◈ S A L Y E ◈ น า ย ต่ า ง พั น ธุ์ C o m p l e t e d - 4
◊ C h a p t e r 4 ◊คํ า ท้ า
บรรยากาศในตอนกลางคืน เมืองทั้งเมืองยังคงวุ่นวายไม่หลับใหล เสียงบันเทิงอารมณ์ดังไปทั่วย่านราตรี
ชายหนุ่มนัยน์ตาดุยืนอยู่บนยอดตึกสูงมองไล่กราดไปเรื่อย เหมือนเขากำลังมองหาอะไรบางอย่าง…….บางอย่างที่ไม่รู้ว่าอะไร แต่หากโดนไล่ตามด้วยสายตาแบบนั้น คงไม่ใช่เรื่องดี
“เอ็กซ์” เจ้าของชื่อไม่ได้หันไปตามเสียงเรียก ดวงตายังคงจับจ้องไปทั่วด้านล่าง
คนพูดไม่ได้รอให้เขาขานรับแต่อย่างใด
“จับกระแสได้แล้ว‘เขา’อยู่เมืองนี้”
สิ้นเสียงเอ่ยบอกของผู้ร่วมทาง เจ้าของนัยน์ตาสีเงินดุดันคนเดิมยังคงใบหน้ายังเรียบเฉย ปิดเปลือกตาลงช้าๆ ไม่นานนักปากบางก็ขยับยก……เขายิ้ม
◊ ◊ ◊ ◊ ◊ ◊ ◊ ◊ ◊ ◊ ◊ ◊ ◊ ◊ ◊ ◊ ◊ ◊ ◊
“แพ้แอลกอฮอลเหรอวะ?” ข้าวปั้นขมวดคิ้ว
“นั่นดิ ชนะทุกอย่าง มาแพ้แอลกอฮอลเนี่ยนะ”
“ตลกสาด หนังแม่งมั่วป่าวเนี่ย”
วันนี้พวกเพื่อนๆ ขนกันมาดูหนังเรื่อง SALYE’S SECRET กันที่บ้านสเปเชียลแต่เช้า หลังจากดูจบก็มานั่ง
คุยกัน
“ในหนังบอกกินเลือดเป็นอาหารว่ะ งี้ก็ผีดูดเดือดปะวะ”
“แต่ไม่มีเขี้ยวนะ โดนแดดก็ไม่เป็นไร”
“งั้นก็คนละสปีชี่ย์”
“แม่งบอกแปลงร่างได้ด้วยหวะ”
“เออน่า จดไว้ก่อนเป็นข้อสันนิษฐานไป”
ลมควงปากกาในมือไปมา
“มึงว่า….ข่าวเกี่ยวกับคนหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอยช่วงนี้เกี่ยวกับซารายด์ปะวะ”
เพียวตบหัวคนพูด
“เฮ้ย! ดูหนังมากไป อินเหรอมึง”
“ไม่รู้ดิ กูแค่รู้สึกว่ามันแปลกๆ” ลมลูบหัวตัวเอง ขมวดคิ้ว พูดต่อ
“ก็มึงลองคิดนะ ในหนังแม่งแบบทำซะซารายด์เหมือนฆาตกร กินเลือดงี้ฆ่าคนงี้ เอาซะกลัวเลย”
“มึงอินมากไปละ” สเปเชียลว่า
ลมไหวไหล่ ยกยิ้ม
“ใครจะไปรู้” เขาเหล่ตามอง
“ชอบไม่ใช่เหรอมึง ดูหนังแบบนี้ยังชอบอยู่มั้ย”
สเปเชียลหรี่ตามอง
“เออ ชอบ ไมวะ?”
“เออเว้ย ซาดิสม์สัดอ่ะ”
ทำงานไปได้จนเกินครึ่ง 6 หนุ่มก็ละความสนใจจากงาน มานั่งเล่นนอนเล่นกันอยู่ที่ห้องเกม
“เออวันนี้เพื่อนเก่ากูจะไปกินเลี้ยงกัน มันให้กูชวนเพื่อนไปด้วย จะได้สนุกๆ พวกมึงจะไปปะ”
เวลพูดออกมาระหว่างนั่งเล่นเกม ทุกคนเอ่ยปากรับคำชวน สเปเชียลบอกไปค้างคอนโดเพียวเหมือนเคย……ก็เดี๋ยวนี้เขาไม่ต้องขอแม่แล้วหนิ20 แล้ว
“นั่นไงๆ เพื่อนกู มาทางนี้ๆ”
เวลพูดพลางโบกไม้โบกมือ เดินนำไปโต๊ะด้านใน มีผู้ชาย 3 คนนั่งอยู่ก่อนแล้ว เมื่อไปถึงโต๊ะก็จะเริ่มแนะนำตัวกัน แต่ก่อนจะได้พูดอะไร สเปเชียลก็ตะโกนออกมาเสียงดัง
“เฮ้ย ! ใครชวนแม่งมาวะ”เขาลุกขึ้นพรวดโวยวายชี้หน้าไปทาง ซี หนุ่มวิศวะปี 3 ที่นั่งอยู่หัวโต๊ะ เพื่อนๆ
รั้งตัวให้นั่งลงก่อนบอกให้ใจเย็นๆ
“เอ่อ…..รู้จักกันเหรอ?”
ผู้ชายที่นั่งอยู่ก่อนแล้วถามขึ้น แต่ไม่ทันที่สเปเชียลจะทันได้พูดอะไร คนหัวโต๊ะก็ตอบออกมา
“ป่าว”ทำเอาเขาต้องหันขวับไปมองแบบไม่เชื่อหู
“มึงว่าไงนะ?”
สเปเชียลพูดสวนขึ้นทันทีเมื่อคนตรงหน้าบอกว่าไม่รู้จัก จะบอกว่าจำไม่ได้รึไง ?
“ก็ไม่รู้จริงๆ ชื่ออะไรก็ยังไม่รู้ แบบนี้จะบอกว่ารู้จักเหรอ?”
อีกฝ่ายตอบกลับมานิ่งๆ เหลือบมองเพียงหางตา ทำเอาสเปเชียลกัดฟันกรอดด้วยโทสะ
“อ่าๆ มึงใจเย็นนะสเป มาๆ แนะนำตัวกันก่อน”
เวลหันมากล่อมเพื่อนตัวเอง ทางสเปเชียลที่เริ่มคิดได้ว่าตัวเองกำลังทำให้บรรยากาศเสีย แถมยังกับคนที่พึ่งเจอหน้ากัน จึงกล่าวขอโทษเบาๆ แล้วเริ่มสงบลง แต่ไม่วายใบหน้ายังหงิกงออยู่
“อ่า นี่ไอ้เมฆเพื่อนกูตอน ม.ปลายนี่ สเปเชียล ขอบฟ้า ลม แล้วก็ข้าวปั้น”
เวลพูดพลางชี้ไปทางผู้ชายตาตี่ๆ ข้างซี ก่อนจะหันมาแนะนำฝ่ายของตน
“เออดีๆ ส่วนนี่เพื่อนใหม่กูไอ้เทียน กับ เอ่อ…ไอ้ซี”
สิ้นเสียงแนะนำของเมฆ สเปเชียลก็หันไปมองเจ้าของชื่อคนสุดท้ายตาขวาง
“เอ้อ แล้วมึงรู้จักซีได้ไงวะเมฆ”
เวลหันไปถามเมฆทันทีเพื่อพยายามเปลี่ยนเรื่อง
“อ่อ คือพอดีซีมันช่วยน้องสาวกูไว้ตอนโดนวิ่งราวอ่ะ มันช่วยพามาส่งบ้าน พอคุยกัน ดันถูกคอเลยสนิทกัน”
‘หึ ทำตัวเป็นคนดี จะหลอกฟันน้องเพื่อนล่ะสิ’ สเปเชียลคิดในใจขยับมุมปากแค่นยิ้มน้อยๆ
“มึงเบาๆ หน่อยฟ้า กินไปเยอะละนะ”
กินไปได้ซักพัก เหล้าเริ่มลดลงจนหมดไปหลายขวด ลมหยิบแก้วออกจากมือขอบฟ้าก่อนจะส่งน้ำเปล่า
ให้แทน ขอบฟ้ารับไปดื่มแต่โดยดี สเปเชียลกระดกแก้วในมือเรื่อยๆแบบไม่สะทกสะท้าน ก่อนจะหันไปมองตามเสียงทักของเวล
“อ้าวซี มึงไม่ดื่มเหรอวะ?”
“อ่อ ไอ้ซีมันไม่ดื่มเหล้าไม่ดื่มเบียร์ไม่แตะแอลหวะ” เมฆหันมาตอบแทนเพื่อนของตน
“เหยด มึงแม่งคนดีสาด”
“อ่อน”
พ้นเสียงชื่นชมขำๆ ของพวกเวลไป อยู่ๆ คำสบประมาทก็ดังออกมาห้วนๆ ทั้งโต๊ะหันไปมองทางต้นเสียง…..สเปเชียล
“ว่าไงนะ”
ซีเหลือบตามองคนพูด ก่อนจะถามเสียงเย็น
“ก็บอกว่าอ่อนไง ที่ไม่กินนี่ไม่ได้คนดีหรอก แต่มึงอะอ่อน”
สเปเชียลเอ่ยน้ำเสียงเหยียดๆ ก่อนจะกระดกแก้วในมือจนหมด
“ไม่ได้อ่อน”ซีตอบขึ้นแบบไม่ได้ใส่ใจนัก
“งั้นแดกแข่งกะกูปะละ”
“เฮ้ย สเปมึงไหวอ่อ”
สเปเชียลหงุดหงิดโวยวายท้าออกไปเพราะรู้สึกโมโหในท่าทีไม่ยี่หระของอีกฝ่าย เพียวเห็นท่าไม่ดีเลยรีบปรามเพื่อนตัวเองไว้ หากแต่สเปเชียลยิ้มเยาะอยู่ในใจ เรื่องเหล้านี่เขาไม่เคยแพ้ใคร ไม่เคยเมาซักที
ซีส่ายหน้าปฏิเสธช้าๆ
“…………ไม่ล่ะ”
“หึ อะไรวะ แค่นี้ก็ไม่กล้า มึงแม่งป๊อดหวะ”
สเปเชียลได้ทีแค่นหัวเราะ กล่าววาจาถากถางแล้วกระดกแก้วเหล้าโชว์อีกรอบ หันไปมองคนหัวโต๊ะ
แบบเยาะเย้ย
“ทำไปแล้วจะได้อะไร ไร้สาระ” ซีเบนสายตาไปทางอื่นแบบไม่สนใจ
“เออ ถ้ามึงกินเหล้าหมดขวดเพียวๆ แล้วยังนั่งนิ่งๆ ยิ้มให้กูได้ กูยอมทำความสะอาดบ้านให้มึง 1 อาทิตย์เลยสัด”
เขาไหวไหล่
“อยู่คอนโด”
“เออ! ทำความสะอาดคอนโดให้ 2 อาทิตย์เลย !”
“เฮ้ย ! ไอ้ซี !”
ทั้งโต๊ะตาเบิกกว้าง ตะโกนออกมาพร้อมกันด้วยความตกใจ รวมไปถึงสเปเชียลด้วย เพราะหลังจากสิ้นคำ
ไม่นาน ซีก็คว้าขวดบลูขึ้นมากระดกเพียวๆ ยกยาวจนแทบตั้งตรง น้ำสีอำพันในขวดจากเยอะเกินครึ่ง หมดลงในเวลาไม่นาน คนกระดกวางขวดเปล่าลงที่โต๊ะเบาๆ ยกมือปาดริมฝีปากเพียงนิด จ้องมองนิ่งๆ ไปยังคนท้า ก่อนจะขยับยิ้ม
“อะ……”
“ตามนั้นนะ”
ซีขยับยิ้มอีกครั้ง นัยน์ตาแพรวพราว ให้กับท่าทีอึ้งๆ ของสเปเชียล คนในโต๊ะหัวเราะชื่นชมกับความกล้าบ้าบิ่นของซี
“เชี่ย มึงแม่งเจ๋งโคตร เป็นกูน็อคไปละ”
“หมดเลยแม่ง มึงสั่งมาเพิ่มเลยเชี่ยซี”
“เออน่า สั่งให้ 2 ขวดเลย”
ซีบอกปัดๆ ก่อนจะหันไปสั่งบริกร ……ไม่นานนักซีก็รู้สึกถึงความผิดปกติในร่างกาย เขารู้สึกหายใจไม่ออก ใจเขาเริ่มสั่นแบบแปลกๆ
“งั้นขอตัวแม่บ้านไปทำความสะอาดก่อนนะ”
เมื่อรู้ตัวเองว่าเขาเริ่มไม่ไหว จึงผลุดลุกขึ้นไปฉุดแขนสเปเชียลบอกผ่านไวๆ แล้วเดินจากร้าน เพื่อนๆ มองกันเลิกลั่ก สเปเชียลโวยวายพักนึงก่อนจะยอมสงบลงเมื่อร่างสูงหันมาทำตาดุใส่
ซีกดเปิดล็อค
“ไปขับ”
หันมาส่งกุญแจรถให้สเปเชียล ส่วนตัวเองเปิดประตูเข้าไปนั่งที่ข้างๆ คนขับ สเปเชียลเดินฮึดฮัดอ้อมมาฝั่งคนขับ
‘หึ ก็แค่แลมเบอกินี่ คิดว่ากูจะอึ้งเหรอ’ เขาคิดในใจกระชากประตูเปิดออก เห็นซีกำลังกดปุ่มเนวิเกเตอร์อยู่
“เดี๋ยวขับไปตามที่มันบอกนะ ไม่ต้องถามอะ- อึก!”
ซีพูดยาวก่อนจะตัวกระตุก สเปเชียลหันขวับไปมอง เห็นร่างสูงกำลังนั่งตัวงอมือกุมหน้าอก หายใจหอบเหมือนคนเหนื่อยจัด เหงื่อท่วมใบหน้าที่ขึ้นสีจัด จนน่ากลัวว่าจะช็อค
“เห้ย! มึงเป็นไรวะ”
เขาโวยวายด้วยความตกใจ ก่อนจะขยับไปจับแขนคนข้างๆ เขย่า
“เชี่ย!ตัวมึงร้อนสัด ไปโรงบาลเหอะ”
“มะ..ไม่ต้องอึก ขับไปตามนั้น”
ซีพูดติดๆ ขัดๆ ชี้มือไปทางเครื่องนำทาง สเปเชียลตั้งท่าจะเถียงแต่ก็ต้องหยุดชะงักเมื่ออีกฝ่ายปัดไม้ปัดมือให้เลิกพูดแล้วทำตามเขา เห็นท่าอีกฝ่ายคงไม่ไหวแล้ว จึงไม่อยากต่อล้อต่อเถียง ออกรถขับไปตามเนวิเกเตอร์ทันที
ระหว่างขับสเปเชียลเหลือบมองไปที่คนข้างๆ ด้วยความกังวลเป็นระยะ ตอนนี้คนข้างๆ เขาไม่มีสติแล้ว
ยิ่งเวลาผ่านไปอาการสั่นหอบยิ่งมากขึ้นตามลำดับเวลา เขาเหยียบคันเร่งมิด อยากให้ถึงที่หมายให้เร็วที่สุด
เขาเริ่มย้อนคิดกลับไป ปะติดปะต่อเรื่องราว พลางตะโกนอยู่ในใจ
‘มึงแพ้เหล้าใช่มั้ย!’
“ถึงแล้วมาเดี๋ยวกูช่วย”
สเปเชียลจอดรถที่คอนโดหรูแห่งนึง ไกลออกมาจากใจกลางเมืองเล็กน้อย ขับไปจอดรถตามการโบกของยาม สงสัยยามจะจำรถได้ สเปเชียลรีบดับเครื่อง วิ่งอ้อมไปอีกฝั่งเพื่อจะลากไอ้คนใกล้ตายลงมา ด้วยความที่เขาเป็นนักศึกษาแพทย์ เลยรู้สึกปล่อยไว้ไม่ได้ อาการแบบนี้เดี๋ยวจะช็อคตายซะก่อน ถ้าแพ้เหล้าจริงกินนิดเดียวก็ใกล้ตายแล้ว นี่เล่นเข้าไปเป็นขวดเลย
“…ไม่ต้อง”
สเปเชียลเอื้อมมือไปคว้าแขนซี แต่โดนปัดออกไม่เบานัก แรงควายชะมัด! เป็นขนาดนี้ยังอวดเก่งอีก
“มึงอย่ามาอวดเก่งตอนนี้ จะตายอยู่ละ!”
ซีเหลือบตามองสเปเชียลอย่างรำคาญใจ พลางนึกด่าคนตรงหน้า จะลุกลี้ลุกลนโวยวายทำไม เขาเสือกกายออกจากรถยืนขึ้น เซไปเพียงนิดเพราะอาการอึดอัดในอก รู้สึกควบคุมตัวเองไม่อยู่ สเปเชียลรุดเข้ามาจะช่วย แต่ถูกซีดันออก
“เดินตามมา ไม่ต้องแตะตัว”
สเปเชียลมองตามคนพูดที่กำลังเดินนำเข้าไปในคอนโดอย่างประหลาดใจ คนบ้าอะไรเป็นขนาดนั้นยังเดินไหวอีก
“เฮ้ย! หายไปไหนวะ..”
เมื่อถึงห้อง เจ้าของห้องก็เปิดประตูเดินเข้าไป สเปเชียลซึ่งเข้าไปทีหลัง ก็หันมาปิดประตู แต่พอหันกลับมาก็ต้องตกใจเมื่อคนที่น่าจะเดินเข้ามาในห้องหายไป ? หายไปไหน เขากวางตามองไปทั่วบริเวณห้องครัว
และห้องนั่งเล่น ใหญ่ขนาดนี้กูจะหลงปะเนี่ย
เขาเดินไปยังอีกห้องนึงก็ต้องประหลาดใจอีกครั้งเมื่อเห็นเจ้าของห้องคนเดิมนอนคว่ำอยู่บนเตียง มันมาโผล่นี่ได้ไงวะ ?
“นี่ เช็ดตัวหน่อยมั้ย?” สเปเชียลเดินเข้าไปเขี่ยๆ ซีเหลือบตามามอง แล้วซุกหน้าลงหมอนเหมือนเดิม เขาคิด ‘คนอะไรตาดุชะมัด’
สเปเชียลขยับไปนั่งที่โซฟาด้านข้างมองไปรอบๆห้อง ดูท่าเจ้าของห้องจะชอบสีดำ….ห้องมีแต่โทนขาวดำ
ดูไม่มีชีวิตเอาซะเลย…. เอาไงดีล่ะ จะแตะตัวก็ไม่กล้า แต่ถ้าไม่เช็ดตัวไอ้เหงื่อที่ออกไม่หยุดแบบนั้นเหมือนจะท่วมห้องเอาซะให้ได้ เช็ดก่อนละกันมันคงไม่ฆ่าเขาหรอกเขาคิดในใจพลางเดินหาอุปกรณ์
“นี่ หงายหน้าขึ้นมาดิ๊”
สเปเชียลเดินกลับมาพร้อมอ่างน้ำใบเล็กกับผ้าขาวผืนสะอาด เดินมายืนชั่งใจที่ข้างเตียง ก่อนจะกลั้นใจส่งเสียงออกไป อืม…เหลือบมามองอีกละ
“นี่!”
ควับ! อุ้บ!
“อื้อ! อึก อ่อย !”
เขารุดเข้าไปหมายจะจับตัวคนใกล้ตายให้พลิกหงายด้วยความโมโห แต่กลับถูกดึงเข้าไปอย่างแรง ปากเขาประกบกับอีกฝ่าย รู้สึกถึงแรงปะทะ จนเจ็บแปลบ ร่างสูงบดปากเขาหากวาดลิ้นไปทั่วโพรงปาก เขาพยายามพูดประท้วงแต่เสียงโดนกลบไปด้วยแรงโหมกระหน่ำจากลิ้นร้อนของอีกฝ่าย มือของเขาถูกรัดไว้ น้ำหนักที่อีกฝ่ายออกแรงทำเอาเขาขยับมือไม่ได้ การจะพยายามทำร้ายร่างกายอีกฝ่ายก็ดูจะไม่เป็นผล อุณหภูมิในตัวซีทำสเปเชียลรู้สึกมึนหัวตามไปด้วย กลิ่นแอลกอฮอลคละคลุ้งทำเอารู้สึกคลื่นเหียนแปลกๆ ไม่มีความอ่อนโยนหรืออะไรทั้งนั้นในจูบจาบจ้วงรุนแรงนี้ มันแย่….แย่กว่าจูบแรกเสียอีก นานจนเกือบจะทนไม่ไหว ร่างสูงก็ผละปากออก สีหน้าดูดีขึ้นเล็กน้อย ซีมองหน้านิ่งก่อนจะดันไหล่เขาออกห่าง พลิกตัวไปอีกฝั่งพูดออกมาเบาๆ
“ออกไปห่างๆ อย่าพึ่งเข้ามาระหว่างหลับ”
สเปเชียลตาเบิกกว้างหอบโกยอากาศเข้าปอด มองคนหลับอย่างไม่เข้าใจ ทั้งงุนงงและโมโห นี่มันอะไรกันวะ????!
“โว้ย !”
สเปเชียลโวยออกมาอย่างเหลืออดเมื่อเดินออกมาพ้นห้องนอน เขาฮึดฮัดเดินไปมาด้วยความคุกรุ่นในใจ นี่มันอะไร อยู่ๆ ทำไมต้องมาทำแบบนี้ ไอ้ท่าทีเหยียดๆ หางตาที่มองมาแบบดุๆ เสียงเรียบนิ่ง แววตาเย็นชาไร้ความนัยใดๆ มองไม่เห็นเหตุผลจากการกระทำเลวร้ายแบบนั้น เขาอยากจะเดินเข้าไปตั้นหน้าไอ้คนหลับด้านในซะเหลือเกิน
แต่จากการกะประมาณแรงของอีกฝ่ายแล้ว เขาคาดเดาไม่ออกจริงๆ แค่น้ำหนักมือที่บีบแขนเขา เหมือนอีกฝ่ายจะไม่ได้ออกแรงอะไร แต่ก็ทำให้เขารู้สึกราวกับกระดูกจะร้าว……..รู้เขารู้เรา รบ 100 ครั้งชนะ 100 ครั้ง คำปู่ผุดขึ้นในหัว ตอนนี้ตัวเขาเองรู้ตัวเองดีว่ามีความสามารถแค่ไหน เขากะประมานคู่ต่อสู้ได้ดีเสมอและสามารถจับจุดอ่อนการเคลื่อนไหวของอีกฝ่ายได้ดี แต่กับผู้ชายในห้องนอนตอนนี้ เขาไม่รู้จริงๆ ว่าแรงของมันมีมากเท่าไหร่…..ไม่รู้ว่าความเร็วความว่องไวของอีกฝ่ายมันแค่ไหน
..….แต่ดูจากความแดงรอบข้อมือตัวเองแล้ว ไม่ผลีผลามคงดีกว่า….…
ขอบคุณครับสนุก ขอบคุณคับ ตามเขามาทำไมน้อ..555 ขอบคุณครับ ขอบคุณมากคับ ขอบคุนมากมากคับ ขอบคุณครับ ขอบคุณก๊าบบบบบบบบบบบบ ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ ดีงามค่ะ อ๋อ salye มนุษย์สายพันธุ์ใหม่ แต่น่าจะเขียน ซาลาย นะ ขอบคุณครับ ขอบคุนมากครับ ชอบอ่านเป็น สาหร่ายตลอดอ่ะ ออิอิ ขอบคุณมาก ขอบคุนค๊าฟ
ขอบคุนค๊าฟผม
หน้า:
[1]
2