|
ตอนที่ 13 แม่ใครกันแน่?
. ~6 b" a6 \3 _.
0 S |) I/ V4 P4 A W0 e.
6 Y( _6 A3 T s) N, N2 k.6 t- V/ o' M, [, |
วันนี้ภายในสำนักงานมูลนิธิพิทักษ์สตรีและเด็กดูเงียบวังเวงผิดปกติ ดารินทร์ทอดสายตาพิจารณาข้อมูลกรณีร้องเรียนภายในห้องทำงานส่วนตัว ด้านตรงกันข้ามกับเธอคือผู้ช่วยระหว่างทดลองงานซึ่งกำลังรอฟังผลใจจดจ่อ “เคสนี้ธรรมดาไปหน่อย สื่อคงไม่สนใจ รับเรื่องเก็บไว้ก่อนแล้วกัน” ผู้เป็นนายประกบแฟ้มดังปุ ผู้ช่วยสาวหางคิ้วตกเมื่อได้ยิน “แต่คุณดาคะ. . .เด็กคนนี้เธอน่าสงสารจริง ๆ นะคะ คุณดากรุณาพิจารณาอีกสักครั้งเถอะค่ะ” เธอวิงวอน “กรแก้วจ๊ะ เราช่วยทุกคนบนโลกนี้ไม่ได้หมดหรอกจ้ะ หนุ่มสาวไฟแรงอย่างเธอน่ะฉันเห็นมานักต่อนักแล้ว ไว้วันหนึ่งเมื่อเธอเจนโลกอย่างฉันแล้วเธอจะเข้าใจเอง” นักการเมืองหญิงสูงสง่ายกถ้วยกาแฟขึ้นจิบเบา ๆ “เพียงเพราะขายข่าวไม่ได้เหรอคะ” “ใช่ ยุคนี้ทุกอย่างคือการตลาดและทุนนะจ๊ะกรแก้ว ช่วยคนแล้วไม่มีใครเห็นใครรู้ เขาก็ไม่เลือกเราหรอก ต้องเลือกเคสที่สื่อมวลชนให้ความสนใจ ถึงจะคุ้มกับเวลาและแรงกายที่ลงไป ฉันไม่อยากเหนื่อยฟรี เธอเองก็คงไม่อยากเหนื่อยฟรี ทำงานให้ฉันโดยไม่มีเงินเดือนให้ใช่ไหมล่ะ คนเราต่างต้องการผลตอบแทน ไม่ว่าฉัน เธอ หรือใคร ๆ” “ดิฉันเข้าใจมาตลอดว่าสโลแกนของคุณดาคือรักลูกทุกคนเหมือนลูกตัวเอง ถึงได้เลือกทำที่นี่” เธอตัดพ้อ ดารินทร์รู้สึกว่ากาแฟหนืดข้นจนกลืนลงคอลำบากกว่าเคย “กรแก้วจ๊ะ. . .” “เลือกตั้งสมัยหน้าฉันมีเรื่องให้ตระเตรียมอีกเยอะ สิ่งที่จะขาดไม่ได้เลยก็คือผู้ร่วมงานที่เข้าขากัน รู้ใจฉันโดยไม่ต้องพูดอะไรมาก” “หากฉันต้องเสียเวลาปรับความเข้าใจกับใครคนใดคนหนึ่งนานเกินไป สู้หาคนที่พร้อมกว่าเข้ามาแทนไม่ดีกว่าหรือ?” ผู้ช่วยสาวนั่งหลบตา รู้ดีว่ากำลังทำให้ผู้เป็นนายไม่พอใจ “ฉันรักลูกลูกหลานคนทั่วประเทศเหมือนลูกตัวเองได้ไม่หมดหรอกนะ เด็กบางคนก็เหลือขอเกินเยียวยา” ดารินทร์วางถ้วยกาแฟลงประกอบคำกล่าวสรุป
1 E6 o9 S! N# R) _6 E5 T. |.
* l C: s7 ?( |/ e! a% b3 T7 D.
: H- U- w6 V! A* j; k+ p.
9 U+ i/ _6 _* h- Z& D, {: ?' I.& |) @9 C- n+ C m
“เช่นลูกแม่ค้าขายน้ำรึเปล่าครับ?” ทั้งเจ้านายและผู้ช่วยต่างหันไปหาต้นเสียงพร้อมกัน ประตูห้องทำงานส่วนตัวของดารินทร์เปิดอ้าโดยมีชายหนุ่มยืนล้วงกระเป๋าพิงกรอบประตู คงเป็นใครอื่นไม่ได้นอกจากเต๋อ ผู้ทวงหนี้แค้น “เธอเป็นใคร!? ผ่านเลขาหน้าห้องเข้ามาได้ยังไง!!? ” ดารินทร์เอ็ดลั่น1 G8 I& _& N6 }/ c) h# r& |
.! m) y) u( f7 \1 G
.
% K6 I# O9 o! h, Z5 v% t; C ]5 k.8 P6 S8 ^, V( O7 {, h$ c
ผมถอดหมวกแก๊ปเปิดเผยใบหน้า วันนี้เลือกสวมเสื้อคลุมสีเข้มคล้ายพนักงานส่งเอกสารเพื่ออำพรางตัว “ถามยังไม่ตอบอีก!?” เธอขมวดคิ้ว “แมสเซนเจอร์สินะคะ รบกวนออกไปนั่งรอหน้าห้องก่อนเถอะค่ะน้อง” ผู้ช่วยกุลีกุจอออกรับแทนทันที .0 z. \# Z7 t8 ?5 i) x0 S8 Z
“ตอนนี้ในออฟฟิศไม่มีใครสั่งใครได้แล้วครับ นอกจากผมซึ่งเป็นผู้คุมกติกาความเป็นไปของทุกชีวิต” “พูดอะไรไม่รู้เรื่อง!?” “กรแก้ว! เธอไปเรียกรปภ.มาซิ!.” ดารินทร์สั่งผู้ช่วยโดยไม่ได้มองเลยว่าใช้โทรศัพท์บนโต๊ะตัวเองโทรเรียกยังจะเร็วเสียกว่า แต่ผู้ช่วยไร้การตอบสนอง “ฉันบอกให้เรียกรปภ.ไงเล่า!” เธอย้ำอีกครั้ง “คุณดาคะ. . .” ผู้ช่วยสาวใช้น้ำเสียงชวนแคลงใจ ดารินทร์จ้องรอประโยคต่อไปจากลูกน้องราวกับลุ้นคำตอบจากพิธีกรเกมโชว์ : j7 W$ ^" |# T
.' k# e( M4 I r7 b O
.; L+ t: t: ^5 `
.4 C: J# {4 p7 M
“วันนี้หนูขอกลับก่อนค่ะ แบร่~” เธอแลบลิ้นปลิ้นตาใส่เจ้านาย “เป็นบ้าอะไร!?” ดารินทร์ตกใจตวาด หากทุกคนพร้อมใจกันเตี้ยมอำบ้า ๆ อย่างนี้ก็ไม่น่าจะเอามาใช้กับผู้ใหญ่อย่างเธอเหมือนเพื่อนเล่นสมัยเรียน แต่ผู้ช่วยสาวไม่ยี่หระ เธอลุกขึ้นยืนชูมือเหนือศีรษะแล้วเขย่งปลายเท้าค่อย ๆ หมุนตัวออกจากห้องเหมือนนักบัลเล่ต์ ทิ้งให้ดารินทร์ยืนคิดเอาเองว่าลูกน้องเธอเพี้ยนขึ้นมาได้อย่างไร “ไปหาตำปูปลาร้านัว ๆ แซ่บ ๆ แดกดีกว่า ลั้ลลา~” เธอฮัมเพลงขึ้นมามั่ว ๆ แต่ก็ฟังดูชวนอารมณ์ดี2 R) r7 n: O2 A7 l
., N4 ~# R- u' O, P% w
.
2 p" S! D( H( B2 R1 y6 V% w' g.
; m8 g/ i" Q& ?# O, e“พยายามทำให้คุณตลกน่ะครับ แต่ดูเหมือนว่าจะแป้ก” ผมยักไหล่พลางมองผู้ช่วยสาวที่เต้นบัลเล่ต์ฮัมเพลงออกจากห้องอย่างเริงร่า ดารินทร์จับต้นชนปลายไม่ถูกว่านี่คือเรื่องอะไรกันแน่ ขณะนี้ในห้องเหลือเพียง . . . ผมกับดารินทร์ เมื่อผมขยับเข้ามาในห้อง ดารินทร์ถอยห่างอัตโนมัติ ราวกับเกิดจากแรงต้านแม่เหล็กขั้วเดียวกัน ดารินทร์มองผ่านเต๋อไปยังด้านหลังที่เปิดประตูอ้าทิ้งไว้ จึงเห็นว่าพนักงานที่อยู่นอกห้องฟุบนิ่งคาโต๊ะหมดทุกคน เสียงกริ่งโทรศัพท์ดังครั้งแล้วครั้งเล่าแต่ไม่มีใครลุกขึ้นรับสาย อาจเป็นเรื่องตลกไม่ออกเท่าไหร่นักถ้าจะบอกว่า เธอคิดเลยเถิดถึงขั้นลูกน้องถูกวางยายกออฟฟิศ “ใครส่งแกมา?” หญิงสาวแข้งขาสั่นระริก คงเพราะเธอทำงานการเมืองจึงนึกเหตุผลอัปมงคลนี้ขึ้นเป็นอันดับแรก “ทางนั้นจ้างมาเท่าไหร่ ฉันให้สองเท่าเลย!!” ข้อเสนอบวกด้วยน้ำเสียงช่างเร้าใจไม่ต่างจากรายการขายเครื่องออกกำลังกายที่แพร่ภาพตอนดึก ๆ8 N" L# Y+ e0 N9 x5 q
.6 C9 x8 _' v, z4 j, c% N+ }
.. a9 C }3 {5 S9 T( H
ผมอยากจะหัวเราะเสียจริง “ใช้เงินแก้ปัญหาไม่ได้ทุกอย่างหรอกนะครับคุณดารินทร์”
& T K: ^% t0 d7 |.
; [' r' h. Q- z+ M7 M: c2 W& J.
; P4 ~) w6 P+ N9 y( q.
7 S+ @ o" [! D9 j4 f+ Y“โดยเฉพาะปัญหาที่คุณสร้างขึ้นเอง” e$ N6 e$ B( \* [- p6 V& G
.
! I9 A1 q4 l, ]9 K* E" l1 W.
3 u% _' C/ \. j' J2 g“ฉ . . . ฉัน. . .” ดารินทร์เหลือบมองในกระเป๋าสะพายซึ่งเปิดอ้าทิ้งไว้พอดี ไล่สายตาหาสิ่งที่เก็บซ่อนไว้ “ฉันไม่ยอมตายเด็ดขาด!!” เธอล้วงหยิบขวดสเปรย์พริกไทยขึ้นมาโดยฉับพลัน
- c2 i& r" A( \. Q9 i.+ ` n9 ^" z' n( d
.
+ I2 ?& t& j% \; d5 [% O4 n.$ z6 u3 b# `. ~" @; r Q1 S
แต่นั่นยิ่งทำให้เข้าทางอีกฝ่ายมากขึ้น, p6 B; S I' Y* L
มือของเธอหันวกกลับเข้าหาตัวเองแล้วกดฉีดเต็มแรง 3 d3 w, V6 d. z. [
.# u6 h: y( r9 s& x* Z
.
3 B9 V8 k, S- U7 B4 V o+ C.6 V7 I3 f) f) t% S' i0 M& q
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดด!!!”
; S% V7 u) U' k; p, s- m5 ?; \9 mนักการเมืองหญิงผู้สูงสง่าล้มดิ้นพล่านปวดแสบปวดร้อน น้ำหูน้ำตาไหลแฉะ เธออยู่ในภาวะตาบอดชั่วคราว หากใครไม่รู้คงคิดว่าโดนสาดด้วยน้ำกรด
- [% h0 d! o2 |$ }2 ]. y2 r“หลายปีก่อนผมก็เคยทรุดลงกองกับพื้นต่อหน้าคุณไม่ต่างกันเลย” ผมแหงนมองเพดานนึกภาพอดีตด้วยแววตาเลื่อนลอย น่าขำที่โจทก์กับจำเลยในอดีตขณะนี้ถูกวางตำแหน่งสลับกัน อำนาจทางการเมืองและเศรษฐกิจไม่สามารถช่วยดารินทร์ได้อีกต่อไป เมื่ออยู่ต่อหน้าอำนาจเหนือมนุษย์ที่ผมถือครอง
: q% Y; c' Q7 B.2 k8 x: [1 x# |( k
., ^1 }" C& F6 X2 i2 b, w4 }
.
6 T. a( ]# U) B- w: Q+ ?ผมส่งยิ้มให้เหยื่อที่ชักดิ้นชักงอตรงหน้าอย่างเยือกเย็น" y' c' C; x8 ~5 U, d0 o
.
; X+ E, l+ J. b“ไม่ต้องกลัวไปหรอกครับคุณดารินทร์ ผมไม่เคยทำใครถึงตาย”.
* T" W& @% ]. p& |.& S( g0 x0 G# x! {8 g( R
.
8 C; `% Q: [% N.- C* D1 Y& T" F4 F( J
“เว้นแต่ว่าหลังจากนั้นคุณจะอยากตายไปเอง”
2 _2 ~( l' q1 T/ E4 S0 o“โอย ปวดหัวชะมัด” เสียงรำพันกับตัวเองดังก้องในห้วงนึกคิด. \& t! m3 D* `! D. C
.6 t" C( X5 j8 p3 L/ \0 Y, K
.! L+ k0 C$ g" G! ]
.* z6 X+ X9 r6 Y$ m" \( P
หญิงสาวค่อย ๆ เปิดเปลือกตา ภาพเบื้องหน้าพร่าเลือนไปหมดเหมือนสติแรกฟื้นหลังผ่าตัด “สวัสดีเกรซ” ผมยิ้มต้อนรับเซอร์ไพร์สพิเศษสุด จัดขึ้นให้เฉพาะเธอเป็นกรณีพิเศษ
9 A" l5 u! N% |เกรซพบว่าตนเองถูกจับมัดแขนขานั่งติดเก้าอี้ เรียวปากถูกผนึกสนิทด้วยเทปกาว “อื้อ อื้อ” เกรซตกใจที่ไม่รู้ว่าตนมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร ความทรงจำสุดท้ายขณะคงสติคือกำลังจะเดินทางกลับบ้านหลังเลิกเรียน แต่แล้วโลกรอบตัวก็ดับมืดลง “คงมีอะไรอยากพูดสินะ” ผมกระชากเทปกาวออกให้ครั้งเดียวหลุดจนอีกฝ่ายสะดุ้งแปลบ เกรซสูดลมหายใจตั้งสติลึก ๆ กวาดตามองรอบตัวซึ่งเป็นเพียงห้องสี่เหลี่ยมแคบ ๆ ฉากเบื้องหน้าเป็นผ้าม่านสีเลือดนกผืนใหญ่ขึงปิดทัศนียภาพสิ่งที่อยู่ด้านหลังมิดชิด “แกเป็นใคร!? ที่นี่ที่ไหน!?” เธอถามด้วยใบหน้าตื่นกลัว “นึกหน้าผมดูดี ๆ สิเกรซ” เกรซจ้องเขา แต่รูปหน้าทั้งหมดเห็นไม่ช่วยให้นึกออกได้เลย “ฉันไม่รู้. . .แกเป็นใครกัน!?” “ให้ตายเถอะ ต้องบอกใบ้อยู่เรื่อยเลยผู้หญิงพวกนี้” ผมหงายท้องแขนให้เห็นรอยสักไก่เขี่ยรูปโนบิตะ เธอดีดตัวถอยจนเก้าอี้ลากเอี๊ยด “ไม่จริง. . .” “ช่วยด้วยยยค่ะ!! คนโรคจิต!!!” เธอกรีดร้องสุดเสียง ซึ่งเป็นความคิดที่ผิด แทนที่จะมีโอกาสพูดได้มากกว่านี้แต่กลับทำให้เสรีภาพหมดอายุเร็วขึ้น ช่วยไม่ได้เลยที่ต้องกลบเสียงเธอด้วยเทปกาวอีกครั้ง “อื้อ อื้อ” เหยื่อดิ้นขัดขืนแต่ก็ไร้ทางสู้ ผมควบคุมสถานการณ์ให้คลี่คลายลงอย่างง่ายดาย “ฟังนะเกรซ” ผมลากเก้าอี้อีกตัวมานั่งให้ประจัญหน้าในระนาบเดียวกัน “ที่นี่คือห้องลับของโรงแรมม่านรูดแห่งหนึ่ง เอาไว้ดัดหลังลูกค้า ซึ่งปกติคนทั่วไปจะไม่มีโอกาสได้ใช้บริการ. . .” เกรซสังหรณ์ใจไม่ดีกับผ้าม่านปริศนาผืนใหญ่ตรงหน้า มันใหญ่เกินความจำเป็น “. . .ยกเว้นผมซึ่งได้อภิสิทธิ์เหนือผู้อื่นทุกกรณี” ผมพูดต่อ พลางนึกถึงสองชั่วโมงก่อนหน้านี้ซึ่งได้สะกดจิตให้ทุกคนในโรงแรมปิดบริการหนึ่งวันเพื่อให้เอื้อต่อภารกิจล้างแค้น แน่นอน รวมถึงสิทธิ์ในการขอใช้ห้องนี้ก็อนุมัติผ่านราบรื่น ผมลุกขึ้นเดินไปสุดห้อง คว้าที่ดึงม่านจับมั่น “เอาล่ะนะ ต่อไปนี้คือคำตอบที่แท้จริง” 0 b1 l6 |/ E r0 f$ n. Z w6 k) _
.
& h. k( M. {" p( j.
; {$ S% \8 K. Q.
) h. G2 U% l0 D6 ~. w7 I/ ~$ Z; M' [2 [
“ว่าแม่ใครกันแน่ที่เป็นกะหรี่”
" Y9 X9 G! c( E& C" S.- }# ?- |# |: l9 v$ [
.
7 I8 v$ \/ H% Pผ้าม่านถูกรูดเลื่อนจนสุดทาง เผยให้เห็นอีกด้านที่ซ่อนไว้ ร่างของดารินทร์ในสภาพเปลือยเปล่ากำลังถูกชำเราโดยเด็กหนุ่มวัยรุ่นสามคนที่ล้อมหน้าหลัง “โอ้ว เสียวสุด ๆ ไปเลยเด็ก ๆ จ๋า ลูกรักของแม่ทุกคนเลย” เธอปลดปล่อยอารมณ์เปลี่ยวสุดพลัง ผมเป็นคนเดียวที่ได้ยินคำพูดของคนจากอีกห้องด้วยความสามารถอ่านใจ 6 D6 ]4 Y' j7 y- Z5 [
., l5 D, e0 a$ _. s! x9 n2 T
.1 n& f+ G/ ^& ^) j7 [- Z3 {
.
; X, C, n! x: H+ nดูเหมือนเกรซต้องใช้เวลาตั้งสติเล็กน้อย ผมจึงถือโอกาสทำหน้าที่เป็นผู้บรรยาย อันดับแรกเพื่อให้เป็นที่เข้าใจตรงกันจึงต้องประกาศักดาก่อนว่าผมมีความสามารถครอบงำจิตใจคน ซึ่งจะเชื่อหรือไม่ก็แล้วแต่เธอ “ผนังห้องนี้เป็นกระจกหลอกด้านเดียวแบบที่ใช้ในห้องชี้ตัว มีไว้แอบดูลูกค้าโรงแรมสนองรสนิยมพวกถ้ำมอง ส่วนเด็กพวกนั้นเป็นเด็กขายข้างถนนที่ผมจ้างมาเอง นี่พยายามคัดคนหน้าตาดี ๆ ให้แล้วนะ หาได้แค่นี้แหละ” แน่นอน เกรซคงไม่สนว่าใครจะหน้าตาดีหรือไม่อย่างไร “อื้อ!!!!!!” เธอร้องเรียกแม่ทั้งที่โดนปิดปากแน่น เกรซโน้มเก้าอี้เอนหน้ามากไปจนล้มโครม “รักลูกคนอื่นเหมือนลูกตัวเองไงเกรซ . . . แม่เธอพูดออกบ่อย แต่คงจะไม่นับผมคนนึงล่ะมั้ง”
( b+ ~+ a2 V7 i \5 ?4 i.
- u! I7 q+ D# ]( h% n W- K.
0 v" x, X$ M1 d/ l+ X; {; |.
* C+ j. I( @$ T5 J: I; p0 c; @7 i. z5 j“อื๊อออ!!” เกรซนอนดิ้นอยู่กับพื้น ดวงตาจ้องผู้เป็นแม่ที่กำลังสมสู่กับเด็กรุ่นลูกเต็มเหนี่ยว ผมอ่านใจเกรซได้คร่าว ๆ ว่าเธอกำลังคิดว่าดารินทร์กำลังถูกกระทำชำเรา หญิงผู้สูงศักดิ์เช่นนั้นไม่มีทางลดตัวทำเรื่องสามานย์เช่นนี้แน่นอน จึงต้องปรับความเข้าใจเสียใหม่ “เธอไม่ได้ถูกข่มขืนหรอกนะ ดูให้ดีสิ หน้าตามีความสุขสุด ๆ” ( Q, v( \% [4 t/ t4 ?/ Z, X2 w
.
/ |/ a S% y& R.
2 k3 U$ P! s, Gเมื่อปากพูดไม่ได้ เกรซจึงสื่อสารกลับด้วยสายตาแทน “แววตาแบบนั้น. . .ท้าทายผมสินะ” ผมจับเกรซจิกผมให้เงยหน้าหันทางกระจกชัด ๆ
" c. q; H/ q' ^5 m7 m+ \4 R., t0 m# H: k* m/ G. t
.9 V6 M# j4 C0 i0 W0 ^% R
.1 P# o& n# O" u" P& x' \4 l
“ดูให้ดีนะเกรซ!! นี่คือการตอบแทนที่ครอบครัวเธอทำไว้กับผมและแม่!!”6 a/ `, m$ u" ^* A3 J h
.+ b: P4 W% }" ^* Y
.* q5 Q3 f" r; r4 j+ e9 ^! {
.
# n# x1 F% B7 _4 U2 r1 `“เด็ก ๆ จ๊ะ แยงเข้าไปลึก ๆ อีกเลยจ้ะ นั่นแหละจ้ะ” อีกฝากฝั่ง ดารินทร์กำลังเพลิดเพลินอยู่กับการนั่งขย่มตอเด็กหนุ่มรุ่นลูก แม้หน้าตางั้น ๆ หุ่นเก้งก้างไปนิด แต่ก็สุขสมที่ได้เสพเสียวกับเด็กวัยนมแตกพาน “มีใครหิวนมแม่ไหมจ๊ะ ดูดได้เลยนะ” “เจ๊นี่เพี้ยนรึเปล่าวะ ดูเก็บกดว่ะ” เด็กขายคนหนึ่งอ้อมตัวไปกระซิบกับเพื่อนที่กำลังสวมถุงยาง “ช่างป้าเค้าเหอะ เงินถึงก็พอแล้ว จัดชุดใหญ่ตามใจแกไปเลย” คนสวมถุงยางจัดการขบดูดยอดถันให้ตามคำขอ “แบบนั้นแหละจ้ะลูก ๆ ของแม่” ดารินทร์บิดครางด้วยความเสียวซ่าน “ป้าอยากได้แบบไหนบอกพวกผมเลยนะครับ” เด็กคนที่กำลังซอยยิกพูดขึ้น “เข้ามาพร้อม ๆ กันสองอันเลยสิจ๊ะ” ไม่น่าเชื่อว่าเธอจะกล้าหาญชาญชัยถึงขนาดกล้ารับสองลำเต็ม ๆ พร้อมกัน ส่วนอีกคนหนึ่งนั่งให้ดารินทร์หันหน้าปรนเปรอด้วยปาก ผมนั่งลูบคางเฝ้าดูหนังสดด้วยท่าทางดุจนักวิจารณ์ภาพยนตร์ ส่วนเกรซหลับตาร้องไห้ไม่อยากรับรู้สิ่งใด ๆ ตรงหน้า เอาเถอะไม่อยากดูตอนนี้ก็ไม่บังคับ
" r* m8 I/ i- g7 y5 m.0 k, ]! t/ x5 K" d
.8 i, x& B6 k1 N( W) ~, [
.
; O3 {9 B: @6 vดารินทร์สั่งให้เด็ก ๆ หยุดลงชั่วคราว และให้หนุ่มทั้งสามยืนล้อมตัวเธอซึ่งจะคอยดูดอมและชักว่าวให้ “เด็ก ๆ จ๊ะ ช่วยกันรดน้ำว่าวคาว ๆ ให้เต็มหน้าป้าเลยนะจ๊ะ” “ป้าครับ ผมไม่ไหวแล้ว ๆ โอววว” น้ำกามเด็กหนุ่มแรกแย้มหลั่งรดทั่วหน้าดารินทร์ ไม่นานนักก็ตามมาด้วยคลื่นระลอกสองและสามของเด็กอีกสองคน เธอลูบไล้เชื้ออสุจิทั่วหน้าอย่างอิ่มเอมอารมณ์ราวกับได้รับการปรนนิบัติใบหน้าจากสปาหรู “อา ลีลาและน้ำเชื้อจากเด็กหนุ่มรุ่นลูกอย่างพวกเธอช่างหอมหวานจริง ๆ ป้าลืมสามีไปเลยจ๊ะ” ดารินทร์นอนลูบไล้น้ำกามจากหน้าปาดป่ายทั่วเรือนร่าง ชวนให้นึกถึงเคาน์เตสอลิซาเบธ บาโธรี่ ราชินีผู้อาบเลือดสาวพรหมจรรรย์เพื่อรักษาความเยาว์วัยในประวัติศาสตร์ชาติตะวันตก เธอหลับพริ้มอย่างพึงพอใจ เด็กทั้งสามใช้เวลาชั่วครู่สำหรับพักหายใจ หลังจากนั้นจึงมีใครคนหนึ่งพูดขึ้นมา “เฮ้ย อย่าลืมทำตามที่พี่คนนั้นสั่งไว้ด้วยนะ” เขาหมายถึงผม ก็ยังดีที่ไม่ลืมสัญญาที่ตกลงไว้ ถึงเป็นเด็กขายแต่ความซื่อสัตย์นับว่าน่ายกย่อง “ที่ว่าให้แบ่งเงินค่าจ้างให้ป้าคนนี้ตามศรัทธากี่บาทก็ได้น่ะเหรอ ทำไปทำไมวะ?” เด็กอีกคนเกาหัวถามงง ๆ “เห็นว่าป้าเค้าอยากได้อารมณ์เป็นโสเภณีน่ะ หลักสิบหลักร้อยแล้วแต่เราเลย” เด็กที่ทักคนแรกให้เหตุผล “ยี่สิบน่าเกลียดไหมวะ” อีกคนกระซิบเบา ๆ ด้วยความกลัวเสียมารยาท “เยอะกว่ากูอีก กูเหลือเหรียญห้าเหรียญเดียวว่ะ นอกนั้นแบงค์ใหญ่หมดเลย” อีกคนกระซิบตอบ เด็กหนุ่มสองคนวางเงินทิ้งไว้ข้างเตียงและแต่งตัวกำลังจะเสร็จเรียบร้อย เหลือเพียงอีกคนที่กำลังคิดหนัก ไม่รู้มันจะยากเย็นอะไรนักหนากับการแบ่งเงินให้ตามศรัทธา แต่จะว่าไปไอ้ตามศรัทธานี่แหละที่ทำบางคนต้องคิดซับซ้อนหลายตลบ “เจ๊นี่คงรวยอยู่มั้ง” เขานึกในใจ เด็กหนุ่มคนสุดท้ายล้วงเศษเหรียญบาทเท่าที่มีอยู่ออกมาวางไว้ จากนั้นทั้งสามจึงเดินออกไป& y2 V7 L: g9 I+ o% ^1 |
.
. F% F: C4 H: x/ |., r1 B$ T, c H1 D) h
.4 D# X- s! U: W
“ขอบคุณมาก ๆ ครับน้อง” ผมออกจากห้องมารับหน้า ปฏิบัติต่อเด็กขายทั้งสามเปี่ยมไมตรีต่างจากเกรซที่ถูกเก็บตัวอยู่ในห้องลับราวฟ้าเหว นี่ถ้าน้อง ๆ ได้เห็นเบื้องหลังอีกด้านว่าลูกสาวคนที่กำลังมีอะไรด้วยนั่งดูอยู่แถมถูกทรมานจิตใจคงควยหดกันถ้วนหน้า “ไม่เป็นไรครับพี่ ตังค์หนาขนาดนี้พวกผมไม่เกี่ยงหรอก” หัวหน้ากลุ่มออกรับ “เรียกแท็กซี่กลับเองได้นะครับ เอ้า พี่ให้ค่ารถแถม” ตามธรรมเนียมคนขี้ระแวง ผมต้องลบความทรงจำเด็กทั้งสามไม่ให้จดจำผมและเรื่องราวทั้งหมดได้ หวังแต่ว่าพวกคงไม่ตกใจภายหลังเพราะคิดว่าเงินในกระเป๋าเพิ่มจำนวนเองได้เหมือนอะมีบาแบ่งตัว
" [! `, ~8 z7 j) Z$ i9 b- ?.0 W5 z' U+ q- D$ S
.$ O7 [0 Z( q1 k% R4 ^9 B! U
.
! X7 i& }% b2 q.: H0 v! h- b6 d( N
“คิดดี ๆ นะ พี่ยังเปลี่ยนอนาคตได้” ภายในห้องนอนโทนสีเรียบ ณัฐกำลังหลับตาเพ่งดูนิมิตเหตุการณ์ล่วงหน้า เขาบ่นพึมพำคนเดียวในห้องซ้ำไปมา “คิดดี ๆ คิดดี ๆ” เขาย้ำไปมาราวกับว่าคนที่อยู่ในนิมิตจะได้ยินไปด้วย อันที่จริง อะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิดอยู่ดี “ณัฐ!!” เด็กหนุ่มสะดุ้งเฮือกจนหลุดจากภาพนิมิต ธนิกเปิดประตูโดยไม่เคาะเรียก เรื่องนี้มีเหตุผล ธนิกติดนิสัยชอบใช้พลังจิตเคาะแทนมือ บางครั้งก็ออกแรงหนักไปจนประตูห้องณัฐพังพินาศ บานนี้เป็นบานที่สี่แล้ว “ทำอะไรอยู่ในห้องทั้งวัน” เขาถาม “ป. . เปล่าครับพี่นิก” ณัฐซุกมือไว้ด้านหลัง ท่าทางพิรุธของณัฐยิ่งทำให้ธนิกยิ่งสังเกตชัด “ไหนดูซิ” เขาเพ่งจิตให้ของที่ซุกซ่อนอยู่ลอยพรวดเข้าหามือตัวเอง ณัฐไม่มีทางต้านได้เลย “รูปเต๋อนี่? เอามาทำอะไร?” เขาจ้องดูรูปเต๋อที่เคยแอบถ่ายเองกับมือเมื่อครั้งสอดแนมใหม่ ๆ เพื่อให้รู้จักหน้าค่าตา “แอบชอบมันเหรอ?” ธนิกขมวดคิ้วถามราวกับเห็นน้องตัวเองเป็นจำเลยในศาล “แกเป็นเกย์คนเดียวก็พอแล้ว เก็บเจ้านั่นไว้เป็นพ่อพันธุ์ให้ตระกูลบ้างเถอะ อย่าให้พี่รู้นะว่า . . .” “ม ไม่ใช่นะครับ!” ณัฐรีบส่ายหน้าปฏิเสธ “หรือว่าเอามาอ่านอนาคต ยังจำหน้ามันไม่ได้อีกรึไง” ณัฐก้มหน้าเงียบ “เอาเถอะณัฐ ไปแอบดูอะไรมัน เห็นอะไรบ้างเล่ามาซิ” ช่างเป็นพี่ชายที่เอาแต่ใจจริง ๆ “เปล่าครับ ผ . . .ผมไม่ได้ดูเขาตรง ๆ . . .” ณัฐรีบตอบเพื่อไม่ให้ธนิกหงุดหงิด ทั้งคู่เงียบไปสักพัก
* W0 u# f& Q2 Q4 u.+ {! Q* {$ e6 z
.* n. Y2 Q1 v8 O' H0 @# y3 G- E
.
9 U( l( w4 K& `“ดูคนที่จะถูกเขาเล่นงานต่างหาก” เด็กหนุ่มพึมพำด้วยน้ำเสียงแฝงกังวล ผมกลับเข้ามาในห้องลับอีกครั้ง พร้อมเงินที่ได้จากการวัดใจเด็ก$ Z- a% U! c% t1 `, R6 B+ D# P, e
.
p1 Q$ h6 E( g. d. A.
& g; G2 k. b Q- M* \ E.# r& A' Z9 H# h0 G% E& B3 ^
“ค่าตัวแม่เธอทั้งหมดยี่สิบเก้าบาท” ผมโยนเศษเงินทั้งหมดใส่หน้าเกรซ เสียงเหรียญกระดอนกลิ้งกับพื้นกรุ๋งกริ๋งฟังแล้วสะใจพิลึก “ราคาพอ ๆ กับอาหารมักง่ายตามร้านสะดวกซื้อเลยนะ ลงท้ายเลขเก้าตามเทคนิคการตลาดอีก” เกรซก้มหน้าสลดราวคนไร้ทางสู้ที่ถูกเหยียบจมดิน “แม่ผมตักน้ำขายหนึ่งชั่วโมงยังได้เกินร้อยเลย” ผมกระแอมหัวเราะ ท่าทางเกรซมีความคับข้องใจเป็นอย่างมาก ผมจึงเปิดโอกาสให้เธอได้พูดอีกครั้ง จัดการปลดเทปกาวออก “เอาล่ะ หนังจบแล้ว อยากฟังความเห็นจากคุณผู้ชมบ้าง” 4 \% n! i A" _1 Y* H: S; }% r4 F
.
5 F9 ~- B' M, H.
! ~; {; a3 l) ^$ @.
' ?5 a( I) F- q: h: P' Q, }4 ^3 [1 x“ถุ๊ย!!” เกรซบ้วนน้ำลาย แต่ผมเอี้ยวหลบทัน เรื่องอะไรจะพลาดซ้ำรอยเหมือนคราวของวี “มุกนี้เคยมีคนใช้กับผมแล้วน่ะ” “มึง!! ไอ้ชาติชั่ว!! ” เกรซตะคอกลั่น แต่ผมตอบสนองด้วยความนิ่งเงียบ "มึงมาทำกูทำไมอีสัตว์ ! คนอื่น ๆ ล่ะ!?” “ถ้าหมายถึงจอยกับน้ำหวานล่ะก็. . .ไม่ต้องห่วงนะ ผมจะลากลงนรกให้ตกตามกันไปเร็ว ๆ นี้ล่ะ”
8 N& V8 c7 t, x2 Q.
) n5 w. m- X5 |, N+ N+ f8 r: O! o2 [.
9 R6 j p9 g* V! F/ }.
" G! ]2 y) L: |$ [$ j7 f; e.
& Y( @- }* l/ T9 g" N$ x% Vผมหยิบอุปกรณ์สำหรับเกมเล็ก ๆ ที่ตั้งใจเล่นกับเกรซออกมา เป็นเกมตอบคำถามง่าย ๆ แต่เดิมพันด้วยอนาคตคนทั้งคน อุปกรณ์ก็ไม่มีอะไรยุ่งยาก แค่กรอบรูปแม่ผมเพียงอย่างเดียว “เอาล่ะ เกรซ ต่อไปนี้คือเกมเดิมพัน” ผมหันกรอบรูปแม่ไปหาเธอ “เกมเหี้ยอะไรของมึงอีสัตว์!!” ใบหน้าเธอส่อว่าพร้อมจะฆ่าผม แต่ผมไม่สนใจ บอกรายละเอียดของเกมต่อไป “กติกาง่าย ๆ สมมติว่าผู้หญิงคนนี้ยังมีชีวิตอยู่ เกรซจะพูดอะไรกับเธอ เป็นคำถามปลายเปิดน่ะ ตอบอะไรก็ได้”
1 q7 R" [ Q+ o* R.# H7 m4 q- B( }6 e V
.8 @* E* B- s# h3 a
.) l* D( G5 Z( y) U+ n& k6 l
เกรซผ่อนลมหายใจลง แสดงให้เห็นว่ากำลังใช้ความคิด4 N2 W- Z/ D, O8 E
.
; M v0 `5 w6 ?& ] }.* k- D/ }1 b5 l! e
.
' I" I1 r2 H* ^5 C“อ๋อ คำพูดแค่นั้นนี่มันแค้นฝังลึกเลยใช่ไหม” เธอกัดฟันกรอด “แค่นั้นของเธออาจจะเรื่องใหญ่สำหรับคนอื่นก็ได้นะ” ผมสวนกลับเรียบ ๆ
9 w, D# l! q4 F* M+ j& {6 r." f% Q5 P# Y/ C. F4 [% `7 W2 v
.% X/ p, F; ^9 m
.
, B2 ^8 I: G% m/ W+ o“ผู้หญิงอย่างแม่มึงน่ะ!! เป็นกะหรี่!! เป็นอีตัวชั้นต่ำ!! ถ้ามาอยู่ตรงหน้ากูก็จะพูดอย่างนี้!!” เกรซหวีดตอบเสียงดังราวสติสำนึกหลุดออกไปจากสมองเสียแล้ว! s; ^4 L1 T' |- \
.
5 n7 k2 n2 L/ ?) w., N* |! G) Q7 G9 H% I
.
3 O% z8 P% ?* h) A! C) |6 _- ]2 kผมเก็บรูปแม่คืนใส่กระเป๋าเป้ เกมจบลงแล้ว น่าผิดหวัง ลูกหนี้คนนี้ไม่เรียนรู้อะไรเอาซะเลย สิ่งที่ผมทำให้เธอได้คือส่ายหน้าเบา ๆ ด้วยความปลงปนเวทนา, N% x2 C% y. v. A# V. j$ f/ d
.
# Z( C* B. e! B9 d- _.; a/ q& M6 M' \9 s8 V$ z" B
.
" \( k9 ]+ c2 X4 O! e9 |8 q.
* E0 L0 `2 M" Y* U' {% L3 ^: F“วีจบเกรดสองกว่ายังฉลาดเอาตัวรอดกว่าเธอเล้ย. . .ให้ตายสิ”, e' g5 v r- p0 C1 q# X
.! ~1 @- k! H- f& m& ~6 V0 G
.6 O7 n, r; i- x
.
- `% E3 a4 ?2 Y/ Nจบตอนที่ 13 แม่ใครกันแน่? ) r8 t7 \- z9 n1 S
เรื่องอื่นๆ www.g4guys.com/home.php?mod=spac ... w=me&from=space
6 x% S. w+ I! I& a/ ^# K8 ?7 b | 
ค้นหาสมาชิก
โพสต์ 2015-12-26 17:21:52
ดันกระทู้
ปักหมุดกระทู้
ล๊อคกระทู้
การ์ดสีสัน
โพสต์ 2015-12-27 01:31:35
โพสต์ 2016-1-4 06:24:41
โพสต์ 2016-1-5 21:01:30
โพสต์ 2016-1-12 17:12:34
โพสต์ 2016-2-27 23:29:31
