เกาะแห่งความรัก และความเสียว ตอนที่11
มุมของต้นตอนนี้ผมเปลือยกายโดยมีที่ล็อคควยเป็นเครื่องแต่งกายเพียงชิ้นเดียวของผม ตอนนี้ร่างกายผมเริ่มไม่ไหวของจริง ผมเริ่มรู้สึกหนาวและปวดเมื่อยตามเนื้อตัวอย่างมาก เหมือนกับเส้นประสาทภายในร่างกายมันพันกันไปหมด เหงื่อผมไหลออกมาเต็มร่างกาย รวมถึงความเงี่ยนซึ่งรอวันระเบิดภายในที่ล็อกควยที่แมนใส่ไว้ให้ผม ผมไม่ได้กินยาแก้ปวดเลยแม้แต่เม็ดเดียว ยาที่ผมได้กินมีแค่เฉพาะไวอากร้าเท่านั้น ซึ่งมันทำให้อาการผมทรุดหนักลงมาก ร่างการผมตอนนี้เหมือนถูกฉีกกระชากออกเป็นชิ้นๆ เส้นประสาทของผมเหมือนจะขาดผึงตลอดเวลา น้ำตาแห่งความเจ็บปวดของผมได้ไหลไม่หยุดในห้วงเวลานี้
“แมน ปลดล็อดล็อกเราเถอะนะ เราไม่ไหวแล้วจริงๆ” ผมร้องขอ
“ไม่ได้ ถ้าเจ้านายไม่พอใจก็ไม่ได้” แมนตอบกลับอย่างน้ำเสียงแบบทองไม่รู้ร้อน
แล้วทันใดนั้นเอง!!! แมนก็เอาควยมาเข้าปากผม
“กูปวดฉี่ว่ะ ช่วยเป็นชักโครกให้กูหน่อยไอ้ทาส” พูดจบมันก็ปล่อยฉี่ใส่ปากของผม ผมจำต้องกลืนฉี่ของมันลงไป แต่มันก็ยังยังไม่เอาควยออกจากปากผม มันกระเด้าปากผมเบาๆหลายทีแล้วน้ำก็แตกใส่ปากผม ถึงตอนนี้ผมแทบจะอ้วกออกมา แต่แมนก็บีบคอผมไว้ ซึ่งไม่ใช่สิ่งที่ควรทำแบบนี้กับคนที่ป่วยไข้ไม่สบายอย่างผมเลย
“เป็นทาสไม่มีสิทธิอ้วก ถ้าเจ้านายไม่อนุญาต ซึ่งตอนนี้เราก็ยังไม่อนุญาตนะ” แมนออกคำสั่ง ตอนนี้ผมรู้สึกเหนื่อยหอบ นี่ผมทำผิดอะไร แค่แอบชักว่าวในห้องมันต้องทำให้ผมมีชีวิตที่บัดซบแบบนี้เลยหรอ นี่ผมจะไม่มีวันกลับมามีชีวิตที่ปกติสุขแล้วใช่มั้ย ความคิดนี้วนอยู่ในหัวผมตลอดเวลาต่อจากนี้ น้ำตาผมก็ไหลออกมา แต่แมนก็ต่อยท้องผม และยังเอาควยกระแทกปากผมอย่างไม่ปราณี ควยผมในที่ล็อคควยแข็งจนปวดไปหมดเพราะโดนแรงบีบอัดจากที่ล็อคควย ไม่ใช่เพราะความเงี่ยนจากการอมควยแมน แต่เพราะฤทธิ์ยาที่ผมพึ่งถูกแมนกรอกปากเข้าไปไม่นานมานี้ นี่ก็เม็ดที่ 7 เข้าไปแล้ว ทั้งโดนฉี่ใส่ปากอีก ตอนี้ผมรู้สึกทั้งเจ็บปวดตามร่างกายชนิดอยากตายๆไปให้พ้นทุกข์ และสะอีดสะเอียนจากฉี่และน้ำว่าวของแมน และยังไม่มีสิทธิอ้วกอีก นี่มันบาปกรรมอะไรของผมกันแน่นะ
มุมของโคย
สวัสดีครับ ผมชื่อโคย เป็นลูกชายของเจ๊แต๋ว(ผมจะขอบรรยายว่าพ่อแต๋วนะครับ) อายุ 28 ปี สูง 181 ซม. หุ่นธรรมดาไม่มีอะไรพิเศษ โสดซิง แต่หน้าตาก็หล่อเหลาเอาการอยู่นะ ผมเป็นคนที่จะขับรถตู้เพื่อจะไปทำภารกิจช่วยคนที่เด็กพวกนั้นต้องการจะช่วยจากบ้านของไอ้สัตว์นรกตัวนั้น และแก้แค้นไอ้แมน ผู้ที่ครั้งหนึ่งเคยมาป่วนหอพวกผม ตอนนั้นมันมาพักเพราะอะไรซักอย่างนึงนี่แหละ แล้วจู่ๆมันก็นึกสนุกเดินปิดไฟทางเดินตอนกลางคืนจนมืด ผมเลยต้องไปไล่เปิดอยู่ตลอดเพื่อไม่ให้แขกคนอื่นตื่นกลัว ชอบเล่นหลอกผีคนในหอตอนดึกๆ อันนี้ยังไม่เด็ดเท่าการที่มันเล่นไปเอาซากตุ๊กแกใส่ถังน้ำในหอ ตอนแรกผมไม่รู้หรอก แต่หลายๆคนบ่นว่าน้ำเหม็นคาวบ้าง บางทีมีเลือดปนมา ผมเลยลองไปเปิดถังน้ำดู พบซากตุ๊กแก รู้สึกว่าจะเป็น 10 กว่าตัวได้ บางตัวเน่าจนเหลือแต่กระดูก ผมเช็คกล้องดู พบว่าไอ้นี่แหละมันเป็นคนทำ แต่มันก็ย้ายหนีไปไวเหลือเกิน ผมจึงต้องแก้ปัญหาเฉพาะหน้า คือเปลี่ยนถังน้ำใหม่ รวมถึงท่อส่งน้ำ ฝักบัว ก๊อกน้ำ เรียกได้ว่ายกชุดกันเลย แต่ถึงอย่างไรก็ยังขาดทุน คนเข้าพักกันน้อยเหลือเกินจนแทบปิดตัว แต่ยังเคราะห์ดีที่เด็กพวกนี้มาพัก เลยทำให้พวกผมมีกำลังใจเปิดหอต่ออยู่บ้าง แต่ยังไงซะ ไอ้ตัวกาลกิณีตัวนั้นยังไงผมก็ต้องลากมาสั่งสอนให้จงได้
ขณะนี้ทุกคนก็ได้ทำการขึ้นรถตู้ โดยเด็กๆทั้งสี่คนได้นั่งช่วงแถวหน้า เพราะเข้า-ออกง่าย ประกอบกับเครื่องแต่งกายแบบชุดมาดามฝรั่งเศสโบราณค่อนข้างกินที่ด้วย ถ้านั่งข้างในก็จะเข้า-ออกยาก โดยคนที่นั่งข้างผมคือพ่อแต๋ว ซึ่งก็คือพ่อ(ปัจจุบันเล่นบทแม่)ของผม พ่อแต๋วใส่ชุดเสื้อแขนสั้นปิดกอคอวีสีเหลือง เสื้อกั๊กสีน้ำตาลลายตาข่ายสีขาว กางเกงผ้าใบขาสั้นสีน้ำตาลเข้ม และยังมีกระเป๋าคาดเอาสีน้ำตาล วิกผมแบบไว้ผมยายแล้วรวบผมไว้ข้างหลัง รองเท้าส้นสูงหุ้มข้อเกือบถึงเข่าสีทอง เบาะสามและเบาะเดี่ยวติดประตูมีเด็กๆผู้จะไปทำภารกิจ เรียงจากหน้าต่าง-เบาะเดี่ยวติดประตู มีริค ไมโล ฟูจิ เท็ป ซึ่งได้รับการแต่งองค์ทรงเครื่องเป็นชุดมาดามฝรั่งเศส กระโปรงยาวบาน(แต่ไม่ถึงขึ้นติดสุ่มไก่หรือเหล็กดาม) เสื้อฟูฟ่อง วิกผมทรงสูงแบบสตรีชั้นสูงในสมัยฝรั่งเศสโบราณ มีเรือใบติดบนหัวอีกตะหาก เด็กที่ชื่อฮาร์ต ในชุดเสื้อยืดสีดำ ใส่เสื้อกั๊กสีดำโกรกม่วง กางเกงยีนส์สีดำ รองเท้าผ้าในสีน้ำเงิน-ขาว และมิลค์ในชุดเสื้อยืดสีขาว กางเกงยีนส์สีน้ำเงิน รองเท้าผ้าใบสีเหลือง-ขาวนั่งเบาะคู่ตรงกลาง เล็กในชุดยกทรงสีครีม เสื้อคลุมสายหนังเสือดาว กางเกงยันส์ขาสั้นเสมอหูสีน้ำเงิน รองเท้าแตะแบบคีบสีชมู นั่งเบาะเดี่ยวกลางเจ๊การ์ตูน ในชุดเสื้อเปิดอกคอวีสีส้ม โบว์คาดเอวสีเหลือง กระโปรงที่ยาวถึงเข่าสีขาวเป็นลายปะเป็นช่องๆหลายรูปแบบ ใส่วิกผมแบบสั้นหยิก กางเกงรัดรูปสีเหลือง ถุงเท้าสีขาวลายชมพู รองเท้าส้นสูงสีชมพู และเจ๊เฌอมาลย์ในชุดเสื้อยิดแขนบานสีชมพู ซึ่งปล่อยส่วนที่คลุมบ่าข้างขวาเห็นเสื้อกล้ามสีเหลืองภายใน กางเกงรัดรูปสีขาวลายน้ำตาล ใส่วิกผมยาวหยิกติดดอกกุหลาบสีดำที่บริเวณหน้าผากข้างขวา รองเท้าบู๊ตสีเหลือง-ขาว นั่งเบาะคู่ก่อนถึงเบาะหลัง ส่วนเจ๊อารียากับพู่กันเฝ้าหอ ไม่ได้ไป เมื่อทุกคนพร้อม ผมก็ทำการออกรถ
“โคย ชั้นให้แกคิดแผนนะ” พ่อแต๋วบอกกับผม
“ได้ๆ เดี๋ยวผมจะคิดแผนระหว่างทาง ถึงปลายทางเดี๋ยวผมจะบอกละกัน” ผมตอบกับพ่อแต๋ว
หึๆๆ ดีจัง เหมาะเลย แผนผมนี้ รับรอง มีสนุกแน่ๆ ผมคิดมาได้แผนหนึ่ง แล้วผมก็จับเป้าตัวเองเพื่อไม่ให้พญานาคของผมมันโด่จนดูอุจาดมากเกินไป
มุมของเท็ป
ตอนนี้ทุกคนก็ขึ้นรถเรียบร้อยแล้ว พระอาทิตย์ใกล้ลับขอบฟ้าใกล้จะเข้าสู่ช่วงสนธยาแล้ว โอ้ย ชุดนี้เกะกะชิบหาย แถมวิกก็เล่นเอาทรงสูงมาซะแบบ....มีเรือใบแถมให้ด้วยนะ แถมยิ่งผมเป็นคนตัวสูงมากๆด้วยนี่สิ โอ้ย อีเล็ก มึงออกแบบชุดที่มันดีกว่านี้แล้วไม่ได้หรอวะ แรกๆก็มีปัญหาเล็กน้อย แต่ก็พอปรับตัวได้บ้าง ตอนนี้พี่โคยได้ขับรถออกจากต้นทาง เพื่อไปสู่ปลายทางที่บ้านสัตว์นรกตัวนั้น
“ไปถึงแล้วเอาไงกันดีวะ” ฟูจิถามผมขึ้นมา
“ไม่รู้ เดี๋ยวรอแผนจากพี่โคยก่อน เห็นเจ๊แต๋วเค้าให้พี่โคยวางแผนนี่ ก็คงต้องลบข้อมูลที่มันแบล็กเมล์ต้นก่อนว่ะ” ผมตอบไอ้ฟูจิ ตอนนี้ผมเองก็กังวลเหมือนกัน ว่าไอ้เหี้ยนั่นจะเผยแพร่คลิปรึยัง ยังไงก็คงบุ่มบ่ามไม่ได้ ไม่งั้นก็เท่ากับว่าผมทำลายชีวิตต้นทางอ้อม ตอนนี้ผมเป็นกังวลใจอย่างสุดๆ เพราะไม่รู้ว่าไอ้ตัวเหี้ยนั่นลงทำอะไรกับต้นไว้บ้างแล้ว พี่โคยขับรถค่อนข้างเร็วมาก แล้วรถก็มาจอดตรงแยกหีน้องควาย เนื่องจากติดไฟแดง ความกังวลใจผมเริ่มกลับมาอีกครั้ง รถจอดนานประมาณนาทีกว่าๆก็ออก เมื่อเลี้ยวขวาพี่โคยก็ขับรถแบบเร็วมากเข้าทางแยกแกรกหี อีกประมาณ 3 อึดใจรถก็มาถึงหน้าคฤหาสน์หลังใหญ่ในเขตมุมอับของเมืองหลังหนึ่ง โดยรถทำการจอดลงฝั่งตรงข้ามเยื้องไปประมาณ 200 เมตรเพื่อไม่ให้เป็นที่สังเกต เมื่อรถจอด ทุกคนก็ลงจากรถ
“ว่าไป แผนที่จะบุกรังนี้ จะใช้แผนแบบไหนดีครับ” ผมตั้งคำถามกับพี่โคย
“เอางี้” พี่โคยพูดเพื่อเปิดประเด็น “เราจะเข้าไปเพียงบางคน เพราะคนเยอะ เข้าไปหมดก็จะอันตราย ที่สำคัญ ต้องมีคนเฝ้ารถด้วย เผื่อเหตุไม่คาดฝัน ทีนี้ ทุกคน พกโทรศัพท์ติดตัวไว้ ปิดเสียงด้วย” เมื่อถึงส่วนตรงนี้พี่โคยหยุดพักหายใจชั่วครู่ พวกผมจึงทำการปิดสียงโทรศัพท์
“พวกเธอทั้งสี่ เท็ป ฟูจิ ริค ไมโล บุก
พ่อ กับผมไปล่อยาม
มิลค์ ฮาร์ต ไปเป็นกำลังเสริม คนตัวเล็กอาจทำสิ่งที่คนตัวใหญ่ทำไม่ได้
ส่วนเจ๊เฌอมาลย์ เจ๊การ์ตูน แล้วก็เล็ก เฝ้ารถไว้”
เมื่อพี่โคยแบ่งหน้าที่ของทุกคนเป็นที่เรียบร้อยแล้วก็บอกแผนการที่เหลือว่าต้องทำอย่างไร(บอกตรงนี้ไม่ได้ อ่านดูละกัน เดี๋ยวจะกลายเป็นการสปอย) พี่โคยก็ให้กล้องวีดีโอตัวหนึ่งมา “เปิดโหมดอินฟราเรดไว้ จะได้เห็นในความมืดโดยที่ฝั่งนั้นมองเราไม่เห็น” พี่โคย และเจ๊แต๋วก็ไปหายามที่อยู่หน้าป้อมคฤหาสน์หลังนั้น แล้วผีแพนเค้กก็ลอยตามมา
“พวกเธอ ตอนนี้ชั้นตัดระบบไฟฟ้าในบ้านหลังนี้แล้วนะ ต่อจากนี้คงต้องช่วยกันเองแล้วหละ เพราะชั้นเริ่มโดนเตือนมาแล้วจากเบื้องบน ว่าเป็นผีทำเกินหน้าที่ สำหรับต้น ตอนนี้เขาถูกทรมานอยู่ชั้น 3 ของบ้านนี้นะ”
“ไม่เป็นไรครับ แค่นี้ก็ช่วยได้เยอะแล้ว” ผมตอบ ต้น รอก่อนนะ ผมจะไปช่วยแล้ว
แล้วทีนี้ผมก็แอบแงะประตูคฤหาสน์ แล้วเปิดให้กว้างที่สุด โอ้ย รำคาญชุดจริงๆ ยุ่บยั่บไปหมด ดีที่ไม่ต้องใส่ส้นสูง ไม่งั้นขยับลำบากกว่านี้แหงๆ ผมวิ่งเข้าไปที่ประตู เคราะห์ดีที่ประตูไม่ได้ล็อคไว้ พวกผมเลยวิ่งเข้าไปภายในตัวคฤหาสน์
“น่ากลัวจังเลย” มิลค์พูดขึ้นมา
“ไม่ต้องกลัวนะ พี่ว่า...คนอย่างไอ้แมน หน้ากลัวกว่านะ”ไมโลพูดปลอบพลางกอดร่างน้อยๆของมิลค์ผู้เป็นสามี
“อัดมันเลยเมียจ๋า” ฮาร์ตพูดกับริค
“ไอ้นี่ กูทำอยู่แล้วโว้ย อย่าพึ่งหวานตอนนี้” ริคสวนกลับ แหม คู่นี้ มาหวานอะไรในเวลาแบบนี้เนี่ย
“เออ เดี๋ยวกลับบ้านไปพวกมึงได้หวานกันแน่ กูก็จะไปหวานกับพี่แฟร์เหมือนกัน” ฟูจิเตือน
“เออๆ เข้าไปกันเถอะ ช้าเดี๋ยวมีใครเห็นแผนแตกพอดี” ผมเอ็ดพวกมัน แล้วเดินเข้าไปคฤหาสน์
ภายในคฤหาสน์นั้นมืดมาก จากการที่ผีแพนเค้กได้ทำการตัดไฟเพื่อความปลอดภัยแล้ว พวกผมอาศัยกล้องวีดีโอโหมดอินฟราเรดของพี่โคยเพื่อไม่ให้เป็นที่สังเกตเห็น โดยผมเป็นคนถือกล้อง ตามด้วยฟูจิ ริค ไมโล ฮาร์ตและมิลค์ ซึ่งเดินจับชายกระโปรงคนข้างหน้าเพื่อนำทางอย่างช้าๆและระวังที่สุด
“เดี๋ยวนะ ผีแพนเค้กตัดไฟ แล้วพวกเราจะลบคลิปนั้นยังไงดี” ไมโลตั้งคำถามขึ้นมา
“ชู่ว์!!! เบาๆดิวะ” ผมเอ็ดไมโล
.
.
ทันใดนั้นเอง!!!
.
.
“ทำไมไฟดับวะ เฮ้ย ไปไหนกันหมดวะพวกขี้ข้าพวกนี้” เสียงชายปริศนาคนถือไฟพูด
มีแสงไฟแสงหนึ่งโผล่มา พวกผมพยายามหลบแสงไฟพวกนั้นเพื่อไม่ให้เป็นที่สังเกต โดยพวกผมทั้ง 6 คนหลบเป็น 2 ฝั่งพลางรวบชายกระโปรงให้แนบตัวมากที่สุด ผมยื่นกล้องที่เปิดโหมดอินฟราเรดไว้ส่องชายปริศนา นั่นคือไอ้แมนนั่นเอง ผมได้หมุนจอลงเพื่อไม่ให้แสงจากหน้าจอส่องหน้าผมจนเป็นที่สังเกตเห็น
“เตรียมพร้อมนะ” ไมโลที่อยู่ข้างหลังผมกระซิบบอกผม
ตามคาด แมนเดินมาหาพวกผม “3…2…1” ผมนับในใจ
“โอ้ย...อั่ก...ใครวะ จับกูทำไม ปล่อยกู” ไอ้แมนโวยวายขึ้นมา แต่ก็ไม่มีใครก็ไม่เอ่ยปากตอบ ความชุลมุนก็บังเกิด ผมเองก็โดนลูกหลงบ้างเล็กน้อยเหมือนกัน
ทันใดนั้นเอง!!! ไฟทุกดวงก็เปิดพรึ่บพร้อมกัน ผมเห็นทุกอย่างแล้วตอนนี้ ไอ้แมนตอนนี้กำลังถูกเพื่อนๆและสามีพวกมันช่วยกันจับล็อคไว้ โดยไมโลได้เอาชายกระโปรงครอบหัวปิดหน้าไอ้แมนไว้ ชุดที่รุ่ยร่ายของหลายๆคนเมื่ออยู่ในบริเวณใกล้กันทำให้ดูเกะกะ เนื่องจากเพื่อนๆของผมแต่ละคนร่างกายใหญ่โต มีกล้ามเนื้อที่แข็งแรง และตัวใหญ่มากเมื่อเทียบกับไอ้แมน จึงเป็นข้อได้เปรียบในการจับล็อกตัว และแขนขาไอ้แมนชนิดดิ้นไม่หลุด ส่วนเหล่าพ่อบ้าน คือมิลค์กับฮาร์ตก็เอาผ้ามัดปากไอ้แมน เพื่อไม่ให้ไอ้แมนได้เอ่ยปากอะไรใดๆทั้งนั้น ผมไม่รอช้าที่จะวิ่งขึ้นบันใดที่อยู่ตรงหน้าของผมไปชั้นบน บนใดค่อนข้างกว้างทีเดียว ระหว่างวิ่งผมต้องคอยถกกระโปรงขึ้น ยังดีที่ผมยังได้รับอนุญาตให้ใส่รองเท้าผ้าใบ เลยพอทำความเร็วในการวิ่งได้บ้าง ผมวิ่งผ่านบันใดที่คดโค้งคนถึงชั้น3 ผมเปิดดูไปหลายห้อง จนมาพบกับห้องห้องหนึ่ง เป็นห้องที่ติดลูกกรงเหล็กคล้ายๆกับคุก แล้วเห็นร่างเล็กๆร่างหนึ่งถูกล็อกกุญแจมือไว้กับหัวเตียง ใช่แล้ว นั่นคือต้นนั่นเอง อยู่ในสภาพเปลือยเปล่า มีเพียงที่ล็อกควยที่ช่วงไม่ให้ดูอุจาด(หรืออุจาดมากขึ้น)เกินไป โชคดีที่ประตูไม่ได้ล็อก คงเพราะว่าไอ้แมนมันคงตกใจกะทันหัน เลออกมาโดยไม่ล็อกประตู ผมจึงรีบรุดเข้าไปภายในห้องเพื่อทำการช่วยเหลือต้น ตอนนี้ต้นดูท่าทางอาการจะไม่ดีถึงขั้นโคม่า ผมรีบควานหารอบๆ เพื่อหากุญแจมือ ชุดเจ้าหญิงของผมมันช่างเกะกะเหลือเกิน จนผมปิดลิ้นชักหัวเตียง ผมพบกุญแจที่เป็นพวง มีกุญแจนับไม่ถ้วยร้อยในพวงเดียวกัน ผมสุ่มดอกหนึ่งขึ้นมาแล้วไขกุญแจมือทั้งสองข้าง และก็เสียบไม่เข้า ผมจึงสุ่มมาอีกดอก แต่ก็เหมือนเดิม ผมพยายามสุ่มอีกหลายดอก แต่ก็ไขไม่ได้สักดอก ผมโมโหมากจนปากุญแจลงพื้น
“ฮะ...ฮึก...อย่าทำอะไรเราเลยนะ เรา...ไม่ไหว...แล้ว...จะ...จริงๆ” เสียงต้นพร่ำเพ้อเบาๆดังขึ้น พลางน้ำตาไหลออกมา ทำให้ผมสติกลับมา
“ไม่ต้องกลัวนะ พี่มาช่วยนาย พี่เป็นมิตรนะ” ผมตอบต้นไปด้วยเสียงสั่นๆจากอารมณ์สะเทือนใจ แต่ต้นก็ไม่ได้ตอบอะไรผมต่อนอกจากร้องไห้ด้วยความกลัว ทำไมนะ ทำไมเด็นที่ดูน่าสงสารแบบนี้ต้องมาเจอเขาทรมานแบบนี้ด้วย แต่เวลาที่ผมจะมาคิดแบบนี้ก็ไม่ได้เหลือเฟือ ผมหยิบพวงกุญแจหมู่นั้นขึ้นมาอีกครั้ง แล้วพยายามสุ่มไขกุญแจ สุ่มประมาณ 5-6 ดอกจึงไขกุญแจมือข้างซ้ายสำเร็จเป็นดอกแรก จึงลองไขกุญแจขวา แต่ไม่สามารถไขได้
“รอหน่อยนะ พี่ใขให้ได้ข้างนึงแล้ว” ผมพูดกับต้น แล้วสุ่มไขอีกครั้ง รอบนี้ผมต้องสุ่มร่วมๆ 10 ดอกจึงจะไขได้สำเร็จ ปัญหาที่เหลือคือที่ล็อกควย แต่อันนี้คงไม่เท่าไหร่ เดี๋ยวค่อยไปไขทีหลังละกัน ผมหยิบเสื้อยืดสีขาวและกางเกงยีนส์ขายาวสีน้ำเงิน ที่คาดว่าน่าจะเป็นของต้ที่อยู่ข้างๆ มาปิดร่างของต้นแบบลวกๆเพื่อไม่ให้ดูอุจาด แล้วก็อุ้มต้น ที่ตัวร้อนเหมือนไฟ “หนีไปจากที่นี่กัน” ต้นตอนนี้อาการหนักและเอาแต่ร้องไห้จนไม่ได้สติ ตอนนี้ผมวิ่งได้ไม่เร็วมากจากการที่มือทั้งสองข้างได้ใช้ในการอุ้มต้นจนไม่สามารถถกกระโปรงให้สูงขึ้นได้ โอ้ย เล็กนะเล็ก ออกแบบชุดเหี้ยไรให้กูใส่เนี่ย แต่บ่นไปก็เท่านั้น แต่ด่านต่อมาคือบันไดนี่สิคือปัญหา ผมจึงเปลี่ยนท่าให้ต้นมาขี่หลังผมแทน
“ต้น ขี่หลังพี่ไว้ เกาะแน่นๆด้วยนะ” ผมบอกกับต้นลดระดับแขนทั้งสองข้างที่ผมอุ้มต้นอยู่ ตนลงเดินกับพื้นในสถาพที่พร้อมล้มทุกเมื่อ แล้วผมก็หันหลังให้ต้นเพื่อให้ต้นได้ขึ้นขี่หลังผมได้สะดวก แม้ว่าต้นจะยังคงร้องไห้เพราะยังคงฝังใจกับเหตุการณ์ก่อนหน้า แต่ก็ยังพอตอบสนองคำสั่งของผมอยู่บ้าง ต้นกอดหลังผมแน่นแล้วเอาหน้าซุกที่แผ่นหลังผม ทำให้ผมรู้สึกร้อนหลังมากๆจากการที่ต้นเป็นไข้ และต้นยังคงตัวสั่นตลอดเวลา ผมถกกระโปรงขึ้นสูง แล้ววิ่งลงอย่างรวดเร็วจนมาถึงชั้นล่าง ผมเอามือมาประคองส่วนล่างของต้นที่กำลังขี่หลังผมอยู่ ซึ่งฟูจิ ริค ไมโล มิลค์และฮาร์ตได้รอผมอยู่ก่อนหน้าแล้ว
“เออมึง ตอนนี้กูไปลบข้อมูลเครื่องคอมทุกเครื่องในบ้านนี้มาแล้วนะ แล้วกูก็เก็บโน้ตบุค โทรศัพท์ ซิมการ์ด และแผ่นCD แฟลชไดท์มาแล้วนะ เดี๋ยวไปลบเอาดาบหน้า อยู่ที่นี่นานไม่ได้” ฟูจิเอ่ยขึ้น โดยข้างๆ มีริคซึ่งกำลังแบกไอ้แมนในสภาพที่สลบเหมือดไป
“ส่วนไอ้นี่ กูโปะยาสลบแล้ว ด้วยยาสลบแบบธรรมชาติ กางเกงในที่กูใส่ซ้ำมา 2 อาทิตย์” ไมโลเอ่ยอีกคนพร้อมถกกระโปรงตัวเองขึ้นมาจนเห็นกางเกงในสีขาวที่เริ่มเหลืองมาประจักษ์ต่อสายตาของทุกคน ทำเอาผมกับทุกคนหัวเราะฮา
“เห้ยๆๆๆ เก็บก่อน กูจะอ้วก” ผมพูดพลางเอามือปิดจมูก
“มึงนี้จริงๆเล้ย ใส่ซ้ำมาทำไมตั้งนานวะ” ริคถามไมโล
“กูขี้เกียจซัก” ไมโลตอบแบบหน้าด้านๆ
“ผมซักให้ก็ได้นะ ทีหลังอย่าใส่ซ้ำนานๆอย่างนี้อีกนะ เดี๋ยวของพี่ก็เน่าหรอก” มิลค์พูดกับไมโลเป็นเชิงตำหนิ เหมือนสามีด็กกำลังตักเตือนภรรยาแก่
“เออ จริงอย่างที่มิลค์พูดนะเฮ้ย ถ้าขี้เกียจซักก็โล่งๆอย่างกูก็ได้” ริคแนะนำ
“ก็ควยกูแข็งบ่อยนี่นะทำไงได้” ไมโลเถียง โถ ไอ้ขี้เงี่ยน
“พวกนี้นี่ รีบไปกันเถอะ เดี๋ยวนายคนนั้นก็เป็นไรไปหรอก” ฮาร์ตพูดเตือนทุกคน
“เออขอบใจเว้ยฮาร์ต” ผมพูดขึ้นมา เออใช่ ขอบคุณมากๆ เกือบไปแล้ว แล้วผมกับพวกก็เดินออกไปจากคฤหาสน์นี่ โดยผมสลับท่ามาอุ้มต้น ฟูจิถือโทรศัพท์ โน้ตบุค และของกลางที่รวบรวมมาได้ ส่วนริค ก็แบกไอ้แมนไปด้วย เพื่อตามแผนที่พี่โคยบอกไว้ เมื่อมาถึงประตูคฤหาสน์ ก็ได้มาเจอกับพี่โคยและเจ๊แต๋ว แล้วเดินออกมาจากรั้วคฤหาสน์ ยามผู้กำลังเคลิ้มกับอะไรบางอย่างกำลังอยู่ในภวังค์อะไรสักอย่างหนึ่ง ก่อนจะถึงรถตู้ที่ผมนั่งมา ต้นในอ้อมแขนของผมเหมือนจะสำลักอะไรบางอย่าง ผมนั่งย่อตัวลงแล้วจับต้นให้ตัวตั้งตรง แล้วต้นก็อ้วกออกมา ผมเอามือลูบหลังต้นจากล่าง-บนเพื่อให้ต้นอ้วกออกให้หมด
“ขอน้ำด้วยครับ” ผมตะโกนบอกกับทุกคน แล้วเล็กก็หยิบน้ำมาให้ 1 ขวด ต้นตอนนี้มีอาการสั่นกลัวอย่างมาก “ไอ้แมนเอ้ย กูต้องจัดการมึงให้ได้” นี่คือความคิดที่ดังก้องภายในหัวสมองของผมในขณะนี้
“ไม่ต้องกลัวจ้ะ อันนี่น้ำดื่ม กินแล้วสดชื่นนะ บ้วนปากก่อนก็ได้” เล็กกล่อมพลางลูบบริเวณข้างหูของต้น เอิ่ม เล็ก แย่งซีนกูแล้วนะ สักพักต้นก็ยื่นมือมารับน้ำดื่มแล้วกลืนน้ำในขวดลงไปอึกนึง แล้วกลั้วน้ำในปากแล้วบ้วนออกมา จากนั้นต้นก็กระดกน้ำจนหมดขวด ตอนนี้ต้นได้หยุดร้องไห้แล้ว แต่ตาต้นตอนนี้ก็ค่อนข้างแดง พร้อมตัวสั่นเล็กน้อย
“ต้นใส่เสื้อผ้าไปก่อนนะ เดี๋ยวไปโรงพยาบาลกัน เดี๋ยวพาไปรักษาไง” ผมพูดกับต้นด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน ต้นทำตามคำสั่งผม แต่ก่อนที่จะใส่กางเกง ต้นก็ยังมีความพยายามถอดที่ล็อคควยออก เออใช่ เกือบลืมไปเลย ว่ายังไม่ได้ถอดออก ตอนนี้มีปัญหากับที่ล็อคนี้แหละ
“ใช้นี่ก็ได้” เจ๊เฌอมาลย์พูดขึ้นมาพลางหยิบกิ๊ปติดผมมาให้ 2 อัน
“มันมีเทคนิคอยู่นะจ๊ะ” เจ๊การ์ตูนพูดเสริม “เสียบไปตัวนึงก่อน”
ผมทำการเสียบกิ๊บเข้าไปตัวนึงตามที่เจ๊การ์ตูนบอก
“แล้วเสียบอีกอันเข้าไปจ้ะ แล้วหมุนออกได้เลย” เจ๊การ์ตูนกล่าว
แล้วผมก็ทำตามที่เจ๊การ์ตูนบอก มันได้ผม ผมถอดที่ล็อคควยทิ้งไป ควยต้นดีดผึงขึ้น น้ำเงี่ยนของต้นไหลเยิ้มออกมาเยอะมาก แล้วต้นก็ปล่อยปัสสาวะออกมาชนิดที่พุ่งแรงมาก ใช้เวลาประมาณอึดใจเดียวต้นก็ปล่อยออกจนหมดแล้วผมปิดซิปกางเกง ติดกระดุมกางเกงให้ต้น แล้วต้นก็มากอดผมแบบแน่นมากในอาการตัวนั่นและระเบิดร้องไห้ออกมาอีกครั้ง ผมอุ้มต้นขึ้นรถไปนั่งเบาะหน้า พลางลูบหลุงของต้น ส่วนฟูจิ ริค ไมโล มิลค์และฮาร์ตก็ทะยอยไปนั่งเบาะหลังๆ ส่วนแมน ผมเอามันไปเก็บไว้ที่เบาะหลัง ต้องขอขอบคุณกางเกงในเน่าๆของไมโลจริงๆ ที่ทำมันสลบไปได้ งานเลยง่ายขึ้นผมนั่งจุดในสุด ตอนนี้ผมยังไม่ถอดเครื่องประดับใดๆออก แล้วให้ต้นนอนตักผมแล้วเหยียดตัวยาวไป 2 เบาะ ผมเอาผ้าที่อยู่เบาะน้อยที่ติดอยู่ด้านหลังเบาะคนขับมาห่มให้ต้น พี่โคยที่กำลังมาปิดประตูรถตู้ก็มาพูดบางอย่าง
“ทำตามแผนกันนะทุกคน มีสนุก มีสนุก” ผมสังเกตเห็นเป้าพี่โคยตุงขึ้น เป็นสัญญาณว่าแผนสั่งสอนไอ้แมนจะสนุกแน่ๆ
“ผมขอร้องนะ อย่าทำอะไรผมเลย ผมกลัวแล้ว ผมไม่ไหวแล้ว” ต้นพูดด้วยความกลัวแล้วกอดเอวผมแน่น
“พี่ไม่ได้เล่นงานต้นะ พี่จะเล่นงานไอ้แมนมัน ที่มันบังอาจมาทำอะไรไม่ดีกับต้นแบบนี้” ผมพูดกับต้นด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนพลางลูบหัวลูบหลังต้น ต้นจึงสงบลง แต่ก็ยังร้องไห้อยู่เบาๆ เป็นหลักฐานอันบ่งชี้ชัดเจนว่า ไอ้แมนต้องถูกลงโทษด้วยวิธีสุดโหดที่ไม่มีใครได้คาดคิดมาก่อน เริ่มงงอะครับ คับขอบคุณครับผม{:5_130:} ขอบคุณมากครับ ขอบคุณมากครับ{:5_119:}
ขอบคุณครับผม{:5_120:} ขอบคุณนะครับ ลุ้นอะ ขอบคุณคับ ขอบคุณครับ ขอบคุณครับผม {:5_140:} {:5_140:} สนุกมากๆครับ {:5_119:}{:5_119:}{:5_119:}{:5_119:} ขอบคุณครับ
หน้า:
[1]