แอบ....รักจนได้....รัก
"ไอ้ต้นกล้าไอ้ห่าต้นกล้า ไอ้กล้าโว้ยยยยย"ผมชื่อต้นกล้าครับผมกำลังเดินหนีเพื่อนสนิทที่สุดในชีวิตของผม จะไม่ให้ผมงอนมันได้ไงหล่ะครับ อยู่ๆก้ทิ้งผมไปกับน้องใบเฟริ์น กิ๊กคนที่108ของมัน ทั้งๆที่มันเป็นคนนัดผมไปซื้อของแถมผมไปถึงที่นัดแล้วโทรมายกเลิก อย่าหวังเลยว่าผมจะยอมมันง่ายๆ ไม่มีทาง
"นี่ไอ้กล้า กูซื้อกำไลข้อมือมาฝากมึง อันที่มึงไปยืนดูกะกุไงจำได้ไหม กูซื้อมาให้ครับหายโกรธเพื่อนนะครับ"ไอ้คริสเป็นคนแบบนี้หล่ะครับ เวลามันทำผิดมันชอบมาง้อเอาทีหลัง ทั้งๆที่บ้านผมกับมันอยู่ติดกันห่างกันแค่กำแพงกั้น
พ่อแม่ผมกับพ่อแม่มันเป็นเพื่อนสนิทกันมาก่อนครับ ตอนมีลูกที่เกิดใกล้ๆกันพ่อแม่ผมอยากมีลูกผู้หญิง จะได้ให้แต่งงานกูลูกเพื่อน จะเป็นไปได้ไงหล่ะครับเพราะผมกับไอ้คริสก้เพื่อน กันทั้งคู่ เวลาตอนเด็กๆผมซนจนพ่อผมจะลงโทษ จะมีมันนี่หล่ะครับที่คอยกอดขาพ่อผมทั้งน้ำตา แล้วบอกว่า น้าสิงพอแล้วอย่าไปตีไอ้กล้ามันเลย พอแล้วน้าสิง จนพ่อผมใจอ่อนทุกทีมันเลยเป็นทั้งเพื่อนสนิทและพี่ชายผมไปในตัว ทั้งๆที่ผมกลับมันเราห่างกันแค่ 5นาที แม่ผมกับแม่มันคลอดใน
วันเดียวกัน เวลาเราเล่นกัน ไปเที่ยวไหนต่อไหน เรียกได้ว่ามีมันต้องมีผมจนหลายๆคนยังเคยแซวว่าตัวติดกันอย่างกะฝาแฝด เราจะชอบอะไรคล้ายๆกัน เราเลยเอ็นติดคณะเดียวกัน มหาลัยเดียวกัน แต่มีสิ่งหนึ่งที่ไม่เหมือนกันคือมันชอบผู้หญิง แต่ผมชอบมันผมรู้สึกอิจฉาเวลาเห็นมันไปกับใครที่ไม่ใช่ผม ทั้งที่บางครั้งมีรุ่นพี่ไม่ว่าจะเป็นผู้หญิงหรือชายเข้ามาจีบผม มันก็จะเป็นไม้กันหมาตอบ
ออกไปว่าคนนี้แฟนผม มันทำให้ผมใจเต้นแรงเลยนะครับ แต่พอคำตอบที่ผมไปถามมันมันบอกผม
เป็นคนหัวอ่อนยังไม่อยากให้ผมมีใคร อยู่กะมันแบบนี้ดีแล้วทั้งๆที่มันมีกิ๊กเป็นร้อย คนนั้นมาจีบก็
แรดไปกับเขา ทีตาผมนะขวางลำซะ
"เออ มึงตัดสินใจยัง จบแล้วจะไปทำงานต่อที่ไหน มึงยังไม่ให้คำตอบกุเลยนะ กูว่าจะส่ง
ใบสมัครไปบริษัทพ่อกูว่ะ มึงไปกับกูไหม"ผมเคยคิดมานานแล้วครับ ว่าถ้าทำงานผมอยากไปไหนก้ได้ที่ไม่มีมันอยู่ตรงนี้ ใช่ครับผมอยากตัดใจจากมัน ทั้งๆที่รู้ว่ายังไงมันก้เห็นเราแค่เพื่อน
"กูยังไม่ได้ตัดสินใจว่ะ มึงทำกะพ่อดีแล้ว ไม่แน่บางทีกูอาจจะพักสักระยะ"
"นี่มึงอกหักหรอ ทำไมกูไม่รู้ว่ะ มึงมีอะไรมึงบอกกูได้นะเว้ย กูพร้อมจะรับฟังนะ"อย่าจี้ใจ ดำไม่รักยังมาตัดพ้อกูอีก
"เปล่ไม่มีอะไรหรอก มึงไม่ต้องคิดมากไป กูปกติดี มึงไปยื่นใบสมัครเถอะกูยังไม่พร้อม"
มันอาจจะเป็นข้ออ้างเดียวที่ทำให้ผม ยังไม่กล้าที่จะเอ่ยความจริงออกไป
"ตามใจมึงแล้วกัน กูไม่อยากบังคับ เอาคำตอบอะไรมาก แต่อย่าให้กูรู้นะมึงปิดบังซ่อนอะไรไว้อยู่ ไม่งั้นนะมึง หึหึ" ทำขู่ให้กลัวไปอย่างนั้นเองหล่ะครับไม่มีอะไรหรอก
"เออๆ ไม่มีอะไรหรอกมึงคิดมากไปได้"
"พ่อแม่ ทางนี้ น้างสิงน้านีทางนี้ครับ"จะเสียงใครซะอีกหล่ะครับถ้าไม่ใช่ไอ้คริสมันวันนี้
เป็นวันรับปริญญาของผมและมันน่ะครับมันได้งานทำแล้วบริษัทที่พ่อมันทำอยู่ตอนแรกมันก็คะยั้นคะยอให้ผมไปด้วแต่ผมยังไม่พร้อมเลยยังไม่สมัครที่ไหนไว้
"เป็นไงไอ้เสือ วันนี้โตแล้วนะ เลิกดื้อได้แล้วนะ แล้วอย่าไปแง๊วๆใส่ไอ้กล้ามันมากหล่ะ"
เห็นไหมครับ มีแต่คนบอกมันดื้อเงียบอยากได้อะไรต้องได้
"โถ่พ่ออ่ะ น้าสิงช่วยผมพูดให้ต้นกล้ามาทำงานกับผมหน่อยสิครับ"เห็นไหมครับพ่อมันเพิ่งพูดอยู่หยกๆ
"เอ้า นี่คริสไม่รู้หรอว่าต้นกล้สมันจะไปอยู่เชียงใหม่สักพักน่ะ ตอนแรกน้ากับน้านีก็ไม่
่เห็นด้วยนะ แต่เห็นว่ามันจบแล้วเป็นเด็กดีมาตลอด เลยไม่อยากขัดมันน่ะ"เอาแล้วไงพ่อนะพ่อ พูดอะไรออกไป เรื่องนี้ผมยังไม่เคยพูดบอกมันเลย พ่อเล่นพูดแบบนี้ ผมจะทำตัวยังไงหล่ะทีนี้
"เอ่อ กูขอคุยอะไรกับมึงหน่อยสิ ต้นกล้า"เสียงเย็นมาก ปีศาจคริสกำลังจะเข้าร่างแล้ว ถ้ามันพูดแบบนี้แสดงว่า มันจะคลาดคั้น เอาคำตอบกับผมให้ได้
"ขอให้ผ่านวันนี้ไปก่อนได้ไหมมึง วันนี้เป็นวันดีของเรานะ กูไม่อยากให้พ่อแม่มึงกะกูคิด
มากว่าเราทะเลาะกัน พรุ่งนี้กูจะให้คำตอบมึงเองนะ" มีบางอย่างที่ทุกคนยังไม่เคยรู้ ผมเตรียมตัวไว้แล้วว่าพรุ่งนี้ผมจะไปแล้ว กำหนดกลับหรือครับ ไม่รู้เลยก็ว่าได้ ผมลิืมมันได้เร็วเท่าไหร่ผมก็จะ กลับมันเร็วเท่านั้น
"ก็ได้ กูรู้มึงมีเหตุผลที่ดีพอ แต่ถ้ามึงไม่มีเหตุผลที่ดีพอนะ กูจะโกรธมึง กูจะให้น้าสิงบังคับมึงมาทำงานที่เดียวกะกู" แค่วันนี้เท่านั้นหล่ะคริส วันนี้เท่านั้นหล่ะที่กูจะยืนอยู่ข้างๆมึง พรุ่งนี้กูคง
ไม่อยู่แล้ว
"น้าสิง สวัสดีครับ ไอ้กล้าไปไหนครับน้า ผมไม่เจอมันมาสองวันหล่ะ มัวแต่ยุ่งๆกับงานที่
บริษัท หลังจากกลับจากงานปริญญาผมยังไม่เจอมันเลยครับ"
"เอ็งสองคนมีปัญหาอะไรกันหรือเปล่า หลังจากวันนั้นไอ้กล้ามันก็บินไปเลยนะ พอน้า
ถามมันว่าได้บอกเอ็งหรือยังมันก็บอกนะ ว่าบอกเอ็งแล้วนี่"
"แต่มันฝากซองนี้ไว้ใหเอ็งน่ะ ลองไปเปิดอ่านดูนะ น้าไม่รู้ว่ามันเขียนอะไรไว้ให้ ไปอ่าน ดูแล้วกันนะ น้าไปเครียงานก่อน"
คริสรับซองจดหมายปิดผนึกเดินกลับบ้านไปอย่าง งงๆ วันนี้กะว่าจะมาคาดคั้นเอาคำตอบจากเพื่อนสนิทตัวดีให้ได้ว่าทำไมถึงทำอะไรไม่ปรึกษาตนเลยสักนิด อย่างน้อยควรจะถามไถ่กัน
บ้างก้ได้ คริสค่อยๆแกะซองที่ต้นกล้าทิ้งไว้
ข้อความในกระดาษเขียนไว้ว่า
ถึง ไอ้คริสเพื่อนสนิทที่กูรักมากที่สุด
ถ้ามึงเปิดอ่านซองนี้เมื่อไหร่แสดงว่ากูไม่ได้อยู่ให้มึงคาดคั้นเอาคำตอบได้แล้วนะกูขอโทษนะเว้ยที่กูทำตามสัญญาที่เคยให้ไว้กับมึงไม่ได้ว่ามีอะไร ให้พูดให้บอก ห้ามมีความลับต่อกัน
กุบอกตรงๆกูทำไม่ได้ว่ะ มันมีหลายสิ่งหลายอย่าง ที่กูไม่สามารถพูดเอ่ยออกไปได้กูอยากให้มึงเข้าใจนะ กูมีเหตุผลที่ดีพอกุไม่อยากมีความลับต่อมึงนะ แต่กูบอกไม่ได้จริงๆ กูขอโทษด้วยนะแต่กูสัญญานะว่าเมื่อไหร่ที่กูพร้อมกูจะกลับไป ไปยืนข้างๆมึงอีกครั้ง มึงยังจำได้ไหมตอนที่เราไปเที่ยวกัน
แล้ววันนั้นมึงดันไปเจอกิ๊กมึงระหว่างทาง เทอให้มึงเลือกว่าจะเลือกใครระหว่างกูกะเทอคนนั้น สุดท้ายมึงเลือกกู กูดีใจนะที่กูมีความสำคัญในชีวิตมึง ถ้าวันนั้นกูพร้อมกูจะเอ่ยปากบอกมึงคนแรกนะ
สุดท้ายนี้ กูขอให้มึงโชคดีนะ แล้วเราจะได้พบกันใหม่
ต้นกล้า
พอคริสอ่านจบเลยตัดสินใจที่จะโทรเข้าไปหา ต้นกล้าแต่หารู้ไม่ว่าต้นกล้าแอบเปลี่ยนเบอร์ใหม่ คนที่จะรู้ได้คนเดียวคือ ลุงสิง แต่คนอย่างไอ้คริสไม่ฉลาดพอที่จะไปเอ่ยถามใคร จึงเข้าใจไปเองว่า ตลอดเวลาที่ผ่านเพราะมันเองหรือเปล่าที่ทำตัวไม่ดีใส่ต้นกล้า ชอบบังคับ ชอบทำให้ต้นกล้างอนบ่อยๆ และการที่มันมีกิ๊กไปเรื่อยเพราะมันแค่อยากเห็นต้นกล้าหึงมันก็แค่นั้นเอง เขาไม่คิดเลยว่า วันนี้จะมาถึงเร็วขนาดนี้ คริสเคยนึกถึงว่าถ้าวันนึงจะไม่เจอต้นกล้าอีกจะทำอย่างไรดีจะออกไปตามหาที่ไหน จะพูดคุยอย่างไร
หลังจากเหตุการที่ต้นกล้าหนีไปแบบไม่ได้บอกเพื่อนสนิทอย่างคริส ทำให้คนๆนึง ที่มีนิสัยเฮฮา ชอบปล่อยมุขตลก เป็นคนสดใสร่าเริง กลับกลายเป็นคนละคน ทำตัวซังกะตายอย่างกับคนอกหักเหมือนท่อนไม้ทื่อๆ ใครสั่งไรก็ทำ ใครยิ่งมุกมาก็ไม่ขำ มิหนำซ้ำยังเหม่อลอยอยู่บ่อยๆคริสได้แต่นับวันรอให้คนที่เค้ารักกลับมา ทั้งๆที่เค้าไม่เคยรู้เลยว่าต้นกล้านั้นก็แอบรักเขาอยู่เหมือนกันแต่มันมีเส้นบางๆกั้นเขาทั้งสองไว้อยู่ นั้นก็คือคำว่าเพื่อน ไม่เคยมีใครกล้าที่จะล้ำเส้นคำๆนี้ไปได้แต่
เก็บเอาไว้ จนวันนี้
"นี่ๆ คริสเอ็งเป็นอะไรของเอ็งเนี่ย ตั้งแต่ที่ต้นกล้าไม่อยู่ ดูเหม่อลอยอยู่บ่อยๆ อยู่ที่ทำงาน ใครถามก็ตอบคำ ดูไม่ร่าเริงเหมือนแต่ก่อนเลยนะ" ผู้เป็นพ่อได้ถามไถ่ถึงเรื่องราวแต่หารู้ไม่ว่า ทั้งสองครอบครัว มองออกว่าเหตุการณ์ครั้งนี้มันเกิดขึ้นจากอะไร แต่ก็ไม่มีใครกล้าที่จะไปบังคับ
"เอ่อ ไม่มีอะไรหรอกครับพ่อ ช่วงนี้ผมคงต้องปรับตัวน่ะครับ ไอ้กล้าผมยังตามหามันไม่เจอเลยครับ นี่มันก็เดือนกว่าแล้ว" คริสนั้นไม่ได้นิ่งนอนใจ เมื่อเขารู้จุดหมายปลายทางของต้นกล้า ว่าต้นกล้าไปไหน เมื่อมีเวลาที่หยุดเสาร์อาทิตย์ เขาจะบินไปเชียงใหม่ เพราะเพียงแค่ว่า ถ้าเขาเจอ
ต้นกล้าอีกครั้ง เขาจะไม่ปล่อยให้คนๆนี้ได้หนีหายไปไหนอีกแล้ว
"พ่อว่าแกลาพักร้อน ซักเดือนไหม ไปตามหาคนที่แกรัก แล้วอย่าปล่อยให้เค้าหลุดมืออีก"
"พอ พ่อ รู้ "คริสได้ยินครับที่พ่อพูดนั้นรู้สึกตกใจมาก เขาไม่คิดเลยว่าจะมีคนรู้เรื่องนี้
"เอาน่า ไอ้เสือ เรื่องแค่นี้พ่อแม่และน้าสิงน้านีพอดูออก ไอ้เสือเอ่ย"
"งั้นผมฝากพ่อด้วยนะครับ ผมขอตัวไปเก็บกระเป๋าก่อนนะครับ"
คริสเริมกลับมามีความหวังอีกครั้งเขาตั้งเป้าไว้แล้วว่าครั้งนี้เขาจะออกตามหาต้นกล้าให้เจอ
โดยก่อนจะมา คริสได้เดินเข้าไปคุยกับน้าสิง แล้วกล้าที่จะสารภาพกับน้าสิงตรงๆเลยว่า ผมรักต้นกล้า ด้านน้าสิงเองก็ไม่มีอาการตกใจอะไร ได้เพียงแต่พูดกับคริสไปว่า "น้าฝากเอ็งพามันกลับมาด้วยนะ มันยังไม่รู้หัวใจมันเลย ไปดีมาดีนะลูกนะ แล้วนี่ที่อยู่ของต้นกล้ามัน"
ด้านของต้นกล้านั้นรู้สึกตะหงิดใจเล็กๆ ช่วงสองสามวันมานี้เขารู้สึกเหมือนมีคนคอยสะกดรอยตามเหมือนมีความรู้สึกว่ามีคนเดินตามพอหันไปก็ไม่เจอใคร ตั้งแต่วันแรกที่ต้นกล้าตัดสินใจมาที่นี่ เขาไม่คิดหางานใหม่ ไม่คิดจะคบหาใคร เพียงแต่ใช้ชีวิตไปวันๆให้ลืมเรื่องเก่า แต่หารู้ไม่ว่าวันนี้มันเปลี่ยนไป คริสเดินทางมาถึงก็ไปหาตามที่อยู่ของต้นกล้าพักและขอห้องที่อยู่ติดกัน คริส
อยากรู้แค่ว่า ต้นกล้ามาที่นี่มาทำไม มาเพราะมีคนให้มาหรือเปล่า แต่เขาก็พบเพียงความว่างเปล่า เขาเจอเพียงต้นกล้าที่ใบหน้ามีแต่ความเศร้าไปกินข้วคนเดียวเดินเที่ยวเพียงลำพัง แถมยังไปดูหนังคนเดียว คริสว่าแผนไว้แล้วว่า คืนนี้เค้าจะปรากฎตัวให้ต้นกล้าเห้นเสียที เขาทนไม่ได้ที่ต้องเห็น
คนที่เขารักเป็นแบบนี้
"เฮ้ยยยยยยยยยยยมึงมาได้ยังไงว่ะ"ตอนแรกคริสว่าจะปรากฎตัวให้ต้นกล้าเห็นข้างนอก
แต่คริสก็กลัวว่า ต้นกล้าจะวิ่งหนีหายไปอีก เลยแอบปืนระเบียงผ่านเข้ามา
"กูมาตามคนที่กูรักกลับบ้าน"ต้นกล้ารู้สึกแปลกใจ
"มึงหมายความว่ายังไง กูไม่เข้าใจ"ทั้งๆที่รู้สึกตื่นเต้น แต่ก็กลัวว่าจะเป็นเรื่องล้อเล่น
"มึงฟังกูให้ดีๆนะ ไอ้กล้ากูชอบมึงชอบมึงตั้งนาน พอรู้ตัวอีกที กูก็ชอบมึงไปแล้วว่ะ"
"แล้วบรรดากิ๊กทั้งหลายของมึงนั้นหล่ะ"กล้ารู้สึกน้อยใจขึ้นมาเล็กๆ ถ้าชอบเราจริง ทำไม
ถึงยังไปมีคนอื่นอีก
"นี่มึงไม่รู้จริงๆหรอ ว่าคนที่เข้ามาจีบกูทุกคนน่ะ กูปฏิเสธทุกคน เพราะกูบอกเขาไปว่ากูมี
คนที่กูรักอยู่แล้ว แล้วทุกคนก็ไม่เชื่อ"เห็นไหมครับแค่นี้ยังโกหกเลย
"มึงงง มีคนที่รักอยู่แล้วหรอ เอ่องั้นกูขอให้รักกันนานๆนะ"แม้เตรียมใจมาเดือนกว่า แต่ก็
ยังไม่ได้เตรียมใจไว้ฟังคำตอบนี้เลย
"มึงร้องไห้ทำไมไอ้กล้า โอ๋ๆๆ กูไม่แกล้งมึงแล้ว กูจะบอกมึงนะ คนที่กูรักคือมึงได้ยินที่กูพูดไหม ไอ้กล้า กูรักมึง มึงไม่สงสัยหรอ ทำไมมึงไม่แปลกใจเลยหรอว่าทำไม กูไปเดทแต่ละครั้งกูถึง
หิ้วมึงไปด้วย ไม่ใช่เพราะกลัวมึงจะเหงาหรอกนะ เพราะกูกลัวมึงจะเข้าใจกูผิด"ต้นกล้าได้ยินแบบนั้นก็รู้สึกดีใจ แต่เขาก็วางฟอร์มไว้ก่อนเพราะรู้ว่าคนอย่างไอ้คริสขี้แกล้งจะตาย และการมาตาม
เขากลับไปอาจจะเป็นหนึ่งในแผนที่ไอ้คริสวางไว้ก็เป็นได้
"กูรักมึงนะ อย่าหนีกูไปไหนอีกได้ไหม ต้นกล้า กูรู้้แล้วว่าการไม่มีมึงมันทรมานขนาดไหน"
"มึงเลิกเล่นได้แล้วไอ้คริส มึงล้อกูเล่นใช่ไหม" หลังจากที่ต้นกล้าพูดจบคริสโมโหมาก จนจูบลงไปที่ปากต้นกล้า ฝ่ายถูกกระทำก็เบิกตาโพรงเพราะไม่คิดว่า เพื่อนอย่างไอ้คริสจะกล้าทำกับ
ตนถึงเพียงนี้มาก่อน
"ที่นี้มึงก็รู้แล้วนะ ว่ากูรักมึงและกูก็ไม่ได้ล้อเล่นด้วยกูจริงจัง ก่อนกูจะมากูขอมึงจากน้าสิงเรียบร้อยแล้ว กูสัญญากับน้าสิงไว้ว่ากูจะพามึงกลับไปกะกู"ต้นกล้ารู้สึกดีใจปนงงเล็กน้อยว่าตลอดเวลาเขาไม่รู้ได้อย่างไรว่าเพื่อนอย่างคริสจะแอบชอบเขาอยู่
"นี่มึงยังสงสัยอะไรอีก แต่เดี๊ยวกูบอกมึงไปแล้วว่ากูรักมึงแต่มึงยังไม่บอกกูเลยนะว่ามึงหนีมาที่นี่ทำไม"ต้นกล้ารู้สึกอายมากถ้าจะพูดบอกออกไป แต่ก็ไม่ทันการเสียแล้ว เพราะคนตัวโตได ้ใช้จังหวะขึ้นคร่อมบนตัวต้นกล้าเป็นที่เรียบร้อย
"ไหนลองบอกมาซิ ว่าหนีกูมาทำไมที่นี่ ตอบไม่ดีกูปล้ำนะบอกไว้ก่อน"ต้นกล้ายังเขินอาย
อยู่เพราะเขาคิดว่า เขาจะต้องเป็นคนสารภาพรัก แต่กลับกลายเป็นคนที่รักมาสารภาพแทน
"กูชอบมึง ที่กูหนีมา เพราะกูไม่รู้ว่ามึงก็ชอบกู ถ้ากูรู้กูคงไม่มาที่นี่หรอก กูกลัวกูพูดแล้วจะ เสียมึงไปนี่"ต้นกล้าพูดออกไปตามใจคิด
"โป๊กกกกกกกกกกก"คริสอดไม่ไหวที่จะเขกหัวต้นกล้า
"โอ๊ยกูเจ็บนะ"
"ครั้งที่หนึ่ง โทษฐานที่ปากหนักไม่ยอมบอกกู"
"โป๊กกกกกกกกกกก ครั้งที่สอง โทษฐานที่คิดเองเออเองคนเดียว"
"โป๊กกกกกกกกกก ครั้งที่สาม โทษฐานที่หนีกูมา ที่หลังห้ามหนีกูไปอีกไม่งั้น หึหึ"กูหล่ะเกลียดจริงๆ เวลามันหัวเราะเสียงแบบนี้
"โอ๊ยพอแล้ว เออกูจะไม่หนีไปไหนอีกแล้ว แต่ลงก่อนได้ไหมกูหนัก"จริงๆไม่ได้หนักหรอกแต่กำลังเขินอยู่
"ไหนๆก็ไหนๆแล้วนะ กูขอแล้วกันนะกล้า"คริสพยายามจะไซร้เพื่อมีอะไรกับกล้า
"ตุบบบ.........โอ๊ย"เสียงวัตถุตกลงมาจากเตียง
"แม่งเขินกูทีไร ชอบถีบกูตกเตียงตลอด"
แล้วคืนนั้นสองคนก็ใช่เวลาปรับความเข้าใจกันอีกครั้ง เหมือนคนที่พรัดพรากจากกันแรมปี พูดคุยชดเชยในสิ่งที่ขาดหายไป ระยะเวลาแค่เดือนกว่า เขาใช้เวลาร่วมกันเพื่อที่จะชดเชยเวลาที่ขาดหายไปของเขาทั้งสองคน
"หวัดดีครับพ่อ หวัดดีครับแม่"ต้นกล้าตัดสินใจกลับมาอยู่บ้าน กลับมาอยู่กับปัจจุบัน
"เอ่อ หวัดดีครับน้าสิงน้านี"
"อ้าวมาๆหนุ่มๆมาทานข้าวกันก่อนมา แม่เพิ่งทำเสดเลย แล้วเรานะตาคริส แม่บอกแล้วใช่ไหมให้เรียกแม่ ยังจะเรียกน้าอยู่อีก"กล้าได้ยินก็ทำหน้าฉงนนัก
"แม่ทำไม ไอ้คริสต้องเรียกแม่ว่าแม่ด้วยหล่ะ"ต้นกล้าไม่ยอมลูกเดียวนี่แม่ของเค้าเชียวนะ
"เพราะคริสน่ะ มาขอเป็นลูกแม่อีกคน แถมมาสารภาพกับแม่และพ่อด้วยนะ ว่าแอบรักลูกชายตัวดื้อของแม่ จนต้องไปตามกลับมานี่ไง" ต้นกล้าที่สงสัยบัดกลายกลายเป็นเขินจะหน้าแดง
ไปหมดแล้ว
"แล้วเอ่อ แม่ไม่โกรธผมหรอครับ ที่ผมสองคนรักกัน"ต้นกล้ายังกลัวๆ
"ไม่หรอกต้นกล้า แค่เราไม่อยู่แล้วตาคริสเป็นแบบนี้แม่ก็พอจะรู้แล้วหล่ะพ่อกับแม่น่ะแค่เห็นลูกแม่มีความสุข แม่ก็ดีใจแล้ว"
"นี่ๆ คริสถ้าไอ้ต้นกล้ามันดื้อปราบมันได้เลยนะ พ่ออนุญาติ"
"พ่ออ่ะ กล้าไม่เคยดื้อเหอะ"
"หรอออออออออออ 55555555555"ทั้งพ่อแม่และคริส ประสานเสียงพร้อมกัน
บ้านหลังนี้กลับมามีเสียงหัวเราะอีกครั้ง กลับมีชีวิตชีวาอีกครั้ง
การที่เราจะบอกรักใคร ถ้าเราพร้อมก็ลองเสี่ยงดูแต่บางทีผลมันอาจจะไม่ตรงกับที่ใจเราหวังเสมอไป แต่ถ้าบางทีเรามั่นใจก็ควรบอกไปก่อนที่ทุกอย่างมันจะสายเกินไป
ขอบคุนคับ{:5_130:} ขอบคุนมากครับ ขอบคุณมาก ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ เขิลลล ดาเมจรุนเเรงมาก ขอบคุณ ขอบคุณครับผม
ขอบคุณครับผม
ขอบคุณครับ ขอบคุนนะ ขอบคุณครับ
หน้า:
[1]