บาปรัก3 โดยคุณเป้

kabuki · โพสต์ 2015-9-29 19:45:40

(3) : อุบัติเหตุ

หลังจากนั้นผมก็ได้มีโอกาสไปเยี่ยมพี่ยศที่บ้าน และร่วมรับประทานอาหารกับครอบครัวของพี่ยศ ภรรยาของพี่ยศ พี่ป้อม เป็นคนที่เงียบๆ ไม่ค่อยโอภาปราศรัยนัก ผมเลยยังดูแกไม่ออกว่าเป็นคนอย่างไร แต่ลูกชายของพี่ยศน่ารักมาก มี 2 คน คนโตอายุ 13 กำลังเป็นหนุ่ม หน้าตาหล่อเชียว คล้ายพี่ยศสมัยเรียนมาก คุยเก่ง เข้ากับผู้ใหญ่ได้ดี ท่าทางจะโตเกินวัย หรือจะเรียกว่าค่อนข้างแก่แดดก็พอได้ ชื่อโต ส่วนอีกคนอายุ 10 ขวบ เจ้าเนื้อ ออกไปทางแม่มากกว่า ชื่อเล็ก
ครอบครัวของพี่ยศเท่าที่ดูก็มีความสุขดี ลูกๆก็น่ารัก โดยเฉพาะผมเข้ากับโตได้ดีทีเดียว หลังจากนั้นผมก็มาเที่ยวที่บ้านพี่ยศอีกเป็นบางครั้ง บางครั้งโตก็เอาการบ้านมาถามผม ซึ่งผมก็ช่วยได้บ้าง ช่วยไม่ได้บ้าง ทำเท่าที่พอจะจำได้ แต่โตเริ่มรู้สึกชอบ เลยขอให้ผมช่วยมาติววิชาเรียนให้แก
ผมก็ชอบสิครับ เพราะอยากมาหาพี่ยศที่บ้านบ่อยๆ อยู่เหมือนกัน ยอมรับว่าเมื่อยู่ใกล้พี่ยศแล้วรู้สึกอบอุ่นใจ แม้จะรู้สึกตะขิดตะขวางใจอยู่กับพี่ป้อมอยู่บ้างก็ตามเพราะถึงอย่างไรทั้งคู่ก็เป็นสามีภรรยากัน การที่ผมมาแอบชอบพี่ยศนั้นออกจะไม่สมควร เพราะถึงชอบไปก็ทำอะไรไม่ได้ รังแต่จะสร้างความปวดร้าวใจแก่ตัวเองภายหลังเปล่าๆ แต่มันก็เหมือนกับแมงเม่ากับกองไฟ รู้ทั้งรู้ว่าไฟร้อนและอันตราย แต่ก็ยังอดเข้าไปไม่ได้ ผมก็เช่นเดียวกัน
ผมหาข้ออ้างให้แก่ตัวเองว่า แค่เราหาความสุขเล็กๆน้อยๆโดยการแอบชื่นชมคนที่เราพอใจ แล้วจะเป็นอะไรไป ผมไม่ได้ตั้งใจที่จะแย่งพี่ยศมาครอบครองเลย เพียงแค่อยากหาความสุขในใจเท่านั้นเอง
ตกลงผมเลยอาสาว่าจะมาติววิชาให้โตทุกวันเสาร์บ่าย พี่ยศเกรงใจผมมาก ตอนแรกไม่ยอม เพราะรู้ว่าผมทำงานก็เหนื่อยแล้ว แต่ผมก็ยืนกรานว่าไม่เป็นไร ผมยินดี ต่อมาพี่ยศเลยบอกว่าจะให้ค่าเหนื่อยผม ผมก็ปฏิเสธไม่รับ เพราะผมไม่ได้หวังเงินทองจากพี่ยศ พี่ยศเลยไม่อนุญาตให้โตเรียนกับผมเพราะเกรงใจผม ตั้งใจว่าจะส่งให้โตไปเรียนพิเศษแทน ในที่สุดผมก็เลยยอมรับค่าตอบแทนเพื่อแลกกับการให้ได้มาสอนพิเศษให้โต
ผมกับโตเข้ากันได้ดีทีเดียว ซึ่งนั่นเป็นช่องทางที่ดีที่จะทำให้ผมเข้ากับคนอื่นๆในครอบครัวพี่ยศได้ดีไปด้วยในเวลาต่อมา หลายเดือนผ่านไป ผมตั้งใจติวให้โตเป็นอย่างดี ไม่ได้คิดเพียงเพื่อเอามาเป็นข้ออ้างบังหน้า โตมีผลการเรียนที่ดีขึ้น ในที่สุด ผมก็เลยคล้ายเป็นส่วนหนึ่งของครอบครัวนี้ไปโดยปริยาย โดยวันเสาร์บ่ายจะเป็นวันที่ผมไม่ยอมนัดกับใคร เพราะผมมีนัดที่บ้านพี่ยศเสียแล้ว
บางครั้ง เมื่อว่างจากการสอนพิเศษ บางทีผมก็อาสาพาโตกับเล็กไปเดินเที่ยวห้างบ้าง หรือบางครั้งเมื่อพี่ยศจะออกไปซื้อของ ผมก็ขอติดรถไปห้างด้วย (ระยะหลังผมไม่ค่อยได้ขับรถไปสอนพิเศษ เพราะจะได้มีข้ออ้างติดรถไปกับพี่ยศได้) บางครั้งพี่ป้อมไปด้วย แต่บางครั้งผมก็ไปกับพี่ยศสองต่อสอง
ผมสนิทกับพี่ยศมากขึ้นทุกวัน รู้สึกอบอุ่นและเป็นสุขทุกครั้งที่ได้ไปเดินซื้อของกับพี่ยศสองต่อสอง ความสนิทของผมเป็นความสนิทสนมที่พี่ป้อมไม่ทันได้ระแวง เพราะผมเข้านอกออกในบ้านพี่ยศอย่างเปิดเผย รวมทั้งเวลาอยู่ในบ้านผมก็พยายามวางตัวไม่ให้สนิทสนมกับพี่ยศจนเกินขอบเขต ส่วนตอนที่เราไปไหนมาไหนด้วยกันสองคนนั้นเราจะเดินไป คุยไป อย่างสนุกสนานและเป็นกันเอง ผมมีความรู้สึกลึกๆ ซึ่งไม่รู้ว่าเข้าข้างตัวเองหรือเปล่า ว่าพี่ยศก็ดูจะมีใจให้ผมบ้างเหมือนกัน
นานวันเข้า ผมก็หายใจเข้าออกเป็นพี่ยศ แผลใจของเมื่อ 3 ปีที่แล้วได้รับการเยียวยาจากพี่ยศจนหายสนิท ตอนนี้ผมหลงพี่ยศอย่างถอนตัวไม่ขึ้นเสียแล้ว แม้ความรู้สึกผิดชอบชั่วดีจะคอยเตือนผมว่านี่มันเลยขอบเขตอันควรมาไกลแล้ว แต่ผมก็ไม่สนใจ ผมมักอ้างกับตัวเองเสมอว่านี่เป็นเพียงแค่ความสุขทางใจของผมเท่านั้น เพราะผมกับพี่ยศยังไม่มีอะไรกันทางร่างกาย รวมทั้งพี่ยศเองก็ยังไม่เคยแสดงออกว่าชอบผมด้วย เพียงแค่สนิทกันเท่านั้น แล้วอย่างนี้จะเป็นไรไป
แม้ผมรู้ว่าผมกำลังหลอกตัวเอง แต่ผมก็ยินดีที่จะหลอกตัวเอง ช่วงนั้นเหมือนกับว่าผมขาดพี่ยศไม่ได้เลย ผมโทรไปหาพี่ยศทุกวันที่ที่ทำงาน ที่โทรไปที่ที่ทำงานเพราะไม่ต้องการให้พี่ป้อมรู้ คุยกันวันละนิดวันละหน่อย แต่บางวันก็คุยกันนาน วันไหนหากไม่ได้ยินเสียงพี่ยศผมจะหงุดหงิดใจมาก บางทีถึงกับทำงานไม่รู้เรื่อง
และที่น่าแปลกคือ บางวันที่ผมติดประชุมและไม่สามารถโทรไปหาพี่ยศได้ เมื่อผมเลิกประชุม ผมกลับพบว่าที่โทรศัพท์มือถือของผมมีหมายเลขของพี่ยศค้างอยู่ นั่นแสดงว่าพี่ยศก็รู้สึกว่าอยากคุยกับผมทุกวันเหมือนกัน ความจริงข้อนี้ทำให้ผมค้นพบว่าพี่ยศก็เริ่มมีใจผูกพันกับผมแล้ว ซึ่งที่จริงผมก็รู้สึกมานานพอสมควรแล้วเหมือนกัน แต่พี่ยศมักไม่แสดงอะไรออกมาให้เห็นอย่างชัดแจ้ง ผมจึงไม่ค่อยแน่ใจเท่าใดนัก
ความจริงข้อต่อมาที่ผมสังเกตได้ก็คือ ระยะหลังพี่ยศมักหาโอกาสที่จะไปเดินเที่ยวห้างกับผมบ่อยๆ บ่อยกว่าที่จะไปกับพี่ป้อมเสียอีก โดยบางครั้งก็มีโตกับเล็กติดไปด้วย ส่วนพี่ป้อมอยู่เฝ้าบ้าน
"เป้ หยุดได้แล้ว" ความรู้สึกผิดชอบชั่วดีของผมเตือนตัวเองในใจเสมอ "เรื่องอะไรจะหยุด มาถึงขั้นนี้แล้ว" ใจใฝ่ต่ำของผมตอบ
"ไหนว่าจะหาความสุขทางใจเท่านั้นไง นี่มันเกือบจะถอนตัวไม่ขึ้นแล้วนะ" ความรู้สึกผิดชอบชั่วดีของผมเตือนอีก "ก็เรายังไม่มีอะไรกันนี่นา แล้วก็จะไม่มีอะไรกันด้วย แล้วจะต้องไปถอนตัวทำไม" ใจใฝ่ต่ำของผมยังปากแข็ง
เย็นวันหนึ่ง ขณะที่ผมเลิกงานและกำลังนั่งพักผ่อนอยู่ภายในบ้าน วันนั้นเป็นวันที่ผมรู้สึกผิดปกติ จิตใจไม่สบายมาตั้งแต่ตอนกลางวันแล้ว
จนเย็นแล้ว แม่ก็ยังไม่กลับบ้าน ผมรู้สึกแปลกใจ เพราะวันไหนหากแม่ไปจ่ายตลาดก็มักกลับไม่เกินบ่าย 4 โมง จากนั้นก็จะเข้าครัวทำกับข้าวเล็กๆน้อยๆกินกัน 2 แม่ลูก ตั้งแต่พ่อแยกทางไป แม่ก็กัดฟันเลี้ยงดูส่งเสียผมมาตลอดโดยไม่ยอมมีพ่อใหม่เพราะกลัวว่าผมจะเข้ากับพ่อเลี้ยงไม่ได้ นี่จึงทำให้ผมรักแม่มาก เราสองคนฝากชีวิตแก่กันและกันมาตลอด
แต่นี่ 6 โมงเย็นแล้วก็ยังไม่เห็นวี่แววของแม่เลย …
6 โมงครึ่ง เสียงกริ่งโทรศัพท์ดังขึ้น ผมรีบไปรับสาย แม่โทรมาแน่ๆ
"ฮัลโหล บ้านคุณ…ใช่ไหมคะ" เสียงนั้นเอ่ยชื่อผม "ใช่ครับ" ผมตอบ ใจหายที่ไม่ใช่แม่ เงาทมึนแห่งความกลัวครอบคลุมจิตใจของผมอย่างรวดเร็ว ผมเริ่มสังหรณ์ใจว่าจะมีเหตุการณ์ร้ายแรงเกิดขึ้น "คุณเป็นอะไรกับคุณ … หรือคะ" เสียงนั้นเอ่ยชื่อแม่ของผม "เป็นแม่ครับ" ผมตอบเสียงสั่น
"ดิฉันโทรจากโรงพยาบาล … นะคะ คุณแม่ของคุณได้รับอุบัติเหตุค่ะ ตอนนี้อยู่ในห้องไอซียู เราพบนามบัตรของคุณในกระเป๋าถือของคนไข้ เลยโทรมาแจ้งให้ทราบค่ะ" ผมใจหายวาบ โทรศัพท์ที่ถืออยู่แถบหลุดจากมือ มันเป็นเหตุร้ายครั้งยิ่งใหญ่ที่สุดในชีวิตของผม "ผมจะรีบไปเดี๋ยวนี้ครับ" ผมตอบ
ผมรีบเดินทางไปโรงพยาบาลทันที ตอนนั้นจิตใจผมไม่อยู่กับตัว ผมไม่กล้าขับรถเพราะคิดว่าผมไม่อยู่ในภาวะที่จะขับรถได้ในตอนนั้น จึงเรียกแท็กซี่ไปส่งที่โรงพยาบาล
เมื่อไปถึงที่โรงพยาบาล ผมจึงทราบจากพยาบาลที่ดูแลแม่ว่า แม่ถูกนำมาส่งที่โรงพยาบาลเนื่องจากถูกรถชนขณะข้ามถนน มีพลเมืองดีนำมาส่งที่โรงพยาบาลพร้อมทั้งฝากหมายเลขทะเบียนรถที่ชนไว้ให้ด้วย อาการของแม่หนักมาก ศีรษะกระแทกพื้น มีเลือดออกในสมอง จนบัดนี้ก็ยังไม่ฟื้น
สมองผมตื้อไปหมด คิดอะไรไม่ออก แม้ผมจะมีอายุล่วงเข้าวัยเลขสามแล้ว แต่ในสถานการณ์เช่นนี้ผมก็ยากที่จะจัดการได้ เหตุร้ายที่เกิดขึ้นกับแม่ที่ผมรักมากที่สุดทำให้ผมสูญเสียความเยือกเย็นและความสามารถในการตัดสินใจเกือบทั้งหมดไป ผมต้องการที่พึ่งในยามหน้าสิ่วหน้าขวานนี้สักคน
พี่ยศ! ชื่อนี้วูบเข้ามาในใจผม ใช่แล้ว พี่ยศต้องช่วยผมได้แน่ อย่างน้อยก็ทำให้ผมไม่รู้สึกเดียวดายเหมือนอยู่คนเดียวในโลก ตอนนั้นเป็นเวลา 2 ทุ่มแล้ว เมื่อผมนึกได้ก็รีบโทรหาพี่ยศทันที
พี่ยศรับทราบเรื่องแล้วก็รีบเดินทางมาที่โรงพยาบาลในทันทีทั้งๆที่ยังกินอาหารเย็นค้างอยู่ ผมรู้สึกอบอุ่นใจขึ้นมา เมื่อได้พบกับพี่ยศ มันเหมือนกับคนเรือแตกที่เกาะเกี่ยวขอนไม้ในทะเลไว้ได้
พี่ยศรีบสอบถามอาการของแม่จากผมและอยู่เป็นเพื่อนผม จนเกือบเที่ยงคืน แม่ก็ยังไม่รู้สึกตัว หมอแนะนำให้ผมกลับไปพักผ่อนก่อนแล้วพรุ่งนี้ค่อยมาใหม่ เพราะอยู่ไปก็ไม่มีประโยชน์อะไร
เที่ยงคืนแล้ว พี่ยศพาผมไปส่งที่บ้าน จากนั้นเตรียมตัวจะกลับ แต่แล้วพี่ยศก็หยุดชงักแล้วมองหน้าผม
"เป้ อยู่คนเดียวได้นะ" พี่ยศถามอย่างเป็นห่วง "ได้ครับพี่ ไม่ต้องเป็นห่วง" ผมตอบ
"พักผ่อนเสียนะ พรุ่งนี้ยังต้องยุ่งอีก" พี่ยศกำชับ ผมรู้สึกอบอุ่นใจ "คงนอนไม่หลับหรอกครับ ผมเป็นห่วงแม่ กลัวเหลือเกินว่าแม่จะเป็นอะไรไป" ว่าแล้วผมก็กลั้นสะอื้นไม่อยู่ แม้พยายามกลั้นอย่างสุดความสามารถ ลูกผู้ชายจะร้องไห้ง่ายๆได้อย่างไร โดยเฉพาะต่อหน้าคนอื่น
แต่แล้วผมก็กลั้นไม่อยู่ จากสะอื้นกลายเป็นปล่อยโฮออกมา ผมร้องไห้อย่างไม่อายพี่ยศเลย ตอนนั้นผมใจเสียมากเพราะรู้จากหมอว่าอาการของแม่นั้นหนักมาก หนักจนอาจไม่มีโอกาสได้เห็นหน้าแม่อีก จะมีโอกาสก็ต้องเกิดปาฏิหาริย์เท่านั้น นี่ถ้าพี่ยศไม่อยู่ผมอาจไม่ร้องไห้ออกมาก็ได้ แต่การที่พี่ยศอยู่ทำให้ผมรู้สึกเหมือนกับว่าความทุกข์ของผมยังมีพี่ชายอีกคนหนึ่งที่คอยช่วยแบ่งเบา
พี่ยศรีบเข้ามาปลอบผมทันที "เป้ ใจเย็นๆนะ อย่าเพิ่งตีตนไปก่อนไข้ เอายังงี้ คืนนี้พี่อยู่เป็นเพื่อนเป้เอาไหม" พี่ยศอาสา เป็นอันว่าคืนนั้นพี่ยศก็นอนค้างที่บ้านผมเพื่ออยู่เป็นเพื่อนผม โดยโทรศัพท์ไปบอกพี่ป้อมไว้

kangped · โพสต์ 2015-9-29 20:08:16

ขอบคุณครับ

minone · โพสต์ 2015-9-29 20:57:12

ขอบคุณครับผม

nun221033 · โพสต์ 2015-9-29 21:39:23

ขอบคุณมากๆ นะครับ

maxum · โพสต์ 2015-9-30 14:36:13

ขอบคุนครับ

maxum · โพสต์ 2015-9-30 14:36:15

ขอบคุนครับ

nakals · โพสต์ 2015-9-30 16:10:45

ขอบคุณครับ

somkaite · โพสต์ 2015-9-30 18:25:38

ขอบคุณครับผม

MissA · โพสต์ 2015-9-30 23:31:24

ขอบคุณครับ

x2_man · โพสต์ 2015-10-1 11:31:01

ขอบคุณครับ...

x2_man · โพสต์ 2015-10-1 11:31:02

ขอบคุณครับ...

watsana · โพสต์ 2015-10-1 15:23:14

ขอบคุณนะคับ

watsana · โพสต์ 2015-10-1 15:23:18

ขอบคุณนะคับ

minime · โพสต์ 2015-10-1 17:25:40

ขอบคุณครับ

cakedong · โพสต์ 2015-10-2 15:16:26

ขอบคุณครับ

harizon · โพสต์ 2015-10-3 09:57:22

ขอบคุณครับ

parisatlover · โพสต์ 2015-10-4 00:23:59

ขอบคุณมากค่ะ

bubblebeer · โพสต์ 2015-10-4 02:04:47

ขอบคุณครับ

sengjit · โพสต์ 2015-10-6 01:48:17

ขอบคุณครับ

choochoo · โพสต์ 2015-10-8 20:27:59

ขอติดตามดว้ยนะ

บัญชี		จำการเข้าสู่ระบบไว้	ลืมรหัสผ่าน
รหัสผ่าน			สมัครเข้าเรียน