◈ S A L Y E ◈ น า ย ต่ า ง พั น ธุ์ C o m p l e t e d - 22
◊ C h a p t e r 2 2 ◊ค ว า ม จ ริ ง
วันนี้ทั้งวันสเปเชียลนั่งเงียบไปพูดไม่คุยกับซีซักคำ
เจ้าตัวเองก็ไม่ได้เข้ามาตอแยกับเขาเท่าไหร่…นั่งอ่านหนังสืออยู่บนโซฟากับไอ้เด็กไอค่อกแค่กนั่น...
ไอ้ตาฟ้ากลับมาแล้วยิ่งมันมาเจ๊าะแจ๊ะกับเขามากเท่าไหร่เขาก็ยิ่งรำคาญ
“น้องสเปเชียลหน้าหงิกทั้งวันเลยนะ”
“เรื่องของกู”
“พูดเพราะๆ สิครับ”
คิวว่าแล้วก็เอื้อมมือมาจับแก้มของสเปเชียลแต่ก็ถูกเจ้าของแก้มปัดออกแรงๆ
“อย่ามาจับ!”
“หวงตัวซะด้วยทีซีขอเอนไซม์ตั้งกี่ครั้งไม่เห็นด่า”
“อะ..หุบปากไปเลยนะเว้ย!”
คิวยกยิ้มกับท่าทีตอบรับของสเปเชียลแล้วรุดเข้าไปคร่อมตัวอีกฝ่ายไว้ “ขอบ้างไม่ได้หรอน้องสเปเชียล”
“เดี๋ยวกูยันให้!” สเปเชียลตะโกนลั่นแล้วเตรียมยกเท้าจะถีบอีกฝ่ายแต่กลับมีมือคว้าตัวเขาออกห่างซะก่อน
“คิว” ซีกดเสียงต่ำเรียกชื่อคิวในมืออุ้มร่างของสเปเชียลที่เตะขาไปมาอยู่ที่บ่า
คิวยกมือ2ข้างยอมแพ้ “โอเคๆ คนนี้ไม่ได้สินะ”
สเปเชียลขมวดคิ้วแน่นกับคำพูดของคิว “ปล่อยกูลง”
ซีขยับวางตัวสเปเชียลลงพื้นอย่างไม่อยากขัดใจให้อาละวาดไปมากกว่านี้
ไอเดินเข้ามาจับแขนของซี “พี่ซีฮะ”
ซีหันไปพยักหน้ารับก่อนจะหันไปหาคิว “คิว...ห้าม” เขามองไปทางสเปเชียลที่ยืนขมวดคิ้วแน่นอยู่
คิวพยักหน้ารับอย่างไม่ใส่ใจ “อืม ไม่ยุ่งของนายหรอกซี ไปเถอะๆ”
ซีหันไปมองสเปเชียลอีกพักนึง “เดี๋ยวมา” เขาว่าแล้วเดินเข้าห้องนอนเล็กไปกับไอ
สเปเชียลขบริมฝีปากอย่างแรงจนซีดขาว
คิวล้มตัวลงนั่งที่โซฟาแล้วตบเบาะเรียก “น้องสเปเชียลมานี่มา ไม่แกล้งแล้ว”
สเปเชียลฮึดฮัดหงุดหงิด แล้วก็ไปนั่งที่โซฟาไม่ใกล้คิวนัก
เขาลอบมองหน้าคิวที่นั่งจ้องทีวีด้วยท่าทางสบายๆ “นายไม่รู้สึกอะไรรึไง”
“หืม?”
“เรื่อง...เอ่อ ไอ้เด็กนั่น” สเปเชียลพูดแล้วพยักหน้าไปทางห้องนอนเล็ก
“อะไรล่ะ”
“ก็นายมีอะไรกันไม่ใช่เหรอไง”
คิวกลั้นขำ แล้วยกมือโบกไปมา “ความต้องการ มนุษย์ก็มีไม่ใช่รึไง”
“......แต่ก็ไม่ได้ทำกับเพื่อนหรือพี่น้องตัวเองแล้วก็สลับกันแบบนี้”
คิวเลิกคิ้ว นิ่งไป เหมือนคิดตาม “อืม ไม่เข้าใจหรอกนะ แต่พวกเราก็แบบนี้แหละ ความต้องการใครๆก็มี พอมีก็เอามันออกไป พอเอาออกก็จบมันจะมีอะไรมากไปกว่านั้น”
“….ก็แบบความรู้สึก”
คิวอมยิ้มมองท่าทางสเปเชียลแบบที่ไม่เคยเห็นมาก่อนอย่างสนใจ“ความรักน่ะหรอ”
สเปเชียลเงยหน้ามองคิว แล้วพยักหน้า
“พวกเราไม่มีหรอกไอ้ความผูกพันธ์ทางอารมณ์แบบนั้นของมนุษย์”
ไม่มีเหรอ?
งั้น….ซีก็ไม่มีด้วยใช่มั้ย
“กูจะออกไปข้างนอก” สเปเชียลว่าแล้วก็ลุกขึ้นพรวดเดินออกจากห้องไป
คิวตะโกนเรียกชื่อเขา แต่ไม่ทัน
“พี่ซีเป็นไรไปฮะ” ไอเอ่ยถามขึ้นเมื่อคนบนตัวหยุดชะงักนิ่งไปคิ้วเข้มขมวดเข้าหากันอย่างหงุดหงิด
“โทษที ไม่มีอารมณ์” ซีว่าแล้วถอยตัวลุกขึ้น
เขาคิดถึงใบหน้าบึ้งตึงของเด็กนั่น…
ปล่อยให้อยู่กับคิว 2 คนแบบนี้รู้สึกหงุดหงิดแปลกๆ
ซีลูบหน้าตัวเองด้วยความสับสนในอารมณ์ก่อนจะขยับตัวลุก
“พี่ซีเป็นอะไรรึเปล่า ไม่สบายเหรอฮะ”
“ไม่มีอะไรหรอก แค่ทำไม่ได้แล้วน่ะ”
ปัง!
ก่อนที่จะได้พูดอะไรกันต่อเสียงกระแทกประตูก็ดังสนั่นห้องซีรีบคว้าลูกบิดประตูเปิดออกไปนอกห้องทันที
“เกิดอะไรขึ้น สเปเชียลล่ะ” เขาเอ่ยถามคิวที่กำลังทำท่าจะเดินออกจากห้อง
“เอ่อ…ออกไปเมื่อกี้”
ซีเบิกตากว้าง “ให้ออกไปได้ยังไง!”
ไอมองซีกับคิวสลับกันอย่างตระหนก
ซีคว้าเสื้อในห้องมาสวมก่อนจะวิ่งออกจากห้องตามไป
สเปเชียลเดินออกมาจากคอนโดของซีอย่างหงุดหงิดเขาไม่อยากจะเห็นหน้าไม่อยากจะคุยอะไรกับมันตอนนี้
สเปเชียลเดินไปเรื่อยๆ ตามทาง…จะไปไหนดีล่ะ
นี่ก็มืดแล้วด้วยโทรหาไอ้ปั้นดีกว่า…. เขาคิดแล้วก็หยิบมือถือขึ้นมาจะกดโทร
“สเปเชียล”
“หะ…อุ้บ!”
ระหว่างที่เดินคิดอะไรเพลินๆก็มีเสียงเรียกชื่อเขาดังขึ้น สเปเชียลหันไปตามเสียงเรียก
แต่ก็ต้องเบิกตากว้างงอตัวเพราะความจุกจากแรงหมัดที่อัดเข้ากลางลำตัวเขาเหลือบตามองคนตรงหน้า
คนที่ร้านเสื้อตอนนั้น…
ภาพตรงหน้าเลือนรางลงเรื่อยๆ แล้วสติเขาก็ดับวูบไป
ซีตามสเปเชียลออกมาที่หน้าคอนโดเขาออกมาได้ช้ากว่าที่คิด เจอคนเยอะแยะไปหมดเขาเคลื่อนไหวเร็วๆอย่างที่ใจนึกไม่ได้
กว่าจะออกมาก็ไม่เจออีกฝ่ายซะแล้ว… เขาหันมองซ้ายขวา แต่ก็ไม่พบคนที่กำลังหา
เขาเดินหาเรื่อยๆ พึ่งออกมาได้ไม่นานคงไปไหนไม่ได้ไกลแต่เขาก็ต้องตกใจเพราะพบมือถือที่เห็นแล้วคุ้นๆว่าเป็นของสเปเชียลตกอยู่ที่พื้น…. เขารุดเข้าไปหยิบขึ้นมาดู
เครื่องสีดำ…ไม่ใช่เครื่องที่เขาซื้อ?
“คิว!” ซีกลับขึ้นมาบนห้อง เขาเปิดประตูอย่างแรงตะโกนหาเพื่อนของตัวเองทันที
คิวลุกพรวดขึ้นเมื่อเห็นซีเปิดประตูเข้ามา “เจอมั้ย”
“สเปเชียลหายไป ไม่สิ โดนเอ็กซ์จับไป” เขาหอบหายใจขณะพูด
คิวขมวดคิ้ว“ต้องตามหาเอ็กซ์”
“บอกพวกเพื่อนเด็กนั่น”
“สเปเชียลหายไปอีกได้ยังไง!” เพียวตะโกนใส่หน้าซีเมื่อรู้เรื่องทั้งหมด
“……………”
“มึงมีอะไรปิดพวกกูอยู่มึงก็พูดสิวะ!”
ลมเห็นซียังคงนิ่งเขาก็สติแตกรุดเข้าไปคว้าคอเสื้อซีด้วยความโทสะ แต่ไอถลาเข้ามาคว้าตัวลมให้ออกห่าง “อย่าแตะพี่ซี”
ลมหันไปมองอีกคนด้วยท่าทางหงุดหงิด “แล้วไอ้เด็กนี่ใครอีก”
“น้อง” ซีว่า “ตอนนี้ช่วยหาสเปเชียลก่อนเถอะ จะโกรธอะไรค่อยว่ากันอีกที”
ข้าวปั้นถอนหายใจยาว “หายไปเมื่อไหร่ แล้วสเปมันเอามือถือไปมั้ย”
ซีพยักหน้ารับ “เมื่อเช้า คิดว่าเอาเครื่องใหม่ไป เพราะเครื่องเก่าตกอยู่ที่พื้น” เขาว่าแล้วหยิบมือถือขึ้นมาส่งให้ข้าวปั้น
ข้าวปั้นรับไปกดๆซีมองตามแล้วเหลือบไปเห็นผู้ชายที่ไม่คุ้นหน้ายืนทำหน้าเครียดอยู่
“ใคร”
“พี่ที่รู้จักของสเปเชียล” ขอบฟ้าตอบขึ้นมาแทนเจ้าตัว
“กูชื่อริว”
ซีจ้องตากับอีกฝ่ายแล้วพยักหน้าน้อยๆพอดีกับที่ข้าวปั้นแทรกขึ้นมา
“สเปเชียลมันเอาเบอร์เก่าใส่เครื่องใหม่แล้วถ้ามันเอาเครื่องใหม่ไปกูใช้สัญญาณโทรศัพท์ตามตัวได้” เขาเงยหน้ามองซี “พวกมันคงไม่รู้ว่าสเปมีมือถืออีกเครื่องอยู่กับตัว”
คิวถอนหายใจ “รีบตามเลยตั้งแต่ตอนนี้”
สเปเชียลเปิดเปลือกตาขึ้นนิดๆ ก็ต้องหลับตาปี๋อีกครั้งเพราะปวดแปลบที่กลางลำตัวเมื่อขยับตัวได้นิดเดียว
“ตื่นแล้วเหรอ”
เขาเบิกตากว้างทันทีเมื่อเสียงทุ้มดังขึ้นใกล้ๆ
ผู้ชายคนเดิม เจ้าของนัยน์ตาสีเงินดุๆดวงตาคู่นั้น…น่ากลัวจ้องเขาเขม็งเหมือนจะเค้นหาความจริงอะไรบางอย่างเขารู้สึกเนื้อตัวสั่นๆอย่างห้ามไม่ได้ อาการเจ็บและจุกบริเวณช่วงท้องยังไม่หายไป
“มึงเป็นใคร”
หมับ!
“อื้อ!”
คนตรงหน้าไม่ตอบแต่สืบเท้าเข้ามายกมือบีบแก้มเขาอย่างแรง จนสเปเชียลรู้สึกเหมือนกรามจะร้าว
เขากำหมัดแน่นระบายความเจ็บปวดจากข้างแก้ม
“อึก…มึงต้องการอะไร”
“ชีวิต” เอ็กซ์พูดเรียบๆ ด้วยใบหน้านิ่ง
ไม่มีแววล้อเล่นฉายอยู่ในดวงตาของคนตรงหน้า
เขาเอาจริง…
มือที่จับแก้มสเปเชียลอยู่เคลื่อนลงบีบที่รอบคออย่างแน่นหนาสเปเชียลเบิกตากว้าง
แรงบีบของอีกฝ่ายมากขึ้นเรื่อยๆเขารู้สึกเจ็บร้าวเหมือนคอจะหัก
และกำลังจะขาดอากาศหายใจ….
นัยน์ตาของสเปเชียลคลอหน่วยไปด้วยน้ำจากอาการขาดออกซิเจนขาของสเปเชียลลอยขึ้นมาจากพื้นด้วยแรงยกของเอ็กซ์ สติเขาเริ่มจะติดๆ ดับๆ แล้ว…
เขาจะตายแล้ว?
พลั่ก!
ตุบ! อั่ก!
“อึก….”
ก่อนสเปเชียลจะหมดลมหายใจ มือของเอ็กซ์ก็ละออกจากคอเขาร่างของเอ็กซ์ลอยออกไปไกล พร้อมกับตัวเขาที่ล้มเข้าอ้อมแขนของใครคนนึง
ใครที่เขาคุ้นเคย….ซี
“อะ...ซ- อึก” สเปเชียลพยายามเปล่งเสียงออกจากลำคออย่างยากลำบาก
เขารู้สึกแสบที่คอด้วยความเจ็บจากแรงบีบเมื่อครู่ยังไม่หายไป
“ไม่เป็นไร” ซีเอ่ยแล้วลูบหลังเขาเบาๆราวกับจะปลอบให้หายสั่น
เอ็กซ์ยันตัวขึ้นมาอย่างทุลักทุเล พวกซารายด์ 3-4คนที่ยืนอยู่ตั้งท่าจะรุดเข้าไปหาซี แต่ถูกเอ็กซ์ยกมือห้ามไว้เขานิ่วหน้าเพราะแรงกระแทกที่กลางอก
เล่นถีบซะเต็มแรงเลยนะซี….
เขาลุกขึ้นเต็มความสูงแล้วยืนจ้องหน้ากับซีที่กำลังประคองให้สเปเชียลลุกขึ้นคนถูกบีบคอเหมือนจะได้ออกซิเจนเต็มที่แล้ว สีหน้าท่าทางเริ่มดีขึ้น
“แกจะปกป้องมันทำไม” เอ็กซ์กดเสียงต่ำถามซีอย่างพยายามควบคุมอารมณ์ “สเปเชียลไม่ได้ทำอะไรผิด”
“ที่พวกมันทำยังไม่ผิดอีกเหรอไง!”
สิ้นคำซี เอ็กซ์ก็ตะโกนเสียงดังอย่างโมโหสเปเชียลขมวดคิ้วสลับมองเอ็กซ์และซี
“อะ…อะไร มันพูดอะไร”
“เพราะพวกแก! พวกเพศหญิงเลยตายกันไปขนาดนั้น!”
สเปเชียลเบิกตากว้าง “หะ? ซารายด์มี เอ่อ..ผู้หญิง? แต่ในบันทึก-”
“ไม่ต้องมาอ้างถึงบันทึกงี่เง่าพวกนั้น!”
ซีถอนหายใจยาว “เอ็กซ์พอ”
“ซีอะไร บอกมาสิ”
เอ็กซ์กระตุกยิ้มแสยะ “อยากรู้มากใช่มั้ย”
“เอ็กซ์!”
“ซี!” สเปเชียลตะโกนเรียกคนข้างๆที่เหมือนจะพยายามปิดบังอะไรอยู่ แล้วหันไปหาอีกฝ่าย “พูดมา!”
“หึ ไอ้พวกมนุษย์เห็นแก่ตัว พวกแกไม่เคยยอมรับความผิดชั่วๆของตัวเอง เอาแต่ความดีจารึกไว้ ตราหน้าพวกข้าเป็นพวกเลวพวกชั่ว ดีแต่ทำร้ายมนุษย์!”เอ็กซ์กัดฟันกรอดด้วยโทสะ “พวกแกไล่ล่าพวกเพศหญิงจะเอาเลือดพวกนาง แล้วยังจับตัวพี่เซมีไปพวกแกเป็นสิ่งมีชีวิตที่น่ารังเกียจ!”
“อะ..ไม่จริง ไหนบอก-”
“หุบปาก!”
เอ็กซ์ตะโกนเสียงดังอย่างไร้สติรุดเข้ามาจะทำร้ายสเปเชียลซีเห็นแบบนั้นก็รีบคว้าตัวคนข้างๆ หนีทันที
เอ็กซ์ชะงักการเคลื่อนไหว ตะโกนไล่ตามไป“อย่าคิดว่าจะหนีไปได้ตลอดนะซี!”
สเปเชียลที่พาดอยู่บนบ่าของซีจ้องไปที่เอ็กซ์ก็รู้สึกขนลุกกับสีหน้าที่น่ากลัวแบบนั้นแรงบีบตอนนั้นยังฝังอยู่ในคอ มนุษย์อย่างเขาสู้ซารายด์ไม่ได้ต่อให้ฝึกฝนมาแค่ไหนก็ต่อกรไม่ได้ ยิ่งใช้มือเปล่าสู้ยิ่งเป็นไปไม่ได้…
เอ็กซ์เอาจริง เอ็กซ์จะฆ่าเขา เอ็กซ์เกลียดมนุษย์อย่างเขาความเกลียดแค้นรุนแรงจนเหมือนจะแผ่ไอความร้อนออกมาทั่วบริเวณรอบด้าน….
เอ็กซ์แกร่งกว่าที่เขาคิด
“ขึ้นรถ” ซีวางสเปเชียลลงแล้วเปิดประตูให้ก่อนจะรีบอ้อมไปที่ฝั่งคนขับ
เมื่อเขาเปิดประตูรถตู้ขนาดใหญ่ขึ้นไปเจอคิวกับไอนั่งอยู่และก็ต้องตกใจเมื่อพบกับคนคุ้นเคยจำนวนมากที่เบาะหลังไปอีก
“เฮ้ย! ไอ้เพียว ไอ้ลม ไอ้ปั้น ไอ้ฟ้า ไอ้เขาแล้วนั่น…พี่ริว!” เขาเบิกตากว้าง “มาได้ไงอะ!”
เพียวเขกหัวสเปเชียลทันที “มึงนี่นะ! มีอะไรทำไมไม่บอกพวกกูวะ”
“อะ…อย่าบอกนะว่า..”
ซีแทรกขึ้นมา “ยัง”
สเปเชียลเหลือบมองซีแล้วลอบถอนหายใจเบาๆ
ลมหรี่ตามอง “มึงปิดอะไรพวกกูไว้ไอ้เป”
“กูบอกไม่ได้หวะ”
สเปเชียลเม้มปากแน่น…เขาบอกเรื่องซารายด์กับพวกเพื่อนเขาไม่ได้
มันเป็นความลับที่เขาเองก็ไม่คิดจะหักหลังซีไปบอกใครเจ้าตัวเปิดเผยสิ่งที่เขาอยากรู้กับเขา เขาไม่ควรจะบอกใคร…
“สเปเชียล” เสียงทุ้มของริวดังขึ้นภายในรถที่เงียบกริบ
“พี่ไม่รู้หรอกนะว่ามันเกิดอะไรขึ้นแต่จากคราวนี้แล้วมันก็ไม่ปกติ” ริวเหลือบมองซี “พวกไอ้เพียวมันก็คงช่วยอะไรมากไม่ได้ ขนาดตัวพี่เองก็คิดว่าคงไม่ไหวถ้าเทียบกับ….” ริวชะงักคำพูดแล้วถอนหายใจ
สเปเชียลรู้ดีว่าริวมองออก ซีไม่ธรรมดา…รูปร่างทักษะการเคลื่อนไหวของซีพิเศษ คนเป็นมวยไม่มีทางที่จะดูไม่ออก…
หากแต่คงไม่มีใครเดาว่าเขาเป็น ซารายด์ แน่ๆ
ริวมองหน้าสเปเชียลด้วยสีหน้าหนักใจ “มันไม่จบแค่นี้ รู้ใช่มั้ย”
“……………” สเปเชียลพยักหน้า
ริวหันไปทางซีที่เหลือบตามองผ่านกระจกหลังเป็นระยะ
“จะทำอะไรก็ทำให้จบ อย่าหนีไปตลอดแบบนี้จะปกป้องโดยการพาหนีไม่เรียกว่าปกป้อง แต่เป็นการหนีปัญหาที่จะตามมาเรื่อยๆ ไม่หยุด”เขาเว้นช่วงจ้องตากับเจ้าตัว“นายไม่มีทางเก็บเขาใส่ปากไว้ได้ เรื่องแบบนี้จะเกิดขึ้นอีก”
หัวคิ้วซีกระตุกทันทีที่อีกฝ่ายกล่าวจบเขาจ้องตรงไปข้างหน้า คันเร่งจมมิดลงไปเรื่อยๆ
ใช่ว่าเขาไม่ได้คิดแต่ถูกพูดแบบนี้เขาก็รู้สึกโมโหขึ้นมาเหมือนกัน
ซีไปส่งพวกเพียวที่บ้านของลมแล้วพาสเปเชียลกลับมาที่คอนโด เขาให้คิวเฝ้าระวังอยู่ที่ห้องด้านนอกกับไอ
ส่วนเขาพาสเปเชียลเข้ามาในห้องนอนใหญ่
สเปเชียลมองซีที่นั่งเงียบอยู่ไม่ยอมพูดอะไรเขาเดินเข้าไปนั่งใกล้ๆแล้วขยับมือจับแขนอีกฝ่ายให้หันมามอง
“มันเป็นยังไงกันแน่ซี”
“………….”
“ซี…ขอล่ะ”
ซีหันไปมองหน้าสเปเชียลแล้วก็ถอนหายใจกับสีหน้าแบบนั้นของอีกฝ่ายเขามีท่าทีอ่อนลง ก่อนจะยอมเอ่ยปาก
“พวกเพศหญิงเป็นเพศอ่อนแอไม่มีพลังหรือแข็งแรงอะไร เลือดพวกนางมีค่าเป็นเชื้อสร้างตัวอ่อนมนุษย์อ้างว่าเลือดพวกเราสามารถชุบชีวิตและทำให้เป็นอมตะ ออกตามล่าจนเจอที่ซ่อน”
ซีเว้นช่วงนิ่งไปเหมือนกำลังครุ่นคิด “ลำพังพวกเพศชายไม่เป็นไรพวกเราแข็งแรงว่องไวกว่ามาก แต่เพศหญิงไม่พวกนางบอบบาง….มนุษย์ยกพวกมามากเรามีกันน้อยกว่าป้องกันไม่ทัน กว่าจะพาหนี พวกนางก็ไม่ไหว”
“……ตายหมดเลยเหรอ”
ซีส่ายหน้า “เพศหญิงของเรามีน้อย…จากวันนั้นก็เหลือไม่มาก”
“แล้วเซมีคือใคร…”
ซีเม้มปากแน่น “เพศหญิงในเผ่า”
“แล้ว?”
“นางถูกจับตัวไป”
“อะ...แล้วช่วยนางได้มั้ย”
“คิดว่านางไม่รอด...”
“……………….”
“...มันจริงมั้ยเรื่องเลือดนั่น”
ซีขมวดคิ้ว “สำหรับพวกเรามันสามารถช่วยรักษาแผลได้ แต่สำหรับมนุษย์…ที่ผ่านมามีแต่ตาย”
ความเงียบปกคลุมห้องอีกครั้งสเปเชียลก้มหน้านิ่งไป รู้สึกแย่จนไม่กล้าจะเอ่ยปากเขาเหลือบมองซีแล้วขมวดคิ้ว
“ทำไมถึงช่วยกู…”
ซีถอนหายใจ “มนุษย์ไม่ได้เลวไปซะหมด”
“……………”
“……………”
“……..ขอบคุณนะ”
ซียิ้มมุมปากให้สเปเชียล “เจ็บตรงไหน”
“ไม่ได้เจ็บอะไร”
ซีส่ายหัวอย่างเหนื่อยใจแล้วขยับตัวเข้าไปจับที่ท้องของอีกฝ่ายเห็นนั่งตัวงอมาตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว…
พอแตะเข้า ก็สะดุ้งเฮือกถอยหนีทันที
นี่เหรอไม่เจ็บ….
“เอ็กซ์ตามฆ่ากูใช่มั้ย”
“……………”
“ซี อย่าปิดอะไรกูอีกเลยขนาดนี้แล้ว”
“เปล่า เอ็กซ์เกลียดมนุษย์ต้องการฆ่ามนุษย์ทั้งหมด”
“แล้วทำไม…”
“เพราะนายอยู่ที่นี่ อยู่กับซารายด์…”
“……………”
“ความจริงเอ็กซ์ไม่ใช่ซารายด์ไม่ดีเอ็กซ์เป็นเพื่อน….ที่ดี”
ซีเว้นช่วงไป “เอ็กซ์แค่เกลียดมนุษย์ มนุษย์ที่มีแต่ความเห็นแก่ตัว เห็นแก่ได้คิดว่าตัวเองเป็นสิ่งมีชีวิตที่ดีที่สุดเอ็กซ์ไม่เคยสัมผัสถึงสิ่งดีงามในตัวมนุษย์…”
“…………...”
สเปเชียลได้ฟังแบบนั้นก็เงียบไป…แน่นอนเขาเป็นมนุษย์
พอถูกพูดแบบนี้แล้ว เขาก็รู้สึกชาวูบขึ้นมามนุษย์อย่างเขา...เป็นแบบที่พวกซารายด์พูดจริงๆ สินะ
ถ้าเขาเป็นซารายด์อย่างซี เขาอาจจะฆ่าตัวเขาเองไปแล้วก็ได้
ขอบคุณก๊าบบบบบบ เครียดเลยนะ ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ
หน้า:
[1]