ยอมแล้วทูลหัว ขอมีผัวเป็นตากล้อง (EP2) ขอตบปากให้กับความห้าวหาญของตัวเอง
แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย Djpark เมื่อ 2018-4-28 23:52EP2
ถ้าผมมีเวทย์มนต์ในการย้อนอดีตได้ ผมจะขอย้อนไปตบปากตัวเองที่พูดไม่รู้จักคิด!!!!!!!!!!!
นี่คือเสียงที่ก้องกังวานในหัวตลอดเวลาที่ผมเดินเข้ามาที่ออฟฟิศในวันจันทร์ตอน6 โมงเช้า ใช่ครับ 6โมงเช้าคุณได้ยินไม่ผิดหรอก และผมก็ไม่ได้มาเร็วเอาคะแนนอะไรด้วยเหตุเพราะเมื่อวานนี้วันอาทิตย์พี่แพรวสาวขี้วีนคนนั้นโทรมาหาผม
“ฮัลโหล น้องแมก” พี่แพรวทอดเสียงใสนุ่มๆเข้ามาตามสาย เมื่อผมจัดเสื้อผ้าใส่ตู้เสร็จพอดี
“ครับพี่ ว่ายังไงครับ”ผมตอบไปในขณะที่ตัวเองก็ง่วนกับการจัดระเบียบห้องใหม่ให้เข้าที่เข้าทางผมเองตอนนี้มาก่อนพวกไอ้ปราบ เลยเอาแค่กระเป๋าเสื้อผ้ากับของใช้บางอย่างส่วนที่เหลือสิ่งอำนวยความสะดวกต่างๆ ผมฝากไอ้ปราบเอามาให้ตอนมันเดินทางมาอีกทีใกล้ๆสิ้นเดือนนู้นแหละ
“พี่รบกวนนิดนึงนะคือพรุ่งนี้พี่ขอนัดเราเข้ามาสัก 6 โมงเช้าได้มั้ยอะ”
“เช้าเลยหรอครับ ทำไมอะครับ”ผมพูดด้วยเสียงที่เพลียนิดๆ จากการที่เดินทางมาจากบ้านเมื่อตอนเช้า พี่แพรวคงจะจับทางเสียงผมได้เลยเปลี่ยนน้ำเสียงออดอ้อนมาแทน
“คือยังงี้นะแมก พอดีงานเราจะต้องรีบไปแต่เช้าหน่อยเพราะว่าเราจะไปหลายสถานที่ แหล่งข่าวเขามีธุระตอนสายๆอะจ๊ะ น้องแมกสะดวกหรือเปล่า”
“ครับๆ ได้ครับพี่”ผมตอบรับแบบเต็มใจ ยังไงซะถ้าเราเลือกมาฝึกงานที่นี่จะเล่นตัวหรือเอาแต่ใจก็ใช่ที่นะ อาจารย์บอกว่าเราควรจะทำตัวเป็นคนอ่อนน้อมถ่อมตนหลังจากนั้นก็ตั้งนาฬิกาปลุกและเตรียมตัวอาบน้ำนอนก่อนจะบอกตัวเองว่าพรุ่งนี้มันจะเป็นวันที่ดี โดยหารู้ไม่ว่า มันไม่เป็นอย่างที่คิดเลยสักนิด
ผมตื่นเช้าด้วยความงัวเงียผลจากการนอนหลับเอาตอนตีสาม จริงๆ ไม่ใช่ว่าผมเล่นมือถือหรืออะไรอยู่นะครับผมนอนแล้ว แต่มันไม่หลับ ยิ่งเราข่มตาหลับมันยิ่งไม่นอน ตาเนี้ยสว่างเลยมาหลับเอาจริงๆ ตอนใกล้สว่าง ตื่นปั๊บผมเลยรีบแต่งตัวออกมาเพื่อให้ทัน BTS เช้าที่สุดเพราะออฟฟิศผมห่างจากที่พักผมไปประมาณ5 สถานี เลยต้องกะเวลาเล็กน้อยเพื่อไปให้ทัน แต่จนแล้วจนรอดก็ไม่ทันจนได้ช้าไปเกือบยี่สิบนาที โดนด่าแน่ๆ เลยกู
กริ๊ง กริ๊ง
พอขาแตะที่ป้อมยามหน้าออฟฟิศปุ๊บโทรศัพท์ผมก็ดังขึ้นเหมือนตั้งสัญญาณไว้ ก็คงจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากพี่แพรว
“ฮัลโหล น้องแมกถึงไหนแล้วครับ” รอบนี้ปลายสายส่งเสียงหวานๆมา
“ครับพี่ อยู่ที่ป้อมยามครับกำลังแลกบัตรครับผม” ผมตอบความจริงไป มืออีกข้างรับเอาบัตรสแกนเข้าตึกมาให้ซึ่งถ้าใครไม่ใช่พนักงานของที่นี่ต้องมาแลกทุกครั้งไปโดยเอาบัตรประชาชนตัวเองฝากไว้ พอจะออกจากตึกค่อยมาแลกคืน
“อ๋อจ๊ะงั้นเดินมาที่ห้องโถงรับรองนะ พี่รออยู่นี่แหละ”
“ครับพี่”
ใช้เวลาไม่นานผมก็เดินมาที่จุดนัดพบพร้อมกับมองหาคนที่น่าจะเป็นพี่แพรวที่ผมได้ยินแค่ผ่านเสียงโทรศัพท์จากการที่ได้พูดคุยกันสามครั้ง ผมพอจะจับได้ว่าพี่แพรวเป็นผู้หญิงที่ดูเปรี้ยวเฉียบ และหวานอยู่ในตัวเอง เอ๊ะ คนหรือปลาสามรส แต่ช่างเถอะครับผมไม่รู้จะอธิบายออกมายังไง แต่ความรู้สึกมันบอกยังงั้น และผมก็คิดว่าตัวเองเดาไม่ผิดเพราะผู้หญิงที่ยืนอยู่ข้างหน้าผมก็เป็นอย่างที่ผมบอกมาจริงๆ เพียงแต่ตอนนี้บวกเพิ่มความเผ็ดของพริกและขิงลงไปหน่อย
“พี่แพรวใช่มั้ยครับ”
“ใช่จ๊ะ น้องแมกใช่มั้ย แปปนึงนะ”ผมยกมือไหว้แล้วพี่แพรวก็ยกมือรับข้างเดียว เพราะอีกข้างกำลังโทรศัพท์กับใครอีกคนซึ่งถ้าจะให้ผมเดาไม่ผิดอีก ก็คงจะเป็นพี่ผู้ชายที่ส่งเสียงถากถางผมมาเมื่อสองวันก่อนสังเกตได้จากที่พี่แพรวคุยด้วยอารมณ์แบบเดียวกันเด๊ะซึ่งขัดกับบุคลิกการแต่งกายของพี่แพรวอย่างมาก พี่แพรวเป็นผู้หญิงที่สวยครับในสายตาของผมและเชื่อว่าหลายๆคนจะมองแบบนั้น เป็นผู้หญิงผมยาวมีน้ำหนักเส้นผมสีดำสนิทส่วนหุ่นนี่ดีมากครับเผลอถ้าไม่ได้ทำงานที่นี่ผมว่ามีสิทธิ์ไปเป็นนักแสดงหรือนางแบบได้ อกเป็นอก ก้นเป็นก้นไม่ใช่ว่าผมทะลึ่งนะครับ พี่แพรวสวยแบบนางเอกเรื่อง แฟนเดย์จริงๆ
ตอนนี้ผมก็ปล่อยให้พี่แพรวแกทะเลาะกันกับพี่คนนั้นไปพลางก่อนครับเพราะไม่มีท่าทีว่าจะลงง่ายๆ จากที่ผมจับได้คร่าวๆก็คงเป็นเรื่องที่พี่ผู้ชายคนนั้นยังไม่ตื่น เห็นพี่แพรวบอกให้ลุกไปอาบน้ำตั้งหลายครั้งผมเลยยกกล้องส่วนตัวผมขึ้นมาเช็คอุปกรณ์กันหน่อยเมื่อวานพี่แพรวไม่ได้บอกให้ผมเอากล้องมาด้วยหรอกครับ แต่ผมอยากเอามาลองถ่ายด้วยเผื่อเป็นการฝึกไปในตัว ผมเองไม่ใช่สายตากล้องจ๋า ที่ถ่ายสวยอะไรมากมายหรอกครับ ผมไม่ได้คิดว่าจะยึดเอาคำว่าตากล้องมาเป็นอาชีพหลักอย่างที่บอกไปตั้งแต่แรก ผมแค่ชอบถ่ายรูป เพราะตัวเองชอบท่องเที่ยว
ผมชอบถ่ายพวกอารมณ์ความรู้สึกคนว่าเขาทำอะไร รอยยิ้ม แววตา ความสุข ของผู้คนทั่วไปตามที่ต่างๆไอ้เรื่องถ่ายวิวเวิลอะไรนั่น ไม่ได้อยู่ในความคิดผมหรอกครับอาจจะมีบ้างที่เวลาไปทะเลหรือเที่ยวกับเพื่อนจะถ่ายรูปให้มัน แต่ส่วนใหญ่แล้วผมก็จะกลับมาในมุมเงียบๆคนเดียว ถ่ายภาพคนกำลังทำงานอิริยาบถต่างๆ ดูแล้วมันมีพลังให้ตัวเองดีนะครับ
ตอนเรียนถ้ามีเวลาว่างหรือวันหยุดผมก็มักจะออกหาเที่ยวตามที่ต่างๆ ดูชีวิตผู้คน และแลกเปลี่ยนมุมมองความคิดบ้างซึ่งส่วนใหญ่ก็จะได้แนวคิดดีๆ กลับมา เพราะเวลาผมไปเที่ยวผมไม่ใช่พวกนอนกับโรงแรมผมจะไปขอนอนกับชาวบ้าน สัมผัสวิถีชีวิตเขา แต่ก็ต้องทำตัวให้น่าเชื่อถือด้วยนะครับไม่ใช่ว่าเราเดินดุ่มๆ ไปแล้วจะขอนอนได้เลย มันอาจจะดูแปลกไปหน่อยแต่ชาวบ้านส่วนใหญ่เขาใจดีครับ ผมทำความสะอาดกล้องเสร็จและดูเมมโมรี่การ์ดเสร็จก็เก็บกล้องเข้ากระเป๋าเป้
ตัดภาพมาที่พี่แพรว ป่านนี้ก็ยังทะเลาะกันไม่เสร็จเลยครับดูสถานการณ์ไม่น่าจะเข้าไปแทรกง่ายๆ ผมเลยเอาโทรศัพท์ตัวเองขึ้นมาเล่นเกมแก้เหงาไปสักพักพี่แพรวก็หันมาถามผม
“แมกๆ ถ่ายภาพเก่งอยู่ใช่มั้ย”
“เอ่อ… ก็พอได้ครับ”ผมตอบไปแบบนั้นจริงๆ จะบอกว่าผมถนัดอยู่แนวเดียวก็กลัวจะเสียเครดิตตัวเองไป ไหนๆก็มาแล้วจะได้ลองฝึกแนวใหม่ที่เราไม่เคยถ่ายไปด้วยเลย
“อืมมมมม งั้นเอาอย่างนี้ชั้นจะให้น้องถ่ายแทนแกในคอลัมน์นี้ โอเคมั้ย” พี่แพรวตอบกลับไปที่ปลายสายผมทำหน้าจริงจังผมเองก็เหวอละสิครับ จะให้ถ่ายรูปลงนิตยสารใหญ่แบบนี้โดยไม่ได้ฝึกปรือฝีมือเลยเสียมาเนี้ยกระทบถึงสถาบันเลยนะเนี้ย
“เอ่อ พี่ครับ….” ผมกำลังจะขัดว่าให้รอพี่ผู้ชายคนนั้นดีกว่าดูแล้วแกน่าจะเป็นช่างภาพที่จะไปกับพี่แพรวแต่พี่แพรวยกมือห้ามพร้อมกับฟังปลายสายตอบกลับมา
“เด็กใหม่แล้วไงยังไงน้องมันก็ตรงเวลา นี่กว่าจะมาถึงก็อีกชั่วโมง ค่อยตามมาเอานะแหล่งข่าวเขาไม่ว่างรอแกทั้งวันหรอกนะ แค่นี้แหละ !!” พูดจบพี่แกก็กดวางสายไปอย่าเรียกว่ากดดีกว่าครับ น่าจะเรียกว่ากระแทกไปมากกว่าเสร็จแล้วแกก็หันมามองหน้าผม
“ไป แมก เตรียมของไว้ให้พร้อมไม่ต้องไปรอมันหรอก”
“เอ่อ พี่ครับ รอหน่อยก็ได้มั้งครับ”พอเอาเข้าจริงๆ ผมเองก็หวั่นอยู่เหมือนกันนะครับ กับการลงมือถ่ายจริงเลยแบบไม่ได้ซ้อมมือมานาน
“ไม่ต้องหรอก พี่เชื่อใจเรา”พี่แพรวพูด พร้อมกับเอามือจับบ่าแรงๆ และเดินนำออกไป
โถ่ พี่ ความไว้ใจพี่นี่แหละมันจะทำให้ผมไม่ผ่านฝึกงาน
ฮือออ
ขอบคุณครับ น่าติดตามครับ ขอบคุณครับ ขอบคุนตับ ขอบคุณครับผม{:5_130:} ขอบคุณครับ ขอยาวๆหน่อย กำลังสนุก {:5_119:}สนุกมากครับ{:5_119:} ขอบคุณคับ ขอบคุณมากครับ
ขอบคุณมากครับ สู้ๆแม๊กโอกาสมาแล้ว แสดงฝีมือเต็มที่พี่เขาไว้ใจนายแล้ว สองตอนเองติดงอมแงมมาต่อเร็วๆ น๊า สู้ๆ เรื่องเพิ่งจะเริ่มเอง ขอบคุณครับ ขอบคุนคนับ น่าติดตามนะครับ สนุกมากครับ ขอบคุณมากครับ ขอบคุณครับ งานเข้าละครับ 555 ไม่กินเส้นกับพี่ชายคนนั้นอย่างจัง