คืนที่ไม่มีจันทร์ กับวันที่ไม่มีเพื่อน(คนเดิม)
คืนที่ไม่มีจันทร์กับวันที่ไม่เหลือเพื่อน“กริ๊ง...ง...งกริ๊ง.....ง”เสียงของนรกดังขึ้นมาซะแล้วสิ
“อั๋น เอ๋ย...ตื่นได้แล้วลูกเปิดเทอมวันแรกก็ไปสายแล้ว” แล้วก็ตามด้วยเสียงของคุณแม่อันเป็นที่รัก
อั๋นเป็นนักเรียนชั้น ม.4เรียนอยู่สายวิทย์-คณิตของโรงเรียนประจำจังหวัดของเชียงใหม่
"คร้าบ..รู้แล้วอีก 10 นาทีน่า"เสียงงัวเงีย พึมพำ ขานตอบ
"เร็วๆ เข้าล่ะเดี๋ยวก้อไม่ทันรถพอดี"
10 นาทีผ่านไป
"ยังไม่ตื่นอีก จะไปไม่ไป ไม่ไปก้อไม่ต้องตื่น" คราวนี้เสียงแม่เป็นคนละคนกันเลย
อั๋นสะดุ้งแล้วรีบลุกไปทำธุระส่วนตัวให้เร็วที่สุดก่อนที่แม่จะกลายเป็นแฟนพระอภัย(คุณผีเสื้อหนังสือ)(อุ้ย สมุด)
"ทาง โรงเรียน..ยินดีต้อนรับนักเรียนสู่การเปิดภาคเรียนที่1 ค่ะ..."เสียงประชาสัมพันธ์ดังขึ้นเป็นระยะๆ เมื่อ อั๋นย่ำสู่รั้วโรงเรียน
"ไม่มาซะ ปีหน้าว่ะ ไอ้อั๋น รอตั้งนาน สายเหมือนเดิมเลยนะมิง"เสียงของ ไอ้ตู่ เพื่อนสนิท สมัย ม.ต้น ของอั๋น
"กูก้อกะว่า อย่างนั้นแหละ เสียดายที่แม่ให้มาปีนี้ว่ะ"อั๋นตอบเพื่อนรัก
"เอ่อไอ้อั๋นมิงรู้มั๊ยว่า เราเรียนห้องไหนว่ะ"
"เจริญเลยมิงยังไม่รู้อีกว่าเรียนห้องไหนอีก"
"เอ่อ กูมันผิด กูคบกับมิงมากูยังไม่เคยถูกเลยซักครั้ง"ตู่ ทำหน้าน้อยจัย
"ตา-หลก ไอ้ตู่ กูยังไม่ได้ว่าอะไรมิงเลยนะ""โอ๋ๆๆ ไม่เอาๆ อย่างอนเดี๋ยวไม่ให้กระดูกน่า"
"เฮ้ยหวัดดี...ไอ้อั๋น ไอ้ตู่"จ้าวประจำขากิน มาถึงแล้ว
"ไอ้เฟริส.." อั๋นและตู่ พูดพร้อมกัน
"เออ ก็กูสิว่ะมิงเห็นเป็นพี่Rainรึไง"
"พิเรนล่ะสิไม่ว่า" ตู่ตอบย้อน
"เดี๋ยวเม่งถีบไปลำพูนเลยมิง" เฟริสกวนตอบ "เสียดายวะไม่ได้อยู่ห้องเดียวกับพวกมิง"
"ไม่เห็นเป็นรัยเลย ดีซะอีก จะไม่มีคัยแย่งกูกินข้าว กินขนม กินน้ำ ว่ะ"ตู่พูดปนสะใจ
อั๋นตู่เฟริสเป็นเพื่อนสนิทมากันตั้งแต่ม.ต้นอยู่ห้องเดียวกันเรียนด้วยกันกินด้วยกันนอนด้วยกันจนกลายเป็นแฝด 3 ไปซะแล้วอั๋น กับ ตู่ อยู่ห้อง 2 แต่เฟริสอยู่ ห้อง7
พอพูดกันไปได้ซักระยะเสียงเพลงมารช์โรงเรียนก็ดังขึ้น เป็นสัญญาณหัยนักเรียนได้รู้ว่าเข้าแถวได้แล้ว
เคารพธงชาติสวดมนต์ฟังประกาศ เสร็จนักเรียนก็แยกย้ายเข้าห้องเรียนไป
"โห่ เม่งนักเรียนใหม่เป็นครึ่งห้องเลยหรอวะ"ตู่อุทานเมื่อนักเรียนเริ่มเข้ามานั่ง
"ก็รุ่นเรามานเด็กเรียนกานนิหว่าโดนไล่ออกไปซะครึ่งเลย" อั๋นพูดไปก็อดที่จะคิดถึงเพื่อนคนอื่นๆ ไม่ได้
อั๋นเป็นคนที่รักเพื่อนมากหน้าตาอั๋นก็ใช่เล่น ขาวตามประสาคนเหนือ ตาก็ตี่นิดๆ สูงก็ 173 น่ารักพอสมควรอ่ะนะส่วนไอ้ตู่นะหรอ ก็ไม่น้อยหน้าขาวเหมือนกัน แต่เตี้ยไปนิดหนึ่ง แต่เรื่องสาวๆ เป็นที่ 1 เหนือกว่าอั๋นด้วยซ้ำพูดกันไปซักพัก อาจารย์ก็เข้ามาคาบแรกนั้นอาจารย์ที่ปรึกษาก็จะเข้ามาหานักเรียนเป็นการอบรมครั้งแรก
อาจารย์ ก็จัดแจงอธิบายกฎของโรงเรียนให้เด็กใหม่ฟังอาจราย์โรงเรียนรัฐบาลก้อมีแต่แก่ๆ ดุๆ ทั้นนั้น ส่วนอั๋นกับตู่นะหรอ ฮิฮิ ตู่ก็มั่วแต่แซวคนนั้นที คนนี้ทีอั๋นมันก็แอบหลับเพราะเมื่อคืนมั่วแต่เล่นเกมส์
พอถึงช่วงที่ต้องแนะนำตัวเอง
"ขออนุญาติเข้าห้องครับ อาจารย์"เสียงนี้ดังขึ้นแทรกระหว่างที่อาจารย์กำลังจะพูด
"มายืนหน้าเดี๋ยวนี้...."เสียงด่าของอาจารย์นี้ ไม่ต่างอะไรจากแม่ของอั๋นนักหรอก
"บอกชื่อที่อยู่เบอร์โทรศัพท์ประวัติส่วนตัวของเธอให้เพื่อนฟังให้หมด"อาจารย์ให้พูดเพื่อเป็นลงโทษ
"เอ่อ..คือ ผ..ผม ชื่อ ต.ตอ ..ต้นคับ ม.มอ..มาจ..จาก กรุง กอ.กรุงเทพ คับ..."ต้นพูดตะกุกตะกักขาดๆหายๆ ทำให้อาจารย์รำคาญ
"พอๆๆๆไปหาที่นั่งได้แล้ว"
พอดีที่ว่างข้าง อั๋นเหลืออยู่พอดี ต้นก็เลยมาขอนั่ง
"ขอผมนั่งตรงนี้ได้มั้ยคับ"ต้นขออย่างสุภาพ
"อะ..เอ่อ อ..อ๋อ ได้สิ"อั๋นตอบอย่างงัวเงีย
น่า ตาของต้นก็ไม่แพ้ อั๋นและตู่ขาวใสตาคม สูงเชียวพวกผู้หญิงในห้องจ้องตาเป็นมันแต่เพราะอาจรย์ดุ พวกหล่อนจึงไม่แสดงอาการมากว่านั้น
"นาย ชื่ออะไร"ต้นถามอั๋น
"เรา อั๋นนายอ่ะ"
"ต้น"
"อืมส่วนนี้ตู่เพื่อนเรา เฮ้ยๆ ไอ้ตู่" อั๋นตะโกนเรียก
"หะ..หา ไรมิงเนี่ย ตะโกนซะดังเลยทำเอา เปิ้ลตกใจหมดเลยใช่มั๊ยคับเปิ้ล" ตู่หันมาว่าให้อั๋น ขณะที่กำลังขายหนมจีบ เปิ้ล
"อย่าไปสนใจไอ้ ตู่มานเลย อย่างเงี่ยตาหลอดเห็นเด็กใหม่เป็นไม่ได้"อั๋นอธิบายพฤติกรรมของไอ้ตู่เพื่อนรัก
"คับ ผมเข้าใจ"
จาก นั้น ทั้ง2 คน +1 ก็กลายเป็นเพื่อน แกงค์เดียวกันซะแล้วแต่แท้จิงแล้วอั๋นไม่ค่อยชอบต้นหรอก เพราะต้นค่อนข้างที่จะเป็นคนที่หัวอ่อนและเซ้าซี้ไปหน่อย และทำอะไรไม่ค่อยจะถูก ซึ่งตรงข้ามกับนิสัยอั๋นซึ่ง เด็ดเดียว เป็นผู้นำ และเอาแต่ใจนิดๆ เจ้าอารมณ์หน่อยๆ
แต่ต้นก็พยายามปรับตัวให้เข้ากับอั๋นให้ได้
1อาทิตย์ ผ่านไป ดั่งสายลมวันสุดท้ายของสัปดาห์
"อั๋น...พาเราเที่ยวหน่อยดิ"ต้นขอร้องอั๋น
"เอาไว้ก่อนได้มั๊ยทำงานให้เสร็จก่อน"อั๋นตะคอกกลับ
ต้น ก็ทำหน้าเศร้า แล้วเดินคอตกไปหาตู่ ที่กำลังยืนเคียงคู่กับน้องเปิ้ล ซึ่งบัดนี้เขาและเธอกลายเป็นแฟนกันซะแล้ว (เลว เอ้ยเร็ว จิง)
"ตู่..นายพาเราไปเที่ยวในเชียงใหม่หน่อยดิตั้งแต่มายังไม่ได้ไปไหนเลย"
"กูต้องไปส่งเปิ้ลว่ะโทดทีนะฝากบอกอั๋นมานด้วย"ตู่บอกคำตอบ
"เอ่อ.. วันๆ ได้แต่อยู่ที่หอ ไม่ได้ไปไหนเล้ย"ต้นบ่นกับตัวเอง
"อั๋น ตู่ฝากบอกว่าขอกกลับก่อน เพราะต้องไปส่ง เปิ้ล" ต้นก้มหน้าบอกอั๋นที่กำลังเก็บงานเข้ากระเป๋าด้วยสีหน้าที่ผิดหวัง
"ช่างมานเหอะ มานไม่เคยเห็นเพื่อนสำคัญหรอก"อั๋นตอบ น้ำเสียงประชดนิดๆ
"แล้ว ต้นจะกลับหอรึยัง นี้ก็ 4 โมงครึ่งแล้ว" อั๋นถาม
"ก้อ..เอ่อ"
"เมื่อกี้บอกว่าอยากให้พาไปเที่ยวใช่มั๊ย" อั๋นทวนความทรงจำ
"อืมใช่เรายังไม่ได้ไปไหนเลย อยู่ที่หอตลอดเบื่อจะตายอยู่แล้ว"
"ทำไม ไม่ไปขอสาวๆที่ตามนายเป็นฝูงล่ะ" อั๋นแกล้งลองถาม
"ก็...เราอยากไปกับเพื่อนมากกว่า" ต้นตอบด้วยน้ำเสียงร่าเริงอั๋นจึงยอมพา ต้น ไปเที่ยว
อั๋นพาต้นนั่งรถสองแถวไปยังกาดหลวง(ตลาดวโรรส ตลาดที่ดังที่สุดในเชียงใหม่)
"นายพาเราไปไหนหรอ"ต้นถามด้วยความงง
"กาดหลวง"
"ไปทำไมอ่ะ มีอะไรให้เที่ยว" ต้นก็ยังงอยู่ดี
"เหอะน่า ถึงแล้วก็รู้เอง" อั๋นพูดให้เป็นปริศนา
ไม่ นาน ทั้ง2 ก็ถึงกาดหลวงหลังจากจ่ายเงิน อั๋นก็เดินนำหน้าไปยังริม แม่น้ำใช่แล้วแม่น้ำปิงนั่นเอง กาดหลวงตั้งอยู่ติดกับแม่น้ำปิงและในยามเย็นเช่นนี้ผู้คนก็เริ่มน้อยลงแสงแดดอ่อนทอดผ่าน น้ำกลายเป็นสีทองอร่ามตึกสูงๆก็เปิดไฟประดับช่างเป็นภาพที่น่าประทับใจจริงๆ
"ทำไมพาเรามาที่นี้ล่ะอั๋น" ต้นก็ยังงอยู่ดีว่ามาทำไม
"ตอนเย็นเราก็มาขึ้นรถกลับบ้านที่นี้แล้วเราก็ชอบมานั่งเล่นแถวนี้"อั๋นตอบพร้อมกับมองไปรอบๆแม่น้ำที่ไหลเอื่อยๆ
"สวยดีเหมือนกันแฮะไม่ยักจะรู้ว่าอั๋นชอบที่นี้"ต้นแซว
"นายเป็นคนแรกเลยนะเนี่ยที่รู้เวลาจะสุข หรือทุกข์ เราก็ชอบมานั่งตรงนี้แหละแล้วก็ระบายให้กับแม่น้ำฟัง" อั๋นตอบพลางกวักน้ำเล่น
อั๋น ถ้าจะบ้าเว้ยพูดกับแม่น้ำได้ด้วยต้นคิดในใจ
"อั๋น..เรามีอะไรจะบอกนาย...."ต้นกระซิบที่ข้างหูของอั๋น
ขอบคุนคราบ ดีมากมายคราบ ขอขอบคุณมากๆนะครับผมชอบๆ ขอขอบคุณมากๆนะครับผม ขอบคุนค้าบ ขอบใจนะจะ ครับ น่ารักมากก
เขิล>< ขอบคุณครับบบ น่ารักมาก
ซึ้งครับผม
ขอบคุณนะ ขอบคุณครับ ขอบคุณคับผม ขอขอบคุณมากๆนะครับผมชอบๆ ขอบคุณครับ ขอบคุณ คัรบ
แอ๊กก >< ขอบคุณครับ อยากต่อๆ ขอบคุณครับ ขอบคุณครับบบ ขอบคุณครับบบ ขอบคุณมากๆคับเป้นกะลังใจไห้คับ
หน้า:
[1]
2