❖ S A L Y E ❖ น า ย พั น ธุ์ โ ห ด C o m p l e t e d.1 (ภาค 2) - 6
C h a p t e r 6❖
เ บ ต้ า
บ่ายวันต่อมาหลังจากอัลฟานอนหลับจนเต็มอิ่มเป็นครั้งแรกของอาทิตย์เขาหลับสนิทหลังจากที่ข้างนอกเริ่มสว่างขึ้นทีละนิด...
พ้นบ่ายสองไปไม่เกินครึ่งชั่วโมงเจ้าตัวเล็กก็เดินอุ้มหุ่นยนต์เพื่อนรักออกมาจากห้องนอน
ซีหันมามองตามเสียงเปิดประตูแล้วก็ต้องขมวดคิ้วมองพิจารณาหุ่นยนต์สุนัขสีทองแดงหูตั้งดวงตากระจกสีดำที่เหมือนมีแววของแสงเลเซอร์จางๆอยู่ภายในด้วยความสงสัย
“ตื่นแล้วเหรอแอล นอนพอมั้ยวันนี้” สเปเชียลเอ่ยทักน้องชายแล้วเทนมใส่แก้วยื่นให้
อัลฟาเดินมานั่งที่โต๊ะกินข้าวข้างสเปเชียลก่อนจะยิ้มรับแก้วมาดื่ม“เต็มอิ่มมากเลยครับ”
เมื่อกินอาหารมื้อแรกของวันเสร็จเจ้าตัวเล็กก็คว้าเบต้าไปนั่งแหมะที่พรมหน้าทีวี
ซีที่นั่งอยู่บนโซฟาก่อนแล้วก็เอ่ยถามขึ้น “อะไร?”
อัลฟาเงยหน้าขึ้นมองต้นเสียงแต่ไม่ทันได้ตอบสเปเชียลก็แทรกขึ้นมาพร้อมทรุดลงนั่งบนโซฟาข้างๆ ซี
“เบต้าไงมึง” ตอบแล้วก็ต้องกลั้นยิ้มกับสีหน้าไม่เข้าใจของคนข้างๆ
อัลฟาหัวเราะตามไปด้วยแล้วหันไปตอบซี “มันเป็นหุ่นยนต์ตัวแรกที่แด๊ดและมัมสร้างให้แอล”
ซีขมวดคิ้วเบนสายตากลับไปมองของในมืออัลฟาอีกครั้ง
“เจ้าเนี่ยมีอายุพอๆ กับแอล เมื่อก่อนแอลติดมันมากเวลาจะไปไหนก็เอามันไปด้วยตลอดแต่ครั้งล่าสุดเมื่อ6 ปีก่อนที่แอลมาไทย แอลลืมมันไว้” สเปเชียลเอ่ยตอบแทน “พี่ยังจำได้เลยตอนแอลคอลมาฝากให้ไปดูเบต้าให้ที่คอนโด”
อัลฟาถอนหายใจเล็กน้อยแล้วต่อคำสเปเชียล “แด๊ดบอกว่าไม่เกินครึ่งปีจะพากลับมาเอา แต่ไม่ทันได้มา…มัมก็เสีย…แอลก็ลืมมันไปเลย”
สเปเชียลยิ้มจางๆส่งให้น้องชายแล้วเอื้อมมือไปอุ้มเจ้าตัวเล็กขึ้นนั่งตัก“แล้วนี่จะทำอะไรหืม?”
ซีเห็นแบบนั้นก็ขมวดคิ้วนิดๆ หากแต่ไม่ได้ว่าอะไร
“จะแงะครับ...เปิดไม่ติด”
“ไว้ให้เอ็กซ์ดูให้สิ” ซีเอ่ยแทรกขึ้น
“ไม่ต้องหรอกซี ไม่รู้เสียแล้วว่านี่ใคร” สเปเชียลเอ่ยเสียงสนุก ขยับวางตัวอัลฟาลงพื้นแล้วหันมาหาซี “อัลฟานี่นักประดิษฐ์อัจฉริยะนะ”
“พี่สเปเชียลชมกันแบบนี้แอลก็เขินน้า”
ซีมองท่าทางเขินแบบเด็กๆ ของอัลฟาแล้วก็ต้องเลิกคิ้ว...
แบบนี้? นักประดิษฐ์อัจฉริยะ?!
“เบต้า?” ซีพึมพำขณะหยิบเจ้าหุ่นยนต์สีทองแดงมาพลิกดู...งานเนี้ยบใช้ได้เลยน้ำหนักพอดีมือ ข้อต่อตรงนี้สุดยอด...
“ครับ เบต้า มาจากชื่อคลื่นสมองเหมือนแอล”อัลฟาเอ่ยขึ้นยิ้มๆ แล้วเงยสบตาซี
ซีทำปากอ๋อรับรู้แล้วพยักหน้าก่อนจะวางเจ้าเบต้าลงที่พรม
อัลฟา เบต้าคลื่นสมอง...พอจะนึกอาชีพพ่อแม่ออกเลย
ซีคิดในใจแล้วก็มองดูเจ้าตัวเล็กขยับแกะแงะหุ่นยนต์ไปพลางขยับโอบเอวสเปเชียล...
ดูแล้วก็เด็กธรรมดาชัดๆออกจะดู...หน่อมแน้มเสียมากกว่า
แกรก
“อ้าวเอ็กซ์” สเปเชียลหันไปมองเสียงประตูก็เจอเอ็กซ์เดินเข้ามาในห้องฝ่ายเจ้าตัวเล็กตาสองสีที่นั่งหันหลังให้ประตูอยู่ก็ตัวแข็งทื่อขึ้นมา...คนนั้นอยู่ข้างหลังเหรอ... เอ็กซ์ยิ้มรับคำทักสเปเชียล แล้วเดินมานั่งที่โซฟาตัวข้างหลังอัลฟา ยิ่งทำให้คนตัวเล็กกดดันมากขึ้นไปอีก
“...” เจ้าของนัยน์ตาดุๆสีเงินจ้องไปที่หุ่นยนต์สีทองแดงในมือคนด้านล่างนิ่งๆ
“ให้เอ็กซ์ช่วยดูสิ” ซีเอ่ยปาก
อัลฟาสะดุ้งนิดๆ แล้วทำหน้าเลิกลั่กพยายามบอกปฏิเสธผ่านทางสายตาและเหมือนสวรรค์จะมาโปรดเมื่อ
“ไม่ ขี้เกียจ” คนบอกปัดกลับเป็นอีกฝ่ายเสียเอง
“มึงก็...ช่วยน้องดูหน่อยดิเอ็กซ์”
แต่เหมือนสวรรค์จะวางมือไม่ยอมช่วย…เมื่อพี่สเปเชียลสุดที่รักดันพูดขึ้นมาเสียเอง
ไม่ต้องก็ได้ครับ!เพิ่งบอกว่าแอลเป็นนักประดิษฐ์อัจฉริยะไม่ใช่เหรอพี่สเปเชียล!
ได้ยินเสียงพ่นลมหายใจจากด้านหลังก่อนจะสะดุ้งอีกครั้งเมื่อเจ้าตัวขยับมานั่งลงข้างๆ
อัลฟาเม้มปากแน่นพยายามไม่สบตาคนด้านข้าง
เอ็กซ์มองเบต้าอย่างพิจารณาไม่ได้เอ่ยปากขอมาจับดูแต่อย่างใด
“เอ่อ...คือ...แอล” อัลฟาอึกอักพยายามจะพูดอะไรสักอย่างหรือ ทำอะไรก็ได้ให้พ้นไปจากรัศมีคนข้างๆ ได้
Rrrrrrrr
RRrrrrrrrRrr
“อะ...เสียงโทรศัพท์แอล เดี๋ยวแอลไปรับก่อนนะครับ”สิ้นความคิดเสียงโทรศัพท์ที่วางอยู่บนโต๊ะกินข้าวก็ดังขึ้น เจ้าของเครื่องจึงรีบฉวยโอกาสลุกออกมาจากตรงนั้นทันที
เอ็กซ์มองตามไปก่อนจะเบนสายตามาที่หุ่นยนต์ตรงหน้าอีกครั้งแล้วหยิบขึ้นมาดู
หุ่นยนต์ชั้นหนึ่ง...อยากลองถอดดู
“เอ่อ...” หลังจากอัลฟาวางสายโทรศัพท์แล้วก็หันกลับมาแต่ก็ต้องชะงักไปเมื่อเห็นเอ็กซ์นั่งจ้องเบต้าไม่วางตาแต่ก็เลือกที่จะเอ่ยปากคุยกับสเปเชียล “พี่สเปเชียลครับ เดี๋ยวแอลออกไปข้างนอกกับยูโรนะ”
“ยูโร? หืม ไม่ได้เจอนานแล้วนะยังไงบอกไว้แวะมาหาพี่บ้างสิ”
อัลฟายิ้มมุมปาก “ได้ครับ ไว้แอลบอกให้นะ...แล้ว” เจ้าตัวเบนสายตามองเบต้า
“เดี๋ยวดูให้” เอ็กซ์พูดแทรกขึ้นลอยๆ
“ไปเถอะแอล ไม่เป็นไรพี่อยู่ด้วย” สเปเชียลเอ่ยบอกต่อเมื่อเห็นแอลทำหน้าเหมือนลังเล
คงจะไม่ไว้ใจเอ็กซ์สิ...ก็เจ้าเบต้าเนี่ยของสำคัญเลยนี่นะ
“โอเคครับ งั้น...ฝากด้วยนะครับ” อัลฟาตอบรับสเปเชียล ก่อนจะลากสายตาไปจบลงที่เอ็กซ์แล้วเอ่ยปาก
เอ็กซ์ไม่ได้ตอบรับอะไรอัลฟาเห็นแบบนั้นก็เดินไปหยิบกระเป๋าแล้วออกจากห้องไป
“ทำได้ใช่ปะวะมึง” สเปเชียลเอ่ยปากถามเอ็กซ์หลังจากที่อัลฟาออกจากห้องไปสักพักแล้ว
“หึ” คนถูกถามไม่ตอบแต่ส่งเสียงหัวเราะในคอ
“อะไรของมึงเนี่ย”
“เอ็กซ์ประกอบอุปกรณ์มาเยอะแล้ว” ซีตอบแทนเมื่อคิดว่าเอ็กซ์คงไม่ยอมตอบโต้ประโยคที่แสดงออกถึงความไม่ไว้ใจแบบนั้นแน่ๆ
สเปเชียลไหวไหล่ แล้วขยับลงไปนั่งที่พรมเอ็กซ์หันมามองคนที่ย้ายลงมานั่งใกล้ๆ ตนทันที
“ทำไปดิ กูแค่จะดู”
เอ็กซ์ขมวดคิ้วมองสเปเชียลแล้วออกปากเรียกชื่ออีกคน“ซี”
ซีถอนหายใจแล้วลุกขึ้นคว้าตัวสเปเชียลขึ้น
“อะไรของมึง อุ้มกูเพื่อ?”
“เอ็กซ์จะใช้สมาธิ ขืนปล่อยให้นั่งอยู่นี่คงถามไม่หยุด”
“เฮ้ย! ได้ไงเล่า กูรับปากแอลจะนั่งอยู่ด้วยนะ!”สเปเชียลโวยวายเสียงดังเมื่อซีพาเดินเข้าห้องนอนไป
เอ็กซ์เหลือบตามองจนประตูปิดลงก็หันกลับมาสนใจของในมือต่อเขาค่อยๆ ถอดชิ้นส่วนดูภายในอย่างระมัดระวังที่สุด
ขืนทำพังสเปเชียลคงอาละวาด...ส่วนเจ้าแมวนั่นมีหวังน้ำตาแตก
โครงสร้างโลหะพิเศษแข็งแรงแต่เบามืออุปกรณ์กลไร้ที่ติ ไม่มีส่วนไหนเสียหาย ข้อต่อแบบ Rotational Jointไม่มีปัญหา คอนโทรลเลอร์ อิเลคทรอนิกส์หรือส่วนอื่นก็เหมือนไม่เป็นอะไรที่เห็นว่าน่าจะเกี่ยวก็คงเป็น แอคชูเอเตอร์ เจ้าอุปกรณ์ขับเร้าเนี่ยแหละแล้วที่เหมือนจะเป็นอุปกรณ์ตรวจรู้ตรงนี้มีไว้ทำอะไร...เหมือนระบบมันจะแปลกๆ นะ เหมือนว่าเจ้าหุ่นตัวนี้จะไม่ธรรมดาเท่าไหร่...
ระบบสมองกล สั่งงานด้วยเสียงและประสาทสัมผัสคิดและตอบสนองด้วยความรู้สึก ซ้ำยังพัฒนาระบบอารมณ์ได้อย่างอิสระ degree offreedom สูงใช้ได้เลยทำมาเพื่ออะไร...คงไม่ใช่แค่ของเล่นแก้เบื่อแล้วมั้ง จัดอยู่ในประเภท IntelligentMobile Robot สามารถเรียนรู้สภาพแวดล้อมและตัดสินใจทำงานได้ด้วยตัวเอง
ตรงนี้ฝุ่นจับแน่นไปหมด ไม่ได้ใช้งานมานานแล้วสิ
“แล้วไอ้ระบบคลื่นความถี่นี่มีทำไม”
ว่าแต่ทำไมถอดไอ้นี่ออก...ใส่กลับไปดีกว่ามั้ยนะ?
เอ็กซ์ใช้เวลาซ่อมบำรุงหุ่นยนต์ที่น่าสนใจตัวนี้อยู่นานเหมือนเขาจะทำเกินกว่าที่ต้องทำไปเล็กน้อย ผ่านไปเป็นชั่วโมงก็ขยับตัวออกมามองสภาพสมบูรณ์ของมันอย่างพอใจ คิดแล้วก็ลุกหยิบมันไปชาร์ตแบตเตอรี่
ต้องรีบูทสักพักล่ะนะ...◊ ◊ ◊ ◊ ◊ ◊ ◊ ◊ ◊ ◊ ◊ ◊ ◊ ◊ ◊ ◊ ◊ ◊
ท้องฟ้าด้านนอกเริ่มเปลี่ยนเป็นสีส้มดวงอาทิตย์ขยับเคลื่อนคล้อยลงต่ำ อีกไม่นานคงเห็นจันทร์ชัดขึ้น
ก๊อก ก๊อก
อัลฟาเคาะประตูเล็กน้อยแล้วยืนรอคนข้างในมาเปิด ไม่กี่อึดใจบานประตูก็เปิดออก
“...”
อึก...
อัลฟาตัวแข็งทันทีที่สบตาคนตรงหน้า
“อะ..พี่เอ็กซ์หวัดดีครับ” คนตัวเล็กเอ่ยอึกอักเมื่อได้สติก่อนจะเขยิบตัวเข้าห้องไปเมื่อ อีกฝ่ายขยับเปิดทางให้
“โฮ่ง โฮ่ง!”
ก้าวพ้นร่างใหญ่ๆ ของเอ็กซ์เข้าห้องมา อัลฟาก็ได้ยินเสียงประหลาดที่คุ้นเคยในความคิดก่อนจะเบิกตากว้างแล้วหันไปทางต้นเสียง
“เบต้า!”
หุ่นยนต์สีทองแดงขยับแขนขาวิ่งเร็วๆ เข้ามาหาคนเป็นเจ้านายเสียงเล็กๆ ดังออกมาจากปากตลอดทาง
“พูดได้แล้วเหรอ?” อัลฟาขยับอุ้มเบต้าขึ้นมาเอ่ยพึมพำอย่างสงสัย
“แก้ให้แล้ว” เอ็กซ์เอ่ยขึ้นมาลอยๆ
พูดเบาขนาดนี้ ได้ยินด้วยเหรอ?
อัลฟาคิดในใจพลางเหลือบมองเอ็กซ์เล็กน้อย “ขอบคุณนะครับ...”
“อืม” เอ็กซ์ตอบรับแล้วเดินไปนั่งที่โซฟานิ่งๆ
“...พี่สเปเชียลล่ะครับ” อัลฟาวางเบต้าลงที่พื้นก่อนจะขยับๆไปด้านหลังให้พ้นรัศมีสายตาอีกฝ่าย แล้วเอ่ยถามเสียงแผ่ว
“ไปข้างนอกกับซี...” เอ็กซ์ตอบแล้วเอี้ยวตัวไปมอง“เจ้านั่น…ถูกถอดอุปกรณ์เสียง”
“อ๋อ…คือตอนเด็กๆ มัมถอดออกน่ะครับเบต้ามันชอบเห่า”
เอ็กซ์ไม่ว่าอะไร พยักหน้ารับแล้วหันหน้ากลับไป
“เออ…ม่านตาเจ้านั่นน่ะ…คืออะไร”
อัลฟาชะงักเท้าที่กำลังก้าวเข้าห้องไปแล้วหันไปทางเอ็กซ์อย่างไม่เข้าใจ“อะไรนะครับ?”
เอ็กซ์ลุกขึ้นเดินมายืนข้างๆ โซฟามองเบต้าที่นั่งอยู่ใกล้ๆขาอัลฟานิ่งๆ แล้วพยักหน้าเรียก
เจ้าสุนัขแสนรู้ก็กระดิกหางวิ่งเข้าหาทันที
อัลฟามองท่าทางแบบนั้นของเบต้าแล้วก็เลิกคิ้ว…ปกติเบต้าไม่เข้าหาคนอื่นนอกจากเขานี่? หรือเพราะพี่เอ็กซ์เป็นคนซ่อมนะ...คิดแล้วดวงหน้าหวานก็เริ่มงอเง้าขึ้นเล็กน้อย
เอ็กซ์คว้าตัวเบต้าที่วิ่งมาเคลียที่เท้าขึ้นอุ้มแล้วสืบเท้าเข้าใกล้อัลฟาก่อนจะยื่นเบต้าให้หันหน้าไปมองคนเป็นเจ้าของฝ่ายสุนัขหุ่นยนต์ที่ถูกอุ้มก็เอียงคอมองอัลฟาอย่างไม่รู้เรื่องอะไร
แสงวาบสีแดงที่เลือนลางอยู่ในม่านตาที่ดำสนิทของเบต้าทำให้อัลฟาเม้มปากเน้น
เขาก็ไม่รู้…
“คิดว่านายรู้ว่าแสงนี่มีความหมายมันเชื่อมต่อกับกลไลในสมองหุ่นยนต์”
อัลฟานิ่งไปนิดแล้วพยักหน้ารับตายังจับจ้องอยู่ที่เบต้า…หลีกเลี่ยงจะสบตากับอีกฝ่าย
“มันคืออะไร?” เอ็กซ์ถามย้ำอีกครั้งกับข้อสงสัยที่ยังคงคาใจไม่หายเขาพยายามงัดแงะแกะไขดูแล้ว หากแต่ทำไม่ได้…
เหมือนคีย์เวิร์ด เหมือนต้องใช้ตัวกระตุ้น
“แอลก็ไม่รู้…”
เอ็กซ์หรี่ตามองอัลฟา แต่ก็ส่ายหน้านิดๆ เมื่อไม่เห็นอาการโกหกในเจ้าตัวเล็กตรงหน้า
คนตัวสูงกว่ายื่นหุ่นยนต์ในมือคืนแบบที่เจ้าของก็รีบรับไว้แล้วอึกอักไปครู่นึงก่อนจะถอยหลังขอตัวเข้าห้องนอนไป
ก่อนนอนอัลฟาขยับเปิดไฟหัวเตียงแล้วเอื้อมมือไปปิดไฟหลักด้วยอาการลังเลเหมือนเคยแต่หากคราวนี้มีเจ้าเบต้ากระโดดขึ้นเตียงมาซุกตัวอยู่ข้างๆ
“เบต้า…ตาแกมีอะไรข้างในนะ”
เมื่อเจ้าสุนัขตัวน้อยได้ยินคนเป็นเจ้านายพึมพำแล้วยื่นมือมาลูบที่ข้างดวงตาตนก็ขยับเข้าคลอเคลียอย่างรู้งาน
อัลฟายิ้มกว้างแล้วกอดรัดเบต้าอย่างรักใคร่
คิดถึงจังได้มาอยู่ด้วยกันอีกแบบนี้ทำเอาคิดถึงสมัยเด็กๆ เลย…แล้วก็พาลไปคิดถึง…มัม
คิดแล้วขอบตาก็ร้อนๆ ขึ้นมา...
เจ้าตัวขยับเอื้อมไปหยิบโทรศัพท์กดโทรหาพ่อของตนทันทีได้ยินเสียงเรียกสายที่แว่วเสียงคลื่นแทรกอยู่ไม่นานปลายสายก็รับ
[ว่าไงเรา]
“แด๊ดหลับแล้วเหรอฮะ” อัลฟาเอ่ยเสียงแผ่วเมื่อได้ยินเสียงงัวเงียคล้ายคนนอนหลับของคู่สนทนา
[เพิ่งหลับเองน่ะ ว่าแต่มีปัญหาอะไรรึเปล่าแอล]
“ไม่มีอะไรครับ แอลคิดถึงแด๊ดเลยคอลมาหาครับคิดถึงมาก”
เสียงอัลฟาใสขึ้นเล็กน้อยหลังจากได้ยินเสียงพ่อของตนอาการงอแงแบบเด็กๆ ก็หายไป
[ฮ่ะๆ แด๊ดก็คิดถึงเรานะ]
“วันนี้แอลไปเอาเจ้าเบต้ามาแหละ”
[หืม? ว้าวนึกว่าลืมไปแล้วนะเนี่ย]
“ไม่ลืมหรอกครับ กลับมาซนเหมือนเดิมเลยด้วย”
[ฮ่ะๆ ดีแล้วๆ จะได้ไม่เหงานะเจ้าลูกชาย]
“ไม่เหงาหรอก แอลมีพี่สเปเชียลอยู่ด้วย มีความสุขจะตาย”
[นั่นสินะ มีสเปเชียลทั้งคน]
“ว่าแต่แด๊ดบอกแอลได้มั้ยว่าม่านตาของเบต้ามีอะไร”
[ม่านตาเบต้า?] คนเป็นพ่อทวนคำด้วยน้ำเสียงไม่เข้าใจทันทีที่ได้ยิน
“ใช่ครับ จุดเลเซอร์สีแดงลางๆ ในม่านตา”
[หืม…] อติกานต์ครางในคอแล้วนิ่งคิดไปให้อัลฟาเงียบลุ้นรอคำตอบ
[แด๊ดก็ไม่รู้นะแอลมัมเราเป็นคนสร้างส่วนสมองกับกลไกความคิดน่ะ]
“ง่า…เหรอครับ” เจ้าตัวเล็กเอ่ยลากเสียงอย่างผิดหวัง ไหล่ลู่ทันทีที่ได้ยินคำตอบ
[เอาน่าๆเราก็ลองหาคำตอบดูแล้วกันนะทำได้อยู่แล้วเจ้าจีเนียสน้อยของแด๊ด]
“โถ่ แด็ดอ่ะ! ไปนอนเลย แอลจะนอนแล้ว!”
อัลฟาแหวเสียงดังเมื่อโดนคนเป็นพ่อแซวอาการน่ารักแบบนี้แหละที่คนเป็นพ่อชอบเสียเหลือเกิน หากอยู่ใกล้ๆ คงไม่พ้นได้ขยับฟัดที่พวงแก้มนุ่มๆของเจ้าตัวให้ชื่นใจ
[ฝันดีลูกชาย]
“กู๊ดไนท์ครับแด๊ด รักแด๊ดน้า”
สิ้นประโยคเจ้าตัวก็กดวางสายแล้ววางโทรศัพท์ไว้ที่โต๊ะข้างเตียงเหลือบมองเจ้าเบต้าที่ดับสวิตซ์ตัวเองไปแล้วเรียบร้อย อัลฟายิ้มแล้วลูบหัวเบต้าเบาๆก่อนจะเอนตัวลงนอนที่หมอนนุ่ม นัยน์ตายังคงจับจ้องไปที่ดวงตาของหุ่นยนต์สุนัขแสนรักข้างตัว
“มัมใส่อะไรลงไปในตัวแกกันนะเบต้า”
เด็ดมากๆเลย ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ คงนอนหลับได้เต็มที่นะ ขอบคุณครับ
หน้า:
[1]