❖ S A L Y E ❖ น า ย พั น ธุ์ โ ห ด C o m p l e t e d.1 (ภาค 2) - 7
C h a p t e r 7❖
อ ด น อ น
รถ BMW สีดำมันปลาบ 2ประตู 4 ที่นั่ง แล่นไปตามถนนด้วยความเร็วพอประมาณ
สเปเชียลเหลือบมองอัลฟาจากทางกระจกก็ต้องขมวดคิ้วกับใบหน้าซีดขาวจากอาการอ่อนเพลียของอีกฝ่าย
“แอล พี่ว่าวันนี้แอลไม่ต้องไปมหาลัยดีมั้ย นอนพักหน่อยเถอะ”
สเปเชียลว่าด้วยสีหน้าวิตกเมื่อเห็นท่าทางเพลียจวนเจียนจะน็อคของอัลฟา
ผ่านมาเกือบอาทิตย์แล้ว…อัลฟาคงยังไม่ชินกับการนอนคนเดียวได้นอนเต็มอิ่มไปล่าสุดก็เมื่อช่วงกลางวันของวันอาทิตย์ที่ผ่านมาล่วงเลยมาจนวันศุกร์...
ความจริงก็ไม่ได้แย่เท่าไหร่หากแต่ร่างกายน่าจะรับไม่ไหวแล้วมากกว่า
“ไม่ได้หรอกพี่สเปเชียล วันนี้แอลมีสอบด้วยพรุ่งนี้ก็ได้หยุดแล้ว” เจ้าตัวว่าพลางยกมือขยี้ตาไปมา
“ไปแบบนี้เดี๋ยวก็ไปเป็นลมล้มพับกันพอดีแอล”
“น้าพี่สเปเชียล สอบเสร็จแอลจะรีบกลับมานอนก่อนฟ้ามืดเลยครับ”
“…” สเปเชียลฟังคำอีกฝ่ายก็ขมวดคิ้วกอดอกนิ่งไป
“นะครับ แอลไม่อยากขาดสอบน้า”
สเปเชียลถอนหายใจนิดๆ กับท่าทางและคำพูดออดอ้อนของเจ้าตัวเล็กท่าทางคืนนี้เขาต้องไปนอนกับอัลฟาให้ได้เสียแล้ว...
ต้องคุยกันหน่อยแล้วซี
“โอเคๆ มีอะไรโทรหาพี่ทันทีนะแอล”
เมื่ออัลฟาพยักหน้ารับคำพี่ชายได้ไม่นานรถก็เคลื่อนเข้าสู่มหาลัยทันทีที่ซีจอดรถเข้าที่จอดของคณะวิศวะปอร์เช่สีคล้ายกับนัยน์ตาคนขับก็มาจอดเทียบข้างๆ อย่างรวดเร็ว
เอ็กซ์ลงจากรถมาก็เจอสเปเชียลที่กำลังยืนลูบหัวอัลฟาอยู่
“วันนี้พี่เลิกเย็นเลย ยังไงแอลรอหน่อยได้มั้ย”
“ได้สิครับ”
“ให้เอ็กซ์ไปส่ง” ซีที่ยืนฟังอยู่เอ่ยแทรกขึ้นมา
“เฮ้ย! ไม่เลยไอ้ซีน้องกูเดี๋ยวรอกลับกับกูเนี่ยแหละ” จะให้ทิ้งอัลฟาไว้กับเอ็กซ์2 คนนี่ไม่ใช่ทางเลือกที่ดีแน่ๆ
คำปฏิเสธของสเปเชียลทำให้เจ้าตัวเล็กข้างๆ ใจชื้นขึ้นแต่...
“เลิกก่อนหลายชั่วโมง ให้กลับไปก่อน” ซียื่นคำขาดเสียงแข็งแบบที่สเปเชียลก็อ้าปากจะเถียงแต่ต้องหุบฉับเมื่อเห็นสายตาที่จ้องมา
“กลับไปกับเอ็กซ์” พอคนพี่สงบลงซีก็หันมาบอกคนน้องต่อ
“...แต่ว่า” เจ้าตัวเล็กชะงักไปหางตาเหลือบไปเห็นเจ้าของชื่อยืนอยู่จึงเม้มปากไม่กล้าเอ่ยคำต่อ
“เดี๋ยวรอสเปเชียลเอง ให้เอ็กซ์ไปส่ง” คำพูดที่เหมือนจะเป็นคำบอกเล่าโดยไม่ได้เอ่ยถามความสมัครใจของซีทำให้อัลฟาไม่กล้าโต้แย้งอีก
“คะ...ครับ”
สเปเชียลที่หงุดหงิดหัวเสียอยู่กับการพูดเองเออเองของซีเมื่อครู่หันมายิ้มให้กับท่าทางหวาดๆของคนตรงหน้า “ไปเข้าเรียนเถอะเดี๋ยวพี่จะไปคณะแล้ว”
อัลฟารับคำแล้วมองสเปเชียลเดินกลับคณะโดยมีซีเดินเคียงข้างไปด้วย
“…” เมื่อรู้สึกตัวว่าตอนนี้เหลือแค่เขากับคนตาดุข้างๆ2 คนก็รู้สึกตัวแข็งเกร็งขึ้นมา “งั้น...แอลไปเข้าห้องเรียนก่อนนะครับ”
“เลิกกี่โมง” ไม่ทันได้ก้าวไปไหนไกลเสียงทุ้มที่ไม่ได้ฟังดูใจดีไปกว่านัยน์ตาก็ดังขึ้น
“เอ่อ...สอบเสร็จตอนเที่ยงครับ”
เอ็กซ์พยักหน้าเพียงนิด “อืม เลิกบ่ายโมง รอหน้าคณะล่ะ”
อัลฟารับคำเอ็กซ์แล้วเดินจ้ำเข้าคณะไปโดยไม่หันกลับไปมองคนที่ยังไม่ขยับตัวตามมา
ห้องเงียบๆ มีเพียงเสียงเข็มวินาฬิกาเดินเรื่อยๆ ที่ดังเข้าหูอุณหภูมิเย็นๆ จากเครื่องปรับอากาศข้อสอบหลายสิบข้อตรงหน้ายิ่งเป็นตัวขับความง่วงให้ครอบงำ
อัลฟาสะบัดหัวไปมาพยายามไล่อาการง่วงให้หายไปก่อนจะพยายามถ่างตาเรียกสติอ่านโจทย์ในกระดาษคำถามให้เข้าใจ...
แต่เหมือนสมองจะประมวลความหมายของสิ่งที่โจทย์ตั้งคำถามไม่ได้เลย
เสียงอาจารย์คุมสอบเอ่ยบอกใกล้หมดเวลาให้ตรวจทานได้แล้ว หากแต่เจ้าตัวเล็กตา 2 สี กลับมุ่ยหน้าด้วยอาการไม่พอใจ...
ยังทำได้ไม่ถึงครึ่งเลยคิดแล้วก็เริ่มงอแงในใจจนสุดท้ายทำได้เพียงวางอุปกรณ์ทำข้อสอบแล้วเดินไปวางกระดาษที่โต๊ะหน้าห้องเรียน
ไว้แก้ตัวใหม่คราวหน้าแล้วกัน...ไม่ไหวแล้ว
“แอล ไหวมั้ยเนี่ย” ลีริกซ์เอ่ยทักขึ้นหลังจากเดินออกจากห้องสอบมาเจออัลฟายืนตาจะปิดอยู่
“ไหวครับ แอลแค่ง่วงนิดหน่อยเดี๋ยวจะกลับไปนอนแล้ว”
“งั้นกลับไปนอนเยอะๆ ให้ไปส่งที่ไหนมั้ยหรือรอพี่?”
อัลฟาส่ายหัวไปมาเล็กน้อยตากลมโตปิดลงไปกว่าครึ่ง “ไม่เป็นไร พี่ลีริกซ์มีธุระไม่ใช่เหรอวันนี้?”
“อืม…งั้นเจอกันพรุ่งนี้นะ”ว่าแล้วลีริกซ์ก็ลูบหัวอัลฟา ก่อนจะเดินไป
ฝ่ายอัลฟาก็มานั่งรอเอ็กซ์อยู่ที่โต๊ะหินอ่อนหน้าคณะ... นั่งรอได้สักพักก็ต้องฟุบหลับลงที่โต๊ะเพราะอาการง่วงจนทนไม่ไหวรู้สึกตัวอีกทีก็ใกล้จะบ่าย
พี่เอ็กซ์คงใกล้เลิกแล้ว...ไปล้างหน้าก่อนดีกว่า
“น้องอัลฟา” เสียงทุ้มของผู้ชายกลุ่มหนึ่งเอ่ยแซวอัลฟาขึ้นเมื่อเห็นเจ้าตัวเดินอยู่ในตึกคณะหลังจากล้างหน้าเสร็จ
“…ครับ?” อัลฟาหันไปตามเสียงเรียกตามปฏิกิริยาตอบสนองอัตโนมัติ
“ทำไมเดินคนเดียวล่ะครับ ให้พี่ไปส่งมั้ย”ว่าแล้วหนึ่งในชายหนุ่มกลุ่มนั้นก็ขยับตัวเข้ามาใกล้เขา
อัลฟาเป็นที่จับตามองของหนุ่มหลายรูปแบบในมหาลัยตั้งแต่วันแรกที่เจ้าตัวเข้ามาเรียนใบหน้ารูปร่างท่าทางแบบนี้คงไม่มีใครปฏิเสธว่าเวลาได้มาอยู่ใต้ร่างคงจะน่ามองน่าแกล้งไม่น้อย...
แค่มองก็คิดไปไกล พอได้คิดก็หยุดไม่อยู่...
หากแต่รอบตัวหนุ่มน้อยน่าหวานคนนี้ไม่เคยว่างมีคนคอยอยู่ดูแลตลอดไม่ห่าง พอเห็นโอกาสแบบนี้ก็อดไม่ได้ที่จะปรี่เข้าหาด้วยตาปรือแดงจากอาการง่วงงุนและของอัลฟายิ่งทำให้คนมองใจกระตุกวาบ
“อื้อ...ปล่อยครับ” อัลฟาขืนตัวออกจากมือหนาที่กอบกุมแขนของเขาอยู่แต่ก็สู้แรงอีกฝ่ายไม่ได้
“อย่าทำหน้าแบบนี้สิครับน้องอัลฟา...พี่อดใจไม่ไหวนะ”เสียงทุ้มขยับเข้าใกล้ เคลียเคล้าอยู่ข้างหูทำเอาขนลุกอย่างน่ารังเกียจ
เจ้าตัวเล็กกัดฟันด้วยความไม่พอใจพยายามเพ่งมองอีกฝ่ายหมายจะทำร้าย แต่ด้วยอาการร่างกายไม่สมบูรณ์จึงไม่เป็นผล
“ทำตาดุใส่พี่เสียด้วย...ตาสีสวยแบบนี้พี่ไม่กลัวหรอกนะครับ”
อัลฟาได้ยินแล้วก็เริ่มกำหมัดอย่างไม่พอใจหากอาการเขาปกติดีอีกฝ่ายคงไม่มีสติมาชมสีนัยน์ตาเขาแบบนี้แน่ๆอีกฝ่ายจะเคยได้ยินมั้ยนะ...
ยิ่งสวยเท่าไหร่ยิ่งอันตราย
“เฮ้ยมึงอย่าจองน้องอัลฟาคนเดียวสิวะ” คนข้างๆ ขยับมายื้อตัวอัลฟาอีกต่อร่างเล็กที่ถูกดึงไปดึงมาเอนตามแรงกระชากด้วยอาการมึนงง
ความปวดหนึบแล่นริ้วขึ้นกลางขมับเจ็บจนต้องนิ่วหน้า...
นอนไม่พอ...ความดันต่ำ
สติเขาติดๆ ดับๆ แล้ว การอดนอนติดต่อกันหลายวันกำลังทำร้ายเขาเข้าแล้ว
“โอ๊ะๆ พี่ช่วยประคองนะ” ฝ่ายที่เห็นเจ้าตัวเล็กกำลังจะวูบลงก็ขยับยิ้มคว้าเอวเข้าชิดทันที
“เฮ้ย”
แต่ก่อนที่จะหมดสติไปจริงๆ เสียงเรียบๆ แต่แฝงไปด้วยอารมณ์ก็ดังขึ้น
สัมผัสจากแรงดึงหนักๆ เกิดขึ้นอีกครั้งแล้วภาพตรงหน้าก็เปลี่ยนไปกลายเป็นใบหน้าของพี่ที่เขากลัวที่สุดไปเสียแล้ว
“พี่เอ็กซ์...” สิ้นเสียงพึมพำแผ่วเบาอัลฟาก็หลับไป..
เอ็กซ์มองคนในแขนแล้วขมวดคิ้วเงยหน้ากวาดตามองกลุ่มคนเบื้องหน้า แต่ไม่ทันได้เอ่ยคำตัวการทั้งหมดก็วิ่งหายไป
ให้ตายเถอะ...มนุษย์นี่ทุเรศจริงๆพวกเดียวกันยังคิดไม่ดีต่อกันได้...นับประสาอะไรกับซาไลย์ต่างพันธุ์อย่างเขา คิดหงุดหงิดในใจก็พาลอยากจะปล่อยเจ้าตัวเล็กในแขนให้หล่นลงพื้น
แต่พอเหลือบมองคนหลับตาพริ้มหายใจสม่ำเสมอก็ขยับยิ้มไม่รู้ตัวขยับขึ้นอุ้มให้ถนัดแล้วเดินกลับรถ
เมื่อถึงรถระหว่างที่เขากำลังจะเปิดประตูส่งคนในแขนเข้าไปความรู้สึกเจ็บวาบจากปลายนิ้วถึงต้นแขนและลามมาบริเวณแผงอกก็เกิดขึ้นกะทันหันจนเกือบเผลอปล่อยอีกฝ่ายร่วง
เอ็กซ์นิ่วหน้ากับอาการชาที่แขน...มองหาสาเหตุแต่ก็ไม่พบเขาหงุดหงิดในใจแล้วขยับเอื้อมมือไปผลักประตูรถให้เปิดกว้างขึ้น
แต่พอจะวางอัลฟาลงที่เบาะข้างคนขับอัลฟาก็กำเสื้อเขาแน่น
เอ็กซ์ยืนนิ่งอยู่นานบทสรุปก็คือต้องเดินไปนั่งหลังพวงมาลัยโดยมีเจ้าตัวเล็กนอนซุกอกไม่ห่าง...
นี่ยิ่งกว่าแมวอีกนะ
เมื่อถึงห้องเอ็กซ์ก็พาอัลฟาที่ยังคงหลับตาสนิทอยู่ในอกเข้าไปให้ห้องนอนโดยมีเบต้าวิ่งพันแข้งพันขาตามเข้าไปด้วย พอถึงเตียงก็จะวางเจ้าตัวลงแต่มือเล็กก็ยังคงกำเสื้อเขาไว้แน่นไม่ปล่อย
เอ็กซ์พยายามจะแกะมือออกแต่ก็ไม่กล้าใช้แรงมากนัก กลัวอีกฝ่ายจะสะดุ้งตื่นอีก
คราวนี้เขาขมวดคิ้วครุ่นคิดหาทางออกอยู่ไม่นานก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่อย่างจนปัญญาล้มตัวลงเอนหลังกับหมอนแล้วหยิบผ้าห่มมาคลุมตัวอีกฝ่ายไว้
ฝ่ายเจ้าตัวเล็กที่สัมผัสได้ถึงเสียงหัวใจและอุณหภูมิของคนข้างกายก็ขยับเข้าซุกด้วยความรู้สึกอบอุ่นปลอดภัย
นานแล้วนะที่ไม่ได้นอนซุกอกแด๊ดแบบนี้...คิดถึง
จะได้นอนเต็มอิ่มเสียที
อัลฟาคิดละเมออยู่ในใจขณะยังด่ำดิ่งอยู่ในห้วงนิทรารมย์
เอ็กซ์นอนเอนตัวอยู่อย่างนั้นวางแขนพาดลงที่ตัวอัลฟาแล้วไล่สายตามองใบหน้าที่แนบชิดอยู่กับอกของเขา
รอยยิ้มข้างมุมปากแบบนี้ก็น่ามองดี
หลับสบายเลยนะ...
เขานอนมองอัลฟาไปเรื่อยๆแล้วขมวดคิ้วแน่นเมื่อคิดไปถึงอาการสะดุ้งและชาแปลบตามจุดที่สัมผัสถูกผิวกายอัลฟา... เหมือนสาเหตุจะมาจากเจ้าตัวเล็กนี่...อาการแบบนี้มัน...
“อือ”
เสียงครางในคอของคนในอ้อมแขนทำให้เอ็กซ์หลุดออกจากความคิดเขาเลิกคิ้วมองอัลฟาที่ขมวดคิ้วนิดๆอย่างคนฝันร้าย
“...” นอนมองอยู่พักนึงเจ้าตัวเล็กก็ขยับเบียดกายเข้ามาชิดกว่าเดิม แนบหน้าลงที่อกหนักขึ้นอีก ไม่นานนักสีหน้าก็ผ่อนคลายลง
เอ็กซ์ยังคงนอนนิ่งด้วยสีหน้าเรียบเฉยแว่วเสียงซีและสเปเชียลจากนอกห้องนอน...กลับกันมาแล้วสิ
แกรก
“แอลอยู่...” สเปเชียลเปิดประตูเดินเข้ามาตั้งใจจะมาหาอัลฟาแต่ก็ต้องหยุดชะงักเมื่อเห็นภาพตรงหน้า
คนที่นอนอยู่บนเตียงแต่ไม่ได้หลับหันมาสบตานิ่งๆไม่ได้อธิบายอะไรปล่อยให้คนมาใหม่ยืนค้างอยู่แบบนั้น
“มีอะไร” ซีเดินตามเข้ามาเอ่ยถามเมื่อเห็นสเปเชียลค้างนิ่งอยู่หน้าประตู
แต่ก็ต้องกระตุกยิ้มเมื่อหันมาเห็นภาพเดียวกันแล้วคว้าแขนสเปเชียลที่ยังนิ่งอึ้งอยู่ให้ถอยหลังออกมา
เอ็กซ์พ่นลมหายใจยาวเมื่อทั้งคู่พ้นออกจากห้องไปแล้วหลังประตูปิดลงความเงียบก็กลับมาอีกครั้ง
คิดแล้วก็มองไปรอบๆ ห้องอย่างไร้จุดหมายเหลือบไปเห็นแสงวูบวาบจากม่านตาเบต้าที่กำลังนั่งมองขึ้นมาบนเตียง
เขาส่ายหน้าเล็กน้อยเป็นเชิงปรามให้เจ้าสุนัขหุ่นยนต์ตัวเล็กค่อยๆหมอบนอนลงจนหัวมิดขอบเตียงไป
เอ็กซ์กวาดตามองไปที่อื่นต่อเรื่อยๆจนมาจบลงที่ดวงหน้าของเจ้าตัวเล็กข้างกาย
คงอีกนานกว่าจะตื่น...
“เมื่อกี้กูตาฝาดเปล่าวะ” สเปเชียลกระพริบตาปริบๆ
“หึหึ” ซีหัวเราะในคอแล้วขยับมือลูบหัวสเปเชียล
“หัวเราะไรของมึง”
“เอ็กซ์คงถูกใจอัลฟา”
สเปเชียลฟังแล้วก็ขมวดคิ้ว “ถูกใจ?”
“ไม่งั้นคงสะบัดตกเตียงตั้งแต่โดนซุกแล้ว”
“...” สเปเชียลนิ่งคิดไปคิ้วเข้มยังคงผูกเป็นปม...ถูกใจอัลฟางั้นเหรอ
“เป็นไรไป” ซีทักขึ้นเมื่ออีกฝ่ายยังคงเงียบเขาดึงแขนสเปเชียลให้ตามมานั่งที่โซฟา
ฝ่ายคนถูกลากก็เดินตามแรงดึงมาโดยดีใบหน้าเข้มขึงเหมือนใช้ความคิด
“หืม” ซีครางเสียงถามยื่นหน้าเข้าไปใกล้
สเปเชียลอ้าปากจะพูดหากแต่ก็หุบปากฉับแล้วลุกขึ้นดึงแขนซีเดินเข้าห้องนอนปิดประตูแล้วรุดไปนั่งที่เตียง
“คิดว่าระยะนี้เอ็กซ์ได้ยินมั้ย” สเปเชียลเอ่ยถาม สายตามองไปทางประตู
ซีส่งเสียงหัวเราะเบาๆ ในคอ “ไม่ตั้งใจฟังก็ไม่ได้ยินหรอก”
สเปเชียลเม้มปากนิ่งไป “แอลเกลียดซาไลย์...”
“อืม รู้แล้ว” ซีตอบโต้แล้วขยับดึงอีกฝ่ายให้ขึ้นมานั่งตัก
“เอ็กซ์เป็นซาไลย์”
“อืม” ซีรับคำไปเรื่อยปล่อยให้คนบนตักพูดต่อ
“ส่วนเอ็กซ์เกลียดมนุษย์”
“แต่อัลฟาเป็นมนุษย์ล่ะสิ” คนฟังเอ่ยแทรกอย่างรู้ทัน
สเปเชียลขมวดคิ้วแน่น แล้วพยักหน้ารับ
“ตอนแรกก็ไม่คิดว่าจะเป็นอะไรถ้ารักษาอาการเกลียดกันเองของคู่นั้นได้ก็ดี...แต่ตอนนี้เริ่มท่าจะไม่ดีแล้ว”
เดิมทีสเปเชียลก็ไม่อยากให้ซาไลย์อย่างเอ็กซ์เข้าใกล้อัลฟามากเกินความจำเป็นอยู่แล้ว
ยิ่งพยายามไม่ให้คู่นั้นอยู่กัน 2 คนได้มากเท่าไหร่ยิ่งดี...นิสัยอย่างเอ็กซ์ไม่เหมาะจะอยู่รอบตัวอัลฟา...
เขายอมรับได้เลยว่าเขาห่วงและห่วงมากด้วย...
ที่ผ่านมาแค่คิดว่าหากอัลฟาไม่รู้ว่าอีกฝ่ายเป็นอะไรและเอ็กซ์ก็ไม่รู้ว่าโดนเจ้าตัวเล็กเกลียดเข้าเสียมากขนาดนั้นก็คงไม่เป็นไร..
.แต่พอมาเห็นทั้งคู่ใกล้ชิดกันเข้าแบบนี้แล้วจากความเป็นห่วงอดรู้สึกเป็นกังวลจนกลัวขึ้นมาไม่ได้
“ไม่คิดว่าเอ็กซ์จะมาถูกใจแอล”
ซีนั่งฟังแล้วคิดตามไปด้วยแต่ก็ไม่เข้าใจความหมายของเจ้าตัวเท่าไรนัก “แล้วเป็นอะไรไป”
“ก็อย่างที่บอก...ซาไลย์ที่เกลียดมนุษย์กับมนุษย์ที่เกลียดซาไลย์จะอยู่ด้วยกันได้ยังไง”
“ต่อให้รู้ขึ้นมาจริงๆ เจ้านั่นจะทำอะไรได้”ซีพูดทีเล่นทีจริง
ก็เขาเองไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่นักถึงจะเกลียดมากมายขนาดไหน รู้ความจริงขึ้นมาก็ใช่ว่าจะทำอะไรได้
“...ได้มากกว่าที่คิดเยอะเลยล่ะ” สเปเชียลพึมพำเบาๆ อย่างเคร่งเครียด แบบที่คนฟังต้องขมวดคิ้วตาม
“อือ...อ” อัลฟากระพริบตาถี่ๆแล้วเงยหน้าขึ้นก็ต้องสะดุ้งเฮือกด้วยความตกใจเมื่อพบสภาพห้องที่มืดสนิทไม่มีแม้แต่แสงไฟลอดจากช่องประตู
ตระหนกอยู่ไม่นานก็ตั้งสติได้และเมื่อดวงตาเริ่มปรับสภาพเขาก็รู้สึกถึงไออุ่นจากอ้อมกอดของคนข้างกาย
พอแหงนหน้ามองและเพ่งดูจึงรู้ว่าคือ...พี่เอ็กซ์...พี่ที่มีนัยน์ตาดุๆที่เขากลัวที่สุด
แต่อาจจะด้วยเสียงหัวใจที่เต้นดังสม่ำเสมอราวกับจะสะท้อนนิสัยของเจ้าตัวที่ดังอยู่ใกล้ๆหน้าของเขามันทำให้รู้สึกอุ่นใจอย่างบอกไม่ถูก อุ่นใจจนต้องแนบแก้มลงไปกับก้อนเนื้อใต้อกนั้นอีกครั้ง
คราวนี้อัลฟาไม่ได้หลับแล้ว...เขาทำเพียงแค่นอนฟังเสียงจังหวะการเต้นสม่ำเสมอของหัวใจแบบนั้นไปเรื่อยๆขยับซุกตัวเข้าใกล้อย่างเด็กขี้อ้อนโดยที่อีกฝ่ายยังคงหลับสนิท...ในฝันคิดว่าได้กอดแด๊ดเสียอีก...ผิดคาดไปไกล
กลับกลายเป็นคนที่ไม่นึกฝันที่สุดไปเสียได้
เด็ดมากๆเลย ขอให้เป็นความทรงจำที่ดี ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ
หน้า:
[1]