บันทึกของนนท์2
บันทึกของนนท์2บ่ายวันนั้นหลังจากที่นนท์ทำงานเสร็จ ก็ขับรถกลับเข้ากรุงเทพฯ ด้วยความรู้สึกและหัวใจที่พองโต เบิกบานตลอดทางที่นนท์คิดถึงคำพูดของนัทว่ามีอะไรจะคุยด้วย มีอะไรจะบอก มันเรื่องอะไรกันนะ หรือนัทจะให้คำตอบว่าจะออกมาอยู่ด้วย เอาอีกแล้วความคิดเข้าข้างตัวเองอีกแล้ว นนท์พยายามสลัดความคิดนั้นออกไปเพื่อให้สติอยู่กับการขับรถ แค่กาญจนบุรีกลับเข้ามากรุงเทพ ใช้เวลาขับแค่ชั่วโมงกว่า ๆ ก็ถึง แต่นนท์กลับคิดว่า นี่เป็นช่วงเวลาในการขับรถของเขาที่นานที่สุดเท่าที่เขาเคยขับรถมา ไปเมืองกาญจน์ปกติก็ใช้เวลาแค่แป๊บเดียว แต่ทำไมวันนี้มันช่างช้าเสียเหลือเกิน บ่าย 4 โมงที่นนท์ขับรถออกมาจากเมืองกาญจน์ นี่ 5 โมงแล้วยังถึงแค่ทางแยกเข้าถนนเพื่อตรงไปปิ่นเกล้า วันนี้ต่างจากวันก่อนๆที่นนท์ขับรถกลับจากเมืองกาญจน์ เขาแทบไม่มองความสวยงามของธรรมชาติที่อยู่สองข้างทางเลยด้วยซ้ำ ความคิดหนึ่งแวปเข้ามาในหัวว่า เวลานี้รถต้องติดแน่ ๆ เพราะเป็นเวลาที่คนเลิกงาน นัทคงรอนานแน่ ๆ แต่จะทำยังไงได้นัทก็ไม่มีโทรศัพท์มือถือเพื่อให้ติดต่อได้ ถ้าไปถึงช้านัทจะยังรออยู่หรือป่าวนะนี่ ตอนนี้ความคิดของนนท์วุ่นวายไปหมด เท้าเหยียบคันเร่งเพื่อให้รถวิ่งเร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ ใจของนนท์ไปรออยู่ที่ร้านที่นัทนัดไว้แล้ว แต่ตัวยังอยู่ที่นี่อยู่บนถนน ที่มองไปข้างหน้ารถเต็มถนนไปหมด พอมาถึงตลิ่งชัน นนท์ก็ต้องชะลอรถลงเพราะรถติดอย่างมาก ถนนเส้นนี้ไม่ว่าจะเป็นขาเข้าหรือขาออก ไม่ว่าจะเวลาไหนก็ติดตลอด ร้าน...ในห้างที่นัทรอก็อยู่อีกไม่ไกล แค่ไปกลับรถเท่านั้นเอง แต่นนท์คำนวณเวลากับรถที่ติดมากมายขนาดนี้แล้วคงเกินครึ่งชั่วโมงแน่ ๆ กว่าจะได้กลับรถ แล้วไหนจะต้องติดรถที่วิ่งมาจากสะพานพระปิ่นเกล้า ไหนจะรถที่จะเลี้ยวเข้าห้างเหมือนเขาอีกล่ะ ...นนท์คิดแล้วได้แต่ถอนหายใจถึงสภาพการจราจร แต่ยังไง นัท ก็คงรอละนะ นนท์ได้แต่ภาวนา
เพราะวันนี้นัทบอกว่าลางานแล้วก็คงไม่ต้องไปทำงาน คงจะรอเราได้ เพราะนัทโทรมาเพื่ออยากเจอ แต่นนท์ก็อดวิตกไม่ได้ว่า ความคิดของนัทด้วยวัยขนาดนั้น วัยที่อารมณ์ร้อน วัยที่ยังอยากสนุกอยู่ จะเข้าใจหรือไม่ว่าที่ไปถึงช้าเพราะรถติด วัยที่อาจจะไม่อยากรอใครนาน ๆ ก็ได้ เพราะนนท์เองก็ไม่ชอบรอใครนาน ๆ และก็ไม่ชอบให้ใครรอเขานานเหมือนกัน 40 นาทีแล้วบนถนนแค่ช่วงสั้น ๆ เพิ่งจะได้เลี้ยวกลับรถ ไหนยังต้องผจญกับรถที่จะเลี้ยวเข้าห้างเหมือนกันอีก ไหนจะต้องวนหาที่จอดรถอีกละ หนึ่งชั่วโมงที่นนท์ใช้เวลาจากแค่ตลิ่งชันเพื่อเลี้ยวเข้าห้าง พอเลี้ยวเข้าห้างได้ นนท์ไม่รีรอที่จะใช้สายตากวาดเพื่อหาที่จอดรถว่าง ๆ เวลานี้ด้วย คนเลิกงานก็คงมาเดินห้างกัน มาทานข้าวเย็นกัน นนท์วนรถอยู่ 2 – 3 ชั้น ก็เจอช่องจอดรถที่ว่าง นนท์ไม่รีรอที่จะเสียบรถเข้าช่องว่างนั้น นนท์รีบดับเครื่องหยิบกระเป๋าตังค์ ล๊อคประตูรถทันที รีบเดินจ้ำอ้าวไปยังทางเข้าห้างเพื่อตรงดิ่งไปยังร้านที่นัทนัดเอาไว้...
เร็วกว่าที่คิด ร่างของนนท์ได้มาถึงหน้าร้านที่นัทนัดไว้ เขารีบกวาดตามองหานัททันที วันนี้เด็กหนุ่มที่นัทเห็นดูแปลกตาไป เพราะสวมใส่เสื้อเชิ้ตแขนยาว กางเกงยีนส์ รองเท้าผ้าใบ ที่แตกต่างไปจากสภาพของนัทที่เป็นเด็กนวดในร้านที่ใส่แต่กางเกงขาสั้น ไม่ใส่กางเกงใน ยามที่เดินไปมาเป้าตุง ๆ ก็แกว่งไกวไปมาตามจังหวะการเดินเพื่อให้ลูกค้าที่เข้ามาใช้บริการได้มอง หลายคนที่อดไม่ได้ที่เห็นสิ่งนั้นของนัทกวัดแกว่งก็ต้องควักเงินเพื่อจ่ายเป็นค่าตัวและค่าบริการของนัท เพราะไม่ใช่เพียงอาวุธขนาดเขื่องของนัทเพียงเท่านั้น แต่รูปร่างที่ไม่หนาไม่บางเกินไป แต่ดูเฟริ์มของนัทที่ทำให้คนที่เข้าไปต้องมอง เพราะแม้ขนาดนนท์เองก็ยังอดชื่นชมและชื่นชอบรูปร่างของนัทไม่ได้ เด็กหนุ่มนั่งรออยู่ที่โต๊ะหัวมุมของร้าน นนท์รู้ดีว่า นัทเป็นเด็กหนุ่มที่ขี้อาย ขี้เกรงใจ คงไม่กล้ามานั่งโต๊ะตัวที่ตั้งอยู่หน้าร้านเป็นแน่ ทันทีที่นัทเห็นนนท์เดินเข้ามา นัทรีบยกมือสวัสดีนนท์และรีบลุกมาจากเก้าอี้เพื่อมารับนนท์ให้ไปนั่งที่โต๊ะที่เขาสั่งกาแฟมาดื่มไปแล้วครึ่งแก้ว วันนี้นนท์เห็นหน้าตาที่สดใสของนัท ดวงตาและแววตาที่ใสซื่อของเด็กหนุ่มที่ชื่อ..นัท ทำให้ความเหนื่อยล้าของนนท์หายเป็นปลิดทิ้ง ความสดชื่นสดใสกลับเข้ามาแทนที่อย่างที่นนท์ไม่รู้ตัว...นนท์...ค่อยๆ เอามือรูดปลดเนคไทด์ที่ผูกมา ไม่ใช่เพราะอยากจะผูกพันธนาการตัวเอง แต่เพราะงานที่ไปทำ ตอนขึ้นรถก็รีบ จนลืมปลดไทด์ออก... มารู้ตัวอีกทีนนท์ก็ไม่ได้ยินเสียงพูดคุยจากผู้คนที่นั่งอยู่โต๊ะอื่นอีกแล้ว เพราะตอนนี้โลกทั้งโลกกำลังเป็นของนนท์และนัท ไม่มีอะไรที่จะเข้ามาทำให้โลกของนนท์กับนัทสลายได้เลยในเวลานั้น บทสนทนาระหว่างนนท์ กับนัทก็เริ่มขึ้น
“ เป็นไง....รอพี่นานมั้ย”
“ไม่นานหรอกคับ...ผมมาถึงก็เดินเล่น เพราะตั้งแต่เข้ามาทำงานที่กรุงเทพฯ ผมยังไม่เคยออกไปไหนเลย ไม่กล้าออกไปไหน ผมกลัวหลงทาง” นนท์ยิ้มและหัวเราะกับคำพูดซื่อ ๆ ตรง ๆ ของนัท
“กลัวอะไรล่ะ..โตแล้ว เราก็ต้องออกมาเรียนรู้โลกว่ามันเป็นยังไง…เออ...แล้วเมื่อกี้นัทเดินทางมาอย่างไรละ”
“ผมถามเพื่อนที่ร้านอะคับ ว่ามารถเมล์มายังไง เพื่อนก็บอกมา ผมก็มาตามที่เพื่อนบอก” นัทหยุดไปพักหนึ่ง “กรุงเทพฯมันวุ่นวายจริง ๆ นะคับ ผมไปทำงานที่เชียงใหม่ว่าวุ่นวายแล้ว ที่นี่วุ่นวายกว่าอีก ....รถก็เยอะ ผมมาถึงที่นี่สักพักก่อนที่จะเข้ามานั่งที่ร้านนี้ ผมก็เลยเดินเล่นในห้างนี้ ....แต่ก็รีบ ๆ เดินคับ เพราะกลัวว่าพี่มาแล้วจะไม่เจอผม หรือคิดว่าผมไม่รอพี่แล้ว”
นนท์รีบตอบกลับไปว่า “พี่เองก็กลัวว่านัทจะไม่รอพี่นะนี่...เพราะพี่มาสาย รถติดมาก...ขับรถมาก็นั่งลุ้นว่า นัทจะรอพี่หรือป่าว”
“รอซิคับ...ถึงพี่จะมาสายยังไงผมก็ต้องรอ เพราะพี่บอกแล้วว่าพี่จะมา อีกอย่างพี่ไปทำงานถึงต่างจังหวัดด้วย เหนื่อยมั้ยคับ”
“ตอนนี้พี่หายเหนื่อยแล้ว...แค่รู้ว่ายังไงนัทจะรอพี่จนพี่มา ไอ้ที่เหนื่อยก็หายเป็นปลิดทิ้งแล้ว”
“คับ ... ผมดีใจนะคับที่วันนี้พี่มาพบผมได้”
“เอ่อ...แล้วนัทมีอะไรจะบอกพี่เหรอ”.....นัทนั่งนิ่งเหมือนกำลังคิดอะไรอยู่ในใจ นนท์เห็นสีหน้าของนัทที่ดูเครียดกังวล
“นัท...มีไรจะคุยกับพี่ จะบอกกับพี่ก็บอกมาตรง ๆ ไม่ต้องเกรงใจ...ใช่เรื่องที่พี่ชวนนัทไปอยู่กับพี่หรือป่าว...นัทกังวลใจเรื่องนี้ใช่หรือป่าว...พี่ไม่บังคับนัทนะ เพราะเรื่องนี้นัทต้องพร้อมและยินยอมจะไปอยู่กับพี่เอง...แต่พี่บอกนัทไว้ก่อนนะ พี่ไม่ใช่คนร่ำรวยที่ไหน ทุกวันนี้ก็ทำงานเพื่อหาเงินเก็บไว้เพื่อชีวิตในวันข้างหน้า...พี่เคยบอกนัทไงว่า...พี่ไม่เคยมีใครมาก่อนที่พี่คิดและรู้สึกที่อยากจะใช้ชีวิตร่วมด้วย จนพี่มาเจอนัทนี่แหละ”
“ครับพี่..ผมจำได้ว่าพี่เคยบอกผม...แต่ผมกลัวว่าผมไปอยู่กับพี่จะทำให้พี่ลำบากอะซิครับ”
“ไม่เลยนัท แต่พี่อยากถามนัทว่านัทพร้อมหรือป่าวละที่จะเดินร่วมทางชีวิตไปกับพี่ วันนี้อาจจะสบาย วันข้างหน้าอาจจะลำบาก ...นัทพร้อมหรือป่าวที่จะสู้ไปกับพี่ ...ถ้านัทพร้อมที่จะสู้ไปกับพี่ก็ไม่ต้องคิดอะไรมาก”
“พี่คับ...ชีวิตผมลำบากมาเยอะ..เป็นเด็กกรรมกรแบบหินแบกปูนผมก็ทำมาแล้ว ผมทำงานทุกอย่างมาคับ ลำบากแค่ไหนผมก็ทนได้คับ ผมอยากให้พ่อแม่ผมสบาย ที่ผมมาทำงานแบบนี้ เพื่อนผมชวนผมมาทำตั้งแต่ตอนที่ผมอยู่เชียงใหม่...ผมก็ไม่ได้อยากทำนักหรอกคับ แต่เพราะเงินที่ได้ผมส่งไปให้พ่อกับแม่เพื่อไม่ให้เขาลำบาก...ผมจะลำบากยังไงผมไม่กลัวคับ”
“ก็ดีแล้วนี่ที่นัทมีความคิดแบบนี้...พี่รู้ว่านัทกลัวว่าถ้านัทไปอยู่กับพี่ แล้วนัทจะไม่มีเงินส่งไปให้พ่อแม่...เอาอย่างนี้นะ...พี่รับปากว่าพี่จะให้เงินนัทเอาไปส่งให้พ่อแม่ทุกเดือน โอเคมั้ย”
นัทยังคงนิ่งและคิด นนท์สงสัยว่าในหัวของเด็กหนุ่มคนนี้คิดอะไรอยู่นะนี่ เด็กหนุ่มที่ต้องจากบ้านมาเพื่อมาทำอาชีพขายบริการแบบนี้ สังคมทำไมมันช่างโหดร้าย แต่ถ้าไม่มีคนทำอาชีพแบบนี้ นนท์ก็ไม่ได้พบกับเด็กหนุ่มที่ชื่อนัทคนนี้ หรือนี่มันจะเป็นพรหมลิขิตที่ให้คนทั้งสองคนนี้มาเจอกัน
“พี่นนท์คับ ตลอดเวลา5 วันจนถึงตอนนี้ผมก็คิดมาตลอดนะคับว่าจะเอายังไงดี...ผมก็รู้นะคับว่า ผมก็ไม่อยากทำอาชีพนี้ไปอีกนานเท่าไหร่ แต่ผมเรียนยังไม่จบ ป.6 เลย ผมไม่รู้ว่าจะทำอะไรได้ ความรู้ผมมีน้อย”
“นัท...ก็เอาอย่างนี้ซิ ...ไปอยู่กับพี่แล้วพี่ส่งให้เรียนต่อ ตอนนี้ก็ไปเรียนกศน.ให้จบป.6 ก่อน แล้วก็เรียนต่อให้จบ ม.3 ใช้เวลาไม่นานหรอก อีกอย่างเรียนกศน.ก็ไม่ได้เรียนทุกวัน เรียนเฉพาะวันอาทิตย์เอง...วันธรรมดาก็อยู่ช่วยพี่ดูแลบ้าน”
นัทยังคงนั่งนิ่งและฟัง นนท์พยายามที่จะพูดอธิบายเพื่อให้นัทเห็นภาพ
“พอนัทเรียนจบม.3 นะก็เรียนต่อไปอีกให้จบ ม.6 หรือนัทจะเรียนที่เป็นวิชาชีพที่เรียนจบมาแล้วก็ทำงานได้เลยประกอบอาชีพได้เลยก็ได้ หรือว่าวันธรรมดานัทไม่อยากอยู่ที่บ้านพี่เฉยๆ นัทอยากไปเรียนอย่างอื่นเพิ่มก็ได้นะ” “พี่ว่าถึงเวลานั้นเราก็ค่อย ๆ ดูว่านัทสนใจจะเรียนอะไรเพิ่ม...นัทอยากเรียนอะไรละ ...ชอบอะไร นัทก็ต้องรู้เองว่าชอบอะไร”
“นัท...พี่บอกตรง ๆ นะ พี่อยากให้นัทมาเป็นแฟนพี่ ถึงอายุพี่กับนัทจะห่างกัน แต่มันก็ไม่ใช่อุปสรรคไม่ใช่เหรอ...พี่รู้สึกกับนัทตั้งแต่พี่เห็นนักครั้งแรกแล้ว...นัทอาจจะยังไม่เคยเห็นใครแล้วรู้สึกรักและชอบ แต่พี่เห็นนัทครั้งแรกพี่ก็รู้สึกรักและชอบแล้ว...แม้ว่าการที่เราเจอกันจะเจอกันในสถานที่แบบนั้น...ทีแรกพี่คิดว่า นัทเป็นเด็กที่เข้ามาเที่ยว...เพราะยิ่งถ้าเป็นเด็กที่เข้ามาเที่ยว พี่รู้ได้ทันทีเลยว่า หมดสิทธิ์แน่ๆ แต่พี่ว่ามันเหมือนโชคชะตาที่ให้เราเจอกันนะ”
นัทยิ้มและตอบว่า “ผมก็รู้สึกดีกับพี่ตั้งแต่ครั้งแรกนะคับ บอกตรง ๆ คับลูกค้าคนอื่นที่ขึ้นนวดกับผมส่วนใหญ่เรื่องมาก ต้องอย่างโน้นอย่างนี่ แต่ผมก็ต้องทำเพราะเลือกไม่ได้ ถ้าไม่ทำลูกค้าเขาไปฟ้องเจ้าของผมก็โดนเจ้าของด่ากลับมาว่าไม่ตามใจลูกค้า แต่บางคนก็เกินไปอะคับ แต่กับพี่ตั้งแต่ครั้งแรกผมก็รู้สึกสบายใจ เพราะพี่ดูเป็นคนใจดี แต่พี่คับบอกตรง ๆ นะคับ ผมไม่ใช่เกย์อะคับ ผมไม่รู้ว่าผมจะไปอยู่กับพี่แล้วจะทำให้พี่มีความสุขหรือป่าว”
จบตอนที่ 2
ขอบคุณครับ สนุกมากครับ ขอบคุณครับผม{:5_130:} ขอบคุณครับ ชอบมากสนุกดีขอบคุณคับ {:5_120:}
ขอบคุณครับ...{:5_120:} ซึ้งใจ อ่านไปยิ้มไปเลยครับ น่ารักดีนะแบบนี้ {:4_112:}
ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ:D เริดมากคร้า คุณ ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ เรื่องน่ารักจังคับ ขอบคุณครับ
ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ