รักว้าวุ่นของคุณชาย 7
ก่อนอื่นต้องขอโทษนะคับ คือ ไม่ได้เขียนใหม่ แต่เอาที่เขียนไว้อัพให้ ในตอนแรกก็คิดว่า จะเขียนใหม่ให้นะ แต่ไปๆมาๆ ไม่มีเวลา เลยอัพตอนเก่าให้ ซึ่งตอนที่เขียนทิ้งไว้ ตอนนั้นเขียนได้11ตอน รับรองตอนที12 เขียนใหม่แน่555555(ก็แน่สิ มึงไม่เขียนใหม่จะเอาที่ไหนอัพ ไอ้นักเขียนขี้โม้แม้งโม้ไปวันๆ ไร้ความรับผิดชอบ ---->> เค้าขอโตดดดดค๊าบบบ)รักว้าวุ่นของคุณชาย 7
ขึ้นบันไดไปเห็นน้องแมวนอนเล่นอยู่กับลูกมันอย่างน่ารักเลยอดยิ้มไม่ได้ทำให้พี่เก่งพูดขึ้นมาว่า “น่าอิจฉาจังนะเจ้าเหมียวมีกอดด้วย”พี่เก่งพูดจบก็หันไปกอดบอยที่กำลังเดินนำไปที่ห้องบอยเห็นว่าพี่เก่งกำลังจะมากอดเลยวิ่งเข้าห้องไป ทั้งสองวิ่งไล่กันดังคิกคักจนถึงในห้องบอย บอยหนีพี่เก่งไม่พ้น จึงถูกพี่เก่งกอดจนได้ “นอนกันเถอะ” พี่เก่งพูดเบาข้างหูผมผมทำตาโตหน้าดุใส่ “อยากจะนอนก็นอนไปสิแต่อย่าหวังว่าจะได้อย่างอื่น” ผมรู้ว่าตอนนี้พี่เก่งกำลังคิดอะไรแน่นอนครับ ไม่พ้นจากเรื่องบนเตียงแน่ๆ ผมเห็นสีหน้าพี่เขาคนหมดหวังแต่ทำไงได้ ผมยังไม่พร้อมนิครับ“พี่อยากนอนพักอะเหนื่อยจังเลยนอนด้วยกันนะ” พี่เก่งพูดเฉไฉ แล้วทำท่าอ้อนๆแต่ดูท่าทางน่าจะเหนื่อยจริงๆ เพราะสมองผมมันทื่อกันวิชานี้จริงๆ “ให้แค่กอดนะ” ผมพูดเท่านี้ดูสีหน้าพี่เก่งดีขึ้นมาหน่อยหนึ่งทั้งสองจึงส้มตัวลงนอน โดยที่พี่เก่งนอนกอดบอยไว้ในอ้อมแขนหนาๆของเขาแล้วผลอยหลับไปผมมองหน้าพี่เก่งที่กำลังหลับใจแต้นตึกๆ ไม่เป็นจังหวะเลยครับ ตื่นเต้น แต่ก็รู้สึกอบอุ่น อากาศตอนนี้กำลังดีครับ หนาวๆนิดหน่อย แดดไม่แรง ผมนอนมองหน้าพี่เก่งอยู่พักหนึ่งก็ไม่รู้ว่าเผลอหลับไปตอนไหนรู้สึกตัวอีกทีก็ใกล้จะ6โมงเย็นแล้วครับ พี่เก่งก็นอนมองหน้าผมแล้วพูดขึ้นว่า “เดี่ยวพี่กลับก่อนนะ”พี่เก่งทำหน้าเศร้าๆแล้วลุกขึ้นไปล้างหน้าล้างตาในห้องน้ำ“เดี่ยวผมออกไปส่งนะ” บอยพูดแล้วเดินตามพี่เก่งออกไปส่งหน้าบ้าน“ขับรถดีๆนะครับ”ผมเอ่ยบอกพี่เก่งพร้อมกับส่งยิ้มหวานๆให้แล้วพี่เก่งก็ขับรถออกไป บอยยืนมองจนลับตาจากพี่เก่งแล้วเดินเข้ามาในบ้าน“อะไรกัน ป่านี้แล้วยังไม่กลับอีก เดี่ยวเถอะ พากันไปถึงไหนนะ เจ้าคิมนะเจ้าคิมแกพาน้องชั้นไปไหนกลับมาโดนแน่”บอยบ่นพึมพำระหว่างทำกับข้าว เพราะวันนี้พ่อแม่กลับดึกตัวเองจึงต้องทำกับข้าวกินเอง ระหว่างทำก็เอามือควานหามือถือ “ฮัลโหล........เจ้าบิว วันนี้แกหาข้าวกินเองนะ พ่อแม่ไม่อยู่ อย่ากลับดึกไม่งั้นตายแค่นี้นะ” บอยพ่นคำบ่นปนด่าไปตามสายโทรศัพท์ โดยไม่ต้องการคำตอบ แล้ววางไป โดยไม่รุ้เลยว่า คนที่รับสายนั้นเป็นแบงค์เพราะตอนนี้บิวไปเข้าห้องน้ำหลังจากออกมาจากดูหลังเสร็จบิวหยินโทรศัพท์มาดูเวลาแล้วลืมตัวว่ากางเกงตัวเองก็มีกระเป๋า เลยฝากมือถือไว้กับแบงค์แล้วรีบไปห้องน้ำหลังจากบิวออกมาจากห้องน้ำ แบงค์ก็พาไปหาอะไรกิน โดยไม่บอกว่าบอยโทรมาร้านอาหารแห่งหนึ่ง คนไม่เยอะมาก พวกเขาเลือกนั่งที่ๆปลอดคนเพราะต่างก็ไม่ชอบที่ๆคนพลุพล่านพวกเขานั่งกินกันไป คุยไปถึงหนังที่เพิ่งดูจบอย่างสนุก “บิว....คนที่นั่งอยู่ที่บ้านเมื่อตอนเราไปหานะ ใครเหรอ” แบงค์ทำหน้าหงอยๆปนสงสัยหันไปถามบิว เพราะไม่เชื่อสายตาของตนว่านั่นคือ พี่เก่ง“อ่อ....พี่เก่ง.....แฟนพี่บอยนะ” บิวพูดจบแบงค์ก็ทำหน้าตกใจไม่เชื่อหูตัวเอง พาลให้บิวและคิมหันหน้ามามองกันโดยบังเอิญด้วยความสงสัย “ทำไมเหรอแบงค์”คิมหันมาถามแบงค์ด้วยความสงสัย แล้วแบงค์ก็เล่าให้ทั้งสองฟัง
บอยแหงนหน้าขึ้นมองนาฬิกาบนฝาหนังบ้านแล้วบ่นๆ “จะ3ทุ่มแล้วทำไมยังไม่กลับนะ เดี่ยวเถอะเจ้าบิวนะเจ้าบิวบอกทั้งบอกว่าพ่อแม่ไม่อยู่ยังจะกลับดึกอีก ” บอยบ่นพึมพำคนเดียวเพราะอะไรนะเหรอเพราะกลัวที่จะอยู่คนเดียวบอยไม่ชอบอยู่บ้านคนเดียว ไม่พ้นคนบ่นของบอยก็มีรถเก่งคันสวยแล่นเข้าในบ้านทำให้บอยเดินหายกลัว
ขอบคุณมากครับ ขอบคุณครับ ขอคุณครับ ไงต่อ ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ เก่งเป็นใครเหรอ...... แบ็งค์เป็นอะไรกะเก่งแน่ๆ ขอบคุณครับ ขอบคุนคราบ ขอบคุณครับสนุกดีนะ อบงค์เล่าเรื่องพี่เก่งเรื่องไรอ่ะ สนุกมากเลยครับ ขอบคุณค่า ขอบคุนนะคับ{:5_130:}
หน้า:
[1]