บาปรัก10 โดยคุณเป้
(10) : ของขวัญวันเกิด
หลังจากนั้นสถานการณ์ภายในบ้านพี่ยศมีแต่จะทรงตัวกับแย่ลง ไม่ได้ดีขึ้นเลยแม้แต่น้อย พี่ยศยังคงมีปัญหาเรื่องบนเตียงกับพี่ป้อม ซึ่งปัญหานี้ไม่ว่าใครก็คงช่วยไม่ได้ นอกจากตัวของพี่ยศเอง
ผมเองก็คิดหนักเพราะรู้สึกผิดในใจมาตลอด แต่ทุกครั้งความเห็นแก่ตัวชนะมโนธรรมของผม ทำให้ผมครอบครองทั้งกายและใจของพี่ยศเรื่อยมา แต่พอนานวันเข้า ผมเริ่มได้สำนึก มโนธรรมที่ถูกฝังไปเนิ่นนานแล้วกลับคล้ายดอกบัวที่ชำแรกก้านดอกโผล่พ้นโคลนตมอันหนาทึบได้สำเร็จ ผมเริ่มไคร่ครวญเรื่องความผิดชอบชั่วดีอีกครั้ง ผมคงต้องทำอะไรสักอย่าง แต่ผมต้องการเวลาที่จะคิดทบทวนเรื่องนี้อีกสักระยะหนึ่ง
ช่วงนั้นเป็นช่วงที่ผมอึดอัดมาก ผมไม่อยากไปค้างที่บ้านพี่ยศเลย ดังนั้นผมจึงบอกกับพี่ยศว่าจะของดสอนโตสัก 2-3 สัปดาห์ เพราะไม่สบายใจที่ผมเองเป็นตัวต้นเหตุแต่ยังไปคลุกคลีอยู่ในบ้านของพี่ยศ ซึ่งผมเชื่อว่าหากผมหายไปสักพักคงจะทำให้พี่ยศอึดอัดใจน้อยลงด้วย พี่ยศก็ไม่ได้ขัดข้องอะไร แต่อย่างไรก็ตาม เรายังนัดเจอกันที่ศูนย์ฟิตเนสอยู่เป็นประจำ
วันหนึ่ง พี่ยศมานั่งอบซาวน่าด้วยสีหน้าที่เคร่งเครียด ปกติพี่ยศจะมีใบหน้าที่เรียบเฉย อารมณ์ดี แม้ยามเคร่งเครียดหน้าก็จะตึงขึ้นเล็กน้อยเท่านั้น แต่สีหน้าในวันนี้ราวกับท้องฟ้าอันดำทมึนก่อนพายุฝนโหมกระหน่ำ เป็นสีหน้าที่ผมไม่เคยเห็นมาก่อน พี่ยศนั่งนิ่งไม่พูดจา
"พี่ครับ" ผมเอ่ยอย่างระมัดระวัง "ดูวันนี้พี่เครียดมากนะครับ"
พี่ยศนั่งนิ่ง แล้วสักพักก็ถอนใจ "ใช่ วันนี้พี่รู้สึกแย่มากๆเลย"
"พี่พอจะบอกผมได้ไหมครับว่าเรื่องอะไร" ผมเลียบเคียงถาม
"ก็ป้อมน่ะสิ จะอะไรเสียอีก" พอพี่ยศพูดถึงพี่ป้อมก็ส่ายหน้า
"ทำไมหรือครับ" ผมชักสังหรณ์ใจว่าสถานการณ์ภายในบ้านของพี่ยศในช่วงที่ผมไม่ได้ไปค้างคืนวันเสาร์คงจะแย่ลง
"เอ้อ…" พี่ยศอึกอัก แต่ผมคะยั้นคะยอให้พูด "ป้อมคิดว่าพี่ไปมีเมียน้อยน่ะสิ เมื่อคืนอาละวาดใหญ่เลย"
ผมชะงักกับคำพูดของพี่ยศ 'เมียน้อย' คำนี้แสลงใจผม แม้ผมจะไม่ใช่แต่ก็ใกล้เคียง แต่ถ้าพี่ป้อมพูดว่าพี่ยศไปมีคนอื่นละก็…ใช่เลย
"แล้วพี่ว่าอย่างไรครับ" ผมถาม
"จะไปว่าอะไรได้ล่ะ" พี่ยศถอนใจแล้วถอนใจอีก สีหน้าหมองคล้ำลงไปมาก "ป้อมยังบอกอีกว่าอย่าให้จับได้ ถ้าจับได้เมื่อไรจะขอหย่าทันที"
ผมไม่แน่ใจว่าถ้าไม่ใช่ 'เมียน้อย' แต่รูปการณ์ใกล้เคียงกันแล้วพี่ป้อมจะว่าอย่างไร แต่ผมก็คาดว่าพี่ป้อมยังไม่ระแคะระคายความสัมพันธ์ของเราสองคน
"พี่คิดจะทำอย่างไรต่อครับ" ผมถามตรงจุด พี่ยศอึ้งไปนานก็ยังตอบไม่ออก
"พี่ไม่รู้" หยุดไปนิดหนึ่งแล้วก็โพล่งออกมา "นี่ถ้าไม่มีลูกด้วยกันพี่กลับจะดีใจเสียอีกที่ป้อมจะขอหย่า พี่ก็รู้สึกว่าชีวิตการแต่งงานมันแย่เต็มทีแล้ว"
คำพูดของพี่ยศทำให้ผมต้องตะลึง ดูวันนี้อารมณ์ของพี่ยศช่างพลุ่งพล่านเสียเหลือเกิน ผมตัดสินใจพูดเรื่องที่คิดไว้กับพี่ยศทันที
"พี่ครับ ผมคิดว่าผมควรเป็นฝ่ายหลีกทางนะครับ"
พี่ยศมองหน้าผมอย่างตกใจ "ทำไมเป้คิดยังงั้นล่ะ พี่บอกแล้วว่านี่มันไม่เกี่ยวกับเป้ ถึงไม่มีเป้พี่ก็ยังต้องเป็นแบบนี้อยู่ดี"
"แม้พี่ยศจะบอกว่าผมไม่เกี่ยว แต่ผมก็รู้ดีว่ามันไม่จริงเสียทีเดียวครับ ถ้าผมไม่เข้ามาในชีวิตของพี่ อย่างน้อยพี่ก็คงทนชีวิตแต่งงานได้อีกหลายปีอย่างแน่นอน" ผมว่า
"มันก็ไม่แน่ ถึงพี่ไม่มีเป้ พี่ก็อาจไปมีคนอื่นได้ จริงไหม" ผมยศพยายามแก้ต่างเพื่อให้ผมสบายใจขึ้น แม้ผมรู้ว่านั่นเป็นการปลอบใจ แต่ผมก็ยังรู้สึกอบอุ่นที่พี่ยศคอยปกป้องผมตลอดมา แม้ในวันที่พี่ยศประสบมรสุมชีวิตที่เลวร้ายเช่นนี้
"ผมคิดเรื่องนี้มาสักพักแล้วครับ แต่ยังไม่ลงตัว ผมเองก็ตัดใจจากพี่ไม่ได้เหมือนกันครับ" ผมสารภาพ "แต่ผมคิดว่าผมต้องทำ เพราะไม่อยากให้โตกับเล็กต้องกลายเป็นเด็กบ้านแตก"
"ไม่เอานะ ห้ามคิดอะไรเลอะเทอะแบบนั้น" พี่ยศตัดบท แล้วการสนทนาเรื่องปัญหาโลกแตกของเราในวันนั้นก็จบลงเพียงแค่นี้ คำว่า 'ลูก' นั้นทำให้พี่ยศต้องคิดหนัก การคุยกันในวันนั้นคงเหมือนเดิม คือยังไม่สามารถแก้ปัญหาอะไรได้ วันนั้นเราสองคนจากกันด้วยความเคร่งเครียด
หลังจากที่ผมแยกจากพี่ยศไม่นาน เสียงโทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้น เมื่อผมรับสายก็ได้ยินเสียงแตกๆแหบๆของวัยรุ่นคนหนึ่ง
"หวัดดีครับ อาเป้" เสียงนั้นทักทาย
"เฮ้" ผมทัก อารมณ์สดชื่นขึ้นมาก เสียงของโตนั่นเอง รู้สึกคิดถึงโตอยู่เหมือนกันเพราะไม่ได้ไปสอนหนังสือให้โตมา 3 สัปดาห์แล้ว ตอนที่จะหยุดสอนชั่วคราวก็ไม่ได้บอกโตล่วงหน้า คงบอกแต่เพียงพี่ยศแล้วให้พี่ยศไปบอกโตอีกที "เป็นไงบ้าง แปลกใจจังที่โตโทรมาหาอา"
ผมแปลกใจอยู่บ้างจริงๆเพราะแม้โตจะมีเบอร์โทรศัพท์มือถือของผม แต่ปกติโตไม่เคยโทรมาเลย
"ก็คิดถึงอาเป้น่ะสิครับ หายหน้าหายตาไปไม่บอกผมสักคำ" โตพูด
"ปากหวานนะเรา พอดีช่วงนี้อายุ่งน่ะ ต้องขอโทษด้วย" ผมพูด "มีเรื่องให้ช่วยหรือจะขออะไรจากอาล่ะสิ ไม่งั้นไม่โทรมาอยู่แล้ว"
"อาเป้รู้ใจผมจัง" โตหัวเราะ "มีเรื่องให้ช่วยอยู่เหมือนกันครับ"
"ว่ามาสิ ดูก่อนว่าอาพอจะช่วยได้ไหม"
"อาเป้ช่วยได้อยู่แล้วล่ะ อาทิตย์นี้วันเกิดอาเป้ไม่ใช่เหรอครับ ผมอยากให้อามาค้างที่บ้าน ผมมีของขวัญจะให้ครับ" โตนี่น่ารักนัก ดูสิครับ จำวันเกิดผมได้เสียอีกทั้งๆที่ผมเคยบอกเพียงครั้งเดียวเท่านั้น
"จำวันเกิดอาได้ด้วยเหรอ เก่งจัง แต่…" ผมลังเลที่จะไปค้างที่บ้านพี่ยศอีก
"มานะอาเป้ มาให้ได้" โตอ้อนวอน "อยากอวยพรวันเกิดอาเป้น่ะครับ"
ในที่สุดผมอดใจอ่อนไม่ได้ จึงรับปากไป
วันเสาร์นั้นสถานการณ์ดูแช่มชื่นขึ้น ที่บ้านพี่ยศจัดงานวันเกิดเล็กๆให้ผมโดยที่ผมไม่ได้ระแคะระคายมาก่อนเลย อาหารมื้อเย็นวันนั้นพี่ป้อมจัดเมนูพิเศษต่างจากมื้ออาหารปกติ หลังอาหารมีการตัดเค้กขนาด 2 ปอนด์ โดยผมเป็นคนตัด ไม่มีการเป่าเทียน แต่มีการร้องเพลงอวยพร ผมซาบซึ้งใจมาก เพราะหลังจากที่แม่จากไปแล้วผมก็ไม่เคยมีโอกาสพิเศษเช่นนี้อีกเลย ซึ่งผมมาทราบทีหลังว่าความคิดเรื่องงานวันเกิดเล็กๆนี้เป็นของโต ส่วนพี่ป้อมรับหน้าที่เตรียมอาหาร และพี่ยศจัดการเรื่องเค้กวันเกิด บรรยากาศที่บ้านพี่ยศผ่อนคลายลงได้ชั่วคราว ทำให้ผมดีใจอยู่เงียบๆ
คืนวันนั้น ราวห้าทุ่ม หลังจากที่ทุกคนแยกย้ายกันเข้านอนแล้ว ผมก็นั่งคุยกับโตในห้องนอน
"โต ไหนล่ะของขวัญ" ผมทวงของขวัญ เราสนิทกันจนผมเอ่ยปากทวงของขวัญดื้อๆ "อาว่าจะไม่ถามแล้วเชียว แต่รอแล้วรอเล่า โตก็ไม่ยักให้เสียที"
"อะไรกันครับ อาเป้ วันเกิดอาคือวันอาทิตย์นะครับ ยังอีกตั้งชั่วโมงกว่าจะขึ้นวันใหม่" โตแย้ง
"แล้วเมื่อไรจะให้อาล่ะ ก็อยากได้นี่นา" ผมพูดเล่น
อย่างไม่คาดฝัน โตปราดเข้ามาประชิดผม กอดผมแล้วก็หอมแก้มผม "สุขสันต์วันเกิดครับ เอานี่ไปก่อนละกัน ของขวัญต้องรอดึกๆ" แล้วโตรีบผละจากตัวผม พร้อมทั้งยิ้มทำสีหน้าลึกลับ
หลังจากที่ผมต้องตะลึงในความคิดของพี่ยศจากการคุยกันเมื่อวันก่อน มาวันนี้ผมก็ต้องตะลึงอีกครั้งกับการกระทำของโต อะไรกันนี่ อยู่ดีๆโตก็มาหอมแก้มผมแบบทีเล่นทีจริง จริงอยู่ ถ้าเป็นการล้อกันเล่นสนุกๆก็คงไม่แปลกอะไรมากนัก แต่นี่ผมรู้สึกอะไรบางอย่าง เพราะเวลาพี่ยศซุกไซร้ผม พี่ยศชอบวนเวียนหอมแก้มผมนานๆ สัญชาติญาณในตัวผมบอกว่าการหอมแบบนี้ช่างคล้ายพี่ยศเหลือเกิน!
ผมแกล้งทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้กับการกระทำของโต จากนั้นเราทั้งสองก็เข้านอน แม้จะรู้สึกง่วงอยู่บ้าง แต่ผมยังไม่หลับในทันที เพราะใจมัวคิดถึงการกระทำของโตเมื่อครู่ซึ่งผมรู้สึกว่าเป็นเรื่องผิดปกติ แต่คิดไปได้ไม่นานผมก็ผลอยหลับไป
กลางดึกคืนนั้น ผมต้องตื่นเพราะเสียงสวบสาบดังรบกวนการนอน เสียงโตนั่นเอง โตกำลังช่วยตัวเองด้วยการเอาลำตัวถูกไถกับหมอนซึ่งเป็นวิธีที่โตชอบทำ แต่ครั้งนี้ดูเหมือนจะรุนแรงเป็นพิเศษ
ผมแกล้งทำเป็นนอนหลับ ปล่อยให้โตทำไปตามสบาย สักครู่ผมก็ได้ยินเสียงกุกกักๆ ผมอดหรี่ตาดูไม่ได้ จากเงาตะคุ่มบอกผมว่าโตกำลังนั่งอยู่บนเตียง ผมเห็นโตหันไปหันมา ไม่แน่ใจว่ากำลังทำอะไร แต่คงไม่ได้ช่วยตัวเองอยู่
สักพักผมเห็นโตลุกขึ้นจากเตียงแล้วเดินมาที่ฟูกที่ผมนอน ถึงตอนนี้ผมรีบหลับตา เพราะไม่อยากให้โตรู้ว่าผมตื่น และแล้ว ผมก็รู้สึกว่าโตล้มตัวลงมานอนข้างๆผม ไม่เพียงเท่านั้น ยังกอดผมและเอาลำตัวกอดก่ายผมด้วย!
ผมงง ยังทำอะไรไม่ถูก ผมไม่แน่ใจว่าควร 'ตื่น' ขึ้นมาได้หรือยัง ขณะลังเลตัดสินใจไม่ถูกก็ปล่อยให้โตกอดก่ายไปก่อน จากสัมผัสของผมบอกว่าท่อนล่างของโตเปลือยเปล่าอยู่
เพียงพริบตาเดียว ขณะที่ผมกำลังลังเลอยู่นั้น ผมก็รู้สึกว่าโตลุกขึ้น จากนั้นกางเกงนอนของผมถูกรั้งลงอย่างรวดเร็ว พร้อมทั้งรู้สึกว่ามีบางอย่างกำลังกลืนกินท่อนลำที่สงบนิ่งของผมอยู่
ถึงตอนนี้ผมแกล้งหลับต่อไปไม่ได้แล้ว ผมเบี่ยงตัวหนีแล้วเรียกโต "โต นั่นกำลังทำอะไรน่ะ"
เมื่อผมเบี่ยงตัวและลุกขึ้นนั่งได้ ผมก็รีบลุกไปเปิดไฟดวงเล็กที่โต๊ะข้างเตียงนอนของโตทันที แสงไฟสลัวๆส่องให้เห็นโตกำลังนั่งคุกเข่าอยู่บนฟูกที่ผมนอน ท่อนบนใส่เสื้อนอน ส่วนท่อนล่างเปลือยเปล่า เห็นท่อนลำที่กำลังแข็งและเบ่งบานเต็มที่ได้ถนัด
"ก็ให้ของขวัญอาเป้ไงครับ" โตพูดหน้าตาเฉย
ผมใจสั่น สังหรณ์ใจอะไรบางอย่าง นึกไม่ถึงว่าโตจะให้ของขวัญแบบนี้แก่ผม "โตรู้หรือเปล่าว่าโตกำลังทำอะไร" นอกจากใจสั่นแล้วเสียงของผมยังสั่นเล็กน้อยอีกด้วย
"รู้ครับ" โตพูด "ก็ให้ของขวัญที่อาเป้ชอบไงครับ"
ผมตกใจมาก หูผมไม่ฝาด ไม่ได้ยินโตพูดผิดไป โตรู้ความลับของผมได้อย่างไรกัน "โตพูดอะไรน่ะ"
"อาเป้อย่ามาทำไก๋เลยครับ ผมรู้เรื่องของพ่อกับอาเป้มาตั้งนานแล้ว" โตพูดด้วยสีหน้าจริงจัง
ราวกับฟ้าถล่ม ผมไม่สามารถบรรยายได้ว่าความตกใจที่เกิดขึ้นมีมากขนาดไหน ผมยืนตะลึงขณะที่โตพูดต่อ "แล้วผมก็รักอาเป้มานานแล้วด้วยครับ วันนี้ผมเลยเลือกของขวัญชิ้นนี้ให้อาเป้ นึกว่าอาจะชอบ" ว่าแล้วโตก็เดินมากอดผมไว้อีก ร่างท่อนล่างที่เปลือยเปล่าของโตเสียดสีลำตัวของผมไปมา มันทั้งร้อนและทั้งแกร่งราวกับเหล็กเผาไฟ ผมมองหน้าโตอย่างเต็มตา โตก็ยังเป็นวัยรุ่น หน้าตาน่ารักคนเดิม แต่พฤติกรรมของโตในวันนี้เป็นสิ่งที่ผมนึกไม่ถึงมาก่อนเลย ในชีวิตไม่นึกว่าจะได้พบกับเรื่องเช่นนี้ อีกทั้งไม่เคยนึกฝันมาก่อนว่าโตจะเป็นเกย์ เพราะท่าทางของโตไม่ส่อเลยแม้แต่น้อย หรือที่ผมเคยอ่านพบว่าเกย์เป็นกรรมพันธุ์นั้นจะเป็นความจริง
ขอบคุณครับผม{:5_130:} ขอบคุนครับ ขอบคุณมากครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณครับผม ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ ขอบคุรครับ {:6_176:}ขอบคุงมากคร้าบ ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณนะคะ
ขอบคุณครับ ขอบคุณมากครับ ขอบคุณครับ ลุ้นระทึกยิ่งกว่าละครหลังข่าว งานเข้าแล้วเป้เอ้ยยยยย....ทำไงดีๆ
ขอบคุณครับ ขอบคุณมากๆครับ