รักเราจะเป็นไปได้หรือ? (copy)
ดีคับผมชื่อ ฟ้า เป็นเด็กใต้ ผมเป็นคนผิวขาวมาก ก็พ่อคนเหนือ แม่คนใต้ ผมได้ความหล่อจากแม่ สีผิวจากพ่ออ่ะ ผมเคยเป็นคนตาบอดมาก่อน แต่ตอนนี้ เป็นปกติแล้ว มีคนบริจาคให้ ผมเคยถามแม่เหมือนกัน ใครบริจาคให้ผม แม่บอกว่าเค้าไม่เปิดเผยชื่อ ผมก็ไม่ว่าอะไร แต่ในใจก็อยากที่จะตอบแทนเค้าตอนนี้ผมอยู่ปี 1 แล้ว คณะนิเทศ ก็ผมหน้าตาดีนิ แต่แล้วเรื่องแปลกๆก็เริ่มเกิดขึ้นกับผมเมื่อผมเข้าปี 1 นี้แหละ ซึ่งบังเอิญตรงกับวันที่ผม**** Hidden Message ***** ตอนที่ 1 (เมาจนได้เรื่อง)
“พพ...พพ.พี่ปอนด์” ผมก้มหน้าเรียกพี่เค้า แล้วก็ยื่นกระเป๋าตังก์คืนพี่เค้าไป ผมยังไม่เงยหน้ามองพี่เค้าเลยก็คนมันอายนิ ผมก็เลยเดินหนีคับ แต่ว่า...พี่ปอนด์เค้าดันมาดึงมือผม
“น้องพี่ขอคุยด้วยหน่อยน่ะคับ” พี่เค้ายิ้ม และก็งงว่าผมเป็นอะไร
“คือ......” ไม่ทันที่ผมตอบพี่เค้าก็ลากผมขึ้นรถไปแล้ว ผมเขินตัวแข็งทื่อไปหมด พอผมรู้สึกอีกทีผมก็ไม่รู้อยู่ที่ไหนแล้ว มันเป็นบาร์ที่ไหนสักแห่ง พี่เค้าพาผมเข้าไปนั่ง ผมว่าพี่เค้าต้องคิดว่าผมเป็นหุ่นยนต์แน่เลยตวแข็งไปหมด
“น้องดูตลกดีน่ะคับ เป็นอะไรหรือป่าว” ผมสายหน้า แต่ยังคงก้มหน้าอยู่
“น้องชื่อไรอ่ะ พี่เห็นหลายครั้งแต่ไม่ได้ถามชื่อ” พี่เค้าถามผม แต่ผมมัวแต่ก้มหน้าบวกกับเพลงที่ดังหนวกหูจนไม่ได้ยินที่พี่เค้าพูด
“อ..ออะไรน่ะคับ” ผมตอบตะกุตะกัก
“พี่ถามว่าน้องชื่ออะไร” คราวนี้พี่เค้าไม่ถามอย่างเดียว ยังเอามือมาเขย่าไหลผม เบาๆ ผมก็ยังเงยหน้า
“ช..ช..ชชื่อ ฟ้าค..ค..ค.คคับ” ผมพูดติดอ่างอีกแล้ว
“อืม พี่ชื่อปอนด์น่ะ คือเรื่องที่ฟิตเนต อย่างไปเล่าให้ครายฟังน่ะ ” แล้วพี่เค้าก็หน้าแดง ผมก็ยังเกร็งๆ เงยหน้าขึ้นมา ตอนที่พี่เค้าหน้าแดง น่ารักมักมาก
“คับ ผมจะเก็บเป็นความลับ ม.มม..มไม่เล่าให้ครายฟังแน่ “ ตอนนี้ผมเริ่มชินที่จะพูดกับพี่เค้าแล้ว
“แล้วพี่ก็ขอบคุณน้องน่ะที่เอากระเป๋าตังก์มาคืน เออนี่นามบัตร กะรูปพี่” พี่เขาควานหานามบัตรกะรูปแต่มันไม่มี ก็เพราะผมเอาไปแล้วนิ
“เออน้องพี่ขอโทษ น่ะไม่รู้รูปกับนามบัตรหล่นไปไหนแล้ว” ผมหลบหน้าเลยคับ
“อืม แต่พี่ว่าพี่พึ่งใส่ไปน่ะ น้องเห็นหรือป่าว” พี่เค้าถามแล้วหันมามองผม
“มมม..มไม่นิคับ” ผมส่ายหน้าถี่เลย จากนั้นพี่เค้าก็ชวนผมดื่มเหล้า แต่ผมปฏิเสธ แต่ถึงยังไง ผลออกมา คนแต่งต้องเขียนให้ผมดื่มอยู่ดี แก้วแรกในชีวิต ผมซดหมดแก้วเลย แล้วก็ออกจากปากหมดท้องเลย ผมอาเจียหนักคับ ไม่รู้เป็นอะไร สงสัยแพ้แอลกอฮอล์ ตอนนี้แขนผมขึ้นผืนเต็มเลย สงสัยจะแพ้รุนแรง ทันใดนั้นพี่ปอนด์ตกใจกับอาการผมจึงรีบพาไปหาหมอที่คลินิกทันที่
ผมตื่นขึ้นมาอีกที ผมอยู่บนเตียง ที่ไหนก็ไม่รู้ แปลกตามาก น่าจะเป็นคอนโดหรูๆซักที่ เฮ้ยครายบังอาจเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ผม ตอนนี้ผมใส่เสื้อเชิ้ตตัวใหญ่มากแขนเสื้อยาวกว่าแขนผมอีกะกางเกงนอนขายาว เฟื้อย แล้วจู่ๆประตูก็ค่อยๆเปิด ผมระวังตัวไว้ก่อนจึงคว้าเอาเจกัน เตรียมพร้อมที่จะลงหัวคนที่พาผมมาที่นี้
“เฮ้ย ฟ้า พี่เอง พี่ปอนด์” เส้นยาแดงผ่าแปดเฉียดหัวพี่เค้าไปนิดเดียวเอง
“พ.พพ.พ.พี่ปอนด์ พี่เองหรอ พี่ทำอะไรผมพี่ทำอะไรผม” ผมหนีไปหลังเตียงแล้วก็คว้าโคมไฟเตรียมพร้อมที่จะปาหัวพี่เค้า
“เดี๋ยว ฟ้า พี่ยังไม่ได้ทำอะไรเลย คือ พี่ไม่รู้ว่าฟ้าพักที่ไหนก็เลยพามาที่นี้ เดี๋ยวฟ้าใจเย็นๆก่อน มะมามาทานข้าวต้มก่อน แม้น้องใครจะกล้าท้ำคนป่วย เมื่อคืนน้องอ๊วกเต็มห้องเลย “
“พี่พูดจริงเหรอ ก็แล้วไป” ผมก็เลยเดินตามพี่เค้าไปแต่ยังเดินห่างๆ โห่ห้องพี่เค้าสวยมากเลย ตอนนี้ผมได้กลิ่นหอมของข้าวต้มกุ้งแล้วผมนั่งลงบนเกาอี้
“ทำไม่พี่ไมทานล่ะ” ผมถาม
“เออพี่ทานแล้ว ไม่ต้องกลัวหรอกน้องพี่ไม่ได้ใส่ยาพิษซะหน่อย” พี่เค้าหันหน้ามาพูดกับผมในขณะที่พี่เข้ากำลังวุ่นกับการล้างหม้อ
“แล้วผมจะแน่ใจได้ยังงัย” อืมหน้าพี่เค้าคิดหนัก
“แล้วน้องจะให้พี่ทำยังงัย น้องถึงจะเชื่อใจ” พี่เค้าทำหน้าไม่ถูกแล้วตอนนี้
“อืม...กินก็ได้ แต่ถ้าผมเป็นอะไร พี่ตายแน่” ผมกินข้าวต้มอย่างรวดเร็วแต่ตายังจับจ้องพี่เค้าอยู่ ดูพิรุธอะคับ แต่แล้วจู๋ๆพี่เค้าก็มาถามผม
“น้องฟ้า น้องเป็นเกย์เหรอคับ” ข้าวต้มที่อยู่ในปากตอนนี้พุ่งกระฉูดเต็มโต๊ะ
“ว่างัย” พี่เค้าถามแล้วก็เอาผ้ามาเช็ดโต๊ะ
“ผมหน้าแดงเลย อืมถ้าใช่แล้วจะทำไม่คับ”
“ใช่จริงๆด้วย พี่ก็เป็นแบบน้องนั้นแหละ”ผมตะลึงในคำพูดของพี่เค้า ไม่น่าเชื่อหน้าหล่อจะเป็นเกย์ไปได้ แต่ก็ดีอย่าง ฮิฮิฮิ
“แล้วแขนพี่ไปโดนอะไรมาคับ” อืมผมพึ่งสังเกตว่าแขนที่เขาพันผ้าไว้
“ก็ใครก็ไม่รู้ตัวหนักชะมัดล้มทับพี่ ปวดแขนไปหมดเลย” ผมเค้ายิ้มออกมา น่ารักจริงๆ
“อืม..ผมขอโทษ งั้นมีอะไรให้ผมช่วยทำไหม” อืมหน้าพี่เค้าคิดหนัก
“งั้นช่วยถูหลังให้พี่แล้วกัน” ผมทำท่าคิด คงจาไม่มีอะไรหรอก
พอการสนทนาจบผมเดินตามพี่เค้าเข้าห้องน้ำไปแต่พอพี่เค้าเปิดประตูหา...พี่ปอนด์เค้าอยู่ในชุดวันเกิด ล่อนจ่อนเลย ผมตะลึงเลย นี่พี่เขาไม่อายบ้างเหรอ
“ว่างัย จะจ้องของพี่อีกนานไหม ทำยังกะไม่เคยแอบดู” แล้วพี่เขาก็หัวเราะในคอเบาๆ แล้วก็ลากผมเข้าไปในห้องน้ำ แต่ผมไม่ทันล่ะวังตัว ลื่นหัวฟาดกับพื้น สลบคาที่
เช้าวันเสาร์วันที่ไปรับน้อง ผมตื่นขึ้นมาพบว่าตัวเองอยู่ที่โรงพยาบาล และก็มีพี่ปอนด์นอนหลับอยู่ข้างเตียงผม แถมยังกุมมือผมไว้อีกดูๆไปตอนนอนก็หล่อน่ะคับ ดูดี น้ำลายไหลด้วยอ่ะ ตลกจริง ผมหัวเราะจนทำให้พี่เค้าตื่น
“มีความสุขอะไรกันนักกันหนา” เสียงพี่ปอนด์ งัวเงีย
“ป่าว พี่เฝ้าผมทั้งคืนเลยเหรอเนีย”
“อืม” พี่เค้าก็หลบต่อ
“เฮ้นพี่ปอนด์วันนี้เข้ารับน้องนิ ผมจะไป พี่ช่วยผมหน่อบ”
“นายยังไม่หายดีเลย หมอสั่งห้ามไปไหนเด็จขาด นอนเหอะเด๋วพี่โทรบอกให้”
“ไม่พี่ผมจะไป พี่ช่วยผมหน่อย ถ้างานนี้สำเร็จผมยอมพี่ทุกอย่างเลย”
“จริงอ่ะ”
“จริงดิ”
จากนั้นผมก็คิดแผนชั่วหนีออกจากโรงพยาบาล โดยหลอกคุณบุรุษพยาบาลเข้ามาในห้อง โปะยาสลบแล้วก็เปลี่ยนเสื้อกับผม จากนั้นก็เอาบุรุษพยาบาลคนนั้นนอนบนเตียงผมแทน แล้วผมก็เดินออกจากโรงพยาบาลไป แต่ว่าจู๋ๆก็มีหมอเรียกผม ทำไงได้นี่มันชุดบุรุษพยาบาลนิ ผมก็เลยบอกให้พี่ปอนด์เค้าไปก่อนเด๋วผมจัดการเอง หมดมองหน้าผม แต่ผมพยายามบ่ายเบี่ยง
“เราน่ะเด็กใหม่เหรอ ไม่เคยเห็นหน้ามาก่อนเลย” มาถามอะไรป่านี้ว่าคนกำลังรีบผมก็เลยใช้แผนชั่ว
“หมอคับหมอลืมรูดซิป” ได้ผลหมอก้มลงมองใหญ่ ผมได้โอกาสก็วิ่งตามพี่ปอนด์ไป
ว้ามาทันออกรถพอดี ตอนที่ 2 (ไอน้องชาย)
ผมมาทันรถพอดี หา! ลืมจัดกระเป๋าเอามาแต่ตัว ตายล่ะกู รีบมาจนลืมทุกอย่างเลย รถก็จะออกแล้วด้วยทำไงดีทำไงดี
“ฟ้ามีปัญหาอะไรหรือเปล่าหน้าซีดเชียว” รุ่นพี่คนหนึ่งถามผม
“คือ ....เออ...พี่คับผมไม่ได้จัดกระเป๋ามา บังเอิญมันรีบอย่างเร่งด่วน อ่ะ” ผมตอบหน้าสลด
“ไม่เป็นไรน้องปัญหาทุกอย่างมีทางออก พี่ชื่อพี่ต้นน่ะ เด๋วพี่ยืมพวกเสื้อผ้าและของต่างๆจากเพื่อนให้ แต่บางอย่างน้องก็ต้องหาเองน่ะ” ผมยิ้มออกเลย รุ่นพี่คนนี้ใจดีจังเลยผมพึ่งสังเกตหน้าพี่เค้า หน้าตาดีนิ หุ่นก็ดี แต่ผิวเข้ม ถึงไงก็แพ้พี่ปอนด์ของผมเวลาช่างผ่านไปรวดเร็วจริงถึงที่รับน้องแล้ว แม้ผมยังมันกับการส่ายจังหวะโยกบนรถอยู่เลยว้าวอากาศดีจังเลย ทะเลส่วยสวย
การรับน้องพี่นี้ก็หนุกมากแต่พี่เค้าเล่นไม่ค่อยแรงเท่าไร แต่มันก็สนุก และผมก็ได้รู้จักเพื่อนหลายคนด้วย คนแรก นนท์ เป็นคนที่พูดมาก มนุษยสัมพันธ์ดีมาก สนิทกับผมที่สุดเลย คนที่สอง แคน เป็นคนหน้าตาดีถึงขั้นรูปหล่อเลย แต่รูปร่างแห้งไปหน่อย ผอมๆสูงๆ คนที่สาม เตอิน เค้าเป็นลูกครึ่งเกาหลีไทย หน้าตาน่ารักดี หุ่นก็ใช่ได้ แต่ว่าเค้าไม่ชอบหน้าผม ก็ผมน่ะดิ สะเรอสุ่มส่าม ดันเดินไปเหยียบเท้าเค้าให้ ผมก็ขอโทษแล้วน่ะ แต่ดูเหมือนเค้าไม่ให้อภัยแฮ่ะ ก็แล้วแต่เค้าล่ะกันจะโกรธก็โกรธไป ผมขอโทษแล้วนิ หลังจากเหตุการณ์นี้ผมกับเค้าก็ไม่มองหน้ากันเลย เอ มีตอนเล่นอยู่เกมส์หนึ่ง เค้าสะดุดเกือบล้ม แต่ผมก็ช่วยไว้ทัน ไม่งั้นหน้าเค้าจูบหินแน่ แต่ผลลัทธ์ เค้ากลับเดินไปเฉยเลยผมก็เลยเหน็บแหนมเค้า “โธ ขอบคุณสักคำก็ไม่มี” แล้วรู้ไหมเค้าตอบว่าอะไร เค้าบอกว่า “ผมไม่ได้ขอร้องให้คุณช่วยนิ” เค้าทำหน้าเมินๆ แล้วก็เดินไป อือ ผมอยากจะซัดหน้าเค้าจัง แต่นนท์ก็เค้ามาปรามผมไว้ก่อน
ตอนเย็นแล้วพี่เค้าปล่อยอิสระ ผมก็เลยไปเปลี่ยนผ้าพันแผลที่หัว ผมน่ะอยากสระผมจะตาย แต่หมอบอกห้ามเอาแผลโดนน้ำ ผมก็เลยอด หลังจากที่ทำแผลเสร็จผมก็ออกไปเดินเล่นที่ชายหาด ว้าว วิวสวยจริงๆ โหมีหนุ่มเล่นน้ำเต็มเลย เห็นแต่กล้ามลายตาไปหมด รุ่นพี่เราหุ่นดีทั้งนั้นเลย เอ๊ พี่ต้นนิ โหพอถอดเสื้อนิร่างดีกว่าที่เห็นผ่านนอกซะอีก แต่ถึงยังงัยพี่ปอนด์ก็ดีสุด เสียดายจังพี่ปอนด์ติดงานก็เลยมากับผมไม่ได้ ผมอยู่เฉยๆเซง ก็เลยไปเช่าเรือใบเล่น ผมเล่นเก่งน่ะจะบอกให้ ผมเล่นชนิดเลเซอร์อ่ะคับ
โหออกมานอกฝั่งแล้วมองกลับไปที่ฝั่ง มันเป็นอะไรที่สวยงามมากเลย อืมผมเล่นไปเรื่อยจนเบื่อแล้วก็เลยกลับเค้าฝั่ง แต่ระหว่างทางผมเห็นครายก็ไม่รู้ว่ายน้ำอยู่แต่จู่ๆเค้าก็ตีน้ำใหญ่ ผมตกใจก็เลยแล่นเรือเค้าไปใกล้ๆ แต่ก็ใจหายคับก็เพราะเค้าหายไปแล้ว ผมก็เลยกระโจนลงน้ำ ผมหายตั้งนานกว่าจะหาเจอ ผมรีบพาเค้าขึ้นเรือ และผมก็ต้องตกใจ เฮ้ย เตอิน แต่ตอนนี้เค้าสลบไปแล้ว ทำไงดีล่ะผม ตอนนี้สติผมมันกระเจิงกระจายหมด ไม่รู้จะเริ่มยังงัย ผมก็เลนปั้มหัวใจแล้วก็ผายปอด แต่มันทำลำบากมากก็เพราะมันอยู่บนเรือใบ แต่จนแล้วจนรอด เตอินก็ได้สติพร้อมสำลักน้ำพุ่งกระฉูดเต็มหน้าผมเลย อือสกปรก
“นายเป็นงัยบาง เกือบตายไปแล้ว” ผมถามพลางเอาน้ำลูบหน้า
“ขอบใจ น...นาย..” เค้าจะพูดขอบใจผมแต่พอเค้ามองหน้าผมก็เงียบไปเฉยๆ
“ไม่ต้องขอบใจหรอก ที่ผมช่วยคุณเพราะไม่อยากให้พวกพี่มีปัญหา” ผมชิงพูดก่อน แล้วก็ไล่เค้าไปนั่งที่หัวเรือเพราะถ้านั่งที่ตัวเรือมันเกะกะ ผม เทค ไจ(ศัพท์เรือใบอ่ะคับ) ไม่สะดวก เค้าก็ไปแต่โดยดี ผมนึกในใจ อยากแกล้งมันจัง ก็เลยไม่เข้าฝั่งแต่พาออกนอกฝั่งไปอีก
“นายจะไปไหน ทำไมไม่เข้าฝั่ง” เตอินถามผมด้วยน้ำเสียงเคืองๆ
“ถ้านายอยากกลับก็ว่ายกลับไปเองดิ” เค้าเงียบเลย ผมว่ามันต้องว่ายน้ำไม่เป็นแน่เลย เนียะอ่ะน่ะสะเออะมาว่ายน้ำ เปงงัยจมน้ำ สม แต่แลวผมก็พึ่งคิดได้คนจมน้ำควรจะพักผ่อนก็เลยไจกลับ เข้าฝั่ง แต่พอถึงฝั่ง เตอินเค้าก็หลับคาเสาเรือใบสะแล้ว ดูน่ารักดี เหมือนเด็กเลย ผมก็เลยพยุงเค้า (ตัวหนักเป็นบ้า) จนถึงที่พักเราพักกันสี่คนมีผมเตอิน นนท์และแคน แต่ไม่รู้ไอสองคนนี้หายหัวไปไหน ผมก็เลยพาเตอินลงไปนอนแล้วก็เช็ดตัวเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ ก็รู้สึกเตอินจะตัวร้อนสงสัยตาลมมากไป อืมเป็นความผิดผมเอง จุดครายแมก ผมถอดเสื้อให้เค้าโอ้โห ไอนี่ผิวดีจริงสมเป็นลูกครึ่งเกาหลีไทย เตอินเป็นคนร่างดีมากเลยจากนั้นผมก็เริ่มถ..ถอดกางเกง ผมกลืนน้ำลาย 1 ที ขอโทษน่ะเตอิน ผมถอดกางเกงเค้า ทั้งกางเกงนุ่งและใน โหจู๋น้อยของเตอินขาวมาเลยแต่ตอนนี้มันหลับอยู่ ผมก็รีบเช็ดส่วนอื่นจนเหลือแต่ส่วนนั้น ผมมือไม้สั่นคับ แต่ก็ทำเพราะ.. พอผมเช็ดรอบแล้วบริเวณจู๋น้อย จู่ๆมันก็ดดงขึ้นผมตกใจนึกว่าเตอินตื่น แต่เปล่าเลยสงสัยฝันเปียก ฮิฮิฮิ ผมก็เลยช่วยสาวให้ แต่จู่ๆ มือของเตอินก็กดหัวผมจนปากผมครอบจู๋ของเตอินพอดี ผมตกใจมากเค้ากดขึ้นกดลง ผมไม่รู้จะทำยังงัยก็เลยตามเลย โหประสบการณ์ดูดครั้งแรก ทำไมมันช่างหอมหวานอะไรเช่นนี้ ตอนนี้จู๋น้อยกลายเป็นมังกรผงาด ใหญ่มากเลย เตอินกดหัวผมจน ค เค้าลงไปถึงคอหอยผม จากนั้นเค้าก็กดเร็วขึ้นเร็วขึ้น จน ฮ่าน้ำสีขาวขุ่นพุ่งพรวดออกมากเต็มปากผมเลย ผมไม่ทันตั้งตัวก็เลยกลืนไปหมด หืม มันเป็รสชาติที่หอมมันส์มาก มันออกรสเค็มนิดๆ สงสัยน้ำทะเล จากนั้นผมก็เลยมองไปไหนหน้าเค้านึกว่าเค้าตื่น แต่ที่ไหนได้ มันละเมอ อะไรเนี่ยมีด้วยเหรอละเมออะไรแปลกๆ แต่ผมก็โอน่ะ หลังจากนั้นผมก็เลยรีบใส่เสื้อผ้าให้เค้า จากนั้นผมก็เลยเดินเข้าห้องน้ำ แล้วก็รู้สึกเหมือนเหงื่อไหลก็เลยจะล้างหน้า แต่พอมองกระจกที่ไหนได้ เลือดนิ เลือดไหลจากแผลเต็มไปหมด จนครึ่งหนึ่งของหัวผมเป็นสีแดง ผมตกใจมากก็เลยรีบเดินไปเช็ดแผลแต่ดันไปชนประตูสะนิผมรู้สึกงงๆ หมึนๆ จานั้นก็จำอะไรไม่ได้
รู้สึกตัวอีกที่ก็อยู่โรงพยาบาลแล้ว ผมกำลังจะลืมตา แต่ก็หยุดเมื่อได้ยินเสียงของเตอิน
“ฟ้า นายอย่าเป็นอะไรน่ะอืมฉันขอโทษนายช่วยชีวิตฉันฉันอยากจะบอกขอบคุณ แต่ฉันไม่กล้า ฉันอยากจะคุยกับนายแต่ฉันก็ไม่กล้า ที่เป็นแบบนี้ก็เพราะ... ฉันชอบนาย..ขอร้องล่ะตื่นสะทีสิ ถ้านายตื่นฉันสัญญาฉันจะพูดดีๆกับนาย” ผมยิ้มออกเลยแล้วก็ลืมตามองเตอิน
“นายสัญญาแล้วน่ะ” ดูเค้าตกใจมากเลยที่เห็นผมลืมตา
“นายหลอกกันนิไอคนบ้า” เตอินเขินแล้วก็หันหลังให้ผม ผมว่าตลกดีจากนั้นผมก็เลยสวมกอดมันข้างหลัง
“อย่าโกรธเลยไอน้องชาย (ผมเรียกน้องก็เพราะผมแก่กว่ามัน 6 เดือน)” จากนั้นผมก็ลูบหัวเตอิน แต่ประจวบเหมาะ มีคนๆหนึ่งที่ยืนแอบมองผมอยู่ ที่ประตู เค้าคนนั้นคือพี่ปอนด์นั้นเอง ตอนที่ 3 (ความบานปลายของการเข้าใจผิด)
เอ้ ทำไมพี่ปอนด์ไม่ยักจะมาเยี่ยมเราเลยแฮ่ะ สงสัยติดงาน แม้มันก็น่าจะลางานมาเยี่นมสะหน่อยเห็นคนที่ชอบดี (:-[)กว่างานหรือไง ตอนนี้เตอินกลับไปแล้ว ผมชักจะเป้นห่วงพี่ปอนด์แล้วซิ ไม่แน่พี่เค้าอาจจะมาก็ได้ แต่เกิดเรื่อง ผมกังวลมากเลยขนาดโทรไปก็ปิดเครื่อง ผมชักเป็นห่วงขึ้นมาแล้วซิไม่ไหวแล้วไปหาพี่เค้าดีกว่าแต่อีกใจก็อยากพักผ่อน แต่.... ผมลุกขึ้นถอดสายน้ำเกลือ แล้วก็เดินออกจาโรงพยาบาล(มีแต่คนมองผม) จะถึงประตูออกแล้วแต่จู่ๆก็มีมือคนหนึ่งรั้งแขนผมไหว ผมหันหน้าไปมอง ก็ต้องแปลกใจก็คนที่มารั้งแขนผมเป็นหมอที่ผมเคยหลอกตอนที่จะไปรับน้องอ่ะ
"คนป่วยควรจะนอนอยู่บนเตียงน่ะคับ โดยเฉพาะคุณ" หมอพูดแล้วยิ้มแต่มือยังไม่ปล่อยผมเลยอย่างนี้ต้องใช้แผน
"หมอเท้าคุณเป็นอะไรอ่ะ"
"มุขนี้ใช่กับผมไม่ได้หรอกคุณ ภควัค" ผิดคาดแฮ่ะแต่นี้มันซ้อนแผนแผนผมยังไม่จบ
"ว่ะหมอนี่รู้ทันผมจริงๆโอ้หวัดดีคับหมอพรทิพธิ์" ได้ผมหมอหันหน้าไปหวัดดีด้วยทั้งๆที่ไม่มีคราย สะใจจริงๆ( ;D) ผมรีบแผ่นเน็บเลยอืมอีกนิดเดียวจะออกจาประตูแล้ว...โครม!?!!!?เจ็บชิปครายบังอาจยืนขวางผม ผมลืมตาขึ้นมาดูที่ไหนได้ผมเดินชนกระจก โหอายคนโครต ทุกคนมองมาทางผมเป็นตาเดียวเลย ผมลุกขึ้นแล้วก็ทำเฉไฉไม่รู้สึกอะไหมือนเหตุการณ์นี่ไม่เคยเกิดขึ้น แต่พอผมจะเดินออกประตูหมอคนนั้นก็ยืนมาขวางผม
"เนียะอ่ะน่ะ ผลกรรมมาเร็วชะมัด555" หมอพูดแล้วหัวเราะในคอ ไอหมอบ้า ผมก็เลยเดินเลี่ยงและพยายามที่จะออกจาประตูแต่ไอหมอคนี้มือไว้ เค้าจับผมแล้วอุ้มพลาดบ่าแบกผมเหมือนเด็กเลย ผมอายมากเพราะมีแต่คนมอง
"ไอหมอบ้า รังแกคนป่วยเหรอ อย่าให้ผมลงไปได้ผมจะซัดใหหงายหลังเลย" แน่นอนหมดเค้าสะทกสะท้านเลยเดินหน้าตาเฉยมาก แต่เค้าแข็งแรงจังเดินแบกผมได้ ผมหนักตั้ง 56
จนแล้วจนรอดหมอพาผมกลับมาที่ห้องอย่างทุลักทุเล เพราะผมป่วนมาก หมอวางผมลงบนเตียงหมัดแขนขาไว้ไม่ให้ดิ้น
"นี้หมอผมไม่ใช้คนบ้าน่ะที่ต้องมามัดแขนขาผมอ่ะ " ไอหมอบ้าเพียงแต่ยิ้มแล้วก็ไม่พูดอะไร กนั้นหมอก็เดินไปโหเซ็งเปงบ้าเลย นอนๆๆอย่างเดียว เบื่ออ่ะ ไม่รู้ป่านี้พี่ปอนด์เปงไงบ้าง
เย็นวันนั้นมีพยาบาลคนหนึ่งเค้าเข้ามาปอนยาผมแล้วงัย ผมก็แมมปากสุดชีวิต ผมไม่กินถ้าไม่แก้มัดผมไม่กิน แต่พยาบาลคนนี้ดุชะมัด
"ไม่กินก็ดี จะได้ตายๆไปเลย" ผมตะลึงกับคำพูด
"เป็นพยาบาลพูดแบบนี้กะคนป่วยได้ยังงัย"
"ทำไมจะไม่ได้พยาบาลไม่ใช้นางฟ้าสะหน่อย"
"ใช่พยาบาลไม่ใช่นางฟ้าแต่เป็นปีศาจ" คำพูดนีแรงไปหน่อยดูพยาบาลเค้าโกรธมาเลยแล้วพี่เค้าเข้ามาหาผมจากนั้นพยายาม บีบปากผมให้ห้า แต่โชคช่วยหมอเคาะประตูเข้ามาพอดี
"คุณกานดา คุณจะทำอะไรคนไข้ฎ
"เออคุณหมอนพ คือ..คนไข้ไม่ยอมทานอาหารเลย ดิฉันอุตส่าพูดดีๆ แกก็ไม่ยอมท่าเดิม เมื่อกี้จะปอนให้แกก็ไม่ยอม" นางพยาบาลพูดพลางทำหน้าละห้อย แม้ตีหน้าเศร้าเล่าความเท็จจริงๆ ผมนี้พูดไม่ออกเลย :o นี่เหรอนางพยาบาล
"งั้นคุณออกไปก่อน เดี๋ยวผมจัดการเอง" จากนั้งนางพยาบาลก็เดินออกไปเต่พอลับหลังหมด อาการก็ออกเลยคับไม่รู้เข้ามาเป็นพยาบาลได้ยังงัย หลังจากที่พยาบาลออกไปแล้วหมอก็เดินมานั่งข้างๆผม แล้วก็ตักอาหารใส่ช้อนจะป้อนผม
"หมอผมบอกแล้วงัย ผมไม่กิน" ผมพูดแล้วก็เมินหน้าหนี หมอถอนหายใจ อืมเมื่อกี้มีคนส่งดอกไม้มาให้คุณด้วย
"ใค..รอ่ะ :-X" ไม่ทันที่ผมจะถามหมอก็เอาข้าวเข้าปากผมเต็มที่อย่างทีผมไม่ตั้งตัว
"อา หมอย บา คี้ โอง" ผมพูดทั้งที่ข้าวมีอยู่เต็มปาก
"อืม ถ้าคุณอยากรู้ทานข้าวให้หมดรู้สึกว่าจะชื่อปอนด์อะไรนี้แหละ"หมดพูดแล้วยิ้ม
"อืม ผมจะแน่จายได้ไงว่าหมอไม่โก... :-X" ผมโดนเข้าอีกคำแล้ว ไอหมอนี่ฉลาดจริง
"เออ..ยอมกินแล้ว" จากนั้นหมอก็ป้อนข้าวผม เหมือนเด็กเลยแล้วผมก็หลับไปตอนไหนก็ไม่รู้ ต้ สนุกดีจังครับผม คับบบบบบ ชอบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ ขอบคุณมากครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณคับๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ขอบคุณนะขอบคุณ ขอบคุณครับ สนุกจังครับ
ว้าวอินตามเลยนะเนี้ยไว้จะติดตามผลงานนะจ๊ะ ขอบคุนมากคับ เะะะพพพพพพพพพพพพพ ดีมากเลยคับ