เกาะแห่งความรัก และความเสียว ตอนที่1
แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย Fujishirou168 เมื่อ 2016-9-4 23:06ณ เกาะเล็กๆ นามว่า “หามฉลี” เป็นเกาะเล็กๆ ขนาดเท่าประเทศอินเดียตั้งอยู่กลางมหาสมุทรแปซิฟิก “ฟูจิ” หรือ จิรวัฒน์ ผู้ชายร่างกำยำ(ไต่ไม่ถึงขั้นกล้ามปู และซิกแพคชัดเจนจนน่ากลัว) อายุ 22 ปี สูง 190 ซม. ไว้ผมรองทรงสูง หน้าตาคล้ายๆกับเมษในการ์ตูนเรื่อง The Engineer ของ comico ที่วาดโดย Ziar ในชุดเสื้อยืดสีเขียวไข่กา กางเกงยีนส์สีน้ำเงิน รองเท้าผ้าใบสีน้ำเงิน-ขาว ซึ่งพึ่งย้ายเข้ามา ได้ลงเรือที่ท่าหามฉลี ซึ่งเป็นท่าเรือต้นทาง-ปลายทางของเรือหลายสาย ไม่ว่าจะเป็นเรือฟ้ามฟาก เรือรับ-ส่งระหว่างไปแผ่นดินใหญ่-เกาะ เรือเดินสมุทร เรือนำเที่ยว เรือเข้าแม่น้ำลำคลอง เละอีกมากมาย ด้านหน้าท่าเรือจะเป็นอนุเสาวรีย์ขนาดใหญ่ คือ "อนุเสาวรีย์โลมาแหกหี" ซึ่งเป็นศูนย์กลางของการเดินทาง มีทั้งท่ารถตู้ อู่รถเมล์/มินิบัส สถานีรถไฟหามฉลี สถานีรถไฟฟ้าอนุเสาวรีย์โลมาแหกหี รถไฟใต้ดินอนุเสาวรีย์โลมาแหกหี โดยฟูจิได้คิดว่าจะเที่ยวเล่นสักรอบ แล้วค่อยมาหางาน ปลดปล่อยจากการที่ไม่ค่อยมีอิสระบนแผ่นดินใหญ่ ว่าแล้วฟูจิก็ได้วิ่งขึ้นสะพานลอยข้ามไปที่สถานีรถไฟหามฉลี ซึ่งเป็นสถานีรถไฟซึ่งมีลักษณะตัวอาคารอยู่ปลายราง(เอาเป็นว่าคล้ายๆกับหัวลำโพงนั่นแหละ) ฟูจิได้ซื้อตั๋วรถไฟเที่ยวนึง ราคา 50 บาท โดยซื้อไปลงปลายทาง คือ สถานีหมาสามหำ ซึ่งมีระยะทางห่างจากสถานีหามฉลีถึง 455 กิโลเมตร
คือขบวนรถธรรมดาสายสีฟ้า(สายสีฟ้าไปได้ใกลถึงเมืองเกาะเวทย์มนต์ ซึ่งใกลจากที่นี่ไป 1,254 กิโลเมตร) ขบวน 233 หามฉลี – หมาสามหำ
โดยจากเมืองหามฉลี จะผ่าน เมืองเมฆหมอก เกาะขนมหวาน สระตัวเหี้ย นครแมวหีบาน หีบานบุรี และสุดสายที่เมืองหมาสามหำ ต้นทางออก 12.00 น. ปลายทางถึง 21.35 น.ขบวนรถไฟได้จอดเทียบชานชาลาที่ 8 จากทั้งหมด 12 ชานชาลา ทั้งขบวนมี 12 โบกี้ แบ่งเป็น
รถสัมภาระ+โบกี้ชั้นสอง(เอนได้) + โบกี้ชั้นสอง/สามในตู้เดียวกันอย่างละครึ่งตู้ + ชั้นสาม แบบเบาะเขียวแบบ 4-6(ฝั่งนึง 4 ที่นั่ง/หน้าต่าง อีกฝั่ง 6 ที่นั่งต่อหน้าต่าง) 3 ตู้ + โบกี้เสบียง แบบผนังไม้ เก้าอี้เบาะสีน้ำตาลแดง ครัวอยู่หัวตู้+โบกี้ชั้นสาม แบบห้องน้ำตรงกลาง + โบกี้แบบตรงกลาง + โบกี้แบบเบาะรถสองแถว + โบกี้เบาะไม้แบบเบาะเรียงติดกันแน่น หน้าต่างเล็กๆ หลายหน้าต่างติดกัน + โบกี้เบาะไม้แบบเบาะเว้นช้องเป็นซี่ๆ หน้าต่างเล็กๆ หลายหน้าต่างติดกัน + โบกี้ชั้นสามเป็นเบาะรถคล้ายรถเมล์ โดยตรงกลางเป็นแบบนั่งเข้าหากัน ส่วนใกล้หัว-ท้ายเป็นแบบเก้าอี้หันหลังให้หน้าต่าง
มุมของฟูจิ
ผมเลือกที่นั่งคันที่ 11 ซึ่งเป็นเบาะไม้แบบเว้นช่วง ซึ่งขึ้นชื่อเรื่องนั่งไม่สบาย นั่งแล้วปวดหลัง ทั้งมีรถนั่งชั้นสอง ที่นั่งสบายๆแถมขึ้นฟรี ทำไมหรอครับ ก็ผมถูกสอนมาเสมอ ว่าเป็นผู้ชายต้องอดทนและเสียสละ ซึ่งผมก็เชื่อแบบนั้น วันนี้คนไม่แน่นเท่าไหร่ นั่งสบายๆ แต่ถ้าเป็นสถานีต่อๆไปคนน่าจะเยอะขึ้น ช่วงสุดสัปดาห์ซะด้วยสิ สักพัก ขบวนรถไฟก็ออกจากสถานี ตอนแรกก็วิ่งมาดีอยู่ แต่หลังจากนั้น 1 ชั่วโมง พอเข้าเขตเมืองเมฆหมอก ซึ่งช่วงนี้เมฆหมอกยังไม่มีเพราะเป็นช่วงเที่ยงวัน รถไฟก็จอดแบบ นานมากๆ ผู้คนก็ลงกันเกือบหมด จนกระทั่งมีเจ้าหน้าที่ เป็นลูกเจี๊ยบหน้าประหลาด สูงประมาณ 175 ซม. หน้าตาประมาณมาสคอตเพจอีเจี๊ยบ เลียบด่วนก็เดินมาตะโกนด้วยคำซำๆผ่านโทรโข่ง “หัวรถจักรชำรุดครับๆ รีบเดินทางขบวนหลังได้เลยครับ ช่วงเมืองเมฆหมอก-หมาสามหำ ขบวนหลังจะจอดทดแทนให้คร้าบ จ่ายเพิ่มกันคนละ 50ลงนครแมวหีบาน 80ลงหีบานบุรี และ90บาทลงเมืองหมาสามหำ” แต่เนื่องจากช่วงนี้ผมต้องประหยัด และไม่ได้รีบอะไรมากมาย เลยรอขบวนนี่ออกแหละ ย้ายไปตู้ติดห้องเสบียงแปป เผื่อหิวจะได้มีอะไรกิน ย้ายไปตู้7 แล้วนอนที่เบาะๆนึง เป็นแบบ 3 เบาะเรียงติดกัน
ทันใดนั้นเอง!!!!!!!!!!!!!!!
มีน้ำหยดใส่หัวผม นี่ฝนตกหรอ? ไม่นี่ ข้างนอกแดดยังแรง ฟ้าใสแจ๋วอยู่เลย ผมไม่สนใจ แต่น้ำก็หยดอีก จนผมรำคาญ จากตะโกนออกไป “ใครแกล้งวะ”
แล้วเจ้าของน้ำสองหยดนั้นก็เผยตัวจากหลังเบาะนั่ง เป็นผู้ชายตัวเล็กๆ ไม่น่าจะเกิน ม.4 ผมสีส้ม ผิวคล้ำๆหน่อย พร้อมแกว่งขวดน้ำเปล่าที่เหมือนพึ่งเอาออกจากกระติกแช่เย็น
“แฮ่ๆ ใจเย็นดินาย เราแค่ทำให้บรรยากาศมันเย็นลงเฉยๆ” พูดจบเค้าก็เอาขวดน้ำมาจ่อที่คอ สร้างความน่ารำคาญให้ผมขึ้นมาอีก
“ทำอย่างกับเราเคยรู้จักกัน เล่นแบบนี้กับคนอื่นๆ ระวังเค้าจะต่อยนายเอานะ นี่ดีนะที่มาเจอผมเนี่ย แถมอายุยังน้อย เรียกคนอื่นแบบเพื่อนทั้งที่เค้าอายุมากกว่าระวังจะโดนตบกบาลเอานะ” ผมได้สั่งสอนเทศนาเค้าไป
“แหมๆ บ่นยังกับพวกคุณแม่คุณป้า อีกอย่าง ผมไม่เด็กแล้วนะ ปีนี้ก็จะ 25 แล้วด้วย” เขาพูด
ห้ะ!!! 25? อายุมากกว่าผมอีก แล้วเค้าก็พูดกลับมา
“แล้วนายล่ะ อายุเท่าไหร่ ชื่ออะไร” หนอย กล้ามาก ปกติผมไม่ชอบให้ใครมาถามข้อมูลกับผมถ้าไม่จำเป็น แต่ไม่รู้เพราะอะไร ผมได้ตอบอย่างไม่ลังเลแบบบังคับตัวเองไม่ได้ “ชื่อฟูจิ อายุ22”เขากลั้นหัวเราะสักพัก แล้วก็หัวเราะลั่น ก่อนจะพูดสิ่งที่เป็นการสวนผม “555555 ใครกันแน่ที่แก่กว่า”ผมอึ้ง เขาอายุเยอะกว่าผมประมาณ 2-3 ปี แต่เขาหน้าเหมือนพึ่งขึ้น ม.4 ใหม่ๆ เกิดอะไรขึ้นนะ เรดาร์ผมพังหรอ แต่ผมคงไม่ยอมแพ้หรอก “แล้วไง อายุมากกว่า แต่ทำตัวเหมือนเด็กแบบนี้ทำไมจะตักเตือนโดยคนอายุน้อยกว่าไม่ด้ มนุษย์ลุงเอ้ย”
“เอาน่าๆ นายมากับเราดิ”เขาชวน
“ไปไหน!” ผมถาม “เออน่ะ เดี๋ยวก็รู้”แล้วเขาก็ลุกมาจากเบาะ ผมจึงเห็นด้านต่างๆมากขึ้นไปอีก เขาใส่เสื้อยืดสีดำลายสลอตจากเพจสัตว์โลกอมตีน พร้อมวลีเด็ด ”รู้หมือไร่” กางเกงยีนส์ขายาวสีดำ รองเท้าผ้าใบสีขาว-แดง ตัวและหุ่นค่อนข้างโอเค ส่วนสูงน่าจะราวๆ 170 กลางๆ ผมอยากรู้เลยตามเขาไป ที่ที่เขาพาไปคือตู้เสบียงนั่นเอง คือตู้ต่อไป(เดินไปทางหัวขยวนที่จอดเสีย)นั่นเอง ภายในเป็นผนังไม้สุดคลาสสิค เบาะสีน้ำตาลเงา ผมนั่งที่โต๊ะโต๊ะนึง แล้วเขาก็นั่งตรงข้ามผม
“นายนี่ดูน่ารักนะ” เค้าพุดออกมา ชวนให้ผมรู้สึกขนลุก “นี่หมายความว่าอะไร!!!”ผมตอบอย่างตกใจ แม้จะรู้ตัวเอง ว่าเป็นเกย์ แถมเป็นรับด้วย ซึ่งเป็นความลับที่ผมปิดมานาน รู้กันแค่ในกลุ่มเพื่อนสนิท 2 คนที่จะย้ายตามมาในเร็วๆนี้ แต่มาเจออะไรที่กระทันหันแบบนี้ มันก็ชวนรู้สึกแปลกๆ และผมก็ไม่ได้มีนิสัยชอบมั่วกับใครง่ายๆด้วย “ไม่มีอะไร แค่พูดตามความรู้สึก” เห้อ โล่งอก ผมไม่ค่อยอยากให้ใครรู้ว่าผมเป็นเกย์ซะด้วยสิ กลัวโดนรังเกียจ เพราะผมพึ่งย้ายเข้ามา ยังไม่รู้วัฒนธรรมของที่นี่มากนัก เปิดตัวสุ่มสี่สุ่มห้าก็กลัวโดนตีนด้วยนี่สิ
“ว่าแต่พี่ ชื่ออะไรอะ” ผมต้องเรียกแทนตัวเขาว่าพี่ เพื่อกู้หน้า แต่ก็นะ มันถามผมก่อน ก็ถามกลับมั่งแหละ “พี่ชื่อแฟนะ นายชื่อฟูจิอ่อ” เค้าแนะนำตัว แล้วถามซ้ำ ผมพนักหน้า “กินอะไรหน่อยมั้ย เดี๋ยวพี่ไปทำให้” พี่แฟถาม คำถามนี้ทำให้ผมรู้สึกว่าประเมินเขาในตอนแรกผิดอย่างไม่น่าให้อภัย ผมตอบรับความอบอุ่นนั้นแบบไม่รีรอ “ข้าวผัดไข่เจียวละกัน” แล้วพี่แฟก็ไปทำอาหาร พอลุกได้สักพัก พี่เค้าก็พูด “ไปช่วยพี่ทำด้วยสิ เดี๋ยวให้กินฟรี” คำพูดนั้นยิ่งเติมเต็มความรู้สึกอบอุ่นยิ่งขึ้น ผมลุกไปโดยไม่รอช้า
เมื่อถึงห้องครัว ซึ่งค่อนข้างกว้างพอตัว พี่แฟได้พูดอะไรบางอย่างกับผม “รอบแรกนีพี่ให้ฟูจิลองทำกับข้าวนี้ดูนะ”ผมเสียหลักไปได้สักพัก แค่มารอบแรก เค้าก็ให้อภิสิทธิ์ในห้องครัวผมแล้ว เพราะถ้าเป็นผม ต่อให้อยู่ด้วยกันนานจนสนิท เรื่องเครื่องครัว เรื่องโทรศัพท์ เรื่องของส่วนตัวนี่ หวงห้ามเลย แม้แต่พ่อแม่ผมยังไม่กล้ายุ่ง แต่เพื่อตอบรับในน้ำใจ เอาวะ! ผมไปหยิบตะหลิว กะทะ ส่วนพี่แฟก็ช่วยโดยการหยิบวัตถุดิบ ซึ่งเป็นข้าวแย่เย็น 1 ชามใหญ่ ซอสมะเขือเทศ ไข่ไก่ 5 ฟอง ใบโหระพาไว้ดับกลิ่นคาว ฮึๆๆๆ เห็นแบบนี้ผมขึ้นชื่อเชฟ 3 สมัยติดนะ ตอนเรียนมัธยมต้นที่ทางโรงเรียนเค้าส่งผมไปประกวดทำอาหาร ส่งไป 3 รอบ ได้เหรียญทองทั้ง 3 รอบเชียวนะ เพื่อตอนแทนน้ำใจพี่แฟ พี่แฟจะได้ลิ้มรสอร่อยฝีมือผมแน่ๆ ผมจึงลงมือทำอย่างสุดฝีมือ ด้วยเวลาเพียง 5 นาทีก็เสร็จ ต่อมาถึงขั้นตอนตีไข่ ผมตอกไข่ลงถ้วย 2 ฟอง ใช้พละกำลังและกล้ามเนื้อแขนอันทรงพลังในการตีไข่ ไม่เกินนาทีก็แหลกละเอียด แล้วผมก็ใช้เทคนิคที่เคยใช้คว้าเหรียญทอง 3 สมัยรวดทำไข่ดาวแสนอร่อยจนเสร็จ โดยพี่แฟอาสาถือจานไปให้ แล้วเดินออกมานั่งโต๊ะตัวเดิม “เรากินด้วยกันนะ” พี่แฟบอก ผมพนักหน้า แล้วก็หยิบช้อน/ส้อมตักกัน “อร่อยนี่” พี่แฟพูด แม้จะเป็นผมจะได้ยินคำนี้บ่อยๆ ช่วยรับเหรียญทอง แต่ครั้งนี้ มันทำให้ผมรู้สึกหัวใจพองโตอย่างบอกไม่ถูก รู้สึกดีมากๆ จนหน้าแดง “หน้าแดงอะไรเนี่ยเรา มามะ พี่ป้อนให้” ผมไม่อยากปฎิเสธน้ำใจนี้ เลยยอมให้พี่แฟตักข้าวผัดไข่เจียวฝีมือตัวเองเข้าปาก จนเหลือครึ่งจาน พี่แฟก็กินต่อจนหมด แล้วพี่แฟก็ขอย้ายมานั่งข้างๆผม คงเป็นเพราะเจอกันครั้งแรกมั้ง เลยรู้สึกเกร็งๆ แต่พอสักพัก ผมก็ไม่มีความรู้สึกนั้นแล้ว รู้สึกอบอุ่น รู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก
เดี๋ยวเหตุการณ์จะเป็นอย่างไรเดี๋ยวมาต่อบทหน้าฮะ ให้ลุ้น
พระกำลังดี พละกำลังดีน่าจะทำอะไรได้มันก็ตีใครนะครับ {:5_119:}ขอบคุนครับ{:5_119:} รู้สึกดีที่ได้เจอคนที่คุยแล้วสบายใจ Intra ตอบกลับเมื่อ 2016-8-9 19:39
พระกำลังดี พละกำลังดีน่าจะทำอะไรได้มันก็ตีใครนะครับ
คือยังไงครับ อธิบายหน่อย:o ขอบคุณมากครับ ขอบคุณมากครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณมากครับ ขอบคุณครับ
ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ ขอบคุนมากครับผม
ขอบคุณครับ ขอบคุณนะ ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ