◈ S A L Y E ◈ น า ย ต่ า ง พั น ธุ์ C o m p l e t e d - 23
◊ C h a p t e r 2 3 ◊อ ง ค์ ก ร
“ซี กูจะกลับบ้าน”
“ไม่ได้”
“แค่ช่วงนี้เท่านั้นแหละ”
“............”
สเปเชียลคิดว่าเขาต้องเปิดรหัสรอยต่อในห้องคุณปู่ให้ได้เดี๋ยวนี้…เขาต้องรับรู้เรื่ององค์กรที่บ้านเขาน่าจะมีส่วนเกี่ยวข้องในอดีต…เขาต้องรู้เดี๋ยวนี้!
สเปเชียลเหลือบมองซีที่ขมวดคิ้วจ้องหน้าเขาอยู่มึงไม่ต้องมาทำหน้าแบบนี้ใส่กูเลย ไปคลุกวงในกับไอ้น้องไอของมึงไปสิ
“พากูไปส่งบ้าน ไม่งั้นกูจะออกไปเอง”
ซีลอบถอนหายใจ “สเปเชียล”
“................”
ไม่รู้ทำไมเสียงเวลาอีกฝ่ายเรียกชื่อเขามันถึงทำให้เขาใจอ่อนได้แบบนี้ทุกที…
“เออน่า พรุ่งนี้เช้ามึงค่อยไปรับกูสัญญาไม่ออกไปไหน”
“แม้แต่ในห้องก็ไม่ปลอดภัยแล้ว” ซีว่าเสียงเข้ม
“อะไร?!”
“ถ้าเอ็กซ์จะบุกเข้าไป…นายคงโดนฆ่าก่อนจะรู้ตัวซะอีก”
“ซี..ขอแค่คืนนี้คืนเดียวเอ็กซ์ไม่ลงมือติดกันขนาดนี้หรอก”
ซีขมวดคิ้วแน่น เบนหน้าหนีสเปเชียลแต่ด้วยเสียงที่ติดจะอ้อนของอีกฝ่ายทำเอาเขาเผลอพยักหน้าตกลงไปโดยไม่รู้ตัว
“พรุ่งนี้เช้าจะมารับ” ซีเอ่ยบอกเมื่อรถมาจอดหน้าบ้านสเปเชียล
“อืม เจอกัน”
เขาเดินเข้ามาในเขตบ้านแล้วหันไปมองส่งรถซีที่ค่อยๆเคลื่อนตัวออกไปสเปเชียลรีบวิ่งเข้าบ้านโดยไม่ได้ทักทายเด็กๆในบ้านที่ออกมาต้อนรับเขาเลยซักนิดจุดหมายเดียวของเขาตอนนี้คือ
ห้องคุณปู่
ตอนนี้ทุ่มครึ่ง…เขามีเวลาแค่11ชั่วโมงในการหารหัสและเข้าไปหาความลับในนั้น
ก่อนที่จะเช้าก่อนที่ซีจะมา…
เขานั่งจ้องแสงเลเซอร์สีเขียวที่ส่องมาเป็นตัวเลข
....ต้องกรอก 7 ตัว...
สเปเชียลลองไล่เลขที่คิดได้และกดไปแล้วเมื่อคราวที่แล้วอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ
วันเกิดคุณปู่ 5 ธันวาคม 2460ก็…
5 1 2 2 4 8 2
ตื๊ด!
ลำแสงสีเขียวแวบเป็นสีแดงพร้อมเสียงตื๊ดดังลากยาวจนใจกระตุก…เอาใหม่
วันเกิดเขา 29 กุมภาพันธ์ 2537ก็…
2 9 2 1 9 9 4
ตื๊ด!
เขาขมวดคิ้ว วันเกิดพ่อ 8 ตุลาคม2485
8 1 0 2 4 8 5
ตื๊ด!
ตื๊ด!
ตื๊ด!
ตื๊ด!
ตื๊ด!
ตื๊ด!
วันเกิดแม่ เลขท้ายบัตรประชาชนคุณปู่เลขท้ายบัตรประชาชนเขา วันเกิดเขากับวันเกิดคุณปู่รวมกันจับนั่นผสมนี่จนต้องนั่งกุมขมับ…
ไม่ใช่ซักอัน!
ตื๊ด!
เสียงตื๊ดที่ดังขึ้นติดๆ กัน จนครั้งล่าสุดทำให้เขาต้องชะงักเมื่อมีตัวอักษรสีแดงวาบขึ้นมาตรงช่องตัวเลข
Have a last chance to fill up pass code
ให้ตายสิ! มีล็อคด้วย
อีกครั้งเดียวเนี่ยนะ!
คุณปู่! สเปโกรธแล้วนะ
สเปเชียลเดินงุ่นง่านไปมาในห้องพยายามคิดแล้วคิดอีก
มีโอกาสอีกครั้งเดียวเท่านั้น…ครั้งเดียว!
ทำใจให้สงบก่อนดีกว่ามั้ง…พึ่ง4 ทุ่มเองสเปเชียลเดินไปเปิดแลปทอปไล่หาข้อมูลองค์กรอีกครั้ง
เขาไล่อ่านบทความเดิมในหน้าเวปเดิม…
หืม…
SALYE BLOODY PROJECT - SBPS
องค์กรวิจัยเลือดซารายด์ที่ล่มไปเมื่อปี ค.ศ.1878
โครงการตามล่าซารายด์นำเลือดมาวิจัย
“ซารายด์-บลัดดี้-โปรเจค” สปเชียลอ่านทีละคำช้าๆอย่างใช้ความคิด
“S-B-P-S เหรอ S ตัวสุดท้ายนี่มาจากSecret รึเปล่านะ...”
อะ…มันมีการเล่นแปลตัวอักษรเป็นเลขที่เขาเคยเล่นกับคุณปู่เมื่อตอนยังเด็กนี่นะ
สเปเชียลรุดไปหยิบกระดาษและปากกามาเขียนตัวอักษรภาษาอังกฤษทีละตัวจนครบA BCDEF
GHIJKLM
NOPQRST
UVWXYZS เท่ากับ 19 B เท่ากับ 2P เท่ากับ 16S เท่ากับ19
สเปเชียลคิดในใจแล้วขยับลุกไปที่แสงเลเซอร์เขาชั่งใจนิ่งไปก่อนจะลากนิ้วไปตามตัวเลข1
9
2
1
6
1
9 19 2 1 6 1 9
เขากวาดตามองเลขทั้งหมดทีละตัวอีกครั้งก่อนจะเลื่อนนิ้วไปที่ ENTER
เขาเบิกตากว้างแล้วขยับถอยออกมาเมื่อได้ยินเสียงเครื่องจักรอะไรซักอย่างทำงาน
ไม่กี่อึดใจรอยต่อในห้องคุณปู่ก็เปิดออก….
บันได?!
สเปเชียลก้าวเท้าลงไปตามบันไดขั้นต่างๆที่มีฝุ่นจับอยู่ประปรายแม้จะไม่ได้มีคนเข้ามานานแต่สภาพห้องยังดูใหม่…
ไฟสว่างวาบทันทีที่ก้าวแตะลงไปที่พื้นห้องกวาดตามองรอบๆ กว้างกว่าที่เขาคิดไว้เขายืนอยู่ในห้องขนาดประมาณ 10 x 10 เมตร จากสายตา
มีจอทีวีเต็มผนังฝั่งหนึ่งด้านในมากจนเขาเริ่มรู้สึกลายตา ใต้จอมีปุ่มควบคุมและแป้นคีย์บอร์ดเยอะแยะไปหมดตรงกลางมีโต๊ะสีขาวขนาดใหญ่ตั้งอยู่เต็มไปด้วยกระดาษแฟ้มเอกสารต่างๆ วางเกลื่อนบางส่วนหล่นตกอยูที่พื้นประปรายผนังอีกฝั่งเป็นตู้ล็อคเกอร์ที่เหมือนจะเปิดไม่ได้ง่ายๆ
แต่สิ่งที่สะดุดตาเขาที่สุดตอนนี้เห็นจะเป็นแฟ้มสีทองที่วางอยู่บริเวณที่ควบคุมมอนิเตอร์และตู้หลอดแก้วขนาดใหญ่กลางห้องที่เหมือนจะเป็นที่เก็บหลอดยาอะไรซักอย่างหากแต่...แท่นวางว่างเปล่า
เขาเดินเข้าไปหยิบแฟ้มสีทองมาเปิดอ่านสายตาเขาไล่ตามหน้ากระดาษและขยับพลิกหน้าไปเรื่อยๆ
ยิ่งเปิดหน้ากระดาษมากเท่าไหร่คิ้วเข้าก็ขมวดแน่นขึ้นเท่านั้น
ไม่ผิดไปจากที่คิด...
แฟ้มนี้คือบันทึกการทดลอง เซมี...
ในเอกสารระบุการจับตัวเซมีได้นำเลือดของนางมาทดลอง ทำเซรุ่มเพื่อรักษามนุษย์
เซรุ่มที่รักษาได้ทุกโรคทุกรูปแบบ
เป็นเซรุ่มที่คิดแล้วก็ขนลุก…จะเป็นที่ต้องการขนาดไหนกันมันคงเป็นเซรุ่มที่ทำให้โลกทั้งใบลุกเป็นไฟกับการไล่ล่าหามาไว้ในมือผู้มีอิทธิพลจากทุกมุมโลกคงไม่ปล่อยไว้…
เลือดซารายด์มีคุณสมบัติในการรักษาตัวเองอยู่ระดับนึง
เขาต้องการนำมาวิจัยเผื่อพัฒนาเป็นยาอายุวัฒนะหรือยาชุบชีวิต
หากแต่ที่อ่านมายังไม่มีบันทึกว่าสามารถใช้เลือดซารายด์กับสิ่งมีชีวิตประเภทไหนโดยที่ไม่เสียชีวิต
การเข้ากันได้ระหว่างเลือดซารายด์กับสิ่งมีชีวิตบนโลกเป็นศูนย์ รวมไปถึงมนุษย์ก็เช่นกัน…
บันทึกระบุวันเวลาได้แค่ 1 อาทิตย์ร่างกายของเซมีก็อ่อนแอทรุดโทรมลงเพราะนางไม่รับเอนไซม์และยาฉีดเข้าไปก็ไม่ทำให้นางแข็งแรงขึ้น จิตใจนางแย่เกินไป...
พ้นอาทิตย์มาได้ 2 วันนางก็สิ้นลม
แต่สิ่งที่ทำให้นักวิทยาศาสตร์และนายแพทย์ทั้งหมดบ้าคลั่งโอดครวญคือร่างของนางค่อยๆ สลายไปเมื่อหมดลมหายใจจึงระบุไว้ว่าเมื่อซารายด์สิ้นลมร่างกายจะสลายเป็นผง...
การวิจัยทดลองที่ผ่านมาจึงได้เพียงเซรุ่มที่ยังใช้ไม่ได้
เซรุ่มที่ผิดพลาด…
เขาวางแฟ้มลงที่เดิมแล้วทรุดลงนั่งอย่างเหนื่อยอ่อน
คุณเทียดของเขามีส่วนร่วมกับองค์กรนี้
พวกเราทำร้ายซารายด์…
มนุษย์อย่างเขา…
แล้วคุณปู่นำของพวกนี้มารวบรวมทำไม….
สเปเชียลกุมขมับ...มันไม่มีทางจบที่เท่านี้หรอก
คุณปู่ไม่เคยทำอะไรโดยที่ไม่มีเหตุผล
คุณปู่ทำอะไรกับของพวกนี้กันแน่
สายตาเขาเหลือบไปมองล็อคเกอร์…ต้องเปิดสินะ
ยังไงดีล่ะ
ชักเหนื่อยแล้วด้วย...
ถ้าซีรู้ว่าบรรพบุรุษของเขามีส่วนกับองค์กรแบบนี้
จะยังปกป้องเขาอยู่มั้ย
ให้ตายนี่เขาก็คิดแล้วนะ
ว่าการใช้กำลังจะเป็นสิ่งสุดท้ายที่เขาจะทำ
แต่ด้วยความเครียดสะสมมาหลายวันมันทำให้สติยั้งคิดเขาไม่ค่อยจะมีซักเท่าไหร่
เขามองล็อกเกอร์ที่พึ่งกระหน่ำถีบเตะต่อยจนเยิน...แต่ก็ไม่แม้แต่จะแง้มออกมาดีนะที่ดูเหมือนห้องนี้จะเก็บเสียงอย่างดีเลยล่ะเอาใหม่...ใจร้อนแบบนี้มือคงเยินกว่านี้แน่
สเปเชียลก้มมองมือที่แดงเถือกบางจุดมีเลือดซิบออกมาด้วยใบหน้าเรียบเฉยได้ระบายอารมณ์แล้วสติก็กลับมา...
เขาเลื่อนสายตาไปที่จอมอนิเตอร์เล็กๆ กลางห้อง… เขาเดินไปกดเปิดและก็อย่างที่คิด
เส้นผมบังภูเขาสินะ
รหัสอีกแล้ว รหัสตลอดเลย
คุณปู่!
คราวนี้เขาเดาได้ไม่ยากเลย
ชื่อของเขา S p e c i a l
บทจะง่ายก็ง่ายนะคุณปู่ เจอแบบนี้ก็โกรธไม่ค่อยลงใช้ชื่อเขาเป็นรหัสเหรอ…หึ
ข้อมูลเซรุ่ม?!
บันทึกการทดลองเซรุ่ม...เยอะขนาดนี้ไม่กล้าเดาเลยว่าคุณปู่ใช้เวลาเท่าไหร่กับห้องข้างล่างนี้
เขาไล่หยิบดูเอกสารและแฟ้มทีละจุดความล้มเหลวกับการทดลองเป็นของคู่กัน
และอัจฉริยะของคุณปู่เองก็ไม่ได้เป็นข้อยกเว้นคุณปู่เป็นอัจฉริยะท่านเป็นอย่างไม่มีข้อกังขา…
สเปเชียลใช้เวลานานเท่าไหร่ไม่ทราบในการขลุกตัวอยู่ในห้องนี้เขาเหลือบมองนาฬิกา
ตี 5 แล้ว….
ล็อกเกอร์ส่วนสุดท้าย…คุณปูนำเซรุ่มที่ผิดพลาดในอดีตมาวิจัยต่อ ท่านวิจัย....
โดยไม่มีเลือดซารายด์ซักหยด
ผลสรุปคือท่านสามารถวิจัยเซรุ่มให้บริสุทธิ์สามารถฉีดเข้ากับมนุษย์ได้แต่ไม่มีเลือดซารายด์มาทดลอง…
ไม่สามารถยืนยันและบันทึกได้ว่าจะได้ผลจริงและไม่เสียชีวิตท่านเพียงแค่ทำให้เซรุ่มบริสุทธิ์ ให้ตัวเซรุ่มเองไม่เป็นพิษกับมนุษย์แต่ไม่ได้หมายความว่าจะทำให้เข้ากับเลือดของซารายด์ได้การทดลองกับความล้มเหลวเป็นของคู่กัน คุณปู่ท่านจากไปโดยไม่ทราบว่า เซรุ่มที่ท่านทำครั้งสุดท้ายนี้ ล้มเหลวหรือสำเร็จ
คนที่มีสิทธิ์รู้ตอนนี้คือ เขา…มีแค่เขาคนเดียว
สเปเชียลเดินไปที่ตู้แก้วทรงกระบอกขนาดใหญ่กลางห้องเขาขมวดคิ้วมองเข้าไปข้างในแท่นวางหลอดเซรุ่มมันว่างเปล่า…
แล้วตอนนี้เซรุ่มอยู่ไหน?!
ปิ๊ป ปิ๊ป ปิ๊ป ปิ๊ป!
สเปเชียลลืมตาขึ้นเพราะเสียงนาฬิกาที่เขาตั้งปลุกไว้...
อ่า...เขาเผลอหลับไป
หลับไปหลังจากหาหลอดเซรุ่มทั่วห้องตอนนี้ห้องที่เคยเป็นระเบียบเรียบร้อยกลับรกไปด้วยเอกสารที่เขารื้อค้นไปทั่ว
7 โมง !
เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูเวลาก็ต้องดีดตัวลุกออกจากห้องทันที
เขานัดซีไว้ 7 โมงครึ่ง !
“คุณสเปเพื่อนมารออยู่หน้าบ้านครึ่งชั่วโมงแล้วค่ะ เชิญให้เข้ามาในบ้านก็ไม่ยอม”
“อ่า...ขอบคุณมากครับ” สเปเชียลตอบเด็กในบ้านไปก็รีบเร่งเดินออกจากบ้านทันที
“โทษทีกูตื่นสาย”
“อืม….” ซีครางตอบแล้วเคลื่อนรถเมื่อสเปเชียลปิดประตูลง
สเปเชียลลอบมองเสี้ยวหน้าด้านข้างของอีกฝ่ายแล้วนึกไปถึงข้อมูลที่ได้รับมาเมื่อคืน
รู้สึกแย่ชะมัด…
“ซี...มึงไม่ต้องมาดูแลกูแบบนี้ก็ได้นะ”
ซีขมวดคิ้วแล้วหันมองสเปเชียลด้วยสายตาดุๆ “..........”
“กูกับมึงไม่เกี่ยวข้องอะไรกันอีกอย่างกูเองก็อยากกลับมานอนบ้านแล้ว”
“ไร้สาระ”
“กูพูดจริง”
ซีตีไฟเลี้ยวหักพวงมาลัยเข้าข้างทางเร็วๆจนสเปเชียลหน้าทิ่มไปข้างหน้าด้วยแรงเบรก หากแต่มีเบลล์ช่วยรั้งไว้
“อะไรของมึงเนี่ย!”
สเปเชียลยันตัวขึ้นแล้วหันมาตะโกนใส่ซี
แต่ด้วยสายตานิ่งๆ และท่าทีที่ดูหงุดหงิดเสียเหลือเกินของอีกฝ่ายทำให้เขาต้องปิดปากสนิท
“...............”
“ให้กูกลับบ้านเถอะ”
“...............”
“มึงไม่ต้องมายุ่งกับกูมากนักหรอก”
“...............”
“มันไม่มีความจำเป็นต้อง- อื้อ”
เขาพูดขึ้นเรื่อยๆ ไม่ได้สบตาอีกฝ่ายความสับสนภายในจิตใจวิ่งวนอย่างไม่จบสิ้น แต่ระหว่างที่ไม่ทันระวังตัวเขาก็ถูกมือแกร่งจับใบหน้าเข้าไปประกบปาก หากแต่…..มันไม่ใช่การขอเอนไซม์อย่างทุกครั้ง
การประกบปากครั้งนี้ ไม่มีการลุกล้ำอะไร ซีแค่แนบริมฝีปากลงมาเฉยๆ แตะไว้เบาๆ เคล้าคลึงไปมาไม่ได้สอดแทรกสเปเชียลเบิกตากว้าง แต่ไม่นานเปลือกตาเขาก็ค่อยๆ ปิดลงอย่างไม่รู้ตัว
เนิ่นนานจนนึกอะไรไม่ออก…..
ซีก็ถอนปากออกช้าๆนัยน์ตาสีทองยังประสานอยู่กับดวงตาของสเปเชียล นัยน์ตาสีทองที่ไม่มีความสับสนหรือหวาดกลัวอะไรเหมือนที่เขาเป็น
นัยน์ตาที่ทำให้เสียงของเขาเงียบสนิท
นัยน์ตาที่ทำให้เขาหมดทุกข้อสงสัย
นัยน์ตาที่ทำให้เขาลืมความแคลงใจ
นัยน์ตาสีทองคู่นี้…
จุมพิตเบาๆ ครั้งนี้ทำให้สเปเชียลลืมสิ่งที่เขาพูดไปก่อนหน้าที่ทั้งหมดในหัวเขามีแต่สัมผัสบางเบาแต่ยังติดอยู่ที่ริมฝีปากเพื่อย้ำเตือนให้รู้ว่าเกิดขึ้นจริง
ในรถเงียบสนิท และเคลื่อนตัวออกช้าๆสเปเชียลเม้มปากเงียบ ไม่แม้แต่จะถามถึงเหตุการณ์เมื่อครู่
แม้จะอยากรู้จนจะบ้าตาย…
จะให้ด่าก็ด่าไม่ได้…ข้อตกลงในการให้เอนไซม์ยังคงอยู่แต่จะให้ถามว่าทำไมเมื่อกี้ไม่สอดลิ้นเข้ามา
ประกบปากอย่างเดียวเพื่อ? ก็ดูจะเป็นการเชิญชวนแปลกๆรึเปล่า?
ไม่วายจะทำให้อีกฝ่ายหยุดรถเพื่อดันลิ้นเข้ามากวาดเล่นในปากเขาเอาซะเฉยๆแต่ในหัวตอนนี้ก็มีแค่คำๆเดียวก้องดังอยู่ข้างใน….
มันทำแบบนี้ทำไม?!
“สเปมึงโอเคปะวะ” ขอบฟ้าถามน้ำเสียงเป็นห่วง
“โอเคแล้ว”
“แผลที่ท้องมึงอะ แล้วยังแผลที่มืออีก”
“ความจริงกูไม่ได้เป็นอะไรหรอก ไอ้นี่มันเวอร์”สเปเชียลพูดเซ็งๆ แล้วค้อนมองคนข้างๆ
ซีเหล่มองนิ่งๆ “…………..”
เมื่อเช้าพอขับไปซักพักไอ้คนขับก็ดันเหลือบมาเห็นมือที่เต็มไปด้วยรอยช้ำกับแผลนิดหน่อยจากแรงกระแทกล็อคเกอร์เมื่อวาน
พอบอกว่าเดี๋ยวค่อยทำแผลก็ได้อีกฝ่ายก็ถลึงตาดุๆใส่แล้วลากเข้าเซเว่นซื้อยามาทำแผลทันที แล้วฝีมือดีมาก
ให้ซารายด์ทำแผลคือสิ่งสุดท้ายที่สเปเชียลจะทำ
พันจนหนาเหมือนมือขาดยังไงยังงั้น…
“มึงไปได้แล้วไป เดี๋ยวกูไปเรียนกับไอ้ฟ้ามัน”สเปเชียลหันไปบอกซีที่ยังเดินตามตั้งแต่ลงจากรถ
ซีหรี่ตามองสเปเชียล “เลิกกี่โมง”
“เที่ยง” สเปเชียลเลิกคิ้ว “มึงเลิกบ่าย 3 ไม่ต้องพูด”
ซีกระตุกยิ้ม
“เออๆ เดี๋ยวไปหาที่คณะ”
ซีพยักหน้ารับแล้วเดินออกไปอีกทาง
ขอบฟ้ามองตามไปจนอีกฝ่ายไปไกลแล้วจึงหันมาหาสเปเชียล
“ยิ่งกว่าแฟนอีกนะมึง”
“ตลกละไอ้ฟ้า” ขอบฟ้าไหวไหล่นึกขำกับท่าทางของสเปเชียล “เออๆ กูตลก”
ทั้ง 2 เดินกันไปซักพักก็ต้องหยุดฝีเท้าแล้วขมวดคิ้ว นิ่งไป
“เอ็กซ์”
เจ้าของชื่อกระตุกมุมปากยิ้มนิดๆ มองคนตรงหน้าด้วยดวงตาดุๆเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน
“ถ้ามีเรื่องจะคุยกับกูก็คุยแค่กับกู” สเปเชียลว่าแล้วดันขอบฟ้าให้ถอยไปข้างหลัง
“ไม่ได้จะคุย”
“แต่กูมีเรื่องจะคุย”
เอ็กซ์เลิกคิ้ว แล้วพยักหน้าส่งๆ
“มึงไปบอกซี โรงงานข้าง ม.” สเปเชียลกระซิบข้างหูขอบฟ้าแล้วเดินไปกับเอ็กซ์ ขอบฟ้าเลิกลั่กจะเดินตาม แต่ด้วยสายตาของสเปเชียลทำให้เขาหยุดคิดตามไปก็ช่วยอะไรสเปเชียลไม่ได้ รีบไปตามซีคงเป็นทางออกที่ดีที่สุดแล้ว…
สเปเชียลเดินนำเอ็กซ์มาที่โรงงานร้างข้างมหาลัยดูจากอีกฝ่ายแล้ว….ไม่กลัว ไม่หลบ ไม่แอบซ่อน
มันมั่นใจและตั้งใจจะฆ่าเขาโดยที่ไม่กลัวอะไรทั้งนั้น….เสียงของพี่ริวดังอยู่ในหัว
“จะทำอะไรก็ทำให้จบ อย่าหนีไปตลอดแบบนี้จะปกป้องโดยการพาหนีไม่เรียกว่าปกป้อง แต่เป็นการหนีปัญหาที่จะตามมาเรื่อยๆ ไม่หยุด”
ถูกของพี่ริว…ไม่ว่าจะหนีไปแค่ไหนถ้ามันจะตามมันก็คงตามต่อไปเรื่อยๆ
จนกว่าจะได้สิ่งที่มันต้องการ…
เร็วนะซี ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ
หน้า:
[1]