คืนวิปลาส
วัยรุ่นชายสองคนปรากฏตัวที่ดงกล้วยอีกครั้ง หลังจากสัปดาห์ก่อนพวกมันลักลอบมาขโมยกล้วยที่นี่ไปขายได้เงินจำนวนหนึ่ง แม้ไม่มากนัก แต่เพียงพอปลดเปลื้องอาการเสี้ยนยาของพวกมัน เพราะทั้งสองตกเหวยาบ้าจนโงหัวไม่ขึ้น คืนนี้อันธพาลทั้งสองอาศัยแสงจันทร์ข้างขึ้น เดินลัดเลาะแปลงสถานีทดลองพืชและพรรณไม้ของมหาวิทยาลัย จนเข้ามาถึงดงกล้วยแห่งนี้ “มึงรู้มั้ย คนเรียนที่นี่มีแต่คนโง่ๆ” คนรูปร่างผอมสูงกระซิบ ท่ามกลางความมืดและเงียบผิดปกติ ไม่ได้ยินแม้เสียงหรีดหริ่งเรไร แต่ทั้งสองก็ไม่ได้สนใจบรรยากาศรอบข้าง “กูได้ยินว่ามหา-ลัยที่ไหนก็สอนให้คนฉลาดทั้งนั้นแหละ” คนเตี้ยล่ำแย้ง “มึงดูนี่ซีวะ กล้วยเต็มสวนยังไม่มีปัญญาตัดไปขาย” คนผอมสูงวาดมือไปรอบดงกล้วย “งั้นมึงกับกูสอนพวกมันหน่อย คนฉลาดทำกันยังไง” คนเตี้ยล่ำพูดจบก็หัวเราะเอิกอาก จนคนผอมสูงต้องสะกิดให้รู้ว่า กำลังอยู่ในฐานะขโมย แล้วกล่าวเตือนสติคู่หู “เบาๆหน่อยซีวะ เดี๋ยวไอ้ยามแก่นั่นได้ยิน ก็เป็นเรื่องหรอกมึง” แม้เวลานี้บริเวณดงกล้วยไม่มีพนักงานรักษาความปลอดภัยผ่านมาตรวจการ แต่ความเคลื่อนไหวของขี้ยาทั้งสองถูกเฝ้ามองจากสายตาคู่หนึ่ง ท่ามกลางแสงจันทร์สลัวรางและลมโกรกไปทั่วบริเวณ ทำให้ใบกล้วยกวัดแกว่งเกิดเงาพร่ามัวแต้มพื้นดิน คล้ายทุกสิ่งอย่างในดงกล้วยมีชีวิตลุกเดินพล่าน หากเวลานี้มีคนขวัญอ่อนพลัดหลงเข้ามาคงขวัญกระเจิงได้ง่ายๆ แต่ทาสยาทั้งสองกลับไม่รู้ร้อนรู้หนาว ต่างล้มต้นกล้วยด้วยพร้าที่ติดมือเข้ามาพร้อม ทั้งสองคัดเฉพาะลูกใหญ่ๆหวีโตๆ ตามคนรับซื้อกำซับมา จนได้จำนวนตามใบสั่ง จึงใช้เชือกที่เตรียมมาด้วยมัดรวบเครือกล้วยห้อยเป็นพ่วง สอดไม้คานเตรียมยกขึ้นบ่า พลันนั้นสายตาของคนเตี้ยล่ำก็สัมพันธ์เป็นเลิศ พักหลังนี้เขามักกลับบ้านไม่ตรงเวลากับแม่ โดยอ้างเหตุผลว่าต้องออกขายสินค้าต่างจังหวัด ยิ่งกว่านั้นเขาพูดคุยกับวันวิษาข์และทำตัวสนิทสนมเกินควร คืนหนึ่ง แม่ไปสัมมนาต่างจังหวัด ประจวบเหมาะเป็นคืนฝนตก วันวิษาข์ลืมล็อกประตูห้องนอน ค่อนแจ้งเธอรู้สึกตัวพบพ่อเลี้ยงนอนเคียงข้าง แม้คืนนั้นเขาไม่ได้ทำลายเธอ แต่พ่อต่างสายเลือดสอนให้สาววัย 18 ปีรู้จักทุกสัดส่วนของเพศชายเป็นครั้งแรกในชีวิต หลังจากนั้นพ่อเลี้ยงก็หาโอกาสทำอย่างเดิมบ่อยๆ วันวิษาข์รู้ภายหลังว่าเขาแอบเอากุญแจไปทำเป็นลูกสำรอง ถึงอย่างไรวันวิษาข์ขอผัดผ่อนกับเขาว่า รอให้เธอจบมัธยมปลายแล้วจะมอบร่างกายให้ ดูเหมือนพ่อเลี้ยงจะรักษาสัญญาเป็นอย่างดี โชคดีวันวิษาข์ยังไม่ทิ้งการเรียน ยังคงรักษาเกรดเฉลี่ยไว้ในระดับเดิม แต่อารมณ์แปลกแยกและสับสนในตัวเอง ทำให้เธอเริ่มเก็บตัวมากขึ้น ชอบเข้าห้องสมุดทำทีอ่านหนังสือ แต่ในหัวสมองมีเพียงภาพพ่อเลี้ยง ถึงอย่างไรก็ไม่มีครูหรือเพื่อนสังเกตเห็น คงเพราะตอนพ่อแท้ๆยังมีชีวิต วันวิษาข์มักสนิทกับท่านมากกว่าแม่ จนบัดนี้เธอก็ยังโหยหาความรู้สึกนั้น แต่สาวมัธยมปลายยังไร้เดียงสาเรื่องอารมณ์พรรค์นี้ จึงแสดงพฤติกรรมออกมาในทางที่ผิดเพี้ยนกับพ่อเลี้ยง ยิ่งไปกว่านั้นสิ่งซ่อนเร้นอยู่ใต้พื้นผิวของจิตสำนึก คือวันวิษาข์นึกตำหนิแม่ที่พ่อเพิ่งตายก็เอาชายใหม่เข้ามาในบ้าน ความริษยาหวังเอาชนะแม่เริ่มก่อตัวขึ้น แต่เธอเก็บกดความรู้สึกนี้ไว้ตลอดมา กระทั่งพ่อเลี้ยงแอบเข้าห้องของเธอ และสอนให้สาวมัธยมปลายเรียนรู้อารมณ์อีกด้านหนึ่ง ที่กระตุ้นให้เธอริษยาแม่เพิ่มมากขึ้น กระทั่งวันวิษาข์อยากเอาชนะผู้บังเกิดเกล้าด้วยการแย่งทุกอย่างของแม่ ไม่เว้นแม้แต่พ่อเลี้ยง ถึงอย่างไร การต่อสู้กันระหว่างปมอิจฉาแม่กับความผิดบาปด้านสังคม ยังคงสับสนอยู่ใต้พื้นผิวจิตสำนึกของวันวิษาข์ และบัดนี้เส้นตายที่เธอให้ไว้กับพ่อเลี้ยงใกล้เข้ามาทุกที ฝนยังโปรยปรายไม่มีทีท่าว่าจะขาดเม็ด วันวิษาข์ยกมือปิดปากหาวพร้อมขยับลุกจากเก้าอี้ ตั้งใจหลับพักผ่อนไว้พรุ่งนี้ค่อยตื่นแต่เช้า ก่อนมือเอื้อมปิดสวิทซ์ไฟ โทรศัพท์มือถือก็ส่งเสียงเตือนว่ามีสายเรียกเข้า “ถึงบ้านคุณอาแล้วหรือแม่ อาการท่านเป็นอย่างไรบ้างค่ะ” วันวิษาข์รับสาย เมื่อหน้าจอแสดงชื่อแม่ของเธอ แต่ไม่มีเสียงตอบกลับมา เธอมองหน้าจอเห็นสายยังไม่หลุด ยิ่งไปกว่านั้นวันวิษาข์ได้ยินเสียงฝนตกดังมาตามสาย “แม่คะ ได้ยินไหมคะ” วันวิษาข์พูดย้ำ แต่ก็มีเพียงความเงียบตอบกลับมา แล้วอยู่ๆเครื่องดับพรึบเหมือนแบตเตอรี่หมดกะทันหัน วันวิษาข์ยิ่งประหลาดใจอีกทวีคูณ เมื่อนึกได้ว่าอันดับแรกเธอปิดมือถือก่อนทุกครั้ง หากอ่านหนังสือหรือทำการบ้าน นับเป็นกฎข้อหนึ่งที่เธอปฏิบัติอย่างเคร่งครัด วันวิษาข์นึกสังหรณ์อะไรบางอย่าง จึงคิดจะเปิดเครื่องเพื่อต่อสายถึงแม่ แต่ได้ยินเสียงรถคันหนึ่งวิ่งเข้ามาในบ้าน วันวิษาข์เปิดประตูห้องนอนลงบันไดไปชั้นล่าง กะจะถามดูอาการป่วยของญาติพ่อเลี้ยง แต่เธอเห็นเพียงพ่อต่างสายเลือดยืนอยู่เพียงลำพังด้วยเสื้อผ้าเปียกโชก “แม่ละคะ ป๋า” วันวิษาข์ถาม “แม่ค้างที่บ้านอา คืนนี้คงไม่กลับ คือว่าอาอยู่ในช่วงดูใจ” วันวิษาข์สังหรณ์ใจบางอย่าง จึงหันหลังเดินขึ้นบันได “เดี๋ยวก่อนหนู เอาผ้าเช็ดตัวให้ป๋าหน่อย” วันวิษาข์ชะงักเท้า เดินไปเอาผ้าเช็ดตัวแขวนอยู่ที่ราวด้านหนึ่ง พอเดินกลับมาก็เห็นพ่อเลี้ยงเหลือแต่กางเกงในตัวเดียว สาวมัธยมปลายเบือนหน้าหนี ขณะยืนผ้าเช็ดตัวให้พ่อเลี้ยง “ยังไม่นอนอีกหรือ” พ่อเลี้ยงชวนคุย ขณะรับผ้าขนหนูพันท่อนล่าง “หนูอ่านหนังสืออยู่ค่ะ” “ป๋าช่วยติวให้ไหม” “พอดีหนูง่วง กะจะนอนอยู่แล้วค่ะ” “เอาน่า ดูต่ออีกนิดหน่อยแล้วค่อยนอน” “เมื่อกี้แม่โทร.มา แต่สายหลุดก่อน หนูกำลังจะต่อสายถึงท่านอยู่พอดี” “ว่าไงนะ เมื่อกี้นี่หรือ” พ่อเลี้ยงย้อนถาม น้ำเสียงตื่นกลัว “ใช่ค่ะ ช่วงที่ป๋าเลี้ยวรถเข้าบ้าน” “อย่าโกหกป๋าเลย” “ป๋ารู้ได้ไงว่าหนูโกหก” น้ำเสียงวันวิษาข์แข็งขึ้น “ก็แม่ของหนูจะไม่มีโอกาสหยิบโทรศัพท์อีกแล้วนะสิ” “คุณทำอะไรกับแม่ของฉัน” วันวิษาข์เปลี่ยนสรรพนาม ในใจเริ่มฉุกระแวง “ก็ทำให้เขาพ้นทางของเราสองคนนะสิ” “งั้นก็แสดงว่า…” “ใช่แล้ว ป๋ากุเรื่องทั้งหมด วางแผนอย่างแนบเนียน รับรองไม่มีใครรู้แน่นอน ต่อไปเราจะอยู่ร่วมกันอย่างมีความสุข” “มึงฆ่าแม่กู ยังจะมาเอากูเป็นเมียอีก กูจะโทร.แจ้งตำรวจ” “ฟังป๋าก่อนสิหนู” พ่อเลี้ยงคว้ามือลูกต่างสายเลือด “ปล่อยเดี๋ยวนี้นะ ไอ้ฆาตกร” วันวิษาข์สลัดข้อมือ แต่ไม่หลุด “ป๋าจะปล่อยแต่ขอป๋ากอดจูบให้ชื่นใจหน่อยนะ” พร้อมคำพูดชายวัย 40 ปี ดึงร่างสาวมัธยมปลายเข้ามากอด “ปล่อยเดี๋ยวนี้ ไอ้ใจสัตว์” วันวิษาข์ดิ้นสุดแรงเกิด “อย่าสะดีดสะดิ้งให้มันมากนักเลยน่า กูรู้มึงอยากซะจนน้ำลายหก” “ไม่ ไปให้พ้น” “อีเหึ้ย พูดดีไม่ชอบ มึงอยากให้กูใช้กำลังใช่ไหม” บึก! “โอ๊ย!” วันวิษาข์เปล่งเสียงได้คำเดียว หลังโดนหมัดตุ๊ยแถวลิ้นปี่ จากนั้นร่างเธอก็กองลงที่พื้น เรี่ยวแรงทั้งหมดสลายไปจากร่าง ไม่สามารถแม้แต่จะลืมตา รับรู้ได้เพียงว่าเสื้อผ้าของตนกำลังถูกถอด “แม่จ๋า ช่วยหนูด้วย” วันวิษาข์นึก มีเพียงเธอเท่านั้นที่ได้ยิน ก่อนเส้นประสาทสุดท้ายของสาววัย 18 ปีจะขาดผึง วันวิษาข์ฝืนเปลือกตาลืมขึ้นช้าๆ แต่ก็กระพริบปิดอย่างรวดเร็วเมื่อโดนแสงแยงจนเจ็บแสบ เธอพยายามหลายครั้งจนเอาชนะได้ในที่สุด สาววัย 18 ปียังจับต้นชนปลายอะไรไม่ได้ สักครู่ความรู้เจ็บระบมก็วิ่งพล่านไปทั้งตัว แล้วเหตุการณ์เมื่อคืนก็ถาโถมสู่หัวคิด วันวิษาข์พยายามขยับร่าง แต่รู้สึกเหมือนถูกแผ่นเหล็กทับ รับรู้ได้เพียงว่าเธอกำลังนอนอยู่บนเตียงที่ไม่คุ้นเคย เช่นเดียวกับสภาพแวดล้อมในห้องนี้ “รู้สึกตัวแล้วหรือคะ คุณษาข์” เสียงดังจากข้างเตียงด้านหนึ่ง “อย่าเพิ่งขยับตัวนะคะ เดี๋ยวป้าจะออกไปเรียกพยาบาล” เวลาผ่านไปกว่าสามสิบนาที กระทั่งหมอที่เข้ามาตรวจอาการดินออกจากห้อง บัดนี้เหลือเพียงวันวิษาข์กับป้าคนใช้สองต่อสอง แกเล่าเรื่องทั้งหมดให้ลูกสาวเจ้านายฟังว่า แกได้รับโทรศัพท์จากคุณผู้หญิงให้ไปช่วยวันวิษาข์ที่กำลังตกอยู่ในอันตราย แล้วสายก็ตัดไป แกพยายามติดต่อกลับถึงคุณผู้หญิง แต่โทร.ไม่ติด แม้จะโทร.เข้าเบอร์บ้านก็ไม่ได้ รู้ภายหลังว่าพ่อเลี้ยงโฉดตัดสายก่อนหน้านั้น ก่อนจะลวงคุณผู้หญิงออกจากบ้านไปฆ่าที่ถนนเปลี่ยวแห่งหนึ่ง พอดีแกคุ้นเคยกับยามคนหนึ่งที่ประจำการอยู่ในหมู่บ้าน เพราะเป็นคนอีสานพลัดถิ่นเหมือนกัน โชคดียามคนนั้นเข้าเวรกลางคืน จึงรับปากจะไปสอบถามดูตามอำนาจหน้าที่ พอยามเข้าไปในตัวบ้าน เห็นพ่อเลี้ยงชาติชั่วตาเหลือก ลำคอเขียวช้ำนอนอยู่ข้างวันวิษาข์ แล้วยามผู้เป็นผลเมืองดีก็จัดการนำเธอส่งโรงพยาบาล โดยได้รับความช่วยเหลือจากเพื่อนบ้านอีกทอดหนึ่ง โชคดีวันวิษาข์ปลอดภัย แต่เคราะห์ร้ายที่ต้องสูญเสียแม่อย่างไม่มีวันกลับ
หน้า:
[1]