บาปรัก6 โดยคุณเป้
(6) : ใครลิขิต
สายตาพี่ยศทอดออกไปในความมืดนอกหน้าต่าง เหมือนจะทบทวนความหลัง "เวลาพ่อพี่เห็นเด็กกระเทยแถวบ้าน พ่อพี่จะรังเกียจมาก เอามาคุยให้คนในบ้านฟังบ่อยๆว่าโชคดีที่บ้านเราไม่มีใครเป็นกระเทย หากมีจะตัดพ่อตัดลูกและไล่ออกจากบ้านทันทีเลย พ่อแสดงความชิงชังรังเกียจอย่างออกนอกหน้าเลยทีเดียว"
พี่ยศถอนใจ "พอพี่เริ่มเข้าสู่วัยรุ่น พี่ก็เริ่มรู้ตัวว่าคนที่พ่อชิงชังรังเกียจนั้นก็คงหมายถึงตัวพี่ด้วย … หมายถึงว่าถ้าพ่อรู้ความจริงนะ … แต่พี่ไม่ได้เป็นกระเทยเหมือนพวกนั้น พ่อก็เลยไม่รู้ แต่ความรู้สึกของพี่กับพวกนั้นก็คงไม่ต่างกันเท่าไร คือชอบผู้ชายด้วยกัน" พี่ยศเล่าอย่างตรงไปตรงมา ไม่อ้อมค้อม "พอพี่รู้ว่าตัวเองเป็นอย่างที่พ่อชิงชังรังเกียจ พี่เสียใจมาก เสียใจกับตัวเอง และพยายามเปลี่ยนความคิดของตัวเองเสีย ให้กลับมาชอบผู้หญิงให้ได้ พี่ก็เลยทำทุกอย่างอย่างที่คนปกติทำกัน ไม่ว่าจะจีบผู้หญิง เที่ยวผู้หญิง มีแฟน และเรื่องอื่นๆ …"
"ครับพี่" ผมไม่รู้จะพูดอะไรได้ดีไปกว่านั้น คงส่งเสียงรับคำเพื่อให้พี่ยศรู้ว่าผมกำลังฟังอยู่
"ตอนที่พี่ได้เป้มาเป็นน้องรหัสใหม่ๆ พี่ก็เริ่มรู้สึกชอบเป้ตั้งแต่ตอนนั้นแล้ว ยิ่งพอได้รู้จักกันขึ้นพี่ก็ยิ่งชอบเป้มาก พี่ชอบตรงที่เป้มีนิสัยดีและน่ารัก แต่พี่ก็ไม่คิดว่าเป้จะเป็นเกย์เพราะดูไม่ออกเลย พี่ต้องหักห้ามใจตนเองอย่างมากไม่ให้ชอบเป้เพราะรู้อยู่ว่าความรักชอบกันแบบนี้ไม่มีทางลงเอยได้"
พี่ยศหยุดทบทวนความทรงจำเล็กน้อยแล้วจึงเล่าต่อ "จนพี่เรียนจบ พี่ก็คิดว่าตัวเองชอบผู้หญิงคนหนึ่งที่ผู้ใหญ่แนะนำให้รู้จักกัน เราคบกันระยะหนึ่ง จนในที่สุดพ่อแม่ของทั้งเราสองฝ่ายก็เห็นว่าเราเหมาะสมกันดี ก็เลยจัดงานแต่งงานให้" พี่ยศย้อนอดีตถึงการแต่งงานให้ฟัง "พี่ก็คิดว่ามันคงสำเร็จ พี่ได้แต่งงานกับผู้หญิงที่พี่คิดว่าพี่รัก … หลังจากแต่งงานแล้วพี่ก็คิดว่าพี่คงสามารถเป็นชายเต็มตัวได้ … และมีชีวิตครอบครัวที่สมบูรณ์" พี่ยศหยุดเล่า อึ้งไปสักพัก
"แต่พี่คิดผิด" ผมต่อประโยคที่เหลือให้
"ใช่แล้ว" พี่ยศพยักหน้า "พี่คิดผิด พี่พยายามหลอกทุกคน พยายามหลอกแม้แต่ใจของตนเอง แต่ในที่สุดพี่ก็พบว่าพี่อาจหลอกคนได้ทุกๆคน แต่ไม่อาจหลอกใจของตนเองได้ การแต่งงานและมีครอบครัวไม่ได้ทำให้ชีวิตของพี่สมบูรณ์เลย ตรงกันข้าม พี่กลับรู้สึกลำบากใจ ยิ่งมีลูกแล้วก็ยิ่งลำบากใจ มันเหมือนกับว่าพี่กำลังฝืนธรรมชาติของตนเอง แม้มันจะเป็นธรรมชาติที่ผิดๆก็ตาม"
"ที่จริงหลายปีมานี้ มีชายอื่นที่ผ่านเข้ามาในชีวิตของพี่แต่พี่ก็ไม่ได้ให้ความสนใจอะไรมากนัก เพราะว่ามีครอบครัวแล้ว จะทำอะไรก็ต้องคิดถึงครอบครัวไว้ก่อน แต่…" ว่าแล้วพี่ยศก็จับมือผมมากุมไว้ "พี่พยามหักห้ามใจไม่ให้เอาความปรารถนาของตนเองมาเป็นเหตุทำลายครอบครัว แต่มีอยู่คนหนึ่งที่พี่ไม่อาจลืมได้ตลอดมา คนนั้นก็คือเป้ … เพราะเป้ … มันเป็นรักครั้งแรกของพี่ด้วย พี่จึงลืมมันไม่ได้ พี่ดีใจมากที่เราได้มาพบกันอีก มันเหมือนกับ … เหมือนกับ…" พี่ยศตะกุกตะกักอีก แล้วก็ตัดสินใจพูดออกมา "เหมือนกับเป็นพรหมลิขิต"
ผมช็อกกับความในใจของพี่ยศ ไม่นึกเลยว่าเบื้องหลังของพี่ยศจะมีเรื่องราวมากมายขนาดนี้ ใจหนึ่งก็รู้สึกดีใจที่เรามีกระแสใจที่ตรงกันมาตั้งแต่เมื่อสิบกว่าปีมาแล้ว แต่อีกใจหนึ่งก็เสียใจที่เราทั้งคู่ไม่เคยมีโอกาสบอกความในใจแก่กันและกันเลย เวลาเกือบสองทศวรรษ มันไม่สั้นเลย พี่ยศเป็นคนที่ดีพร้อมมากในสายตาของผม นี่ถ้าผมมีโอกาสได้รู้ความในใจของพี่ยศแต่แรก ชีวิตของผมคงไม่ต้องล้มเหลวในเรื่องความรักครั้งแล้วครั้งเล่าอย่างที่เป็นอยู่นี้ แต่เมื่อมารู้ตอนนี้ทุกอย่างมันก็สายไปเสียแล้ว …
ผมปล่อยให้พี่ยศกุมมือ ใจสับสนไปหมด ความคิดหลายอย่างประดังเข้ามาในสมอง ทั้งรู้สึกเสียดายเวลาที่ผ่านไป วัยหนุ่มอันมีสีสันของเราทั้งสองคนต้องผ่านไปอย่างอับเฉาอย่างที่ไม่สามารถเรียกคืนได้ เพราะกฎเกณฑ์ของสังคมทำให้เราไม่เป็นตัวของตัวเอง ทั้งรู้สึกว่าทุกอย่างไม่มีคำว่าสายเกินไป แม้เราทั้งสองจะอยู่ในวัยเลข 3 แล้วก็ตาม ขอเพียงแต่ผมพร้อมที่จะเริ่มมันอีกครั้ง… ความสำเร็จของผมอยู่แค่เอื้อม ขอเพียงผมเดินหน้าต่อไปอีกเล็กน้อย ผมก็คงสามารถเริ่มต้นกับพี่ยศฉันท์คนรักได้ แต่จะให้ผมครอบครองคนที่มีครอบครัวแล้วกระนั้นหรือ…
"ผมก็เคยรักพี่ยศครับ…" ผมเน้นคำว่า 'เคย' เป็นพิเศษ "ตอนอยู่ปีหนึ่งผมติดพี่มาก พี่ดีกับผมทุกอย่าง ผมแอบรักพี่ตั้งแต่ตอนนั้นแหละครับ"
"แล้วตอนนี้ล่ะ" พี่ยศรุก
… เงียบ ไม่มีคำตอบจากผม
"พี่รู้นะว่าเป้คิดยังไง แต่พี่อยากฟังจากปากของเป้เองมากกว่า" พี่ยศคาดคั้น
"ผมไม่ทราบครับ" ผมว่า สายตามองต่ำเพื่อหลบสายตาของพี่ยศ "ผมอยากจะรักพี่ครับ แต่ผมไม่กล้ารัก"
"เพราะว่าพี่มีครอบครัวแล้วใช่ไหม มันไม่เกี่ยวกันนะเป้ เป้อย่าเข้าใจผิด ที่พี่อยากรู้จากเป้ก็เพียงเพื่อว่า … เพียงเพื่อยืนยันว่าพี่ไม่ได้คิดไปเองข้างเดียว เท่านั้นแหละที่พี่ต้องการ" พี่ยศอธิบาย
ถึงตอนนี้ผมเงยหน้าขึ้นมองพี่ยศแล้วตัดสินใจตอบออกไป ก็ดีเหมือนกัน จะได้รู้ความในใจกันไป ไม่ต้องคอยปกปิดกันอีก สิบกว่าปีก่อนที่เราสองคนพลาดก็เพราะปกปิดความในใจนี้ไว้ การเปิดใจต่อกันน่าจะดีกว่า "ครับพี่ ผมรักพี่ ตอนนั้นผมเคยรักพี่ ถึงเดี๋ยวนี้ผมก็ยังรักพี่" หยุดนิดหนึ่งแล้วพูดต่อ "แต่ที่ผมคบกับพี่ทุกวันนี้ไม่ใช่เพราะว่าผมต้องการแย่งพี่มาครอบครองนะครับ ผมรักพี่ป้อม รักโตกับเล็กด้วย ผมไม่ต้องการทำลายครอบครัวของพี่ ผมเพียงต้องการได้รับความอบอุ่นใจเล็กๆน้อยๆจากการได้อยู่ใกล้ชิดพี่เท่านั้นเองครับ แค่นั้นก็พอแล้วสำหรับผม"
พี่ยศลุกขึ้นยืนแล้วดึงผมมากอดอีกครั้ง เหมือนกับจะปลอบใจน้องน้อยให้หายผิดหวัง เรากอดกกันแน่น ถ่ายทอดความในใจแก่กันด้วยสัมผัสทางกายอันอบอุ่น
"ขอบใจมากเป้ ดีใจที่ในที่สุดพี่ก็ได้รู้ความในใจของเป้" พี่ยศพูด แล้วคลายกอดจากตัวผม "แล้วชีวิตรักที่ผ่านมาของเป้เป็นยังไงบ้างล่ะ เป้ไม่เคยพบใครที่ … ที่ …" พี่ยศพยายามจะถามเกี่ยวกับเรื่องความรักของผม แต่ก็นึกคำถามที่เหมาะสมไม่ถูก จึงพูดอย่างตะกุกตะกัก แต่ผมก็เข้าใจความหมายของคำถามนี้ดี
"หลังจากที่ผมเรียนจบแล้วผมเคยมีความรัก 2 ครั้งครับ ครั้งแรกเราคบกันได้เพียงปีกว่าๆ รักครั้งนั้น … ไม่ใช่สิครับ มันเป็นครั้งที่ 2 เพราะรักครั้งแรกของผมก็คือพี่ครับ" ผมพูด "ผมคิดว่ามันเป็นความรักที่ค่อนข้างฉาบฉวย คงเป็นเพราะตอนนั้นยังเด็กกระมังครับ คบกันง่าย เป็นแฟนกันง่ายๆ"
"แล้วครั้งที่สาม…" พี่ยศถาม
"ครั้งที่สามนี้ต่างกันครับ เราจริงจังต่อกันมาก และฝันว่าจะได้มีชีวิตคู่ที่อบอุ่น เราคบกันมาถึง 6 ปี แต่แล้วมันก็กลายเป็นฝันสลายครับ เพราะพออยู่กันไปนานๆนิสัยเดิมของเขาก็เริ่มแสดงออกมา แฟนของผมเจ้าชู้มากครับ ในที่สุดเขาก็ตัดสินใจเลิกกับผมเพื่อไปอยู่กับคนใหม่ที่เขาคิดว่าดีกว่าและเหมาะกับเขามากกว่า" ผมเล่าไปเรื่อยๆ ถ้าเป็นก่อนหน้านี้ผมคงรู้สึกเจ็บปวดเมื่อคิดถึงเรื่องนี้ แต่ตอนนี้ผมกลับไม่รู้สึกอะไรแล้ว น่าแปลกที่แผลใจของผมซึ่งผมคิดว่ามันจะไม่มีวันหายกลับหายสนิท คงเป็นเพราะพี่ยศเป็นยารักษาแผลใจให้ผมนั่นเอง
"เอ้อ… แฟนของเป้นี่เป็นหญิงหรือชาย" พี่ยศถามอย่างไม่แน่ใจ
"ผมหมายถึงผู้ชายครับ" ผมยิ้ม พี่ยศนี่ช่างไร้เดียงสาในเส้นทางสีม่วงเสียจริง "ผมก็เคยคิดจะมีแฟนเป็นผู้หญิงครับ แต่แล้วก็มาได้คิดว่ามีแล้วจะมีประโยชน์อะไร เพราะมันไม่ใช่ตัวตนของเรา ถึงมีไปชีวิตก็คงไม่มีความสุข รวมทั้งชีวิตของฝ่ายหญิงด้วยครับ ก็เลยไม่คิดที่จะมีแต่งงานมีครอบครัว กับแฟน 2 คนที่คบกันมานี่ก็ต้องคบกันแบบหลบๆซ่อนๆครับ ซึ่งก็เป็นธรรมดาของสังคมไทยที่ยังไม่ยอมรับเรื่องเกย์เท่าไร" ผมอธิบาย
สีหน้าพี่ยศแสดงอาการครุ่นคิด คงกำลังตรึกตรองอะไรบางอย่างจากคำพูดของผม เมื่อเห็นว่าเป็นเวลาดึกมากแล้วพี่ยศก็จบการสนทนาในคืนนั้นลง "ดึกแล้ว เราพักผ่อนกันดีกว่า คืนนี้พี่จะอยู่เป็นเพื่อนเป้เอง ตกลงนะ"
คราวนี้ผมไม่ปฏิเสธ พี่ยศไม่ได้เตรียมมาค้างคืนที่นี่ ผมจึงจัดชุดนอนของผมให้ เนื่องจากขนาดตัวของเราไล่เลี่ยกัน พี่ยศจึงใส่ชุดนอนของผมได้พอดี หลังจากที่พี่ยศโทรศัพท์บอกทางบ้านเสร็จก็อาบน้ำและเข้านอน เรานอนในห้องเดียวกันคือห้องของผม ผมให้พี่ยศนอนเตียง ส่วนผมนอนข้างล่าง เราเข้านอนโดยไม่ได้ล่วงเกินอะไรกัน เพราะต่างก็เข้าใจสถานการณ์และสถานภาพของตนเองดี
ดึกแล้ว … ผมนอนลืมตาโพลง แม้จะเหนื่อยแต่ก็ยังไม่หลับ สมองนึกทบทวนเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อตอนที่เราสารภาพความในใจกันซ้ำไปซ้ำมา มันช่างเป็นเวลาที่ดีและอบอุ่นเสียนี่กระไร ผมไม่กล้าไปนึกถึงอนาคต เพราะรู้ดีว่าความรักแบบนี้ต้องไม่มีผลลัพธ์ที่ดีแน่นอน สุดท้ายคงต้องลงเอยด้วยความเจ็บปวด ซึ่งผมก็ไม่รู้ว่าคราวนี้จะมีความเข้มแข็งพอที่จะรับมันได้หรือไม่ แต่ขณะเดียวกันผมก็ไม่เข้มแข็งพอที่จะถอนตัวออกมาตั้งแต่ตอนนี้ ผมคิดโน่นคิดนี่จนกระทั่งหลับไปโดยไม่รู้ตัว
หลังจากวันนั้นเป็นต้นมา ผมกับพี่ยศยิ่งสนิทสนมกันมากกว่าเดิม คล้ายกับเป็นเพื่อนหรือเป็นพี่น้องที่รู้ใจกัน หรือหากจะอธิบายให้ใกล้เคียงยิ่งกว่านี้ก็คงต้องบอกว่าเราเหมือนเป็นคู่รักที่หวานชื่น เพียงแต่ว่าไม่มีการล่วงเกินกันทางร่างกายเท่านั้นเอง ชีวิตช่วงนี้เป็นช่วงที่ผมมีความสุขมาก ผมได้รักครั้งแรกที่เคยคิดว่าสูญเสียมันไปแล้วกลับคืนมาอีกครั้งหนึ่ง คิดดูสิครับว่ามันเป็นความรู้สึกที่ดีเพียงใด
เราโทรศัพท์คุยกันทุกวัน นอกจากนั้นบางวันเราก็ยังได้เจอกันอีกด้วย ปกติตอนเย็นพี่ยศจะไปเล่นเวทที่ศูนย์ฟิตเนสใกล้บ้านเป็นประจำ ผมก็เลยไปสมัครเป็นสมาชิกที่นั่นด้วย ที่นี่เองที่ทำให้เรามีโอกาสพบกันเกือบทุกวัน บางวันเราก็ไปเดินซื้อของด้วยกัน เปลือกนอกเราก็เหมือนพี่น้องหรือเพื่อนกัน ซึ่งใครๆที่รู้จักพี่ยศก็คงไม่สงสัยอะไรเพราะว่าพี่ยศมีลูกมีเมียแล้ว คงคิดว่าผมเป็นญาติหรือน้องชาย
ส่วนวันเสาร์นั้นผมก็ยังไปสอนพิเศษให้โตที่บ้านตามปกติ และยิ่งไปกว่านั้น บางครั้งยังนอนค้างที่บ้านพี่ยศเสียด้วย โดยให้ผมนอนกับแกที่ห้อง ซึ่งผมไม่เคยปฏิเสธเลย ดีเสียอีกที่ได้มีโอกาสคลุกคลีใกล้ชิดกับพี่ยศ หลายครั้งเข้าผมก็เลยนอนที่บ้านพี่ยศทุกเสาร์ไปเสียเลย ซึ่งเมื่อถึงตอนนี้แล้วผมสนิทสนมกับครอบครัวของพี่ยศมาก ทุกคนเข้ากับผมได้ดี แต่ผมอดรู้สึกผิดในใจลึกๆกับพี่ป้อมไม่ได้ แม้ว่าผมจะไม่มีอะไรกับพี่ยศทางร่างกายดังนั้นจึงไม่อาจเรียกได้ว่าผม 'แย่ง' พี่ยศมาก็ตาม แต่มโนธรรมของผมก็มักติเตียนผมในเรื่องนี้อยู่เสมอ
หลายครั้งที่ผมเคยคิดทบทวนเรื่องความสัมพันธ์ในลักษณะนี้ว่าในที่สุดจะลงเอยอย่างไร แต่ผมก็ไม่กล้าคิดไปจนได้คำตอบ รวมทั้งผมก็ไม่กล้าถามพี่ยศเรื่องนี้ด้วย ซึ่งผมคาดว่าพี่ยศก็คงคิดไม่ตกเหมือนกัน เพราะสังเกตว่าพี่ยศไม่เคยเอ่ยถึงเรื่องอนาคตข้างหน้ากับผมเลย
สติสั่งให้ผมรีบถอนตัวโดยเร็วที่สุด ก่อนที่จะถลำลึกยิ่งไปกว่านี้ แต่อารมณ์สั่งให้ผมเก็บเกี่ยวความอบอุ่นจากพี่ยศต่อไป สองฝ่ายในตัวผมต่อสู้กันอยู่เสมอ และผมก็มักเลือกเชื่ออารมณ์ … และนี่เองที่นำไปสู่ความผิดครั้งใหญ่ของผมและพี่ยศ
บ่ายวันหนึ่ง ขณะที่ผมกับพี่ยศกำลังนั่งอบซาวน่ากันอยู่ในศูนย์ฟิตเนส ห้องซาวน่าที่นี่มีคนใช้น้อยมากในเวลาบ่ายถึงเย็น ผมกับพี่ยศนั่งอยู่ตั้งนานก็ยังไม่มีใครมาร่วมวงอบซาวน่าด้วยเลย ซึ่งมันก็มักเป็นอย่างนี้เสมอที่ผมกับพี่ยศได้อบซาวน่ากันสองคน วันนั้นเราไปถึงฟิตเนสราวบ่ายสามโมง พี่ยศทำธุรกิจส่วนตัวจึงไม่มีปัญหาเรื่องเวลาทำงาน ส่วนผมก็เสร็จงานที่ไซต์แล้ว เวลาหลังจากนั้นจึงอิสระ
ปกติเราสองคนเคยไปไหนมาไหนด้วยกัน อบซาวน่าด้วยกัน หรือแม้แต่เคยนอนห้องเดียวกัน เราก็ไม่เคยล่วงเกินกันเลย เพราะต่างรู้ดีว่าขอบเขตควรอยู่แค่ไหน ทั้งๆที่ใจจริงอยากจะไปให้เลยขอบเขตนั้นก็ตาม
แต่วันนี้ ขณะที่ผมนั่งอบซาวน่าโดยผมนั่งอยู่บนม้ายาวตัวหนึ่ง และพี่ยศนั่งอยู่บนม้ายาวด้านตรงข้าม เราสองคนนั่งเงียบ ผมปล่อยใจให้คิดอะไรต่ออะไรไปเรื่อยเปื่อย ส่วนสายตาก็จับจ้องที่ใบหน้าพี่ยศอย่างลืมตัว ใบหน้าของพี่ยศดูดีมาก แม้ไม่หล่อเหมือนนายแบบ แต่ก็ดูเท่ เข้มแข็ง อบอุ่น และน่าสนิทสนมด้วย ภายใต้ผ้าขนหนูผืนเล็กผืนเดียวที่พันกายพี่ยศอยู่ ทำให้ผมเห็นเรือนร่างของพี่ยศได้เกือบทั้งหมด เรือนร่างที่แข็งแรง แม้ไม่บึกบึนแต่ก็มีกล้ามพองามตามแบบของคนที่เล่นเวทเป็นประจำ ท่อนขาที่แข็งแรง ปลีน่องที่มีขนรุงรัง ฯลฯ เรือนร่างนั้นช่างเซ็กซี่สำหรับผมเสียนี่กระไร ผมใช้สายตาโลมไล้เรือนกายของพี่ยศอย่างลืมตัวซึ่งเป็นเรื่องที่ผมไม่เคยทำมาก่อน
และแล้ว ผมก็เริ่มรู้สึกถึงความผิดปกติในร่างกายของผม ท่อนลำที่ซ่อนตัวอยู่ภายใต้ผ้าขนหนูผืนเล็กของผมก็เริ่มขยายตัวอย่างไม่อาจควบคุมได้ ผ้าขนหนูที่พันกายสำหรับอบซาวน่านั้นมีขนาดเล็กนิดเดียว มันจะไปปกปิดอะไรได้ ท่อนลำของผมจึงชูชันเหมือนเสาค้ำผ้าขนหนูอยู่ ซึ่งพี่ยศที่นั่งอยู่ตรงข้ามเห็นได้อย่างถนัด
ผมรู้สึกอายพี่ยศ แม้เราจะสนิทกัน … หรือเรียกได้ว่ารักกัน และผมก็เคยรู้สึกเกิดอารมณ์เพศกับพี่ยศ แต่นั่นก็เป็นตอนที่พี่ยศไม่อาจเห็นหรือรับรู้ได้ เราไม่เคยสนทนากันถึงเรื่องเซ็กซ์เลยเพราะต่างฝ่ายต่างก็รู้ว่าแค่คบกันแบบนี้ก็รู้สึกผิดในใจอยู่พอสมควรแล้ว ดังนั้นจึงกระดากที่จะคุยเรื่องเซ็กซ์กัน ผมเองก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าพี่ยศเคยเกิดอารมณ์กับผมหรือเปล่า แต่ในวันนี้ ร่างกายของผมได้ฟ้องความต้องการของตนเองออกมาแล้ว และพี่ยศก็กำลังจับจ้องดูมันอย่างตาไม่กระพริบ
ขอบคุณครับ ขอบคุณครับผม{:5_130:} ขอบคุณมากๆ นะครับ ขอบคุนนะ ขอบคุนครับ ขอบคุณมากครับ ขอบคุณครับผม ขอบคุณครับ {:6_176:}ขอบคุงมากคร้าบ ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณค่ะ
ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ
ขอบคุณครับผม
ขอบคุณครับผม
ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ