. ไม่เป็นไรครับ .. นิดหน่อยเอง .. อย่าเสียงดังสิครับ เดี๋ยวคัทสึกิจะได้ยิน " เสียงนุ่มสั่นระริกด้วยความทรมานจากอาการเจ็บปวดเอ่ยขึ้นพร้อมกับพยายามลุก ขึ้นโดยทีหญิงชราคอยพยุง
" ค่ะๆๆ อย่าพึ่งพูดอะไรเลยนะคะ เข้าห้องก่อนเถอะค่ะ " แม่นมชรารีบพาร่างบางกลับเข้าห้องทันที พรอ้มกับสั่นกระดิ่งเรียกหญิงรับใช้ให้เอายามาให้
" แม่นมครับ เห็นมั้ยครับ เขาจริงๆด้วย เขากลับมาหาผมแล้ว กลับมาแล้ว . " ริมฝีปากที่ซีดเผือดนั้นสั่นระริก พยายามเปล่งเสียงแผ่วเบาและยิ้มอย่างยินดีแม้ว่าจะมีแววแห่งความทรมานของ ความเจ็บปวดอยู่ก็ตาม แม่นมชราน้ำตาไหลพรากด้วยความสงสารเด็กหนุ่ม
" ค่ะ ดิชั้นเห็นแล้ว เขากลับมาแล้ว กลับมาหาคุณหนู เพราะฉะนั้นคุณหนูต้องไม่อ่อนแอนะคะ คุณหนูจะได้อยู่ด้วยกันกับคนที่คุณหนูรักอย่างมีความสุขไงคะ " ปลายนิ้วที่ผ่านกาลเวลามานานเกลี่ยน้ำตาบนใบหน้าสวยอย่างอ่อนโยน พร้อมกับป้อนยาให้
" มีแต่แม่นมเท่านั้นที่ให้กำลังใจผมมาตลอดมา ขอบคุณครับแม่นม ขอบคุณ ... " ร่างบางเอ่ยเสียงเบาและหลับไปในที่สุด หญิงชราได้แต่นั่งมองคุณหนูของตนด้วยความสงสารแต่ก็มีความยินดีปนอยู่ในแวว ตา การรอคอยที่แสนทรมานของคุณหนูของนางกำลังจะหมดลงไปแล้ว
" ขอให้คุณหนูได้พบความสุขซักทีเถอะค่ะ มันมากเกินพอแล้วกับความทุกข์ทรมานที่คุณต้องทนรับมาตลอด .. " หญิงชราได้แต่ภาวนา ขอให้คนที่เธอเฝ้าดูแลมาตลอดได้พบกับความสุขเสียที เป็นนานกว่าหญิงชราจะออกไปจากห้อง สายตาฝ้าฟางจ้องมองดวงจันทร์ที่ส่องสว่าง ดวงตาที่วาววับด้วยม่านน้ำตาที่ปริ่มออกมาด้วยความยินดีที่คุณหนูของเธอได้ พบคนที่เฝ้ารอมานาน นานเหลือเกิน .. " คัทสึกิ ตื่นหรือยัง " เสียงเคาะประตูพร้อมทั้งเสียงนุ่มที่เรียกอยู่หน้าห้องทำให้ผู้อยู่ภายในผละ จากการจัดเรียงของออกจากระเป๋าไปเปิดประตูให้
" อืมม ตื่นนานแล้วล่ะ เข้ามาก่อนสิ " ร่างบางยิ้มแย้มย่างเท้าเข้ามาให้ห้องที่จัดให้อีกฝ่ายพักอย่างตื่นเต้น ราวกับว่าไม่เคยเข้ามา คิสึกิเอียงคอมองสิ่งที่อยู่บนเตียงก่อนจะเดินไปหยิบขึ้นมาดู
" คัทสึกิ นี่เธอวาดเองเหรอ " คิสึกิ ชูเจ้าสิ่งนั้นให้อีกฝ่ายดู มันคือสมุดสเก๊ตภาพเล่มหนาที่เต็มไปด้วยรูปวาดต่างๆ คัทสึกิยิ้ม เขาเดินมาหาร่างบางที่นั่งเปิดสมุดดูอยู่อย่างสนใจ
" อืมม ชั้นชอบวาดรูปน่ะ อยากเป็นจิตรกร แต่ว่าพ่อชั้นสิ เค้าอยากให้ชั้นเรียนหมอเหมือนเค้า ... " ท้ายเสียงดูอ่อนลง คิสึกิมองใบหน้าคมที่สลดลง ค่อยๆวางสมุดลงแล้วดึงมือใหญ่นั้นมาแนบแก้ม
" เพราะเรื่องนี้สินะที่ทำให้นายถึงออกมาจากบ้าน อย่าคิดมากไปเลยนะ สักวันพ่อนายคงเข้าใจและนายก็คงจะเข้าใจด้วยว่าทำไมพ่อนายถึงได้บังคับแบบ นั้น " คิสึกิหลับตาซบกับมือนั้น คัทสึกิมองกิริยาของร่างบางด้วยแววตาอ่อนโยนและอบอุ่น ทำไมนะเขาถึงได้รู้สึกสบายใจนักเมื่ออยู่กับคนๆนี้
เด็กหนุ่มทรุดกายลง นั่งคุกเข่าต่อหน้าร่างบางที่นั่งอยู่ มือทั้งสองยังคงจับกันมั่นราวกับจะไม่ยอมแยกจาก ใบหน้าอยู่ในระยะใกล้จนสามารถมองเห็นกันชัดเจนกว่าครั้งใด ดวงตาทั้งคู่ประสานกันนิ่ง นานจนแทบลืมหายใจ มือใหญ่ดึงรั้งมือเล็กที่จับนั้นให้วางลงที่ไหล่ของตนพร้อมกับที่อีกข้างก็ ทำแบบเดียวกัน
" คัทสึกิ .. " ริมฝีปากเล็กบางสั่นระริก เมื่อรู้สึกถึงฝ่ามือของอีกฝ่ายที่โน้มคอตนเองให้เข้าไปหามากขึ้นจนริมฝีปาก แทบสัมผัสกัน และนั่นก็ทำให้คัทสึกิรู้สึกตัวและผละออกโดยเร็ว
" อะ ขอโทษนะ คิสึกิ เอ่อ .. เอางี้มั้ยล่ะ ชั้นจะวาดรูปเหมือนของนายเป็นการตอบแทนที่นายให้ชั้นพักที่นี่ดีมั้ย " คิสึกิถามเสียงตะกุกตะกัก ใจสั่นระรัว เกือบไปแล้ว เขาเกือบทำอะไรแย่ๆกับคนตรงหน้าไปแล้ว
" อืออ ก็ดี งั้นไปที่สวนกันนะ " คิสึกิเอ่ยเสียงเบา ใบหน้าเนียนแดงซ่าน
" งั้นไปกันเลยนะ " คัทสึกิว่าพลางดึงมือเล็กให้ลุกขึ้นแล้วออกไปยังสวนพร้อมอุปกรณ์การวาดภาพอย่างรวดเร็ว
.........................................................................................................................
จาก วันเป็นอาทิตย์ จาก 1 อาทิตย์เป็น 2 อาทิตย์ที่คัทสึกิ ได้อยู่กับคิสึกิ นับวันเขายิ่งรู้สึกผูกพันกับเด็กหนุ่มเจ้าของบ้านมากขึ้นเรื่อยๆ ร่างที่ดูบอบบาง ใบหน้าคมสวย เส้นผมสีแดงนุ่มสลวย แม้จะแปลกแต่ก็เหมาะกับร่างบางนั้น ริมฝีปากบางที่มักจะยิ้มให้เขาอยู่เสมอ ทุกๆอย่างที่รวมกันเป็น คิสึกิ ทำให้เขาหลงไหลไม่อยากอยู่ห่างร่างบางนั้นแม้แต่วินาที ทุกวันเขาและคิสึกิจะอยู่ด้วยกันคุยกันในเรื่องต่างๆ ยามอากาศดีเขาก็จะพาคิสึกิลงมาที่สวนเพื่อให้เป็นแบบวาดรูป ยามค่ำคืนทั้งคู่ก็จะคุยกันจนดึกที่ห้องของคนใดคนหนึ่ง ก่อนที่จะแยกย้ายกันไป นอน จนกระทั่งอาทิตย์ที่ 3
" คิสึกิอยู่นิ่งๆสิ กระดุกกระดิกแบบนั้นเดี๋ยววาดออกมาไม่สวยนะ " คัทสึกิที่กำลังขมักเขม้นในการวาดภาพร้องบอกเมื่อเห็นนายแบบคนสวย เริ่มไม่อยู่นิ่ง
" โธ่ ก็ชั้นเมื่อยนี่นา " คิสึกิทำแก้มป่องดูน่ารัก ทำให้คัสึกิยิ้มกริ่มกับอาการงอนนั้น และนั่นก็ยิ่งทำให้ร่างบางงอนมากขึ้นไปอีก
" ยิ้มอะไรน่ะ เห็นชั้นเป็นตัวตลกเหรอ นี่แน่ะ " มือเรียวคว้าเอาหนังสือใกล้ตัวเล่มเล็กๆปาไปยังร่างเพรียวที่นั่งหัวเราะตน เองอยู่ ซึ่งอีกฝ่ายก็โยกตัวหลบได้อย่างไม่ยากเย็นนัก ร่างบางจึงลุกขึ้นหมายจะเดินไปหาแต่ทว่ากลับทรุดตัวลงไปจนคัทสึกิ ตกใจรีบวิ่งมาประคอง
"คิสึกิเป็นอะไรไป " คัทสึกิถามเสียงตกใจเมื่อเห็นร่างบางหอบหนัก ใบหน้าเริ่มซีดเผือดไร้สีเลือด พร้อมกับเริ่มไอ
" อุ๊บ แค่ก มะ .. ไม่เป็นไร ชั้นไม่เป็นอะไร " คิสึกิพยายามบอกแต่อาการไม่ได้เป็นเช่นนั้นเลย คัทสึกิเห็นท่าไม่ดี จึงรีบอุ้มร่างบางเข้าไปในบ้านทันที
" คุณหนูคะ .. " เสียงแม่นมร้องอย่างตกใจเมื่อเห็นร่างบางในอ้อมกอดของเด็กหนุ่ม รีบบอกให้พาไปที่ห้องก่อนจะเรียกให้สาวใช้เอายามาให้ ส่วนตัวเองก็รีบตามเข้าไปในห้องและพยายามบอกให้คัทสึกิออกไปก่อน
" ทำไมล่ะครับ แม่นม ให้ผมอยู่ด้วยดีกว่า เผื่อผมจะช่วยอะไรได้ " เด็กหนุ่มดื้อดึง
" อย่าเลยค่ะคุณคัทสึกิ คุณหนูคงไม่อยากให้คุณเห็นเธอในสภาพแบบนี้หรอก ออกไปเถอะค่ะ นะคะ " หญิงชราขอร้องด้วยน้ำตา หากแต่ก็ต้องสะดุ้งเฮือกเมื่อคิสึกิไอเสียงดังติดกัน มือสวยกุมปิดปากแน่น ทั้งสองรีบวิ่งไปหาร่างบางบนเตียง คัทสึกิดึงมือของคิสึกิมาดูแล้วก็ต้องตกใจเมื่อพบว่ามีเลือดติดอยู่
"นี่ มัน อะไรกันเนี่ย " คัทสึกิกอดร่างบอบางที่กำลังหอบเหนื่อยอยู่แน่น มือเขาเย็นด้วยความตกใจหวาดหวั่นอย่างไม่เคยเป็นมาก่อนเมื่อเห็นคิสึกิ ต้องทนทรมาน
" มะ.. ไม่เป็นไรหรอก แค่นี้เอง ไม่เป็นไร เดี๋ยวกินยาก็หาย นะ .. " ร่างบางพยายามบอก ไม่นานหญิงรับใช้ก็เข้ามาพร้อมกับยา มือเล็กซีดเซียวนั้นรับมาและกินเข้าไป ไม่นานอาการไอและหอบก็หายไปและหลับไปในที่สุด หากแต่คัทสึกิ ก็ไม่ไว้ใจเขายังคงกุมมือเล็กนั้นและนั่งเฝ้าร่างบางตลอดเวลาแม้แม่นมจะขอ ร้องให้เขาไปพักก็ไม่ยอมที่จะห่างไป
.......................................................................................................
" แม่นมครับคิสึกิเป็นโรคอะไรกันแน่ ทำไมไม่พาไปหาหมอ " เด็กหนุ่มถามขึ้นเมื่อแม่นมชรานำเสื้อมาเปลี่ยนให้ร่างบางที่ยังนอนอยุ่ หญิงชราทำท่าอึกอัก แต่เมื่อพบกับดวงตาที่จริงจังนั้นก็ต้องยอมแพ้
" ไม่ทราบเหมือนกันค่ะ คุณหนูเป็นมาแต่เล็ก ทุกครั้งที่อาการกำเริบก็จะทรมานแบบนี้ แต่พอหายก็จะเหมือนไม่เป็นอะไรเลยค่ะ เป็นแบบนี้ทุกครั้งจนกระทั่ง .... " น้ำตาใสๆเริ่มหยาดหยดและไม่ยอมเล่าต่อ ซึ่งเด็กหนุ่มก็ไม่เข้าใจว่าทำไม และคิดไม่ออกว่าที่หญิงชราพูดค้างไว้หมายถึงอะไร จนกระทั่งอะไร
เมื่อ ถามยังไงก็ไม่มีใครตอบได้ และคิสึกิเองก็ยืนยันว่าจะไม่ไปหาหมอ เด็กหนุ่มจึงตัดสินใจที่จะเข้าเมืองเพื่อจะไปหาหนังสือเกี่ยวกับก่ารแพทย์มา อ่านเพื่อหาอาการ โดยที่ไม่ได้ไปถามหมอโดยตรงก็เพราะว่าเขาเองก็ยังไม่แน่ใจในอาการของคิสึกิ นั่นเอง แต่ถ้าจะออกไปโดยบอกแบบนี้คิสึกิคงไม่ยอมเขาจึงได้บอกไปว่า จะไปในเมืองเพื่อหาซื้อหนังสือมาให้ร่างบางอ่านและจะกลับมาให้เร็วที่สุดคิ สึกิจึงได้ยอม
" คุณหนูคะ.. " เสียงของแม่นมดังขึ้นด้านหลังเมื่อเห็นคุณหนูของตนยืนมองไปตามเส้นทางที่เด็กหนุ่มเดินจากไปอย่างอาลัย
" เขาจะกลับมามั้ยครับแม่นม เขาจะมาหรือเปล่า .. " เสียงนุ่มนั้นสั่นระริก น้ำตาไหลรินอาบแก้ม มือที่เหี่ยวย่นเพราะกาลเวลาของหญิงชราเอื้อมมาจับมือเล็กสั่นระริกนั้นแน่น
" กลับมาสิคะคุณหนู เข้าต้องกลับมาแน่ค่ะ " เธอปลอบโยนร่างบางเสียงสั่น คัทสึกิต้องกลับมาแน่นอน แต่จะทันเวลานั้นมั้ย เวลานั้น ... " อืมม ตำราแพทย์เหรอ อยู่ไหนกันนะ อาการไอ หอบ " คัทสึกิเฝ้าเดินหาหนังสือเกี่ยวกับอาการป่วยของคิสึกิจนบ่ายแต่ก็ไม่เจอจนนึกท้อใจ
" สงสัยต้องกลับก่อนแล้วค่อยมาใหม่แฮะ บ่ายแล้วด้วคิสึกิคงรอแย่ แต่ว่าต้องหาหนังสือไปให้ด้วย เดี๋ยวจะหาว่าโกหก " เด็กหนุ่มค่อยๆเดินไปตามมุมต่างๆจนได้พบมุมหนังสือเก่า อะไรบางอย่างทำให้เขาเดินเข้าไปในมุมนั้นซึ่งไม่ค่อยมีคนสนใจนักเพราะเป็น หนังสือเก่าและเอกสารดั้งเดิมของเมือง
"หือ ประวัติตระกูลชิโนมิยะ เอ๋ ตระกูลของคิสึกินี่นา หือ .. " เด็กหนุ่มนำหนังสือนั้นมาเปิดดูขณะที่พลิกกระดาษทีละหน้านั้นเอง ซองเอกสารที่ถูกสอดซ่อนไว้ในปกหนังของหนังสือก็หลุดลงมา
"เอ๋ อะไรน่ะ ท่าทางยังไม่เคยมีใครเห็นแฮะ " คัทสึกิมองอย่างสงสัย เขาค่อยๆแกะออกอ่าน ภายในคือเอกสารซึ่งเป็นบันทึกลับที่ไม่มีอยู่ในหนังสือเล่มนั้น เรื่องราวเมื่อ 200 ปีก่อน เรื่องของคู่แฝดที่รักกันมาก รักกันเกินกว่าความรักของพี่น้อง ชิโนมิยะ คัทสึกิ และ ชิโนมิยะ คิสึกิ เขาค่อยๆเปิดอ่านไปเรื่อยๆ เด็กหนุ่มรู้สึกว่าหัวใจราวกับถูกบีบคั้นมากขึ้นเรื่อยๆเมื่อได้รู้เรื่อง ราวของฝาแฝดคู่นั้น ความรักที่เป็นไปไม่ได้ การถูกกีดกันจากญาติพี่น้องจนต้องหนีออกไปจากบ้านทั้งๆที่แฝดผู้น้องป่วย หนัก ทั้งคู่หนีไปอยู่ในที่ห่างไกลพร้อมกับแม่นมและหญิงรับใช้ อาศัยอยู่ด้วยกันจนกระทั่งแฝดผู้พี่ต้องไปซื้อของใช้ในเมืองทิ้งให้แฝดผู้ น้องอยู่บ้านและนั่นคือความผิดพลาดเพราะแฝดผู้น้องเกิดอาการทรุดหนักและสิ้น ใจไป แม้จะเพ้อหาแฝดผู้พี่ผู้เป็นทั้งพี่และคนรักไม่หยุดแต่ก็ไม่อาจจะได้พบกัน ได้ แฝดผู้น้องสิ้นใจไปด้วยความทรมาน เมื่อแฝดผู้พี่กลับมาจึงได้พบแต่ร่างที่ไร้วิญญาณของคนรักและน้องทำให้เขา เสียใจมากจนฆ่าตัวตายตามไป แม่นมและหญิงรับใช้ เมื่อสิ้นนายอันเป็นที่รักจึงได้ตัดสินใจจุดไฟเผาบ้านและตายไปด้วยกันทั้ง หมด และทุกๆอย่างที่เกิดขึ้นก็ได้ถูกเก็บเป็นความลับมาตลอดมานับแต่นั้น
มือ เรียวปิดหนังสือเล่มนั้นพร้อมกับหลับตานิ่ง น้ำตาหยดลงมากระทบมือที่วางทับอยู่ เด็กหนุ่มหายใจกระชั้นกลั้นก้อนสะอื้นที่จุกไปหมด แม้จะไม่แน่ใจมากนักหากแต่เขาก็เริ่มคิดถึงเรื่องต่างๆที่เกิดขึ้นตั้งแต่ ความฝันครั้งยังเด็กของเขาที่มักจะฝันถึงเด็กชายผมแดงที่ร้องเรียกเขา จนกระทั่งมาพบกับคิสึกิแต่เขาก็ไม่ได้เอะใจอะไรเลย จนกระทั่งได้เห็นภาพเขียนของฝาแฝดชิโนมิยะ เพราะนั่นคือ เขาและคิสึกิชัดๆ นี่มันอะไรกัน 本帖最後由 Boylove 於 2010-10-3 08:23 編輯
เปรี้ยงงงงงงงงงง
เสียงฟ้าผ่าดังสนั่นไปทั่ว ทำให้เด็กหนุ่มที่กำลังนั่งสับสนอยู่สะดุ้งเฮือก ไฟฟ้าในหอสมุดดับวูบ และนั่นราวกับว่ามันได้ดึงเอาส่วนลึกของจิตวิญญาณของเขาออกมา ร่างเพรียวยืนนิ่ง ดวงตาเบิกกว้าง เมื่อภาพต่างๆวิ่งวนอยู่ในความทรงจำราวกับภาพยนต์ที่ถูกเล่นย้อนกลับ เขาวิ่งออกจากหอสมุดอย่างรวดเร็ว เขาต้องกลับไป กลับไปหาคิสึกิกลับไป
ร่าง เพรียวเร่งฝีเท้ายิ่งขึ้นเมื่อฝนเทลงมาอย่างหนักแต่ก็ไม่ยอมหยุดพัก ทำไมนะทั้งๆที่เห็นบ้านอยู่ไกลๆแต่ทำไมยิ่งวิ่งยิ่งไกลออกไปเรื่อยๆ เขาวิ่งอย่างไม่คิดชีวิต ยิ่งวิ่งภาพในความทรงจำก็ยิ่งชัดเจนขึ้นเรื่อยๆจนลำดับเรื่องราวได้ชัดเจน ราวกับมันได้เกิดขึ้นอีกครั้งหนึ่ง
........... คุณคะ ลูกเราเป็นฝาแฝดค่ะ ดูสิคะ น่ารักเหลือเกิน ...........
........... คุณหนูค๊าา อย่าวิ่งแบบนั้นสิคะ ตายแล้ววว คุณหนูคิสึกิ .........
........... คิสึกิอย่าเป็นอะไรนะ ชั้นอยู่นี่ อยู่ที่นี่แล้ว .. ชั้นรักนายนะ .......
........... คิสึกิ คัทสึกิ พวกแกเป็นบ้าอะไรกัน พวกแกเป็นพี่น้องกันนะ เป็นผู้ชายเหมือนกันด้วย ....
............ เราไปด้วยกันมั้ย คิสึกิ ไปอยู่ที่อื่นไปด้วยกัน .....
.......... คัทสึกิเราจะอยู่ด้วยกันใช่มั้ย อยู่ที่นี่ ......
.......... เราจะอยู่ด้วยกันคิสึกิ แบบคนรักไม่ใช่พี่น้อง อยู่ด้วยกันตลอดไปชั้นสัญญา .....
.......... คัทสึกิ รีบกลับมานะ ชั้นจะรอ .........
........... อื้อ จะรีบกลับมานะ สัญญา แม่นมครับฝากคิสึกิ ด้วยนะครับ ....
.......... คุณหนูคะคุณหนู อย่าเป็นอะไรนะคะ เดี๋ยวคุณคัทสึกิก็จะกลับมาแล้วไงคะ คุณหนู ......
........... คิสึกิ ไม่นะ คิสึกิ ทำไมทิ้งชั้นไป ทำไม ......
" ไม่นะ คิสึกิ ไม่ ชั้นจะไม่ยอมให้นายต้องตายอย่างทรมานอีก รอชั้นนะคิสึกิ รอชั้นนะ ได้โปรด ให้ชั้นได้แก้ตัว รอชั้น " เด็กหนุ่มเร่งฝีเท้ายิ่งขึ้น ข้างทางที่เคยมีบ้านคนก็กลับกลายเป็นป่าทึบ ถนนกลายเป็นดินโคลน เขาเข้าใจแล้วทุกอย่างกำลังจะกลับไปในอดีต นี่ไม่ใช่ความจริง เขากำลังจะกลับไปเพื่อแก้ไขอดีต คิสึกิ ที่เขาพบในปัจจุบันไม่มีตัวตน เป็นเพียงวิญญาณที่หลงวนเวียนเพื่อรอเขารวมทั้งคนอื่นๆ มีเพียงเขาเท่านั้นที่กลับมาเกิดใหม่ โชคชะตากำหนดให้เขาได้มาเกิดใหม่อีกครั้งเพื่อแก้ไขสิ่งที่ผิดพลาดในครั้ง นั้น
" คิสึกิ นายอยู่ที่ไหน แม่นมครับ " คัทสึกิ ตะโกนก้องเรียกหาร่างบางที่ต้องการพบ แล้วก็รีบเข้าไปในบ้าน และตรงไปที่ห้องของร่างบางทันที
" คิสึกิ " เด็กหนุ่มตรงรี่ไปหาร่างบางที่ใกล้จะสิ้นใจพยายามเรียกให้ได้สติ
"คัท..สึ..กิ.." เสียงนั้นแผ่วเบาเหลือเกิน
" ชั้นรอเธอมานาน นานเหลือเกิน .. นาน.. " เด็กหนุ่มกลั้นเสียงสะอื้นน้ำตาไหลลงมา เจ็บปวดเหลือเกินกับการที่จะต้องเสียคนที่รักไปต่อหน้าโดยที่ทำอะไรไม่ได้ แบบนี้
" ชั้นกลับมาแล้วนะ คิสึกิ กลับมาตามสัญญา นายไม่ต้องรอชั้นอีกแล้วนะ ไม่ต้องทนทรมานอีกแล้ว ชั้นรักนายคิสึกิ " เด็กหนุ่มพร่ำเสียงสั่น วิญญาณของคิสึกิเฝ้ารอการกลับมาของเขานานกว่า 200 ปี รอเขากลับมาเพื่อปลดปล่อยให้พ้นจากความทรมาน
" ชั้นรักคัทสึกิ รัก.... " มือเรียวพยายามยกขึ้นจับแก้มอีกฝ่ายพร้อมกับรอยยิ้มสุดท้ายก่อนที่มือนั้นจะ ทิ้งหล่นลงข้างกายพร้อมกับลมหายใจที่หมดไปโดยสิ้นเชิง ในที่สุดคิสึกิ ก็ได้สิ้นใจในอ้อมกอดของคนที่เขารักมากที่สุด ท่ามกลางเสียงร้องไห้ของแม่นมและหญิงรับใช้
" ชั้นก็รักนายคิสึกิ รัก รักมากที่สุด "คัทสึกิกระซิบกับใบหูเล็กนั้น และกอดร่างบางแน่น และสิ่งผิดปกติก็เกิดขึ้นเมื่อร่างบางนั้นเริ่มจางหายไป
" คิสึกิ " เด็กหนุ่มร้องขึ้นอย่างตกใจและเมื่อพบว่าร่างแม่นมชราและหญิงรับใช้ก็เริ่มจางหายไปเช่นกัน
" ขอบคุณมากนะคะคุณหนู คัทสึกิ ทีนี้ดิชั้นและทุกคนก็คงสู่สุขคติได้แล้ว " เธอยิ้มให้ก่อนที่ร่างจะจางหายไปโดยสิ้นเชิง พร้อมทั้งร่างในอ้อมกอดของเขา ทุกๆอย่างรวมทั้งบ้านก็เช่นกันเหลือเพียงเขาที่นั่งอยู่ท่ามกลางป่ารกเท่า นั้นเอง
" คัทสึกิ ... " เสียงแผ่วเบาดังขึ้น เด็กหนุ่มเงยหน้าขึ้นทันที และยิ้มทั้งน้ำตาเมื่อพบว่าใครเรียก
" ชั้นรักนาย คิสึกิ " เขาเอ่ยกับร่างบางที่โปร่งใสซึ่งลอยอยู่ตรงหน้า
" อืมมม จะรอชั้นมั้ย " ร่างบางเอ่ยขึ้นพร้อมกับเข้ามาใกล้ คัทสึกิ ยิ้มทั้งน้ำตา
" แน่นอน ไม่ว่าเมื่อไหร่ชั้นก็จะรอนาย " ร่างบางนั้นยิ้มอย่างยินดี ก่อนจะเข้ามาใกล้เรื่อยๆ เด็กหนุ่มหลับตาลงเมื่อใบหน้าสวยเข้ามาใกล้ ริมฝีปากบางประทับแผ่วพริ้วราวลมพัดและเมื่อลืมตาขึ้น ร่างนั้นก็หายไปแล้ว เขาเช็ดน้ำตาจากแก้มและมองออกไปเบื้องหน้าที่มืดมิด
" ทีนี้ก็เป็นตาของชั้นล่ะนะคิสึกิ ที่จะต้องเป็นฝ่ายรอนาย ชั้นจะรอ ไม่ว่านานแค่ไหนก็ตาม " " คัทสึ คัทสึกิ .. ตื่นเถอะลูก " เสียงทุ้มพร้อมกับแรงเขย่าทำให้เด็กหนุ่มร่างเพรียวที่อาศัยม้านั่งในสวน สาธารณะนอกเมืองหลับมาตลอดคืนให้ตื่นขึ้นมา
" พ่อ .." เขาอุทานเมื่อพบว่าใครมาปลุกและก็ต้องตกใจเป็นครั้งที่ 2 เมื่อถูกกระชากไปกอด
" ออกมาแบบนี้รู้มั้ยพ่อตกใจแค่ไหน พ่อขอโทษนะที่พูดรุนแรงไป ขอโทษ " ผู้เป็นพ่อพร่ำบอก เขาได้แต่นิ่งงันก่อนจะคลายอาการเกร็งลงไปพร้อมกับกอดพ่อแน่น
"พ่อ ... ผมก็ต้องขอโทษพ่อเหมือนกัน ขอโทษครับพ่อที่ไม่เชื่อฟัง " เด็กหนุ่มยิ้มทั้งน้ำตา และยอมตามพ่อกลับบ้านไปโดยดี ที่บ้านทุกคนเฝ้ารอการกลับมาของเขาอย่างใจจดใจจ่อ แม่ร้องไห้น้ำตาแทบเป็นสายเลือด พี่ชายที่ยอมขาดงานเพื่อรอเขาและพ่อที่แสนเข้มงวดที่ยอมละทิฐิไปตามหาเขา ทั้งคืน
' นี่คงเป็นอีกอย่างที่นายอยากให้ชั้นรู้ใช่มั้ย คิสึกิ พ่อแม่ของเราเมื่อก่อนก็คงจะตามหาเราแบบนี้เหมือนกัน ' คัทสึกิ คิดในใจ เขารู้ว่าส่งที่ได้พบมา 1 คืนนั้น ไม่ใช่แค่ฝันแน่นอน
" ผมขอโทษครับ แม่ พี่ คุณพ่อ " เขากอดทุกคนและบอกด้วยน้ำตา
................................................................................................................
เกือบ 3 ชั่วโมงของการเดินทางจากตัวเมืองไปยังเนินเขาที่เป็นเพียงป่ารก ไม่มีสิ่งใดน่าพิศมัย หากแต่ชายหนุ่มคนหนึ่งกลับดั้นด้นขึ้นไปจนถึงยอดเนิน ที่นั่นมีซากปรักหักพังที่หลงเหลือเพียงเล็กน้อยอยู่ เขาบรรจงวางช่อดอกไม้ลงบนเศษซากเหล่านั้นด้วยความทะนุถนอม
ผ่านไปเกือบ 15 ปีแล้วนับแต่คืนนั้น คืนที่ทำให้เขาเปลี่ยนไป เขาเฝ้าค้นหาเรื่องราวของตระกูล ชิโนมิยะ และคู่รักฝาแฝดที่ถูกลบไปจากบันทึกของตระกูลและได้พบหนังสือเล่มที่เคยเห็น ในฝันพร้อมเอกสารต่างๆ มันทำให้เขามั่นใจว่าสิ่งที่เกิดขึ้นเป็นเรื่องจริง เขาพยายามตั้งใจเรียนมากขึ้นและเรียนแพทย์เพื่อค้นหาว่าโรคที่ คิสึกิเป็นนั้นคืออะไร แม้ตอนนี้จะยังไม่รู้แต่เขาก็จะพยายามต่อไป พร้อมกับการรอคอยการกลับมาของคิสึกิไม่ว่าจะนานแค่ไหนเขาก็จะรอ แม้จะชั่วชีวิต ซึ่งมันก็ยังน้อยกว่าคิสึกิที่ต้องทนทรมานที่ต้องรอเขาถึง 200 ปีด้วยซ้ำไป
" ขอโทษนะครับ " เสียงนุ่มดังขึ้นพร้อมกับการปรากฏตัวของเด็กหนุ่มร่างบาง ใบหน้าสวยคมภายใต้เรือนผมนุ่มสน้ำตาลเข้ม แม้จะไม่เหมือนทั้งหมดหากแต่ชายหนุ่มก็รู้ดีว่า การรอคอยของเขาได้สิ้นสุดลงแล้วทันทีที่เด็กหนุ่มร่างบางปรากฏขึ้นต่อหน้า
" สวัสดี เธอมาทำอะไรที่เหรอ " ชายหนุ่มร่างสูงค่อยๆก้าวเข้าไปหาร่างบางที่ยังยืนอยู่นั้น
" ผมขึ้นมาเที่ยวที่นี่ครับ พอดีมีคนเล่าให้ฟังว่าเมื่อก่อนที่นี่เคยมีบ้านหลังใหญ่ตั้งอยู่ เอ่อ แล้วคุณ " เด็กหนุ่มอึกอัก
" ชั้นก็เหมือนกัน ชั้นเป็นหมอประจำโรงพยาบาลของเมืองนี้ชื่อ โคมัตสึอิ คัทสึกิ " ช่ายหนุ่มยิ้มให้อย่างอ่อนโยน
" ผมชิโนมิยะ คิสึกิ ครับ พึ่งย้ายมาที่นี่ ยินดีที่ได้รู้จักครับ " รอยยิ้มที่แสนเคยคุ้นแย้มยิ้มออกมา ไม่ว่าจะนานแค่ไหนคิสึกิก็ยังเป็นคิสึกิ คนที่เขารักไม่ว่าจะอดีต ปัจจุบันและอนาคต ไม่ว่าเมื่อไหร่เขาก็ยังจดจำได้ดี
การรอคอยที่ยาวนานจบสิ้นไปแล้วสำหรับ เขา แต่อนาคตจะเป็นอย่างไรต่อไปนั้น เขาเท่านั้นที่จะต้องไขว่คว้ามา คนที่เขารักด้วยหัวใจและวิญญาณกลับมาแล้ว คิสึกิกลับมาหาเขาแล้วจริงๆ สายลมเย็นๆพัดเรื่อยมา ราวกับจะบอกว่าการเริ่มต้นของความรักที่ถูกพรากจากกันได้มาถึงแล้ว ความผูกพันและความรักจากอดีตได้เดินมาบรรจบกับปัจจุบันแล้ว จบสิ้นกันทีกับความทรมานของการพลัดพรากของคู่รัก
" ยินดีทีได้จักคิสึกิ ดีใจที่ได้พบกัน ดีใจจริงๆ "
The End ... ขอบบคุลลลคับบ ขอบคุณคับผมที่แบ่งปัน ขอบคุณครับ :lol:lol อ่านนะครับ ขอขอบคุณมากๆนะครับผม ขอบคุนค้าบ ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณครับผม ทักทายคัฟฟฟฟฟฟ ขอบคุณครับ ขอบคุณนะคับ^^ ขอบคุณครับผม{:4_99:} ขอบคุณมากคับบบ