◊ C h a p t e r 6 ◊
S u p e r Q
วันนี้วันอาทิตย์ สเปเชียลขับรถมาจอดหน้าคอนโดที่เมื่อวันก่อนเขาแวะมาส่งใครซักคนและเป็นคอนโดเดียวกับที่เขาโดนไล่ออกมาแต่เช้าด้วย
เขาเดินวนหน้าคอนโดมา 20 นาทีแล้ว2 จิต 2 ใจ จะเข้าไปดีมั้ยไอ้เราก็ไม่ได้อยากไปยุ่งอะไรหรอก ยังไม่พร้อมจะเผชิญหน้าแต่ความอยากรู้มันมีมากกว่า…ยิ่งความอยากได้กระเป๋าคืนอีกไอ้ที่จะรอให้เจ้าของห้องมันเอาคืนก็กลัวจะไม่ได้คืน
นิสัยแบบนั้นน่ะเหรอจะเดินมาบอก
‘เฮ้ยมึงลืมกระเป๋าตังค์ไว้ห้องกูแหนะ เอาไปสิ’ แช่งให้ฟ้าผ่าตรงนี้กูก็ไม่เชื่อ
เอาไงเอากันวะ….กระเป๋าตังค์มีของสำคัญเยอะซะด้วยไหนจะบัตรนั่นบัตรนี่อีก
“มาติดต่ออะไรคะ” พนักงาน Receptionเอ่ยทักเมื่อผมเดินเข้าไปในคอนโดหรู
เอาล่ะสิ….ชื่อจริงมันอะไรวะ
“เอ่อ…ผมมาหาคุณซีครับ”
“คุณซี? ห้องอะไรคะ”
“ห้อง….เอ่อ” สเปเชียลนิ่งไป เขาพยายามคิดย้อนความทรงจำ
สเปเชียลทำท่าเหมือนคิดออก
“2201 ครับ!”
“2101”
อยู่ๆ เสียงทุ้มนุ่มก็ดังแทรกขึ้นสเปเชียลหันไปมองทางต้นเสียง….ซี
ร่างสูงเดินนำสเปเชียลออกมาตรงสวนในร่มด้านในบริเวณคอนโด
“มาทำไม” เขาเอ่ยถามหลังทิ้งตัวลงบนม้านั่ง
“กูมาเอากระเป๋าตังค์ น่าจะลืมไว้ มึงเห็นมั้ย?”
“ทิ้งไปแล้ว” อีกฝ่ายตอบมานิ่งๆ
สเปเชียลเบิกตากว้าง
“ทิ้ง??!?! มึงทิ้งกระเป๋าตังค์คนอื่นได้ไงวะ!”
ร่างสูงยังคงมองไปทางอื่น
“ก็ไม่รู้ของใคร”
สเปเชียลกัดฟันกรอด
“มึงจะไม่รู้ได้ไงก็วันนั้นกูมาส่งมึง”
สเปเชียลหงุดหงิดพลางคิดในใจ ไอ้หมอนี่มันไม่มีความรู้สึกรึไงวะหน้านิ่งหน้าตายได้ตลอด จนเขาเองรู้สึกโมโหจนทนไม่ไหวแต่จะโวยวายก็ติดตรงไอ้ท่าทีเฉยเมยของคนตรงหน้านี่แหละที่ทำให้พูดอะไรไม่ได้บอกอะไรไม่ถูก หงุดหงิดจริงเว้ย !
“อืม ยังอยู่ในถังขยะบนห้องมั้ง”
“เออ! กูจะขึ้นไปเอา”
อีกฝ่ายไหวไหล่
“ก็ตามใจ”
แล้วสเปเชียลก็ลุกเดินตามซีไปที่ลิฟท์เพื่อขึ้นไปเอากระเป๋าตังค์ของเขา
“นี่” สเปเชียลพูดขึ้นระหว่างอยู่ในลิฟท์
“มึงเชื่อเรื่องซารายด์มั้ย”
อีกฝ่ายเหลือบตามองเพียงแวบเดียวก็หันกลับไปมองตัวเลขสีแดงที่กำลังวิ่งบอกระดับชั้นต่อ ความเงียบแบบนี้สเปเชียลไม่ถนัดเลยจริงๆ
เขาสูดหายใจลึกแล้วพูดต่อ
“ที่มึงถามว่ากูสนใจเรื่องนั้นเหรอกูอะรู้จักซารายด์มาตั้งแต่เด็ก ฟังมาเยอะดูมาเยอะ ข้อมูลพื้นฐานกูแน่นปึ้ก”
เขาพูดยาวแล้วเว้นช่วงเพราะคิดว่าอีกฝ่ายอาจจะโต้ตอบกลับมาแต่ความเงียบก็ยังคงทำงานอยู่ เขาจึงพูดต่อ “กูก็เลยคิดว่า………มันเหมือนมึง”
เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายคงไม่พูดอะไรแน่แล้วเขาจึงเงียบไปตามประสาคนไม่มีอะไรจะพูดต่อ พูดไปก็เหมือนคุยกับตัวเองถ้าไม่ใช่เพราะสงสัยแล้วล่ะก็ เขาคงไม่มีวันปริปากชวนคุยอะไรกับคนคนนี้หรอก…..เขาเกลียด
ผู้ชายคนนี้
เมื่อถึงชั้นเป้าหมาย ลิฟท์ก็เปิดออกร่างสูงเดินนำออกไปหยุดอยู่หน้าประตูห้อง หันมามองสเปเชียลนิ่ง
“เข้าไปหยิบเอาเองละกัน” ซีเปิดประตูค้างให้สเปเชียลเจ้าตัวฮึดฮัดเดินเข้าไป
สเปเชียลตวัดสายตามามองเจ้าของห้อง
“ถังขยะไหนล่ะ?!”
ซีไม่ตอบแต่เบนสายตาไปที่ห้องนอนสเปเชียลมองตามตาซี ก่อนจะสะบัดหัวด้วยความระอาในท่าที แล้วเดินเข้าไปในห้องนอนเขาเดินตรงไปที่ถังขยะ เห็นขอบกระเป๋าตังค์ของเขาแวบๆ ให้ตายสิพราด้านะเว่ย…เขาหยิบมันขึ้นมาสะบัดเล็กน้อย ก่อนจะดึงทิชชู่บนโต๊ะข้างเตียงมาเช็ด
“มึงทำแบบนี้โคตรทุเรศเลยรู้มั้ย” สเปเชียลเอ่ยด่าออกไป มือยังเช็ดอยู่
“อืม”
“มึงช่วยตอบอะไรที่มันยาวและสื่อสารกันปกติหน่อยได้ปะวะ” สเปเชียลขมวดคิ้วมองคู่สนทนา(?)
“กูรำคาญ”
อีกฝ่ายของเขานิ่ง
“มาเอง แล้วบอกรำคาญ” ซีส่ายหัว
“ใครกันแน่ต้องพูด”
สเปเชียลจิ๊ปากด้วยความหงุดหงิดอยู่กับคนคนนี้มีแต่เรื่องให้หงุดหงิดใจ คนบ้าอะไรกวรประสาทสิ้นดี จากที่แรกๆ เต้นเร่าๆไปกับคำพูดชวนโมโห ตอนนี้กลับกลายเป็นหงุดหงิดด้วยความระอาใจแทน มันน่าโมโหจริงๆปกติมันเป็นแบบนี้กับทุกคนเลยรึป่าวเนี่ย!!?!
เขาหันไปมองคนกวนประสาทอีกครั้งคราวนี้อีกฝ่ายก็จ้องกลับมา ดวงตาสีทองดึงดูดคู่นั้น มองกี่ทีก็ละสายตาไม่ได้สีประหลาด……แต่ทรงสเน่ห์
“ตามึงสีทอง” เขาหลุดพูดออกไปเหมือนเพ้อ
อีกฝ่ายมองหน้าเขานิ่ง
“อืม”
“มึงตาสีทองสูงเกินเมตรแปดสิบร่างกายแข็งแรงมีความว่องไว ที่แน่ๆ มึงแพ้เหล้า” สเปเชียลร่ายยาวพลางมองจับผิดคนตรงหน้าใจเขาเต้นแรงด้วยความกลัวหรือตื่นเต้นก็ไม่ทราบได้ …..อีกฝ่ายยังคงนิ่งไม่มีท่าทีตกใจหรือเอฟเฟคใดๆกับคำพูดเขา
หึ
ซีแค่นยิ้มหัวเราะออกมาแผ่วเบาแต่ชัดเจนในโสตประสาทของสเปเชียล
“ขำอะไร”
“อยากเจอซารายด์เหรอ”
สเปเชียลหรี่ตามองอย่างไม่เข้าใจในคำถามของอีกฝ่าย
“อะไร”
“ก็เห็นสนใจ เห็นรู้เยอะ”
ทำไมนะ คำพูดง่ายๆ แต่ฟังแล้วโมโหชะมัด
“แล้วทำไม”
“อยากเจอใช่มั้ย”
ไม่พูดเปล่าคราวนี้ร่างสูงเดินใกล้เข้ามาจนเกือบชิด สเปเชียลก้าวถอยหนีแต่ก็ต้องหยุดเพราะชนกับตู้แล้ว
“มึงถอยไปเลย”
“……………”
“บอกให้ถอยไง”
“ใจเต้นแรงจังนะ กลัว?”
สเปเชียลเลิกคิ้ว มันพูดอะไร
“มึงเพ้อเจ้ออะไร”
“ก็ได้ยิน หึ เสียงหัวใจเต้นรัวเชียว”
อะไรนะ? ได้ยิน? มึงบ้าป่าววะ สเปเชียลหมุ่นคิ้ว พลางคิดในใจว่าคนตรงหน้าจะเล่นตลกอะไรอีกก่อนจะชะงักเมื่อข้อมูลในหัวแวบขึ้นมา
ลักษณะทั่วไป : ว่องไวรวดเร็ว แข็งแรง ประสาทสัมผัสทางการได้ยิน
และมองเห็นดีกว่ามนุษย์10 เท่า
เดี๋ยวนะ…..อย่าบอกนะว่า
สเปเชียลเงยหน้ามองคนตรงหน้าทันทีตาเบิกกว้างเพราะความไม่เชื่อความคิดของตัวเองเขาพยายามจ้องมองใบหน้าและดวงตาของอีกฝ่ายอย่างกำลังค้นหาอะไรบางอย่าง
อ๊อด!
เฮือก!
“หึ”
ระหว่างที่สเปเชียลกำลังใช้ความคิดอย่างหนักเสียงกดออดก็ดังขึ้น เขาสะดุ้งเฮือกด้วยความตกใจอีกฝ่ายกระตุกยิ้มเหมือนจะเยาะในทีทำเอาเขาต้องขมวดคิ้วด้วยความขัดใจรู้สึกอายขึ้นมาอย่างประหลาด…..
เสียฟอร์มชะมัด
ซีเดินออกจากห้องนอนไปเปิดประตูสเปเชียลเก็บกระเป๋าตังค์เข้ากางเกงแล้วเดินตามออกไปก็ต้องชะงักเมื่อเจอคนคนนึง
“…………”
ผู้ชายผมยาว? น่าจะอายุมากกว่านะตาเรียวเล็กสีฟ้ากำลังจ้องมองมาที่เขาอย่างสงสัย คิ้วหนาเลิกขึ้นเล็กน้อยก่อนจะหันไปมองเจ้าของห้อง
“เด็กที่คณะ”
“ตัวเล็กจังนะ”
“เหวอ!”
คนตรงหน้าไม่พูดเปล่าสืบเท้าเข้ามาอย่างไวคว้าเอวเขาขึ้นขาลอยจากพื้น
อะไรวะเนี่ย ?
พลั่ก!
ด้วยความตกใจและปฏิกิริยาของร่ายกายที่ตอบสนองอัตโนมัติซ้ำมือเขายังเป็นอิสระไม่ได้โดนจับหรือยึดไว้แต่อย่างใดทำให้หมัดไวไวของเขากระแทกเข้าที่ใบหน้าอีกฝ่ายเข้าอย่างจังส่งผลให้อีกฝ่ายเผลอปล่อยเขาลง แต่ตัวไม่ได้ขยับถอยไปซักนิด สเปเชียลกระโดดลงไปยืนคุกเข่าที่พื้นอย่างคนมีทักษะก่อนจะยืนขึ้นปัดไม้ปัดมือเล็กน้อย
เจ็บ……ความรู้สึกเจ็บแปลบที่กำปั้นนี่ไม่ใช่เรื่องตลก
“หึ พยศซะด้วย” อีกฝ่ายยิ้มขำ
“โทษทีๆ”
“…………” สเปเชียลไม่ตอบ ขมวดคิ้วจ้องอีกฝ่ายนิ่ง…
“ไม่แนะนำหน่อยเหรอซี” คนมาใหม่หันไปถามเจ้าของห้องเมื่อเห็นสเปเชียลยังจ้องนิ่งอยู่
ซีเหลือบมองคนเป็นพวก
“จำเป็น?”
“เออ อยากรู้จัก”
ซีหายใจแรงอย่างรำคาญก่อนจะหันมาถามสเปเชียลด้วยคำถามที่ทำให้เขารู้สึกหงุดหงิดที่สุดของวัน
“ชื่ออะไรแล้วนะ?”
คนมาใหม่ทำหน้าประหลาดใจ
“ไม่รู้จัก?”
“เรียกว่างั้นก็ได้” ซีตอบ
สเปเชียลกำหมัดแน่นเขาไม่เคยรู้สึกไร้ตัวตนและอยู่ผิดที่ผิดทางขนาดนี้มาก่อนเลยจริงๆ
2 ครั้งแล้วนะกับการหักหน้าแบบนี้ !
“งั้นอยากรู้จัก ขอคุยเองละกัน” เจ้าของดวงตาสีฟ้าว่าขึ้นขำๆ แล้วเดินเข้ามาหาสเปเชียล
ซีแค่นยิ้มนิดๆ แล้วเดินไปนั่งที่โซฟาหยิบรีโมตมาเปิดทีวีดู ตาจ้องนิ่งไปที่จอ
“ชื่ออะไรน่ะ?”
สเปเชียลทำหน้าเซ็งๆ มองไปทางซีก่อนจะตวัดสายตามาที่คนถาม
“สเปเชียล”
“พิเศษ?”
เขาจิ๊ปาก
“เออ”
อีกฝ่ายกระตุกยิ้ม
“คิว”
“หะ อะไร?”
“ชื่อไง” เขาพูดต่อสเปเชียลพยักหน้ารับส่งๆ
“ไปล่ะ”
สเปเชียลพูดขึ้นลอยๆ เบี่ยงตัวหนีคิวกระชากประตูออกจากห้องไปด้วยความโมโห
เขารู้สึกโมโหจนอกจะแตกตายทุกทีที่ต้องเผชิญหน้ากับคนอย่างซีเขาไม่ถูกโรคกับคนประเภทนี้เอาซะเลย อยากจะตะโกนให้ลั่นระบายความโกรธที่อัดแน่นอยู่ในอกแบบนี้ไม่เคยเจอคนเสียมารยาทแบบนี้มาก่อน! โมโห โมโห โมโห โมโห
“โมโหเว้ย!”
“น่าสนุกดีนะ” คิวพูดขึ้นตายังมองไปที่ประตูที่พึ่งปิดไปอย่างแรงเมื่อครู่
“อย่าเล่นน่ะคิว” ซีหันไปมองคนพูดอย่างไม่ไว้ใจในท่าที
“ฮ่ะๆ เอาเหอะ ตกใจเหมือนกันนะที่เห็นคนในห้องนาย”
“เหตุสุดวิสัยน่ะ อย่าใส่ใจเลยว่าแต่มีอะไรรึป่าวเดี๋ยวมีคนต้องคุย”
คิวเลิกคิ้ว เดินมาทิ้งตัวลงที่โซฟาด้านข้าง
“ใครวะ”
“ไอ้เด็กเมื่อกี้”
“ไปแล้วหนิ?”
ซียิ้มขำ พลางชูกุญแจรถบีเอ็มให้ดู อีกฝ่ายหัวเราะด้วยความขบขัน
“นายนี่มันจริงๆ เลย”
เขาไหวไหล่รับ
“ที่มาก็ไม่มีไรหรอกแค่แวะมาเฉยๆงั้นไปก่อนละกันเผื่อต้องการพื้นที่ส่วนตัว”
คิวพูดแล้วลุกขึ้น ซียิ้มรับคำพูดที่กัดเขานิดๆ ของเพื่อนตนเอง
คิวเดินออกจากห้องไป เดินตรงไปที่ลิฟท์ และยืนรอ ไม่นานนักลิฟท์ก็ขึ้นมาเขากลั้นยิ้มขำเมื่อประตูลิฟท์เปิดออกพร้อมกับร่างคนที่หุนหันออกจากห้องไปเมื่อครู่นี้
คนในลิฟท์ชะงักเมื่อเห็นเขา
เขาเลิกคิ้วขึ้นข้างนึง
“ลืมของเหรอ”
นี่จะกวนตีนกันใช่มั้ย?
“ฮึ้ย!” สเปเชียลส่งเสียงด้วยความไม่พอใจกระแทกไหล่คนยืนขวางอย่างแรง แต่เขาก็เซกลับเข้าลิฟท์ไป…เจ็บนิดหน่อยคนโดนชน (แต่ไม่ขยับ) ยกยิ้มอีกครั้งแล้วเบี่ยงตัวหลบ ผายมือให้เดินออกความหงุดหงิดยิ่งทวีคูณ สเปเชียลเดินปึงปังออกไป ตรงไปยังห้องเดิม…..
ปึง!
“กุญแจ!” เขาตะโกนขึ้นทันทีที่เปิดประตูห้อง
ซีหันมามองนิดๆ
“มานั่ง”
คิ้วสเปเชียลกระตุกขึ้น
“เอากุญแจคืนมา” เขากำหมัด
“ที่พูดค้างไว้ จะไม่คุยต่อหรือไง”
ค้นหาสมาชิก
โพสต์ 2016-1-17 10:37:24
ดันกระทู้
ปักหมุดกระทู้
ล๊อคกระทู้
การ์ดสีสัน
โพสต์ 2016-1-17 11:18:21
โพสต์ 2016-1-17 16:22:08
โพสต์ 2016-2-12 00:42:27
โพสต์ 2016-11-13 21:07:34
โพสต์ 2018-5-4 20:13:39